Կյանքը Լուսնի վրա

[Enna Adoly]

​Երազները հետաքրքիր կերպով կարան հիշեցնեն մոռացված զգացումները։ Էսօրվա երազը նրա մասին էր, որ կարելի ա ընտրությամբ ու ազատորեն որոշել ինչ ես ուզում անես ու անես նույնքան բնականորեն, առանց ինքդ քեզ հետ հակադրությունների։ 
Սովորություն ա դարձել ամեն ինչ պարտականության զգացումից անել, երբ էդ մտածողությունից դուրս ես գալիս, հասկանում ես՝ պարտականություններ չկան էլ։ Գուցե կան պայմանավորվածություններ, փոխհամաձայնություններ, բայց դրանք էլ կարելի ա ընտրել անել կամ չանել։ Ստացվում ա, որ «պիտի» էս անեմ, էն անեմ անվերջ ցիկլը արհեստական ա, փոխարենը կարելի ա ցանկությամբ ու ինքնաբուխ ձևով անել, վերջ ի վերջո բոլոր անելիքներն են ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն մեր որոշումների ու ցանկությունների արդյունքն են ու շատ հազվադեպ «երկնքից» պարտադրված։


[Enna Adoly]

Յոթ տարվա մեջ առաջին անգամ գլուխս հանգիստ ու թեթև ա, էներգիաս ինքն իրեն չի վերջանում, գլխիս վրա մութ ամպեր չկան։ Երկար ժամանակ ձգտել եմ հետ գնալ էս զգացումին, վերջերս ինչքան սրվեց պարտականության ու գոյությունը ծանրությամբ քարշ տալու զգացումը, էնքան ավելի լավ սկսեցի ընկալել որտեղ են արմատները։ Նախկին երեք տարում տարվա մեջ չպլանավորված արձակուրդ էի վերցնում, որ փախչեի ու վերջապես թեթև զգայի, բայց շատ կարճ էր տևում արդյունքը, ամբողջապես չէր էլ ստացվում: Պլանավորված արձակուրդներին էլ ավելի շատ հոգնում էի, որովհետև ուզում էի մաքսիմալ քամել էներգիա ամեն ինչից` հնարավորինս շատ տեղեր գնալով ու փորձելով, սպառելով, նույնիսկ շատ քնելը դառնում էր ոչ թե բնական ինչ֊որ բան, այլ դրսից պարտադրված առաջադրանք։
Թվում էր, որ ցանկացած առաջացած ցանկություն կամ արվելիք գործողություն դրսից էր պարտադրված, նույնսիկ ինձ ամենահաճելի բաները սկսել էի չվայելել. շունչս կտրելով ինչ֊որ անվերջ պրոցեսների մեջ էի, նենց զգացումով, որ ոչ մի ձև չեմ կարա կառավարեմ, ընդհանրապես իմ "ես"֊ը տեղ չէի էլ զգում, որ մի հատ էլ հասկանայի ինչ կարամ անեմ։
Հետո հասկացա, որ կովիդի, հետո պատերազմի ժամանակ control֊ից դուրս եկավ ամեն ինչ, ես դարձա վախեցած, ամեն տեղից վտանգ սպասող` նույնիսկ սեփական ցանկություններիցս։ Բոլոր մտածածներս ջրվեցին ու անընդհատ կողքիս զգացում էր, որ ես մի երեք֊չորս տարի հեչի պես կորցրել եմ, որ մինչև հիմա էս֊էն բաները պիտի անեի ու հետ եմ մնացել։ Չգիտեմ ինչից էի հետ մնացել, բայց ոնց որ գլխիս մեջ պլան ունեի, թե որ տարիքում ու էտապում ինչ պետքա արած լինեի։ Իրականում պլան չունեի ու չեմ ունեցել երբեք գծած պլաններ, այլ ունեի իմ ուզած ապագայի զգացումը ու ամեն օր նենց հստակորեն գիտեի ինչ եմ ուզում անել, առանց որոշելու, առանց todo լիստեր գրելու, օրվա վերջում ինձ բավարարված էի զգում, օրվա սկզբում էներգիայով լեցուն ու պարզ գլխով, էն ինչ ուզում էի անեի ոչ մի resistance չէր առաջացնում, ինչն էլ չէի ուզում անեի չէի անում ուղղակի. ասեմ դրանից ոչ մի սարսափելի բան չէր լինում, որովհետև ավելորդ ու նպատակներիս հետ կապ չունեցող անիմաստ գործողություններն ու պարտադրված օրակարգերը դուրս էին մղվում։
Ինքնուրույն կենցաղ մտնելուց հետո ամեն ինչ շուռ եկավ, ոնց որ մտած լինեի մի աշխարհ որտեղ անհնարա կառավարում ունենալ, մի շատ անկանխատեսելի տեղ ա, զուգահեռ աշխարհ, որտեղ սաղ դժբախտ են, ծերը ծերին են հասցնում, հա խնդիրներ են առաջանում աջից֊ձախից ու ամենաանհավանական վայրերից։ Դու ստիպված ապրում ես Նոր տարուց Նոր տարի, մարտի ութից մարտի ութ ու խնջույքից խնջույք, որովհետև մնացած դեպքերում սաղ տխուր են ու ներքաշվում էիր էդ իրականության մեջ որտեղ ոչինչ հնարավոր չի անել, քան համակերպվել էն ամենի հետ ինչ կա, պրոցեսներն էլ ինքն իրեն են զարգացում ապրում։ Մարիոնե՞տ, երևի էդ զգացումն էր, հա։
Պատճառներից հաջորդը շատ բանի մասին միաժամանակ մտածելն ա, գլուխը լիքը տարբեր ինֆորմացիաներով լցնելը, որը բերում ա նրան, որ խճճվում եմ, հանգստությունս կորում ա, որովհետև շատ բան կա վերլուծելու֊հասկանալու, իսկ գլուխս ի վիճակի չի, ընդ որում կապ չունի ինչ տեսակ ինֆորմացիա ա` ինձ հետ սերտ կապ ունեցող, յութուբի շորթ թե ֆեյսբուքի ստատուս, ամեն ինչն էլ էմոցիոնալ արձագանք ա առաջացնում ու կարևորության զգացում ստեղծում։ Արդյունքում մնում էի հյուծված ու անզոր էդ հոսքի կողքին։
Մի պահ որպես լուծում կառչած էի գրաֆիկ ու routine ունենալու գաղափարին, դե էն որ զարթնում ես, հստակ ամեն ժամին գիտես ինչ ես անելու ու ամեն մասը օրվադ պարզ ա։ Ինքս ինձ համոզել էի, որ ես ժամանակը չեմ զգում, ժամանակի զգացում չունեմ։
Շատ կարճ ժամանակ էդ աշխատեց, հետո նորից դրսից պարտադրվածության զգացումը եկավ, ավելացավ նաև մաքսիմալիզմը, իմ սեփական օրը սկսեց ինձ հետ կապ չունենալ ու վերածվել ինչ֊որ խիստ ու քննադատական մեքենայի, կապ չունի ինչ կանեի, ինչքան կանեի բավարարված չէի զգում, օրվա մեջ սաղ ժամանակ էլ անելիքներս գլխիս մեջ պահում էի պինդ֊պինդ ու անգիրի նման կրկնում։
Հիմա մտածում եմ տվյալ պահը ամենակարևորն ա, չեմ մտածում օրվա մյուս անելիքների մասին ու հետաքրքիր ա, որ անելիքներս ավարտում եմ առանց հյուծված զգալու, հաճույք եմ ստանում պրոցեսից ու չեմ մտածում, որ ինձնից բան քաշեց ու տանջվեցի գործից։
Հիմա նորից հետ եմ հիշում հենց սուբյեկտիվորեն ինչն ա ինձ համար կարևոր, այսինքն ոչ թե նայում եմ թե միջինում ինչը պիտի կարևոր լինի, կամ միջինում ոնցա ընդունված էդ բանը անել, այլ ես եմ որոշում։ Մեկ֊մեկ հետաքրքրության համար կարամ որոշ բաներ նայեմ, բայց չեմ տրվում մտքին, որ ես էլ պարտավոր եմ տենց անել կամ էդ ա ճիշտ ձևը անելու, ավելի շատ եմ սկսել կարևորել ներքուստ ես ոնց եմ զգում ու ինչ եմ մտածում պատասխանները դրսում վիզը ծռած ման գալու փոխարեն։
Շարունակելի, դեռ կգրեմ էս թեմայի շուրջ, կախված նրանից, թե ոնց կզարգանա պրոցեսը, օրերս ոնց կփոխվեն ու ոնց էդ կազդի ձևավորված պատկերացումների վրա։

[Enna Adoly]

Արիան ծնվեց կայծակնային արագությամբ, չհասցրի գիտակցեմ ու մեր կողքին պառկած ա արդեն

[Enna Adoly]

Ինչ տեղափոխվել ենք նոր տուն, որոշել էի վազել։ Նախկինում առանց խնդիր գնում էի վազելու, ու նորություն չէր լինի վազելը, բայց ինչ-որ բան ուրիշ էր։
 Չնայած ի սկզբանե բավարարված էի տան կողքի այգով, համարյա ամեն օր պատուհանից նայում էի ճանապարհին, որով պիտի վազեմ, պատկերացնում ընթացքը՝ հագնվելուց սկսած ու չէի գնում, չնայած վստահ էի, որ իսկապես ուզում եմ։ Չգիտեմ հետս ինչ էր կատարվել, բայց զանազան վախերից կամ դիտարկվող անհարմարություններից չէի կարողանում վազել կամ քայլել՝ մեկ փողոցի շներն են, մեկ մութ լինելը, մեկ մարդիկ, մեկ գետնի քարերն ու թափված աղբը...Հիմնականում էլ քայլելու գնում էի կամ ամուսնուս կամ մեր տուն եկող հյուրերի հետ։
Անցած շաբաթվա թերապիայից հետո ավելի շոշափելի դարձավ էն շերտը, որով ինքս ինձ պատում եմ ամենօրյա կյանքում, որը արդյունքում մեծ դիմադրում ա առաջացնում գործողություններիս նկատմամբ: Անընդհատ նենց զգացում ա, որ էներգիաս ինչ֊որ տեղ ա հոսում։ Երբ սկսեցի շոշափել էդ ես֊ը, որով ինքս ինձ պատում եմ, ու որոշեցի, որ ուզում եմ հանեմ էդ թաղանթը վրայիցս, հանկարծ սկսեցի էներգիա ունենալ ու առաջնորդվել ցանկություններովս, վախկոտությունս ու վախկի օբյեկտները սկսեցին չլինել։ 
Սկզբում ուղղակի գնացի քայլելու ու աստիճաններով բարձրացա, հաջորդ օրը աստիճաններով իջնել բարձրանալու համար հագնվեցի։ Իջնելիս սկսեցի մտածել, որ գուցե վազեմ։ Պատկերացնում էի՝ ոնց եմ անցնելու սկզբում անվտագության աշխատակցի կողքով, հետո դիմացի շենքի շան մոտով, մտածում էի տեսնես շատ շներ կլինե՞ն, հետո մտածեցի արդյոք տեսքս բավականաչափ վազորդի ա, մինչև տասներեքերորդ հարկից իջա ներքև էլ մտքեր չկային գլխիս մեջ։
Վերջապես մենակ էի մտքերիս հետ, վազում էի ու բավարարված էի զգում, երբ ամուսինս զանգեց տեղեկացնելու՝ երեխան զարթնեց արդեն։ 
Մտածեցի, որ ուզածս անելու պահին զանգը մետաֆորա ա ընդհանուր կյանքիս ընտրությունների նկատմամբ, որ արդեն ուրիշ առաջնահերթյուններ էլ կան, համ էլ մտածեցի, որ ավելի կենտրոնացած դառնալու, ամեն ինչ կայուն, քայլ-քայլ անելու ու շեղող բաները կրճատելու լավ ձև ա։

[Enna Adoly]

Սովետում չեմ ապրել, սովետի մասին գրքեր չեմ կարդացել, բայց ինչ-որ բան ինձ հուշում ա, որ սովետում մարդիկ եղել են բացառապես հեղինակությամբ առաջնորդվող. ոչ մի դեպքում չկասկածել բարձր ստատուս կամ պաշտոն ունեցողներին, թե չէ կպատժվես։ Մարդը նաև պարտավորված ա զգում հնարավորինս շատ տարածել հեղինակություն ունեցողների մտքերը, որպեսզի անուղղակիորեն «մոտ զգա» էդ հեղինակությանը ու հավանության արժանանա։ Սա ինչ-որ չափով թերարժեքությունը հաղթահարելու անառողջ ձև էլ ա։ Դրա արդյունքում էդ մարդիկ նաև քննադատում (պատժում) են էն մարդկանց, ովքեր չեն ենթարկվում ու չեն առաջնորդվում հեղինակությունների կարծիքներով։ Ինչքան էլ պատժվելը անցել ա, մեկ ա խորանալու, մտածելու վախը մնացել ա նաև իրանից հետո եկող սերունդների մոտ։ Հաշիվ չեն էն դեպքերը, երբ մարդը ավտարիտետից նեղացել ա ու մերժել-անցել մյուս ծայրահեղության՝ էդ ավտարիտետի ամեն քայլը կասկածի տակ ա դնում կամ ավելի վատ առանց խորանալու մերժում ա։
Ասածս ինչ ա՝ նույնը ինֆորմացիայի հանդեպ ա, երբ մարդը հեղինակությամբ (բրենդով) առաջնորդվող ա, ցանկացած ինֆորմացիոն աղբյուր, որը էդ անձի մոտ պաշտամունքային վերաբերմունք ունի, ոչ թե հարստացնում ա մարդու տեսակետները, այլ սպանում ա ինքնարտահայտումը ու անհատականությունը, մարդը դառնում ա գործիք, որ կարում ա անընդհատ վերցնի, բայց ի վիճակի չի նոր բան ստեղծելու (որը իմ շատ սուբյեկտիվ կարծիքով հիմա ամենաշատն ա գնահատվում ու անհրաժեշտ)։
Լավ, բա ի՞նչ տեսք ունի առողջ շփումը ինֆորմացիայի կամ մարդկանց հետ։ Կուռքեր չունենալը (էս ես չեմ ասում, Նիցշեն ա ասել։Ճ), որովհետև իդոլներ ունենալով, մարդը կուրանում ա ինքն իր մտքերի ու զգացածների հանդեպ։ Կարելի ա հարգել, վստահություն ունենալ և միաժամանակ չկուրանալ ու կառավարելի չդառնալ։

[Enna Adoly]

Սովետում չեմ ապրել, սովետի մասին գրքեր չեմ կարդացել, բայց ինչ-որ բան ինձ հուշում ա, որ սովետում մարդիկ եղել են բացառապես հեղինակությամբ առաջնորդվող. ոչ մի դեպքում չկասկածել բարձր ստատուս կամ պաշտոն ունեցողներին, թե չէ կպատժվես։ Մարդը նաև պարտավորված ա զգում հնարավորինս շատ տարածել հեղինակություն ունեցողների մտքերը, որպեսզի անուղղակիորեն «մոտ զգա» էդ հեղինակությանը ու հավանության արժանանա։ Սա ինչ-որ չափով թերարժեքությունը հաղթահարելու անառողջ ձև էլ ա։ Դրա արդյունքում էդ մարդիկ նաև քննադատում (պատժում) են էն մարդկանց, ովքեր չեն ենթարկվում ու չեն առաջնորդվում հեղինակությունների կարծիքներով։ Ինչքան էլ պատժվելը անցել ա, մեկ ա խորանալու, մտածելու վախը մնացել ա նաև իրանից հետո եկող սերունդների մոտ։ Հաշիվ չեն էն դեպքերը, երբ մարդը ավտարիտետից նեղացել ա ու մերժել-անցել մյուս ծայրահեղության՝ էդ ավտարիտետի ամեն քայլը կասկածի տակ ա դնում կամ ավելի վատ առանց խորանալու մերժում ա։
Ասածս ինչ ա՝ նույնը ինֆորմացիայի հանդեպ ա, երբ մարդը հեղինակությամբ (բրենդով) առաջնորդվող ա, ցանկացած ինֆորմացիոն աղբյուր, որը էդ անձի մոտ պաշտամունքային վերաբերմունք ունի, ոչ թե հարստացնում ա մարդու տեսակետները, այլ սպանում ա ինքնարտահայտումը ու անհատականությունը, մարդը դառնում ա գործիք, որ կարում ա անընդհատ վերցնի, բայց ի վիճակի չի նոր բան ստեղծելու (որը իմ շատ սուբյեկտիվ կարծիքով հիմա ամենաշատն ա գնահատվում ու անհրաժեշտ)։
Լավ, բա ի՞նչ տեսք ունի առողջ շփումը ինֆորմացիայի կամ մարդկանց հետ։ Կուռքեր չունենալը (էս ես չեմ ասում, Նիցշեն ա ասել։Ճ), որովհետև իդոլներ ունենալով, մարդը կուրանում ա ինքն իր մտքերի ու զգացածների հանդեպ։ Կարելի ա հարգել, վստահություն ունենալ և միաժամանակ չկուրանալ ու կառավարելի չդառնալ։

ակումբը մոտս բլոգերի ինստիկտներն ա հետ բերել

[Enna Adoly]

Ինչ֊որ պահից սկսած կյանքը կարա դառնա հիշողություն, հիշողություններ ստեղծելու փոխարեն անդադար հիշողություններ ես վերապրում. լողանալիս հիշում ես բաղնիքը սարքած վարպետներին, նոր մարդկանց հետ ծանոթանալու փոխարեն հների հետ ես սկսում խոսել կամ նորերի միջով հների հետ շփվում, երգեր լսելիս ինչ֊որ դեպքեր ու զգացումներ ես հիշում։ Էդ հիշողություններն էլ ինչ֊որ բանի ռեպլիկա են, երկար էփված, հյութերն ու վիտամինները կորցրած։ Գուցե գիտակցությունը ուզում ա discard անի դրանք ու չի կարում, շատ նման ա, երբ ծանրամարս կամ փչացած ուտելիք ես ուտում. գուցե ինչ֊որ մասնիկ, պատկեր, խոսք էդ հիշողության մեջ կարևոր ա, օրինակ գուցե հիշողության էդ մասում կատարված եզրահանգումները պետք ա հետ տալ կամ նորից մարսել։
Մոդայիկ բառերով ասելիս մեզ դա ոչ պռոդուկտիվ ա սարքում , առաջարկած լուծումն էլ մոտավոր սենց ա` թարգի էդ սաղ, արհամարի ու չորով պլանավորածդ արա։ Ջիմ գնա, պարապի, որ ֆիթ լինես, առողջ սնվի (լավ կլինի ամեն ուտելուց առաջ լավ քցես֊բռնես, գնաս ինտերնետում կարդաս), ինչ անում ես, թող գիտականորեն հիմնավորված լինի, ռացիոնալ, իմպրովիզներ մի արա օրվա մեջ, մի թող մարդիկ շեղեն, կարաս ձևի համար դզած֊փչած երաժշտություն լսես ու տանդ ծաղիկներ դնես, բուդդիզմից, spirituality-ից ու յոգայից խոսաս։ բայց հեյ շատ մի տրվի էդ ամենին, հիշի ամեն ինչը կանխատեսելի կառուցվածք պիտի ունենա, վոփշմ պատը ծակի անցի, դաժե եթե կողքը դուռ կա, պատով անցի, մի շեղվի։
Ու երբ երկար ես տրվում էդ գաղափարախոսությանը, ինչ֊որ պահից հետո կսում ես մոռանալ թե ինչի էիր էդ ամենը անում, որն էր նպատակն ու տեսլականը։

[Enna Adoly]

Ես ժամանակին կենցաղավախ անձնավորություն էի ։Ճ ինձ թվում էր, որ մի օր կենցաղի մեջ կմտնեմ ու դանդաղ կմահանամ։
Հիմա զգում եմ, որ կենցաղը լիքը պլյուսներ ունի, ավելին` առանց կենցաղի կասկածելի ա լավ perform անելը մյուս ասպեկտներում։ Իհարկե դանդաղ մահանալը ուժի մեջ ա, ու ամեն օր ավելի հստակ եմ զգում դանդաղ մահանալը։
Աբստրակտ մտքերը ռեալիզացնելու համար պինդ հող ա պետք ու կանխատեսելի միջավայր։ Մի քիչ բացատրեմ կենցաղի մեջ ինձ համար ինչն ա մտնում.
֊ իրերի կանխատեսելի և տրամաբանական դասավորվածությունը
֊ մաքրությունը
֊ իմանալը` երբ ես սնվում, ինչ քանակի ու տիպի ուտելիքով
֊ երբ ու ինչ տիպի աշխատանք ես անում
֊ ինչը ոնց ա ազդում, ինչից պետք ա խուսափել (օրինակ ուտելիքներից, մարդկանցից և այլն)
֊ ինչն ա հանգստացնում ու ոնց կարելի ա վերականգնվել, որ պահին ա պետք գնալ վերականգնվել
- ոնց ես մարմնիդ մասին հոգ տանում (օրինակ սպորտը)
֊ գործերի ցանկ, որոնք որոշակի պարբերականությամբ պետք ա անել (օրինակ ծաղիկ ջրելը, գնումներ անելը, և այլն)։

Ես նոր եմ սկսել կյանքի էս մասը վայելել, կյանքի էս մաս նկատի ունեմ` կանխատեսելի ու մոտավորապես նույն գործողությունները անելը ամեն օր։ Բացահայտում էր, թե ինչքան պարգևատրող կարա լինի ծաղիկը ջրելը, աղբը թափելը ու նոր տոպրակ դնելը, հատակը մաքրելը թարմացնող հոտ ունեցող հեղուկով, առավոտը միշտ նույն ձև ու նույն ժամին սկսելը ու գիշերը նույն ձև օրը ավարտելը։
Նենց զգացում ա` երբ իմ գործողությունները գիտեմ control-ի զգացում ա առաջանում, նաև հարազատության, ինչպես նաև տարածք տալիս ուրիշ բաներ անելու համար։ Շատ ավելի խաղաղ եմ զգում, երբ օրվաս մեջ կանխատեսելի, ֆիքսված ու կրկնվող մասեր կան։
Առաջներում օրս միայն անորոշությունից էր բաղկացած ու շատ մենթալ էներգիա էր տանում անորոշությունը։ Հիմա օրս բաղկացած ա ֆիքսված մասերից ու որոշակի անորոշ, ավելի complex (չեմ ուզում ասեմ բարդ, որովհետև հարցը բարդ լինելը չի, այլ ջանք ա պետք) գործողություններից։ Նման գործելաոճը նաև օգնում ա չտրվել անպետք֊պատահական էներգիա ցրող գործողություններին, օրն էլ ավելի trackable ա դառնում, ժամերը զգում ես ու կարողանում ես վերհիշել, վերլուծել ու սովորել օրվանից։

[Enna Adoly]

Վերջին տարիներին մարդկանց հետ շփումը «ծանր» եմ տանում. ուղեղս պարտական ա զգում ամեն փոքր դետալի մեջ խորանալու ու հասկանալու, սա հատկապես էն մարդկանց հետ, ում հետ չեմ ընտրել շփվել ու կյանքի բերումով եմ շփվում։ Մի շաբաթից կես դրույք աշխատանքի եմ գնալու, ու Արիային դայակ ենք ման գալիս։ Ինչ էդ պրոցեսսը սկսել ենք նախ անընդհատ գերհոգնած եմ զգում, հետո էլ դայակների մասին երազներ եմ տեսնում, մթոտ ու տարօրինակ երազներ։
Ֆեյսբուքյան դայակաների խմբում ամեն գրառման տակ արձագանքների քանակից վախեցած, իբր իմ գործը հեշտացնելու համար, երկու կազմակերպություն էինք վարձել, ովքեր պիտի արդեն իսկ որոշակի փուլեր ու պատրաստվածություն անցած դայակներ առաջարկեն։ Ստացանք դայակների ինքնակենսագրականները՝ հանեցինք ուժեղ շպարված նկարներով դայակներին, նաև նրանց, ովքեր երկու և ավելի մինչև հինգ տարեկա երեխա ունեն, զարմանալի էր, որ էս կատեգորիայի դայակները շատ էին։
Դայակներից մեկը, ով քառասունին մոտ էր՝ հեռախոսի մեջ ճղճղան ձենով ու կարծես ջղայնացած մի կին, սկսեց ինքն ինձ հարցազրույց անել։ Պատմեց, որ ութ երեխա ունի, ինքնակենսագրականում էս մասին ոչինչ ասված չէր, փոքրը երեք տարեկան, մեծը՝ քսան /մինչև հիմա մտածում եմ կարո՞ղ ա սխալ եմ հասկացել/, հետո ասեց, որ ամենաշատը հաճույք ա ստանում իր իսկ երեխաների հետ ժամանակ անց կացնել։ Հետո բառիս բուն իմաստով թռավ դեմքիս ու հարցրեց՝ արդյո՞ք պատրաստ եմ իմ երեխային ուրիշին վստահել։
Հաջորդին կանչել էի մեր տուն. հեռախոսով բարի֊հոգատար տատիկի նման էր։
Եկավ վարդագույն շրթներկով, արհեստական ժպիտը դեմքին, ծածուկ դոմինանտ, պասիվ-ագրեսիվ մի կին։ Պարզվեց նախ տատիկ չի, հետո էլ հոգատարությունը կասկածելի ա։
Ասաց, որ լավ կլինի 6֊ին տուն գնա, նախ ամուսինը չի թողնում ուշ մնա, հետո էլ լավ կլինի տուն գնա ճաշ եփի։ Պատմեց, որ չորս-հինգ տարի ա, որ ամուսնու ընտանիքի ու տալի հետ չեն ապրում։ Տունը փոքր ա, բայց լավ հարմարեցրել ա։ Պատմեց, որ երկու աղջիկ ունի, աղջիկներից մեկը պիտի ամուսնանա սեպտեմբերին, բայց տղայի կողմից տատիկն ու պապիկը անկողնային հիվանդ են ու չեն կարա ասեն ոնց կստացվի։ Տատիկը 12 տարի ա կույր ա։ Մյուս աղջիկը մանկավարժականը ավարտել ու աշխատանք ա փնտրում։
Լիքը պատմեց իր նախորդ ընտանիքներից, ասեց, որ ճնշում ունենալու դեպքում իր նախկին ընտանիքի տատիկին ա զանգում հարցնի թե ինչ անի, ինքն էլ դեղերն ա ասում։
Սենց խրոխտ տտոնով ասեց, որ չի կարա թողնի, որ իրա գործին կպնեն, չէ՞ որ մեծ կին ա, դրա համար ամեն դեպքում ամեն ինչ տեղը տեղին ա անում։
Հպարտորեն ասեց, որ հիմիկվա ընտանիքի երեխուն սարքել ա գոնչո ու էլի շատ դետալներ նախորդ ընտանիքների աշխատանքից, իր կյանքի դժվարություններից և ավելին։
Էշացած լսում էի ու չգիտեի ոնց պետք ասեի, որ ժամանակն ա գնալու։ Լռում էի, նենց որ լռությունը երկար տևեր, որ հասկացնեմ գնալու ժամանակն ա ու խոսելու էլ բան չկա։ Նույնիսկ ուղիղ երկու անգամ ասեցի, որ խոսելու ոչինչ չկա էլ, ամեն բան պարզ ա, միևնույնն ա մնաց ևս մի կես ժամ ու նոր գնաց։
Նույն օրվա մեջ մի ուրիշ դայակի էլ կանչեցինք, ում մամաս նմանացլեր էլ մանյակի ։Ճ։ Բարեբախտաբար ինքը հետաքրքրված էր երեխայով ու իր կյանքից մենակ պատմեց էն, որ առաքելական եկեղեցու փոխարեն ուրիշ ուղղության ա հետևում, որովհետև իրեն ավելի հասկանալի ա։ Ասաց, որ ինքը էս մասին ոչինչ չի խոսելու ու ոչնչի վրա չի ազդելու, բայց պարտավոր ա զգում զգուշացնելու։ Հարցրի կենցաղու՞մ ոնց ա ազդում, ասեց, որ ուրբաթ ծոմ ա պահում, իսկ կիրակի եկեղեցի գնում, հետևում 10 պատվիրաններին ու մեղք չի գործում։
Էդքանով թեման փակվեց, մնացած առումներով հավասարակշռված էր։ Ասաց, որ կտրուկ գնաճի դեպքում աշխատավարձը պետք է վերանայենք։ Համարեցինք, որ արդարացված պահանջ ա ու որոշեցինք իր հետ աշխատել։
Միակ բանը, որ տարօրինակ էր. պատմեց, որ իր նախկին պահած երեխան տարօրինակ գրքեր ա կարդում, տարօրինակ նկարներով` կտրած ու արունլվա ձեռք և այլն։ Որ իր համար էդ անհանդուրժելի ա թողնել, որ երեխաները նման բովանդակությամբ գրքեր կարդան։
Չգիտեմ էդ պահը ինչի շեշտեց, գուցե ուզում էր վստահ լինել, որ ես էդ ծնողներից չեմ, ովքեր թողնում են իրանց երեխան տենց գրքեր կարդա։
Մյուսը, ում հավանել էինք ու ադեկվատ էր, երիտասարդ կին էր, պարզվեց Սյունիքից ա ու ծանոթի ծանոթ։
Իհարկե մամաս իր պարտքը համարեց գնալ ու հարցնել կարծիք էդ մարդու մասին։
Պարզվեց ամուսնալուծված ա, երեք երեխա ունի ու մեկ էլ փնթի ա։ Մամայիս հետ կռվեցինք էդ թեմայով, որովհետև իր համար դա կարևոր փաստ էր, ինձ համար ոչ էնքան, նաև անհանդուրժելի, որ մարդկանց պիտակ են կպցնում։ Հետս հակաճառում էր, թե փնթիությունն ու հոգեկան խանգարումները ձեռք ձեռքի տված են հանդիպում։
Ամեն դեպքում որոշեցինք նախորդ նշածիս հետ համագործակցել, որովհետև վերջինս մեր տնից բավականին հեռու էր բնակվում։
Էս արանքում լիքը մանր֊մունր ու անընդհատ ուղեղիս մեջ պարազիտի նման ապրող դետալներ կան, որոնք ալարում եմ նկարագրել։
Ամեն դեպքում տակը մնում ա էն, որ անտանելի հոգնած եմ, մի քիչ էլ մոլորված։

[Enna Adoly]

Մտերմության թեմաներով էս մի տարի ա մտածում եմ, կովիդից հետո ինչ-որ բան կողքիս փչացել ա մարդկանց հետ շփման մեջ։
Չեմ կարողանում հաստատուն ու երկարաժամկետ լավ հարաբերություններ պահել։ Մի քանի պատճառ եմ բացահայտել դրա համար.
- մարդիկ կան, որ դժվար պահերի համար չեն։ Այսինքն երբ լավ ես զգում, կարաս հետները շփվես, բայց երբ խնդիրներ ունես ու չես կարողանում լիցքավորել շփումը, էլ չի ստացվում։ Ինձ մոտ վերջին բացասական շրջանը մի քիչ երկար տևեց, ու լիքը մարդիկ ֆիլտրվեցին-գնացին։
- մի օր վեր եմ կենում ու էնքան փոխված եմ լինում, որ նախկինում, ում մտերիմ էի համարում, էլ ընդհանուր բան չեմ գտնում
- ինքս ինձ կերպար եմ տալիս էդ շփման մեջ ու պարտական զգում պահել ստեղծածս կերպարը։ Էս մի կետը ինձ համար ամենացավոտն ա, որովհետև սովորաբար էն մարդկանց հետ ա լինում, ովքեր ինձ հետաքրքիր են ու ում հետ ես ուզում եմ շարունակել շփվել

Էս թեմայով դեռ շարունակում եմ մտածել, թե ինչպիսին ա լավ ընկեր լինելը, երկկողմանի հաճելի շփումը և այլն

[Enna Adoly]

Օրերը իրանց զգացական մակարդակում լինում են նոր ստեղծված ու հինը վերապրվող։
3 թութակներիցս մեկը, ում ամենաշատն էի սիրում, մի քանի տարի առաջ սատկեց։ Թութակիս սատկելը մի ամբողջ շղթա սկսեց ապրումների ու տրանսֆորմացիաների. մինչև էդ դեպքը չէի գիտակցում թե ժամանակի ընթացքում ինչ վարդագույն ու կեղծ դժոխք էր դարձել կյանքս, ոնց որ հոռոր կինոյում ժպտացող դեմքով մեռած մարդկանց հետ ապրեի ու իրանք էլ սնվեին իմ կյանքի էներգիան քաշելով։
Հիշում եմ էդ օրը. գիշերը արդեն իսկ լավ չէր, չգիտեի ինչ անել, ոչինչ չէր ուտում, խմում։ Առաջին անգամ երկար նստեց ձեռքիս։ Նենց զգացում էր, որ համակերպվել էր ու "գիտեր"։
Արդեն ուշ գիշեր էր, խնդրեցի, որ գտնենք թութակներով զբաղվող մեկին ու տանենք, ասեց, որ վաղը կտանենք։
Էնքան էլ համաձայն չէի, բայց համակերպվեցի ու մի քանի ժամ հետևելուց հետո քնեցի։ Վանդակը անկողնու մոտ էր, ոտքերիս ներքևում։ Առավոտը զարթնեցի, մի ակնթարթ նայեցի վանդակին ճոճանակի վրա փնտրելով ու էդ ակնթարթը հերիք էր, որ «սպիտակ թռչունը քարացած ընկած վանդակի հատակին» նկարը մխրճվեր ու մնար հիշողությանս մեջ։ Տեղիցս վեր թռա ու հիստերիայի մեջ խնդրեցի, որ Ա֊ն նայի։
Դրեցինք տուփի մեջ իր սիրելի ճոճանակի հետ, ծաղիկներ առանք, տարանք անտառի նման մի այգի ու թաղեցինք։
Ճանապարհին անընդհատ լացում էի ու չէի կարում զսպեի, իմ գլխում ուղղակի թութակի սատկել չէր, ավելի մեծ նշանակություն էր ստացել, քան կարողանում էի բացատրել։
Մամաս զանգեց, ինքն էլ հետս լացում էր, ասում էր, որ հասկանում ա ինձ։
Թաղելուց հետո մտանք Ա֊ի տուն, իր ա մաման իամանալուց հետո ինչ ա եղել, էլի մինչև ականջները ժպտում ու նույնիսկ մի պահ խնդում էր։ Տատիկին դուր չէր եկել լացելս, կոպտող տոնով ասեց, որ սահմանին տղաներ են զոհվում, ես էլ ասեցի, որ ինչքան էլ իսկապես ցավոտ փաստ ա, չի արժեզրկում իմ զգացածը։
Գնացինք տուն հավաքեցի փետուրները, ֆբ֊ում ստատուս գրեցի ու գործիս տեղից մի աղջիկ գրեց։ Յութուբում էպոքսիդի մասին վիդեոներ էի տեսել, որոշեցի փետուրը սառեցնել էպոքսիդի մեջ ու իրան էդ մասին ասեցի։ Իրար հետ մինչև էդ դեպքը չէինք շփվել, եկավ միասին գնացինք էպոքսիդ առանք ու փորձում էինք գլուխ հանել՝ ոնց անենք։ Դ֊վիտամին ունեի դեղին ու օվալաձև, էդ էլ դրեցինք կլոր ֆորմայի մեջ՝ փետուրի կողքին, նենց որ կտուցի նմանվի, իսկ փետուրը մարմինը լինի։
Նույն օրը գնացի տնից, մամաս քույրիկիս ուղարկեց, որ մենակ չլինեմ ու մի ամիս ծանոթ հյուրատանը մնացի։
Հետո հետ եկա ու շարունակեցինք էն աղջկա հետ շփվել, որոշ ժամանակ մեր տանն էր ապրում ու իրար հետ լիքը բաներ ապրեցինք։ Նենց զգացում էր, որ նոր տիպի ընկերություն եմ բացահայտել ու մեր հոգու բոլոր մասերը իրար հետ կիսում էինք։
Հետո տրանսֆորմացիայի երկրորդ էտապը սկսեց ու մենակ գնացի Վրաստան։ Ինքն էլ հետո եկավ։ Գալու ու նաև իր ընկերոջ պատճառով կռվեցինք, գրեցի, որ չեմ ուզում շաիունակենք շփվել։
Դրանից հետո հյուրատանը երկու դանիացիների հետ հանդիպեցի, գնացինք արշավի, երբ ընդմիջեցինք պատմեցի պատերազմի մասին, բավականին էմոցիոնալ, թե ինչքան դժվար ա վերականգնվել ու ապրել ու մտածել երազանքների մասին, հենց մի քանի րոպե հետո գետը կոշիկս տարավ ու մնացի հողաթափերով, կեսից անտառում մենակ էի, առանց կապի դրսի աշխարհի հետ։ Հազիվ գլխիս խառը տրանսից դուրս եկա ու բարեհաջող հասանք քաղաք, հաջող արեցինք իրար։ Հաջորդ օրը այրբնբին որտեղ մնում էի, բազմաբնակարան շենք էր, ներքևի հարկում սատկած կատու կար, արյունը ցփնած ամենուր ու խառը տեղեր կերի մնացորդներ։
Տեսածս առանց էդ էլ անհավասարակշիռ գիտակցությանս վրա տպավորություն ա թողնում, դուրս եմ գալիս շենքից, գրում հոսթին, որ կատու կա սատկած մուտքի մոտ։
Չորս ժամից ավել թափառում եմ աննպատակ, մինչև որ համարձակություն եմ ունենում հետ գնալու, բարեբախտաբար սատկած կատվին հավաքել էին։
Հետ եկա Երևան ու կյանքը շարունակեց իր հունով գնալ ու երևի թե գնալով քարկապները քանդվեցին ու լարվածություն թողեց։ Էպոքսիդը տեղավորեցինք բարձր դարակներից մեկում, մինչև 2023 մայիսի 18-ը. մարմինս ցեց ա ընկնում էպոքսիդի հետ կապված նոր բաներ պատվիրել ու էդ «ցեցերը» հանգիստ չեն թողնում մինչև վերջապես պատվիրում եմ ինձ ոչ հատուկ վատնողականությամբ։ Մայիսի 21-ին բացում եմ էն տուփը որտեղ Նոյեմիի փետուրներն էի պահել ու էդ ընթացքից մնացած չորացած ծաղիկ եմ վերցնում, դնում էպոքսիդի մեջ։
Էսօր մտքովս անցնում ա բացել նայել, թե կոնկրետ որ օրն ա թութակս սատկել ու նախորդ էպոքսիդի նկարներից բռնում եմ օրը՝ 2021 մայիսի 20 կամ 21։
Հիշում եմ, որ սա առաջին դեպքը չի, երբ տարվա նույն հատվածում նույն տիպի զգացումներ եմ ունենում, կարո՞ղ ա ժամանակը շրջանաձև ա շարժվում։