Փոքր ժամանակ չեմ հիշում՝ վախեցել եմ, թե չէ շներից, երևի վախեցած կլինեմ, բայց ուսանող ժամանակ բավականին անախորժ հարաբերություններ եմ ունեցել կոնկրետ մի շան հետ: Մի կուրսեցի ունեի, ում տուն շատ էի գնում, համարյա ամեն օր կամ գոնե օրումեջ, օրումեջի դեպքում իրանց տանն էի ուրեմն գիշերում, իրանք շուն ունեին, մի սարսափելի՝ բրդոտ ու... փոքր: Էս շունը ինձ շատ էր սիրում, հատկապես իմ շալվարները: Գալիս էր ոտքերիս մոտ, քսմսվում, առաջին անգամը մտածեցի, որ էս ինչ լավն եմ ես, շունը հեռվից է զգում, հետո որ հեռացավ, տեսնեմ շալվարիս փողքը ամբողջությամբ քձձել ա, ու դրանից հետո իմ ամեն մի հանդիպում էդ շան հետ ավարտվել ա ևս մի շալվարիս նահատակությամբ, դե տնեցիներն աշխատում էին, երբ ես էնտեղ էի, մեր միջև դիստանցիա ապահովել, բայց դե ասացի, քանի որ շատ էի էնտեղ լինում, միշտ չի որ ստացվում էր
Մեջբերել
Էջանիշներ