1–ին տարբերակ. «Հրացան» (Մերի Մկրտչյան)
2–րդ տարբերակ. «Չկորցնել» (ivy)
3–րդ տարբերակ. «Կճեպները» (Impression)
4–րդ տարբերակ. «Տամիբեի կրակե պարիսպը» (Lusntag Lusine)
5–րդ տարբերակ. «Ածելիավոր» (Mari Voltera Meliqyan)
6–րդ տարբերակ. «Վառվող երազանքի փայլը» (Enna Adoly)
7–րդ տարբերակ. «Պարտություն» (Այբ)
8–րդ տարբերակ. «Ականջավոր լուսին» (Գարեգին Վարդանյան)
9–րդ տարբերակ. «Գծեր Շեղողը» (Վահե Ղուկասյան)
10–րդ տարբերակ. «Շարունակություն» (Hasmik Artyomovna)
11–րդ տարբերակ. «Շուկայամերձ գոյապայքար կամ պատմություն ձկան գլխի, մկան պոչի, ագռավի կտուցի, ինչպես նաև ասֆալտի մասին» (Նարինե Կռոյան)
12–րդ տարբերակ. «Անորոշություն» (Այբ)
13–րդ տարբերակ. «Ալիսը տղամարդկանց աշխարհում» (StrangeLittleGirl)
14–րդ տարբերակ. «Դևական» (Sambitbaba)
15–րդ տարբերակ. «Թերզը» (Գալաթեա)
16–րդ տարբերակ. «Այրվող ծղոտների տունը» (Lis Beth)
17–րդ տարբերակ. «Քաղաքը ճահճի մեջ» (Ալֆա)
18–րդ տարբերակ. «Խորհուրդ» (Lis Beth)
19–րդ տարբերակ. «Նախագահը» (Համբարձում Համբարձումյան)
20-րդ տարբերակ. «Դառնահամ» (Valkyrja Rue)
21-րդ տարբերակ. «Պարիր ինձ համար» (Հայկօ)
22-րդ տարբերակ. «Գունատ Ձիու Ստվերը» (Rhayader)
ժող, Այբին էլ եմ ճիշտ գտել![]()
ուրեմն կամ Պարտությունն ա, կամ Անորոշությունը (կամ էլ երկուսն էլ)
Այբ ջան, հեչ էլ իզուր չես մասնակցել, վատը չէին գործերդ:
Գալաթեա (21.04.2013)
Համաձայն եմ, բայց երբ որ մարդու մոտ արդեն ֆոբիա ա ձևավորված լինում կոնկրետ կետադրական նշանի նկատմամբ, իրան արդեն ցանկացած դեպքում էդ նշանը վանում ա ու ստիպում ըստ դրա առկայության գնահատել գործը։ Եթե մարդը դեռ գործը չկարդացած՝ բազմակետեր ա հաշվում ու ըստ այդմ՝ արդեն հիասթափվում, էդ էնքան էլ նորմալ չի, էլի։ Ի՞նչ գիտի, կարող ա հենց բոլոր բազմակետերն էլ տվյալ գործում տեղին են։ Անհնա՞ր ա։
Ու ընդհանրապես ցանկացած հնարք կամ կետադրական նշան էլ չարաշահվելու դեպքում վատ ա նայվում, բայց պետք չի, էլի, ֆիքսվել զուտ երևույթի վրա ու անկախ քանակից՝ վատանալ։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
CactuSoul (25.04.2013), enna (21.04.2013), Smokie (23.04.2013), Stranger_Friend (21.04.2013)
Վերջակետի փոխարեն ինչ էլ դնես՝ գեշ կնայվի, Բյուր ջան, էդ կարգի չարաշահման մասին չի խոսքը:
Պարզապես գրողն ինքն ա զգում՝ որտեղ ա միտքը կախվում, որտեղ՝ կտրուկ ավարտվում ու ինքն ա որոշում՝ երբ ա բազմակետը նպատակահարմար:
Բային էլ ա էլի ինչ-որ մեկը ժամանակին վախացրել, որ հիմա՝ ախ երանի-ի կողքը վերջակետ ա դնում:
Գրողին սահմանափակում չպետք ա լինի: Էն էլ՝ չգիտես ում որոշած կանոններով:
Վերջին խմբագրող՝ Գալաթեա: 21.04.2013, 18:41:
Ի դեպ, իտալիկից ես էլ ֆոբիա ունեմ։ Իսկ ավելի ճիշտ՝ զուտ տեսողականորեն հարմար չի ինձ համար ու հեչ սիրուն չի։ Ինտերնետում իտալիկով տեքստեր հանդիպելիս հաճախ քոփի եմ անում word–ի մեջ, դարձնում regular, որ հանգիստ կարդամ
։ Ի դեպ, իտալիկի նկատմամբ հակակրանքն ինձ մոտ սկսվեց դեռ մինչև ինտերնետի հետ որևէ առնչություն ունենալը։ Ուսանող ժամանակ էր, որ սկսվեց, ու իտալիկի դեմ պայքարի շրջանակներում առաջին քայլս եղավ սեփական ձեռագիրն իտալիկազերծելը
։ Մոտ քառասունհինգ աստիճանի թեքությամբ էի գրում, կտրուկ փոխեցի լրիվ ուղղահայացի ու մինչև հիմա էլ տենց եմ գրում
։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Smokie (23.04.2013), StrangeLittleGirl (21.04.2013)
Smokie (23.04.2013)
Մի քիչ էլ բամբասեք, Բայանդուրին ձեն կտամ![]()
Alphaone (21.04.2013)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ