User Tag List

Նայել հարցման արդյունքները: Ո՞ր տարբերակ(ներ)ն եք հավանում.

Քվեարկողներ
45. Դուք չեք կարող մասնակցել այս հարցմանը
  • 1–ին տարբերակ. «Հրացան» (Մերի Մկրտչյան)

    4 8.89%
  • 2–րդ տարբերակ. «Չկորցնել» (ivy)

    18 40.00%
  • 3–րդ տարբերակ. «Կճեպները» (Impression)

    24 53.33%
  • 4–րդ տարբերակ. «Տամիբեի կրակե պարիսպը» (Lusntag Lusine)

    6 13.33%
  • 5–րդ տարբերակ. «Ածելիավոր» (Mari Voltera Meliqyan)

    5 11.11%
  • 6–րդ տարբերակ. «Վառվող երազանքի փայլը» (Enna Adoly)

    3 6.67%
  • 7–րդ տարբերակ. «Պարտություն» (Այբ)

    4 8.89%
  • 8–րդ տարբերակ. «Ականջավոր լուսին» (Գարեգին Վարդանյան)

    13 28.89%
  • 9–րդ տարբերակ. «Գծեր Շեղողը» (Վահե Ղուկասյան)

    3 6.67%
  • 10–րդ տարբերակ. «Շարունակություն» (Hasmik Artyomovna)

    9 20.00%
  • 11–րդ տարբերակ. «Շուկայամերձ գոյապայքար կամ պատմություն ձկան գլխի, մկան պոչի, ագռավի կտուցի, ինչպես նաև ասֆալտի մասին» (Նարինե Կռոյան)

    4 8.89%
  • 12–րդ տարբերակ. «Անորոշություն» (Այբ)

    3 6.67%
  • 13–րդ տարբերակ. «Ալիսը տղամարդկանց աշխարհում» (StrangeLittleGirl)

    16 35.56%
  • 14–րդ տարբերակ. «Դևական» (Sambitbaba)

    5 11.11%
  • 15–րդ տարբերակ. «Թերզը» (Գալաթեա)

    9 20.00%
  • 16–րդ տարբերակ. «Այրվող ծղոտների տունը» (Lis Beth)

    3 6.67%
  • 17–րդ տարբերակ. «Քաղաքը ճահճի մեջ» (Ալֆա)

    4 8.89%
  • 18–րդ տարբերակ. «Խորհուրդ» (Lis Beth)

    4 8.89%
  • 19–րդ տարբերակ. «Նախագահը» (Համբարձում Համբարձումյան)

    4 8.89%
  • 20-րդ տարբերակ. «Դառնահամ» (Valkyrja Rue)

    16 35.56%
  • 21-րդ տարբերակ. «Պարիր ինձ համար» (Հայկօ)

    24 53.33%
  • 22-րդ տարբերակ. «Գունատ Ձիու Ստվերը» (Rhayader)

    5 11.11%
Մի քանի ընտրության հնարավորությամբ հարցում
Էջ 1 73-ից 123451151 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 1091 հատից

Թեմա: Հավաքածու մրցույթ – 4. «Մոգական ռեալիզմ» (քվեարկություն և քննարկում)

  1. #1
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Հավաքածու մրցույթ – 4. «Մոգական ռեալիզմ» (քվեարկություն և քննարկում)

    Քվեարկության պայմանները

    Ստեղծագործությունները տեղադրվում են առանց հեղինակների նշման, «N–րդ տարբերակ. Ստեղծագործության վերնագիր» վերնագրով, որոնք էլ լինելու են քվեարկության ընտրության կետերը,
    Քվեարկությունը տևելու է 7 օր,
    Ստեղծագործությունների հեղինակները կարող են քվեարկել նաև սեփական տարբերակի օգտին՝ գուշակության փուլում իրենց վրայից կասկածը հանելու տակտիկական նկատառումով, սակայն արդյունքների վերջնական ամփոփման ժամանակ այդ ձայները չեն հաշվվելու,
    Քվեարկության 7 օրերի ընթացքում կարելի է թե՛ քննարկել ստեղծագործությունները, թե՛ փորձել գուշակել հեղինակներին,
    Ստեղծագործության հեղինակներն ինքնաբացահայտվելու իրավունք չունեն,
    Քվեարկությունը բազմակի է. յուրաքանչյուրը կարող է ընտրել մեկից ավել տարբերակներ,
    Քվեարկությունը բաց է, բոլորը տեսնելու են, թե ով որ տարբերակի օգտին է քվեարկել,
    7 օր անց, քվեարկության ավարտից հետո կհայատարարվեն հեղինակները:


    Ուշադրություն

    Այսուհետև ակումբում քվեարկել կարող են միայն այն մարդիկ, ովքեր
    ա) գրանցվել են քվեարկությունից առնվազն 10 օր առաջ
    բ) կատարել են 15–ից ոչ պակաս գրառում
    գ) ունեն 15–ից ոչ պակաս վարկանիշ։
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  2. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (16.04.2013), Moonwalker (20.04.2013), Sambitbaba (16.04.2013), Stranger_Friend (16.04.2013), Այբ (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  3. #2
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    1-ին տարբերակ

    Հրացան



    «Փնտրածդ տան հեռավորությունը կորցնելու չափ անիմաստ պահ է …Մեր թաշկինակները պոետներ են կորզում, թաշկինակները, որ ոչ վերմակ են, ոչ նույնիսկ սրբիչ: Հեռանալ, Բլզիկ,մոռանալու չափ շատ,հենց այնպես… և պատմում են, որ հիվանդությունը կրծել է մարմինդ …հոպ ճակատդ, հոպ ձեռքերդ…և ամեն ինչից պարզապես կիսատ մսիկներ են մնացել,բայց ես այս գոյության ամենաանհրաժեշտ մասնիկը հիմա թողնում եմ աղոթարանում…
    Ու հեչ էլ կարևոր չէ, թե դու երբ նորից կհիշես մարդկանց….
    միշտ քո` Ս-ից»
    -Վերջ տուր գորգերի տակ մտնելու քո հիմար սովորությանը, հասկացիր մարդկանց. ուշաթափվելը ելք չէ… մետրո խաղալը անմտություն է .դու մեծ ես, ուզես թե չուզես…դու մեծ ես,-սրանք նրա եղբոր բառերն էին, որ առավոտյան մետրոյում նորից տեսել էր նրան:Եղբոր, տձև եղբոր, գոյություն չունեցող խալերով, կանոնավոր քթով, նիհարիկ,տղայի պես տղա, սեռի չափ տղա… տղա, որ նաև եղբայր է…
    Բլզիկ,- վերջին անգամ ասաց նա,-մի բարկացրու մեր մայրիկին…
    Ծնողների սենյակում պատից կախվում են մեխերը, մեխերի վրայից `չինական զարդանախշերով կտորներ: Հերթական անգամ պատռելով բարագույրի մի հատվածը`նա կանգնեց մեխի տակ: Վարագույրի սպիտակ շիթը կախեց բարակ մեխից, հետո ներքևում տեղ բացեց գլխի համար ու անշարժ կանգնած մնաց: Երկար: Երանի ինչ-որ մեկը կարողանար կոտրել մահճակալը, բայց զանգի կոճաաաա՜կը, զանգի կոճակը, մեխը տեղից պոկվեց…դուռը…
    -Ես քեզ քանի անգամ եմ ասել, որ մարդիկ միմյանց տեսնելիս բարևում են, քանի անգամ եմ ասել, հը՞ն ։ Քանի անգամ եմ խնդրել, որ ընդունես, որ մեխը շատ չնչին է նման թյուրիմացություն թույլ տալու համար,-ու եղբոր ձեռքերում կտոր-կտորիկ եղան հրաժեշտի նամակները , որոնք ուղղվում էին փողոցում պատահած առաջին իսկ մարդկանց …որոնց իրավունք չունեին այդպես սպանելու…
    -Ես ատում եմ քեզ, թող ինձ, թող ինձ….թոոոո՜ղ….,_ու նա սկսեց հավաքել այն բոլոր բառերը, որոնք կոտրվում են, երբ սպանվում են, վազեց դուրս, արագ-արագ սկսեց փորել հողը ու, թղթերը լցնելով այնտեղ, թաղեց դրանք: Հետագայում…մի օր պապիկը ծառ կտնկի , հանկարծ կգտնի պատառիկները, խնամքով կպահի ու կդատապարտի Բլզիկին` ինչի՜ արեցիր:
    Ամենօրյա խնջույք: Սեղանի մոտ են հավաքվել տարեցները:
    -Ինչ շուտ ես ծերանում, Բլզիկ,-նայում է նրան հայրը ու շարունակում հարբել,-ինչ շուտ ես ծերանում, և ի՜նչ սառն ես բոլորի հետ…ախր ես քո հայ՜րն եմ… ներիր սահմանների համար…
    Հատակին նստած`նրա տարեկիցները խաղում էին միմյանց հետ : Հանկարծ սկսեցին վիրավորել մեկը մյուսին, քաշքշել գետնին դրված պատկերավոր թերթեը, բայց նրանցից ամենամեծը հանկարծ սկսեց լաց լինել ու դուրս փախավ: Տեսնելով,որ հայրիկը բաց է թողել իր մանկական ,լղար ոտքը` Բլզիկը իսկույն սահեց աթոռի վրայից ու վազեց մեծի մոտ:
    -Մեծ, կներես…ես, ես էի մեղավոր, էլ չեմ անի..ներիր, ներիր խնդրում եմ…,-մեծը սրբել էր արցունքները ու ապշած նայում էր անծանոթի աչքերի մեջ, բայց մի պահ լռելուց հետո, հրճվեց ու կտրուկ շեշտով ասաց.
    -Ծնկի իջիր, դե, նորից ասա:
    -.....բայց ախր ես քեզանից այնքան կարճ եմ, այնքան նիհար, այնքան տգե՜ղ,-անակնկալի եկած `սկսեց դիմադրել երեխան `իր մեջ հանկարծակի ծնված ինքնասիրության համար, բայց, չկարղցանալով արդարացնել ինքնիրեն, ծնկի եկավ: Նրա խոշոր աչքերը հասան սիրուն կոշիկների ծայրերին…
    -Ներիր, որ քեզ նեղացնում են,-սկսեց արտասվել Բլզիկը,-հավատա`չեմ ուզում, որ լացես…էլ մի լացիր, հա՞…
    Տորթը կտրելու ժամանակն է , մեծին կանչեցին : Նա վազելով հեռացավ`մի պահ անգամ չմտածելով այն մեկի մասին, ով կարողանում էր ներողություն խնդրել:
    -Մեծ, մեծ...,-երեխան թուլացած ընկավ գետնին: Նա հիշեց, որ ավելի փոքր ժամանակ մայրը բամբակներ է խցկել իր վերջույթների տակ, որպեսզի մարմնի մաշկը շփումից չպլոկվի, չվնասվի: Նա նորից երազեց բամբակների մասին, որ սպիտակ էին ու պուճուր…ու փափուկ էին ու պուճուր ու….ու… հայացքը դանդաղ բարձրացրեց: Պատուհանից իրեն հետևող եղբայրը գլուխն էր ճոճում: Վերադառնալով սեղանի մոտ `Բլզիկը դժվարությամբ բարձրացավ աթոռի վրա, բռնեց իր հարբած հայրիկի թուլացած ձեռքը, զգուշորեն նորից սեփական ոտքի շուրջ փաթափեց ու մատներով էլ հարմարացրեց այնպես, որ հայրիկին թվար, թե ինքը միշտ այդպես իր կողքին նստած է եղել:
    Ավարտվող խնջույքի ժամանակ սկիզբը լրիվ մոռացության մեջ է , սկիզբը հարբած է տխուր տղամարդկանց պես: Հայրիկը նրան նստեցրեց իր ուսերին , ու նրանք սկսեցին քայլել ձյունոտ քաղաքով: Նրա գրպանների մեջ հայրը 2 հատ մանդարինիկ էր դրել ու մեկընդմեջ հորդորում էր ուտել: Երեխան կեղևները պոկում էր …և ամեն անգամ Հենզելի ու Գրետելի պես իր եղբոր համար դրանք նետում էր իրենց ետևից, որ տղան երբեք, երբեք չլքեր, որ չկորցներ իրեն…
    Օրերը պարտականություններ են ծնում, որ կյանքը հեշտանա արթնանալ չցանկացողների համար: Բլզիկը իր շուրջն էր հավաքում բակի պստիկներին ու նրանց համար զանազան պատմություններ էր պատմում կարդացած գրքերից….Լ-ն մոտեցավ մի քիչ ամաչելով, բայց խնդրեց, որ չմոռանա իրեն Կաֆկայի <<Բլոճը>> տալ , ասում է հրաաա՜շք հեքիաթ է , միայն թե վախենում է չհաղթահարել տառերի չիմացությունը…
    -Ոչինչ, ոչինչ ես նորից կպատմեմ քեզ: Հիմա, երբ գիշեր էր , նա սկսեց հիշել, որ տանը բարկանում են նրանց վրա, ասում են`Բլզիկը հիվանդ է, շուտով կմեռնի,..հեռու մնացեք….եղբայրը պատմում է, թե ինչպես է լսել, որ Լ-ի մայրիկը բողոքել է հայրիկին, որովհետև ինքը ինչ-որ սարսափելի հեքիաթներ է պատմում միջատների ու ուրվականների մասին, և որ դա ծանր է , շատ ծանր է Լ-ի համար:
    -Աաաաաաաաաա …ես թուլամորթ եմ , հիվանդ եմ, տկար եմ չէ, մայրիկ, չէ, չէ՞, տոնածառի խաղալիքի չափ ժամանակավորապես եմ…դժբախտ եմ , հա՞, մայրիկ, հա՞, հա՞…. Եթե չսիրեք ինձ, երդվում եմ `կմեռնեմ, որովհետև Աստված ինքը սեր է …բայց, բայց անլույս է կայծոռիկի մահը անգամ…աաաաա՜խ…
    -Ջերմում ես, վեր կաց, վեր կաց ,- սկսեց ձայն տալ եղբայրը, նրան առավ իր բազուկների մեջ ու սկսեց օրորել, քթի տակ` դամ, դա, դարի-դամ-դդ-դարի-դա…ա-աա…
    Հաջորդող օրեր: Երեկո: Ծղրիդների ձայնը ճապոնական մի բան է…որը…
    Նա պատշգամբից կախված երգում էր անցորդների համար: Ժամանակ առ ժամանակ ոմանք բարձրացնում էին իրենց գլուխները ու ժպտում, ոմանք էլ նայում էին վերև ու մթի մեջ չէին կարողանում գտնել…<<Սա նրա միակ ուրախությունն է ,-ինքնիրեն մտածեց անցորդներից մեկը, ով արդեն սովորությորն էր դարձրել այդ ժամերին անցնել Բլզիկի երգերի տակով,- ուրախությու՜նը>>:
    -Մեմի,-ներսից լսվեց հոր ձայնը,-Մեմի, արի այստեղ:
    Հերթական հավաքույթներից է էլի: Տղամարդիկ պարում են, և ամեն բան տղամարդկային տխրության մասին է, որ ինքնին բանաստեղծություն է:
    -Մեզ համար մի բան արտասանիր,-լսվեց նորից հոր ձայնը, -դե, աղջիկս, կանգնիր աթոռին…այ ապրես, դե, սկսիր:
    -Ոչ ոք չի քնում այս երինքի տակ, ոչ ոք, ոչ մի մարդ, ոչ ոք չի քնում…
    - Էհ, դե լավ, թող, թող գնա,-սկսեցին բղավել հոր ընկերները ,-լցրու, լցրու…ապրես Բլզիկ ջան, կենացդ…չըխկ…չչըխկ…
    _Լուսնային գունատ ուրվականերն են …
    _Էս մեկը ավելի լավն է. 20 տարվա հնությամբ է…դե, նորից, քեզ ասում եմ ինձ էլ…լցրու՜…
    Ավելորդ է…տղամարդկանց մոտ երեխաները առհասարակ ավելորդ են: Իր կարճ շրջազգեստից բռնելով`նա թռավ ներքև ու վազեց դուրս:
    _Երեխաների կենա՜ցը…
    Ինչպես են լացում նրանք, ովքեր լացում են: Լացում եմ, որովհետև ձայն է գալիս: Պստիկ մատներով սրբում են այտերը, որ բռունցք է իր ամբողջության մեջ: Գլուխը մոտեցնում են ծնկներին ու ականջով հենվում են…արցունքը շրթունքներին էլ է հասնում, արցունքը քրջահավաք է, նա տանու՜մ է: Եվ հետո անկողնում կծկվում են: Լացը քնաբեր է…ամենացավոտ դեղը:
    Շորերը հանելիս Բլզիկը հանկարծ հիշեց, որ առավոտյան, երբ նորից պստիկների հետ էր, Ս-ն`ամենաուշագրավ փոքրիկը, մոտեցավ իրեն ու ինչ-որ գրություն խրեց պարանոցից ներս, և խնդրեց , որ միայն հետո, հետո կարդա…
    <<Ես սիրում եմ քեզ…>>գրված էր թղթի կտորի վրա , անճոռնի տառեր էին ու հենց այդպես էր գրված `վերջում երեք կետով :
    Լուսադեմ էր արդեն, երբ հյուրերը գնացել էին: Հայրը միայնակ նստած էր խոհանոցում; Նա մոտեցավ դանդաղ ու անշշուկ, իր գիշերազգեստով կանգնեց հենց հոր դիմաց, հետո ձեռքում եղած հայելին պահեց աչքերի տակ ու սկսեց.
    -Արդյո՞ք նա գեղեցիկ է…Ինչի՞ ես ոչինչ չեմ զգում հայրիկ, և ինչի՞ ես տարբերվում եմ ուրիշներից…,- բայց հոր անտարբեր հայացքից ու լռությունից կարծելով, որ գուցե իրեն այնքան էլ լավ չլսեցին ու չհասկացան, նա նորից կրկնեց հարցը,-ինչի՞ ես նման չեղա ձեզ, հայրիկ…
    Թեև հույս ուներ ինչ-որ սփոփիչ բառեր լսել, դե գուցե հենց դրա համար էր եկել հոր մոտ,բայց հայրը խոսելու փոխարեն ափով ծածկեց դեմքը ու սկսեց խուլ հեծկլտոցներ արձակել:
    -Գեղեցկությունը չվարձատրվող մասնագիտության պես է…տղամարդ տղա է, որ քահանա է որոշում դառնալ…վերջ տուր, խնդրում եմ,ախր ավելորդ է: Էլ չլացես հա՞, էլ չլացես. այ կգնամ, մենակ կմնաս , առանց Բլզիկի կմնաս,- սկզբում ինքնիրեն պատասխանելով, կարծես հորը սփոփեու համար , զարմանքից լրիվ քարացած երեխան ինչ-որ ճշմարտություններ էր սահմանում, բայց հանկարծ սթափվեց ու մոտեցավ հորը: Իր փոքրիկ ափը երկարեց վերև`պահելով հոր աչքերի տակ, որ ձեռքերով բռնել էր գլուխը:
    -Ես չպետք է տեսնեմ, չպետք է տեսնեմ, թե ինչպես ես դու լացում: Դա սխալ է, հասկանու՞մ ես, սխալ է…խղճա, խղճա, էլ մի լացիր…ես եսասեր չեմ, բայց մի, մի…աաաաաաա, արցունքդ ծակեց,աաաա:
    Անակնկալ բացականչությունից սթափված` հայրը իսկույն մաքրեց արցունքները ու Բլզիկի փխրուն մարմինը սեղմեց իր կրծքին:
    -Բլզիկ,-ասաց նա`սրտին հարվածելով,-բարդիները հերթով ջարդվում են այստեղ …Բլզի՜կ, արագիլները բույն չեն ունենա…
    -Բանաստեղծությու՜ն է,-ցավոտ ձայնով բղավեց երեխան ու խցկվեց հոր վերարկուի մեջ:
    -Ա՜-ախ…
    Շուտով հայրը հեռացավ տնից, որովհետև արդեն աշխատանքի գնալու ժամանակն էր: Բլզիկը բարձրացավ տանիք ու սկսեց ձայն տալ եղբորը: Հին իրերի մեջ, փոշու ու անկարգության , կորել էին մի շարք առարկաներ: Երբ եղբայրը հայտնվեց , նա մի արկղի մեջ էր խցկվել ու փորփրում էր դա:
    -Սա ի՞նչ է,-հետաքրքրությամբ հարցրեց նա եղբորը:
    -Հրացան:
    -Հրացան,-կրկնեց Բլզիկը, ու լայն ժպտաց, իր այտերի շուրջ փոսիկներ առաջացնող զվարճալի ժպիտով,-ի՜նչ զվարճալի բառ է,- հրացաան, հրացան…,- նա դժվարությամբ բռնեց հրացանը ու հանկարծ մատով…ինչ-որ անորոշ…ձայն էր…ծուխ, ծուխ…Եղբայրը ընկած էր գետնին: Բլզիկը ցատկեց նրա վրա ու սկսեց ձայն տալ: Քիչ սպասեց, հետո մտածեց, որ եղբայյրը ձայնից է վախեցել հավանաբար, կամ էլ քուն է մտել, որովհետև օրվա ընթացքում այցելել է իր պես շատերին. դա նրա առաքելությունն է….և նա իսկույն վազեց ներքև, մեծ դժվարությամբ շորեր քարշ տվեց իր հետ ու դրանցով ծածկեց եղբորը: Նա չգիտեր, որ մարդկանց թարթիչներին դիպչելը այդքան մեծ բավականություն կարող էր պատճառել : Ուրախացավ նաև, որովհետև կարող էր վերջապես իր երազած խալերը նկարել նրա անշարժ դեմքի վրա: Մատիտի ծայրով սևուկ խալիկները շարվեցին տղայի սպիտակ այտերին:
    -Դու սպանեցիր ինձ, Բլզիկ,-հանկարծ աչքերը բացեց տղան,-այնպես, ինչպես ծնել էիր, սպանեցի՜ր…դե այդպես է միշտ:
    Երեխան անգիտակցաբար թարթեց աչքերը ու,նորից հրճվելով իր ստեղծած խալերի դիրքի ճիշտ ընտրության վրա, չկարողացավ ըմբռնել եղբոր բառերը, պարզապես կուչ եկավ նրա կողքին.
    -Քնիր, քնիր: Շաա՜տ սիրուն ես…
    Ձյունը գալիս է նույն ճանապարհով: Ուղղակի վերջին շրջանում եկեղեցում ավելանում են անցորդները: Ինչ-որ փոքրիկ մարմին է վազվզում միանձնուհիների խիստ հսկողության ներքո: Հիմա նա նրան փնտրում է անգամ սալահատակի արանքների մեջ: Ցեխոտ կոշիկներով հեռացող մարդկանց ետևից կռանում է գետնին… սկսում է հավատալ ,որ եղբոր խալերը պատահաբար թափվել են գետնին, որ սա հենց նա է թողել, որ ինքը իմանա, գտնի նրա տեղը…ախր ինքն էլ այդպես կաներ…հաստատ, ախր մանդարինները…
    Բայց հիվանդությունը հիվանդություն է մնում…
    Հայրը հերթական ագամ փորձեց ներս մտնել: Երկար գիշերներ Բլիզիկին հսկած միանձնուհին, որ նրա զառանցանքմերից գլխի էր ընկել, թե ինչ էր պատկերված երեխայի անկողնուց գտնված նկարում, այդ պահին ինքնիրեն դառնորեն բացականչեց` նա ամե՜ն ինչ հասկացել է….
    -Դե, դե ներս անցեք, արդեն միևնույն է ,-դիմեց նա հորը:
    Երբ հայրը ներս մտավ, Բլզիկին գտավ անկողնու վրա կծկված ու դեղնած: Երկար լռություն տիրեց սենյակում, բայց հայրը վերջապես բառ ընտրեց ու որոշեց խոսել: Սա հասկանալով` Բլզիկը հանկարծակի հարձակվեց հոր վրա, իր պստիկ մատները խրելով հոր վերնաշապիկի գրպանների մեջ, բռնվեց ու սկսեց արագ-արագ գոռալ.
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  4. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Stranger_Friend (17.04.2013), Նիկեա (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  5. #3
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    -Բլզիկը չգիտի` հրացանը ինչ է, Բլզիկը չի դիմանա, նա չգիտի, չգիտի, թե ում… նա, չգիտի, չգիտի` հրացանը ինչ է …Բլզիկը անգամ չգիտի, որ կարելի է փողոցում քայլող տղամարդկանց մոտենալ ու սիգարետ ուզել, չգիտի, որ նրանք հաստատ կտան…լսու՞մ ես, լսու՞մ ես, Բլզիկը չգիտի, չգիտի` հարացանը ինչ է ….. ախր կգա, հաստատ կգա, պարզապես գտել է ավելի դժբախտ մեկին, ով իր կարիքը ունի…հո չեր թողնելու ... լավն է, լավն է. կգա...Բլզիկը չի սպանում, չգիտի ….հավատու՞մ ես, հավատու՞մ ես, չէ… ես չեմ ներում նրա բացակայությունը, որ մի քիչ էլ անցնի ու չդիմանամ ու ներեմ, մեկ է, կձևացնեմ, որ չեմ ներում , չեմ ներում է...միևնույն է…. ,- ու նա սպառված ընկավ հատակին: Հայրը լեղապատառ դուրս վազեց…
    -Փրկե՜ք, փրկե՜ք, նա իմ միակ զավակն է, իմ միակը, աաաա՜խ փրկեք,-ցնցում էր նա քահանային:


    -Ես վախենում եմ, որ բանալին կպտտվի փականի մեջ ու մի օր էլ թեյի բաժակից կհանեն մարմինս, գուցե նրա համար, որ գդալի հորիզոնական դիրքը կկորցնի իր հավասարակշռությունը ու կընկնի բաժակի մեջ… Դա այնքա՜ն մեծ անդունդ է…միակ տաք թափանցիկը…և գիտես, նրանք գնալով փակեցին դուռը ձեռքրիս վրա, բայց ես ուժեղ էի…ես պարանոցով հենվում էի սեղանին… ու ...ու գրքի էջերը փչելով էլ կթերթվեն…այ, տեսեք, տեսնում եք, չէ՞,-ձեռքերը ուղիղ, քահանայի աչքերի մոտ պահելով, պնդում էր Բլզիկը:
    - Կանցնի, զավակս,- թեև խճճված , բայց հաստատ պատասխանեց ծերունին:
    -Չի անցնի,- նորից լսվեց`աստիճանաբար մարող ձայնը, ու դեմքով դարձավ դեպի պատը:
    փսսսսսսսսսսսսսսսս, փսսսսս, փս-փս-փս……
    -...որովհետև քոնն է արքայությունը,- դեռ մրմնջում էր քահանան…
    -դամ…
    -և հավիտյանս…
    -դդ-դաամ…
    -հավիտենից….
    -դաարի…
    - և հավիտյանս հավիտենից…
    -դա-ա-ա՜մ….
    -ամեն:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  6. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (16.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), Այբ (16.04.2013), Նիկեա (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  7. #4
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    2-րդ տարբերակ

    Չկորցնել


    Որսը

    Երկար էր ճանապարհը...
    -Ջրափոսի մեջ ագռավները փետուրներն էին լվանում, իսկ ես կանգնած նրանց էի նայում... Ուղիղ երեք րոպե:
    -Ի՞նչ ջրափոս:
    -Չկա արդեն,- կամաց ասաց Սաթը:
    Սպիտակը կուրացնում էր: Թվում էր՝ ձյան հաստ շերտն անգամ հորիզոնն էր ծածկել, ու երկինքն արդեն չէր պոկվում գետնից:
    -Դեռ շատ կա՞:
    -Հասնում ենք:
    Երիտասարդը քթի տակ ինչ-որ բան մռթմռթաց ու գլուխը կախ շարունակեց հետևել կնոջը:
    Բայց մի քանի րոպե անց համբերությունը սպառվեց.
    -Կանգնի՛ր:
    Կինը կարծես չլսեց նրան:
    -Այստեղ ոչինչ չկա, շուրջը դատարկություն է, ո՞ւր ենք գնում:
    Ձայնը ցավեցնելու չափ սուր հնչեց, բայց Սաթը չնայեց էլ նրա կողմը:
    -Արդեն մթնում է, ես հետ եմ գնում...
    Այս անգամ կինը կանգ առավ:
    -Քիչ մնաց...
    Տաք գոլորշին դուրս եկավ Սաթի շուրթերից, մի պահ անշարժացավ օդում, հետո կպավ սպիտակին, հալվեց նրա մեջ: Երկուսի հայացքները հանդիպեցին: Սաթի մոխրագույն աչքերը սառն էին, բայց խորը, ինչպես լուսնի տակ փայլող ջրհորը: Պատանին ավելի լարվեց:
    -Ասացի՝ հետ եմ գնում:
    Գլխավերևում սև բծեր հայտնվեցին: Անհանգիստ շարժվեցին, խլրտացին ու կռռոցով անհետացան:
    -Չես գնում դու հետ:

    Գյուղը

    Բոլորն իրար ճանաչում էին, փոքր էր գյուղը: Չքավորությունն ամենքի տանն էր, բայց մարդիկ մեկը մեկին օգնում էին, որ կարողանան ծայրը ծայրին հասցնել, ապրել: Ոմանք ամեն օր կողքի քաղաքն էին գնում, առավոտից իրիկուն աշխատում, իսկ գիշերվան մոտ գյուղ վերադառնում: Հոգնած, դադրած ու աշխարհից խռով:
    Նեղությունն ու ծանր կյանքը բոլորին իրար էր կապել, մտերմացրել: Լուռ համերաշխության շունչ կար այնտեղ, որի մեջ սակայն ուրախությունն էր պակասում: Դառը կյանքի բախտակից ընկերներ:
    Այդպես էլ ապրում էին մարդիկ՝ իրար ուժ տալով, սատարելով: Մի օր լավ, մի օր վատ՝ կյանքն առաջ էր գնում:
    Միայն մեկը կար, ում գյուղը չէր ընդունում: Ամենքի աչքի փուշն էր նա, մեջները կուտակված դառնությունն ու չարությունը թափելու միակ թիրախը, այն կետը, որտեղ ավարտվում էր մարդը՝ տեղ տալով հոգու խորքում ապրող ու իր հերթին անհամբեր սպասող գազանին: Կանայք նրան տեսնելիս երես էին թեքում, երեխաներին հեռու պահում: Տղամարդիկ հետևից վուլգար խոսքեր էին արձակում, հայհոյում ու թքում: Իսկ ծերերն անիծում էին դժոխային բառերով:
    Սաթն էր: Չորս փոքր զավակ ուներ, չորսն էլ՝ տարբեր հայրերից, իսկ իրականում՝ բոլորն էլ անհայր: Այն խարխուլ տանը, որտեղ ապրում էր, պատերն ու կտուրը մաշված էին, ծակոտված: Գետինը սևացած էր, տեղ-տեղ՝ մամռակալած: Եթե պատերից ներս գոնե մի քիչ արև մտներ, խրճիթն այդ վաղուց հող ու խոտի հանգրվան դարձած կլիներ: Իսկ հիմա այն սառն էր և ցամաք, ինչպես նրա մեջ կուչ եկած չորս փոքր էակներն ու նրանց մայրը:
    Բնակիչների աչքի առաջ այդ տունն օր օրի սահում, հեռանում էր գյուղից՝ քիչ-քիչ մոլորվելով ամայության մեջ: Որևէ մեկին դա չէր էլ հուզում: Եվ արդեն ոչ ոք չգիտեր՝ որտեղ էր գտնվում քանդռտված խրճիթը: Բայց Սաթին դեռ հաճախ էին տեսնում կամ գյուղում շրջելիս և մարդկանցից հին շոր ու փալաս խնդրելու ապարդյուն փորձեր անելիս, կամ քաղաք տանող ճամփեքին արագ-արագ քայլելիս: Բոլորն էլ գիտեին, թե ինչու էր գնում քաղաք և ոնց էր իր կես փոր հացը վաստակում:
    -Պոռնի՛կ...
    Սաթը սովորել էր չլսել այն, ինչ լսել պետք չէր: Նրա բոլոր զգայարանները միայն մի նպատակի էին ծառայում:
    Գոյատևել:

    Որսը

    Ոտքերը հոգնել էին, հայացքն էլ: Ձյան միջով ժամերով քայլելը հեշտ չէր: Քաղաք տանող ճամփան այդ ցրտին անվերջ էր թվում: Բարակ շորը քարացել, սառույց էր կապել ու ամեն քայլին կպչում, քերում էր փշաքաղված մաշկը:
    Սպիտակը շատ էր, տանջող:
    Սաթն ուզեց վերացնել այն: Գոնե երեք րոպեով, միայն երեք րոպեով: Եվ արեց:
    Ձյունը հալվեց, մեծ ջրափոս դարձավ: Ագռավներն ուրախացան Սաթի որոշումից, ու հավաքվեցին ջրի վրա: Սաթը մոտեցավ ջրափոսին: Թռչունները վտանգի հոտ առան ու թռան...
    Նրանց թողած հետքերը ևս մի քանի վայրկյան մնացին թաց հողի վրա ու նորից կորան թավ ձյան տակ: Սպիտակը վերադարձավ:
    Սաթը փակեց աչքերը... Կոպերի ներսում տանը մենակ մնացած չորս սոված երեխաների պատկերն էր:
    Ոտքերն առաջ գնացին, մինչև հասան իրենց ծանոթ փողոցը:
    Աչքերը բացեց: Սովորականի նման պիտի սկսեր հայացքով տղամարդ որսալ: Բայց այս անգամ մտքին այլ բան էր: Փողոցի անկյունում ջահել տղա էր կանգնած՝ դեռ լրիվ պատանի: Նա իր նուրբ մատներով դատարկ դրամապանակն էր քչփորում, որ միջից գոնե մի մետաղադրամ գտնի:
    Սաթի մոխրագույն աչքերը փայլեցին, հայացքը փոխվեց:
    Տղան գլուխը բարձրացրեց ու տեսավ նրան: Փողոցային կին՝ կիսաբաց, նիհար մարմնով ու արտասովոր դեմքով:
    -Կուզե՞ս:
    Պատանին հարցից շփոթվեց, բայց հայացքը գերված մնաց մոխրագույն աչքերին:
    -Փող պետք չի, ուղղակի արի հետս:
    Ինքն էլ չհասկացավ, թե ինչպես հետևեց կնոջը: Ու քայլեցին երկուսով:
    Երկար էր ճանապարհը...

    Գյուղը

    Ձմեռը դժվար էր անցնում: Սառնությունը սողոսկում էր տուն, միանում սովին, ուզում էր տանել երեխաներին: Սաթը պաշտպանվում էր: Երբ սառնամանիքները սաստկանում էին, նրա մարմինը պատվում էր մորթիով, դունչը սրվում: Իր ձագերին հավաքում էր կրծքի տակ, տաքացնում: Իսկ գիշերները ոռնում էր Սաթը: Գյուղացիները լավ էին ճանաչում հանդերի խորքից եկող այդ ձայնը: Այն անցնում էր բթացած հոգիների միջով՝ դատարկության մեջ դատարկություն լցնելով:
    -Սաթն է...
    Երբ գյուղի երեխաները դպրոցի ճամփին տեսնում էին ոսկրերը դուրս ցցած, մորթոտ Սաթին, տնից վերցրած մի կտոր չոր հացը հանում էին գրպաններից, տալիս նրան: Դնչով վերցնում էր հացը, պահում լեզվի տակ, թրջում, փափկացնում, որ տուն տանի, փոքրերին կերակրի:
    -Գնա, Սաթ, մերոնք չտեսնեն,- իրենց գործած զանցանքից վախենալով՝ ասում էին երեխաներն ու վազելով հեռանում:
    Շուտով նրանք էլ էին մեծանալու ու կորցնեին մարդկությունը:
    Մարդ լինելը: Մի բան, ինչից Սաթն այնքան վախենում էր զրկվել: Բայց մորթին ու ժանիքներն ավելի կարևոր էին ցրտի և սովի դեմ պայքարում:

    Որսը

    -Չես գնում դու հետ:
    Ցուրտը սաստկացավ:
    Տղան նայում էր նրա գիշատիչ դարձած աչքերին:
    -Ի՞նչ ես ուզում ինձնից...
    Իր առջև գայլացած կին էր՝ բաց երախով, ծանր շնչառությամբ:
    -Հեռացիր, թող գնամ:
    Սաթը կամաց մոտենում էր պատանուն: Նրա մկանոտ ոտքերը պատրաստ էին ցատկին: Ատամներով հոշոտեր, լեշը քարշ տար, տաներ ձագերին:
    -Անունդ կասե՞ս, արի խոսենք...
    Սաթի հետ վաղուց ոչ ոք չէր խոսել, այնքան, որ դրա կարիքը վերացել էր:
    Վերին շուրթը վեր քաշեց, գռմռաց:
    Տղան չէր լռում.
    -Սոված ես հաստատ, գիտեմ...
    Գայլի աչքերը կրակ էին կտրել:
    -Երեխաներ ունե՞ս, քանի՞ տարեկան են, դպրոց գնում ե՞ն...
    Ագռավները նորից կռռացին գլխավերևում, նրանցից երկուսն իջան ներքև, սկսեցին հետաքրքրված հայացքներով զննել իրավիճակը:
    -Սպասիր, պետք չի...
    Սաթի ոտքերը պոկվեցին գետնից, մորթին ալեկոծվեց թռիչքի թափից...
    Տուն վերադարձավ հոգնած, ուժասպառ... Զավակները վնգստալով վազեցին մոր մոտ, կպան նրան: Գրկեց բոլորին, տաքացրեց իր մարմնով:
    Թևի տակից հանեց երկու խեղդած ագռավը: Սկսեց կամաց բմբլահան անել:
    Այդ գիշեր սոված չէին մնալու:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  8. Գրառմանը 15 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (16.04.2013), CactuSoul (18.04.2013), enna (17.04.2013), impression (16.04.2013), Lusntag Lusine (17.04.2013), Moonwalker (20.04.2013), Ruby Rue (16.04.2013), Sambitbaba (16.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), Այբ (16.04.2013), Անջրպետ (17.05.2013), Նաիրուհի (17.04.2013), Նիկեա (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013), Տրիբուն (17.04.2013)

  9. #5
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    3-րդ տարբերակ

    Կճեպները


    Դիեգոն իջել էր մառան ու ցեմենտով իրար էր կպցնում ձվի կճեպները: Վերևում, իր հորական տան ննջասենյակներից մեկում մի քանի ժամ հետո լույս աշխարհ էր գալու նրա որդին՝ Ալվարեսների վերջին շառավիղը: Երկունքի ցավերի մեջ գալարվող կնոջ ճիչերից սարսռում էր, ձեռքերը դողում էին, ճակատին քրտինքի մեծ կաթիլներ էին գոյացել ու քունքի մոտից հոսում էին դեպի վիզը: Կնոջը ծննդաբերել օգնող տարեց կանայք երգում էին չարքերին հեռացնող աղոթքի տողերն ու տանն ինչ-որ հանգստացնող բույր արձակող բույսի ծխացող շյուղեր էին շարում: Մի քանի ժամից ծնվելու էր նա, ով, ինչպես Ալվարեսների ցեղի բոլոր որդիները, իր ծնունդով ազդարարելու էր ծնողի մահը:
    Դիեգո Ալվարեսը, ինչպես իր հայրը, իր հոր հայրն ու նրանից առաջ էլ եղած բոլոր Ալվարեսները, ձվածին էր: Նրանք ծնվում էին մոր արգանդից, սակայն հասունանում էին ոչ թե ընկերքում, այլ ձվի մեջ, որն էլ, ինն ամիս հետո, իրեն կրող կնոջը պատռելով, դուրս էր գալիս: Մի քանի ժամ հետո, երբ մոր դիակն արդեն սառած էր լինում, ձվի կեղևը կոտրում ու միջից լույս աշխարհ էր գալիս հերթական Ալվարեսը: Ցեղում դեռ երբեք աղջիկ չէր ծնվել, բոլորը տղա էին, ու բոլորն էլ մի օր ստիպված էին լինելու գնալ հարազատ Սորիդայից ու այնպիսի մի վայրից կին գտնել, որտեղ դեռ չէր հասել Սորիդայի ձվածինների մասին պատմությունները: Թե չէ, ով էր գժվել Ալվարեսի կին դառնալ՝ իմանալով, որ նորածին զավակին գրկելու փոխարեն մահվանն է փարվելու:
    Ալվարեսների ցեղում դեռ ոչ մի տղամարդ չէր սիրահարվել: Գիտեին, որ ամուսնությունն ավարտվելու է առաջին որդու ծնվելուն պես, ու առանձնապես չէին կապվում կնոջ հետ: Կինը նրանց համար ցեղ շարունակելու միջոց էր միայն: Ամուսնանում էին բնազդով, հաշվի չառնելով այն կորուստները, որոնք գերդաստանի չմարելու գինն էին:
    Երբ ծնվեց Դիեգոն, մայրը դեռ չէր մահացել, ու նա հասցրեց մի անգամ գրկել երեխային ու սառչող շուրթերով համբուրել նրա խոնավ ճակատը: Երբ մայրը մահացավ, երեխային չէին կարողանում պոկել գրկից, փոքրիկ Դիեգոն կառչել էր մոր ձեռքից ու անկուշտ հոտոտում էր նրան: Դիեգոյի հայրը մահվան մահճում հիշելու էր մեռած մոր մարմինը ագահաբար հոտոտող որդու փոքրիկ ռունգերն ու լայնացած բիբերը, նրան կառչած թմբլիկ մատները:
    Երեխաներին խնամելու համար Ալվարեսները միշտ սպասուհիներ էին պահում, որոնց պարտականությունների հիմնական մասը նաև երեխաների դաստիարակությունն ու կրթությունն էր, քանի որ հայրերը այնքան էին անընդունակ սիրելու, որ անգամ սեփական զավակների հետ զբաղվելն էին համարում ժամանակի անիմաստ կորուստ: Ալվարես տոհմի ժառանգները մեծանում էին սպասուհիների խնամքով ու հոգատարությամբ շրջապատված, սակայն, երբ գալիս էր օրն ու հերթական սպասուհին, չդիմանալով տան տղամարդկանց բռիությանն ու անվերջանալի ոտնձգություններին, հեռանում էր տնից, արցունքների մեջ կորած գրկելով փոքրիկ Ալվարեսներին, երեխաները սովորաբար ընդհանրապես ոչ մի զգացմունք չէին ունենում, իսկ հաջորդ օրն անգամ սպասուհու անունը հիշելու ի վիճակի չէին:
    Ի տարբերություն իր հարազատների, Դիեգոն արտակարգ էմոցիոնալ երեխա էր: Գյուղի պառավներն ասում էին, որ դրա պատճառը Դիեգոյի ռունգերում մնացած մոր հոտն էր, մոր կարոտն ու ջերմության պակասը: Միակ Ալվարեսն էր, ում երբևէ գրկել էր մայրը: Դիեգոյի հայրը՝ Խուանը, ով մի հսկա տղամարդ էր, նյարդայնանում էր որդու զգացմունքայնությունից ու հայրական ապտակներ դրոշմում երեխայի դեմքին այն սակավաթիվ րոպեների ընթացքում, որոնք բարեհաճում էր տրամադրել որդու հետ շփմանը: Սակայն ապտակներն անօգուտ էին, Դիեգոն նման չէր Ալվարեսներին, նա խուսափում էր մարդկանցից, կարող էր ժամերով նստել տան վերանդայում ու նայել գետից այն կողմ սարի գագաթի վրայով սահող ամպերին, սիրում էր ժամերով կորչել անտառում ու գալ միայն մթնշաղին՝ ժպտալով ողջունելով կատաղի տեսքով իրեն նայող հորն ու ներողություն հայցող հայացք գցելով սպասուհու վրա՝ կներես, որ ուշացա, հո քեզ չե՞ն նեղացրել:
    Երբ մեռնում էր հերթական Ալվարեսը, նրա հետ միասին թաղում էին այն ձվի կճեպները, որոնց միջից նա դուրս էր եկել: Դրանք պահվում էին մառանում, որի դուռը միշտ կողպում էին, իրենք էլ չհասկանալով թե ինչու, ու որտեղ պատին փակցված հատուկ դարակներ էին սարքել ու ամեն դարակի վրա գրում էին ձվի «տիրոջ» անուն ազգանունը: Կճեպները, տարիների ընթացքում, մեծանում ու հաստանում էին, ու ինչքան երկար էր ապրում Ալվարեսը, այնքան մեծ էին լինում ձվի կճեպները: Ձուն միշտ այն չափի էր, որ կարող էր հեշտությամբ նորից իր մեջ առնել իրենից դուրս եկածին:
    Երբ մահացավ հայրը, Դիեգոն քսանմեկ տարեկան էր, ու իր ձեռքով հոր գերեզմանի մեջ շարեց ձվի կճեպները, եղավ առաջինը ցեղում, ով թաղման ժամանակ արտասվեց, ու նաև դարձավ վերջինն իր տոհմից, քանի որ երկու հորեղբայրներից մեկը զոհվել էր պատերազմում, իսկ մյուսին սպանել էին պանդոկում, ինչ-որ անիմաստ վեճի պատճառով: Հորեղբայրների երկու տղաներն էլ էին մահացել, մեկը՝ երբ դեռ շատ փոքր էր, կորել էր անտառում, մի քանի օր հետո նրա պատառոտված ու արյունոտ շորերն էին գտել ու պարզ էր դարձել, որ շնագայլերը կերել են տղային, իսկ մյուսը մեռել էր քնած ժամանակ, ոչ ոք էդպես էլ չէր իմացել, թե ինչու:
    Հոր մահից հետո ընկճված Դիեգոն ենթագիտակցորեն հասկացավ, որ իր տխրությունը փարատելու համար պետք է զբաղվել ինչ-որ բանով, ու սկսեց վերանորոգել իրենց տունը, որը միայն հրաշքով էր դեռ կանգուն մնում: Նա սպիտակեցրեց պատերը, նորոգեց տանիքը, բակում ծաղիկներ տնկեց, հնավաճառին նվիրեց իրենց հին կահույքն ու հորից մնացած վերջին գումարով գնեց նոր բազմոց ու հեռուստացույց: Տունը մաքրեց սարդոստայներից ու ամեն տեսակի բլոճներից, փորձեց ինչքան հնարավոր է հյուրընկալ դարձնել այն, պատերից իջեցրեց հորն ու պապերին պատկանող զենք ու զրահը, դրանց փոխարեն բնանկարներ փակցրեց: Սակայն, Սորիդայի բնակիչները, թեև սիրում էին Դիեգոյին, միևնույն է, շարունակում էին հեռու մնալ Ալվարեսների տնից, որովհետև համոզված էին, որ թե Դիեգոն, թե բոլոր Ալվարեսները և թե նրանց տունը անիծված են:
    Իր միայնության երկարատև ժամերի ընթացքում երիտասարդ Ալվարեսը փորձում էր հասկանալ, թե ինչու էր իր կյանքն էդպես ստացվել, ինչու, նման չլինելով մնացածներին, ինքը նաև նման չէր սեփական ընտանիքին, սակայն, նման հարցերի պատասխանները դեռ ոչ ոք չի գտել, ուր մնաց թե Սորիդայի ծայրում, անտառի փեշին ծվարած տնակի բնակիչը գտներ:
    Դիեգոն քսաներկու տարեկան էր, երբ Սորիդայի փողոցներից մեկով անցնելիս անկյունից իր դիմաց անսպասելի դուրս եկավ մի աղջիկ, ով վախից ու հանկարծակի գալուց կորցրեց հավասարակշռությունն ու եթե Դիեգոն նրան չգրկեր, աղջիկն իր ամառային գրեթե թափանցիկ զգեստով ընկնելու էր ջրափոսը: Տղայի շունչը սկսեց կտրվել, նա ասես նորից զգար իրեն գրկած սառչող մոր ջերմությունը: Աղջիկը վախեցած ու զարմացած մի պահ նայեց Դիեգոյին, ապա հետ հրեց նրան: Դիեգոն երևի տեղում մեռներ իրեն այրող անծանոթ զգացողություններից ու հուսահատությունից, որ նա հիմա կգնա ու էլ երբեք ինքն աղջկան չի տեսնի, եթե, մի քանի քայլ հեռանալով՝ աղջիկը չշրջվեր ու չարաճճի չժպտար:
    Նրա անունը Կլեմենտա էր, նա եկել էր Սորիդա հարևան քաղաքից, ու մի քանի շաբաթ մնալու էր տատիկի տանը, մինչ համալսարանում դասերի սկսվելը: Դիեգոն սիրահարվել էր խելագարի պես: Նա ամեն օր հյուր էր գնում Կլեմենտային, նրան նվիրում իր բակում աճած ամենագեղեցիկ ծաղիկները, կիթառ էր նվագում Կլեմենտայի ու իր տատիկի համար, երեկոյան միասին թեյ էին խմում ու վայելում տատիկի թխած խմորեղենը, հետո գնում պատշգամբ ու նայում աստղերին՝ խոսելով այն հիանալի անհեթեթություններից, որոնք ապակոդավորելիս միայն մի բան էր ստացվում՝ գժվում եմ քո համար: Կլեմենտան նույնպես անտարբեր չէր Դիեգոյի հանդեպ: Ալվարեսները միշտ էլ աչքի էին ընկել իրենց ֆիզիկական ուժով ու գեղեցկությամբ, իսկ Դիեգոն, ունենալով տիպիկ տղամարդկային գեղեցկություն, միաժամանակ կատվի ձագի պես քնքուշ էր ու կարողանում էր զվարճացնել աղջկան:
    Դիեգոյի բախտը բերել էր, որ տատիկը տնից դուրս չէր գալիս ու չէր շփվում հարևանների հետ. նա չգիտեր Ալվարեսների մասին, թե չէ խմորեղեն հյուրասիրելու փոխարեն ավելը կջարդեր թոռնիկի հետևից քարշ եկող թխամորթ ու վառվռուն աչքերով ջահելի գլխին: Մնացել էր երկու օր, որից հետո Կլեմենտան պետք է վերադառնար տուն՝ ծնողների մոտ: Այդ երեկո պատշգամբից չէին լսվում երիտասարդների ծիծաղն ու կատակները: Ներսում, թեյի բաժակները լվանալով, տատիկը քթի տակ ժպտում էր ու մրթմրթում՝ մի դրանց տես, մեծացել են:
    Երբ տղան պատրաստվում էր գնալ, Կլեմենտան նրա ձեռքը մի թղթի կտոր խցկեց այնպես, որ տատիկը չտեսնի, ու արագ դուռը փակեց տղայի հետևից: «Ժամը մեկին կգա՞ս», գրված էր ճմրթված թղթիկի վրա, որը ցնցվում էր Դիեգոյի դողացող մատներում:
    Տասներկուսից սկսած նա թափառում էր Կլեմենտայի տատիկի տան մոտակայքում՝ անընդհատ նայելով պատուհանին, սպասելով, թե երբ կհանգցնեն լույսը: Երբ լույսերը ի վերջո հանգան, նա, վախից ու ինքն էլ չիմանալով ինչից դողալով, մոտեցավ դռանը, որը անմիջապես բացվեց, ու Կլեմենտան, տղայի ձեռքից բռնելով, նրան քարշ տվեց իր սենյակ: Այնտեղ, մթության մեջ, Դիեգոն դարձավ միակն Ալվարեսներից, ով ոչ թե տիրեց կնոջը, այլ նրա հետ սեր արեց: Զսպված հառաչանքները կախվել էին օդում, նրանք իրար սիրում էին այնպես, ինչպես սիրում են առաջին անգամ, երբ չգիտես ոչինչ, երբ ուղեղդ չի լցվել ուրիշների ու քո սեփական փորձի մասին հիշողություններով, երբ սիրում ես խարխափելով, կույրի պես, առանց հասկանալու, թե ինչ ես անում: Երբ հազարավոր համբույրներից, փաղաքշանքներից ու շշունջներից հետո Կլեմենտան փաթաթվեց քրտինքի մեջ կորած Դիեգոյին, երբ նրանց սրտի զարկերը հանգստացան, երկուսի համար էլ պարզ դարձավ, որ առանց իրար ապրել չեն կարող ու չեն ուզում:
    Նրանք շուտով ամուսնացան, ու Կլեմենտան տեղափոխվեց Դիեգոյի տուն: Նրանք երջանիկ էին, ինչպես երջանիկ են լինում սիրահարները, երբ նրանց ոչ ոք չի խանգարում ու միակ զբաղմունքը իրար սիրելն է լինում: Երբ բանականության հերթական մթագնումից հետո նրանք շնչասպառ ընկնում էին անկողնուն, Դիեգոն մտքում աղոթում էր՝ խնդրում եմ, չհղիանաս, աղաչում եմ... Կնոջը իր ընտանիքի պատուհասի մասին պատմել չէր կարողանում, հասկանում էր, որ դա պետք է արած լիներ ամուսնությունից առաջ, բայց համարձակությունը չէր բավականացրել, ու եթե հույս կար, որ այն ժամանակ միգուցե աղջիկն այնուամենայնիվ կմնար իր հետ, հիմա արդեն վստահ էր, որ հենց պատմի, Կլեմենտան կհեռանա իրենից:
    Եվ այնուամենայնիվ եկավ այդ օրը, Կլեմենտան մի օր դիմավորեց ամուսնուն սովորականից ավելի ուրախ ու խնդրեց, որ աչքերը փակի: Դիեգոն փակեց աչքերն ու շուրթերը պարզեց համբույրի համար, սակայն Կլեմենտան չհամբուրեց, այլ նրա ձեռքը վերցնելով այն դրեց իր որովայնին: Դիեգոյի ծնկները ծալվեցին:

    ***


    Դիեգոն իջել էր մառան ու ցեմենտով իրար էր կպցնում ձվի կճեպները: Վերևում, իր հորական տան ննջասենյակներից մեկում մի քանի ժամ հետո լույս աշխարհ էր գալու նրա որդին՝ Ալվարեսների վերջին շառավիղը: Երկունքի ցավերի մեջ գալարվող կնոջ ճիչերից սարսռում էր, ձեռքերը դողում էին, ճակատին քրտինքի մեծ կաթիլներ էին գոյացել ու քունքի մոտից հոսում էին դեպի վիզը: Նա արագ-արագ իրար վրա էր հավաքում ձուն, որոշել էր մտնել ձվի մեջ ու մեռնել այնտեղ, ինքն իրեն փակել դրա մեջ ու մի քանի ժամ հետո օդի պակասից շնչահեղձ լինել: Մնացել էր երկու կտոր: Մեկն էլ կպցրեց, հետո մյուսը վերցրեց, մտավ ձվի մեջ ու ուզում էր վերջին կտորն էլ ներսից ամրացնել, երբ լսեց ինչ-որ մեկի ոտնաձայնը: «Պառավներն են գալիս»,- մտածեց նա,- «ուզում են ասել, որ իմ Կլեմենտան արդեն չկա...» ու փակեց վերջին կտորը: Դրսից լսվեց տարեց կնոջ ձայնը.
    -Դիեգո՜, դե ուր ես կորել, դուրս արի այ տղա, աղջիկ ես ունեցել, սիրուն, քաղցր աղջիկ, գնա գրկիր կնոջդ ու զավակիդ, նրանք անհամբեր քեզ են սպասում:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  10. Գրառմանը 23 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Arpine (21.04.2013), CactuSoul (18.04.2013), enna (17.04.2013), impression (16.04.2013), keyboard (19.04.2013), Lusntag Lusine (20.04.2013), Moonwalker (20.04.2013), Ruby Rue (16.04.2013), Sagittarius (21.04.2013), Sambitbaba (16.04.2013), Smokie (17.04.2013), StrangeLittleGirl (16.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), Tiger29 (19.04.2013), Այբ (16.04.2013), Անջրպետ (17.05.2013), Արևանուռ (16.04.2013), Հայկօ (19.04.2013), մարիօ (16.04.2013), Նաիրուհի (17.04.2013), Նիկեա (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013), Տրիբուն (17.04.2013)

  11. #6
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    4-րդ տարբերակ

    Տամիբեի կրակե պարիսպը


    Տամիբեում խառնաշփոթ էր: Հասած ցորենի դաշտում դարձյալ գայլերի ոհմակի զոհ էին դարձել մի քանի տամիբեցի հնձվորներ: Ոչ մեկին չէր հաջողվել փրկվել. այս անգամ մի ընտանիքից երեք զոհ կար՝ հայրն իր երկու որդիներով, մի քանի երիտասարդներ ու մի քանի տարեց տղամարդիք: Լուրը մի կին էր բերել, որ դաշտ հաց էր տարել ամուսնու համար, ու տեսել էր նրանց բզկտված, մասնատված մարմինները: Նա խելագարի նման վազում էր Տամիբեի փողոցներով, քաշքշում իր իսկ մազերը ու անհասկանալի աղաղակում էր: Ամեն կողմից լսվում էին բղավոցներ, վախեցած ճիչեր:
    Այդ օրը մի քանի տասնյակ ընտանիքներ լքեցին Տամիբեն
    Վերջին երկու տարիներին Տամիբեի բնակչությունը ապրում էր սարսափի մեջ: Անընդհատ ենթարկվում էր հարձակումների մարդակեր գայլերի կողմից: Նրանք հարձակվում էին ոհմակներով ու խուճապի ժամանակ հասցնում էին մի քանի մարդու կյանք խլել: Փրկվելու հնարավորություն չկար: Անպաշտպան վիճակը բնակչությանը հասցրել էր ծայրահեղ հուսահատության, մանավանդ, որ հարևան երկրներն էլ էին ներխուժում, թալանում, սպանում, գերի տանում ու գերիներին վաճառում ստրկության:
    Մարդիկ հոգնել էին իրենց անզորությունից և աստիճանաբար հեռանում էին, լքելով իրենց բնակավայրը: Բարձում էին սայլերին իրենց աղքատիկ ունեցվածքը, վերցնում երեխաներին ու ընկնում ճանապարհ, անվտանգ կյանք փնտրելու հույսով:

    Տարիների ընթացքում Տամիբեն դատարկվեց: Մնաց միայն մի ծերունի, որ կորցրել էր ընտանիքի բոլոր անդամներին: Կինը վաղուց էր մահացել, որդուն գայլերն էին կերել, իսկ աղջկան թալանչիները մի քանի այլ կանանց հետ գերության էին տարել: Վերջին հեռացող ընտանիքը առաջարկեց ծերունուն իրենց հետ դուրս գալ Տամիբեից, բայց նա հրաժարվեց, վաղուց հաշտվել էր ճակատագրի հետ ու սպասում էր մահվանը՝. «ի՞նչ տարբերություն, թե որտեղ կմեռնեմ »,- մտածում էր նա:

    * * *


    Արթնացավ գայլերի ոռնոցից: Ձայներն այնքան մոտիկից էին լսվում, որ նրան թվաց, թե տուն են մտել: Մեջքը մի կերպ ուղղելով, աչքերը տրորելով վեր կացավ, վառեց պատից կախված ջահը, լուսավորելով գիշերվա մթությունից ու գայլերի ոռնոցից սարսափ առաջացնող մութ սենյակը՝ գնաց մյուս սենյակները ստուգելու: Տանը գայլեր չկային: Ջահը մոտեցրեց պատուհանին, դուրս նայեց, տեսավ, թե ինչպես էին մի քանի տասնյակ գայլեր շրջապատել խրճիթը: Զարմանալի էր, բայց կենդանիները հանկարծ սկսեցին ետ – ետ գնալ: Ծերունին ոչինչ չհասկացավ կատարվածից, գնաց ստուգեց դռան փականը, տեսավ, որ փակ է, զարմացած վերադարձավ, հանգցրեց ջահն ու պառկեց: Քնել չէր կարողանում: Մտքից դուրս չէր գալիս, թե ինչպես էին գայլերը ետ - ետ գնում: «Ինչու՞ ետ գնացին» - հարցնում էր ծերուկն ինքն իրեն, բայց պատասխանը չէր գտնում:
    Առավոտյան սովորականից ուշ արթնացավ, լուսադեմին էր քնել: Անկողնուց վեր կացավ ու առաջին հերթին մոտեցավ պատուհանին: ՈՒշադիր նայեց տան բոլորը, հեռվում գտնվող ամեն մի ծառի ու թփի քամուց օրորվելը, համոզվելով, որ գայլերը գնացել են, գնաց հագնվելու: Ծխամորճը թութուն լցրեց, վառեց ու մի քանի ծուխ քաշելուց հետո գնաց խոհանոց: Դարակներում ուտելու բան էր փնտրում, բայց ոչինչ չկար, դատարկ էին: Որոշեց գնալ դաշտ, մի քիչ ցորեն հնձել, բերել: Այս տարվա բերքը այդպես էլ մնացել էր. գայլերի հարձակումները այնքան էին շատացել, որ ոչ ոք չէր համարձակվել հունձ անել: Բերքն այդպես էլ թողնելով անհավաք՝ փախել էին, միայն թե ազատվեն պատուհաս դարձած վտանգներից:
    Ծերունին վերցրեց գերանդին, սրեց, սրաքարը դրեց գրպանը: Քթի տակ քմծիծաղեց: Նա հասկանում էր գայլերին, քանի որ նրանց նման ինքն էլ սոված էր: Ախոռից հանեց ձիուն, կապեց սայլին, գերանդին դրեց սայլի մեջ ու քշեց դեպի ցորենի արտերը:
    Տարիքն իրենն զգացնել տվեց: Մի քանի մետր հնձելուց հետո հոգնեց: Նստեց հնձած հասկերի վրա, վաղուց արդեն մաշված տաբատի գրպանից հանեց թութունը, լցրեց ծխամորճն ու վառեց: Հանկարծ լսվեց ձիու անհանգիստ խրխնջոցը: Շուռ եկավ, տեսավ գայլերն են մոտենում: Ծերունին խուճապահար վեր կացավ նստած տեղից ու չնկատեց, թե ինչպես ձեռքից կրակն ընկավ չոր հասկերի վրա: Կրակն ակնթարթորեն բռնկվեց ու արագ տարածվեց: Նա մտովի հրաժեշտ տվեց իր առանց այդ էլ անիմաստ գոյությանը: Բայց տեսավ, որ կրակի վառվելուց հետո գայլերը սկսեցին նահանջել: Խորը շունչ քաշեց անսպասելի փրկվելու համար, ու հասկացավ, որ գայլերը վախենում են կրակից:
    Գայլերին կարելի է կրակո՜վ ետ վանել: Ահա՜ թե ինչն էր պատճառը, որ գիշերը գազանները ետ-ետ էին գնում,- մտորում էր նա:
    Կրակը սկսեց հանգցնել, երբ գայլերն արդեն շատ էին հեռացել: Հավաքեց մնացած չայրված հասկերը, լցրեց սայլն ու տուն եկավ: Կատարվածը դեռ մտքից դուրս չէր գալիս: Նա գտել էր գայլերի դեմ պայքարելու միջոցը:

    Հաջորդ մի քանի օրերին նա տանջվում էր մի այնպիսի կրակ ստանալու մոլուցքով, որը պարսպի նման կշրջապատեր Տամիբեն, չէր հանգչի ու ոչ էլ առաջ կգնար, կպաշտպաներ գայլերից ու հարևան թալանչի երկրների հարձակումներից: Ծերունուն հաջողվեց ստանալ այդպիսի կրակ , երբ նրան խառնեց իր ատելությամբ լցված հիշողությունները՝ գայլերի հարձակումները, հարևան երկրների վայրագություններն ու թալանը ու իր ծերունական հայհոյանքները նրանց հասցեին: Հիշեց, թե ինչպես էին մարդիկ լքում իրենց բնակավայրը: Ափսոսաց, որ այն ժամանակ չգիտեր գայլերի ու թալանչիների դեմ պայքարելու միջոցի մասին, ու մարդիկ ստիպված էին հեռանալ Տամիբեից:
    Մի օր կվերադառնան, հավատում էր նա:
    - Միայն իմ ժողովուրդը կկարողանա անցնել քո միջով, ու ոչ մի օտարախոս մարդ չի կարողանա ոտք դնել Տամիբե,- ծերունին հիշեց իր գերության մեջ գտնվող աղջկան, ու կրակին կրկնակի ատելություն ավելացրեց օտար ազգերի հանդեպ:
    Հաջորդ օրը նա ամբողջ Տամիբեի տարածքը պատեց կրակե պարսպով: Դեղին կրակե օղակը իր ներսն էր առել Տամիբեն: Նրա բարձրությունը անցնում էր քարե պարիսպների բարձրությունից, բայց չէր տարածվում ու չէր հանգչում: Ծերունին տեսնելով կրակի հզորությունը համոզվեց, որ Տամիբեին այլևս ոչ մի վտանգ չի սպառնում, հանգիստ վերադարձավ իր խրճիթը:
    Չէր հիշում, թե վերջին անգամ երբ էր Տամիբեն այսքան խաղաղ եղել:
    Առաջին անգամ, երկար տարիներ անց, ծերունին խաղաղ քնեց: Նրան էլ չարթնացրեցին գայլերի ոռնոցները: Նրանք Տամիբեից դուրս էին մնացել:

    * * *


    Ժամանակն անցնում էր, ու ամբողջ Տամիբեում ծերունին մենակ էր ապրում: Կորցրել էր ժամանակի զգացողությունը: Նրա համար ամեն օրն այսօր էր, առանց ամսաթվի ու տարեթվի: Արթնանում էր, շրջում Տամիբեի դատարկ փողոցներով, հիշում ամեն տան բնակիչներին, թե՛ մեծերին թե՛փոքրերին, նրանց հետ մտովի զրուցում ու անցնում առաջ: Սպասում էր:
    Մի բան անելու համար օրական գնում էր ցորենի արտերը, մի քիչ հնձում, բարձում սայլը ու վերադառնում իր հարազատ գյուղը, ուր իրեն սպասում էր միակ ճրագավոր խրճիթը: Նրա անիմաստ կյանքը իմաստավորվել էր, լցվել հավատով ու սպասումով: Ծխամորճը լցնում էր թութունով, ժամերով նստում դռան շեմին ու ծխում, ծխի մեջ կորցնելով իր մենության դառը զգացողությունը, ամեն ծուխ քաշելուց այրելով ներսում արմատակալած ցավը ու սպիտակ ծխի մեջ որսալով հավատի քաղցր բուրմունքը. « մի օր մարդիկ ետ կդառնան» :
    Տարիներն անցնում էին օրերով, տասնամյակներով, հարյուրամյակներով: Միայն երբեմն լսվում էին Տամիբեի պարիսպներից դուրս գայլերի ոռնոցներ, որոնք գալիս էին պարիսպների մոտ, պտտվում, փորձում ներխուժել , բայց կրակի հավատարիմ լեզվակները նրանց այրում էր իրենց երկնագույն բոցերում: Սովորաբար այն դեղնավուն էր ու երկնագույն կրակ տեսնելիս ծերունին հասկանում էր, որ կրակը ոչնչացնում է հերթական գայլին, կամ թշնամուն: Նա հավատում էր, որ կգա մի օր, երբ կբացի Տամիբեի դարպասները ու ներս կգան Տամիբեն լքած երբեմնի ընտանիքները:

    * * *


    Արթնացավ աղմուկից: Տամիբեի մուտքի դարպասներն էին ծեծում: Մարդկային ձայներ էին լսվում: Վերադարձել են, պայծառացավ ծերունու միտքը: Վերջին անգամ չէր հիշում, թե երբ էր այսքան արագ հագնվել: ՈՒրախությունից իրեն կորցրած դուրս վազեց: Հասավ Տամիբեն պաշտպանող իր հավատարիմ կրակին, անցավ այն` առանց վառվելու, կարծես ոչ էլ կրակ կար, մոտեցավ դարպասներին: Ճռնչացին դարերով կողպված փականներն ու դարպասները բացվեցին կրնկի վրա: Հազարավոր մարդիկ էին եկել ձիերով, սայլերով, երեխաներով: ՈՒրախացավ: Վերջապես Տամիբեում էլ կյանք կլինի:
    - Բարի գալու՜ստ,- գլխարկը հանեց, թափահարելով երջանիկ ողջունեց հավաքված հազարավոր մարդկանց ծերունին:
    Մարդիկ իրար նայեցին հարցական հայացքներով: Հավաքվածների միջից մի քանի ձայն պատասխանեցին.
    - Ողջու՜յն:
    - Տամիբեն գայլերից ազատագրված է,- դիմեց ժողովրդին ծերունին,- թալանչիներից նույնպես: Տամիբեն հիմա միայն տամիբեցիներինն է, ոչ մի վտանգ այլևս չի սպառնում: Նրան պաշտպանում է Տամիբեի կրակը, որի հետ խոսելով պետք է ներս մտնեք, օտարներին նա ներս չի թողնի: Ինչքան թալանեցին ու սպանեցին՝ բավակա՛ն է: Եկե՛ք իմ ետևից,- ասաց ծերունին ու անցավ կրակի միջով:
    Անհամբեր ամբոխը ներխուժեց դարպասներից ներս:
    Ծերունին ցնցվեց անմարդկային ճիչերց:
    Նրա աչքի առաջ հազարավոր մարդիկ էին այրվում:

    Տամիբեի լեզուն չիմանալու պատճառով բոլոր օտարախոսները կրակի բաժին էին դառնում: Ետևից եկողներին չէր երևում ինչ է կատարվում կրակից այս կողմ, նրանց հասանելի չէր վառվող մարդկանց ձայները:
    Ծերունին այլևս ոչինչ անել չէր կարող,: Նա Կրակին այդպիսին էր ստեղծել, այդպես էր պատկերացրել Տամիբեի փրկությունը:

    Միայն մի քանի կին ու տղամարդ ողջ մնացին, ովքեր պահպանել էին Տամիբեի հարազատ լեզուն: ՈՒ միայն նրանց հաջողվեց անցնել կրակե անջրպետը:
    Ծերունին դանդաղ նստեց պարսպի հիմնաքարին:
    Նրա աչքերից արտասուքի շիթեր էին թափվում, Տամիբեն կրկին բնակեցված տեսնելու երջանկությունից կարկամել էր լեզուն: Փորձեց վառել ծխամորճը, ոչ մի կերպ չհաջողվեց. մատներում այլևս ուժ չկար: Անզորությունից ձեռքերն իջեցրեց ու մեջքով հենվեց պարսպին:
    Տղամարդկանցից մեկը մոտեցավ, որ օգնի ծերունուն տեղից բարձրանալ, բայց նա աչքերը հառած կրակին՝ անշարժացել էր:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  12. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (16.04.2013), Lusntag Lusine (17.04.2013), Sambitbaba (16.04.2013), Smokie (20.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), Արևանուռ (16.04.2013), Նիկեա (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  13. #7
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    5-րդ տարբերակ

    Ածելիավոր


    Երկսայր մկրատն ընկած էր սենյակի փոշոտ հատակին: Երկու ծայրերն էլ ժանգոտ էին: Դեպի սենյակի ելքն ուղղված ծայրին մի երկու կաթիլ արյուն կար: Սեղանի տակ դրված հաստափոր գրքերը ծածկված էին դեղնավուն կտորով: Սենյակից եռացրած սպիրտի հոտ էր գալիս: Երկու ոտքեր առանց դադարի ցնցվում էին: Դրանից զսպանակների ձայն էր գալիս: Կտկտոց: Աթոռին նստած էր ինքը՝ ածելիով մարդը: Մեջքը կոր էր: Երկու թիակներն էլ դուրս էին թռել: Վզի հետևում կոշտուկներ կային: Ձեռքին ածելիներն էին: Սենյակում ոչ-ոք չկար: Միայն Ածելիավորն էր: Սեղանին խոհանոցային դանակներ էին: Դանակներից մի երկուսի վրա հացի փշրանքներ կային: Ածելիավորը երբեք չէր օգտագործում դանակներ: Նրան բավարարում էր մկրատի երկսայրությունը: Հետո, երբ մկրատները ժանգոտեցին, նա որոշեց ածելիներով յոլա գնալ:
    Նա վերցրեց հատակին ընկած մկրատը: Խնամքով մաքրեց երեք կաթիլ արյունն ու դրեց դանակների կողքին: Սեղանն ամբողջությամբ քերծված էր: Նա միշտ ստիպված էր լինում սեղանի վրա փորձարկել ածելիները, քանի որ ուրիշ հարմարանք չկար: Իսկ հատակը վաղուց անպիտան էր դարձել: Սեղանի ծայրին ասեղներ ու քորոցներն էին: Դրանք էլ երբեք նա չէր օգտագործում: Ասեղների մեջ սպիտակ թելեր կային: Թելերն իրեն հիշեցնում էին մայրիկի պատրաստած բլիթները: Համեղ բլիթներ էին, բայց սարսափելի աղի: Քորոցների գլուխները տարբեր գույների էին: Սենյակն էլ դատարկ էր: Ներսում միայն Ածելիավորն էր: Մկրատն էլ հատակին ընկած էր՝ վրան մի երկու կաթիլ արյուն: Ածելիավորը բարձրացրեց գլուխը: Դեմքը ծամածռված էր: Բերանի ծայրերից անգույն հեղուկ էր հոսում: Դեն նետեց ածելիները: Վերցրեց մկրատն ու սրբեց արյունը: Դուռը բացվեց: Ներս մտավ սևամազ մի արարած: Վախեցած էր:
    -Եկա՞ր:
    Ածելիավորը նայեց Սևամազին: Արարածը հատակից վերցրեց մկրատն ու դրեց սեղանին: Հետո պտտվեց սենյակով մեկ: Ածելիավորը մաքրեց արյունն ու բարձրացավ աթոռից:
    -Ու՞ր են ածելիներդ,- հարցրեց Սևամազը
    -Սեղանին են: Այսօր էլ ոչինչ չստացվեց:
    -Իսկ մկրա՞տը
    -Գրողը տանի դրան
    Ածելիավորը սկսեց անհանգիստ շարժումներ անել:
    -Նորից նույն գործի վրա՞ ես,- կրկին հարցրեց Սևամազը
    Ածելիավորը չպատասխանեց: Հետո ասաց.
    -Ինձ պետք է ևս մի լիտր
    -Նորից ե՞ս
    -Հա
    Սևամազի աչքերը կարմրեցին:
    -Դա հաճելի չէ՞,- հարցրեց Ածելիավորը
    -Երբեմն ցավոտ է: Ախր դու որտեղից կիմանաս: Էդ անտեր ածելիներդ:
    -Պետք է: Իսկ ես չունեմ:
    -Այն տղային օգտագործիր
    -Ջո՞նիին: Նա դեռ ինձ պետք է:
    Սևամազը չխոսեց: Ածելիավորը սկսեց նորից սեղանը քերծել: Ածելիները ձեռքերի մեջ կոտրվում էին, մի քանիսն էլ այս ու այն կողմ էին ընկնում: Սեղանի ոտքերը շարժվում էին: Սեղանից եկող ձայնն ազդում էր Սևամազի նյարդերի վրա: Ածելիավորը նորից ցնցում էր ոտքերը, իսկ ածելիները մեկը մյուսի հետևից դուրս էին թռչում: Սևամազը հավաքում էր դրանք հատակից ու նորից տալիս էր Ածելիավորին:
    -Բավակա´ն է: Մի´ ձգիր:
    Ոտքերը դադարեցին ցնցվել: Ածելիավորը զգուշությամբ բռնեց ածելիներից մեկը: Սենյակում անմարդկային ծղրտոց լսվեց: Սեղանին դրված մի քանի բաժակներ լցվեցին կարմիրով: Մի քանի կաթիլ ընկան դանակների վրա: Ածելիավորը սրբեց դանակների արյունը, դրանց հետ միասին նաև հացի փշրանքները: Սևամազը կուչ էր եկել սենյակի ծայրում: Ածելիավորն իր գործով էր զբաղված: Սևամազն անձայն հեկեկում էր: Ածելիավորը եղունգներով սեղանին էր խզբզում: Սևամազը լռեց:
    -Սա վերջի՞նն է,- հարցրեց
    -Երևի: Եթե այն գրողի տարած շունը չլիներ:
    Սենյակից շան հաչոց լսվեց: Ածելիավորը վերցրեց ածելիներից մեկը և հարձակվեց շան վրա: Սենյակում արյան հոտ տարածվեց և մի բրդոտ գլուխ գլորվեց հատակով մեկ:
    -Շու՞նը
    -Հա, շուռ էր տվել ապակե բաժակը: Արյունը թափվել էր: Նորից պակասել էր: Զզվելի շան գլուխը:
    Սևամազն անթարթ նայում էր այն կետին, ուր քիչ առաջ շունն էր:
    -Ես չեմ կարողանում-, գոռաց Ածելիավորը,- այս ամենն ապարդյուն է, ոչինչ չի ստացվում: Մկրա˜տը, տեսնու՞մ ես, նորից հատակին է: Զզվելի´, զզվելի´ ածելիներ:
    Սենյակից լսվեց լացող երեխայի ձայն:
    - Կտրի´ր դրա ձայնը

    Ոտքերը նորից ցնցվեցին: Ածելիները դուրս թռան ձեռքերից ու լսվեց մանկական ծղրտոց:
    Սևամազը դեռ սենյակի ծայրում էր
    -Ի՞նչ ես անում այդտեղ կուչ եկած,- հարցրեց Ածելիավորը:
    Սևամազը չէր խոսում:
    -Դե լավ, այսօր այդքան էլ չեմ ցավեցրել, գրողը ձեզ տանի, ինձ պե´տք է դա, ավելի´, քանի ձեզ: Ինչպե˜ս չեք հասկանում:
    Ածելիավորը վերցրեց ածելին, մոտեցավ Սևամազին: Ձեռքերի մեջ սեղմեց այն: Հետո բացեց ափը:
    -Տեսնու՞մ ես: Չկա
    Սևամազը մոտեցավ սեղանին: Վերցրեց փոշոտ մի տուփ: Բացեց այն: Տուփի մեջ սև մազիկներ կային:
    -Թարթիչներ են,- արագ վրա տվեց Ածելիավորը
    -Սրա՞նք ինչ ես անում
    -Լրացնում են
    -Լիտրե՞րդ
    -Չես կարող ասել
    Սևամազը փակեց տուփը:
    -Մազեր հարկավո՞ր չեն
    -Գրողը տանի դրանց
    -Բայց ինչու՞
    -Մազե՞րն ինչ եմ անում: Այ իսկ թարթիչները… լիտրերով…հասկանու՞մ ես
    -Չէ´
    -Լռի´ր
    -Ինչու՞ ես Ջոնիին խնայում
    -Թարթիչները նրանն են
    -Իսկ արյու՞նը
    -Ես Ջոնիին տեսա լոգարանում: Մերկ: Ածելիները դողացին… դե չկարողացա
    Սենյակ մտավ տասներեքամյա կարճահասակ մի տղա: Մոտեցավ Ածելիավորին:
    -Թարթիչները… Վերադարձրու´
    -Կորի գրողի ծոցը
    -Թարթիչներն իմն են: Տուփն էլ: Հասկացա՞ր: Հիշու՞մ ես թելերը, հացի փշրանքները:
    Ածելիավորն ընկավ աթոռին: Ջոնին քայլում էր սենյակով մեկ:
    -Ինչու՞ լոգարան եկար:
    Ածելիով մարդը լուռ էր: Ջոնին հանկարծ նկատեց սենյակի անկյունում կուչ եկած Սևամազին:
    -Սա նորի՞ց այստեղ է
    Մոտեցավ նրան: Սևամազը ցնցվեց:
    -Արի այստեղ: Հանգի´ստ թող նրան,- գոռաց Ածելիավորը:
    Ջոնին անթարթ նայում էր Սևամազին:
    -Ես քեզ պետք չէի՞
    Սևամազը վայրի շարժումներ էր անում
    -Պատասխանիր, ես քեզ պետք չէի՞
    -Հանգի´ստ թող նրան,- նորից գոռաց Ածելիավորը:
    Ջոնին մոտեցավ սեղանին: Վերցրեց դանակներից մեկը:
    -Իսկ ու՞ր են փշրանքները
    -Չկան: Մաքրվել են:
    -Ինչու՞
    -Գրողը տանի, հիմար հարցեր ես տալիս:
    Ջոնին վերցրեց ասեղները:
    -Դիր տե´ղը- գոռաց Ածելիավորը
    Ջոնին սպիտակ թելերն առանձնացրեց ասեղներից: Ածելիավորը սուր ձայն արձակեց:
    -Ի՞նչ ես անում:
    -Սսս, սրանք հետս կվերցնեմ: Դեմ չես, չէ՞
    -Թելե՞րն ինչ ես անում
    -Իսկ դու արյու՞նն ինչ ես անում… մեկ է, նույնն ես, նույն ածելին: Իսկ թելերն ինձ մայրիկիս են հիշեցնում: Նա բլիթներ էր պատրաստում: Համեղ էին, բայց չափից դուրս աղի: Նա բլիթները թելերով էր պատրաստում: Իսկ մենք ոչինչ չէինք զգում: Մի անգամ էլ թելերի փոխարեն ասեղներ էր լցրել: Երևի սխալմամբ… չգիտեմ… Դու հիշում ես, չէ՞
    -Ձայնդ կտրի´ր, Ջոնի
    -Բայց ինչու՞
    -Դու ամեն ինչ կփչացնես: Ջոնի, տես, մնացել է ընդամենը մի բաժակ: Հասկանու՞մ ես: Տուր թարթիչները
    -Դրանք էլ չկան: Վառվել են: Լոգարանում: Ինչ է, մոռացե՞լ ես:
    Ջոնին վերցրեց ածելիներն ու մոտեցավ Սևամազին:
    -Դու սրանք մոռացել էիր լոգարանում: Երևի սխալմամբ
    -Հանգիստ թող, գնա´
    -Չէէ… Ինչի՞ համար էին ասեղները: Պատասխանի´ր
    -Ես քեզ ատում էի: Ես քեզ միշտ եմ ատել: Դու ինձ համար ոչինչ էիր: Դու ինձ պետք չէիր:
    -Ինչի համար էին թելերն, ասա´
    -Ինչ է, դու դեռ չե՞ս գուշակել: Մի՞թե լոգարանում չհասկացար, թե ինչու
    -Լռիր,- գոռաց Ջոնին:
    Սևամազն ընկավ հատակին՝ մի սարսափելի ձայն արձակելով:
    -Իսկ այն դատարկ բաժակը,- հարցրեց Ջոնին
    -Դու ինձ կօգնես չէ՞,- ասաց Ածելիավորը
    Ջոնին ծիծաղեց:
    -Ե՞ս: Ախր դու չգիտես: Տուր ածելիներիցդ մեկը: Դու պետք է համոզվես:
    Ածելիավորը տվեց նրան ամենասուրը: Ջոնին ձեռքի մեջ սեղմեց ածելին: Հետո բացեց ափը:
    -Տեսնու՞մ ես: Ես էլ չունեմ: Չկա: Այդ զզվելի թելերը…
    -Չի կարող պատահել
    -Հիմա դու կորած ես: Ածելիի´ կտոր:
    Ջոնին հարվածեց սեղանին: Ապակե բաժակները թափվեցին: Կարմիրն էլ հետը: Ածելիավորը սարսափից քարացավ:
    -Ի՞նչ արեցիր…
    Սենյակից դուրս ջրի ձայն լսվեց:
    -Ջոնի,- լսվեց մի ծանոթ ձայն:
    -Պիտի գնամ: Կանչում է: Կգաս: Ես նորից մերկ կլինեմ: Ածելիները կդողան: Հասկացա՞ր:
    Ջոնին դուրս եկավ սենյակից: Ածելիավորը նայեց կոտրված բաժակներին: Հետո նայեց դռանը: Սպասում էր: Մի քանի րոպեից լսվեց Ջոնիի ձայնը: Ածելիավորը դուրս եկավ դռնից: Սենյակից եռացող սպիրտի հոտ էր գալիս…

    ***


    Սեղանին դանակներ էին, ասեղներ ու կարմիրով լցված բաժակներ: Սենյակում էլ ոչ ոք չկար: Միայն ածելիավորն էր: Մեջքը կոր էր: Թիակներն էլ դուրս էին ընկած: Սեղանն էր քերծում: Ոտքերն էլ ցնցվում էին: Հատակին էլ ընկած էր երկսայր մի մկրատ՝ վրան մի երկու կաթիլ արյուն:

    ***


    Սենյակի դուռը բացվեց: Ներս մտավ սևամազ մի արարած…
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  14. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Moonwalker (20.04.2013), Rhayader (17.04.2013), Ruby Rue (18.04.2013), Sambitbaba (19.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), Հայկօ (21.04.2013), մարիօ (18.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  15. #8
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    6-րդ տարբերակ

    Վառվող երազանքի փայլը




    -Մարդ կա հրեշտակ է,մարդ կա հրեշ,մարդ էլ կա դատարկ է-
    Եթե ուզում ես հրեշտակ դառնալ՝
    Պետք է սովորես օգնել ուրիշին՝
    Ձեռք մեկնելով ամեն ընկածին,
    Ու սիրես անկեղծ մի փխրուն սիրով,
    Որ վարակում է գինու պես արագ.
    Կյանք տաս ուրիշին Ու փրկես մարդուն,
    Որ պիտի կորչի կյանքի անդունդում...
    Նվիրում եմ բոլոր երազող մարդկանց...
    Աշխարհում կան շատ փոքրիկ ու չլսված քաղաքներ, բայց այս մեկը առանձնանում է նրանով, որ ունի մարդիկ, շատ մարդիկ` անտարբեր հայացքներով, որոնց մեջ չկա ծիծաղի մի նշույլ անգամ:
    Մտքի թռիչքով, ճամփորդություններով ապրող մարդկանց համար,ովքեր փորձում են բացել կյանքի գաղտնիքը տեղ չունեն այդ տաղտկալի ու նեղ քաղաքում:Եվ ահա այդ մարդկանցից մեկը՝կատակասեր կյանքի կամ շփոթմունքի զոհ դառնալով, ընկել էր այդ քաղաք և այդտեղից հեռանալը դարձել էր նրա համար կյանքի իմաստ ու որպես կանոն՝ երազանք: Հենց երազանքն է, որը չի թողնում մարդուն հյուծվել ու ստիպում է նայել կյանքին մի փոքր այլ ձև: Ահա այդ մարդու պատմությունը.մարդը, որն ուզում էր հրեշտակ դառնալ ու բացել երկնքի գաղտնիքը: Օրը սկսվում էր ժպիտով,մեծ հույսերով և ավարտվում հիասթափություններով լեցուն:Չնայած դրան՝ նա ուզում էր ապրել ու երազել, որ մի օր կդառնա հրեշտակ ու կհեռանա այս քաղաքից առհավետ:Նրա անունը թարգմանաբար նշանակում էր թագուհի`Ռեջինա:Եվ իրոք այդ խուլ գյուղում և աղքատ ընտանիքում նա իրեն թագուհի էր զգում:Նա փոքրամարմին էր,բայց հոգով մեծ,գունատ,դեմքի վրա ուներ երկու մեծ աչքեր,որոնք առաջին ակնթարթից իրենց վրա էին գրավում ամբողջ ուշադրությունը:Հոգով զգայուն էր ու փխրուն:Նույնիսկ ամենափոքրիկ ոչ տեղին արված նկատողությունը նրա հոգում արցունք կարող էր առաջացնել, բայց միայն հոգում, որովհետև նա չէր կարող մարդկանց ցույց տալ,որ նա թույլ է: Ամեն առավոտ գնում էր եկեղեցի ու խնդրում Աստծուն, որ իրեն հրեշտակ դարձնի:Ամբողջ մտքերը տարված էին այդ մեծ ցանկությամբ,բայց պատասխան չկար աստծուց ու դա կոտրում էր աղջկան:Մի օր, երբ եկեղեցի գնաց, մի մարդ տեսավ եկեղեցում: Նրա համար դա զարմանալի էր, քանի որ արդեն երկար տարիներ է այցելում է վերջին աստղի մարելու ժամին և ոչ մի անգամ չի հանդիպել մի մարդու, որը նույնպես այստեղ լինի այդ խորհրդավոր պահին: Մարդը նստած էր ու խորասույզ հայացքով նայում էր Աստծու սրբապատկերին: Մարդը մազերը ճերմակել էին տարիների սահուն քայլքից,կնճիռների քանակը հաստատում էր, որ մարդը վաղուց ավարտել է կյանքի դպրոցը: Ի զարմանաս Ռեջինայի՝ նա անծանոթ էր:Դեռ մանկուց նրա հիշողության մեջ չկար մի դեպք,որ այդ քաղաք զբոսաշրջիկ այցելեր:Չափազանց հետաքրքրասեր Ռեջինան չկարողացավ զսպել իրեն և նստելով մարդու մոտ ասաց սովորաբար առաջինը զրույցի տանող բառը. -Բարև Ձեզ: -Բարև, աղջիկս,-հանդարտ ձայնով պատասխանեց մարդը:
    -Ինչի՞ մասին եք մտածում,-հետաքրքրվեց աղջիկը:
    -Կյանքի և մարդկանց:
    -Գիտե՞ք,ես էլ եմ միշտ դրանց մասին մտածում,բայց սովորաբար եկեղեցի այցելում եմ այլ նպատակով ու խնդրանքով,-ասաց աղջիկը՝ մի ակնթարթում պեղելով մարդու արտաքինը նկատեց, որ մարդը ունի կապույտ ու խորը աչքեր:
    Երբ բիբերը լայնանում էին, աղջկան թվում էր, թե աչքերը ծովի նման ալեկոծվում էին ուր որ է կպատռեն աչքի սահմանը: Ռեջինան չսպասեց,որ մարդը ինքը հարցնի այցելության նպատակը և ինքը ասաց.
    -Ուզում եմ հրեշտակ դառնալ,ուզում եմ գնալ հեռու,թռչել երկինք՝ապրել այնտեղ ու կարոտել Երկիրը մեծ,-այդ ասելով աղջկա ամառային հայացքը փոխվեց և դարձավ աշնան նման տխուր,թախծոտ, թվում էր, թե աղջկա աչքերից անձրև կթափվեր, եթե չլիներ մարդը: -Ինչ գեղեցիկ երազանք է, իսկ ի՞նչ ես անում իղձդ իրականություն դարձնելու համար,-մարդը աչքը չէր կտրում Աստծո նկարից:
    -Ա՜խ, եթե կարողանայի ինչ-որ բան անել,-աղջկա հոգին թպրտաց,արցունքները մեծ կաթիլներով հոսեցին աչքերից:
    -Իսկ դու փորձիր: Եթե ուզում ես իրականացնել երազանքդ, եթե նույնիսկ դա անհնար է, պետք է ամբողջ ուժով երազանքդ քարշ տաս իրականացություն և հավատա՝ արդյունքը կլինի վաղ թե ուշ,-այդ ասելով մարդը հեռացավ:
    Աղջիկը երկար ժամանակ մտածում էր այդ մասին: Ուզում էր հասկանալ այդ գաղտնիք մնացած մարդու խոսքերի էությունը,ուզում էր հակսանալ կա ՞ արդյոք այդ ուղին,որով կարելի է հասնել դրան:
    <<Աստված,մի լույս սփռիր իմ ճանապարհին,հուշիր ճանապարհը...>>,-ասում էր մտքում: Անցնում էին օրեր, իսկ աղջկա մտքում փոթորկում էին այն խոսքերը: Մի անգամ,երբ զբոսնում էր մռայլ ամբոխի մեջ , ակամայից սկսում է փնտրել այն մարդուն: Բայց երբ հատիկ-հատիկ ուսումնասիրում էր բոլորի աչքերը և դեմքի մասնիկները, նկատում էր, որ այնպիսի լուսավոր հայացք, որն ուներ մարդը, չունի ոչ ոք և ընդհանրապես, ոչ մեկի դեմքը չէր խոսում այն մասին, որ նա ապրում է: «Իսկ ի՞նչ են անում հրեշտակները»,-մտածում էր աղջիկը:
    «Իհարկե բարի գործեր են անում ու օգնում են մարդկանց, ախր ես պիտի հասկանայի մարդու խոսքերի իմաստը հենց դա է. եթե ես օգնեմ մարդկանց և այնպես անեմ, որ նրանք սկսեն գնահատել այն, ինչ ունեն, նրանք երջանիկ կլինեն ու...»,-աղջկա աչքերը մի ակնթարթ լուսավորվեցին: Գլխում ծագած միտքը փոխեց ամեն բան: Այդ օրվանից նա սկսեց այցելել մարդկանց և խորհուրդներ տալ: Նա գնում էր տնից տուն , հարցնում, թե որն է պատճառը, որ նրանք երջանիկ չեն, ինչ են ուզում, ինչ ունեն...: Ստանում էր տարբեր պատասխաններ և դրանք այնքան փոքր էին այն բաների համեմատ, թե ինչ ունեին: Որոնց համար նյութականն էր միակ խնդիրը,աղջիկը հարցնելով մարդու կարողությունների մասին ասում էր գումար վաստակելու ձևեր: Շատերը իրենց կեսին էին փնտրում և աղջիկը բոլորին տալիս էր նույն պատասխանը.նրանք շատ մոտ են, ուղղակի պետք է նկատել նրանց: Իսկ կային մարդիկ, որոնք ուղղակի մռայլ էին և հիասթափված մարդկանցից: Աղջիկը նրանց խորհուրդ տվեց ժպտալ և լինել բարի: Շատ ամիսներ անցան,քաղաքի բոլոր մարդկանց նա օգնեց և նրան սիրեցին,ճանաչեցին բոլորը...
    Գարնանային մի գեղեցիկ օր աղջկան է այցելում մի երիտասարդ : Գեղեցիկ ,պայծառ դեմքով երիտասարդը միջահասակ էր,նրա աչքերում շնորհակալալնքի փայլ կար: Ռեջինան իսկույն հիշում է նրան: Նա նրան հանդիպել էր մի փոքրիկ խրճիթում: Տնակում երիտասարդն էր և նրա հուսաթող հայրը:Նա նստած էր անկողնու մոտ նայում էր պատուհանին և քթի տակ ինչ-որ խոսքեր էր արտաբերում,դեմքից երևում էր,որ նա դժգոհ է և նրա խոսքերը ամենևին էլ ուրախություն արտահայտող խոսքեր չեն:Երբ տղային հարցնում է, թե ինչ է պատահել հոր հետ, նա պատմում է, որ մայրը մի քանի ամիս առաջ է մահացել հիվանդությունից,որը կարելի էր բուժել ,եթե ավելի մեծ ուշադրություն դառձվեր:Հայրը ինքն իրեն է մեղադրում մահվան մեջ և իրոք մեղք ունի: Հուսահատ հայրը թողել էր ամեն ինչ մեծ քաղաքում և վերադարձել այս փոքրիկ քաղաքը,որ կյանքի վերջը դիմավորի,քանզի համարում էր,որ կնոջ մահից հետո նրա ապրելը պետք չէ: Ռեջինան նստում է հոր մոտ սկսում է խոսել հոր հետ.
    -Դուք հավանաբար շատ էիք սիրում ձեր կնոջը: Հայրը տխուր աչքերը հառում է աղջկան և ասում.
    -Մարդիկ ճիշտ են ասում,երբ կորցնում ես այն ժամանակ զգում ես արժեքը:
    -Ուրեմն դուք նրան չէի՞ք գնահատում: Մարդը սկսեց արտասվել,նա երեխայի նման հեկեկում էր: Ռեջինան ուշադրություն չդարձրեց մարդու լացին և մեղմ,կամացուկ ձայնով ասաց. -Քանի դեռ չեք կորցրել այն ինչ ունեք,սկսեք գնահատել դրանք: Այդ ասելով աղջիկը հեռացավ: Եվ ահա աղջիկը նորից տեսնում է տղային և տղայի ուրախությունը սահման չունի: Միանգամից գրկում է աղջկան:
    -Գիտե՞ս, քո հեռանալուց հետո հայրս վերադառնում է իր գործին ու հիմա ամեն ինչ լավ է:Նա նույն կենսուրախ մարդն է: Նույնիսկ ավելի լավ է, քան առաջ էր: Ես գիտեմ՝ դու հրեշտակ ես:
    Աղջկա գունատ դեմքին ընդգծվեցին կարմիր այտերը:Դա նրա կյանքի երջանիկ րոպեներից մեկն էր ու դեռ շարունակվում էր երջանկությունը:Կյանքը նրան տալիս է պարգև՝սերը:Այն տղան և Ռեջինան իրար երկնային սիրով սկսում են սիրել...Երջանկության ժամանակ էլ Ռեջինան հին սովորության համաձայն վաղ առավոտյան գնում է եկեղեցի:Նորից նույն մարդն էր այնտեղ: Աղջիկը գրկում է մարդուն և ուրախության մեջ նրա աչքերից արևային անձրև է հոսում:
    -Դու հրեշտակ դարձա՞ր,-ասաց մարդը: -Ո՛չ,ես հրեշտակ չդարձա,բայց հիմա ,երբ մարդկանց տեսնում եմ երջանիկ ես ինձ երկնքում եմ զգում,ես այսպես էլ պատկերացնում էի Երկնային թագավորությունը: Մարդը նայում է աղջկան,ամբողջ եկեղեցին լուսավորվում է ակնթարթային լույսով:Մարդը դանդաղ քայլերով մոտեցնում է Աստծու նկարին և ձուլվում նրան:
    Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 16.04.2013, 12:33:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  16. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (20.04.2013), Smokie (16.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), Այբ (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  17. #9
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    7-րդ տարբերակ

    Պարտություն


    Արևը վաղուց մայր է մտել: Դրսում արդեն մութ է: Օրեր շարունակ արվեստանոցում լարված աշխատում եմ : Քանդակի բնորդն անգամ գնացել է, բայց ես շարունակում եմ ծեփակերտել:
    Համարյա վերջացնում եմ «Դոն Միգելը» : Ձեռքերիս մեջ կենդանություն է ստացել մոտավորապես իմ հասակի՝ թիկնեղ, լայն ճակատով, երկար մորուքով, հպարտ նայվածքով ծերունի, որին «Դոն Միգել» եմ կոչել:
    Հինգ ամիս է, ինչ աշխատում եմ և հիմա վերջին շտկումներն եմ անում: Հոգնածությունից ձեռքերս հազիվ են ինձ ենթարկվում, բայց անտեսանելի, շատ զգայական մի ներքին ուժ, ստիպում է ինձ կանգ չառնել:
    Զգայարաններս ծայրաստիճան լարված են: Աչքերս լարվածությունից երևի կարմրել են, իսկ լսողությունս այն աստիճան է սրվել, որ բաց պատուհանից լսում եմ քամուց շարժվող տերևների ձայնները: Մի պահ կանգ եմ առնում: Ուժերս սպառվել են: Նստում եմ աթոռին: Աչքերս փակվում են, բայց զգում եմ, որ իրավունք չունեմ քնին հանձնվելու և սթափվելու համար գոհունակ հայացքով զննում եմ քսանհինգ տարիներիս ստեղծած աշխարհը: Եվ ամեն ինչ այնքա՜ն թանկ է «իմ աշխարհում»՝ քանդակներով լեցուն արվեստանոցը, պատից կախված հին ժամացույցը, հին սեղանի վրա թափված գծագրերը (գծագրերը աշխատանքիս մասն են կազմում), լայն պատուհանը... Չէ՛, հանձնվելու իրավունք չունեմ, երբ վերջին այսքան մոտ եմ:
    Քանդակելու ցանկությունը ներսից այրում է, բայց ֆիզիկական ուժերիս գերհոգնածությունը ինձ գամել է աթոռին, սակայն «Դոն Միգելը» քաշում է, մագնիսական ուժով ձգում է...
    Վառում եմ վերջին ծխախոտս և իսկույն հանգցնում: Ո՛չ հիմա:
    Ուժերիս վրա վստահ՝ մոտենում եմ քանդակին: Եվ հանկարծ ինձ առաջ մղող ներքին ուժը ստիպում է, որ օտարի աչքերով նայեմ քանդակը: Նայում եմ ծերուկիս, ու ինձ թվում է, թե ես չեմ այն քանդակել: Մեկ ուրիշն է հեղինակը, բայց ո՞վ: Տեսողությունս ավելի եմ լարում, և ինչքան նայում եմ «Դոն Միգելին» , այնքան ծերունին ինձ օտար է թվում: Մի պահ նույնիսկ ծերունու աչքերի արտահայտությունը սարսափեցնում է, և թվում է, թե այդ աչքերը ասում են. «Դու «Դոն Միգելը» չես վերջացնի»:
    Սարսափի և հուսահատության այսպիսի զգացում երբեք չէի ունեցել, ինչ այդ պահին...
    Ուժեղ գլխի ցավի հանկարծակի նոպան ինձ ծունկի է բերում: Ցավը անտանելի է: Սակայն մի քանի րոպե հետո նորից ոտքի վրա եմ: Ցավ այլևս չեմ զգում: Պետք է ավարտեմ քանդակը, պետք է «հաղթեմ » ծերունուն:
    Կեսգիշերից արդեն բավական անցել էր, երբ վերջացրեցի ծեփակերտել: Վե՛րջ: «Հաղթեցի » ծերունուն: Հոգնածություն այլևս չեմ զգում: Անչափ երջանիկ եմ: Մի խենթ ցանկություն ստիպում է զննել նաև արվեստանոցի մյուս քանդակները, իսկ յուրաքանչյուր քանդակ իմ էության մասն են կազմում, անբաժանելի «ես»-ը:
    Անսահման երջանիկ հասա տուն: Կինս արդեն քնած էր: Անձայն պառկեցի մահճակալին, որ կնոջս հանկարծ չարթնացնեմ: Երջանկությունը և հոգնածությունը կռիվ են տալիս իմ ներսում: Հոգնած եմ, իսկ երջանկության զգացումը չի թողնում քնել: Ի վերջո, հոգնածությունը հաղթեց: Քնեցի:
    Երկու ժամ էլ չէր անցել, երբ ծարավ զգալով արթնացա: Սենյակում ջուր չկար: Գնացի խոհանոց: Սեղանից բաժակը չհասցրեցի վերցնել, երբ հանդիպեցի նրան: Մի ձեռքով հազիվ բռնվեցի սեղանից, որ վայր չընկնեմ: Նա է՝ «Դոն Միգելը»՝ ծերունին , որը քանդակ լինելով հանդերձ, խոհանոցում շարժվում է և ինձ է նայում:
    -Դու՞,-երկու տառը հազիվ եմ արտաբերում:
    Ծերունին նայում է ինձ, բայց ձայն չի հանում: Չհասցրեցի որևէ շարժում անել, երբ ծերունու անբնական քրքիջը պայթեց ականջներիս մեջ:
    Գլուխս պտտվում է: Ի վիճակի չեմ տեսածս ընկալել:
    Տիրեց լռություն: Նա էլ չի ծիծաղում: Հեգնող ժպիտը անգամ չքացել է: Հիմա այնքա՜ն լուրջ է: Վախենում եմ որևէ շարժում անել, վախենում եմ անգամ շնչել: Մարմինս անշարժացել է: Ուզում եմ, այնուամենայնիվ, մի բան ասել, որ նա չլռի: Չհասցրեցի: Նա առաջինը խախտեց լռությունը.
    -Ես էլ չկամ, բայց դու էլ այլևս գոյություն չունես...
    Գլուխս դարձյալ պտտվեց, և այս անգամ խավարը ծածկեց ամեն ինչ...
    Երբ աչքերս բացեցի, սենյակում էի: Տեսա կնոջս և բժիշկին: Ուշաթափվել էի: Հայացքով փնտրեցի ծերունուն: Չկա: Գնացե՞լ է: Մի՞թե պարզապես տեսիլք էր... Իսկ տեսիլքը լոկ սկիզբը եղավ. մղձավանջը դեռ առջևում էր... Ստացածս հարվածից գոյությունս ընդհատվեց: Գիշերը, երբ վերջացրեցի «Դոն Միգելը» և տուն եկա, երկու հոգի հրդեհում են արվեստանոցս:
    Հանցագործներին բռնեցին, և նրանք ամեն ինչ խոստովանեցին: Նրանց հրամայված է եղել նախ ջարդուփշուր անել բոլոր քանդակները և հետո նոր հրդեհել արվեստանոցը: Թշնամիս հաշվարկել է ամեն մի մանրուք, որ եթե հրդեհը անգամ կասեցվեր, քսանհինգ տարիներիս աշխատանքը չփրկվեր: Պատվիրատուն էլ բռնվեց (իմ նախկին ուսանող ընկերը) : Միշտ էլ իմացել եմ, որ միջազգային ցուցահանդեսին հաղթելս (նրա քանդակները այդ ժամանակ արգելեցին ցուցադրության) ավելի գրգռեց նրա ատելությունը, բայց չէի պատկերացնում, որ նրա՝ չկայացած արվեստագետի չարությունը, այդքան հեռուն կգնա...
    Համարյա մի տարի է անցել: Ոչ մի քանդակ չեմ ծեփակերտել: Անդառնալի կորուստը անտարբեր է դարձրել շրջապատի նկատմամբ: Կարծես թե դուրս եմ մղվել կյանքի հոսանքից:
    Շարունակում եմ ապրել և զարմանում եմ, որ դեռ կամ: Ուժեղ հարվածն է երևի բթացրել նյարդերս, որ չխելագարվեմ: Իսկ գուցե սա էլ է խելագարության մի տեսակ: Չգիտեմ:
    Հրդեհից հետո մի քանի անգամ գնացել եմ արվեստանոց և որոշել էի այլևս չգնալ, բայց քայլերս (սովորականի նման) այնտեղ տարան: Բութ ցավը ծակում է սիրտս, բայց զգայարաններս դարձյալ չեն արձագանքում: Հարվածի ուժգնությունից նույնիսկ արտասվելու ուժ չունեմ: Մնացել է միայն սև պատերը և մի քանի «փրկված» (ինչ-որ մասեր) քանդակներ: Ամեն անգամ, երբ գալիս եմ, ինձ թվում է, թե սեփական գերեզմանիս եմ գալիս:
    Դատարկ արվեստանոցում ուրվականի նման պտտվում եմ: Այն գիշերվանից հետո ծերունուն էլ չտեսա: Իսկ ես ուզում եմ, որ նա նորից հայտնվի, սակայն միայն ձայն եմ լսում, որը հետևում է ինձ. «Ես էլ չկամ, բայց դու էլ այլևս գոյություն չունես... »: Ու միշտ նույն խոսքերը...
    Մեկը հանկարծ թեթև հպումով դիպավ ուսիս: Սարսուռով շրջվում եմ: Մի՞թե նա է: Ավա՜ղ, կինս է:
    -Ես քեզ էի փնտրում, Հենրի՛, -համարյա շշնջաց նա:
    Չպատասխանեցի, բայց բթացած ցավը հանկարծ պոռթկաց իմ մեջ: Այս ամիսների ընթացքում առաջին անգամ փարվեցի կնոջս և ազատություն տվեցի արցունքներիս: Պոռթկումը այնքան ուժեղ է, որ ինձ կառավարել չեմ կարող: Ջախջախված եմ: Ասում են, թե ամեն փակուղուց ելք կա: Չեմ վիճում: Միայն թե ելքը չեմ գտնում:
    Ոչնչացրել են իմ ստեղծած աշխարհը և այդ աշխարհում իմ ներդրած յուրաքանչյուր մասնիկը: Այլևս չկա այն ներքին ուժը, որ միշտ ծեփակերտելիս առաջ էր մղում: Պարտվել եմ նույնիսկ ինքս իմ առջև և անկարող եմ նորից քանդակել, սակայն ահավոր ուզում եմ ձեռքերիս մեջ զգալ կավը, շնչել նրա հոտը...
    Չկան այլևս իմ քանդակները՝ «Մեղանչողը», «Իտալացին», «Բանտարկյալը», «Ատելությունը», «Լիլիթը», «Խորհրդավոր աչքերը», «Ժպիտը»... «Դոն Միգելը»...Չկա այլևս իմ կյանքը...
    Ինձ հետ է միայն «Դոն Միգելի» ձայնը, որ չի հոգնում կրկնելուց . «Ես էլ չկամ, բայց դու էլ այլևս գոյություն չունես... »:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  18. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    enna (17.04.2013), Lusntag Lusine (20.04.2013), Sambitbaba (20.04.2013), Smokie (17.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  19. #10
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    8-րդ տարբերակ

    ԱԿԱՆՋԱՎՈՐ ԼՈւՍԻՆ


    Լուսինն անթերի կլոր էր, շրջակայքը ճերմակով ներկել էր այնպես, որ բակ դուրս եկած Աղասին թվաց` ձմեռ է, «հո՛ւ» արեց` գոլորշի չկա, նայեց վերնաշապկի կարճ թևքին` ժպտաց. ամառ է, այ դմբո...Վայ էս Մրտոյի արաղը, վայ` ասաց ինքն իրեն ու մտավ փայտաշեն պետքարանը: «Զգույշ»,-կանչեց Մրտոն, որ տնից ելնելով տեսավ, թե ժանգոտ ծխնիներից կախ դուռը ոնց ճռռալով փակվեց Աղասի ետևից: «Ինչի՞ որ»,-հարցրեց Աղասը ներսից: «Մեջտեղի տախտակը թուլացել ա»: «Ասեիր` էդ էլ սարքեինք, էլի»,-Աղասը դուրս եկավ` կանգնեց ընկերոջ կողքը. Մարտիկի գոմն էին նորոգել, հետո, դե, պարզ է` հյուրասիրություն` եփած աքլոր, տապակած կարտոֆիլ, լոլիկ-վարունգ, կանաչի-բողկ, պանիր-լավաշ, մածուն, սալորի օղի: «Սպասի, ավտոն հանեմ»,-ասաց Մարտիկը: «Չէ, խմած ենք, ոտով կգնամ»: «Ի...էս ո՞ր դարն ա, ո՞վ ա հիմա գյուղից գյուղ ոտով գնում»: «Եղածը իրեք-չորս կիլոմետր չի՞, կգնամ, էլի, Մարտիկ ջան, համ էլ կթարմանամ»,-Աղասը դեռ չէր շրջվել հեռանալու` Մարգարիտը դուրս եկավ տանից` օղու մեծ շիշը ձեռքին, մառան էր տանում, նայեց տղամարդկանց, ուղղեց բլուզը, ասաց. «Մնա, Աղաս եղբայր, կզանգենք` տիկնոջդ կզգուշացնենք»: «Շնորհակալ եմ, կգնամ...բարով մնաք»,-վախեցած փութով հրաժարվեց Աղասը, շրջվեց, բախվեց դարպասի կողին, կողմնորոշվեց` դուրս եկավ:
    Ծղրիդները երգում էին, ճանապարհը` լուսավոր, Աղասը քայլում էր ու շվշվացնում, էդպես շվշվացնելով իջավ Քանաքեռավանի դիքը, զիբլանոցի մոտով անցավ, ու արդեն երևացին Զովունու առաջին լույսերը. էսքանը չի՞, ասում էր` ավտոն հանեմ, մնա, եսիմ ինչ: Գլուխը թեքորեն բարձրացրեց` նայեց ուսնին` ի՜նչ ազիզ գիշեր ա...Բայց էս ի՞նչ զարմանք ա...Աչքերը տրորեց` մեկ էլ նայեց` հա, էլի, լուսինն ականջավոր ա...Այ քեզ բան...Նորից նայեց` լուսնի ականջները շարժվեցին: Թու՛, չար սատանա` մրմրթաց` աչքերը մեկ էլ տրորեց...Վայ քո անտեր...Շուն էր` քարի գլխին, լուսինն առել էր ցից ականջների մեջ: Քշշ, քու տիրու...Քար շպրտեց, բայց գցածը տեղ չհասավ, բարձր էր նստած շունը, այնուամենայնիվ Աղասի պոռթկումը հարգեց` թողեց-գնաց: Աղասը նստեց արևի ջերմությունը պահած քարին, հանեց սիգարետը, փնտրեց գրպաններում` լուցկի չկար: Էն ի՞նչ երկար, երերուն ստվերներ են հեռվում...Գերեզմանոց ա՞...Չէ, շինարարության երկաթ-մերկաթ են բետոնի մեջից խաչերի պես ցցված: Լավ, բա կրակ հիմա ո՞վ կտա: «Վերցրեք, բարեկամս»,-կողքից խոսեց մի փափուկ, երգեցիկ ձայն, թեքվեց` նայեց...Միջին տարիքի սևահեր, թխամաշկ տղամարդ էր, հագին` մուգ կոստյում, որը մի քիչ հնամաշ էր, սակայն` ոչ անվայելչության աստիճանի, նույնիսկ փողկապ էր կապել, որ կապույտ զոլով առանձնանում էր սպիտակ վերնաշապկին, հրահանը պարզած` անծանոթը ժպտում էր փայլփլող աչքերով, որ ներդաշնակում էին կիսաբաց բերանից պսպղացող ոսկե ատամին: Աղասը վառեց սիգարետը, «Կծխե՞ս»,-հարցրեց: «Շնորհակալ եմ, չեմ ծխում»,-անծանոթը նստեց, գլուխը բարձրացրեց` հրեշտակային ժպտաց, մազերը խիտ ու գանգուր` ճաղատացող Աղասի նախանձն էին շարժում: «Բա էս կողմերում էս կեսգիշերին ի՞նչ ես անում»,-միաժամանակ հարցրին նրանք ու անակնկալի եկած` ծիծաղեցին, սակայն այն մեկի, որ Աղասը չէր, անակնկալի գալը ոնց որ սարքովի լիներ, ծիծաղն էլ կեղծ էր, ու ինքը չասաց` բա էս կողմերում էս կեսգիշերին...այլ ասաց` այս կողմերում այս կեսգիշերով...: Կարող ա՞ ոչինչ էլ չասեց, ես եմ էրկու ձենով խոսել` այս միտքն Աղասին ստիպեց դարձյալ հիշել օղին` շատ թունդ էր անտերը: Ծխեց, ծուխը փչեց հարևանի կողմը` տեսնես կդժգոհի՞...Ոչ, ծխի միջով պարզ ու անմեղսունակ ժպտում է: «Ընկերոջս մոտ էի, էս վերևի գյուղը, օգնեցի` գոմը սարքեցինք, հիմա տուն եմ գնում»,-հաշվետվություն տալու պես ասաց Աղասը: «Տուն ունես, երջանիկ մարդ, կգնաս, թեյ կտան, անկողին կբացեն, կինդ կմտնի ծոցդ, կասի` վաղը, կովը, երեխան, հավերը, կասի` ոչխարը, խոզերը, կասի` խոտը, ծառերը, կասի` պատը, ջրի խողովակը, տանիքը...»: «Կասի»,-տխրած` հաստատեց Աղասը: Ճերմակ փաթիլներով ձյուն իջավ` անձայն նստեց անծանոթի գանգուրներին: «Նոր ամառ էր ոնց որ...»,-առանձնապես չզարմացավ Աղասը, որովհետև չհավատաց, մտածեց` օղին է, որ փաթիլ դարձած իջնում է երկնքից: «Մրսեցի՞ք»: «Չէ, ամառով ո՞վ ա մրսում...»: «Իսկապես, ինչ հիմար հարց տվեցի: Շոգ է, չէ՞»: «Շոգ էլ չի, բայց ցուրտ էլ չի...Չգնա՞նք, դու մնու՞մ ես»,-վեր կացավ Աղասը: «Չէ, ո՞ւր մնամ»,-անծանոթն էլ վեր կացավ, հետո` մեկ անգամ էլ, հետո` էլի...Այ քեզ խեղկատակ` աչքերը տրորելով մտածեց Աղասը, «Հետս գալիս ես Զովունի՞»,-հարցրեց: «Գնանք իրար հետ, եթե դեմ չեք, եթե դեմ եք` ես ետևից կգամ»: «Չէ, ավելի լավ ա առաջից գնա: Այսինքն, ինչ եմ ասում, իրար հետ գնանք»: Նրանք քայլեցին ասֆալտով: Անձրև կաթաց, անծանոթն օձիքը բարձրացրեց` առաջ անցավ, ստվերը ետ գցած` պարելու պես էր քայլում, կտրուկ շրջվեց` աչքերը լուսարձակների պես ծակեցին մութը, հասան Աղասին, «Դու ցանկանում ես...»,-ասաց: «Ի՞նչը...»,-զգաստացավ Աղասը: «Որ մոտենամ»: «Հա, էլի, հետ ու առաջ ես ընկնում, շշկռացնում, արի կողքովս քայլի»: Աղասին թվում էր` ինչքան գնում են` գյուղն այնքան հեռանում է, բայց դա իրեն չէր անհանգստացնում` հա, էլի, ո՞ւր եմ շտապում, տաք գիշեր ա, մաքուր օդ...Հարևանությամբ քայլող անծանոթը քսվեց իրեն, քսվելիս էլ կատվի պես մռռաց. «Ասե՞մ, ինչ ես ուզում»: «Ոչինչ էլ չեմ ուզում, իմ արև, էնքան հանգիստ եմ, էսպես հանգիստ հեչ չեմ եղել»,-հակադարձեց Աղասը` շտապ-շտապ, ասես եթե չշտապեր` փոշմանելու էր: «Այդքան անխռով է հոգիդ, այո՞, զարմանալի մարդ ես, լավ, ծխել էլ չես ուզո՞ւմ»: «Ծխել ուզում եմ»,-ուրախացավ Աղասը, պարզվեց` ուզածն ընդամենը ծխելն է, սիգարետը դրեց բերանը, հարևանը հանեց հրահանը, վառեց` ձեռնափով զեփյուռից պատսպարած, ծուխը երկուսի արանքով բարձրացավ երկինք: «Խորհրդանշական տեսարան է, երկու հոգի գիշերով` միմյանց հակված, նրանց ձեռքին` կրակ...Ընտանիքի, ես կասեի` օջախի ջերմություն կա, ափսոս, ոչ ոք չտեսավ: Թեև ի՞նչ իմանաս, հը՞...»,-անծանոթը քրքջաց, ծռմռվեց, ձեռքը տարավ` շապիկի տակից թրթուր հանեց` գցեց բերանը, «Ոնց էր խուտուտ տալիս ավազակը»,-ասաց: «Համո՞վ ա»,-հարցրեց Աղասը: «Բժիշկն է խորհուրդ տվել, ստամոքսի խոցին օգուտ է: Դու էլ կուլ տուր, խորհուրդ եմ տալիս, խոց չունես, բայց գաստրիտ կա, խոցի նախադուռն է»: «Հա, որ շատ եմ ուտում, ստամոքսս վառում ա»,-խոստովանեց Աղասը: «Առ»,-հարևանը ծոցից հանեց պոզավոր թրթուրին` մեկնեց նրան: «Բազմացնում ե՞ս ծոցիդ»,-ասաց Աղասը. խոսքը չավարտած` թրթուրը հայտնվեց բերանում` փափուկ սահեց կերակրափողով: «Չնստե՞նք, կանգնած ծխելը երևի այնքան հաճելի չէ»,-նկատեց անծանոթը: «Նստենք»,-համաձայնեց Աղասն ու անմիջապես նստեց բետոնե պարսպին, անծանոթը տեղ գրավեց կողքին` կիպ, այնպես, որ նրանց ազդրերը հպվեցին: «Հեռու նստի, ես էդ բաները չեմ սիրում»,-հրեց Աղասը: «Լավ դե, գիշերվա կեսն է, մարդ չկա, ազատ թող քեզ»,-հրված անծանոթը նորից մոտեցավ: «Կտամ` կսպանեմ, արա»,-սպառնաց Աղասը: «Կտամ` կսպանեմ: Ֆու, կոշտ, կոպիտ գեղջուկ: Ասա` ինչի ես սպանում, մարդը, ասենք, մրսել է, մոտենում է` տաքանա: Քրիստոնյա չենք դառնում, չէ: Թեպետ, գուցե սխալվում եմ: Չէ՞ որ դու կարողացել ես սպանել ցանկություններդ, քիչ առաջ հարցրի, ասացիր` չունեմ : Իսկ դա մեծ առաջընթաց է»: «Չէ, էնպես չի, որ ըսկի չունեմ,-արձագանքեց Աղասը,-բայց` մանդր-մունդր, ասենք` տրակտոր չունեմ, ավտո...Էդպես, էլի»: Անծանոթը ծիծաղեց. «Տրակտորն, ըստ քեզ, մանր-մո՞ւնր է»: «Դե, գիտե՞ս ինչ կա...Մարդիկ հրեն աշխարհը քանդում են, ուտում` չեն կշտանում, տրակտորս աչքիդ շատ երևա՞ց»: «Ճիշտ որ, խեղճ Աղաս»: «Ի, անունս ի՞նչ իմացար»: «Ինքդ ասիր քիչ առաջ, մոռացա՞ր, երևի շատ ես խմել Մարտիկի տանը»: «Էդ էլ եմ ես ասե՞լ»: «Բա չէ, օդից բռնեցի»: «Դե հա, ես եմ ասել, էլ ո՞վ»: «Լավ, տրակտորը թողնենք, դու այն ասա` հոգու ցանկություններ չունե՞ս, հոգևոր, ինչո՞ւ չէ` նաև մարմնային, քանզի հոգին մարմնից անդին չէ, միջումն է, և երբ նրանք ներդաշնակված են, հոգին թույլ է տալիս, որ մարմինը խրախճանի երբեմն, և հակառակը` մարմինը չի խոչընդոտում, որպեսզի հոգին անրջի, տառապի, վեհանա, մաքրվի: Սակայն կրկնում եմ` սա այն դեպքում, երբ նրանք ներդաշնակ են, հաշտ, հակառակ դեպքում` հիվանդություն է ու ցավ: Քեզ մոտ ո՞նց է, ներդաշնա՞կ են, հա՞շտ են»: «Ի՞նչ իմանամ, հաշտ կլնեն էլի»: «Մարմինդ չե՞ս մոռանում ի շահ հոգու»,-համառեց անծանոթն ու քրքջաց ծռմռվելով: «Հը՞, էլի թրթուր մտա՞վ ծոցդ»: «Այո...Կուզե՞ս»,-ծոցից հանած թրթուրը, որ իր պես ծռմռվում էր, նա խոթեց Աղասի բերանը. թրթուրը պլստաց-գնաց, տեղ հասավ` խուտուտ տվեց Աղասի ներսը: «Լսի...Խաժակ ախպեր, ախր դու որտեղի՞ց հայտնվեցիր էս կեսգիշերին»: «Խորամանկ մարդ ես, Աղաս, խոսքը կտուրն ես գցում, ես հոգու և մարմնի ներդաշնակության խնդիրն եմ դրել առջևդ, իսկ դու...»: «Դե, ասինք, ներդաշնակ են, էլի: Իմ կնիկն ինձ ծով ա»: «Կնի՞կ...Կնոջ մասին խոսք չկար...Սակայն քանզի հիշատակեցիր` հարցնեմ` ինչ է, այդքան լա՞վն է կինդ»: «Շատ»: «Բայց Մրտոյի Մարգարիտն ավելի լավն է, չէ՞...Կրծքերը ձիգ, հետևը բարձր...»: «Չկպնես, կսպանեմ»,-սպառնաց Աղասը: «Ինչ ասեցի` ասիր` կսպանեմ...Ղաչաղ ես, ինչ ես...Մի հատ ուղիղ նայիր ճշմարտության աչքերին, Մարգարիտը չլիներ` գոմն ինչի՞ էիր նորոգում, շատ պե՞տքդ էր»: «Ի...Մարտիկի հետ որ ընկեր էինք` Մարգարիտն ու՞ր էր: Լսի, բայց դու նրանց ի՞նչ ես ճանաչում»: «Այ քեզ բան...Ո՞նց է դու կճանաչես, ես չեմ ճանաչի: Սիրուն կին է` ասացի սիրուն է, այնպես բորբոքվեցիր, կարծես քոնը լինի»: «Իմն ավելի լավն ա»: «Այդ ո՞նց, է՛...Երկու երեխա է բերել, կով է կթում, հավերին կուտ տալիս, տան գործերն անում...Իսկի չի կոպտացե՞լ, ստինքներն ու ազդրերն իսկի չեն կակղե՞լ, քրտինքի, սոխ ու սխտորի հոտ չի գալիս վրայի՞ց, գիշերով հոգնած չի ընկնում-քնո՞ւմ անմիջապես»: «Դե, մեծ տնտեսություն ա, տանջվում հոգնում ա խեղճը»,-կնոջն արդարացրեց Աղասը: «Ես նրան հո չե՞մ մեղադրում, Աղաս, քավ լիցի: Եթե մեղավոր կա` ավելի շատ դու ես, դու ես բերել նրան` կապել քո այդ տնտեսություն կոչվածին, հիմա ծռվել, ծռմռվել է խեղճը...Թեև առաջ էլ մի երևելի...»: «Կարգին խոսի կնգաս մասին, արա»,-վիրավորված ընդհատեց Աղասը, ուզեց ավելացնի` կտամ-կսպանեմ, բայց ամաչեց: «Իսկ քաղաքի փողոցներում այնպիսի աղջիկներ կան հիմա, թարմություն ու սեր են արտածում նրանց ճկուն մարմինները, նրանց շուրթերի մեջ կյանքի հյութն է ուռչում-բողբոջում»: «Դե...Ամեն բան` իրա ժամանակին»: «Իրա ժամանակին,-ծաղրեց Խաժակը:-Իբր ժամանակին վայելել ես: Տեսածդ այս մի կինը չի՞»: «Պապս ասում էր` դրանք բոլորը մեկ են, Աղաս, իզուր ման չգաս»: «Պապական ճշմարտությունները չեն փրկում, Աղաս, սուտ սփոփություն է»: «Լավ, հիմա ինչ ես ուզում ինձնից, այ ախպեր, մարմին, հոգի, ներդաշնակություն...Էս գիշերվա կեսին արունս ինչի՞ ես պղտորում, թող ծխեմ` հանգիստ հասնեմ տուն, էլի»,-սրտնեղեց Աղասը: «Կարոտեց, կարոտեց նա իր տունը, իր կնոջը, կովին, ոչխարին...»: «Հա, հենց կարոտեցի»: «Լավ էլ արիր, քո ցավն էլ տանեմ: Աղաս, սիրելիս, այնքան շնորհակալ եմ երկինքներին, որ մեր այս գիշերային հանդիպումը կազմակերպեցին, ժամ առաջ դեռևս կասկածում էի մարդ արարածին, բայց հիմա, շնորհիվ քեզ, համոզված եմ` հասնելու ենք, մարդը հասնելու է կատարելության, մարդը հաղթահարելու է մթին ուժերին, բնազդին, շնորհակալ եմ, եղբայր»,-անծանոթը հուզված թափահարում էր Աղասի ձեռքը: «Գնանք, ուշ ա»,-Աղասը ուժով խլեց ձեռքը: «Գնանք, եղբայրս: Բայց ու՞ր եմ շտապում, տեղ էլ չունեմ գնալու: Աղաս, քո մեծ տանը մի պստիկ տեղ չկա՞ ինձ համար, քնանամ այս գիշեր...Չեմ հասկանում, հայ քրիստոնյայի տուն չի՞»: «Հա, տուն ա, բայց...չնեղանաս, ես անծանոթ մարդու տուն չեմ տանում»: «Անծանո՞թ...Եղբա՛յր, ես եմ, Խաժակը, աչքերիս նայիր»: Աղասը նայեց...Խաժակի մի աչքը խաժ էր, մյուսը...կանաչ, կապույտ, սև, շագանակագույն, մոխրագույն, ճերմակ...»Չէ,-ասաց` պոկելով հայացքը,-չեմ կարող»: «Շնորհակալ եմ, շատ եմ շնորհակալ: Ես էլ ասի` կարգին մարդու հետ գործ ունեմ, դարձյալ սխալվեցի, ի՜նչ դառն է ճակատագիրս, Աստված իմ...Մնաս բարով, Աղաս»:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  20. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    impression (16.04.2013), Lusntag Lusine (20.04.2013), Sambitbaba (20.04.2013), Smokie (17.04.2013), Արևանուռ (20.04.2013), Հայկօ (21.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  21. #11
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Խաժակն արագ հեռանում էր, խռոված երեխայի պես ուսերը վեր էր քաշել, քթի տակ փնթփնթում էր, ձեռքերը թատերային տարուբերում...Տարրալուծվեց` կորավ խավարի մեջ: Աղասը սիգարետ խրեց բերանը: Մի սև մեքենա անցավ, անձայն, անլույս, ստվերի պես սլացավ վեր` դեպի Մարտիկենց գյուղը: Էս ինչ են էս ժամանակակից ավտոները, ո՛չ ճռռոց, ո՛չ դռռոց, սուսուփուս թռնում են, ասա գոնե լուսերդ վառի, տնաշեն` մտածեց Աղասը, խփեց ծնկներին, վեր կացավ: Սակայն վար շրջվելու փոխարեն, վեր նայեց, ինչ-որ բան գրավել էր ուշադրությունը...Ճերմակ լույս էր, դանդաղ գալիս էր ճամփով, չէ, մարդ էր, ճերմակազգեստ աղջիկ, օծանելիքի բույրն իրենից շուտ հասավ` խուտուտ տվեց Աղասի քիթը, ապա հևոցը տաք թարմությամբ դիպավ դեմքին: «Տականք, տականք»,-պոռթկաց աղջիկը, հեկեկաց ու ընկավ Աղասի գիրկը: «Ի՞նչ ա պատահել, աղջիկ ջան»,-հուզվեց Աղասը: «Կարծում էի կարգին տղա է, բայց տականք է, տականք...Ասացի` մեքենան կանգնեցրու, ես քեզ հետ էլ իսկի մի մետր էլ չեմ գնա»: «Կանգնե՞ց»: «Հա, կարծում էր ձև եմ անում, ես էլ վերցրի ու դուրս եկա, ինքն էլ թողեց ու գնաց: Քաղաքը հեռու՞ է»: «Մոտիկ չի, դեռ մի գյուղ էլ պիտի անցնես ու էլի...»: «Անունս Մարիամիկ է»: «Լավ անուն ունես, Մարիամիկ ջան: Իմ անունը Աղաս ա: Չգնա՞նք կամաց-կամաց»: «Գնանք, Աղաս ջան»: Աղջիկը ճկուն սեթևեթանքով քայլեց Աղասի կողքով, բարձր կրունկները դժվարացնում էին քայլքը, կոշիկները հանեց` պահեց ձեռքին, մերկ ոտնաթաթերը ճերմակ կատվիկների պես մռմռալով` փափուկ կաթկթեցին ասֆալտին, քիչ առաջ օտար` մի տեսակ մոտեցավ, մտերիմի պես դարձավ, իսկ երբ ոտքը դրեց մանրախճին, ասաց` վախ, ու կախվեց Աղասի բազկից, Աղասն իրեն երջանիկ զգաց, արի գրկեմ-տանեմ էլի` մտածեց: «Ցավաց...ահա, արյուն եկավ...Կկարողանա՞ս, Աղաս»: Աղասը գրկեց աղջկան, բարձրացրեց` տարավ: «Չէ, այդպես կհոգնես»: «Չեմ հոգնի»,-հավատացրեց Աղասը: «Չէ, սպասիր...-աղջիկն իջավ, պտտվեց` ետևից գրկեց Աղասի վիզը, ոտքերով էլ` մեջքը.-Այ, այսպես լավ է, չէ՞»: «Լավ ա»,-արձագանքեց Աղասը. Մարիամիկի կոշիկներն նրա քթի տակ էին, մերկացած ոտնաթաթերը` առջևում` ուղենիշի պես, Աղասը երկու կողմից գրկել էր աղջկա ազդրերն ու տանում էր այնպես` ասես աղջիկը քաշ չուներ, միայն` հմայք, լուսինն ամպի ետևից դուրս եկավ` լուսավորեց, նրանց միացյալ ստվերն առջևում երկարեց, տարօրինակ գծագրումներ ընդունեց, Աղասին դուր չեկավ ծամածռություն հիշեցնող ստվերը, ուզեց հասնի` անցնի, բայց ո՞նց: «Այս ուշ գիշերով ու՞ր էիր գնում, Աղաս»,-աղջկա հարցը տաք հոսքով դիպավ ծոծրակին: «Ընկերոջս տանը գործ կար, էս վերևի գյուղում, արեցինք, հիմա տուն եմ գնում»,-պատասխանեց Աղասը. աղջկա ոտնաթաթի հետ էր խոսում, նա էլ արձագանքում էր չարաճճի: «Շուտով կհասնես, ինձ կիջացնես, կասես` դե գնա, ու ես էլ վիրավոր ոտքով դեռ ինչքա՜ն պիտի գնամ...Հեռախոսս էլ տականքի մեքենայում թողեցի, թե չէ կարելի էր տաքսի կանչել: Հեռախոսդ չես տա՞, զանգեմ»,-ոտնաթաթը հարցական ձգվեց, մյուսը մտել էր այս մեկի տակը` ագուցվել: «Չեմ վերցրել, գործի մեջ խանգարում ա, զընգ հա զընգ: Աղջիկ ջան...»: «Մարիամիկ, ջան»,-սեթևեթելով ճշտեց ոտնաթաթը, բութ մատիկը տնկվեց կամակոր: «Մարիամիկ ջան,-հաճույքով կրկնեց Աղասը, ձեռքն ակամա տարավ` դիպցրեց աղջկա ոտքին,-հայ քրիստոնյա ենք, կգաս, կգիշերես մեր տանը, վաղը լուսով կգնաս քո քաղաքը: Հրեն, տունն արդեն երևաց»: Աղջիկն իջավ Աղասի շալակից, մոտեցավ` նայեց աչքերի մեջ, «Բա չես վախենու՞մ, Աղաս»,-հարցրեց` տաք շունչը խփելով Աղասի դեմքին: «Չէ»,-կիսաձայն-անվստահ պատասխանեց Աղասը. հանկարծ կռահեց` աղջիկը նման է Մարգարիտին, շատ է նման: «Կոշիկներդ հագի, Մարգարիտ, ոտքերդ կկեղտոտվեն»: «Ոչինչ, կլվամ, ջուր չես տա՞»: «Կտամ»: Կյանքս էլ հետը կտամ` ուզեց ասել Աղասը, նա մտովի արդեն լվանում էր աղջկա ոտքերը, զգում մատների չարաճճի խլրտոցն ափերի մեջ: Շունը մոտեցավ, հոտ քաշեց աղջկանից, վախեցած ոռնաց ու տարօրինակ ընկրկումներով մտավ բույնը: Շան ոռնոցի վրա թթենու սաղարթից թևաբախման թպրտոց լսվեց, կարմրակտուց սև թռչունը սահեց-իջավ-խփվեց Աղասին` թռավ-կորավ: «Շշկռված անտեր»,-արձագանքեց Աղասը: Մարիամիկը կռացավ` բարձրացրեց սև փետուրը, խրեց մազերի մեջ, բայց փետուրը սահեց` ընկավ: Կատուն մուտքի մոտ մեջքն ուռցրել` ֆշշում էր, Աղասը ոտքով շպրտեց նրան, մտան տուն: Դուռը երկար ու ձիգ ճռռաց, մութ ննջարանից հայտնվեց կինը, քնատ հորանջեց, մոտ եկավ` տեսավ, աչքերը զարմացած կլորվեցին, ճմրթված ստինքը կրծկալից դուրս ընկավ` կախվեց: «Խեղճ երեխուն գիշերով թողել են ճամփեքին...»,-սկսեց Աղասն ու լռվեց: «Բարեկամիս տանից էի գալիս, մեքենան խփվեց սյանը` կախվեց ձորի վրա, վարորդը գնաց գյուղից տրակտոր բերելու, ես էլ, ճարահատյալ, ոտքով եկա դեպի քաղաք, սարսափելի էր, բվերը բվվում էին, չախկալները հաչում...Աստծուց էր, պարոն Աղասին հանդիպեցի»,-պատմեց Մարիամիկը: «Մարտիկի տնից էի գալիս,-լրացրեց Աղասը:-Ուշ ա, էրեխեն թող մեր մոտ քնի, առավոտ կգնա»: «Թող քնի»,-ուսերը վեր քաշեց կինը: Մարիամիկը ժպտաց, բարի գիշեր մաղթեց Աղասին ու գնաց կնոջ ետևից:
    Աղասը հագուստը հանեց, մտավ անկողին: Լուսինը եկավ, ճերմակ լույսը պատուհանից ներս գցեց` ծակեց աչքերը: Աղասը երես թեքեց լուսնից: Դեմքը պատին, թիկունքը սենյակի մուտքին` հանկարծ ոտնաձայներ լսեց` փափուկ, հուշիկ...Մոտեցան, լռեցին մահճակալի մոտ...Աղասը վախենում էր շրջվել` դատարկությունը տեսնել, սրտատրոփ սպասում էր...Ահա, վերմակը ետևում բարձրացավ, աղջկա մարմինը եկավ` սեղմվեց թիկունքին...«Եկել եմ, Աղաս»,-շշնջաց աղջիկը: Աղասը շրջվեց: Վախենում էր, վախենում էր մարմինը հրաժարվի` վախենա անծանոթ մարմնից, սակայն աղջկա խենթացնող մաշկը, բույրերը, շոյանքները, կիսաբաց աչքերի, կիսաբաց շուրթերի գերող հմայքը, օձագալար գրկախառնությունները, տաք համբույրները մոռացնել տվին ամեն բան, մնաց միայն սերը, սերը...
    Առավոտյան, երբ արեգակը բարձրացել` շողերը պատուհանից ներս էր գցել, Աղասն արթնացավ, աչքերը տրորեց` նայեց...աղջիկը չկար, երևի իր սենյակն է գնացել` մտածեց, դուրս եկավ միջանցք, «Էն աղջիկն ի՞նչ եղավ»,-հարցրեց դեպի խոհանոցը: «Ի՞նչ աղջիկ»,-զարմացավ կինը: «Էն, գիշերվա, էլի»: «Շատ ես խմել, Աղաս, երազում աղջիկներ ես տեսել,-ծիծաղեց կինը:-Լվացվի, լվացվի` արի, հաց եմ դնում»:
    Վերադարձավ սենյակ, դեմքը մոտեցրեց բարձին` ագահորեն հոտոտելով փնտրեց...Աղջկա հոտը չկար: Դուրս եկավ բակ, ջրի ծորակը բացեց` մոլորված կանգնեց առաջը, հիշեց` հայացքով փնտրեց...սև փետուրն ընկած էր ծառի տակ, վերցրեց, ժպտաց, նետեց քամուն, քամին առավ, բարձրացրեց` տարավ հեռու: «Մարդ իմանա` կա՞ էս աշխարհը, թե՞ սուտ ա...»,-մտածեց Աղասը` հայացքը հեռացող փետուրին սևեռած:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  22. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (16.04.2013), impression (16.04.2013), Lusntag Lusine (20.04.2013), Sambitbaba (20.04.2013), Smokie (17.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), Արևանուռ (20.04.2013), Հայկօ (21.04.2013), Մինա (20.04.2013), Նաիրուհի (18.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  23. #12
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    9-րդ տարբերակ

    Գծեր Շեղողը


    Նայում է ժամացույցին: 11:49: Հանդիպումը սկսվելու է ուղիղ կեսօրին...ուշանալու է: Նրա սպիտակ շապիկը, խնամքով դասավորված թղթապանակը, փայլուն կոշիկները... Այս տեսակին ճանաչում եմ ու սիրում եմ նայել նրանց, երբ ընկած են լինում հսկայական խցանման մեջ, կարևոր հանդիպումից ուղիղ իննը րոպե առաջ: Ի՞նչ կանի նա:
    -Կես ժամից հազիվ դուրս գանք էս խաչմերուկից, բայց հլը դուրս նայեք, իրարանցում է, ամեն ինչ կանգնած, ախր գլխավոր պողոտայով պլստալու ձև չկա, ասում են պատվիրակություն է եկել, հետիոտներին էլ չեն թողնում մայթ դուրս գալ,-ասում է տաքսիստը:
    Նրա ճակատին նկատվում են քրտինքի կաթիլներ: Հետիոտներին չեն թողնում դուրս գալ...Իր հանդիպան վայր հասնելու համար պետք է անցնի գլխավոր պողոտայով, ինչ գնով ուզում է լինի, ուղիղ ութ րոպեից պետք է լինել տեղում: Ձեռքը մտցնում է գրպանը, շոյում-հանում է հինգհազարանոց թղթադրամը:
    -Արագ, խնդրում եմ,-ասում է:
    -Դուք ինձ ձեռք եք առնու՞մ,-աչքերն է չռում տաքսիստը,-չե՞ք տեսնում, որ խցանում է, ասում եմ՝ փակ են բոլոր ճանաարհները: Ելք չկա:
    Ելք չկա, ելք չկա, ելք չկա:
    -Չնայած կարելի է անցնել ստորգետնյա ուղիյով: Այնտեղ միայն մալուխներ են, առնետներ ու փտած սարդոստայներ: Հորեղբայրս շինարար է եղել այս փողոցի կառուցման ժամանակ ու հաճախ էր պատմում, որ էստեղ ստորգետնյա թունելներ կան՝ հենց փողոցների տակով, այսինքն եթե կարողանաք իջնել ցած, հասնել մինչև խաչմերուկ, թեքվել աջ, քայլել մի երեսուն մետր, կհասնեք ձեր ուզած հասցեի մոտ,-ասում է տաքսիտը՝ կարծես թե դիտմամբ հանգստացնելով ձայնը, այնքան հանգստացնելով, որ թվում է՝ հիպնոս է պատրաստվում անել:
    Նա նայում է ժամացույցին: 11: 53: Յոթ րոպե:
    -Ստորգետնյա մուտքը հեն է,-ցույց է տալիս տաքսիստը հանդիպակած երթուղու կանգնած մեքենաներից մեկի դիմաց: Ասֆալտի վրա չուգունե կափարիչն է:
    11:54:
    Ելք չկա: Տաքսիստը վերցնում է թղթադրամը, դնում գրպանը, հանում մյուս գրպանից հազարանոցներն ու հաշվում չորս հատ:
    -Սա ձեր մանրը,-ասում է նա,-բարի ճանապարհ:
    Այլևս ելք չկա: Փայլուն կոշիկները, խնամքով դասավորված թղթապանակը, սպիտակ շապիկը դուրս են գալիս տաքսիից, անցնում լռված-կանգնած մեքենաների արանքով: Հասնելով չուգունե կափարիչին երկմտում է մի պահ: Նայում շուրջը: Մեքենաներից իրեն են հետևում որոշ հետաքրքրասերների զարմացած հայացքները: Կռանում-քաշում-բացում է կափարիչը: Նայում է ներս: Մութ, խոնավ ու գարշելի է: Լսվում են փտած սարդոստայների նվվոցը, առնետների ծվծվոցն ու մալուխների խուլ տզզոցը... Սպիտակ շապիկը, խնամքով դասավորված թղթապանակն ու փայլուն կոշիկները հերթով փայլում են արևի տակ ու կորում ստորգետնյա խավարում: Լռված-կանգնած մեքենաներից նայում են որոշ հետաքրքրասերների հիացած դեմքերը:
    11: 59: Գործարար կենտրոնի պահակը լսում է տարօրինակ ձայներ հետնամուտքից: Վերցնում է մահակն ու քայլում ձայնի հետևից: Ձայնը ճանկռում է դուռն ու խնդրում ներս թողնել իրեն: Պահակը բացում է դուռը: Մահակը ձեռքում ամուր սեղմած-պահած: Փայլուն կոշիկներ, խնամքով դասավորված թղթապանակ և սպիտակ շապիկ, շապիկի վրա՝ ձախ թևքի մոտ, մրոտ լաքա:

    Ինձ ասում են նկարիչ: Կամ ասում են գծերը շեղող...
    Չնայած, ինձ ոչ ոք ոչ մի բան էլ չի ասում: Ես չափից դուրս ծեր ու միայնակ եմ, որպեսզի մեկն ու մեկն իմ անունը տա: Ես ուղղակի տեսնում եմ կյանքի գծերն ու հետևում դրանց: Գծերի մասին էլ չգիտեք, իհարկե...դրանց մասին քչերը գիտեն, էհ, որտեղից իմանան, եթե չեն տեսել ոչ մի անգամ: Իմ ծանոթներից միայն ես եմ, որ տեսնում եմ այդ գծերը, ինձ էլ ոչ ոք չի հիշում...բայց որ հիշեին, ինձ կասեին Գծեր Շեղող: Լավ է հնչում: Այս քաղաքում լավ կհնչեր: Կտրուկ է, ազդեցիկ է, կոպիտ է, բայց խորհրդավոր է: Հենց այս քաղաքի պես: Լավ է հնչում:
    Ես եմ նկարիչը, որ շեղում եմ գծերը...
    Հարցնում եք՝ ի՞նչ ասել է՝ գծերը շեղե՞լ:
    Իսկ դուք մտածե՞լ եք, որ ապրում եք նախապես գծված գծերով: Մտածե՞լ եք, ինչ կլիներ ձեզ հետ, եթե մի օր տուն գնայիք ոչ թե սովորական ճանապարհով՝ այլ անցնելով հարևան թաղով...
    Ես եմ, որ շեղում եմ գծերը: Ես Գծերը Շեղողն եմ:


    Նայում-տեսնում-զմայլվում եմ նրանով: Դիակիզարանի խցի առջև կանգնած: Կուրծքը փարթամ, ակնոցները՝ սիրուն քթին, երկար մազերը՝ ուսերին սեգ: Եկել-հասել է ամենապատասխանատու մասին:
    -Հիմա պետք է փակել խցի դուռը՝ ուշադիր հետևելով, որ փակվի հերմետիկ: Կրակը միացնելուց հետո խցում միանգամից երեք հազար աստիճան է լինում: Կհալացնի-կտանի ցանկացած բան, իսկ եթե դուռը լավ փակ չլինի...
    Աղջիկը լսում է մեծ աչքերն ակնոցների հետևից թարթելով: Դեմքը կենտրոնացած է ինչպես պետական քննության ժամանակ:
    -Դե եթե լավ ես փակել, սեղմիր կոճակը,-ասում է փորձառու Անուբիսը,-ճամփու դիր նրան:
    Աղջիկը նայում է խցի մեջ՝ հաստ ապակու հետևից: Աչքերը թարթում են ակնոցների հետևից: Նայում է դիակին՝ կյանքի հետևից: Սեղմում է կոճակը:
    Սեղմում է կոճակը:
    Սեղմում է կոճակը...
    Կրակ չկա:
    -Այսպես լինում է,-ասում է Անուբիսը,-էնտեղ լարը պետք է միացում տա, կայծ հանի, բոցը ելնի...պետք է ստուգել լարի վիճակը:
    Աղջիկը բացում է խցի դուռը, քաշում-հանում դիակով սկուտեղը, նայում ներս:
    -Եթե մի քիչ նիհար լինեի, կմտնեի-կտեսնեի-կսարքեի,-ասում է Անուբիսը:
    Աղջիկը նայում է մեծ աչքերով՝ ակնոցների հետևից:
    -Որ դու մտնես կկարողանաս, տես, որ լարի ծայրը հասնի գազով խողովակին: Մի վախեցիր,-ժպտում է Անուբիսը,-մեզ մոտ վառում են միայն դիակներին:
    Աղջիկը հանում է ակնոցները: Խցի սառը մետաղյա պատերը ձգում են նրան: Վերջում երևում է հիշված լարը: Աչքով է անում գազի խողովակը:
    -Տես ինչ հեռու են իրարից,-ասում է Անուբիսը:
    Ճիշտ որ, հեռու են:
    Աղջիկը մտնում է խցի մեջ: Առաջ է շարժվում չորեքթաթ: Խցի սառը մետաղյա պատերը գրկում են նրան: Խցի դուռը փակվում է: Սառը մետաղյա պատերը սեղմվում են ակցանի պես: Դուռը բացվում է: Անուբիսը ծիծաղում է:
    -Կատակ են անում, մի վախեցիր:
    Աղջիկը հասնում է լարին: Առաջ է քաշում: Այնպես, որ ծայրը հասնի գազի խողովակին:
    Հետ է գալիս խեցգետնի պես: Հետ-հետ սողում-դուրս է գալիս:
    -Ոնց-որ նոր ծնված լինես, չէ՞,-ժպտում է Անուբիսը:
    Դիակով սկուտեղը մտցնում է խցի մեջ:
    -Դուռը պինդ փակիր: Կոճակը սեղմիր:
    Աղջիկը թարթում է աչքերը ակնոցների հետևից, սեղմում կոճակը: Բոցը կուլ է տալիս դիակը սկուտեղի հետ միասին: Խցի սառը պատերը շիկանում են: Դիակի ծուխը վեր է գալարվում դիակիզարանի բարձր ծխնելույզից:
    Աղջկա քթում մնում է սաղը մետաղյա պատերի յուրօրինակ հոտը:


    Ես եմ Գծեր Շեղողն, ու ոչ ոք չի դիմում ինձ այդպես, քանզի ես եմ միակը և հին եմ այնքան, որ չկա ինձ պես երկրորդը...
    Պետք է ներողամիտ լինեք պաթոսիս համար: Դա է հիվանդությունը բոլոր միայնակ հոգիների: Ես եմ, որ շեղում եմ գծերը...ուղղակի իմացեք դա: Դուք չգիտեք ձեր սեփական գծերի մասին ու չգիտեք, թե ինչպիսինն է դիակիզարանների հոտը, բայց դա չի նշանակում, որ դուք չունեք գծեր ու չեք կարող հայտնվել հարևան թաղում, թագավորական պալատում, դիակիզարանում կամ նվվացող սարդոստայնում: Չգիտեք, քանզի միայն ես եմ այն, ով տեսնում-շեղում է գծերն ու նկարում: Ես եմ նկարիչը, որ դնում եմ նոր շտրիխն ու դարձնում ձեզ ուրիշ...ես եմ Գծեր Շեղողը:


    Նայում են երկինք: Ամպերը գորշ են, ինչպես Պոմպեյի վերջին օրը: Ջրի մասնիկները գրկում են իրար ու թռչում ցած՝ զովացնելու մարդկանց աշխարհը: Քրտնած շապիկը, դատարկ թղթապանակն ու փոշոտ կոշիկները: Նա ժպտում է: Կուրծքը փարթամ, ակնոցները սիրուն քթին, մազերը թաց ուսերին կպած՝ կանգնած է: Մատները մեղմ դիպչում են իրար:
    -Հիմա ուժեղ անձրև կգա,-ասում է աղջիկը:
    Մատները մեղմ հյուսվում են իրար, մեծ բռունցք դառնում:
    -Գնանք էստեղից,-ասում է նա: Աղջիկը վազում է նրա հետևից: Նա քայլում է չափից շատ արագ:
    Կտրում-անցնում է երկու փողոց:
    -Էստեղ,-ասում է նա: Փոշոտ կոշիկները ցատկում են ջրափոսերի վրայով, կանգ առնում: Ամուր ձեռքերը, բռնում-անց են կացնում աղջկա փոքրիկ մարմինը:
    -Էստեղ մի բակ կա,-փոշոտ կոշիկները շտապում են: Ամպերը գոռում են:Սև-թանձր-ծանր կախված են շենքերի վրա:
    -Էստեղ հիմա արև կլինի,-փոշոտ կոշիկները թեքվում են դեպի բակը: Անցնում են դարանով ու մտնում ներս: Աղջկա մեծ աչքերը թարթում են ակնոցի հետևից: Ջրի մեծ կաթիլ ընկնում է ակնոցի վրա: Պատկերը լղոզվում է:
    -Էստեղ էլ անձրև չի գա,-ասում են թաց շապիկը, դատարկ թղթապանակն ու փաշոտ կոշիկները:
    Աղջիկը նայում-հարցնում-ժպտում է իր աչքերով՝ թաց ակնոցի հետևից:


    Ես եմ, որ շեղում եմ գծերը: Գծեր Շեղողն եմ ես, որ կասեմ ձեզ հիմա այն, ինչ գիտեք բոլորդ, բայց չի գիտակցում ձեզնից ոչ ոք: Այդ ես եմ, որ տեսնում եմ գծերն ու շեղում եմ դրանք, բայց այդ դուք եք, որ սահում եք ձեր գծերով ու զգում ընթացքը ձեր կյանքի: Ու կասեմ մի բան, որ թե լսեք, կանեք դա միշտ ու ամեն օր, մի հոգի շատ, իսկ մյուսը քիչ, գծերը ձեր շեղել-բեկել կսովորեք դուք մի օր: Ու դա որ լինի, միշտ իմացեք՝մի վախեցեք, եթե կա ճար, մտեք վստահ որջը բազում գաղտնիքների՝ թեքվելով ձեր հին ճամփեքից՝ թեկուզ և մեն մի րոպեով:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  24. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (20.04.2013), Smokie (18.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  25. #13
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    10-րդ տարբերակ

    Շարունակություն



    Երբ ես մահացա, գրեթե ոչ մի բան չփոխվեց: Ասում եմ, գրեթե, քանզի ամեն ինչ մնաց նույնը, բացի իմ ներկայությունից: Թաղմանս ժամանակ մարդկանց դեմքերին միայն ձանձրույթ էր կարելի նկատել և հոգնածություն, ահավոր շոգ օրեր էին սկսվել: Նախքան մեռնելս, երազում էի, որ մարմինս մեռնելուցս հետո այրեն, մի անգամ նույնիսկ ծնողներիս մոտ ասացի այդ մասին: Սակայն միայն մեռնելուցս հետո պարզ դարձավ, որ ցանկությունս չի կատարվելու, որոշել էին թաղել խոնավ հողի մեջ, լավ է, որ գլխիս էն հսկայական ու անիմաստ քարերից չէին դրել, գոնե մի անգամ, թեկուզ արդեն ոչ կյանքիս օրոք, ազատել էին իրենց կողմից իմ վրա դրված ծանրությունից:
    Սովորական տասնութամյա աղջիկ էի, սովորում էի ուսուցչուհի դառնալու համար, ասում էին՝ աչքի ընկնող եմ(էդպես էլ չհասկացա՝ ինչով), սիրում էի կարդալ ու զբոսնել, ինչի հետևանքով էլ մեռա: Ուղղակի էշացած անցնում էի փողոցը, առանց գրքից կտրվելու:
    Կանգնել ու նայում էի նկարիս, էնքան էլ վատիկը չէի փաստորեն: Ձանձրալի է: Մի խոսքով, սովորական թաղում էր, ընդհանուր մարդկանց ու արարողության մասին խոսելն էլ՝ անիմաստ: Բնական է, շատերը լացում էին, շատերը սառն էին, բայց մի բան հաստատ է, ափսոսում էին, որ էդ տարիքում մահացա(կարող է հետագայում դառնայի ահաբեկիչ, լավ է՝ շուտ մեռա), ու որ նման անտանելի շոգեր են սկսվել: Ամեն ինչ ավարտվեց:
    Օրերն անցնում էին, ոչ մի նորություն չկար, ամեն ինչ հանգիստ էր, մի տեսակ անապատային ու լուռ: Վերջապես մի փոքր հանգիստ էի ու ազատ ցանակացած պատասխանատվությունից: Միայն շոգերն էին գնալով ավելանում ու հողի մեջ էլ մի կաթիլ խոնավություն չէր մնացել: Սկսել էի մտածել, որ ի վերջո ցանկությունս կատարվելու է, բայց մարմնիս փոխարեն հոգիս է վառվելու: Վախենալու էր, հուսով եմ դա դժոխքի հետ կապ չուներ:
    Մեռածս առաջին ամսվա վերջին կիրակին գերեզմանիս մոտ մի երիտասարդ եկավ՝ կարմիր ու դեղին կակաչներվ: Նախկինում նրան երբեք չէի հանդիպել: Բավականին հմայիչ էր, ճակատը մի քիչ դուրս եկած, կարծես կռվողի, աչքերն՝ արծվային, ձեռքերը՝ ուժեղ, բարձրահասակ: Նստեց գերեզմանիս մոտ, խունկ վառեց, ծաղիկները դրեց ներքև ու սկսեց լացել: Առաջին տպավորությունս այն էր, որ նա գիժ է: Հետո սկսեց խոսել, պարզվեց՝ ինձ մեքենայի տակ գցող երիտասարդն էր: Այդ գրողի տարածն էր ինձնից խլել կյանքս, և հետո էլ կուսությունս էր խլելու: Բարկացա, ուզում էի սպանել նրան:
    Ինձ մոտ օրերը լրիվ անիմաստ էին անցնում, առանց սենսացիաների, սկսել էի ձանձրանալ անգամ հանգստից, նյարդայնանում էի էն փաստից, որ չգիտեի, թե ինչքան է էդպես շարունակվելու: Երիտասարդն էլ չէր երևացել, գոնե մխիթարվեի:
    Մի օր էլ որոշեցի գնալ մեր տուն, չէի կարոտել, ուղղակի պարապ էր: Տանն ամեն ինչ սովորական էր, միայն իմ սենյակն էլ իմը չէր, քույրս իրենով էր արել, միշտ էլ իմացել եմ, որ աչքը սենյակիս վրա է, իմը մեծ էր ու լուսավոր: Հայրս տանը չէր, իսկ մայրս ճաշի էր պատրաստվում ու անընդհատ բողոքում շոգերից, ստիպելով էլի մտածել դժոխքի մասին:
    Մտա սենյակս, քույրս ու ընկերուհիները նստած էին կատվիս հետ: Կատուս իմ կյանքն էր պատմում նրանց, ափսոսացի, որ ավելի լի ու հետաքրքիր կյանք չեմ ունեցել, շատ բան կունենար կատուս պատմելու: Որոշեցի թողնել ու հետ գնալ, հիմա հասկացա՝ տանից լավ տեղ չկա, գերեզմանն իմ տունն էր:
    Մահվանս վերջին ամսվա վերջին կիրակին նա նորից եկավ: Նորից խունկ ու կակաչներ էր բերել: Չհասկացա, որտեղից էր իմացել, որ սիրածս ծաղիկներ կակաչներն են, իսկ գույները՝ կարմիրն ու դեղինը: Այդ մասին միայն կատուս գիտեր, նա էլ անծանոթների հետ չէր խոսում, այն էլ ինձնից: Այս անգամ ներկայացավ, անունը Տիգրան էր: Իրեն սազում էր, հաստատ:
    Ու երբ գնացի ու նստեցի կողքին, զգացի սրտի համաչափ աշխատանքը, մեռնելու աստիճան հաճելի էր, իմն արդեն երկու ամիս է չէր աշխատում: Ընդամենը մի ժամ հետո վեր կացավ գնալու, ասաց, որ գործեր ունի ու ներեմ իրեն շուտ գնալու համար:
    Անցավ ևս մի ամիս, կարիք չկա պատմելու ու կրկնելու, թե ինչ տեսակ աննպատակ ու անիմաստ էին այդ օրերը: Միայն երրորդ ամսվա վերջին կիրակին նա նորից եկավ, նորից խնկով ու կակաչներով: Մի քիչ խոսեց, թեթևացավ: Մի քանի ժամից որոշեց գնալ, այս անգամ ես էլ որոշեցի գնալ հետը:
    Պարզվեց, որ էլ մեքենա չի քշում, գնացինք ոտքով: Ապրում էր ինձ բավականին ծանոթ մի թաղամասում, մի բարձրահարկ շենքում, որտեղ վերելակը միշտ վատ էր աշխատում: Ոտքով բարձրացանք վեցերորդ հարկ: Ապրում էր մենակ, հետաքրքիր չէր, թե ինչու: Ուրախ էի: Մտավ լողանալու, հետո թեյ խմեց ու պառկեց քնելու: Պառկեցի կողքին՝ շատ մոտ, գրկեցի ու ապահովության զգացում ունեցա, հասկացա, որ դժոխքի գաղափարից վախենալ պետք չէր, էլ շոգ չէր, հիմա արդեն ուղղակի ջերմ էր: Վերջապես կար երջանկություն: Քնեցինք: Հանկարծ անունս կանչեց ու ես վեր կացա, չէի սխալվել, անունս էր տալիս, բայց դեռ քնած էր: Տեսնես ինչ էր կատարվում ներսում, աչքերս փակեցի ու մտա երազի մեջ: Երբեք չէի մտածի, որ ինձ կուզեր սիրել: Սիրեց, սիրեցի, չէր ցավում: Եթե արդեն մեռած չլինեի, կմեռնեի երջանկությունից:
    Առավոտ բավականին ուշ արթնացանք: Մարզանք, լոգանք, թեյ ու ի զարմանս ինձ՝ ծխախոտ, երբեք չէի տեսել, որ նա ծխեր: Գնաց, իսկ ես մնացի, անգամ տան պատերից նրա բույրն էի առնում, հասկացա որ ընդամենը տասնութամյա աղջնակ եմ ու ամբողջ ներսով սիրահարվել եմ առաջին անգամ: Երեկոյան կողմ, երբ դեռ չէր եկել, դուրս եկա տանից: Արդեն գերեզմանիս մոտ մի քիչ վատ զգացի, գլխապտույտ ունեի, ընթացքից նաև սրտխառնոց ավելացավ: Քանի գնում սրտխառնոցս շատանում էր: Դե, արդեն հասկացաք՝ հղի էի, ես երեխա էի ունենալու:
    Մի քանի օր ապրում էի առանց հասկանալու հետոն, առանց ավարտը պատկերացնելու, առանց որևէ բան զգալու, ինձ թվում էր՝ բթացել եմ: Իմ վաղուց արդեն չբաբախող սրտի տակ, սիրտ էր բաբախում:
    Մահվանս չորրորդ ամսվա վերջին կիրակին նա նորից եկավ: Տխուր էր հայացքը, մտածկոտ: Ո՛չ խունկ էր բերել, ո՛չ կակաչ, ո՛չ էլ խոսեց: Նստեց կողքիս մինչև գիշեր, բավականին ուշ որոշեց գնալ: Մի պահ հետ նայեց նկարիս ու թվաց, թե կուզեր կողքին լինեի: Էդ պահը ինձ մի տեսակ լացելու ու ծիծաղելի թվաց, ախր կողքին էի, բայց ինքն իմը չէր կարող լինել: Չգիտեի ինչ մտածել, սիրում էի:
    Անցավ մոտ յոթ ամիս, վերջին կիրակիները միշտ ուժի մեջ էին: Այդ օրերի ընթացքում ոչ մի անգամ գերեզմանիցս չհեռացա: Շոգերն անցել էին, բայց ինձ միևնույնն է ոչ մեկ չէր այցելում: Կարևորը ինձ լավ էի զգում փոքրիկիս հետ: Ոչ էլ նրա տուն էի գնացել, ինձ հանգիստ էր պետք:
    Փոքրիկը ծնվեց առանց որևէ օգնության և կամ բարդությունների, ծնվեց մեր երեխան: Մինչ այդ չէի մտածել, թե ինչ եմ անելու, բայց նրան գրկելուն պես հասկացա՝ տալու էի Տիգրանին, նաև իր փոքրիկն էր:
    Դռան զանգը տվեցի ու սպասեցի բացվելուն: Դուռը մի երիտասարդ աղջիկ բացեց, գեղեցիկ էր, ինձնից տարիքով: Նայեց ներքև՝ լացող փոքրիկիս, ու կանչեց Տիգրանին: Նա եկավ ու տեսնելով փոքրիկիս՝ աչքերը լցվեցին, գրկեց, համբուրեց ու ասաց, որ արդեն ինն ամիս է նրա մասին էր երազում:
    Ժպտացի, դուռը փակվեց: Հիմա իսկապես հանգիստ էի, գնացի գերեզմանս, ինձ քնել էր պետք: Շարունակությունս ուրիշն էր գրելու՝ սերս:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  26. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Lusntag Lusine (20.04.2013), Sambitbaba (20.04.2013), Smokie (18.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), Այբ (16.04.2013), Հայկօ (20.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013), Տրիբուն (19.04.2013)

  27. #14
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    11-րդ տարբերակ


    Շուկայամերձ գոյապայքար կամ պատմություն ձկան գլխի, մկան պոչի, ագռավի կտուցի, ինչպես նաև ասֆալտի մասին



    Քաղաքի ծայրամասում տարերայնորեն ձևավորված շուկան վաղուց արդեն բոլորել էր իր ինքնահաստատման փուլը` չունենալով, սակայն, քաղաքային շուկայի կարգավիճակ կամ դրա նման մի բան: Այնուամենայնիվ, շուկան ոչ միայն գոյատևում էր, այլև կենսունակ էր այնքան, որ առուծախի իր ցանցն էր ներառել նաև հին ու ցածրիկ առանձնատներով շրջափակված նեղլիկ ու ծուռումուռ մի քանի փողոց:
    Առավոտ-կանուխ սկսվող և մթնշաղի հետ ավարտվող ամենօրյա աղմկոտ առևտուրը` իր բացօթյա գոյությամբ և համապատասխան փտող, հոտող և հոսող հետևանքներով, մաշել էր փողոցների երբեմնի ասֆալտապատ ծածկույթը` այն վերածելով տարբեր չափի <գոգավորությունների> և <բարձունքների> արանքում ձևավորված լաբիրինթոսի: Փողոցների կնճռոտ դեմքի անձավակերպ խորշերում կրծողներն ու միջատները դրախտային մի թաքստոց էին սարքել` միայն իրենց հայտնի ելքերով ու մուտքերով:
    Որքան որ շուկան դրախտ էր ամեն տեսակ սողացողի և կրծողի, այնքան դժոխք էր` էժանագին ապրանքի ետևից ստիպված մի տաղավարից մյուսը քայլող-ցատկոտող երկոտանի գնորդի համար, և ոչ ոք այն չէր սիրում:
    Շուկան չէր սիրում նաև քաղաքի քաղաքագլուխը: Նրա ամենօրյա քաղաքանպաստ մտորումները, բախվելով շուկայի անճոռնի պատկերին, մոլորվում էին ուղեղի հոգնած, լաբիրինթոսակերպ ծալքերում` տրտմեցնելով սիրտը: Նրանք, ովքեր երկրում քաղաքագլխից ավելի բարձր հասարակական դիրք ու պաշտոն ունեին և որոշում էին ոչ միայն քաղաքագլխի` քաղաքագլուխ լինել-չլինելու հարցը, այլ նաև ուրիշ, ոչ պակաս կարևոր հարցեր, ասֆալտապատման համար քաղաքին չափազանց սուղ միջոցներ էին տրամադրում: Խեղճ քաղաքագլուխը հազիվ կարողանում էր բարեկարգել իր հարազատ փողոցն ու քաղաքում այս ու այն կողմ սփռված իր բազմաթիվ ու բազմազան մեծ ու փոքր հիմնարկներին հարող տարածքները:
    Քաղաքապետը տխրում էր: Նրան վշտացնում էին ասֆալտի ամեն տարվա կիսատ-պռատ կարկատաններից սպիապատ փողոցների տեսքն ու այն ճանապարհները, որոնց բախտ չէր էլ վիճակվել տարիներով գոնե այդ կարկատանները տեսնել:
    Մի օր շուկան ակոսող փոսորակների միջով ետուառաջ վազվզող աշխարհում անծանոթ մի մուկ հայտնվեց: Նա այնքան երկարիրան ու երկարապոչ էր, որ և պոչը, և իրանը գետնախորշ ու բացօթյա անցուղիներում անպատեհ խցանումներ էին առաջացնում. մերթ ինքն էր փակում սրա-նրա ճանապարհը, մերթ իր երկարավուն պոչն էր մնում անծանոթ մեկի թաթերի կամ փորի տակ` խախտելով հանրային կյանքի ամեն կարգ ու կանոն:
    Սովորական երեկոներից մեկն էր, և երկարիրանը շտապում էր` ծխեցրած, նեխած ձկան գլուխը ատամների արանքում, երբ գլխավերևում տարօրինակ սոսափյուն զգաց: Զարմանալի էր, քանի որ երբևէ չէր մտածել, թե խարխլված փողոցների գետնասույզ աշխարհից բացի ուրիշ աշխարհներ էլ կարող են լինել, և այն էլ վերևում, ուր ոչինչ չկար, ոչ մի հենարան, կառչելու, մագլցելու ոչ մի բան: Երկարիրանը պարզապես վեր ձգեց ձկան գլխով վարագուրված մռութը:
    Ագռավ էր, ահռելի, սև ագռավ:
    Երկարիրանը միայն հասցրեց տեսնել իր վրա խոյացող մի զույգ բացված մագիլներ: Ինչպես ճողոպրեց, ինքն էլ չհասկացավ: Եթե ասֆալտի հսկայական, փոսորակի վրա ծառս եղած կտորը չլիներ, ինքն արդեն օդում կլիներ` ագռավի ճիրաններում: Երկարիրանը կափկափող ատամների արանքից ցած գցեց ձկան գարշահոտ գլուխն ու ականջները լարեց: Ագռավը հավանաբար հեռացել էր: Ականջների մեջ միայն սեփական մկնային սրտի զարկերն էին:
    Չգիտեր` որքան մնաց փրկարար թաքստոցում: Ավելի ուշ, երբ լռեցին գրեթե բոլոր ձայները, նա թաց քթիկով հոտոտեց վերևի օդն ու պսպղուն աչքերը չորս արած`սուրաց տուն: Կծկվեց մութ ու հարմարավետ անկյունում և երազեց քնելու մասին: Աչքերը չէին փակվում: Նրանք դեռ ագռավի՝ ակնթարթ առ ակնթարթ մեծացող ճանկերն էին տեսնում` ստիպելով ծանր հոգոց հանել: Վերջապես որոշեց դուրս սողալ:
    Դրսում լուսնի կրծոտված սկավառակն էր ու հաճելի, անվտանգ մթությունը: Նստելով ետևի թաթերի վրա` երկարիրանը առջևի թաթերը վեր պարզեց ու հանկարծ սկսեց … աղոթել: Ամեն ինչ այնքան ինքնաբուխ էր, անկեղծ, որ նույնիսկ լաց եղավ: Նա շնորհակալ էր իր մկնային աստծուն այդօրվա հրաշալի փրկության համար: Եթե փողոցը բարեկարգ լիներ, հիմա նա վաղուց ագռավի անճոռնի ձագերի անհագ որկորում կլիներ` խոշտանգված ու անպոչ: Վերջին փաստի արձանագրումը ամենասարսափելին էր. խոշտանգվածը ինչ-որ տեղ ըմբռնելի էր, բայց` անպոչը` նաև ստորացուցիչ:
    Նա նորից բարձրացրեց թաթիկներն ու շարունակեց ընդհատված աղոթքը, սակայն հիմա արդեն քաղաքագլխի համար: Չէ, որ նրա շնորհիվ էր, որ ինքը ողջ մնաց, նրա շնորհիվ էր, որ փողոցն այնպիսին էր, ինչպիսին էր: Երկարիրանը խնդրեց, որ մկների աստվածը նրան անսահման հաջողություն բերի և երկար-երկար թողնի քաղաքի գլխի տխուր ու մտահոգ պաշտոնում:
    Շուտով նոր օր բացվեց` իր հին ու նոր հոգսերով, և երկարիրանը կամաց-կամաց մոռացավ փորձության այն դժնդակ օրը:
    Կամ մկների աստվածն էր լսել երկարիրանի նվիրական աղոթքը, կամ քաղաքապետի նոր ընտրություններն էին պատճառը (չնայած` վերջինը քիչ հավանական է), մի խոսքով, չգիտես ինչպես և որտեղից քաղաքի փողոցներն ասֆալտապատելու համար գումար էր հայտնվել, և ծայրամասային շուկան իր անճոռնի նրբանցքներով (ճիշտ կլիներ ասել` կոպիտանցքերով) արդեն բարեկարգվում էր, իհարկե, քայլող-ցատկոտող երկոտանի շուկայավորների համար, և դրախտն ու դժոխքը փոխում էին իրենց տեղերը:
    Կրծող-սողացող ստորգետնյա հասարակությունն անհանգիստ էր, հուսալքված: Տեղահանության ու գաղթի ճանապարհը երկար չէր. դեպի մոտակա հնօրյա առանձնատների նկուղներն ու պատերի քարաթափ ճեղքերը:
    Երկարիրանը ևս մյուսների նման քաշվեց դատարկ քարաբներից մեկն ու ճակատագրի դեմ բողոքելն անիմաստ գտնելով` կուչ եկավ:
    Մի քանի օրից տեղահանվածները հարմարվեցին ու վերսկսեցին իրենց խաթարված առօրյան:
    Արևն արդեն իջնում էր հորիզոնից ներքև, երբ երկարիրանը զեռունների շարժվող ու անձև սևության ետևում, հենց փողոցի կենտրոնում այդքան երազած ծխահարված ձկան դեղնափայլ գլուխը տեսավ, ու հաճույքից սիրտը նվաղեց: Հիշեց այն չարաբաստիկ օրը, այդպես էլ չվայելած ավարն ու որոշեց անելիքը:
    Զեռունները դժկամությամբ, բայց զիջեցին:
    Նեխած ձկան բույրը թմրադեղի պես թուլացրեց մարմինը: Մինչև քարաճեղքը ճանապարհը երկար չէր: Առջևի թաթերով բռնեց երանելի ավարն ու ատամները հաճույքով մխրճեց ձկան գլխի մեջ: Իջնող-բարձրացող ծնոտները մերթ բացում, մերթ փակում էին թմրած ականջներն այնպես, որ ծանոթ թևերի սոսափն այս անգամ երկարիրանը չափազանց ուշ լսեց:
    Փողոցի կենտրոնում մնաց ճակատագիր դարձած ձկան կծոտված գլուխը և դեպի այն շտապող զեռունների սև շարասյունը:
    Գիշերվա հետ ագռավաբնում նիրհող ձագերի կուշտ կտուցներին նայելով` մայր գիշատիչը որոշեց աղոթել իր ագռավային աստծուն հանապազօր թարմ կերակրի և առավելապես` քաղաքագլխի բարօրության համար, որ վերջապես վերջ դրեց շուկան ապականող սողուն-կրծողների անպատիժ խրախճանքին ու թաքստոցներին` հարթեցնելով ստորգետնյա լաբիրինթոսը: Նա վեր պարզեց սևաթույր թևերն ու աղոթեց այնքան ինքնաբուխ, այնքան անկեղծ, որ անգամ անսպիտակուց աչքերը խոնավացան:
    Հաջորդ օրը ասֆալտի բույրից հարբած քաղաքը քաղաքագլխի պաշտոնում մի անգամ ևս միահամուռ վերընտրեց իր տխուր ու աստծո պահած քաղաքագլխին: Եվ ոչ ոք այդպես էլ չիմացավ, թե էս ամեն ինչի մեջ մկան աստծո պո՞չն էր խառը, թե՞ ագռավի աստծո կտուցի:
    Նոր օրվա հետ շուկայում աշխուժացող եռուզեռի մեջ անհայտ մի ձկնավաճառ նայելով ոտքերի տակ տաքացող ասֆալտին` մեկ այլ անհայտ հաճախորդի խորհրդավոր ասաց.
    - Ոնց գցում-բռնում ես` ձուկը գլխից է հոտում, թե չէ` պոչ… կտուց…բա: Էնպես որ` եղունգ ունես գլուխդ քորի:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  28. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (21.04.2013), Stranger_Friend (18.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  29. #15
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    12-րդ տարբերակ

    Անորոշություն



    Ներքին ձայնս ինձ ստիպում է քայլերս արագացնել: Անբացատրելիորեն լարված եմ: Չեմ հասկանում, թե այս ի՞նչ վատ կանխազգացողություն է: Ահավոր անհանգիստ եմ և համարյա վազում եմ: Վաղն էլ եղբորս հարսանիքն է : Ի՜նչ լավ օր է լինելու...
    Հասա տուն: Զարմացա, երբ դռան մոտ հավաքված տղամարդկանց տեսա: Լարվածությունս կրկնապատկվեց: Կամաց բարևեցի և ներս մտա: Հյուրասենյակում էլ կանայք են հավաքվել և բավականին բարձ են խոսում, բայց ամենաբարձրը մորս ձայնն է.
    -Հենց հիմա պիտի վատանար: Դիտմամբ է անում...
    Ուզեցա որևէ բան ասել, բայց չկարողացա: Ինչ-որ բան ներսից խեղդում է ինձ: Հասկացա արդեն, որ Ավետիս պապս վատացել է:
    Ինձ տեսնելով, մայրս լռեց: Ոչինչ չասացի և արագ գնացի պապիս սենյակը:
    Նարե հորաքույրս և բժիշկը նստել են պապիս մահճակալի կողքին: Հորաքույրս արտասվում է: Մոտեցա և զգույշ բռնեցի պապիս ձեռքը: Այնքա՜ն սառն է...
    Արցունքներս գլորվում են: Չեմ կարողանում ինքս ինձ զսպել, իսկ պապս անորոշ հայացքով առաստաղին է նայում...
    -Պա՛պ,- ձայնիս դողալը անգամ ես զգացի:
    Օտարի աչքերով նայեց ինձ և շատ ուժեղ սեղմեց ձեռքս: Մի՞թե վերջն է...Փախչել չի ստացվի...
    Եղբորս հարսանիքը չկայացավ: Պապիս մահը փոխեց ամեն ինչ: Չէի պատկերացնում, որ պապիս մահը այդքան ցավոտ կլիներ:
    Դագաղը դրված է հյուրասենյակում: Հորաքրոջս հետ նստած եմ դագաղի կողքին: Օդը ծանր է: Ահագին մարդիկ են հավաքվել: Մի պահ շուրջս նայեցի: Ի՜նչ անտարբեր են մարդկանց հայցքները: Մոտենում են, ինչ-որ ցավակցական խոսքեր ասում, լուռ նստում, բայց մեկ է՝ ցավակցություն նրանց կողմից չեմ նկատում:
    Հայրս զգացմունքները ցույց չի տալիս, բայց տեսնում եմ, որ ներքուստ տառապում է: Ամենաշատը զարմանում եմ մորս և եղբորս պահվածքից: Եղբայրս ջղային հայացքով շրջում է (նույնիսկ թվաց, թե պապիս է ուղղված այդ ջղային հայացքը), իսկ մայրս էլ վրդովված նստել է ու թվում է, թե տեղը չի գնում:
    -Տնաշե՛նը, Գրիքորիս հարսանիքը հարամեց, - հանկարծ լսեցի մորս ձայնը (չնայած կամաց ասաց):
    -Չէ՞ր կարող մի երկու օր ուշ մեռներ,-հորեղբորս կինն էլ մյուս կողմից ավելացրեց:
    Սաստող հայացքով նայեցի մորս: Լռեց: Տպավորությունը այնպիսին է, կարծես թե (ինձանից, հորիցս ու հորաքրոջիցս բացի) ոչ մեկին չի հուզում այն, որ մարդ է մահացել: Մարդ, որը մի ժամանակ բարուր երեխա է եղել, եղել է պատանի, ունեցել է զգացմունքներ...
    Այդ պահին հավաքվածներին նույնիսկ ատեցի: Մի՞թե մարդու կորուստը դատում են ըստ տարիքի, մի՞թե մարդկայինը ոչինչ չարժե: Ողորմելի՜ մարդիկ: Կարծում եք, թե մահը ձեր կողքով չի անցնելու...
    Թաղումից մի ամիս անց, մեր տանը արդեն հարսանիք է: Չկարողացա այնպես անել, որ հարսանիքը հետաձգեին:
    Հարսանիքից հետո մտա պապիս սենայկը: Բոլորի փոխարեն մեղավոր եմ ինձ զգում և խղճի խայթը սղոցում է հոգիս:
    Սենյակում զգում եմ պապիս ներկայությունը: Բոլոր իրերը իրենց տեղում են: Անգամ ծխախոտը և ձեռքի ժամացույցն են դեռ դարակի վրա դրված: Մոտեցա պահարանին: Շորերը խնամքով միշտ հորաքույրս էր դասավորում: Հիշում եմ, թե ինչպես էր պապս կանգնում հայելու առաջ և ասում.
    -Բալե՛ս, ո՞նց է տեսքս...
    Միշտ բծախնդրորեն էր հետևում իր արտաքինին:
    Սենյակի էներգիան մի տեսակ փոխվել է: Դրսում ամառ է, բայց սենյակում ահավոր ցուրտ է: Մրսում եմ: Ավելին, դողում եմ: Հանկարծ անբացատրելի վախի զգացումը ստիպում է մոտենալ դռանը: Ուզում եմ դուրս գալ սենյակից, բայց դուռը չի բացվում: Չեմ հասկանում, թե ի՞նչ է կատարվում: Սարսափս կրկնապատկվեց. մեկի սառը շնչառությունն եմ զգում թիկունքումս: Ավելի ուժեղ հրեցի դուռը: Բացվեց:
    Այդ վայրկյանից սառը շնչառությունը հետևում է ինձ: Մի՞թե դա վիրավորված հոգին է: Երբ փորձում եմ ինձ ներշնչել, որ դա սոսկ իմ երևակայության արդյունքն է, սառը շնչառությունը ավելի ու ավելի է մոտենում:
    Բավական ուշ է արդեն: Նայում եմ ժամացույցին: Գիշերվա ժամը երկուսն է: Գիրք եմ կարդում, թեև տառերը աչքերիս առաջ լողում են, բայց շարունակում եմ ստիպել ինձ կարդալ: Չի ստացվում: Էջերը իրար հետևից թերթում եմ ու նորից սկսում եմ հետ գնալ: Կարդացածիս ոչինչ չեմ հասկանում. մտքերս գրքից հեռու են, իսկ այդ ծանր ու սառը շնչառությունը դարձյալ թիկունքումս է...
    Մի ամիս էլ անցավ:
    Անօգուտ է փախչել իրականությունից: Ոչինչ անել չեմ կարող:
    Հերթական անգամ հիասթափված դուրս եմ գալիս հոգեբանի սենյակից: Թե ինչի՞ համար եմ գալիս: Բարի ժպիտը, մխիթարիչ ու ոգևորող խոսքերը չեն օգնում:
    Մտամոլոր քայլում եմ փողոցով: Ոնց որ շարժվող մեքենա լինեմ: Տարօրինակ է, բայց մարդիկ էլ են ինձ այդպիսին թվում: Զարմանում եմ նույնիսկ, որ ոմանք ժպտում են:
    Արևը սկսել է նյարդերիս վրա ազդել: Մտածում եմ, որ նա իր շողերով ինձ վրա է ծիծաղում: Ուզում եմ, որ շատ ցուրտ լինի, անձրև կամ ձյուն տեղա և ծածկի ամբողջ երկիրը...ոչնչացնի ամեն բան...
    խելագարվում եմ...
    Պայքարելն անգամ անիմաստ է: Ու՞մ դեմ: Ոչ մի հոգեբան էլ չի օգնի: Շնչառությունը դարձել է իմ ստվերը:
    Շնչառությունը թիկունքումս զգալուց հետո, առաջին անգամ գնացի նրա գերեզմանին: Գերեզմանային լռությունը անբացատրելիորեն հաճելի թվաց: Նստեցի շիրմաքարին: Տաք քամին անցնում է մազերիս միջով, աչքերս փակում եմ և դա ինձ դուր է գալիս: Նույնիսկ տաք եղանակն է այժմ դուրեկան: Չէ՛, չեմ ուզում, որ ցուրտ լինի...Ամեն ինչ այնքա՜ն խաղաղ է: Եվ պապս հանկարծ ինձ շա՜տ հեռու թվաց: Սառը շնչառությունը անգամ էլ չեմ զգում: Տիրող անորուշության մեջ, սակայն ձայն լսեցի.
    -Բալե՛ս, ես քեզանից հեռու եմ...
    Պապիս ձայնն է: Բնավ չվախեցա: Միայն շուրջս եմ նայում: Ոչ ոք չկա: Անշարժ նստել եմ շիրմաքարին և լարել լսողությունս: Գուցե էլի ինչ-որ բան ասի: Ոչ մի ձայն...
    Միայն անորոշություն...
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  30. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Lusntag Lusine (20.04.2013), Sambitbaba (21.04.2013), Stranger_Friend (18.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

Էջ 1 73-ից 123451151 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Գրառումներ: 134
    Վերջինը: 04.08.2015, 23:56
  2. Արձակ. Նոր ստեղծագործական մրցույթ: Քվեարկություն և քննարկում
    Հեղինակ՝ Վոլտերա, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 198
    Վերջինը: 23.02.2015, 14:57
  3. Արձակ. Հավաքածու մրցույթ – 6. քվեարկություն և քննարկում:
    Հեղինակ՝ Դավիթ, բաժին` Հավաքածու
    Գրառումներ: 887
    Վերջինը: 19.04.2014, 12:33
  4. Գրառումներ: 471
    Վերջինը: 12.06.2013, 12:45
  5. Գրառումներ: 880
    Վերջինը: 04.03.2013, 12:48

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •