9-րդ տարբերակ
Ամարիլիս
Կես ժամ առաջ ինձ զանգում է լեյտենանտը, ոնց որ թե սպանության հետ գործ ունենք։
Տեղ եմ հասնում, մոտենում է ինձ ու զեկուցում` քահանա Տեր–Հարություն Սիմոնյան, 62 տարեկան։ Դիակը հավաքարարն է հայտնաբերել։
Քիթ ու բերանս թաշկինակով փակում եմ.
–Ո՞ւր է հավաքարարն հիմա։ Լա՛վ տեսա։
–Անընդհատ հետ տվողին հեշտ չի հարցաքննել, – բացատրում է Իվանյանը։
– Հլը պատերի վիճակը նայի, հարյուր տարի սրանց ներսում մոմ վառած չկան երևի։
Իվանյանը չի էլ լսում, գլուխը թղթերի մեջ մտցրած։
– Վկանե՞ր, հանցանշաննե՞ր։
– Առայժմ ոչ մի բան մայոր։ Մահվան կոնկրետ ժամանակը դեռ հնարավոր չի պարզել։ Հյուսվածքներն ահավոր վիճակում են, որդնած, բայց պաթ–անատոմն ասում էր ամբողջ մարմնով մեկ մտրակած խորը վերքեր են եղել, մաշկն ու մկանները պոռթած, մի երկու տեղով ոսկորները ճաքած։ Սկզբում դեռ մեկ ու մեջ գիտակից է եղել, փորձել է սողալ դեպի դուռը, բայց չի կարողացել։ Տենց էլ ողջ–ողջ նեխել է։ Սպանության գործիքը քսան տարվա հնության մի ճիպոտ է, միջին հաստության, մշակած, ճկուն։ Ուղարկել են փորձաքննության։ Հա՛, քիչ մնաց մոռանայի, ճիպոտը պատկանել է քահանային, նկուղում մի երկուսն էլ կան։
–Պետք է պարզել, թե ինչի՞ համար են դրանք նախատեսված եղել։
–Գեներալ մայորն է այստեղ ասաց. «Տեսնենք ջահելներն ոնց են աշխատում» ։ Ինձ թվաց ձեռք է առնում, – ցածրաձայն ավելացնում է Իվանյանը ու աչքի պոչով ինձ է նայում։
Ժպտում եմ։
Օրվա ընթացքում ոչ մի նոր բան չի պարզվում։ Հերթական մեռյալ գործը։
Երեկոյան լուրերով հայտնում են, թե ինչ բարի ու հանդուրժող մարդ էր Տեր–Հարությունը, ինչքան էին նրան սիրում.
– Կասկածյալներ չկան, բայց հետաքննությունը շարունակվում է։ Հուսանք, որ ոստիկանությանը կհաջողվի պարզել, թե ով է եղել այդ հրեշավոր անձնավորությունը։ Ո՞ւր է գլորվում աշխարհը, եթե նույնիսկ աստվածավախություն չկա այլևս, – հաղորդավարուհին` իր փիլիսոփայական ռեպրիզով հիացած, մոռանում է կեզծ հուզմունքի մասին։ Թանձր շրթներկը փասի նման ձգվում է ու կուտակվում բերանի անկյուններում։
Ըհ՛մ, տերտերը մի ամիս հոտում է, ոչ ոք չի իմանում, հետո պարզվում է բոլորը նրան սիրում էին։
Գրիմյոր մի հատ սրա դեմքը ցախավելով լվա, գովազդը տվեք եթեր։
Իմ հեռակա հիպնոսը ռեժիսյորի վրա չի ազդում։
Մի քանի լացակումաց դեմք հարցաքննելուց հետո հասկանում եմ, որ կանխատեսումս ճիշտ էր։ Գործը փակուղղի է գնում։ Տղերքին ասում եմ շարունակեն առանց ինձ։
Կանգառում հիշում եմ, որ երթուղայինի համարը չգիտեմ։ Զանգում եմ Իվանյանին, ասում է`տասից հետո մենակ 127-ն է գնում։
Տրանսպորտը գրեթե դատարկ է, մի կին` «Մանր բիզնեսի անատոմիա» է կարդում, թափթփված մազերով մի աղջիկ, որ մեջքով է դեպի ինձ։ Արհեստական կաշվից բաճկոնի թևքերը ծալված են, շալվարը ու կոշիկները կեղտի մեջ կորած։
Գազելի դուռը սահում է ու շխկոցով տեղն ընկնում։ Փողոցն անցնելուց շրջվում եմ, ու մնում քարացած։ Ուղիղ աչքերիս մեջ է նայում, դիմացի նստած աղջիկը, ուսերից կախ ընկնող մաշված բաճկոնից եմ հասկանում։ Առնվազն մի երկու համար մեծ է հագով։ Ինձ թվում է ինչ–որ մի տեղ տեսել եմ այս գունատ դեմքը, աչքերի տակ լղոզած սև հետքերով։
Նա քայլում է իմ տան ճամփով, բացում է իմ շքամուտքի դուռը, բարձրանում է իմ հարկը։ Ես հիշում եմ, թե որտեղից է նա ինձ ծանոթ։ Ներկը թափված երկաթե դուռը փակվում է նրա հետևից, ես սպասում էի, որ կշրջվի։
Դիլանյանի փորը երևում է ճռացող դռան արանքից։ Առանց թակելու ինչպես միշտ։ Նրա ռունգերի մոտ խորը ծալքեր են ու դրանից դեմքը հանգիստ ժամանակ էլ տհաճություն է արտահայտում.
– Հը՞ն, ի՞նչ նոր բան կա։
– Դե պարզեցինք, որ Տեր–Հարությունը համարյա ճգնավորի պես է ապրել։ Ոչ ոք չունի, թշնամիներ առավել ևս։ Ճիպոտների նշանակությունն էլ անհայտ մնաց, երևի ինքն իրեն է պատժել դրանցով։ Կրոնական ֆանատիկության համար դա հեչ բան է։
– Դա բացատրություն չի, Ղուկասյան հետ ես գնում կամաց։ Լսի, համ էլ լարված ես երևում։ Չլինի՞ ստրես բան ման կա մոտդ։
– Չէ պարոն Դիլանյան, ամեն ինչ նորմալ է։
– Տես հա ժամանակից շուտ տոռմուզ չտաս։ Մեր գործում տենց շատ է լինում, ամեն ինչ նորմալ է, մեկ էլ մի օր իմպոտենցիան կախվում է դեմըդ։
Սեփական փորձ է զգացվում։
– Մյուս շաբաթ մանրամասն զեկույց եմ սպասում ու գոնե կասկածյալ, հերիք ուղեղներդ ժանգոտացնեք։
Ես պետք է շոյված լինեմ այսպիսի հոգատարությունից։ Ուզում եմ ինչ–որ մեկը հանի տաբելայինս, դնի ճակատիս ու ես մաշկիս վրա այրվածքը ավելի շուտ զգամ, քան փափուշտը ժանգոտած ուղեղս կթափի պատին։
Լևոնի հետ հանդիպելու ժամանակն է։ Լևոնը բաժանմունքի հոգեբանն է, իմ պերսոնալ պահապան հրեշտակը, իմ երկրորդ եսը։
– Բարև ախպերս։ Հարց չկա հանդիպենք, տեղ, ժամ ասա։
Մեր սեանսները փաբերում են անցնում, բարձր գրադուսի տակ։ Ես նրան պատմում եմ ոնց ենք մենք դիակներ հայտնաբերում, քանի տեղով էր ծակած, ինչ տեսք ունի որովայնի պատը ներսից, ինչպիսին է աչքը` հանած վիճակում։ Հետո Լևոնն է պատմում։
– Հոգնած գնում եմ տուն, դե գիտես, կինս հաց մաց է սարքում։ Ես էլ օնլայն եմ բոլոր պրոֆիլներով։ Մենակ տեսնես, լրիվ «բեզկոմպլեքս» վիճակ։ Ես գրում եմ ինչ եմ անում, ինչ եմ հագած, ինչ գույնի են հողաթափերս, ոնց են ճարպոտ փայլի մեջ խաղում ձիգ մկաններս։ Կինս իր ամենասեքսուալ ներքնազգեստով քնում է տեղաշորի վրա։ Ես էլ զուգարանում իմ գործը անում եմ, պատահական մեկի նկարին նայելով կամ ձայնը լսելով։ Մի ձեռքիս բազուկին իսկականից մկաններ են գոյացել, – ծիծաղում է։
– Ձևացնում ես թե տառապում ես, անմխիթար։ Մեկ էլ մարդիկ շատանում են շուրջդ, ճանճերի նման կամ քաղցրի կամ ք**ի վրա են հավաքվում։ «Ես քեզ հասանում եմ» տզզում են ամեն կողմից։ Դու նրանց ուղարկում ես գրողի ծոցը։ Հակագովազդ։ Աշխատում է։
Չխկցնում ենք հերթական բաժակը.
– Ասում ես` լայրդս շուտով կանջատվի, երեկ էլ ինձ ահավոր լղկել են ու հիմա երիկամներիդ ցավից գալարվում ես։ Խղճահարությունը ծիծաղելի, բայց հզոր զգացմունք է, – շարունակում եմ ես։
– Ցավը՜դ տանե՜մ, – թևը վզովս է գցում Լևոնը, – մե՛նք, մենք խրոնիկ ձանձրույթի արդյունք ենք, – և այսպես շարունակ։
Կաբինետից դուրս եմ գալիս, Իվանյանի մոտ կանգնած է երթուղայինից իմ հետ իջած այն աղջիկը, ոտքից գլուխ անձրևաջրի մեջ թաթախված։
– Ինձ հոգեբանական աջակցություն է հարկավոր։
Ի՞նչ։
– Ձեր մոտ չկա տենց մասնագետ, որ մարդկանց ուղեղներ է շինում։
Իվանյանը կմկմում է, ես ստիպված եմ միջամտել։
– Տուժածների ու վկաների համար մենակ։
Շրջվում է։ Նույն բացակա հայացքը.
– Քահանայի գործը դո՞ւ ես վարում։ Դե լսի, մի քանի օր առաջ...
– Ստո՛պ ։ Անցանք կաբինետ։ Վկայություն կտաս, հետո ուղեղիդ շինելու հարցի մասին կխոսանք։
Թափով ընկնում է աթոռներից մեկին։ Ես մտքումս ուրախանում եմ, որ դրանք կտորից չեն։
– Չե՞ս գրելու, ինչ եմ ասում։
– Կարիք չկա, – նախ տեսնեմ բան ունես ասելու։
– Միհատ չես ներկայանում, աստղերիդ թիվը հպարտությամբ կոխես աչքս։
– Քեզ պե՞տք է հիշեցնել, թե ո՞ւր ես գտնվում։
Սեղանին դրված սառը սուրճը վերցնում, մի կում է անում.
– Չես խմում, որ ատամներդ չդեղնի՞։ Դու ավելի լավ է սիրուհիներիդ հիշեցրու ուր են գտնվում, երբ սեր եք անում։ Մի կողմից գովելի է, որ չեք զսպում ձեզ, սուս–փուս ձեր հասանելիքը ստանաք, մյուս կողմից էլ սաղ շենքը իմանում է քանի անգամ եք այդ հասանելիքը ստանում։
Բերանս թմրում է։ Մի պահ որոշում եմ Իվնյանին կանչեմ դուրս շպրտի, բայց Դիլանյանի դժգոհ քիթը աչքիս առաջ է գալիս.
– Քո նման սեռապես կոմպլեքսավորված մարդիկ էլ թող ականջները փակեն։ Անցի բուն թեմային ։
– Դու ռիսկի ես դիմում, ոչ մի բան չիմանաս։
– Եթե չասես ես քեզ կձերբակալեմ, հետաքննությանը թյուրիմացության մեջ գցելու մեղադրանքով։
– Դուք սահմանափակ ժողովուրդ եք, կռտած առյուծներ։ Ես հանցագործին կծամեմ կդնեմ բերանդ, իսկ դու կսպասես որ վերևներից ֆաս տան նոր բռնես։
Ես պատրաստ եմ խեղդել նրան, հեռախոսի լարը վզով փաթաթել ու դանդաղ ձգել։ Հետո դիակը կպահեմ պահարանում, դուրս կգամ փողոց ու ռելա՜քս։
– Լավ, լսի՛։ Մայիսի 5–ի գողությունից տեղյակ կլինես։ Ես այնտեղ էի։ Մինչև բոմժ ընկերը ցանցառ ատամնաշարն էր ցուցադրում վաճառողուհուն, անասունը թանկ ապրանքը գրպաններն էր լցնում։ Ես նրանց հետևեցի, անցումի տակ գողացված ապրանքն հանձնեցին, բոմժին արաղ առավ ճամփեց, ինքն էլ գնաց թունաքիմիկատների խանութ, գլխի ես ընկնում երևի, չէ՞։ Լքված հանրակացարանում կիսլատա ուռած ընկերների մոտ անջատված գլուխն է գովում, թե ոնց է մի քանի շաբաթ առաջ ինչ–որ մեկի կարգադրանքով թալանել քո հանգուցյալին։ Հետո դուրս է գալիս միզելու... ը՜, մնացածը ինքդ կպարզես, եթե չգիտես։
Զառանցանքի է նման, բայց ելք չկա, պետք է ստուգել։ Տվյալները վերցնում եմ։
– Կարող ես գնալ, – ոնց որ հարմարվում եմ նրա ներկայության մասին մտքին, մենակ նրա գնալու մասին մտածելով։
– Բա ուր մնաց հոգեբանական աջակցությունը։ Դու չե՞ս դրանով զբաղվում։ Չես տեսնում ես շոկի մեջ եմ, վախեցած։
Նրանից ազատվելու մոլուցքի մեջ Լևոնի համարն եմ տալիս ու փաբի հասցեն, ուր նա ինձ է սպասում։ Նայում է մեկնած ձեռքիս, ասես ինչ որ անսպասելի բան եմ արել։ Նրա ձեռքի խոնավությունից թղթի վրա համարը սկսում է լուծվել։ Քայլում է դեպի դուռը, կոշիկներից այնպիսի ձայն է, ասես ճահճի մեջով է քայլում։
Մեջբերել
Էջանիշներ