Էդ կռիվը, որ մեկն ասում ա, որ պետք ա մեծից սկսել, մյուսը, թե փոքրից, քայլ առ քայլ, վաղուց կա:
Երկու տեսակետներն էլ ընդունելի են, հնարավոր: Ես համոզված եմ, որ իշխանափոխության երկու տարբերակով էլ կարելի ա հասնել, համապատասխան քանակի մարդկանց հավաքելու, էդքանով պայքարելու դեպքում: Երկու տարբերակին էլ կողմ եմ: Բայց...
Բայց ստեղ մի հատ փոքր նյուանս կա: Խնդիրն էն ա, որ իրականում հիմա քայլ առ քայլը չի կատարվում: Ու առկա պրոցեսների վրա հիմնվելով ասելը, որ կամաց կամաց ենք գնում փոփոխության ի սկզբանե սուտ ա, որտև սխալ հիմքի վրա ա:
Մենք դեռ ոչ մի քայլ առաջ չենք արել: ՈՉ ՄԻ: Իհարկե ես չեմ մոռացել նույն էս թեմայում իմ գրառումները: Ես նորից շարունակում եմ գոհ մնալ արդյունքից, որտև ոտքի էր կանգնել մեծ քանակով երիտասարդություն ու նրանք սկսում էին պայքարի ոգի ստանալ, սովորել պայքարել, ձեռք բերել ինքնավստահություն: Դա մի հսկայական էներգետիկ ռեսուրս էր, որը կարելի ա օգտագործել երկրում իրական փոփոխությունների հասնելու համար, ինքնակազմակերպման ձևով, կամ կազմակերպման ձևով: Բայց էսօր, ես, ցավոք տեսնում եմ էդ էներգիայի մսխումը ու ձեռք բերածի կորցնումը:
Հաղթանա՞կ: Արդյու՞նք: Որո՞նք էին դրան: Ո՞րն էր մեր առաջ քայլը:
Որ ուզում էին տրանսպորտը 100-ից 150 սարքել ու չկարողացա՞ն:
Իսկ ոչինչ, որ էդ տրանսպորտի որակը մնաց նույնը, նույն ծխող վարորդներով, նույն գաղջ մթնոլորտով, կզած մարդկանցով, ջարդված դռնով: Ի՞նչն էր հաղթանակ, որ վատ էր, ուզում էին ավելի վատ անել, բայց չկարողացա՞ն:
Իսկ հիմա մի քիչ ավելի պատկերավոր: Էդ ընթացքում իշխանությունը լիքը բաներ հենց սոցիալական ֆոնին տարավ դեպի ավելի վատը, դրանցից մի քանիսը.
- գազի գինը թանկացավ,
- գարեջրի գինը թանկացավ,
- կաթնամթերքի գինը թանկացավ,
- հյութեղենի գինը թանկացավ,
- տրանսպորտի գինը... չթանկացավ...
Ինչպիսի՜ հաղթանակ: Ինչպիսի՜ մի քայլ առաջ: Մի հարյուր բանից մեկը չկարողացան անել, մենք հերոս ենք, էդ մեկի դեմն առանք:
Նույնը ասենք Մաշտոցի պուրակի դեպքում: Ինչպիսի՜ հաղթանակ, մենք կարողացանք էնպես անել, որ բուտիկները չլինեն: Հոգ չէ, որ նույն ժամանակ Մաշտոցի մեկ այլ ծայրում փակ շուկայի հերն անիծվեց: Բա սա քայլ առա՞ջ է:
Կամ Կինո Մոսկվայի ամառային դահլիճը: Ապրենք մենք, նենց արեցինք, որ չքանդենք: Ջհանդամ թե էդտեղից մի քանի քայլ էն կողմ Լեզվի ինստիտուտը չքանդեցին Կաթողիկոսի համար նոր օբյեկտ, կներեք, եկեղեցի սարքելու նպատակով:
Բյուր ջան, եթե էս քայլերով ենք գնալու, տեղ չենք հասնի: Որտև մեր ամեն հաղթանակի դիմաց ունենք լիքը պարտություններ: Ու ես ամեն անգամ ոգևորվում եմ, ասում եմ հեսա, երեխեքը կոգևորվեն, արդեն կսկսեն լուրջ բաների համար պայքարել, էդ իրենց եռանդը կուղղեն նրան, որ իսկական մեկ քայլեր լինեն, բայց չէ, մենք դա շարունակում ենք ինչ-որ բաժնի պետի հրաժարական պահանջելով:
Ախր հասկանում ես, որ սրանք շատ շուստռի են: Արդեն ձևերն էլ գիտեն: Եթե ուզում են քանդել Ա շենքը, Բ շենքի շուրջը շուխուռ են գցում, մենք սաղս վազում ենք էնտեղ, պայքարում, մեզ թվում ա փրկեցինք Բ շենքը ու չենք նկատում, որ էդ ընթացքում իրանք իրանց իրական ուզածը՝ Ա շենքի քանդելը լավ էլ արել են:
Սենց ու՞ր ենք հասնելու: Ժամանակն ա լրջանալու ու չվախենալու հարցերը քաղաքականացնելուց: Ուրիշ տարբերակ ուղղակի չկա: Խնդիրներն ի սկզբանե են քաղաքական ու դրանց լուծումն էլ ա քաղաքական լինելու, միայն ու միայն: Ու ասած Սերժիկ Ազատիչի՝ գլխից բռնելով ա պետք գնալ:
Մեջբերել
Էջանիշներ