v2.0 #ladolcevita

[Ռուֆուս]

Val d'Orcia

Երբ նոր էի Իտալիա եկել, դեսքթոփիս նկարները Վալդորչիայի նկարներն էի դրել: Նայում էի ու չէի հավատում, որ ֆոտոշոփ չէ, ու նման գեղեցկություն կա աշխարհում: Վալդորչիան Տոսկանայում գտնվող հովիտ է, որն իր գեղեցկության ու համաշխարհային մշակույթում մեծ դեր ունենալու համար ընդգրկվել է ՅՈՒՆԵՍԿՈյի համաշխարհային ժառանգության ցանկում: Վերածննդի դարաշրջանից սկսած մարդիկ ասեղնագործել են էս հովիտը, պատկերացրեք կատարյալ գյուղական դրախտավայր, իդեալական բլուրներ, որոնց գագաթներին հին վիլլաներ են կամ փոքրիկ ամրոցներ, ամենուրեք ցորենի արտեր ու սլացիկ կիպարիսներ ու բնական գույների անսահման ներկապանակ: Վալդորչիայի գույնը ոսկեգույնն է, տարբեր երանգների դեղին ցորենի արտերի մեջ կանաչ կիպարիսներ են ու էդ ներդաշնակություն ոգեշնչել է Վերածննդի բոլոր նկարիչների պեյզաժները:

Արեցցոյում էի, արդեն պիտի հետ գնայինք, երբ ընկերս՝ Դավիթը, Անտոնիոյի հետ ծանոթացրեց: Անտոնիոն ծագումով նեապոլցի է, էդպես էլ չհասկացա, թե մասնագիտությամբ ինչ է, բայց ինքն ինձ համար փիլիսոփա է: Իր կյանքի ապրած 70 տարիները շատ բան էին սովորացրել Անտոնիոյին, կարող էիր ամբողջ օրը լսել իրեն ու չհոգնել: Առաջին բանը հարցրեց, թե Արեցցոն տեսե՞լ եմ, դրական պատասխանից հետո, միանգամից վրա բերեց, իսկ Վալդորչիայում ու Պիենցայում եղե՞լ ես, առավոտ ժամը 10-ին կգամ քո հետևից, կտանեմ, ցույց կտամ: Էս էն դեպքերից էր, երբ լրիվ մոռանում ես քաղաքավարության մասին ու միանգամից ուրախացած ասում ես, հա, ուզում եմ գնանք: Առավոտյան ուշ արթնացանք, Անտոնիոն դեռ չէր եկել: Դավիթն ասեց, թե կներես, ինքը շատ է խմում ու մոռանում է տված խոստումների համար, երևի ուրիշ տեղ գնանք: Մեկ էլ էդ պահին ավտոյի սիգնալի ձայն է գալիս, Անտոնիոն եկել էր: Ասում է, ես ժամացույց չեմ կապում, որովհետև ոչ թե ժամանակը պիտի քեզ կառավարի, այլ դու ժամանակին:

Վալդորչիան բնականից շատ ավելի գեղեցիկ էր, քան նկարներում, ու եթե դրան ավելացնենք Անտոնիոյի գունեղ նապոլիտանական ակցենտով ու էլ ավելի գունեղ հայհոյանքներով համեմված բացատրությունները, տիպիկ իտալական միջավայր էր ստացվում

Վալդոչիայի հենց կենտրոնում փոքրիկ բլրի գագաթին Պիենցա քաղաքն է, որը Վալդորչիայից առանձին ընդգրկված է Յունեսկոյի համաշխարհային մշակութային ժառանգության ցանկում: Պիենցան Հռոմի պապ Պիոս 2-ի ծննդավայրն է եղել, ով 15-րդ դարում քաղաքը վերակառուցել է որպես Վերածննդի «կատարյալ քաղաք» ու իր նստավայրը Հռոմից տեղափոխել է այստեղ: Պիենցան այնքան փոքր է, որ մի ծայրից մյուսը ոտքով կարելի է կտրել 10 րոպեում, բայց իմ համար Պիենցան ոչ թե քաղաք էր, այլ պատշգամբ, որից կարելի է տեսնել Վալդորչիան իր ամբողջ գեղեցկությամբ:

Աննկարագրելի օր էր, որից ստացված տպավորությունները մինչև հիմա չեմ կարողանում լիովին մարսել: Ուրախանում ես, երբ կյանքում քեզ բարի ու անշահախնդիր մարդիկ են հանդիպում, ես Անտոնիոյի ցավը տանեմ...

[Ռուֆուս]

Երեկ կայարանում կանգնած գնացքին էի սպասում, մի հատ նարկոման լակոտ լացակումած մոտեցավ, թե խնդրում եմ օգնիր: Ասեցի, փող չունեմ, ինքն էլ, թե փող չեմ ուզում, հեռախոսդ տուր զանգեմ, շատ կարևոր ա: Մեղքս տվեց, համարը հավաքեցի, տվեցի ու անհանգիստ սպասում էի, թե հեսա հեռախոսս կառնի, կթռնի: Խոսեց, հեռախոսը հետ տվեց, սկսեց կպրճկվել, թե որտեղացի ես, ուր ես գնում, ասի, ինձանից հեռու մնա, ռադը քաշեց, գնաց:

Մի քիչ առաջ հեռախոսիս անծանոթ համարից զանգ է գալիս, վերցնում եմ, ինչ-որ մեկը իտալերեն անհասկանալի բաներ է ասում: Ջղայնացա, մտածեցի երեկվա զանգածս համարից հետ են զանգել, գժվցնում են: Մի քանի անգամ հարցրեցի ո՞վ է, մեկ ա ինքն իր ասածն ա առաջ տանում: Արդեն ուզում էի քֆրտեի ու հեռախոսն անջատեի, մեկ էլ քահ քահ ծիծաղում է, Անտոնիոն էր, համարս իմացել, զանգել էր, որ որպիսությունս իմանար

[Ռուֆուս]

Մեկ մեկ ուզում եմ նոթբուքս, պլանշետս ու հեռախոսս պատուհանից դուրս շպրտեմ, սոց. ցանցերը (որոնք իրենց մեջ ոչ մի սոցիալական բան չեն պարունակում), չաթերն ու whatsappները ջնջեմ, քաշածս սերիալները, ֆիլմերը, երգերն ու խաղերը shift delete անեմ, տնից փախնեմ ու այգում խոտերի մեջ պառկած ինչ-որ մեկին կարոտեմ։ Ու իսկականից կարոտեմ, այլ ոչ թե դեբիլի նման մեսիջ գրեմ կամ սկայպով զանգեմ ու կարոտս առնեմ։

Նոր քնելուցս առաջ պատշգամբ գնացի ու անկախ ինձանից երկնքին նայեցի։ Ծառերի տերևներից միջից Մեծ Արջն էր ինձ նայում, իսկ ես չկարողացա հիշել, թե վերջին անգամ երբ եմ ես իրեն նայել։

Հիմա պլանշետս ոռնոցը դրել ա, ասում ա ինձ զարյադկի դիր, թե չէ կանջատվեմ։ Առը հա, թե ես քեզ զարյադկի կդնեմ, գնա սատկի, սրիկա՛։

Sent from my Nexus 7 using Tapatalk 4 Beta

[Ռուֆուս]

Վարագույրների ու պատուհանափեղկերի մասին...

Իտալիայում դեռևս տուն չեմ տեսել, որտեղ վարագույրներ կախած լինեն, փոխարենը բոլոր տների բոլոր պատուհանները դրսից ծանր փեղկերն են փակում: Պատկերացրեք հորիզոնական ժալյուզիների նման ալյումինե, մետաղե, պլաստմասսայե, փայտե ծանր փեղկեր, փողոցով քայլում ես, նայում ես շենքերին ու առաջին միտքը, որ գլխումդ առաջանում է, սրանք սովորական շենքեր չեն, այլ բանտ: Մարդիկ կան, օր ու գիշեր փեղկերը չեն բացում, էդպես բոլոր պատուհանները փակ ապրում են: Մի անգամ գիշերը ես էլ փեղկն իջեցրեցի, առավոտյան սենյակումս էնքան մութ էր, որ ոչ մի բան չէր երևում: Չսիրեցի էդ փեղկերը, շատ դեպրեսիվ են ու զարմանալի է, որ իտալացիների նման սրտաբաց ու կենսուրախ մարդիկ չեն թողնում, որ իրենց տունը լույս ընկնի:

Բայց հետո հասկանում ես, որ քո կյանքն էլ է մի սենյակ, որի բոլոր պատուհանների փեղկերն իջեցրել ես, որ հանկարծ լույս չընկնի ու ուրիշները չտեսնեն, թե սենյակումդ ինչ է կատարվում: Ու երբ որ մթությունից զզված փեղկերը մի փոքր վերև ես բարձրացնում, սարսափում ես արևի լույսից ու էլի հետ ես գնում քո ատելի մթությունը:

[Ռուֆուս]

Վենետիկը իսկական լաբիրինթոս է, եթե քարտեզ չունեցար, էնպես կկորես, որ հետ գալուդ ճանապարհն էլ չես գտնի։ Ու մեկ էլ Վենետիկի խորքերում լրիվ անսպասելիորեն պատին իտալերենով ու հայերենով գրություն ես տեսնում. «բարի գալուստ հայկական թաղամաս», «Սբ. Խաչ եկեղեցի» ու հայրենիքդ ես հիշում։

Շնորհավոր Վարդավառ, ջրանցքի կեղտոտ ջրով ջրոցի ենք խաղացել

Sent from my Nexus 7 using Tapatalk 4 Beta

[Ռուֆուս]

Էն որ մտածում ես, թե ինչ սարքես, որ արագ լինի ու հեշտ ու մեկ էլ հիշում ես, որ մեր թվարկությունից առաջ պիցցայի խմոր էիր առել, որը սառնարանում դրած սպասում է իր աստեղնային ժամին ու գնում ես խոհանոց, սկսում ես հավեսով պիցցա պատրաստել ու տանը ինչ ունես չունես, կտրտում, լցնում ես խմորի վրա ու ինքդ քեզ գոհունակություն հայտնում, թե ինչ համով պիցցա է ստացվելու, ու պիցցան ջեռոցը մտցնելուց հետո վերցնում ես խմորի փաթեթը, որ ճշտես, թե քանի րոպեից պիցցան պատրաստ կլինի ու ի սարսափ քեզ հայտնաբերում ես, որ առածդ խմորը եսիմ ինչի խմոր ա, բայց հաստատ պիցցայի չէ, ու պատկերացնում ես, թե գյոզալ պիցցադ ոնց ա վերածվելու եսիմ ինչի, բայց դե մտածում ես, թե խմոր ա, ի՞նչ պիտի լինի ու երբ 20 րոպե հետո սարսափով ու սրտի տրոփյունով ջեռոցը բացում ես, պարզվում ա, որ ջեռոցում գտնվող եսիմ ինչը գերազանցել է քո բոլոր վատագույն սպասելիքները ու սրտի կսկիծով էդ եսիմինչը հանում ես ու սկսում ես ուտել, որովհետև ձեռդ չի գնում թափել, բայց կեսը մի կերպ ուտելուց հետո, այն թափում ես, որովհետև ավելի լավ ա եսիմ ինչը թափել, քան թե ուտել ու հետո երբ մամայիդ հետ Սկայպով խոսում ես ու հարցնում ա, թե էսօր ինչ ես կերել, ստում ասում ես ոչ մի բան, սոված չեմ, որովհետև ավելի հեշտ ա տենց պատասխանել, քան թե բացատրել, թե ճաշին ինչ ես կերել:

[Ռուֆուս]

Proprietà Privata

Լեզուն

Որպես հայերենի լեզվակիրներ մենք երբեք չենք գիտակցի, թե մեր լեզուն ինչպես է հնչում օտարների ականջին, արդյո՞ք այն իսկապես կոպիտ է ու բարբարոս, թե՞ աշխարհի ամենասիրուն լեզուն է: Դրա համար առիթը բաց չեմ թողնում օտարեկրացիներին հարցնել, թե որ լեզվին են հայերենը նմանեցնում ու տարբեր պատասխաններ եմ լսում, որոնք նմանեցնում են արաբերենին, ոմանք պարսկերենին, որոշները սլավոնական լեզվի են նմանեցնում, մեկը նույնիսկ ֆրանսերենի հետ համեմատեց, իսկ մեծ մասամբ ասում են, որ հայերենը յուրահատուկ երևույթ է ու ոչ մի լեզվի էլ նման չէ: Էս վերջերս էլ մի ամերիկացի ասաց, որ տեղ տեղ հայերենը արաբերենի է նման, տեղ տեղ ռուսերենի, տեղ տեղ էլ եվրոպական որևէ լեզվի:

Քաղաքը

Բոլոնյան իմ տեսած առաջին իտալական քաղաքն էր, ես այն չէի ընտրել, ինքն ինձ ընտրեց ու առաջին օրվանից իմ տունը դարձավ: Մինչև հիմա չգիտեմ Բոլոնյան սիրու՞ն քաղաք է, թե ոչ, համեմատած Ֆլորենցիայի շքեղության, Վենետիկի ասեղնագործած ճարտապետության, Սիենայի բլուրների, Արեցցոյի ներդաշնակության, Նեապոլի քաոսի, Պիենցայի կատարյալության հետ, Բոլոնյան կարծես ուրիշ աշխարհ լինի իր կարմիր շենքերով, թեք աշտարակներով, ծածկված մայթերով, նեղ ու ծուռտիկ փողոցներով ու ակտիվ գիշերային կյանքով: Իմ համար իսկական իտալական քաղաքը հենց սա է, որտեղ առավոտյան մտնում ես քո սիրած բարը ու բարրիստան առանց քեզ հարցնելու թե ինչ ես ուզում, միանգամից դիմացդ քո սիրած կապուչինոն է դնում հետն էլ կրեմով կրուասան:

Ռեզյումեիս գլխավոր հաղթաթուղը իմ flexibility-ն է, որ եթե կարիք լինի միշտ պատրաստ եմ տեղափոխվել ուրիշ քաղաք կամ երկիր աշխատելու: Իսկ հիմա երբ շատ հնարավոր է, որ ստիպված լինեմ Բոլոնյայից տեղափոխվել ուրիշ քաղաք, սիրտս կտոր կտոր է լինում, երբ պատկերացնում եմ, որ էս ամենը թողնելու եմ հետևում, նոր տուն եմ փնտրելու, նոր քաղաքին եմ հարմարվելու ու կյանքս էլի զրոյից եմ սկսելու: Ու նոր եմ հասկանում, թե էդ անտեր flexibility բառը իրականում ինչ դաժան փորձություն է իրենից ներկայացնում: Երանի ամեն ինչ մնար ինչպես որ կար...

[Ռուֆուս]

Քաշում ենք how to tie a tie ծրագիրը, վերցնում ենք փողկապը ու սկսում ենք հետևել քայլերին։ Մոտ տաս անգամ տանջվելուց հետո կատաղած դեն ենք նետում փողկապը ու ամբողջ կոկորդով մեկ գոռում «Ֆաաաա՜ք»։

Ավելի լավ ա արդուկն անեմ։ #lavitanondolce

Sent from my Nexus 7 using Tapatalk 4 Beta

[Ռուֆուս]

Էն Դայուշը էնքան բողոքվեց ստաժորներից, որ որպես նորաթուխ ստաժոր արդեն կոմպլեքսավորվել էի: Առաջին օրը գնացի գործի, ինձ կարելի ա ասել գրկաբաց ողջունեցին, բեջս սարքեցին ու տարան կաբինետս ցույց տալու: Էնքան ահավոր պատմություններ էի լսել, որ ստաժորներին խցկում են մի հատ անկյուն, դեմները հինավուրց Windows 95-ով (կամ DOS-ով ) կոմպ են դնում, ու ասում են, դե քո համար բզբզա: Մտածեցի, երևի թե իմ համար էլ ինչ-որ մեկի կաբինետում մի հատ սեղան են ազատել ինձ համար: Գնացինք, քարտուղարուհու դատարկ կաբինետի միջով անցանք մի հատ հսկայական սենյակ՝ մեծ գրասեղանով, կաշվից հարմար բազկաթոռով, կոնֆերանս սեղանով, դիվանով: Ասում ա, էսօրվանից էս սենյակը քոնն ա, մեր տնօրենի նախկին կաբինետն էր, տեղափոխվել է մյուս հարկ, հիմա դատարկ ա, որոշեցինք քեզ էստեղ տեղավորել

Մի ժամ ընդմիջում ունեի, IT guy-ին հարցրի.
- Օֆիսում wifi կա՞, ուզում եմ տնեցիների հետ սկայպով խոսեմ:
- Չէ, wifi-ը մենակ տնօրինության համար ա:
- Լավ, շնորհակալություն:
Հինգ րոպե հետո զանգում ա.
- Բա ես տնօրինության հետ խոսեցի, ասեցին եթե նամակ գրես, քեզ գաղտնաբառը կտան:
- Չէ, նեղություն մի կրեք, պետք չէ:
Հինգ րոպե հետո էլի զանգում ա.
- Գիտե՞ս, մեր մոտ չի թույլատրվում կոմպերի վրա Սկայպ ինստոլ անել, Սկայպն ու բոլոր սոց. ցանցերը արգելված են:
- Մի անհանգստացեք, պետք չէ, պարզապես հարցրել էի:
Հինգ րոպե հետո էլի ա զանգում.
- Նոր տնօրինության հետ խոսեցի, ասին որ քո կոմպի վրա կարող ենք Սկայպ գցել, եթե էլի ինչ-որ բանի կարիք ունենաս, ասա:
- Չէ, մի գցեք, իրոք պետք չէ, աշխատանքին կխանգարի:
Էսօր գնացի, արդեն Սկայպը գցել էին

#aysencennayumstazhornerin

Բայց ամենաբոցը էն ա, որ ամեն ինչ անում են, որ հանկարծ շատ գործ չանեմ: Ասենք մի հատ հաշվետվություն են բերում իտալերեն, ասում են կարդա: Ասում եմ, լավ հեսա կթարգմանեմ, մի ժամից կկարդամ կվերջացնեմ: Ասում են, չէ մի տանջվի, էդքան կարևոր չի, թող մնա մինչև շաբաթվա վերջ կկարդաս, կվերջացնես: Ու սենց շարունակ...

#toghekgortsanem

Մեկ էլ ամենաանսպասելին իրենց հետ հարցազրույցն էր: Ուրեմն սպասում էինք, երբ հարցազրուցավարներից երրորդը գա, մի կին ա ներս մտնում ու ինձ ուրախ-ուրախ «բարլուս» ա ասում: Ես էլ մեխանիկաբար պատասխանում եմ «բարև»: Ինքն էլ նույն էնտուզիազմով շարունակում ա, «Բա գիտե՞ս, մի շաբաթ առաջ եմ Հայաստանից հետ եկել, քո ռեզյումեն ձեռքս ընկավ, տեսա, որ հայ ես, ասի քեզ անպայման պիտի ինտերվյուի կանչեմ»:

#yesimanushhayastani

[Ռուֆուս]

Ես հասկացել եմ, թե ինչու է Իտալիան խորը կրիզիսի մեջ, սրանք պարզապես չեն աշխատում։ Երեկ ընդմիջումից հետո շեֆիս հարցնում եմ, հիմա ինչ ենք անելու, ասում ա, դու գնա հաշվետվությունները կարդա, իսկ ես գնում եմ տուն։ Պարզվում ա սրանք ամռանը չորեքշաբթիից ուրբաթ օրեկան 4 ժամ են աշխատում։ Մի խոսքով, բոլորը թափով հավաքվեցին, տուն գնացին, իսկ ես դատարկ օֆիսում նստած ձանձրալի հաշվետվություններ էի թարգմանում ու կարդում մինչև 6ը գար, տուն գնայի։ Երկիրը երկիր չի։

#negr #berlusconiheratsir #chemvchari1,50evro



Sent from my Nexus 7 using Tapatalk 4 Beta

[Ռուֆուս]

Շեֆս գիժ ա, հարցնում ա.

- Ի՞նչ պլաններ ունես ապագայի համար:
- Գործ ճարեմ, մնամ Իտալիայում:
- Աշխատանքն ինչի՞դ ա պետք, ավելի հեշտ ձև կա մնալու:
- Ո՞րը:
- Իտալուհու հետ ես ամուսնանում ու վերջ:
- Դեռ հարմար թեկնածու չեմ գտել:
- Ոչինչ, ես քո համար կգտնեմ:

Մի հատ 40-ն անց ահավոր գեշ կին ա անցնում, ականջիս փսփսում ա.
- Էս Ֆրանչեսկան է, ամուսնացած չէ, ճիշտ է, քեզանից մի քիչ մեծ ու էդքան էլ սիրուն չէ, բայց եթե ուզում ես, կծանոթացնեմ:
- Չէ, մերսի, կսպասեմ ուրիշ առաջարկների:

- Էսօր բուֆետում քո դիմացը նստածը Ռաֆայելլան է, ինքը հիմա տղամարդ է փնտրում, բայց պիտի հետը զգույշ լինես, ինքը գիժ է, նախորդ ընկերոջից փախել է:
Ռաֆայելլան էլ էլի 40-ն անց, կոլոտ ու գեշ կին ա: Հիմա սրան ո՞նց բացատրեմ, որ ես գերոնտոֆիլ չեմ

Միակ չամուսնացածը օֆիսում, ով իմ տարիքին է, իր օգնականն է՝ Միրիամը: Բայց Միրիամի անունը տենց էլ չի տալիս, աչքիս էս երկուսի միջև մի բան կա

#gizhitalatsiner #gerontophilia

[Ռուֆուս]

Մեկ էլ ամենաանսպասելին իրենց հետ հարցազրույցն էր: Ուրեմն սպասում էինք, երբ հարցազրուցավարներից երրորդը գա, մի կին ա ներս մտնում ու ինձ ուրախ-ուրախ «բարլուս» ա ասում: Ես էլ մեխանիկաբար պատասխանում եմ «բարև»: Ինքն էլ նույն էնտուզիազմով շարունակում ա, «Բա գիտե՞ս, մի շաբաթ առաջ եմ Հայաստանից հետ եկել, քո ռեզյումեն ձեռքս ընկավ, տեսա, որ հայ ես, ասի քեզ անպայման պիտի ինտերվյուի կանչեմ»:

Ես ու Քիարան գործի տեղը Հայաստանի մի հատ նենց հզոր PR ենք անում, որ երևի մի երկու ամիս հետո ամբողջ օֆիսը՝ 5000 աշխատողներով հավաքվի գա Հայաստան

[Ռուֆուս]

Մի խիյարի պատմություն

էսօր անմարդկային շոգից թուլացած օֆիսում վեր ենք ընկել, մեկ էլ Միրիամը մնաց մնաց ասում ա․
- Երբ եմ տուն հասնելու, սառնարանում մի հատ մեծ կոկոմերո ունեմ։
Իմ կողմից զրո ռեակցիա, տեսնես էդ խիյարն ինչի հիշեց, ես էլ սառնարանում փոքր պոմիդորներ ունեմ, հետո ինչ։ Մի քիչ հետո էլի.
- Ստեղ լիներ կոկոմերոն ուտեինք․․․
Իմ կողմից էլի զրո ռեակցիա։ Մեկ էլ շուռ եկավ, հարցնում ա
- Իսկ դու կոկոմերո սիրու՞մ ես։
- Դե որ լինում ա, ուտում եմ, բայց էնպես չի, որ գժվում եմ։
Զարմացած վրես ա նայում․
- Գիտե՞ս, տեսածս առաջին մարդն ես, ով կոկոմերոյի նկատմամբ անտարբեր ա, ես օր ա լինում մի հատ մեծ կոկոմերո եմ ամբողջությամբ ուտում։
Ես վաբշե մնում եմ ապշած, մի խիյարի եղածն ի՞նչ ա, որ դրել սենց պարծենում ա։ Ախր իտալացիներն էլ վարունգ գրեթե չեն օգտագործում, նույնիսկ սուպերմարկետներում չես գտնի։

Մի խոսքով բացում եմ google translateը ու պարզվում ա, իտալերեն կոկոմերոն ոչ թե վարունգն ա, այլ ձմերուկը Ախր ես ձմերուկի մենակ մյուս անունին էի ծանոթ՝ անգուրիա

#amenxiyarxiyarchi #sencekanumvorxiyarytarsaachum

Sent from my Nexus 7 using Tapatalk 4

[Ռուֆուս]

Անմարդաբնակ երկիր ուզու՞մ եք տեսնել, օգոստոսին եկեք Իտալիա: Երևի ամբողջ տարվա ընթացքում սենց Friday Night չեմ տեսել, երբ փաբերում ամայի դատարկություն ա տիրել, սովորաբար ուրբաթ օրերին նույնիսկ փողոցներում ու հրապարակներում ասեղ գցելու տեղ չի լինում:

Երկուշաբթի օրվանից սկսվելու է սրանց արձակուրդային շրջանը՝ Ֆերրագոստոն, երբ իտալացիները ամեն ինչը՝ խանութ, գործարան, գրասենյակ, տուն, երկիր, բանալիով փակում են ու երկու շաբաթով գնում հանգստանալու: Ինչն էլ որ չեն փակում օրվա մեջ մի քանի ժամ ա աշխատելու, իսկ ծովափնյա քաղաքներից բացի մյուս քաղաքներում կատարյալ դատարկություն ա տիրելու:

Իսկ դու՛, Ռուֆուս, պիտի աշխատես, որովհետև դու նեգր ես:

#negr

[Ռուֆուս]

Ոնց ա բացում, որ իտալական հրատարակության իտալերենի դասագրքի բոլոր թոփիքները սիրո մասին են... ու ուտելու... ու սիրո... ու ուտելու..