Կյանքը Լուսնի վրա

[enna]

14 օր

[enna]

Ակումբ, այ կումբ, մտածում եմ` էն ժամանակ ստեղ էի գրում ու ջնջելու տարբերակ չկար: Մինչև հիմա գրածս սաղ պատմվածքները ջնջել եմ: Ոչ մի բան չկա, որ ապացույց լինի նոր փորձիս ու ապրումներիս: Եկա ստեղ երկար-բարակ սիրո մասին գրեմ, բայց ղզիկական չէ. այլ զուտ դիտարկում, որ հետո մի օր կարող ա աչքովս ընկնի, ասեմ էս ինչ դեբիլ էի

[enna]

Ակումբ, այ կումբ, մտածում եմ` էն ժամանակ ստեղ էի գրում ու ջնջելու տարբերակ չկար: Մինչև հիմա գրածս սաղ պատմվածքները ջնջել եմ: Ոչ մի բան չկա, որ ապացույց լինի նոր փորձիս ու ապրումներիս: Եկա ստեղ երկար-բարակ սիրո մասին գրեմ, բայց ղզիկական չէ. այլ զուտ դիտարկում, որ հետո մի օր կարող ա աչքովս ընկնի, ասեմ էս ինչ դեբիլ էի

ուրեմն
երևի սիրելը միֆ ա, ավելի շատ կապվածություն ու սովորություն, որ էդ մարդը մեզ պետք ա, ենթագիտակցական սիգնալ, որ մեզ էս մարդու հետ լավ ա: Այլ կերպ ասած մենք սիրում ենք էն մարդուն, որը մեր ենթագիտակցական պահանջմունքները ամենալավն ու ամենաշատն ա իրագործում:
Օրինակ շատ մարդիկ ենթագիտակցորեն հակված են ցավելու, իրանք չեն նկատում, բայց իրականում հոգեկան ցավը իրենց հաճույք ա պատճառում ու իրանք նորից ու նորից ձգվում են մարդուն, ով վանում ա իրենց կամ անընդհատ ցավեցնում ա:
(Լինում են չէ՞ դեպքեր մեկը գլուխդ տանում ա իր կողքինից բողոքելով, բայց երբ կանգնեցնում ես ու հարցնում, թե ինչու չի բաժանվում, ինքը ճակատիդ ա նայում )
Իդեալական (իհարկե հարաբերականորեն) ընտանիքները իմ տեսանկյունից կազմվում են ելնելով նրանից, որ կին-ամուսին իրար պարզապես լավ լրացնում են, փազլի նման, ինքնըստինքյան իրանք իրար կողք հարմարավետ են իրար զգում, իրար մասին հոգ են տանում ու իրար առաջ տանում:
սերը ամեն տեղ ու բոլորի մոտ ա գերագնահատված
մեր պատկերացումներում, գրքերում, ֆիլմերում
ինձ մոտ էլ
Դա տանում ա նրան, որ էն պուճուր զգացմունքը, որ առաջանում ա քո ու ինչ-որ մեկի մեջ, չի գնահատվում, որովհետև դու միշտ սպասում ես ավելին լինի,որ սերը ավելի մեծ բան ա:
Փֆֆֆ հավատս չի գալիս, որ ես խոսում եմ սենց բաներից, ախր իմ զգացմունքները երբևէ իմ կանտրոլի տակից դուրս չեն գալիս, ախր ես եմ ընտրում ինչ զգամ, ինչը նկատեմ,ինչը չէ. ինչի վրա կենտրոնանամ ու հիմա դրած քննարկում եմ` կա՞, թե՞ չկա:
Հա, անկեղծ, չեմ ուզում մտածեք մեծ-մեծ խոսում եմ, բայց ես պարզ գիտակցում եմ կոնկրետ ինչն եմ սիրում մարդու մեջ, եթե անգամ չեմ գիտակցում, մի քանի րոպե ա պետք ցանկության դեպքում սառեցնելու զգացածս` կա ու չկա:
Կունդերայի գրքում կարդացի, որ իսկական սիրո դեպքում կարևոր չի սիրո օբյեկտը ու փոխադարձ սեր չի պահանջվում, կարևորը հենց սերն ա, որ բավարարվի սիրո կարիքը: էէմ,կասկածեցի արդյոք սենց էր, բայց քննարկվում ա Գյոթեի ու Բետինայի փոխհարաբերությունը ու ես էդքան էջ կարդալուց հետո չգիտեմ դա ինչ սեր էր: ասում ա, որ Բետինան Գյոթեի կարծիքը միայն երաժշտության մասին ա հարցրել, այսինքն Բետինային երբևէ չի հետաքրքրել Գյոթեն իր կարծիքների ու գուցե նաև մարդու տեսանկյունից: Հետաքրքիր է չէ՞ ինչքան բան կարելի էր հարցնել, իմանալ նման վեհ մարդուց, բայց Բետինան չօգտվեց դրանից: Նամակների մեծ մասում ինքն իր զգացմունքներից էր խոսում, մեկ էլ որոշ տեղեկություններ ունեներ, որ Գյոթեին խոցելի էին դարձնում: Ու անհասկանալի ա, թե սա իրո՞ք սեր ա

[enna]

ինքը, ես ու մի քանի աշխարհ


Առավոտվա 7-ն էր: Արևը դեռ չէր փոշոտվել, երկինքն էլ կապույտ էր:
Նայում եմ ու ամբողջը էնքան անիրական է, ոնց որ տախտակի վրա նկարած լինի. անդորրը, արևը, երկինքը ընդամենը ինչ-որ թատրոնի ֆոն են, ու հեսա-հեսա էդ տախտակը հետ-հետ կընկնի, հետևում էլ փոշոտ մոխրագույն բեմանման հորիզոն կլինի:
Դու վաղը կմեկնես Բրյուսսել, ինձ թվում է ես քեզ հետ եմ:
Քո կյանքի օրինակը ինձ վստահություն է ներշնչում, որ մի օր ես էլ կունենամ դրա նման մեկը:
Գնում եմ դպրոց: Իմ դպրոցը չէ: Ես թարգմանիչ եմ, թարգմանում եմ արտասամանցի կամավորներին ու պահեր կան ես եմ պատասխանատու ուրիշի ասած, բայց իմ թարգմանած բառերի համար: Երեխաները տարբեր են, ամեն ինչով: Մեծ մասը տարբերվում է սովորական դպրոցի երեխաներից: Դասատուն էլ ուրիշ է, նախ նրան ասում են մանկավարժ, ոչ թե դասատու և հետո ինքը ուղղակի իմաստով չի դասավանդում:
Իրավունքների հավասարության մասին էր չինացուս բերած նյութը: Հոլովակներ ցույց տվեց, համարյա չէին խոսում, աղմուկ չէին հանում, սպասում էին հենց իրենց դեպքին հարմար իրավունք, որ պաշտպանվեն:
Ամեն մեկը մի բան ասաց` խոսելու, ուտելու, հանգստանալու, ես-ը պաշտպանելու, սովորելու, խաղալու: Մնացածները կրկնվում են, ուրիշ ոչ մի բան:
Դասատուն ինձ է նայում լարված:
Կանչում ա դասից հետո, ասում.
– Իրավունքները նուրբ հարց ա, իրենք սովորական երեխեք չեն:
Ամեն մեկը մի խնդիր ունի:
Երեխաների մեծ մասը խելացի են, բայց վախ կա,համատարած վախ, նրանք վախենում են ավելին ուզել: Իրենց համար անհնար է էդպես:
Բրյուսսելը դուրդ եկավ, նենց ուրախ էիր խոսում, որ վարակվում էի: Ասացիր Անթվերպենում անձրև է, մի հատ բաց ռեստորան չգտար: Ճնշվեցի: հանդիպումդ էլ ուզածովդ չէր: Ափսոս բան չեմ կարող փոխել, չեմ ուզում ասեմ, որ տխրում եմ, որ աշխատանքի տեղից չզանգեցին ինձ, չեմ ուզում ասեմ, որ չեմ կարում անեմ էն,ինչ ուզում եմ:
Բայց ուզում եմ լինել նենց, ոնց դու ուզում ես տեսնել` ուժեղ, էներգիայով լիքը, սիրելի զբաղմունքներով ու ինձ սիրող, գնահատող մարդկանցով շրջապատված:
Դու ջանք չես խնայում, աշխատանքդ թողնում ես, սկսում հետս խոսել իմ պլանների ու վիճակի մասին, ես պատասխանատու եմ ինձ զգում կյանքս կարգի բերել ու աբստրակտ երազնանքների փոխարեն կոնկրետ ցանկություններ ունենալ` ուզում ես ծրագրավորող լինես, գնա վերցրու ու սովորի, ուզում ես սա անել, գնա ու արա: Մի ասա ուզում եմ Հայաստանից գնամ: Դա աբստրակտ ա կամ մի ասա ուզում եմ մեկին սիրել: Էդ ուզելով չի:
Դու ստիպեցիր բացել կծիկը:
Բացեցի:
Տակը մի հատ ռեզինից պուճուր գնդակ էր, կեսը կապույտ, կեսը վարդագույն:
Ուրիշ բան չկար,չկար էն, ինչով եմ ուզում զբաղվել, ինչ պլաններ ունեմ էդ ռոզվի-կապույտ գնդակը թռցնելու համար:
Սկզբում, որ հանդիպեցինք ես թույլ էի, մռայլ անգամ ինքս ինձ համար: Ես ու իմ կյանքը ոչ մի արժեք չունեինք ինձ համար:
Դրան ասում էին լոքշ:
Ես կարայի բան չանեի, միայն համալսարան գնայի, մի քանի ժամ հորանջեի, մեխանիկորեն գրեի, ուտեի ու քնեի: Ոչ մեկ ինձ չէր հարցնելու ինչու լավ չեմ սովորում, կամ ինչու եմ անտարբեր:
Բոլորը ինձնից լավն էին, ու բոլորի կյանքը ավելի արժևորված ու կարևոր էր ինձ համար քան իմը:
Ես կյանքեր էի փնտրում, որ ներարկեմ ինձ դրա էներգիան, որ մտածեմ էդ կյանքի մասին ու հենվեմ մարդուն, ով ունի էդ հրաշալի կյանքը, ով էնքան ուժեղ, խելացի է գտնվել, որ հասել է էդ կյանքին:
Մի օր եկար դու:
Երբ դու վազում էիր առավոտները, ես էլ էի վազում, մենք սկսեցինք միասին վազել. մեզ մոտ առավոտ էր, քեզ մոտ երեկո, աշխատանքից հետո էր, բայց դու հոգնած չէիր ու ինձնից մի քանի անգամ շատ էիր վազում: Իսկ ես կանգնում էի ճանապարհի մեջ տեղին ու չէի ուզում ինչ-որ բան անել, ուզում էի մնայի էդ տեղ կագնած: Շունչս կտրվում էր, ես զզվում էի վազելուց, բայց քո էներգիան ինձ վարակում էր:
Վարակվում էի, որ պատմում էիր՝ ոնց ես հետևում քո սննդակարգին, ինչքան շատ բան ես անում օրվա մեջ ու ոնց ես հոգ տանում կնոջդ ու երեխաներիդ մասին:
Դու հետաքրքրվում էիր իմ կյանքի բոլոր օղակներով` ինչ արեցի, ինչ կերա, երբ քնեցի, ինչ սովորեցի, ինչը ինձ անհանգստացրեց, ինչ եմ փորձում անել, որ չի ստացվում ու ոնց կարելի ա լուծել էս կամ մյուս խնդիրը:
Դու ուզում էիր, որ ես ճանաչեմ ինքս ինձ: Տեսնեմ՝ ով եմ ես, ինչ սիրուն եմ, ինչքան բան եմ հասկանում ու պիտի օգտագործեմ իմ պոտենցիալը:
Մարդկանց հետ շփման քո փորձը ու ինձնով հետաքրքրված լինելը ստիպում էին, որ ես հավատամ քո ասածներին ու ուսումնասիրեմ ինձ ոչ թե ինքնաքննադատմսն ու ինքնամեղադրման տեսանկյունից, այլ թե ոնց կարող եմ ամեն ինչ իմ ուզածով սարքել:
Ես կարդում եմ քո օրագիրը` 2002 թվական, դեկտեմբեր: Քո օրագրում դու չես, ուրիշն մեկն է, որի անունը քո անունն է, բայց -իկ-ով: Ես ուսումնասիրում եմ քո էվոլյուցիան, զգում եմ, որ զարգացրել ես մեջդ էն, ինչ քեզ առաջ պիտի տանի ու սպանել ես էն հատկանիշները, որ քեզ խանգարում են:
Դու սկզբում բոլորին հավասար մեկն էիր, բայց քայլ-քայլ-քայլ դու սկսեցիր կատարելագործվել, իսկ մնացածները մնացին տեղում կանգնած:
Ես ոգեշնչվեցի, հասկացա, որ բոլոր մարդիկ իսկապես ինչ-որ առումով հավասար են, ու իրենցից է կախված ով կլինեն իրենք ապագայում, որ պետք է պայքարել սեփական երազնքների ու ես-ի համար, որ պիտի նախ ինքդ քեզ համար արժևորված լինես, որ կարողանաս կանգնել քո ոտքերի վրա:
Սկզբում քեզ վրա էի հենվում,հետո ես սկսեցի ինքս ինձ հետ կիսել իմ խնդիրները, ինքս ինձ հավատալ ու վերջապես ինքս ինձ վրա հենվել:
Հաջորդ դասը սերը չի ճանաչում սեռ, կրոն, արտաքին և այլն:
Հայտնի հոլովակ էր, էն որ մեծ ռենտգենային էկրանի հետևում գրկում ենար, հետո դուրս են գալիս ու ցույց տալիս, որ սերը ոչ մի սահման չի ճանաչում:
Դուրս են գալիս երկու սևամորթ տղամարդ, երեխային գրկած:
Բոլորը բերանները բաց.
– Ոոո՞նց, էդ իրանց երեխա՞ն ա:
Տղամարդիկ համբուրվեցին: Բոլորը քար կտրած նայում են: Դասատուն ինձ ա նայում, որ արգելեմ ցույց տալը, ես թարգմանում եմ վիդեոյում պատկերվող տողերը:
Դպրոցից դուրս գալիս ասում եմ, որ հայաստանում միասեռականների ամուսնությանը լավ չեն վերաբերվում, որ համացանցում շատ ակրելի ա հանդիպել` վառել սպանել տիպի մեկնաբանություններ: Ինքը զարմացած նայեց ու ասաց, որ չնայած Չինաստանը ավանդապաշտ երկիր է, իրենք շատ նորմալ են վերաբերվում:
Ես ու Կամասուն պաղպաղակ ենք առնում: Ինքը ագահությամբ նայում է պաղպաղակին ասում.
– Չինաստանում մամաները երեխեքին չեմ թողնում, որ պաղպաղակ ուտեն: Կհիվանդաս, եթե ուտես: Ընդեղ տեղական սնունդը շատ վատն ա, մենք ուտում ենք ու մտածում, որ մի քանի ժամից կվատանանք: Ներկրված ապրանքներն էլ թանկ հաճույք են: Մենակ հարուստներն են կարում իրենց թույլ տան:
-Իսկ ինչու՞ չես ուզում գնաս ուրիշ երկիր:
– Բա ծնողներիս մենակ թողնե՞մ:
Ասում եմ.
– Բայց ծնողներդ իրար հետ են:
Քայլում ենք նստում այգում, նայում է արևին, երկնքին.
– Գիշերը տեսա՞ր՝ ինչ լուսին էր ու ինչքան աստղեր: մենք ընդեղ աստղեր չենք տեսնոմ, ու երկինքն էլ կապւոյտչի լինում, միշտ մոխրագույն ա: – ու ընդեղ մարդիկ շատ են, հորիզոնդ էսքան ազատ չի լինում:
Թեման փոխելու համար համալսարանից եմ հարցնում:
– Համալսարանները հեռու են տներից, բոլորս ընդեղ ենք ապրում: Բայց բախտս բերել ա գոնե շաբաթ-կիրակի գնում եմ:
Հարցնում եմ մասնագիտությամբ ով է: ասում է հաշվապահ ու տխուր դեմք ընդունում: Հարցնում եմ ինչու ա գնացել, եթե չի սիրում, ասաց, որ գործ կգտնի ու աշխատավրձը բարձր կստանա: Շարունակում ա բողոքել, մնացածը չեմ ֆիքսում: վերջում հարցնում եմ.
– Ինչի՞ չես գնում:
-Ո՞նց ես դու կարում տենց բան ասես. ոնց կարամ մենակ թողնեմ ծնողներիս ու գնամ ուրիշ երկիր, ես պետք ա մնամ, ինչ կարամ պիտի անեմ իմ երկրի համար:
– Հըմ, չեմ հասկանում:
Լարվեց, նեղացավ: Գնում ենք կանգառ, չգիտեմ իր գլխում ինչ կատարվեց էդ ընթացքում, ինձ նայեց.
– Գիտես չէ մենք տարիների տարբերությամբ գիտենք՝ ինչ ենք անելու:
Չեմ խոսում: Ճանապարհում եմ տուն:
Հաջորդ օրը տրանսպորտում երեխաներից մեկին տեսա: Տեղը վճարեցի.
– մեզ մոտ կանոն կա, որ չպետք ա թողնել ուրիշները քո տեղը վճարեն
– բայց մենք ձեզ մոտ չենք,չէ՞:
Մի կանգառ ուշ էինք իջել:
– Գիտե՞ս ես տարբեր եմ, ինձ դետեկտիվներ են հետաքրքրում:
– Հա՞,-ասում եմ, որովհետև խոսակցությունը չէի սպասում, որ էս տիպի բանից կսկսվի
– Հա ու ուզում եմ գնամ սահմանի վրա աշխատեմ:
-բայց եթե չեմ սխալվում, էն օրը ասացիր վարսավիր ես ուզում լինես:
– Մամայիս կողմը վարսավիրներ են, պապայիս կողմը զինվորականներ: Փոքր ժամանակ էլ էր պապայի պատմած բաները հետաքրքրում, հետո ուզեցի հնէաբան դառնամ, մաման շատ էր ուրախանում, հիմա հաստատ որոշել եմչհենց 18ս լրանա գնալու եմ Ուկրաինա:
– Բա ձերո՞նք
– ինչ ուզում ա լինի գնալու եմ: Իմ տատիկը միշտ մամայիս ասում ա՝ մամաս ինչ անի, ես տենց չեմ ինելու:
– Հա, բայց պիտի պատրաստ լինես, որ հեշտ չի լինի:


…………………………………………..


լավ կլիներ գրել պռադալժենիե սլեդուետ, բայց հավես չունեմ էս տեքստը շարունակելու:


էնպես որ պոկա պատմվածք:

[enna]

Ուրեմն մեկը ուզում էր կազմակերեպեր թիմով/կոլեգաներով տեղ գնայինք, երեք անգամ տարբեր տեղեր կազմակերպեց, ու 25 հոգուց շատ քիչ մարդա ուզում գա։ Երեք անգամին էլ կողմ էի, ու հիմա դրել մտածում եմ ինչը էն չի, որ չեն ուզում, ախր աշխատանքի ժամանակ ես չեմ զգում, որ իրանք իրար հանդեպ լարված են կամ թքած ունեն իրար վրա։ Հա, ես հասկանում եմ, որ իրանք իրար հետ առանց էդ էլ ստիպված են շատ ժամանակ անց կացնել, բայց գործից դուրս հո մարդիկ նույնը չեն։ Առաջ սենց չէր, նոր աշխատողներից ա երևի, իրանք հակված չեն գործը գործից բացի ուրիշ ձև ընկալեն։ Եսիմ է։ Տխրում եմ ։Դ

[enna]

Ուզում եմ էմոցիաներով հագեցած կյանք ունենամ․ ճամփորդեմ, լիքը կայֆ բաներ իմանամ, զգայուն ու մտածող մարդկանց հետ շփվեմ․․․բայց ։Դ ստեղ բայց ա ցցվում, մեկը՝
1․ Լոդրությունս ու մանր-մունր բաներից կախվելը
Պետք ա գլուխը մտցնել, որ եկող-գնացող մարդիկ կարևոր չեն, իրենց կարծիքն էլ կարևոր չի, կարևոր չի իրենք ինչ կմտածեն, կարևորը դու գիտես ինչ ես ուզում, ուր ես գնում ու ամենակարևորը՝ ով ես դու։ ։Դ էն որ ասում ա՝ եթե ամեն հաչացող շան վրա քար գցես, տեղ չես հասնի, հիմա էդ ա։
Ցավն էն է, որ էդ անկարևոր բաները լիքը ժամանակ ու էներգիա են տանում
2․ Ոչ մի ձև չեմ ինտեգրվում կոլեգաներիս 60 տոկոսի հետ շփման մեջ, իմաստ չեմ տեսնում իրար խաբելու, իբր դիմացինդ քեզ հետաքրքրում ա ու դուք իրար հետ շատ լավ եք։ Ց՛ավոտ հենց էդ 60 տոկոսը հին աշխատողներն են ու եթե իրենց հետ նորմալ շփում չես պահում, հաշվի՝ ռիսկի տակ ես, որ քեզ գործից կհանեն էն պատրվակով, որ դու թիմի մեջ չես ինտեգրվում։
Երբ որ գործի էի ընդունվում, ինձ թվում էր կուրսեցիքիցս տիպից փրկվել եմ, բայց ավելի վատին եմ ռաստվել փաստորեն՝ իրենք շատ մոդայիկ են իրենց տեսակով ու ցույց են տալիս ուրիշ ձգտումներ/սկզբունքներ, իսկ իրականում վարվում են հենց կուրսեցիներիս նման, հեշտ ա ծուղակն ընկնել իրենց էդ ձևից, մաներայից, առավել ևս ասածներից, թե ինչքան մարդասեր, կրեատիվ ու անալիզ անող դեմքերեն իրանք ))
Ստեղ առաջընթացը չի կարելի հերքել, որովհետև նոր մենեջերը բավականին մտածող ա, սկսեց թե՛ բազմազանություն մտցնել մարդկանց ընտրության մեջ, թե՛ հետաքրքիր դեմքեր։
3․ հըմ, հենց նոր հիշում էի, որն ա երրորդ կետը․․․
մի տեսակ զզվում եմ ձեռագրիցս, բայց ուզում եմ գրած լինեմ ստեղ

[enna]

Երազումս Դալիին եմ տեսեել, օգնեց, որ փորձություն հաղթահարեմ Մինչև էս երազս իրան չէի սիրում, հիմա սիրում եմ ։Դ

[enna]

Ուզում եմ մենակ ապրեմ
-ու ֆբում չլինեմ
-ու հեծանիվ ունենամ
-ու նորից գնամ լողի
-ու սիրուն բաներ սարքեմ
-ու գործի ժամանակ ստիպված չլինեմ կոլեգաներիս հետ շփվեմ
-ու սքեչեր կանեմ կերպարների, հետո դրանց 3դ-ն կփորձեմ սարքեմ
- գործից հետո կինոներ-գրքեր
-ու տխուր լինեմ երաժշտություն միացնեմ պարեմ լիքը
-ու շաբաթ-կիրակի գնամ փաբ ու չվախենամ մենակ նստեմ ու մարդկանց նայեմ, ոնց առաջ էր
Արյաա, ինչքան էլ զարմանալի լինի Գորիսում ես ինձ կայֆ զգում էի, միշտ չէ, ժամանակ առ ժամանակ, բայց էդ իսկական էր, եսիմ, ստեղ ինչ-որ մեծ բան կա, որ էն չի ու էդ մարդիկ չեն ոնց որ, հանգամանքները չեն, չչգիտեմ ինչնա

[enna]

Ուրեմն ստուդիայում սաղ օրը կամ խմում են, կամ քեֆ անում։ Քեֆը օքեյ, բայց խմելը, ինքն էլ օղի մենակ, անսովոր ա ։D լավ, սաղ հեչ, էսօր աբլեպիխայի օղի եմ խմել երկու բաժակ։ Գրողը տանի, էդ հաճելի էր DDD ոնց որ նարկոզի էն մի քանի վայրկյանը, բայց որ չես քնում, տաքանում-թուլանում, մնացածի ոնց որ վեջն էլ չէր)))

[enna]

ամաչելու մասին
Ժամանակ առ ժամանակ ես ամաչում եմ ինձնից ու չեմ ուզում ինչ-որ մեկը իմանա էս բլոգի մասին, վերջում պատմվածքս ավելուկի երգին կնմանվի, որովհետեւ նա ասում է այն, ինչը ինքս ամաչում եմ բարձրայնեմ։ Հենց ինչ-որ բան եմ ուզում անեմ, միշտ մի բան գտնվում ա, որ շեղի, ոնց որ առաջին դասարանցի երեխան պիտի նստի դաս սովորելու ու անընդհատ շեղվում ա ամեն ինչով՝ առաստաղին քայլող սարդով, կամ գորգին կպած մազերով։ Էն ժամանակ, երբ համակարգիչ ու հեռախոս չկար, ես էլի մի բան գտնում էի շեղվելու։ Երեւի բոլորիս խնդիրներն էլ նույնն են, բայց բոլորս տարբեր ենք ու ոմանք բարձրաձայնում են, ոմանք չէ՝ իմ նման։
Ես ամաչում եմ ինձնից, իմ ձայնից։ Երթին ամաչում էի գոռայի, չնայած որ շատ էի ուզում, ամաչում էի, որովհետեւ տարօրինակա ձայնս գոռալուց լսել մարդկանց, ես ամաչում եմ ինձնից ու մինչեւ վերջ ազատ չեմ։ Կուզեի ազատվել էգոցենտրիզմից ու սպառող լինելուց։
Ինքդ քեզ կառավարել կարողանալը քիչ ա, նույնիսկ եթե շատ ես ուզում։ օրինակ ես ուզում եմ թույն համալսարան ընդունվեմ դրսում ու ֆիզիկա սովորեմ, ավելի կոնկրետ՝ էլեկտրականություն, որովհետեւ ես հավատում եմ իրա ուժին ու նաեւ նրան, որ մենք իրան դեռ մինչեւ վերջ չենք բացահայտել։ Հա, ուզում եմ, երազում եմ, բայց չեմ անում, որովհետեւ ալարում եմ ու կողքի մտքերն ու աղմուկը շատ են ու սա բողոք չի։
Որոշել էի պատմվածք գրեմ։
Իմ ամեն էտապի ավարտին ես մի պատմվածք եմ գրում ու բաց թողում էտապը։ Ինձ թվումա էս էտապն էլ ա մոտենում իր ավարտին, բայց ես հլը պատրաստ չեմ հաջող անեմ իրան, որովհետեւ էդ նշանակում ա ծուլությունը կողք դնել, նշանակում ա էլ անհավես չլինել, նշանակում ա պայծառ գլխով ման գալ, որը վախենում եմ, թե մոտս չի ստացվի։
Ընտիրա մեկ-մեկ սեփական մտքերի հետ լինելը, ընտիրա մեկ-մեկ մենակ մնալը, գրելը՝ առանց մտածելու, որ ինչ-որ մեկը կկարդա ու սխալ կհասկանա։
Ես դեռ սիրում եմ գրելը, հատկապես պատմվածքներ, բայց առաջվա նման ազատ չեմ ինքս ինձ ու գլխիս հետ, որ պատմվածքներ գրեմ, ես վախենում եմ ինքնաքննադատվելուց, դրա համար մտքեր չեմ գեներացնում։ Վախենում եմ ուրիշների կողմից չհասկացվելուց, իսկ առաջ տենց չէր։ Ինչքան մարդկանց հետ սկսում ես շփվել, էնքան շատ են հետաքրքրում անծանոթ մարդկանց կարծիքենրը։
ես չեմ վախենում, որ դու ինձնից կհիասթափվես ու ուզում եմ, որ կարողանամ մինչեւ վերջ ազատ լինել կողքիդ, բայց դեռ չի ստացվում։ ես ինքս կտրտում եմ, որ կողքիդ լինեմ, չգիտեմ թե խի։
Եթե ինձ առաջարկեին Տիեզերք գնալ, ես չգիտեմ կգնայի թե չէ, որովհետեւ ստեղ էնքան բան ուսումնասիրելու ու վախենում եմ բաց թողնեմ ստեղինը։ Ես մենակ եմ ինձ զգում ու էդ երեւի նորմալա, բայց ես մենակ չեմ, ոչ սուբյեկտիվորեն, ոչ էլ առավել եւս օբյեկտիվ ձեւով, բայց մենակ զգում եմ, որովհետեւ ինքս ինձ հետ չեմ ու հեռացել եմ ինձնից ու մեկ-մեկ տեղյակ էլ չեմ ինչի մասին եմ մտածում ու ինչն ա անհանգտաստացնում ինձ, մեկ-մեկ անծանոթ եմ ինքս ինձ ու չեմ հասկանում էս մարդը ինչ ա ուզում, ինչից ա դժգոհ կամ ուրախ։ Մեկ-մեկ ինձ թվումա ես երկու հոգի եմ, մեկը ով ապրումա, ով ուտումա, ով ծիծաղումա, ով խոսում ա, մեկն էլ որ էդ ամեն ինչեը ձայնագրում ու ուսումնասիրումա։ Երեւի ես ինձ համար ամենահասանելի ուսումնասիրման օբյեկտն եմ, բայց մեկ-մեկ էդ ամեն ինչը հոգնացնում ա, որովհետեւ եթե մեկը անընդհատ քեզ ուսումնասիրում ա, քննադատում ու լուռ կարծիքա հայտնում ու դու տխրում ես զգացածիդ, արածիդ-չարածիդ համար։
Կարող ա ես էս քեզ ուղարկեմ, կարողա վախենամ, ամաչեմ ու չուղարկեմ, որովհետեւ վախենում եմ սխալ կհասկանաս, իսկ ես զզվում եմ, երբ որ անընդհատ ինքդ քեզ ես ման գալիս իմ կյանքի, մարմնի, մտքերի ծակուծուկում ու վախենում ես չգտնես քեզ ընդեղ։ Չեմ սիրում, որ իմ ամեն ինչը մենակ քեզ հետ ես կապում ու ոչ մի կաթիլ իմ հետ։ Ուզում եմ դու ավելի քիչ էգոիստ լինես, ճիշտ ա ասել եմ, անընդհատ ասում եմ ու գիտեմ, որ քեզ վատ ես զգում երբ տենց բաներ եմ խոսում, բայց գիտեմ էլ,որ էդ ուղղությամբ բան չես անում, որովհետեւ ճիշտ ես համարում էգիոստ լինելը, որոհվետեւ քեզ թվում ա ես իմ շահի համար եմ էդ ասում։
Ու էսքանով իմ մտքերի կծիկը սկսում ա պրծնել, չնայած որ վերջում պատմվածք չստացվեց։ էն օրը մի հոդված ասումա,որ ճամփորդության մասին մտածելն ու պլանավորելը կարա երջանիկ սարքի, եթե նույնիսկ չես պատրաստվում ճամփորդես։ Կուզեի էս ամենը գրեի Չեխիայի հյուրանոցներից մեկի պուճուր սենյակում, որովհետեւ ես հյուրանոցներ սիրում եմ ու հլը չեմ մոռացել միտքը սեփական ուրիշ հյուրանոցը ստեղծելու, բայց դեռ իմ մտքերում էլ հյուրանոցս իմ նման կորածների բուժման կենտրոնիա նմանվում ավելի շատ, քան հյուրանոցի։ Ես էդ չեմ էլ ուզում փոխեմ, որովհետեւ ամեն մարդ մի քիչ բուժման կարիք ունի՝ սոցիումից, նյութականից։ Որ երկարաժամկետ նայու մես կյանքը անիմաստա ու էդ սիրունա, սիրունա գիտկացել, որ դու ոչինչ ես ու կարաս շարժվես էն ուղղությամբ, որ միտքդ տալիսա, որովհետեւ մեկա Տիեզերքում ու նույնիսկ Երկիր մոլորակում դու չես երեւում ո ւ էդ կայֆա, դու կարաս ուսումնասիրես ուզածիդ չափ ու էս աշխարհի եռուզեռին չմասնակցես։ Երեւի էդ ձրիակերությունա, որ վայելես արվեստը, գրքերը, կինոները, ծրագրերը, ուրիշի սարքած ծրագրավորման լեզուները ու ոչ մի կաթիլ չմասնակցես կյանքի մեջ։ Էդ էլ ա սպառում, ուղղակի ստեղծագործելը չի խանգարում սպառելուն, իսկ սպառելը խանգարումա, դու սկսում ես դատել էնքանի մակարդակով, ինչքան որ ստեղծվելա ու քեզ թվումա, որ էս աշխարհում ամեն ինչ կա ու իրոք տենցա, մինչեւ որ չես սկսում նորից ուսումնասիրել ոնց առաջ։ Ստեղծագործելը մենակ նոր բան ստեղծելը չի, ստեղծագործելը եղածն ու չնկատվածը տեսնելն ա։

հ.գ. կարոտել եմ ակումբը, իրականում գրառումներ չեմ անում, որովհետեւ ինտեսնիվ ամաչում եմ ։Դ

[enna]

գլուխս էս պահին երեք զուգահեռ իրականության մեջ ա ապրում ՝
1. խառը-մառը ներքաղաքական վիճակը Հայաստանում ու զարմանալի պադոշ մարդկանց ներվայնացնող վարքը
2. անձնական հարաբերություններս
3. դիպլոմայինս
ինչքան էլ զարմանալի լինի, եթե դատենք իմ կյանքի մակարդակով, էս պահին ամենակարեւորը դիպլոմայինս ա ու կյանքում սենց սուր չէի գիտակցել, թե ինչքան իմ հետ կապ չունեցող ֆակոլւտետ եմ ընտրել։ Արդեն դեդլայնը եկել ու անցելա, եթե սենց շարունակեմ մի տարի էլ ժողում կլռվեմ։ Էս թեմայով ամենաշատը օգնության կարիք ունեմ կողքիններիցս, բայց ինքս իմ հետ պայքարենրի մեջ եմ, գիտելիքներս բավական չեն թեման փակելու համար ու երեւի էս էլա պատճառներից մեկը, որ մենակ եմ զգում։
Հենց նստում եմ դիպլոմային գրեմ, ուզում եմ կինոներ նայեմ, ու նայում եմ, հետո կոնտրաստը կինոների ու դիպլոմայինիս մեջ ավելի սւոր եմ զգում ու ավելի շատ չեմ ուզում անեմ։
Անձնականս խի ա քաքմեջ...
Հա, սրա մասին ոչ մեկ չգիտի, դաժե մեկ-մեկ ես էլ չգիտեմ, որ քաքմեջա։
Հարաբերություններում ինձ կարեւոր ա կիսել երգերը, կինոները, գրքերը։ Ու դրա բացակայությունը մեծ բաց ա հիմա ու գնալով գիտակցում եմ, որ նույնիսկ պատճառը էդ չի։ Այլ տարբեր իրականություններում ու գաղափարներով ապրելու մեջ ա։ Անկեղծ՝ չգիտեմ ինչ անեմ, եթե սենց շարունակվի, երեւի կգա էդ սահմանային վիճակը, որ ուղղակի վերջ կտամ ու էլ ինձ չեմ տանջի։ Բայց ես մեծ հույս ունեմ, որ էդ սահմանային պահը չի գա ու սաղ լավ կլինի մեր մեջ։
Սենս8-ի ֆինալե-ն ծննդիցս երեք օր հետո դուրս կգա։ Չեմ մոռացել, որ Բյուրին խոստացել էի ծնունդս Հայաստանում չանեմ։

[enna]

Առանց ռեպլիկներինը ռեպլիկ ա։
Դու զբաղվում ես մի բանով, որի մեջ դու չկաս։ Չկաս, ոչ թե պռոֆեսիոնալիզմի առումով, այլ ինդիվիդի։
Ինչու՞մն ա կիսատ թողնելու խնդիրը։ Սկզբում, երբ ոչ մի լինկեր չկան գլխիդ մեջ նոր ինֆորմացիայի հետ կապված դու ինքդ քեզ ես լինկ անում ինֆոյին, կոպիտ ու կլիշեոտ ասած ինքդ քեզ ներդնում ես դրա մեջ, ինքդ քո միջով ես անց կացնում, հետո առաջանում ա վատ-լավ պատկերացումներ, մի պահից սկսած կողքի, ավելի ուժեղների պատկերացումները սկսում են մեզ հանել տեղից, մենք փորձում ենք ամենալավերին նմանվել (թեկուզ մեր պատկերացումների լավին) ու էդ տանում ա նրան, որ դու connected չես զգում նրա հետ ինչ անում ես, հետեւաբար թողում ես։
Մարդու հիմնական նպատակը self-exploration -ն ա, դու անընդհատ ձգտում ես ինքդ քեզ, դրա համար մարդիկ հոբիիներ են գտնում, գիրք են կարդում, սիրելի գործ ունենում կամ ընտանիք կազմում, բաներ, որոնք ինչ-որ կերպ ինքնաարտահայտման ու ինքնաուսումնասիրման տեղ են թողնում։ Եթե դրանցից մեկում սկսում ես ինքդ քեզ չգտնել, չես ուզում տանես քեզ հետ։ Էն՝ ինչը մենք սիրում ենք մոտեցնում ա մեզ մեզ հետ (ինչքան էլ խառն ա հնչում): Էն, որ էգոն խանգարում ա էդ ամենին, ինտուտիվ էլ, սեփական փորձի վրա էլ պարզ ա։ Երկար ժամանակ էն վերեւի խոսացածներիցս տանջվում էի, կապում էի self-control-ի հետ ( հիմա էլ եմ մի քիչ կապում ), բայց ինքս իմ մտքերի մեջ ավելի ու ավելի էի խճճվում, որովհետեւ ամեն միտք սկսում էր ճյուղեր տալ։ Self taught-programmer գրքի մեջ the art of learning գրքից մեջբերում կար, տեղից գտա Ջոշուա Վայցկինին, ով էս թեմաներով մտածել ու ավելի պարզեցրել ա քան ես։ Եթե դուք էլ եք էս թեմաներով խճճվում, խորհուրդ կտամ ։Դ

[enna]

Եթե ինձ հարցնեին, թե էս նախորդ ամիսների մեջ ամենաբարդը որ պահերն են եղել, կասեմ չկշտանալը։ Կյանքում չէի պատկերացնի, որ էսքան տհաճ ա անվերջ ուտել, կուշտ չզգալ երբեք ու մենակ կշտացած զգալ, երբ ֆիզիկապես դիսկոմֆորտ ա, հետո մի ժամից նորից ուտել ուզել։ Կապ չունի ուտելիքի քանակը
Էսքան կապված ու միաժամանակ չկապված մարմնիս հետ չեմ զգացել երբևէ, էսքանի հետ մեկ տեղ էս պահն էլ չկարողանալ կառավարելը խորացնում ա անհանգստություններս մնացած ասպեկտների հետ կապված։

[enna]

Ակումբում համ ակտիվ գրում եմ, համ մտածում կարո՞ղա pregnancy brainի պատճառով կիսատ֊պռատ եմ ընկալում , մի քանի ամսից հետ եմ գնալու կարդամ
Էհ, քանի որ գրեցի կիսվեմ դարդերովս։
Մի հատ խանգարող սովորություն ունեմ, որ հաճախ չեմ նկատում էն ինչ ինձ ցավեցնում կամ դուր չի գալիս, մինչև դանակը ոսկորին չի հասնում։ Ամառվանից սկսած կասկածներ ունեի բժշկիս հետ կապված, նախ հետը մի քանի րոպե էլ չէի խոսել, առանձնապես վստահություն ու կապ չէի զգում։ Մտածում էի փոխեի, բայց քանի որ ըստ տարածված կարծիքի լավ բժիշկ ա, բան չէի անում։ Էս վերջերս մի քանի անգամ որոշ խնդիրներ առաջացան ու ոչ մի անգամ չկարողացա կապվել բժշկի հետ հասկանալու թե ինչ անեմ։ Երբ նկարագրում էի, որ ցավեր ունեմ ու հաճելի չի ու չեմ կարողանում քնեմ, ասեց նորմալ ա։ Չասեց ինչ կարամ անեմ դիսկոմֆորտը թուլացնելու, ստիպված հարցրի կարամ պարացետամոլ խմեմ։ Խնդաց թե հո գլխացավ չի, որ պարացետամոլ խմես ու վերջապես դեղ նշանակեց, էն էլ չասեց երբ ու ինչքան խմեմ ։Դ էդ պահին իհարկե կամ ջղայնացա, կամ տպրեցի, ամեն դեպքում ոչինչ չարեցի, զանգերիս չպատասխանելու համար էլ բան չասեցի (էսքան ամիսների ընթացքում նենց չի անհանգստացրել եմ հաճախ)։
Տենց հետո եկա տուն ու էդ վատ զգալու, չիմանալ ինչ անելու էպիզոդբերից բավականին խոցելի էի ինձ զգում։ Չէի հասկանում արդյոք պետք ա փոխել բժշկին, հատկապես երբ մի ամիսա մնացել, թե ավելի ճիշտ ա բարձրաձայնել մտահոգությունները։
Երկար ընտանեկան քննարկումներից հետո որոշեցինք բժիշկ գտնենք, ում մանրամասն կասեմ ինչ սպասումներ ունեմ։ Մի կողմից ուզում եմ հասուն ու նորմալ մարդու նման բարձրաձայնեմ պահանջներս ու իրավունքներս պաշտպանեմ, մյուս կողմից հին բժշկիս հետ դժվար թե լեզու գտնեմ ու իմ ուզած ծննդաբերական ընթացքը ստանամ։
Հուսամ էս բժիշկների հետ ավելի ճիշտ պատկերացումներով հարաբերություն ու կապ կստեղծեմ

[enna]

֊ գիտե՞ս չէ երեխու համար հատուկ լվացքի փոշի պետքա առնես, փոշիով չլվանաս շորերը, այլ հեղուկներից առ
֊ հանկարծ երեխուն մենակ չթողեք սենյակում
֊ երեխեն, որ ուզում ես տեսնես մրսումա թե չէ, ծոծրակին ձեռդ դիր
֊ ու նման պատահական, մեկ֊մեկ նույնիսկ էտապի հետ կապ չունեցող ու չխնդրված շատ խորհուրդներ
֊ որ գնաք հիվանդանոց կզանգես իսկույն մեզ, թե չէ կնեղանանք


Երբեք դեմ չլինելով, երբ մարդիկ իրանց փորձով են կիսվում, խորհուրդների ինչ֊որ տեսակ կա, սենց ինքնահաստատողական, տրիվիալ ու նույնիսկ մարազմատիկ, որ չգիտեմ ինչ ձև պիտի արձագանքեմ։ Կարամ չարձագանքեմ, բայց երբ չեմ արձագանքում նման խորհուրդները րոպեում տաս հատ շարունակում են հոսել ։Դ


Օրս սկսվում ու ավարտվում ա կենցաղային հարցերի մեջ գլուխս ջայլամի պես մտցրած։ Թվում ա, թե նախորդ մի երեք֊չորս տարին ա տենց անցել, էնքան խրված կենցաղային֊նյութական հարցերի մեջ, որ ուղեղիս մեջ ազատ տարածք չի մնում, ոչ էլ էներգիա կյանքի չշոշափելի, բայց կարևոր ասպեկտի մասին մտածելու, օրինակ իմաստի։ Իմ նախատեսած ժամանակից մի շաբաթ շուտ գնացի դեկրետ։ Միտքը էն էր, որ ինքս ինձ հետ մնամ մի քիչ, հանգստանամ ու ուղեղիս մեջ pending առաջադրանքներ չունենամ։ Պարզվում ա, որ էդ անհնար ա։ Կապ չունի ինչքան գործ կկրճատես օրվադ մեջ, մեկ ա միշտ գտնվելու են ուշադրությունդ մակաբույծի պես սպառող անելիքներ, որոնք անել վերջացնելուց էներգիա չեն տալիս, այլ զուտ գլխիդ մեջ պծիչկա ես դնում։
Տակը մնացած շատ, բայց համ էլ հոգնած "ազատ" ժամանակս վատնում եմ հեռախոսիս մեջ, միտքս գլորելով մի դատարկ քոնթենթից մյուսը, հեռախոսը ձեռքիս քնում եմ ու առավոտյան զարթնում եմ տխրության, դատարկության հստակ զգացումով, հետո զգացումը դառնում ա սովորական ու օրվա մեջ չեմ էլ նկատում, միայն զգացնել ա տալիս ֆիզիկապես ինքս ինձ քարշ տալը. ոչ թե որ փորս խանգարում ա, չէ, այլ զուտ գլուխս ա ծանրացած ու դանդալոշի պես load ա անում իրեն տված հրամանները, ոնց ասենք շարժվելն ա։
Մեկ֊մեկ մտածում եմ կյանքս ուղղություն չունեցող նավ ա, որ ամեն օրը գլորում եմ, բայց ոչ մի ձև չի տանում դեպի ցանկություններս կամ իմ ուզած ապագայի տեսլական։
Մյուս կողմից էլ ալտերնատիվ ապրելակերպ ունենալն ա բարդ, երբ շուրջդ օրը գլորելը միակ ապրելու ձևն ա, երբ ապրելու չափանիշները պտտվում են ոչ էնքան իմաստի կամ ցանկությունների շուրջ, այլ "ոնց դրսից կերևա" չափանիշի շուրջ։