Հակակրոն և հակաաթեիզմ

[Tig]

Իսկ սա՞.
Տիգ ջան, համարյա ճշգրտորեն կրկնում ես Պողոս առաքյալի խոսքերը, ուղղված հռոմեացիներին. "Անքննելի են Աստծո դատերը, անզննելի են Նրա ճանապարհները…"
Ինքդ դատիր. ու՞մ ասածն է ավելի "կրոնական":

Ուրեմն ԱՆՔՆՆԵԼԻՆ համարժե՞ք է ՓՈԽԱՆՑԵԼՈՒՆ ու ԸՆԿԱԼԵԼՈՒՆ:
Հա, իսկզբանե գուցե այդպիսին է եղել այդ բառի իմաստը՝ անքննելի, այսինքն անհասկանալի, անմեկնելի: Բայց կրոնը խեղել է այդ բառի նշանակությունը նրան վերագրելով անքննադատելի իմաստը: Ասելով, որ ամեն կատարվող բան տեղի է ունենում Աստծո կամքով և հովանավորչությամբ, բայց դու իրավունք չունես այն քննես, առավել ևս քննադատես: Դրա համար միտք արտահայտելուց հնարավորինս պարզ պիտի արտահայտել: Չնայած էլի խեղողներից չենք խուսափի:

Ես՝ բոլորին քաջ ծանոթ բառերով ջանում եմ հնարավորինս պարզ արտահայտել մտքերս, ցանկանալով դրանով, որ համարյա բոլորին անծանոթ թեման, որին ես այստեղ "Երրորդ Տարբերակ" անունը տվեցի, - ավելի հասկանալի լինի:

Բոլորին քաջ ծանոթ բառերով չես կարող տեղ հասցնել քո ուզածը: Ընդ որում քո բառերով պիտի խոսես հասկացվելու համար, ոչ թե Ուոլշի:

Իսկ դու՝ դրան հակազդում ես, օգտագործոլով, ճիշտ է, քո բառերը, բայց քո այդ բառերով համարյա հարյուր տոկոսանոց առաքելական դոգմա ես գովազդում:

Ես չեմ գովազդում ես հակագովազդ եմ անում, չնայած դա էլ է գովազդ

Կշեռքի մի նժարին դիր իմ "կրոնական արտահայտությունը"(?), իսկ մյուսին՝ քո "կրոնական դոգման": Ո՞րն ավելի կգերակշռի՝ կրոնականորեն:

Վերևում դրեցի, ինքդ դատի, թե որն է ավելի կրոնական:

Ստիպված եմ կրկնել այս հնադարյան կրոնական աքսիոման, քանզի անհրաժեշտ է պարզել այս միտքը:
Ինչու՞ մարդ իզորու չէ փոխանցել, իսկ առավել ևս՝ ընկակել Աստծո խոսքը: Որովհետև կրո՞նն է այդպես ձևակերպել այդ միտքը և սրսկել մեր արյունի մեջ: Ուրիշ էլ ինչու՞: Եթե մեր աթեիստներից լիներ ասողը…
Բայց դու ինքդ, Տիգ ջան, չէ որ ընդունում ես, որ մարդ այնուհանդերձ լսում է Աստծոն, կամ քո խոսքերով ասած՝ "իր ներսում գտնում է Աստծո խոսքը": Այսինքն, Աստված այնուհանդերձ խոսում է մարդու հետ: Այդ դեպքում ասա, խնդրեմ, այդ ո՞ր տրամաբանությամբ է Նա խոսում մարդու հետ այնպես, որ մարդ ոչինչ չհասկանա, Նրա ինչի՞ն է պետք իմ ու քո Իրեն չհասկանալը: Ինչ է, Նա մուկն ու կատու՞ է խաղում իմ ու քո հետ: Իսկ ավելի խելքին մոտ չէ՞ր լինի, եթե Աստված հասկանալի խոսեր մեզ հետ: Լավ, ասենք թե մենք անկարող ենք Նրան հասկանալ, բայց մի՞թե Նա էլ անկարող է հասկանալի դառնալ մեզ համար: Ամենակարող Աստված անկարո՞ղ է հասկանալի լինել իր սիրելի զավակների համար…
Լավ, ասենք թե կրոնին է անհրաժեշտ Աստծո անհասկանալի լինելու գաղափարը, որպեսզի միջնորդի դերն իր վրա վերցնի: Բայց Աստծո, և իմ ու քո ինչի՞ն է դա պետք:

Ամեն մեկս մեր ներսում ասելով ինտատի ունեմ՝ մեր <<փայ>> Աստծուն, քանի որ մենք մաս ենք, ոչ թե անսահման ամբողջություն: Այսինքն մեր ներսի Աստված մեր խիղճն է: Սրանից ավելի պարզ ես չգիտեմ, ոնց բացատրեմ: Այսինքն մենք մեր չափով կարող ենք ընկալել Աստծուն, կողքից ինչքան ուզում ա լցնեն մեր ուղեղները, վաղ թե ուշ ստիպված ենք լինելու ազատվել այդ լցոնումներից, որ վերահաստատենք ներքին կապը: Հետո խոսել ասելով դու բառացի հասկանում ես՝ ա, բ, գ,... Տվյալ դեպքում բառեր պետք չեն:

Այսինքն, չես կարողանում քեզ ազատել այն ստերեոտիպից, որ միայն կրոնը կարող է Աստծո հետ խոսել, հա՞:

Կրկնվեմ, վաղուց ազատվել եմ:
Խնդիրը քո մեջբերած Ուոլշն է, որի մեկնությունները իրենց շեշտադրումներով իմ համար կրոնականից ոչնչով չեն տարբերվում: Դու էլ հենց սկսում ես խոսել քո բառերով, ոչ թե ինչոր այլ մեջբերումներով, նոր սկսում եմ հասկանալ քեզ, հակառակ դեպքում ոնցոր օտար լեզվով խոսես:

Հ.Գ. Եկ, առայժմ բավարարվենք այսքանով, Տիգ ջան, թե չե թե դու, թե ես արդեն սկսել ենք կրկնվել: Ցանկանում եմ մի քանի տող թարգմանել գրքից ու տեղադրել. միգուցէ դա թարմացնի զրույցը:

Ես կրկնվելու եմ այնքան, որքան որ դու կրկնվես