Շինարար-ի խոսքերից
Դե նայած էդ հոմոֆոբիան ինչ ա: Եթե դրած համոզում ենք, որ գեյերի ընտանիքում պարտադիր չի, որ երեխան գեյ մեծանա՝ փորձելով արդարացնել էդպիսի ընտանիքի գոյության իրավունքը, արդեն հոմոֆոբիա չի՞, որովհետև եթե երևույթը ընկալում ենք որպես լրիվ բնական, ոչնչով ոչ լավ, ոչ վատ, այլ հենց էդպիսին ինքն իրենով, նման հակափաստարկներին, թե ծնողների վարքագիծը կարող ա ընդօրինակվել երեխաների կողմից, առաջին հակադարձումը պետք է լինի, է թող ընդօրինակվի, յանի ի՞նչ տարբերություն, բայց ուրեմն տարբերություն տեսնում ենք: Դրա համար ամեն ինչ էդքան հեշտ չի, որ էստեղ էրկու ճամբարի բաժանված վիճում ենք: Հասարակության գործոնը շատ կարևոր ա, ես ամենաշատը քեզ հետ եմ համաձայն, ու դեռ բոլորս մեր տեսակետներով փաստացի առանձնապես տարբեր չենք մտածում էդ հասարակությունից: Ի՞նչ մանկության են դատապարտում էդ էրեխեքին, դու ասում ես գոմիկի տղա կասեն, բայց չէ, գոմիկի տղա չեն ասի, գ7-ի տղա կասեն, կյանքի ամենալավ, ամենապայծառ շրջանը էդ էրեխեն պետք ա պայքարի որ ի՞նչ, որ բավարարված լինեն իրան որդեգրողների ծնող լինելու ամբիցիանե՞րը, եսիմ, ազնի՞վ ա արդյոք: Իսկ էն հասարակություններում, որտեղ Թարգարյենների միջընտանեկան ամուսնությունները բնական ընդունելու աստիճան բնական են ընդունում էս ամենը, գուցե խնդիր չլինի: Բայց աշխարհում կա՞ որ էդպիսի հասարակություն, չեմ հավատում, գուցե կան մարդիկ, որ իրենց փողով, հասարակության մեջ ունեցած դիրքով կարան իրանց որդեգիրների համար ապահովել էնպիսի միջավայր, որ ոչնչով էդ էրեխեքի մանկությունը չաղարտվի, բայց շարքային ընտանիքներում, որոնք ապրում են որևէ թաղամասի բազմաբնակարան շենքերում, երեխաներին ուղարկում են սովորական դպրոցներ, կարծում եմ՝ խնդիրներ հաստատ կլինեն: Ամենակարևորը մարդու երջանիկ լինելն ա, ես ազատության կողմնակից եմ՝ կրոնի, ապրելակերպի, սեռական կողմնորոշման, միայն ինքն իր համար ընտրելու հետ կապված բոլոր հարցերում, նման տարբեր թեմաներում միշտ արտահայտվել եմ, երևի գաղտնիք չի, միշտ ասում եմ՝ երանի էն օրը, որ մարդ ուզենա դրսում թռչկոտա, ու ոչ ոք կողքից խեթ չնայի, էլ չեմ ասում, թե ինչ երազ կլիներ, որ էդ պահին սաղ թռչկոտային, բայց տենց չի լինում: Ուր էր, թե մենակ մեզնից կախված լիներ մեր սիրելի մարդկանց համար ընդունելի միջավայրի ապահովումը, բայց մենք բոլորս մասն ենք մեծ հասարակության, դրա համար փոքրուց երեխաներին սովորեցնում են, որ էս չի կարելի, էն չի կարելի, դրա համար էլ կինն ամուսնուն տանից ճանապարհում ա արդուկված հագուստով, գուցե ամուսնու համար խնդիր չի, չի ուզում կնոջը չարչարել, բայց կինը գիտի, որ ճմռթված հագուստով պարբերաբար իր ամուսնուն տեսնելիս՝ ճմռթուկ կասեն, չեն հարգի էնպես, ոնց որ արդուկված, կոկիկ հագնված ժամանակ, իր համար տարբերություն չկա, չէ՞, ի վերջո, ինքն իր ամուսնուն ամենաշատը մերկ ա սիրում, բայց կա հասարակություն: Գուցե լավագույն օրինակը չեմ բերում, հաստատ լավագույնը չի, բայց տենց ա: Արդյո՞ք կարա հասարակությունը պարտադրող չլինի, եսիմ, բայց դա արդյո՞ք արդեն հասարակություն կլինի՞, թե՞ մի ուրիշ բան, իսկ եթե հասարակություն չլինի՞, առանց հասարակության կարա՞ մարդը գոյություն ունենա, թե՞ էլ մարդ չի լինի: Գուցե կլինի, գուցե կարա հասարակությունը պարտադրող չլինի, բայց եսիմ երբ դա լինի, իսկ մինչ էդ պետք ա սիրելիներին պաշտպանել հասարակության հարվածներից, իսկ պաշտպանության կարիք ամենաշատը երեխաներն ունեն, գեյերից մի հազար անգամ շատ, իրանք ավելի թույլ են, գեյերն ավելի ուժեղ են, իրանք պետք ա նաև պաշտպանեն:
Մեջբերել
De gustibus et coloribus non est disputandum.
Էջանիշներ