Վարագույրների ու պատուհանափեղկերի մասին...
Իտալիայում դեռևս տուն չեմ տեսել, որտեղ վարագույրներ կախած լինեն, փոխարենը բոլոր տների բոլոր պատուհանները դրսից ծանր փեղկերն են փակում: Պատկերացրեք հորիզոնական ժալյուզիների նման ալյումինե, մետաղե, պլաստմասսայե, փայտե ծանր փեղկեր, փողոցով քայլում ես, նայում ես շենքերին ու առաջին միտքը, որ գլխումդ առաջանում է, սրանք սովորական շենքեր չեն, այլ բանտ: Մարդիկ կան, օր ու գիշեր փեղկերը չեն բացում, էդպես բոլոր պատուհանները փակ ապրում են: Մի անգամ գիշերը ես էլ փեղկն իջեցրեցի, առավոտյան սենյակումս էնքան մութ էր, որ ոչ մի բան չէր երևում: Չսիրեցի էդ փեղկերը, շատ դեպրեսիվ են ու զարմանալի է, որ իտալացիների նման սրտաբաց ու կենսուրախ մարդիկ չեն թողնում, որ իրենց տունը լույս ընկնի:
Բայց հետո հասկանում ես, որ քո կյանքն էլ է մի սենյակ, որի բոլոր պատուհանների փեղկերն իջեցրել ես, որ հանկարծ լույս չընկնի ու ուրիշները չտեսնեն, թե սենյակումդ ինչ է կատարվում: Ու երբ որ մթությունից զզված փեղկերը մի փոքր վերև ես բարձրացնում, սարսափում ես արևի լույսից ու էլի հետ ես գնում քո ատելի մթությունը:
Մեջբերել
Էջանիշներ