Կապույտ արևներ

[Մարկուս]

-Ես մի բան չեմ հասկանում.ախր դու նորմալ աղջիկ էիր:
-Ես հիմա էլ եմ նորմալ աղջիկ:
-Չէ հա~:Դու, որ կողքից լսեիր քո մտքերը,կյանքոմ քեզ նորմալ չէիր անվանի:
-Ես ուղղակի սիրահարված եմ:
-Դու սիրահարված չես է,դու չորանում ու գժվում ես նրա համար,չէ,ավելի ճիշտ դու պաշտում ես նրան:
-Չափազանցնում ես:
-Չէ,իրոք:Լսի՛ր, դու հավասարակշռած,առողջ դատողությամբ մարդ ես:Կարող ես ինձ բացատրել,թե նա ո՞վ է,ի՞նչ է,որ այդպես քեզ դուր է գալիս:Ախր,որ ասեմ դու նրա դուրը գալիս ես ու նրա ուշադրությունից շոյված` մեջդ ինչ-որ զգացմունք է առաջացել,սուտ կլինի:Իրոք չեմ հասկանում:
-Լռի՛ր, հանգ՛իստ թող ինձ:
-Չէ՛,ես պիտի խոսե՛մ:Դու քեզ ներշնչել ես,լուրջ եմ ասում:Հիշում ես,դու ինքդ էիր ասում,որ սիրահարվածությունը ներշնչանք է:
-Ես հիմար էի:
-Գրո՛ղը տանի,դու հիմա ես հիմար:Դու հաստատ ինչ-որ ղզիկ,թինեյջերական ֆիլմի տակ ես մնացել:
-Երևի ուզում էիր ասել ֆիլմի ազդեցության տակ:
-Ի՞նչ տարբերություն:
-Ու~ֆ հասկացիր,երբ ես փակում եմ աչքերս,նրա դեմքն եմ տեսնում:
-Ախ~ սիրտս:
_Լռի՛ր, դու սիրտ չունես:Դու ընդամենը իմ երևակայության արդյունքն ես:
-Ես քո երկրորդ §ես¦- ն եմ,ոչ թե երևակայության արդյունքը:
-Ա~խ լսի՛ր,խնդրում եմ,նրա աչքերը ոնցոր երկու կապույտ արևներ լինեն:
-Վա~խ մամա ջան:Նախ`արևը կապույտ չի լինում,և երկրորդ`արև բառը հոգնակիի կազմություն չունի:
-Մե~ծ,կապու~յտ,պայծա~ռ արևներ:
-Հա, քիթն էլ` կանաչ լուսին,ականջներն էլ` մանուշակագույն աստղեր:
-Լռի՛ր, հիմարի մեկը,լսում ես,լռի՛ր,կորի՛ր ուղեղիցս,հանգի՛ստ թող ինձ,հերիք է ինձ ձեռ առնես:Դու սահմանափակ ես,բարդույթավորված,սառը:Կորի՛ր,դու՛րս արի իմ միջից:Ես սիրում եմ նրան,հասկացա՞ր,սիրու՛մ եմ:Սիրում եմ նրա համար,որ նրա կողքին ես,ես եմ,ու դա ինձ բավական է:
Հանկարծ իմ մեջ ապրող այդ ըմբոստ §ես¦- ը լռեց ու անհետացավ:Չգիտեմ.արդյոք նա ընդունեց կապույտ արևերի գոյությունը,թե պարզապես անիմաստ համարեց հետս վիճելը` ինձ համարելով հիմար: