Մեջբերում Արամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Ռայդեռ ջան ավելի ուսուցողական ինձ համար: Հիմա ես սենց եմ մտածում, քանի դեռ ինչ որ բան ապացուցված չէ, չենք կարող պնդել, որ դա տենց ա, հիմա մենք ոչ կարանք պնդենք, որ երկնաքարը չի զգում, ոչ էլ կարանք պնդենք, որ զգում ա: Հիմա, ի՞նչ: Պնդում կատարել ես`
Դա պնդում չի, պնդման ժխտում ա

Էսպես ասեմ, լուրջ բանավեճի մեջ եթե ինչ-որ պայմանի տեղի ունենալու համար հիմքեր չկան, ապա էդ պայմանը տեղի չունի: Անվանում են Ռասսելի թեյաման՝ Բերտրան Ռասսելի «Աստված կա՞» հոդվածի անալոգիայի հիման վրա.

Եթե ես հայտարարեի, որ Երկրի ու Մարսի միջև էլլիպտիկ շրջագծով չինական թեյաման է թռչում, ոչ ոք չէր կարողանա ժխտել իմ պնդումը, եթե ես բավականաչափ զգույշ լինեի, որ ավելացնեի՝ թեյամանն այնքան փոքր է, որ ամենահզոր աստղադիտակներն էլ չեն կարողանա այն հայտնաբերել: Բայց եթե ես իսկապես դա ասեի, այն անտանելի վարկած է մարդկային տրամաբանության համար, որն այն կկասկածի, ու ինձ արդարացիորեն կասեին, որ ես հիմարություն եմ խոսում: Եթե, իհարկե, այդպիսի թեյամանի գոյությունը հաստատված լիներ հին գրքերում, սովորեցված որպես սրբազան ճշմարտություն ամեն կիրակի, մտցված երեխաների մտքերի մեջ դպրոցում, դրան հավատալուն հապաղելը կդառնար էքսցենտրիզմի նշան ու դատապարտեր կասկածողին հոգեբույժի ուշադրությանը՝ լուսավորյալ, ու ինկվիզիտորի՝ ավելի վաղ ժամանակներում:
Այլ կերպ ասած, եթե դու լուրջ բանավեճում հայտարարես, որ ինչ-որ պայման տեղի ունի մենակ նրա հիման վրա, որ հակառակն ապացուցված չի կամ ապացուցելի չի, ապա բանավեճը համարի արդեն ավարտված ա քո պարտությամբ: Ու բախտդ կբերի, եթե վրադ չծիծաղեն: