Երեխայական օրագիր

[erexa]

Ոնց որ միշտ նույն մտքերը, նույն ապրումները, նույն իրավիճակն ու հոգեվիճակը... էս առումով կարելի ա ասել, ոչինչ էլ չի փոխվում ու գնում ենք այնտեղ, որտեղից, որ եկել ենք:



Էս գրառումից, երկու ամիս հետո, գնացել եմ Մոսկվա, լավ հուշեր ունեմ: Ու հետո ուրիշ փոփոխություններ եղան... (դեռ չեմ կողմնորոշվում, լավ էր, թե՞ վատ) իսկ հետո, սպասվածից էլ, կարելի ա ասել, ավելի վատ հոգեվիճակում հայտնվեցի:

Երկար սպասված հրաշքը վերջապես տեղի ունեցավ իմ կյանքում: Կատարյալ չի, ամեն բան իհարկե, բայց նախկինից լավ ա: Հուսով եմ, որ էդ խնդիրն այլևս երբեք չի՛ լինի իմ կյանքում: Հիմա էլ, սպասեմ հաջորդ հրաշքին:

[erexa]

Սիրուն են, պարում:

[erexa]

Վերջերս հաճախ եմ, հիշում այս գրառումը:

Նորից առավոտ է ու նորից.... Էնքան շատ բան կա, որ ,,նորից" ու ,,կրկին" է: Ու երևի այդ միապաղաղությունն է, որ կյանքը դարձնում է այսքան կարճ: Անցնում են օրերը... և ոչ մի առտառոց բան, ամեն ինչ նույնն է ու... մեկ էլ նայում ես տարեթվին ու պարզում, որ անցել է քո կյանքի՝ ևս մի երկու-երեք տարին... Անիմաստ, ոչինչ չարած, դատարկ, զուրկ նույնիսկ հիշողությունից: Բա՜աաա, հարազատներս...
Այո, հենց այդպես է, որ կա: Կանքը շատ կարճ է թվում: Եվ պատճառը այդ ,,կրկինն" ու ,,նորիցն" են:
Նորից առվոտ է: Կրկին վեր կացա տեղիցս, ու նորից գնացի աշխատանքի: Այնտեղ նորից նույն մթնոլորտն ու նույն պրոբլեմներն էին: Կրկին եկավ վերադասս ու նորից ինձ մեղադրեց վատ աշխատելու մեջ: էլի անցավ աշխատանքային օրը, նորից վեր կացա ու կրկին վերադարձա տուն: Տուն մտնելուն պես նորից միացրեցի հեռուստացույցը: Էլի մեր սերիալներն են...
Նորից առավոտ է, կրկին վեր եմ կենում տեղիցս ու...
Երևի սա է պատճառը, որ օրագիր չեմ պահել: Ամաչում եմ 265օր, 530օր, ....ու էլի 5 անգամ 265օր գրել այդ մեկ օրվա պատմությունը...
Դժբախտություն չէ, ողբերգություն է:

[erexa]

Ֆրանց Քսավեր Վինթերհալթերի ամենալավ աշխատանքներից մեկը:

[erexa]

[erexa]

Quintett, Urmuli, Narnari.

[erexa]

Էսօր վանք էի գնացել, վերհիշեցի իմ ապրած լավ ու վատ օրերը: Եկեղեցում՝ տատիկիս հիշատակին մոմ վառեցի: Իմ սիրելի տատիկ, ես քեզ երբեք չեմ մոռանա: Էն ժամանակ, երբ վանքում էինք ապրում, էս երգը հաճախ էի լսում: