Չեմ կարում օրագրային գրառումներ անել, չեմ կարողանում պատմել կամ գրել՝ ինչ եմ զգում:
Քիչ մնաց, տեսնեմ կյանքս որ ուղղությամբ կփոխվի:
Օրագիրս սկսել եմ, բայց գրածներս շատ զզվելի են, իսկույն պատռում եմ, ինքս իմ գրածներից սկսում զզվել, կոմպլեքսավորվում: Երևի ավելի շատ չեմ հավանում էն պատճառով, որ կարդալիս ինձ թվում է ուրիշ մարդ է, կամ ընդհակառակ՝ինձ եմ տեսնում: Համենայն դեպս երբեք չեմ ուզի կարդան օրագիրս, չնայած արդեն նկատել եմ, որ քիթները ամեն տեղից մտցնում են մեջը: Էդ ամեն ինչի հետ էլ ահավոր ձեռագիր ունեմ, ոնց որ փչացնեմ բլոկնոտը, դևա համար դեռ երկար ժամանակ չեմ գրի:
Sambitbaba (26.08.2014), Smokie (28.08.2014), Վոլտերա (25.08.2014)
Բաներ կան, որոնց երևի երբեք էլ չեմ հարմարվի: կան բաներ, որոնք պետք ա փոխել բնավորությանս մեջ առանց մարդկանց ստիպելու համարվել: գիտեմ, թե կոնկրետ ,որ բաները պիտի փոխել , բայց դեռ չի ստացվում:
Sambitbaba (23.09.2014), Smokie (28.08.2014), Նիկեա (02.09.2014)
Գնացի փաբ, որ օրագրումս բան գրեմ, բայց էլի չստացվեց: Փորձեմ ստեղ գրել էս օրկու օրվա մասին:
Կան վեճեր ,որոնք ինչքան էլ չնչին թվան, փոխում են մեզ . մենք դառնում են ավելի ուրիշ, քան առաջ էինք: Ու էտպես ամեն մի հիմար վեճից հետո մենք կերապարափոխվում ենք մինչև անճանաչելիություն:
Երկրորդ անգամ մենակ պիտի մի տեղից մյուսը հասնեմ, պարզվում է՝ դժվար բան չկա/չհաշված,որ ես ամեն մեկ րոպեից հետո զանգում էի Դավիդին/: Հենց տեղ հասա, Դավիդը մանարամասն բացատրեց փողոցները, էնպես բացատրեց, որ հիշեմ.
-Նայի, հայ մեծ գրողից հետո, ռուս մեծ գրողն ա գալիս:
Չէ, իսկականից լավ ա բացատրում: Դավիթը եկավ, գնացինք/ինչ լավն ա Թու ֆեյսը / : Արանքներում էս էր.
-չէի ուզում, որ հեռախոսներով զբաղվեն, նույնիսկ վերցրի ձեռքներից, հետո ինքս հեռախոսով սկսեցի զբաղվել
-արանքում հազիվ զսպեցի, որ չլացեմ
-էլ չէի կարում զսպեի, երբ եկավ Լիլիթը, պատմեցի , լացելս գնաց .մինչև հիմա չի եկել:
Արանքներում լիքը անսովոր արտաքինով մարդկանց էի տեսնում, չգիտեմ անսովորությունից, թե՞ ինչից զզվեցի, երբ իմ դիմաց նստած զույգը իրար կուլ տալով էր զբաղված:
Համերգի ընդմիջմանը դուրս եկանք առանց հաշիվը փակելու/էն մտքով, որ հետ կգանք/ , գնացինք մանկական երկաթուղի: Կայֆ էր ոտքերը գետնին խփելով ընդեղ քայլելը: Էս Դավիդը ինչ դաժաան տիպ ա աչքս էր խոթում տասնյոթ տարեկան լինելս.
-Արդեն կարաս տուն չգնաս, մեկ ա չեն թողնի:
Ու լիքը էտպիսի դաժան բաներ: Երեկ էլ ֆեյսով ներվերս կերավ,թե անիմաստ ա մարդ փնտրել, ով քեզ կհասկանա, ինչ կլինի, որ հանդիպես էդ մարդուն, սովորիր մենակ լինել և այլն:
-Պատկերացրեք էս դարպասները փակվում են, մեկը դուրս ա գալիս քեզ,Դավիթին, Լիլիթին սպանում
-Բա քեզ ինչի՞ չի սպանում:
-Որովհետև էդ մարդը ես եմ:
-Հա, ու ժպտալով մեզ կսպանե՞ս , չէ՞:
Մանկական երկաթուղի գնալիս մի զույգ տանգո էր պարում.
-Բայց հեչ լավ չեն է պարում,-ասում եմ ես:
-Կարևորը երջանիկ են:
Հեռախոսս հանեցի ,որ զանգեմ մամային, Լիլիթը չթողեց.
-Կխանգարես, սպասի պրծնեն:
Ես էդպես էլ չհասկացա ինչի համար էին տանգո պարում ու նկարում:
-Գնա գրողի ծոցը:
Ես արդեն ընդեղ եմ:
-Բա ու՞ր ա գրողը:
-Ստեղ:
-դու ոչ իմ, ոչ էլ Էննայի գրկում ես:
- Ի՞նչ գիտես:
Հետո մարշուտկա նստեցի, որ գամ տուն, հայրենիքի կողքին կանգնելու փոխարեն հասա չարբախ: 10:30 նոր հասա տուն, ես էդքան ուշ տուն չէի եկել տուն: Չգիտեմ մերոնք չջղայնացան, որովհետև հաջորդ օրը կարևոր օ՞ր էր, թե որովհետև սկսում են հարմարվե՞լ:
Հաջորդ օրը մենակ ինձ համար էր սովորական օր: Պատմելու բան չկա առանձնապես , միայն մի բան հասկացա. մեդալ ստացած մարդկանց 90 տոկոսը զզվելի են, չարժե իրենց հետ գործ ունենալ:
Սերժի նստավայրում հետևիս նստած աղջիկները խոսում էին ակնոցներից.
-Ես հեռատես եմ:
-Ո՞րն ա հեռատեսը:
-Էն որ հեռուն ա տեսնում:
-Հա, էդ կայֆ ա:
Հետո թեման փոխվեց.
-Ես անվճար եմ ընդունվել:
-Ես էլ, բայց ո՞վ ա է սովորելու:
-Հա՜, մենակ քննություններին մի քիչ կկարդամ, լրիվ հերիք ա:
Ես էդ պահին :ֆեյսփալմ ու շոկի մեջ.ո՞նց են սրանք անվճար ընդունվել:
Սերժը սկսեց խոսել, մեկ էլ կենգուրուի տեղը կենգուրյու ասաց, հետևիս աղջիկները կրկնեցին կենգուրյու ու սկսեցին ծիծաղել: Ով էլ լիներ Սերժի տեղը, տգեղ էր իրենց արածը, ի՞նչ իրենք անսխալակա՞ն են: Շրջվեցի իրենց նայեցի, սուս մնացին: Ա՜՝, էն ինչ դեբիլ հարցեր տվին, ես ուզում էի լուրջ հարց տալ, մեկ էլ սկսեցին անկապ-անկապ հարցերտալ, փոշմանեցի:
-Պարոն նախագահ, ո՞րն է ձեր շարադրության սիրելի թեման:
-Պարոն նախագահ, դուք ձեր թոռների համար ի՞նչ մասնագիտություն եք ընտրել:
-Պարոն նախագահ, ինչու՞ դարձաք բանասեր:
Ճիշտն ասած, ոչ մի հարցին կոնկրետ պատասխան չտվեց, շեղվում էր թեմաներից, հասնում չգիտեմ ուր:
Դեռ բան չէին քասել, Աշոտյանը տեղից վեր թռավ: Սերժը զարմացած ու ծիծաղելով.
-Պարոն Աշոտյան, դու՞ք էլ եք ուզում հարց տալ:
-Չէ, Պարոն նախագահ, ուղղակի հաշվի եմ առնում ձեր զբաղվածությունը:
Ընդհանուր Աշոտյանին նայելիս մի կերպ էի ծիծաղս զսպում, էն ինչ դեմք ունի, ինչ շարժուձև: Նստեց հոգևորականի կողքին, երկուսով սկսեցին ծիծաղելը:
Որ ամեն ինչ վերջացավ Սերժը գնաց, իսկ Աշոտյանը մեզ հետ դուրս եկավ: Դեռ էն շենքի բակում ասաց.
-Ո՞վ ա հետս նկարվում:
Դե սաղի ձեռքից հեռախոսները վերցրել էին: Ինքը իրա հեռախոսը հանեց, որ նկարվի: Ոստիկանության անդամը.
-Պարոն Աշոտյան հեռախոսներ չի կարելի օգտագործել:
Հետ դրեց գրպանը, շենքի ճաղեռրի հետևից մի ծնող ասաց, որ ինքը կնկարի: Կանգնեց նկարվելու, մեկ էլ թե.
-Էս նկարնեը ինձ կտաք, չէ՞:
Դուրս եկանք շենքի բակից/միայն երկու ժամ մտել ենք ներս, մի ժամ դուրս եկել/: Աշոտյանի կողքին հերթ կուտակվեց նկարվելու:
Վերջին խմբագրող՝ enna: 30.08.2014, 13:29:
Անտարբեր, հիմարացած , վաղը սեպտեմբերի ՝մեկ , կյանքս՝ 180 աստիճանով փոխված, չեմ մտածում, չեմ հուզվում, թվում է՝ արդեն վերջին տարին եմ ուսանողուհի: Չեմ մոռանա ելակի պաղպաղակը, փոքր մորաքրոջս մեծ ուշադրությւոնը, անգիր իմանալը ,որ կողմին ինչ խանութ կա, ամեն կերպ ինձ օգնել փորձելը: -դու մի մտածի ,ինքը մինչև վերջ հետդ կսպասի, չի՛ գնա, հենց դուրս գաս ,ինքը ընդեղ կանգնած կլինի:
Ու ճիշտ էր ասում: գրեմ հիշված պահերից
-տարօրինակ գլխարկով երկու միանման աղջիկները, որոնք իմ մտնելուն պես ինձ բարևեցին, ինձ դուր եկավ,թե ինչպես են իրենք բարևում ինձ:
-աղջիկը, ով օգնեց մեծ տատիկին իջնել տրանսպորտից, իսկ նա սկսեց բողոքել ինչ-որ բաներից, իսկ վերջում գոհ էր,որ փող գտավ:
-երկու օր նույն տատիկին՝քնած երեխան գրկին, նույն տեղում հանդիպելը
-երկու օտարերկրացիների հաճելի երգերը և Մառլիի գլխարկով գումար հավաքելը
-տղան,ով մարդաշատ վայրում, աղջկան մի անկյուն հրեց ու սկսեց համբուրել
-տարօրինակ ու միշտ հետապնդող զգացողությունը հայնաբերում եմ ուրիշի կողքին
Նոր կյանքը այնքան էլ վատ չի սկսել, ատելի Երևանը դառնում է սիրելի, պատահական մարդկանց ժեստերը դադարում են նշանակություն ունենալուց: Իսկ իմ մեջ մեռնում է ևս մեկը.
Էլ երբեք
երբ հասկանում ես,որ կյանքումդ սխալ արժեքներ ես ընտրել...
Smokie (02.09.2014)
գլուխս ծանրացած ա, աչքերս կարմիր են, մի կերպ են բացվում, ներսից էլ էնքան հոգնած եմ: Ծանր օր էր, չգիտեմ՝ինչի էի սպասում, բայց ոչ էսպիսի ծանր օրվա: Սպասում էի նեյտրալ բաների, բայց չեղան: Եղավ վատագույնը,որին ես չէի սպասում: Դաս չեմ ուզում անեմ, չեմ էլ ուզում գնամ/երկրորդ օրնա դեռ/: խնդիրները դասերից հեռու են: Ամեն տեղից մեղադրում են բաների համար,որոնք ես չեմ արել, չէ,չնայած չգիտեմ էլ ինչերի համար են մեղադրում,որ իմանամ արե՞լ եմ թե՞ չէ, ուղղակի վատ բառեր են ասում: Ահավոր դժվար ա ինձ համար,ես դեռ չեմ հարմարվում, տեղափոխությունս իմ երազածը չէր ու կողքից ինչ-որ մեծ, անիմաստ խնդիրներ:
Նիկեա (02.09.2014)
օր համար երեք
Տնից դուրս եկա 8:20 ու փոխարեն շուտ հասնեի, ժամանակին հասա: Չգիտեմ ինչ բոբո միտքս գցեց,թե ստեղ պիիտի մարշուտկեն կանգնի: Ես էլ կանգնեցի ու ոտքով գնացի համալսարան,, մի կերպ գնացի:
Դասերը հավես էին, ընդհանուր թեմաները վատը չեն, միայն պատմությունն էր, որ հիասթափեցնում էր ինձ, էն էլ սովորելիս զգացի,որ սա արդեն մի ժամանակ սովորել էի,ու ինքն իրեն ստացվեց: Արևը ջղայնացավ, եկա սովորեցի սաղ, ապրի Արևը: Մնացած խնդիրները հարմարվելու ճանապարհին են:
՛՛Մարդիկ գալիս են, գնում են՛՛ ճիշտ ես, պետք է հարմարվել դրան ու առավելագույնս չկապնվել մարդկանց, ես սա ասում եմմ, համաձայն եմ, բայց միտքը մեկ է ցավեցնող է:
-Կասես քանի հոգու անուն իմացար:
Ու ես գնացի 15 հոգուց անուն հարցրի, հիմա միայն Շահանդուխտին ու Արևհատին եմ հիշում: Դեռ չի ստացվում շփվել իրենց հետ, ա՜, ինչ էի անելու ,եթե Արևը կողքի լսարանում չլիներ: Համալսարանից դուրս գալիս մեր կուրսեցիներից մեկը մոտեցավ ու հարցրեց,թե որտեղից պիտի վերցնենք անգլի գիրքը, ես էլ գնացի իր հետ, հետո Արևը զանգեց, գնացի իր մոտ, երբ արդեն հետ եկա, չկար: Մեղավոր եմ ինձ զգում:
Հետո ես ու Արևը կանգնեցինք ու սկսեցինք զրուցել հենց էնպես: Տուն գալիս, ինչպես միշտ, սխալ տեղում մարշուտկից իջա ու ոտքով տուն հասա: Ես ուրախ էի,որովհետև գիտեի՝տանը չեմ թթվելու: Եկավ ժամը վեցը,ես թռա տնից: Դավին կարոտել էի, թռվռալով գնացի գրկեցի: Մենք քայլեցինք, Ջոնը զանգեց, պարզվեց մեր հետևին կանգնած ա: Նաիրուհին էլ էր ընդեղ, ուրախացա՜՜: Գոռի հետ ծանոթացա, ես Գոռին չաղ ու յուղոտ էի պատկերացնում կայֆն ա , դուրս եկավ իր ձևով: Ինչը ես էսօր հիշեցի.
-ինձ նայող տղան, ով էնքան ուշադիր ու երկար նայեց, որ ես ամաչեցի:
-էն միտքը,որ ես սկսել եմ բարձր ու շատ ծիծաղել առաջվանից:
-Ջոնը իրականում շատ ավելի բոյով է
- ինչքան էլ ես մոտ եմ ֆիզիկապես ինչ-որ մարդկանց խմբի, հոգեպես իմ ու իրեց մեջ մի հսկա ու սև անդունդ կա:
-երբ ուսխորհրդի նախագահը խոսեց սպորտից, համալասարանում չգիտեմ ինչ դեր տանող տղամարդը ուշադիր նայեց իր փորին, հետը ձեռքը դրեց փորին, իսկ մեր դասախոսը էդ պահին մի տեսակ ժպտաց ու ինձ թվաց ինքն էլ նկատեց դա
-Լիլիթին ծխելիս
-մարդը, ում ճանապրհը հարցնելիս, անկախ ինձնից ծիծաղեցի :Դ
-ծովափի նկարով վերնաշապիկ հագած և ծակ նասկիներով մարդուն
հիշողությունս էն չի, լիքը բան արդեն չեմ հիշում...
մեր կուրսի մի հոգու հետ պայմանավորվեցինք միասին գնալ: Ուշացած գնացինք, սաղ մեզ են նայում, գնացինք միասին նստեցինք, աչքների տակով դեռ նայում են: Պա՛հ...
Հարցնում եմ.
-Քո դուրը գալի՞Ս ա Ա-ն:
Ժպտում ա/հազվադեպ ա ժպտում,հասկացա,որ ճիշտ եմ//:
Ափսոս, որ պարզից էլ պարզ է,ր որ Ա-ի վերաբերմունքը ուրիշ ա լրիվ, նույնիսկ ինձ մոտ գրկեց.
-Իմ ախպերն ա Դավը:
Տխրեցի դրանից:
Ա-ն իսկականից լավն ա, ես էլ կսիրահարվեի,եթե իմ ճաշակով լիներ
Հարցրեց գրքեր կարդու՞մ եմ,ասացի,որ հա, ինքն էլ ասաց, որ սիրում ա, հետո ասաց,որ պատրաստվում ա Գեյման կարդալ, ես քարացած իրեն եմ նայում, օ՜՜: Հետո ասաց դաշնամուր ա սովորում
ուֆ,հոգնած եմ երեք մարշուտկա եմ փոխել մինչև տեղ եմ հասել, գնամ քնեմ
Ժպտալիս բացվում է բերանի ոսկեգույն,կլոր երկաթը , և ես ամեն անգամ ժպիտին նայելու տպավորությամբ զարմացած նայում էի ատամի փոխարեն տեղադրած երկաթին ու չէի հասկանում՝ինչ է դա ու ինչի համար: Հիմա հասկացա, որ դա ավելի շատ նրա ներքինի հետ է կապված, քան արտաքինի: Երազների հատուկ սահունությամբ մենք հայտնվեցինք եպհ-ի բակում, հենց նույն վայրկյանին դեպի ինձ քայլեց նրա մի ժամանակվա ընկերուհին՝ աչքերիս մեջ նայելով ու թշնամական հայացք տարածելով ինձ վրա: Ես մինչև տեսադաշտիցս չքվելը նրան նայեցի: քիչ էր մնում ասեի,որ ես կապ չունեմ նրա անտարբերության հետ, և անտարբերությունը ծնվել է ինձնից շատ ավելի առաջ: Վայրկյանում ներսովս մի ուրիշ աշխարհ է անցնում, նա միաժամանակ իմ ներսում է և գործում է ինձնից անկախ: Ես չեմ հասնցում նայել կողքերիս, վերլուծել իմ ներսի զգացական աշխարհը: Մոլորակը շատ ավելի արագ է շարժվում առաջվանից, օրերս քամում, ինձ էլ հետը: Ես համալսարանաում եմ, միլիվայրկյաններում ես չեմ հասկանում՝ ոնց եմ հայտնվել համալսարանում, փորձում եմ հիշել ու հիշում եմ, հետո անտեղյակության զգացողությունը փախչում է, ես մոռանում եմ, որ մի ժամանակ չէի հիշում՝ոնց եմ հայտնվել: Ինչ-որ կոնկրետ բաներ ինձ համոզում են,որ ինչ-որ կոնկրետ իրադարձությունները հենց այնպես չեն կատարվում...ու ես ցնորվում եմ կողքովս նկարների տեսքով սահող կյանքիցս, ես օղակի մեջ տեղում եմ,իսկ ներսովս պտտվում է մի ուրիշ կյանք, ավելի խառը,ավելի բարդ...արագ-արագ: Չեմ հասնցում դիտել նկարների մի մասը:
Համալսարանային գրառում
Կամաց-կամաց տրվում եմ հիմիկվա առօրյային՝մնալով էն հին տհաճ զգացողությունների, ընկճվածության մեջ: Իչքան էլ ինձ արդեն բառիս բուն իմաստով հաճելի է դաս սովորելը, ինչքան էլ ես ամեն ինչով տարվւմ եմ /նույնիսկ հայոց պատմությամբ/դասախոսի շնորհիվ//, զզվելի ու ընկճված վիճակս չի անցնում: Հասարակության/այս դեպքում կուրսեցիների/ համար ես մի աննորմալ եմ, երկու հոգին խոստովանեցին էդ ու հետս չեն շփվում: Ինձ համար մեկ է ,որ ինձ հետ չեն ուզում շփվել, բայց երբ որ քեզ ճանաչում են էն տեսանկյունից, որը դու չես, որտեղ քեզնից մաս չկա ,այ էդ զզվելի ա: Անդրադառնամ մի ուրիշ հատվածի.
ես զգացել եմ՝կան բաներ,որոնք ես դիտմամաբ շրջանցում եմ, այդ պահին փորձելով չնկատել դա: Օրինակ.երբ մարդն ինձ ասում է, որ իր սիրելի գիրքը րաֆֆու ՛՛սամվելն է՛՛, ես դա կոուլ եմ տալիս էդ պահին, հետո երբ հարաբերությունները ինչ-ինչ պատճառներով փչանում եմ, զգում եմ, որ էդ փաստը չպիտի բաց թողնեի: Չէ էլի,չէ, անհնար է ՛՛սամվել՛՛սիրելի գրքով մարդը չլինի անհանդուրժող ու սահմանափակ: Կամ էս-էս հատկանիշներով մարդը լավը լինի:
Ես չեմ կարող բառերով նկարագրել իմ մեջ աճող ատելությունը քաղքենիության ու սահմանափակության ձգտող, անհանդուրժող, ծաղրելու հակումներ ունեցող մարդկանց հանդեպ: Դասախոս.
Առանց այդ էլ, հիմիկվա մեր ապրերաձևը հեռացնում է մեզ դրանցից ՝դարձնելով ավելի չոր, անտարբեր: Շատ դեպքերում մենք թաղում ենք էդ հատկանիշները:-Երբ մարդն անում է բաներ ու գիտի,որ դիմացինին դա դուր չի գալիս, մի բան էլ իրեն հաճելի է, լավագույն դեպքում ՝անտարբեր, նա այլևս մարդ չէ, ի վերջո ինչո՞վ է որոշվում մեր մարդ լինելը, ի՞նչն է դարձնում մեզ վերկենսաբանական, այդպիսի հատկանիշները չե՞ն արդյոք ,ինչպիսիք այլասիրությունը, բարությունը, զգալու և ապրելու կարողությունը: Դուք պատկերացրեք՝ինչ կլինի,եթե մենք պարզապես չունենանք դրանք, ինչո՞վ կտարբերվենք անասունից. ՈՉՆՉՈՎ, մենք կդառնանք անասուն սովորական բնազդներով՝սեռական ցանկություններով, ուտելու,քնելու և այլ պահանջներով:
Իմ մեջ սկսում է ձևավորվել իսկական մարդու տեսակը, լավ ու վատը հարաբերությունները և էլի բաներ սկսում են ներսումս տարբերակվել, եթե մինչև վերջերս ինչ-որ բանի մասին ես միանշանակ չէի կարող ասել սխալ կամ ճիշտ է ինձ համար, հիմա կարող եմ:
Մարդամեկի ասածի ճշմարտացիությունը զաշկալիվաետ.առաջ մարդկանց հետ շփումը պահանջ էր, պարտադիր ուզում էի մարդիկ գտնեի,ովքեր կլսեն,կհասկանան ինձ, նույն կերպ ես նրանց կօգնեի ամեն ինչով, հիմա մեկ է ,լավ կլինի,որ իսկական ընկերներ ունենամ, բայց առաջվա նման անհրաժեշտություն չեմ տեսնում: Չգիտեմ, գուցե հասկացել եմ,որ էն վերաբերմունքը, կամ էն հարաբերությունները ,որ ես պատկերացնում եմ ոչ մի անգամ չեմ համընկնում դիմացինի պատկերացումների հետ: Անկեղծ՝իմ սիրտըը խառնում է հիմիկվա ընկերությունները տեսնելիս, ցույց են տալիս ընկերությունը կյանք է ,սենտիմենտալ հիմարություններ, բայց միմյանց մասին հոգ տանելը պարտականության նման են անում, կեղծ անկեղծություն, այսբերգի նման մի փոքր մաս են բացում ու ասում ՛՛սա ես եմ՛՛: Ինչևէ, հիմա էական էլ չի էդ: Ինձ հաճելի է իմ մենակության մեջ:եթե դու ինքդ քեզ հետ լինես,քեզ ոչ մեկը պետք չի լինի:
Smokie (19.09.2014), մարդագայլուկ (16.09.2014), Նաիրուհի (19.09.2014), Նիկեա (16.09.2014), Ուլուանա (16.09.2014)
ճնշվում եմ էս վիճակից, ուզում եմ աչքերս փակեմ ու խրվեմ դատարկության մեջ: ահավոր ա...
Թվում է, թե մենք փորձում ենք կյանքը հասկանալ, իրականում փորձում ենք չգժվել:
Թվում է՝ ամեն ինչ հեշտ է, հատկապես,երբ մենք ընդունել ենք կյանքի անիմաստության փաստը, բայց չէ:
-Մի՛ նայի
-օքեյ,ես նայում եմ ոտքերիս
-խանգարու՞մ եմ
-դեռ չէ
-Գիշերը չեմ քնել,քունս չէր տանում, չքնած ժամանակ շատ ներվային եմ:
-բոլորն են էտպես:
Աչքերիս մեջ ա նայում,աչքերի տակ սև-սև փոսեր:Գրկում ա.
-ի՞նչ ես ուզում ինձնից
-ես քեզ չեմ խանգարում
Մտածում ես սիգարետ առնես ու կողքովդ կինդեր շոկոլադի նկարով մեքենա է անցնում: Ինչ հակադրություն ա, չէ՞, սիգարետներ ու կինդեր շոկոլադ, ոնց որ հիշեցում լինի.
-է՜յ,ի՞նչ ես անում:
Դասախոսը ննջում է, մի քանիսը, համոզված լինելով իրենց արտաքինի անծիծաղելիության վրա, խժժում են: Վիրավորվում եմ, հիմարի նման սկսում վատ զգալ: Ախր, հենց իրենք,երբ դասախոսի աչքերը բաց լինեն, հրեշտակի դեմք կընդունեն ու դասախոսի հարցերին կպատասխանեն,ինչպես ամենավերջին հրեշտակներ.
-Ինչպիսի՞ն ես դու,նկարագրիր ինքդ քեզ:
-Բարի, ընկերասեր,ազնիվ: Ատում եմ անազնվությունը...
բլա-բլա-բլա...Ու դա ասում ա էն մարդը,ով ազնվությունը ոտնակոխ արեց:
Էնքան ա պտտվում,որ կորիզները քամվում են հյութի մեջ, պատկերացնու՞մ ես կորիզներից մեկը ատամիդ տակ ընկնի, ինչ ցավոտ կլինի: Ինձ թվում ա սխալ ճանապարհով եմ գնում, հարցնում եմ, աջ ու հետո ձախ,շնորհակալ եմ,ասում եմ,աջ ու հետո ձախ կրկնում է, նորից կրկնում է:
-Փորձեք, հավանու՞մ եք:
Տարուբերում եմ գլուխս,փորձելով ասել՝ոչ այնքան: Ուզում էի սառը լիներ, տաք էր,ասել էի շաքարը քիչ ,շատ էր: Խաբել չեմ սիրում:
Ցավացնում եմ Ա-ի գլուխը անկապ ու անիմաստ փաստերով,տեղեկություններով, ինքս էլ չգիտեմ ինչի,երևի դրանք փոխում են:
Դու իմ կնիկն ես ու մենք դեռ պլատոնյան սիրով ենք իրար սիրում:
Հասկանում եմ՝ինչի չի փորձում կռիվ անել, փորձում են համոզել,որ ընտրած մասնագիտությունը անիմաստ է, իսկ եթե հասնե՞ն ուզածներին ու համոզեն: Զզվելով կգնա գործի, ու ամեն ինչ անիմաստ կլինի արդյունքում:
Սև,լպրծուն որդերը հավաքվում են: Մեկ,երկու ,երեք չորս, ճոճովելով, թվում է թե մի կերպ,իրականում սողալով ու հանգիստ:
Սերը գործողություն է: Սերը գործողությու՞ն է:
Նիկեա (30.09.2014)
Կյանքը մանր-մունր բաների համընկմամբ կրկնվում ա.անհանգստանում են ,թե երբ պիտի անձրև գա,վայրկյանների ճշտությամբ մտնում են գոմ , գիշերը թեյ են խմում, ճանապարհին կանգնում,բամբասում են ,չեն նկատում իրենց ձեռքեռրի կոշտուկներն ու դեմքի կնճիռները: Գյուղ եմ ուզում,փոքր գյուղ:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ