Երեխայական օրագիր

[erexa]

Ոնց որ միշտ նույն մտքերը, նույն ապրումները, նույն իրավիճակն ու հոգեվիճակը... էս առումով կարելի ա ասել, ոչինչ էլ չի փոխվում ու գնում ենք այնտեղ, որտեղից, որ եկել ենք:



Էս գրառումից, երկու ամիս հետո, գնացել եմ Մոսկվա, լավ հուշեր ունեմ: Ու հետո ուրիշ փոփոխություններ եղան... (դեռ չեմ կողմնորոշվում, լավ էր, թե՞ վատ) իսկ հետո, սպասվածից էլ, կարելի ա ասել, ավելի վատ հոգեվիճակում հայտնվեցի:

Երկար սպասված հրաշքը վերջապես տեղի ունեցավ իմ կյանքում: Կատարյալ չի, ամեն բան իհարկե, բայց նախկինից լավ ա: Հուսով եմ, որ էդ խնդիրն այլևս երբեք չի՛ լինի իմ կյանքում: Հիմա էլ, սպասեմ հաջորդ հրաշքին:

[erexa]

Սիրուն են, պարում:

[erexa]

Վերջերս հաճախ եմ, հիշում այս գրառումը:

Նորից առավոտ է ու նորից.... Էնքան շատ բան կա, որ ,,նորից" ու ,,կրկին" է: Ու երևի այդ միապաղաղությունն է, որ կյանքը դարձնում է այսքան կարճ: Անցնում են օրերը... և ոչ մի առտառոց բան, ամեն ինչ նույնն է ու... մեկ էլ նայում ես տարեթվին ու պարզում, որ անցել է քո կյանքի՝ ևս մի երկու-երեք տարին... Անիմաստ, ոչինչ չարած, դատարկ, զուրկ նույնիսկ հիշողությունից: Բա՜աաա, հարազատներս...
Այո, հենց այդպես է, որ կա: Կանքը շատ կարճ է թվում: Եվ պատճառը այդ ,,կրկինն" ու ,,նորիցն" են:
Նորից առվոտ է: Կրկին վեր կացա տեղիցս, ու նորից գնացի աշխատանքի: Այնտեղ նորից նույն մթնոլորտն ու նույն պրոբլեմներն էին: Կրկին եկավ վերադասս ու նորից ինձ մեղադրեց վատ աշխատելու մեջ: էլի անցավ աշխատանքային օրը, նորից վեր կացա ու կրկին վերադարձա տուն: Տուն մտնելուն պես նորից միացրեցի հեռուստացույցը: Էլի մեր սերիալներն են...
Նորից առավոտ է, կրկին վեր եմ կենում տեղիցս ու...
Երևի սա է պատճառը, որ օրագիր չեմ պահել: Ամաչում եմ 265օր, 530օր, ....ու էլի 5 անգամ 265օր գրել այդ մեկ օրվա պատմությունը...
Դժբախտություն չէ, ողբերգություն է:

[erexa]

Ֆրանց Քսավեր Վինթերհալթերի ամենալավ աշխատանքներից մեկը:

[erexa]

[erexa]

Quintett, Urmuli, Narnari.

[erexa]

Էսօր վանք էի գնացել, վերհիշեցի իմ ապրած լավ ու վատ օրերը: Եկեղեցում՝ տատիկիս հիշատակին մոմ վառեցի: Իմ սիրելի տատիկ, ես քեզ երբեք չեմ մոռանա: Էն ժամանակ, երբ վանքում էինք ապրում, էս երգը հաճախ էի լսում:

[erexa]

[erexa]

Հիմա ծանր ժամանակաշրջան ա ինձ համար, այնքան ծանր, որ նույնիսկ վանքում ապրածս տարիներին եմ, երանի տալիս: Ներկա պահին ես 3 ճգնաժամ եմ, ապրում: Էս տարի անհաջող տարի էր, ո՛չ միայն ինձ համար, այլ նաև հարազատներիս: Չորս հոգի հարազատ կորցրի, երեք հոգի էլ ծանոթ մահացան: Էն երիտասարդ բարի աղջիկն էլ, մահացավ, ով շատ էր ուզում ապրել: Էհ, չգիտեմ, մի տեսակ շատ տխուր եմ, տեղս չեմ գտնում:

[erexa]

Beautiful Japanese Music - Cherry Blossoms.

[erexa]

Իսպանիայի չոլերում:

[erexa]

Այսօր, Արթուր Մեսչյանի ծննդյան օրն է:

[erexa]

Այսօր, Էլենի հետ զրուցում էինք, դեսից-դենից, պատմում էր, որ մարտի 16-ին իր ծնունդն էր: Դե ես էլ, ուշացումով, շնորհավորեցի իր ծնունդը: Հետո, մեր խոսակցությանը միացավ Ինգրիդը, որը հարցնում էր, թե ո՞ նց անցավ ծնունդը, Էլենն էլ, պատմում էր, որ մի քանի հոգի բացիկ էին, ուղարկել, իսկ աշխատակիցները ծաղկեփունջ: Հետո ասաց, որ կորոնայի հետ կապված չէր նշել, չանցավ էնպես ինչպես, որ պետքն է, բայց ամեն դեպքում լավ էր: Քիչ անց, Ինգրիդը գնաց և մենք շարունակեցինք մեր զրույցը: Ասում եմ, Էլեն, իմ ծնունդը գիտես ո՞ նց ա, անցնում, զանգում են, բարեկամ, ծանոթ ու բոլորը կարծես թե, նույն բանն են, մաղթում, առողջություն, երջանկություն և ամուսնություն: Պետք է, անպայման նշեն, որ այս տարի պետք է, անպայման ամուսնանամ: Իսկ դա ի՞նչպես է, քեզ համար, հարցրեց Էլենը, ասում եմ, ո՞նց պետք է, լինի, ես սկսում եմ, անհանգստանալ և նյարդայնանալ: Այնուհետև, հիշեցի իմ մանկությունը, դե իրեն էլ չպատմեցի, բայց էստեղ կգրեմ: Ուրեմն՝ հիշեցի այն, որ երբ մենք Հայաստանում էինք, ապրում ու ես դեռ փոքր էի, մեր հարևանուհիները հաճախ էին ասում, երբ մեծանաս ամուսնանաս... Ու մեր բակում մի տղա կար, որն ինձ էր, սիրում, մանկական սիրով: Հարևանուհիներից մեկն էլ, տեղյակ էր ու ինձ ասում էր, այ երբ մեծանաս, քեզ կամուսնացնենք էդ տղայի հետ: Իսկ ես քանի որ, էդ տղուն չէի սիրում, չէի էլ ցանկանում, մեծանալ ու մի բան էլ, էդ տղայի հետ ամուսնանալ: Փոքր ժամանակ, ես մտածում էի, որ երբ մեծանամ, ինձ համար պետք ա, ինչ-որ փեսացու ընտրեն: Սկսել էի, չերազել մեծանալու ու առավել ևս ամուսնանալու մասին: Էդ մեծանալու պրոցեսն, ինձ համար միշտ ցավոտ երևույթ է, եղել ու շարունակում է, ցավոտ մնալ: Ու իմ մականունը լրիվ համապատասխանում ա, իմ հոգեվիճակին, ես երեխա եմ ու հուսով եմ, որ հոգով միշտ էլ, երեխա կմնամ: Հետո, Էլենն ու Լիլիանը շարունակեցին խոսել, ամուսնության մասին: Երկուսն էլ, ի դեպ բաժանված են: Էլենն ասաց, որ կուզենար նորից ամուսնանալ, իսկ Լիլիանն այլևս չի ուզում: Հետո, հարսանիքից ու հարսի շորերից էինք, խոսում: Էլենն ասում, որ երբ ինքը փոքր էր, երազում էր, հարսի շոր հագնելու մասին: Իսկ ես արդեն, իմ մանկական երազանքը կատարել եմ, մտքիս մեջ ասացի, փոքր ժամանակ, հասցրել եմ, հարսի շոր հագնել: