Հավաքածու մրցույթ – 4. «Մոգական ռեալիզմ» (քվեարկություն և քննարկում)

[Ingrid]

Ինգրիդ ջան, դու ինձ առաջին անգամ չես կարդում, ուղղակի չես կարողացել կարդալ, տենց քոմենթել ես, դե հա, լինում ա, ես էլ ինձ չեմ կարում կարդամ, դրանում մենք նման ենք
իսկ էն մարկեսանալ կամ պրիմիտիվանալը իրոք սրտիս կպավ, մեկը՝ շատ ուրախացրեց, մյուսն էլ տխրեցրեց: պրիմիտիվիզմի օրինակներ բեր էլի, որ ազատ լինես, տեսնենք, մյուս անգամ չանենք

Վայ, Իմփրեշըն ջան, ես ոչ էլ հիշում եմ, թե առաջին օրերին ում գործերն եմ կարդացել, որովեհտև լավ չէի հասկանում ակումբում ինչը որտեղ է ու կարող էի ասենք ընկնել մի տեղ, որտեղ այդ հեղինակի առաջին գործերից են և կամ... չգիտեմ: Դա չէ կարևորը:
Բայց այն, որ սրտիդ է դիպել խոսքս, որ որևէ կերպ ես որևէ հեղինակի վատ զգալ եմ տվել, այդ ինձ վրա էլ ազդեց, իրոք, կներես:
Ես իհարկե հիմա կբերեմ իմ կարծիքով շատ պարզեցված նախադասությունները, որոնք, ըստ իս, կարող էին ավելի համեղ գրվել, ավելի գեղարվեստական, բայց դա չի նշանակում, որ դու այքնան պրիմիտիվ գործ էիր գրել, որ էլ ասելու չէ . ուզւոմ եմ ասել, որ պրիմիտիվ ասելով՝ ես ոչ թե ընդհանրապես պրիմիտիվը նկատի ունեմ, այլ որ ասենք՝ քո գործի մեջ համեմատության կարգով կան ավելի հասւոն մտքեր, նախադասություններ, կան ավելի թույլերը, պարզերը, որ նման լինեին մյուս նախադասություններիդ:
Բյաց , կրկնում եմ, դա ասումե մ, ոչ թե ընդհաւոր պատմվածքի արժեքը գցելու համար, այլ ավելի լավը հաջորդ անգամ տեսնելու համար:
Հիմա նորից կարդամ պատմվածքդ, դուրս հանեմ օրինակներ:
Բայց կրկին ներողություն եմ խնդրում. հաստատ չեմ ուզել սրտիդ կպնել:

[Ingrid]

Երեխաներին խնամելու համար Ալվարեսները միշտ սպասուհիներ էին պահում, որոնց պարտականությունների հիմնական մասը նաև երեխաների դաստիարակությունն ու կրթությունն էր, քանի որ հայրերը այնքան էին անընդունակ սիրելու, որ անգամ սեփական զավակների հետ զբաղվելն էին համարում ժամանակի անիմաստ կորուստ: Ալվարես տոհմի ժառանգները մեծանում էին սպասուհիների խնամքով ու հոգատարությամբ շրջապատված, սակայն, երբ գալիս էր օրն ու հերթական սպասուհին, չդիմանալով տան տղամարդկանց բռիությանն ու անվերջանալի ոտնձգություններին, հեռանում էր տնից, արցունքների մեջ կորած գրկելով փոքրիկ Ալվարեսներին, երեխաները սովորաբար ընդհանրապես ոչ մի զգացմունք չէին ունենում, իսկ հաջորդ օրն անգամ սպասուհու անունը հիշելու ի վիճակի չէին:

Դիեգոյի հայրը՝ Խուանը, ով մի հսկա տղամարդ էր, նյարդայնանում էր որդու զգացմունքայնությունից ու հայրական ապտակներ դրոշմում երեխայի դեմքին այն սակավաթիվ րոպեների ընթացքում, որոնք բարեհաճում էր տրամադրել որդու հետ շփմանը: Սակայն ապտակներն անօգուտ էին, Դիեգոն նման չէր Ալվարեսներին, նա խուսափում էր մարդկանցից, կարող էր ժամերով նստել տան վերանդայում ու նայել գետից այն կողմ սարի գագաթի վրայով սահող ամպերին, սիրում էր ժամերով կորչել անտառում ու գալ միայն մթնշաղին՝ ժպտալով ողջունելով կատաղի տեսքով իրեն նայող հորն ու ներողություն հայցող հայացք գցելով սպասուհու վրա՝ կներես, որ ուշացա, հո քեզ չե՞ն նեղացրել:

Աղջիկը վախեցած ու զարմացած մի պահ նայեց Դիեգոյին, ապա հետ հրեց նրան: Դիեգոն երևի տեղում մեռներ իրեն այրող անծանոթ զգացողություններից ու հուսահատությունից, որ նա հիմա կգնա ու էլ երբեք ինքն աղջկան չի տեսնի, եթե, մի քանի քայլ հեռանալով՝ աղջիկը չշրջվեր ու չարաճճի չժպտար:


Դիեգոն սիրահարվել էր խելագարի պես:


Կլեմենտան նույնպես անտարբեր չէր Դիեգոյի հանդեպ: Ալվարեսները միշտ էլ աչքի էին ընկել իրենց ֆիզիկական ուժով ու գեղեցկությամբ, իսկ Դիեգոն, ունենալով տիպիկ տղամարդկային գեղեցկություն, միաժամանակ կատվի ձագի պես քնքուշ էր ու կարողանում էր զվարճացնել աղջկան:

նա չգիտեր Ալվարեսների մասին, թե չէ խմորեղեն հյուրասիրելու փոխարեն ավելը կջարդեր թոռնիկի հետևից քարշ եկող թխամորթ ու վառվռուն աչքերով ջահելի գլխին:



Երևի այսքանը. միայն չասես, թե ես ոնց կգրեի նման դեպքում, որովհետև ես անտանելի վատ եմ գրում, բայց չգիտես, թե ինչու, երբ լավ գործ եմ կարդում, կարդալիս ախորժակս բացվում է:

[Lusntag Lusine]

Լուսինե ջան, ինչու՞ ես նեղվում: Քո բարձրացրած թեման, կարծում եմ, բոլորին էլ հասկանալի ա էղել: Համենայնդեպս, ինձ հասկանալի ա էղել: Բա ինչու՞ էին շատերն ասում, որ թեման լավն էր, կատարումը՝ ոչ: Ի դեպ, ասեմ, որ նախորդ մրցույթից հետո ահագին աճ կա մոտդ, բայց էդ աճը մի օրում չի գրանցվում, մի օրում չի, որ իսկապես լավ գործ ես գրելու: Էնպես որ ուղղակի շատ աշխատիր ու հնչած կարծքներից մի նեղացիր: Ի դեպ, հիշեցնեմ, որ սա ֆենտթըզի մրցույթ չէր, մոգական ռեալիզմ էր: Դրանք տարբեր բաներ են

Նեղվեցի, որ ասվեց հեքիաթա, «բարի գիշեր, երեխաներ» ի համար, մնացած կարծիքները տանելի էր…Ժանրն էլ հասկացել էի, բայց առանց ֆանտաստիկայի երևի մոգական ռեալիզմ չի գրվի, ես էլ ֆենտեզի չեմ սիրում, սա էի ուզւմ ասել, տարբերությունը հասկացել եմ…

[Հայկօ]

Էս մրցույթում երկու գործ կառանձնացնեմ։ «Կճեպներն» ու «Pale Mare»-ը )) Երկրորդը ուշ կարդացի, ափսոս։ Իսկ առաջինն էնքան լավն էր, որ դեռ չգրված երբ լսեցի կոնցեպտը (հա, տենց բան էլ ա եղել ), գրելու ամբողջ ցանկությունս կորավ. դրա դեմն առնելն անհնար էր լինելու, ինձ մենակ Մարիի ասած էրոտիկան փրկեց ։ՃՃ

[impression]

«Pale Mare»-ը ո՞րն ա

[keyboard]

Կճեպները վերջն ա

Իսկ գրողը վաբշե վերջն ա

[StrangeLittleGirl]

«Pale Mare»-ը ո՞րն ա

Գունատ ձիու ստվերը

[keyboard]

Գունատ ձիու ստվերը

Բյուր, քո Ալիսն էլ ա լավը, բայց խի չքվեարկեցի չգիտեմ

[Հայկօ]

Գունատ ձին, էլի )) Mare-ը GoT-ից էի ցրել, անհաջող հումոր էր, ընդեղ Pale Mare-ը դիզենտերիայի անունն էր Իսկ Գունատ ձին իրականում Ապոկալիպսիսի չորս հեծյալներից վեջինինն ա՝ Մահինը։ Սպիտակ՝ Նվաճում, կարմիր՝ Պատերազմ, սև՝ Սով, գունատ՝ Մահ։

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, քո Ալիսն էլ ա լավը, բայց խի չքվեարկեցի չգիտեմ

ես գիտեմ

[Տրիբուն]

Հայկօ, թաաաաաղղղղեեեեեեմ բոյդ:

[Տրիբուն]

Բյուր, քո Ալիսն էլ ա լավը, բայց խի չքվեարկեցի չգիտեմ

Բյուրին պետք ա հասարակությունից մեկուսացնել:

[enna]

Պարիր ինձ համարճիշտա թեմային մոտ չի,բայց ծիծաղնա

[Հայկօ]

Հայկօ, թաաաաաղղղղեեեեեեմ բոյդ:

Հը՞ն :

[StrangeLittleGirl]

Բյուրին պետք ա հասարակությունից մեկուսացնել:

վախեցա՞ր