Կաշխատեի՞ք մարզերում

[StrangeLittleGirl]

Նկատել եմ, որ մարզերից եկած ուսանողները հաճախ չեն ցանկանում իրենց մարզեր վերադառնալ աշխատելու՝ աշխատանք փնտրելով Երևանում: Ավելին՝ շատերը նախընտրում են Երևանում անգործ նստել, քան, օրինակ, ԼՂՀ-ում բարձր աշխատավարձով աշխատանքի տեղավորվել:

Շատ ժամանակ, երբ խոսում ես նման երիտասարդների հետ, սովորաբար ասում են, որ կա՛մ աշխատատեղ չկա, կա՛մ կա, բայց քիչ է վարձատրվում, կա՛մ... մի խոսքով, ամեն տեսակի պատճառաբանություն գտնում են մարզ չգնալու համար: Սակայն վերջերս ես հայտնաբերել եմ, որ օրինակ բժիշկների պահանջարկը մեծ է մարզերում, իսկ աշխատավարձը հաճախ ավելի բարձր, քան Երևանում: Անձամբ ինձ հետաքրքրում է նման աշխատանքը: Ավելին՝ ես ուրախ կլինեմ ապրել շատ փոքր քաղաքում կամ նույնիսկ գյուղում աղմկոտ ու կեղտոտ Երևանի փոխարեն:

Իսկ ի՞նչ կարծիք ունեք դուք:

[Լեդի Վարդ]

Իմ կարծիքով էդ ցածր աշխատավարձը ուղակի պատճառ ա քաղաքում մնալու համար, տենց մարդկանց ավելի շատ ձգում ա ոչ թե սովորելն ու աշխատելը այլ ուրիշ բան, որը Երևանում կա, իսկ գյուղերում՝ չկա…Ես հիմա ապրում եմ գյուղում , երբ գամ քաղաք սովորելու , ուսումս վերջացնելուց հետո հաստատ կվերադառնամ իմ գյուղ , աշխատանք կփնտրեմ իմ մարզում ու իմ կարծիքով տենց համ լավ ա, համ էլ ապահով…

[Նիկեա]

Ես մեծ հաճույքով կաշխատեի մեր գյուղում:Էստեղ շատերին ես ճանաչում եմ,մարդիկ ինձ հարազատ են ու մտերիմ:Իսկ հարազատ միջավայրում աշխատելը անշուշտ ավելի հաճելի է:
Վերջերս մի գիրք էի կարդում. ,,Նոր Ռոբինզոններ,,:Մասնագիտական ուղեցույց կարելի է համարել:Գրքում ասվում էր,որ մասնագիտություն ընտրելի պետք է հաշվի առնենլ ոչ միայն սեփական նախասիրություններն ու հնարավորությունները,այլև տվյալ մասնագիտության պահանջվածությունը մեր բնակավայրում:Պետք է ընտրենք այնպիսի մասնագիտություն,որով կնպաստենք մեր հարազատ գյուղի կամ քաղաքի շենացմանը:Ու անգամ եթե ինչ-ինչ պատճառներով չի հաջողվել աշխատել ձննդավայրում,հեռակա կարգով օգնել հնարավոր է:Ինձ քաղաքը չի ձգում,էդ միջավայրը իմ համար խորթ է:Ու եթե սիրում ես քո մասնագիտությունը,ուրեմն կաշխատես դրանով ուր էլ լինես:Աշխատատեղերի բացակայություն կարծում եմ հիմնականում պատճառաբանություն է:

[ars83]

Եթե ես լինեի, օրինակ, դպրոցի մաթեմատիկայի ուսուցիչ, ապա մեծ հաճույքով Երևանի և այլ մարզերի (Երևանն էլ, կարծես թե, մարզի կարգավիճակ ունի) միջև ընտրությունը կկայացնեի հօգուտ մարզերի։ Համալսրանում դասավանդելու դեպքում նույնպես։ Իսկ գիտահետազոտական գործունեության դեպքում այդքան համոզված չեմ, քանի որ գիտական ինստիտուտների հիմնական աշխատակազմն ու տեխնիկան կենտրոնացված են Երևանում։ Ճիշտ է, հիմա քիչ թե շատ զարգացած են հեռահաղորդակցման միջոցները և կարելի է տեսա- կամ լսաժողով կազմակերպել, բայց դա այնքան էլ համարժեք չի այն վիճակին, երբ մասնագետ-գործընկերներդ նույն շենքում են, կարող ես պարզապես դուռը թակել և որևէ բան հարցնել, քննարկել։ Չնայած, մենք ունենք նաև ինստիտուտներ, որոնց աշխատակազմն ու տեխնիկան կենտրոնացած են Երևանից դուրս, ասենք՝ Բյուրականի աստղադիտարանը։ Բայց, ասենք, բարձր արտադրողականության հաշվարկների բնագավառում (HPC), տեղյակ չեմ, որ, օրինակ խոշոր հաշվողական կլաստերներ լինեն մարզերում։

Այլ հանգամանքներ էլ կան, երբ ընտանիք ունես։ Պետք է մտածես՝ մարզում կինդ աշխատանք կգտնի՞։ Երեխադ լավ մասնագետի մոտ կկարողանա՞, ասենք երաժշտական կրթություն ստանալ։ Մոտակայքում լավ համալսարան կա՞, որ երեխադ սովորի (չնայած համալսարնում սովորելու տարիքում արդեն չափահաս կլինի, կարող է գնալ, հեռու տեղում սովորել)։

[Sagittarius]

Որոշ մասնագիտությունների համար (օրինակ՝ բիզնես խորհրդատվություն) հաջողակ կարիերա ունենալու համար սկզբից ոչ էնքան աշխատավարձն ա կարևոր, որքան ընկերության անունը, աշխատանքի վայրը, բիզնես կենտրոնում ա, թե չէ (Հայաստանում ըստ էության միակ «բիզնես» կենտրոնը Երևանն ա), որը հնարավորություն ա տալիս լավ կապեր հաստատել, լավ ռեզյումե ստեղծել:

Նաև կան մարդիկ, որոնք մենակ միջին/խոշոր քաղաքներում են ցանկանում աշխատել. ես եթե ընտրության հնարավորություն եմ ընենում միշտ նախընտրում եմ քաղաքը, քան գյուղը, լինի դա հայկական գյուղ, թե գերմանական: Բայց դե էտ էլ մարդուց ա գալիս:

[enna]

Էտպիսի մարդկանց անձամբ ճանաչում եմ, հենց այստեղից են հեռանում և այն էլ անվերադարձ:Երբ նրանք սկսում են այդ թեմայով անկեղծանալ պարզվում է,որ պատճառը ոչ թե աշխատավարձն է,կամ աշխատատեղը,այլ զուտ կյանքը:Ինչո՞վ է տարբերվում Երևանում վարած կյանքը մարզում /իսկ ավելի կոնկերտ մեզ մոտ/ ապրած կյանքից:Այստեղ կյանքը տաղտկալի է:Մեկ ամսով հաճույքով կգան հանգստանալու,բայց ապրել՝ ոչ մի դեպքում:
Պատճառը պարզից էլ պարզ է՝ չկան լիցքաթափվելու,այսպես ասած կյանքը վայելելու պայմաններ :
Հենց դու՝Բյուր ,կբավարարվե՞ս միայն տանը հագստանալով:Իհարկե դու կարող ես գնալ Երևան,բայց ինչքա՞ն կարելիա աշխատանքը թողած ու գնացած,թե ինչա գնում ես լիցքաթափվես:
Մեզ մոտ չկա .
1.կինոթատրոն
2.համերգներ կարելի է ասել չեն լինում/բացառությամբ Միհարան Ծառուկյանի համերգներից/
3.սրճարանները մի քանիսն են/որտեղ ի դեպ ո՛չ սնունդն է բանի պետք,ո՛չ էլ սպասարկումը/
4*.տնից դուրս գաս ուղղակի ման գալու այլ բան կմտածեն
5*.պիտի 8-9-ից հետո տնից դուրս չգաս:
*-աստղանիշները վերաբերվում են աղջիկներին

Սահմանափակվեմ այսքանով:Հիմա վերցնենք ուսանող ,ով գնում է Երևան ու տեսնում է լրիվ հակապատկերը:Հիմա էդքանից հետո կվերադառնա՞ էդ ուսանողը իրա քաղաքը:
Ես էլ ապագա ուսանող եմ ու իմ պլանների մեջ չի մտնում ստեղ ապրելը:
Հ.Գ.Ես իմ քաղաքը շատ եմ սիրում,բայց առավել ինձ եմ սիրում:
Անդրադառնամ բժիշկեների խնդրին:Ստեղ չկան բժիշկներ:Հիշում եմ մի դեպք:Զանգեցին բժշկին,թե արի,ասեց հոգնած եմ:Ու արդյունքում մի ջահել տղա մահացավ,որովհետև էն մնացած տխմարները չէին հասկացել,որ տղու մոտ ներքին արյունահոսությունա սկսված:
Ստեղ մենք ինչքան էլ հիվանդ ենք լինում չենք գնում բժշկի,որովհետև վերջին կարդացած հիվանդությունը քեզ են վերագրում,ասում գնա Երևան ու մինչև հասնես Երևան էտ մտքից կարողա մեռնես:

[Alphaone]

Հենց մեքենա ունեցա ու մարդավարի կարողացա վարել, որ հետնախորշում էլ ասես կարող եմ ապրել, բայց քանի դեռ իմ ծնողներն ինձ ու մեքենան համարում են անհամատեղելի հասկացություններ, իսկ ինքս էնքան եմ կամավոր եղել, որ գումար վաստակելը չեմ հիշում ինչ բան է ու անգամ իմ գլուխը չեմ կարողանում պահել, կգերադասեմ նորմալ վարձատրվող աշխատանք ու անկախություն Երևանում, քան ցմահ կախվածություն, թեկուզ ֆանտաստիկ բարձր աշխատավարձով մարզերում:

[keyboard]

Բյուր ջան, հարցը մարզը, գյուղը կամ հեռավոր քաղաքը չի, հարցը էնա, որ էդ մարզում գյուղում ու քաղաքում էլ մարդ չի մնացել համարյա:

Չեմ կարծում, թե ասենք Աշտարակի հիվանդանոցում աշխատելը քեզ ձեռնտու կլինի թեկուզ բարձր աշխատավարձով, ասենք ես չեմ կարա պատկերացնեմ, որ համակարգչային մասնագետին տան բարձր աշխատավարձ, բայց տանեն նստացնեն Pentium II -ի առաջ, ասեն ոչինչ, աշխատի, աշխատավարձդ բարձր ա:
Դու երևի գազափար չունես, թե ինչ վիճակում են մարզերի ու քո նկարագրած փոքրիկ տեղերի հիվանդանոցները, մնացածի մասին էլ չեմ խոսում:
Բյուր, հլը արի, մի օր միասին գնանք Էջմիածնի սոցապի շենք, ԶԱԳՍ-ի շենք, քաղմաս, տես, որ քեզ միլիոն էլ տաս, էդ շենքի ներսում կաշխատես?
Դրան հասնելու համար, մեր երկրին առնվազն 100 տարի է պետք:

[enna]

Բյուր ջան, հարցը մարզը, գյուղը կամ հեռավոր քաղաքը չի, հարցը էնա, որ էդ մարզում գյուղում ու քաղաքում էլ մարդ չի մնացել համարյա:

Չեմ կարծում, թե ասենք Աշտարակի հիվանդանոցում աշխատելը քեզ ձեռնտու կլինի թեկուզ բարձր աշխատավարձով, ասենք ես չեմ կարա պատկերացնեմ, որ համակարգչային մասնագետին տան բարձր աշխատավարձ, բայց տանեն նստացնեն Pentium II -ի առաջ, ասեն ոչինչ, աշխատի, աշխատավարձդ բարձր ա:
Դու երևի գազափար չունես, թե ինչ վիճակում են մարզերի ու քո նկարագրած փոքրիկ տեղերի հիվանդանոցները, մնացածի մասին էլ չեմ խոսում:
Բյուր, հլը արի, մի օր միասին գնանք Էջմիածնի սոցապի շենք, ԶԱԳՍ-ի շենք, քաղմաս, տես, որ քեզ միլիոն էլ տաս, էդ շենքի ներսում կաշխատես?
Դրան հասնելու համար, մեր երկրին առնվազն 100 տարի է պետք:

Մեր մոտ հիվանդանոցում նոր տեխնիկա են ստացել,բայց մասնագետ չկա,որ կարողանա օգտվի դրանից

[StrangeLittleGirl]

Հենց մեքենա ունեցա ու մարդավարի կարողացա վարել, որ հետնախորշում էլ ասես կարող եմ ապրել, բայց քանի դեռ իմ ծնողներն ինձ ու մեքենան համարում են անհամատեղելի հասկացություններ, իսկ ինքս էնքան եմ կամավոր եղել, որ գումար վաստակելը չեմ հիշում ինչ բան է ու անգամ իմ գլուխը չեմ կարողանում պահել, կգերադասեմ նորմալ վարձատրվող աշխատանք ու անկախություն Երևանում, քան ցմահ կախվածություն, թեկուզ ֆանտաստիկ բարձր աշխատավարձով մարզերում:

Է կարաս ձեր մարզից հեռու մարզ գնաս

Էտպիսի մարդկանց անձամբ ճանաչում եմ, հենց այստեղից են հեռանում և այն էլ անվերադարձ:Երբ նրանք սկսում են այդ թեմայով անկեղծանալ պարզվում է,որ պատճառը ոչ թե աշխատավարձն է,կամ աշխատատեղը,այլ զուտ կյանքը:Ինչո՞վ է տարբերվում Երևանում վարած կյանքը մարզում /իսկ ավելի կոնկերտ մեզ մոտ/ ապրած կյանքից:Այստեղ կյանքը տաղտկալի է:Մեկ ամսով հաճույքով կգան հանգստանալու,բայց ապրել՝ ոչ մի դեպքում:
Պատճառը պարզից էլ պարզ է՝ չկան լիցքաթափվելու,այսպես ասած կյանքը վայելելու պայմաններ :
Հենց դու՝Բյուր ,կբավարարվե՞ս միայն տանը հագստանալով:Իհարկե դու կարող ես գնալ Երևան,բայց ինչքա՞ն կարելիա աշխատանքը թողած ու գնացած,թե ինչա գնում ես լիցքաթափվես:
Մեզ մոտ չկա .
1.կինոթատրոն
2.համերգներ կարելի է ասել չեն լինում/բացառությամբ Միհարան Ծառուկյանի համերգներից/
3.սրճարանները մի քանիսն են/որտեղ ի դեպ ո՛չ սնունդն է բանի պետք,ո՛չ էլ սպասարկումը/
4*.տնից դուրս գաս ուղղակի ման գալու այլ բան կմտածեն
5*.պիտի 8-9-ից հետո տնից դուրս չգաս:
*-աստղանիշները վերաբերվում են աղջիկներին

Սահմանափակվեմ այսքանով:Հիմա վերցնենք ուսանող ,ով գնում է Երևան ու տեսնում է լրիվ հակապատկերը:Հիմա էդքանից հետո կվերադառնա՞ էդ ուսանողը իրա քաղաքը:
Ես էլ ապագա ուսանող եմ ու իմ պլանների մեջ չի մտնում ստեղ ապրելը:
Հ.Գ.Ես իմ քաղաքը շատ եմ սիրում,բայց առավել ինձ եմ սիրում:
Անդրադառնամ բժիշկեների խնդրին:Ստեղ չկան բժիշկներ:Հիշում եմ մի դեպք:Զանգեցին բժշկին,թե արի,ասեց հոգնած եմ:Ու արդյունքում մի ջահել տղա մահացավ,որովհետև էն մնացած տխմարները չէին հասկացել,որ տղու մոտ ներքին արյունահոսությունա սկսված:
Ստեղ մենք ինչքան էլ հիվանդ ենք լինում չենք գնում բժշկի,որովհետև վերջին կարդացած հիվանդությունը քեզ են վերագրում,ասում գնա Երևան ու մինչև հասնես Երևան էտ մտքից կարողա մեռնես:

Էննա, շատ լավ կետեր նշեցիր: Հիմա հերթով անդրադառնամ բոլորին: Արի վերջին երկու կետը միանգամից հանենք, որովհետև ինձ բացարձակապես չի հետաքրքրում, թե ինչն ա կարելի աղջկան, ինչը չէ, անդրադառնամ մնացած ասածներիդ:

Նայի, ես երկու տարի ապրել եմ շատ փոքր քաղաքներում, որոնցում ոչինչ չի կատարվում, ընդ որում՝ էն քաղաքները, որտեղ որևէ բան կատարվում ա, ըստ հեռավորության տատանվել են 30կմ-ից մինչև 500կմ, իսկ որևէ բան չկատարվելն էլ տատանվել ա նորմալ կինոթատրոնի բացակայությունից մինչև գոնե մի քանի փաբի, լավ կինոթատրոնի, փողոցային երաժիշտների առկայություն: Այդուհանդերձ, ես լիքը համերգների եմ գնացել, որոնց համար ինչ-որ ճանապարհներ եմ կտրել: Կամ էլ օրերով տնից դուրս չեմ եկել, իսկ եթե դուրս եկել եմ, դա սահմանափակվել ա գրադարան գնալ-գալով:

Հիմա անդրադառնանք Երևանին: Դու ասում ես՝ կինոթատրոն, բայց որպես Երևանում մեծացած մեկը պիտի ասեմ, որ տարին մեկ հազիվ կինոթատրոն կգնամ կամ չէ, որովհետև Երևանում էլ նորմալ կինոթատրոններ չկան, ավելի հաճելի ա տանն ինքնուրույն կինո նայելը, իսկ դա, համաձայնիր, կարելի ա անել աշխարհի ցանկացած կետում: Ինչ վերաբերում ա համերգներին, նորմալ համերգներն էլ են խիստ հազվագյուտ երևույթ, իսկ երբ դրանք տարին մեկ-երկու անգամ ամեն դեպքում տեղի են ունենում, կարելի է դրանց համար հասնել Երևան: Փառք Աստծո, Հայաստանը փոքր երկիր է, մի ծայրից մյուսը հասնելը դժվար չէ (դե էլ չեմ ասում, որ Երևանը ծայր էլ չէ):

Բացի դրանից, «անելու բան չկա» հիմնավորումն ինձ չի բավարարում: Անելու բանն ինքդ պիտի ստեղծես: Նայի, ընկերուհիս հիմա գնում ա Դիլիջանում աշխատելու: Եթե ստացվի, ես էլ կգնամ: Ու մենք երկուսով իրար հետ շատ ավելի հետաքրքիր բաներ կարող ենք կազմակերպել, քան պատրաստի օբյեկտներն են առաջարկում: Մյուս կողմից, եթե մարզերը դատարկվեն, իհարկե ոչինչ չի լինի էնտեղ: Այ, եթե բնակչությունը շատանա որևէ մարզային քաղաքում, գուցե, օրինակ, Սերժ Թանկյանի համերգը հենց էդտեղ կազմակերպվի, ոչ թե Երևանում: Երևանից էլ կգան:

Ի դեպ, Արսի ու Սագիտարիուսի հիմնավորումների հետ լրիվ համամիտ եմ: Դրանք լուրջ պատճառներ են մարզում չաշխատելու համար: Այդուհանդերձ, գիտության տեսանկյունից եթե նայենք, ավելի շատ կախված ա ոլորտից: Նայի, իմ ոլորտը նենց ա, որ ինձ մարդիկ են պետք, դեղեր ու տպագիր թեստեր, մի հատ էլ կոմպ: Ու արդեն հանգիստ կարող եմ գիտությունս անել: Որոշ ոլորտներում էր մարդիկ սեփական ուժերով լաբեր են ստեղծել ու աշխատացնում են: Դա կարելի ա անել նաև մարզում: Բայց մեծ գիտահետազոտական կենտրոնների ու հատուկ տեխնիկա պահանջող լաբերի դեպքում շատ ավելի դժվար ա դա մի հոգով անելը, դրա համար պետք ա օգտվել նրանից, ինչ կա, կամ էլ մեծ ռիսկերի դիմել՝ էդ ամենը մարզ տեղափոխելով:

Ի դեպ, մի քիչ առաջ էլ մամայիս հետ վեճ ունեցա էս թեմայով: Ինքը նախընտրում ա, որ ես ցածր աշխատավարձով Երևանում աշխատեմ, քան բարձրով Երևանից դուրս: Իսկ ես իրա հետ հեչ համաձայն չեմ: Ըստ էության, իմ աշխատանքը նույնն ա թե՛ մարզում, թե՛ Երևանում: Մենակ միջավայրը տարբեր կլինի ու էդ միջավայրը դրականորեն տարբեր կլինի: Մարզերում մաքուր օդ ավելի շատ կա, մարդիկ ավելի քիչ են, հետևաբար մասնագիտությանս նվիրելու ժամանակն ավելի շատ ա: Իսկ Երևանն էլ հեռու չի, ու ոչինչ չի խանգարում վիքենդները Երևանում անցկացնել (ճիշտ էնպես, ինչպես մարզերի ուսանողները վիքենդներն իրենց ծնողների մոտ են անցկացնում):

[StrangeLittleGirl]

Բյուր ջան, հարցը մարզը, գյուղը կամ հեռավոր քաղաքը չի, հարցը էնա, որ էդ մարզում գյուղում ու քաղաքում էլ մարդ չի մնացել համարյա:

Չեմ կարծում, թե ասենք Աշտարակի հիվանդանոցում աշխատելը քեզ ձեռնտու կլինի թեկուզ բարձր աշխատավարձով, ասենք ես չեմ կարա պատկերացնեմ, որ համակարգչային մասնագետին տան բարձր աշխատավարձ, բայց տանեն նստացնեն Pentium II -ի առաջ, ասեն ոչինչ, աշխատի, աշխատավարձդ բարձր ա:
Դու երևի գազափար չունես, թե ինչ վիճակում են մարզերի ու քո նկարագրած փոքրիկ տեղերի հիվանդանոցները, մնացածի մասին էլ չեմ խոսում:
Բյուր, հլը արի, մի օր միասին գնանք Էջմիածնի սոցապի շենք, ԶԱԳՍ-ի շենք, քաղմաս, տես, որ քեզ միլիոն էլ տաս, էդ շենքի ներսում կաշխատես?
Դրան հասնելու համար, մեր երկրին առնվազն 100 տարի է պետք:

Հով, արի քեզ տանեմ Կապանի հոգեբուժարանը ցույց տամ, հետո Նորքինը, տես որը դուրդ կգա
Մեկ էլ արի տանեմ Մասիվի հիվանդանոցը ցույց տամ, մեկ էլ Գյումրիում մի հատ ինչ-որ վիրաբուժական կենտրոն կար: Էլի ասա՝ որը դուրդ կգա

Իրականում դա մարդկանցից էլ ա կախված: Կան գլխավոր բժիշկներ, որոնք վիզ են դնում իրենց հիվանդանոցի համար, կան նաև էնպիսիք, որ վիզ չեն դնում: Ուղղակի մեծ մասամբ վիզ դնողները Երևանում են: Բայց կոնկրետ իմ մասնագիտության տեսանկյունից ինձ բացարձակապես մեկ ա դա Երևանը կլինի, թե Անտարկտիդան: Մենակ դեղերն ու թղթերը լինեն, մնացածը կանեմ: Հլը հակառակը, մարզերում գուցե ավելի լավ ա քիչ մարդկանց հետ, որովհետև հիվանդների քանակը փոքր ա, հետևաբար մի հիվանդին ավելի շատ ժամանակ կարաս տրամադրես, ավելի որակյալ օգնություն ցույց տաս:

[StrangeLittleGirl]

Մեր մոտ հիվանդանոցում նոր տեխնիկա են ստացել,բայց մասնագետ չկա,որ կարողանա օգտվի դրանից

ըհը, էս էլ քեզ ապացույց, որ վիզ դնողներ կան, բայց աշխատող չկա: սենց շատ դեպքեր գիտեմ:

[Freeman]

Իմ համար էլ էնքան էլ մեծ չի տարբերությունը, Եթե աշխատանքի պայմանները նորմալ լինեն ու եթե զգամ, որ իմ կարիքը կա տվյալ վայրում, անկախ էդ քաղաք ա թե գյուղ: Մեկ ա երբ էլ ուզես մի քիչ հետո կարաս քաղաք գնաս ու էդքան էլ ուշքս չի գնում համերգների/կինոների և այլ նման վայրերի համար:

[enna]

Է կարաս ձեր մարզից հեռու մարզ գնաս



Էննա, շատ լավ կետեր նշեցիր: Հիմա հերթով անդրադառնամ բոլորին: Արի վերջին երկու կետը միանգամից հանենք, որովհետև ինձ բացարձակապես չի հետաքրքրում, թե ինչն ա կարելի աղջկան, ինչը չէ, անդրադառնամ մնացած ասածներիդ:

Նայի, ես երկու տարի ապրել եմ շատ փոքր քաղաքներում, որոնցում ոչինչ չի կատարվում, ընդ որում՝ էն քաղաքները, որտեղ որևէ բան կատարվում ա, ըստ հեռավորության տատանվել են 30կմ-ից մինչև 500կմ, իսկ որևէ բան չկատարվելն էլ տատանվել ա նորմալ կինոթատրոնի բացակայությունից մինչև գոնե մի քանի փաբի, լավ կինոթատրոնի, փողոցային երաժիշտների առկայություն: Այդուհանդերձ, ես լիքը համերգների եմ գնացել, որոնց համար ինչ-որ ճանապարհներ եմ կտրել: Կամ էլ օրերով տնից դուրս չեմ եկել, իսկ եթե դուրս եկել եմ, դա սահմանափակվել ա գրադարան գնալ-գալով:

Հիմա անդրադառնանք Երևանին: Դու ասում ես՝ կինոթատրոն, բայց որպես Երևանում մեծացած մեկը պիտի ասեմ, որ տարին մեկ հազիվ կինոթատրոն կգնամ կամ չէ, որովհետև Երևանում էլ նորմալ կինոթատրոններ չկան, ավելի հաճելի ա տանն ինքնուրույն կինո նայելը, իսկ դա, համաձայնիր, կարելի ա անել աշխարհի ցանկացած կետում: Ինչ վերաբերում ա համերգներին, նորմալ համերգներն էլ են խիստ հազվագյուտ երևույթ, իսկ երբ դրանք տարին մեկ-երկու անգամ ամեն դեպքում տեղի են ունենում, կարելի է դրանց համար հասնել Երևան: Փառք Աստծո, Հայաստանը փոքր երկիր է, մի ծայրից մյուսը հասնելը դժվար չէ (դե էլ չեմ ասում, որ Երևանը ծայր էլ չէ):

Բացի դրանից, «անելու բան չկա» հիմնավորումն ինձ չի բավարարում: Անելու բանն ինքդ պիտի ստեղծես: Նայի, ընկերուհիս հիմա գնում ա Դիլիջանում աշխատելու: Եթե ստացվի, ես էլ կգնամ: Ու մենք երկուսով իրար հետ շատ ավելի հետաքրքիր բաներ կարող ենք կազմակերպել, քան պատրաստի օբյեկտներն են առաջարկում: Մյուս կողմից, եթե մարզերը դատարկվեն, իհարկե ոչինչ չի լինի էնտեղ: Այ, եթե բնակչությունը շատանա որևէ մարզային քաղաքում, գուցե, օրինակ, Սերժ Թանկյանի համերգը հենց էդտեղ կազմակերպվի, ոչ թե Երևանում: Երևանից էլ կգան:

Ի դեպ, Արսի ու Սագիտարիուսի հիմնավորումների հետ լրիվ համամիտ եմ: Դրանք լուրջ պատճառներ են մարզում չաշխատելու համար: Այդուհանդերձ, գիտության տեսանկյունից եթե նայենք, ավելի շատ կախված ա ոլորտից: Նայի, իմ ոլորտը նենց ա, որ ինձ մարդիկ են պետք, դեղեր ու տպագիր թեստեր, մի հատ էլ կոմպ: Ու արդեն հանգիստ կարող եմ գիտությունս անել: Որոշ ոլորտներում էր մարդիկ սեփական ուժերով լաբեր են ստեղծել ու աշխատացնում են: Դա կարելի ա անել նաև մարզում: Բայց մեծ գիտահետազոտական կենտրոնների ու հատուկ տեխնիկա պահանջող լաբերի դեպքում շատ ավելի դժվար ա դա մի հոգով անելը, դրա համար պետք ա օգտվել նրանից, ինչ կա, կամ էլ մեծ ռիսկերի դիմել՝ էդ ամենը մարզ տեղափոխելով:

Ի դեպ, մի քիչ առաջ էլ մամայիս հետ վեճ ունեցա էս թեմայով: Ինքը նախընտրում ա, որ ես ցածր աշխատավարձով Երևանում աշխատեմ, քան բարձրով Երևանից դուրս: Իսկ ես իրա հետ հեչ համաձայն չեմ: Ըստ էության, իմ աշխատանքը նույնն ա թե՛ մարզում, թե՛ Երևանում: Մենակ միջավայրը տարբեր կլինի ու էդ միջավայրը դրականորեն տարբեր կլինի: Մարզերում մաքուր օդ ավելի շատ կա, մարդիկ ավելի քիչ են, հետևաբար մասնագիտությանս նվիրելու ժամանակն ավելի շատ ա: Իսկ Երևանն էլ հեռու չի, ու ոչինչ չի խանգարում վիքենդները Երևանում անցկացնել (ճիշտ էնպես, ինչպես մարզերի ուսանողները վիքենդներն իրենց ծնողների մոտ են անցկացնում):

Հա՜,մոռացա:Մենք կարգին գրադարան չունենք,այն վերջին անգամ 20 տարի առաջ է թարմացվել:
Էտ երկու կետերը հատկապես վերաբերվում էր ստեղ մեծացածներին,որոնց ոչ թե անունա վատաբանվելու,այլ ընտանիքն ու ազգուծուպը:Ես ինքս ինչքան էլ թքած ունենամ ,թե ինչ կմտածեն իմ մասին,չեմ կարա խաղամ իմ ընտանիքի անվան հետ:
Բյուր ,ենթադրենք էդ դու,որ համաձայն ես ինքուրույն զբաղմունք գտնելու:էն ուսանողները որ ստեղից գնացել են ու չեն եկել հենց զբաղմունք չգտնելու համար են գնացել:
Ես չեմ թաքցնի ,որ Երևանը չեմ սիրում ու ամեն գնալուց ուզում եմ հետ գամ:
Հետո մի բան էլ կա.եթե շատ փող տան մարդ ցանկացած տեղ էլ կապրի:Եթե շատ փող ունենաս պարզ չի՞ ,որ ամեն տեղ կարաս վայելես կյանքը:Ես դեռ չեմ հանդիպել,որ բարձր աշխատավարձով ուրիշ տեղից աշխատուժ են բերում:Հենա տեղից աշխատող կվարձեն ու էդ աշխատողը էժան կաշխատի:Մարզերում հատկապես աշխատանքը թափած չի ու անգործներ կան,որ ցանկացած դրամով կաշխատեն,մենակ թե աշխատանք ունենան:

[enna]

ըհը, էս էլ քեզ ապացույց, որ վիզ դնողներ կան, բայց աշխատող չկա: սենց շատ դեպքեր գիտեմ:

մասնագետ չկա,բայց աշխատողի տեղ էլ չկա