Կատվի օրագիր

[Մարկուս]

Աշոտը միշտ ռադիո էր լսում: Նա կամ պահպանողական էր , կամ էլ քձիպ, չգիտեմ, բայց ինտերնետից չէր օգտվում, նա առհասարակ կարծես այս աշխարհից չլիներ: Նա միշտ ամեն ինչ խառնում էր, շփոթվում էր, երբ խանութ որևէ երկար ոտքերով գլամուռկա էր մտնում, որ էն մուսի-պուսի ղզիկ շներից գնի, այդ գլամուռկեքը հիմնականում ինձ չէին էլ նկատում, այդպիսինները հիմնականում կատուներին չեն սիրում, տոժե մնե : Աշոտը ամաչկոտ էր ու կոմպլեքսավորված, բայց բարի~, շատ բարի~ : Նա միշտ գիրք էր կարդում: Նրա օպտիկական ակնոցի հաստ ապակու տակ թաքնված էին բաց կապույտ, խելացի աչքերը, ու քչերն էին դա նկատում: Նա շատ հոգատար էր իմ հանդեպ: Խանութի տերը միշտ գոռում էր Աշոտի վրա: Նա զզվելի փորով ձյաձ էր, որից միշտ օղու հոտ էր փչում, մի խոսքով, հակահիգիենիկ տիպ էր: Ես սիրում էի Աշոտին, ու նա միակ արարածն էր, որը ինձ օգնում էր մոռանալ իմ զիբիլի կատու ընկերներին, մորս ու մեր ցուրտ ու խոնավ գիշերները: Ես ատում էի իմ անցյալը, բայց կարոտում…

[Մարկուս]

Ես հիշում եմ, երբ փոքր էի ու երբ դեռ Աշոտի հետ չէի ապրում կենդանիների այս խանութում, մենք ապրում էինք 3-րդ միկրոյի 25 շենքի աղբամանում, մենք աղքատ էինք, ապրում էինք երկուսով` ես ու մայրս, ես չունեի քույրեր կամ եղբայրներ, և դա տարօրինակ էր, բոլորը ասում էին, որ ես վերցնովի կատու եմ, որովհետև մեզ մոտ ընդունված է բազմաձագությունը: Երբ ես մորս հարցնում էի հորս մասին, նա ասում էր, որ նա մահացել է, ու ես հավատում էի մորս: Ահ~ Աշոտը էլի քոքեց ռադիոն, տանել չեմ կարողանում այս խշշոցը, բայց դե քանի որ Աշոտն է լսում, ուրեմն ոչինչ, խնդիր չկա : Բայց ահա այս ապուշ կատարով վըսկաչկա թութակը համը հանում է, երդվում եմ բոլոր կաթնատու կովերի արևով` ուտելու եմ ես մի օր սրան.
- Մյաուու~, - բղավեցի ես:
-Զիբիլ,- ժպտալով ասաց Աշոտը, մոտեցավ ինձ ու շոյեց ականջիս տակը: Գրողը տանի, նա դա լավ է անում…

[Մարկուս]

Վա~խ, մամա ջան, Կիկի՞, չէ , բայց Կիկի՞, Աշ խնդրում եմ գոնե դու ասա էս քյաբաբին, որ ես Մարկուսն եմ, Մար-կու-սը: Աղաչում եմ , հանեք էս աշեյնիկը վզիցս, ի՞նչ Կիկի : Գրողի տարած պրն. Մարտիրոսյան , մենակ ձեր գլխով կարար անցներ ինձ սենց տրանսվիստիտի անուն դնել, Կիկի, հա, էսա, բա ոնց, Կիկի:
-Աշոդ, լսի հլա, ստրա ձենը կդրի մի հադ: Ըսիգ ի՞նջ ա ձենը գլուխը քցել, հազար ասի էս կատվին տար ռադ արա, ստրան մեկա ոչ մեկ չի առնի:
Ստրանը դու ես , այ չոբան : Աշ դե պաշտպանիր ինձ , կարողա մի օր գաս, տեսնես ես էլ չկամ, ու պարզվի, որ էս չոբան քյաբաբարբուն ինձ տարել ա մի հատ լավ քյաբաբնոց, ու ընտեղ ինձնից շաուրմա են սարքել, Ա~շ:
-Պրն. Մարտիրոսյան, ուղակի սոված ա, հիմա կաթ կտամ:
-Լավ, լավ, Աշոդ տես ինջ ես անըմ, ես հելա:
Փորը գրկեց ու գնաց: Լավա: Հիմա մենք մենակ ենք: Աշոտը հանեց մի դեղին գիրք , միացրեց ցածր բլյուզոտ ինչ-որ գործ, նենց ռոմանտիկոտ, բայց ոչ դիշովի, այլ`սիրուն ու անկեղծ: Մոտեցավ, շոյեց բուկս ու կաթը դրեց դիմացս:
-Մի տխրի ու մի վախեցի,- ասաց ու ժպտաց:
Բլյուզ, կաթ, Աշոտ , էլ ինչ է ինձ պետք:

[Մարկուս]

Ու ես կերա լաչառ Գրինիին: Կանաչակապտավուն փետուրները մնացել էին բերանումս , երբ Աշոտը ներս մտավ:
-Հիմարի մեկը,-բացականչեց Աշոտը ու կատաղած վազեց հետևիցս:
-Մյաու~,- ասացի ես ու շտապ մտա վանդակս:
Աշոտը կողպեց վանդակս: Նա այդ պահին կարծես կատաղած ցուլ լիներ: Մի՞թե վատ բան եմ արել, ա~խր ես գիտեմ Աշ, որ քո նյարդերի վրա էլ էր ազդում այդ լաչառը: Ու համել ես հիմար չեմ, Աշ:
Ներս մտավ քյաբաբակործան պրն. Մարտիրոսյանը: Նայեց շուրջը ու երևի զգալով տարօրիանկ լռությունը` հարցրեց.
- Աշոդ, էն թանգանոց թութակը ուրա:
-Գնել են պրն. Մարտիրոսյան,- պատասխանեց Աշոտը:
Աշ~, Աշ~, իմ Աշ, գրողը քեզ տանի, դու ապշեցուցիչ ես, դու ուղղակի աշխարհի ամենալավ Աշն ես: Դու պաշտպանեցիր ինձ, դու կտաս այդ գումարը իմ փոխարեն, միայն թե ես մնամ այստեղ, Աշ դու անտարբեր չես իմ նկատմամբ:
-Այ տղա, բա լավա, թե չէ, զայլա էր տանըմ էտիգ:
Գռեհի~կ, գռեհի~կ քյաբաբախեղդիչ պրն. Մարտիրոսյան:
Աշ, իմ Աշ, ես հիմա վստահ եմ, որ իմ հանդեպ զգում ես այն ինչ ես: Չէ, Աշ, ես գիտեմ, որ ես կատու եմ, իսկ դու մարդ, ու հավատա ես իզվրաշենկա չեմ, ուղղակի ես սիրում եմ քեզ իմ վայրի, կատվային ու հիստերիկ էության ողջ ուժով, գրողը քեզ տանի…