Հավաքածու մրցույթ – 4. «Մոգական ռեալիզմ» (քվեարկություն և քննարկում)

[StrangeLittleGirl]

ԴԵՎԱԿԱՆ

Հեղինակ ջան, նախ դևական չի, դիվական ա, եթե, իհարկե, ինչ-որ հատուկ գրական հնարք չես արել: Այնուամենայնիվ, կարդալով գործը՝ հասկացա, որ դժվար մի գործի վերնագիր գրական հնարք լինի, եթե տեքստի մեջ ոչ մի հնարք չկա: Ուրեմն էս գործը կարող է մրցել Հրացանի հետ դժվար կարդացվելու կողմից: Ֆութնոութներն էլ լրիվ անիմաստ էին: Դրանք գեղարվեստական գրականության հետ գործ չունեն, պատմական տեքստ չի, որ ֆութնոութերով ծանրաբեռնես: Էս դեպքում եթե հեղինակը վստահ չի, որ ընթերցողը կհասկանա, պիտի գործի մեջ բացատրի, իսկ եթե վստահ ա, պետք չի ընթերցողին հիմարի տեղ դնել ու տակը բացատրություն գրել: Չեմ քվեարկի:

[Alphaone]

11. Ինձ դուր չեկավ, երգիծանքը թե շատ հատու չէր, թեման էր շատ չարչրկված, ֆեյսբուքյան գրառումների մակարդակի, թե էլի ինչ-որ խատճառ կար, չգիտեմ, բայց դուր չեկավ
12. Կամ ես եմ ժանրը սխալ հասկացել, կամ գործը մոգական ռեալիզմ չէր: Լավն էր, բայց սրա նման էնքան շատ եմ կարդացել տարբեր հեղինակների, որ էլ չի տպավորում, առաջին դեմքով էր գրած, բայց ավելի շատ շարադրանք տեսա, քան հեղինակի ապրումներ: Բայց բարի գործ էր
13. Շուտ ուղարկեի, ես ընկնեի էս թվի ներքո Ա՜, օրիգինալ էր, լիքը ժպտացել եմ կարդալուց
14. Գաղափարը զարգացնելու դեպքում հավես ֆենտեզի կստացվեր, բայց այսպես ինձ համար չէր ամբողջանում: (Լեգենդար թրերի մասին ավելի հավես գործեր կան)
15. Սկիզբը ո՜նց վանեց: Լավ էր, որ մինչև վերջ կարդացի, վերջը հրաշք էր

[StrangeLittleGirl]

Թերզ

Շատ սահուն կարդացվեց, կլանիչ էր, բայց մի տեսակ ասելիք չկար մեջը, ոնց որ ընթերցողին հուսախաբ աներ: Ինձ համար վեցերորդ տեղում է, հետևաբար եթե երեք գործի օգտին քվեարկեմ, հաստատ մեջը չի լինի:

[StrangeLittleGirl]

Այրվող ծղոտների տունը

Լավ շարադրված էր, բայց էդպես էլ չհասկացա՝ հեղինակն ի՞նչ էր ուզում ընթերցողին ասել: Չգիտեմ՝ երևի հոգնած եմ արդեն, ու չարժե շարունակել կարդալը:

[StrangeLittleGirl]

ՔԱՂԱՔԸ ՃԱՀՃԻ ՄԵՋ

Ոնց որ կռահում եմ, թե ով է էս գործի հեղինակը: Ամեն մրցույթում սպասում եմ, որ մի լավ գործ կուղարկի: Ու ամեն անգամ ինքը հիասթափացնում ա: Հեղինակ ջան, չեմ ուզում խորանալ էս գործիդ մեջ ու ասել, թե ինչը դուրս չեկավ: Մենակ կխնդրեի, որ ամեն անգամ, երբ մրցույթ ա հայտարարվում, հենց առաջին օրվանից սկսես մտածել, թե ինչ ես գրելու կամ հենց առաջին օրվանից սկսես գրել: Թե չէ էս գործը շըփ-թըփություն, էնքան-որ-մի-բան-ուղարկեմ զգացողություն առաջացրեց: Չեմ քվեարկելու:

[Ուլուանա]

Էս օրն ընթերցանության առումով առանձնապես բեղուն չէր. մենակ ութերորդը կարդացի։

8. «Ականջավոր լուսին»

Վերնագիրն էնքան էլ չհավանեցի. մի տեսակ կարկատանոտ ա հնչում։ Պատմվածքը լավն էր, հատկապես յուրօրինակ գրելաոճը շատ հավանեցի։ Պատմությունն ինքը առանձնապես մի երևելի բան չէր, բայց շարադրանքն ամեն ինչ արժեր։ Հա, Աղասն էլ լավ տղա էր ։ Կերպարը շատ իրական ու շոշափելի էր։ Լինում են տենց տղաներ, հատկապես գյուղերում։

Բայց մոգական ռեալիզմի իմ պատկերացումներին էնքան էլ չի համապատասխանում։ Ամեն դեպքում անցավ ֆավորիտներիս շարքը, հնարավոր է, որ քվեարկեմ սրա օգտին։ Տեսնենք ։

Բայց... Այ հեղինակ, բա դու խիղճ ունե՞ս։ Էդքան երկար պատմվածքն ընդամենը մի երկու պարբերությա՞մբ ներկայացնել։ Ցնդել կարելի ա... Էլ չեմ ասում ուրիշի ուղղակի խոսքի մասին։ Պատմվածքի առնվազն կեսը խոսակցություններ են ու բոլորը կողք–կողքի շարունակվող ։ Երբ խոսակցություններն էդքան շատ են լինում ու շարունակական, որպես կանոն, ամեն մեկի ասածը գրվում ա նոր տողից ու գծիկով, ոչ թե իրար հետևից ու չակերտներով։ Զարմանալի ա, որ ընդհանուր առմամբ բավական գրագետ գրված գործ ա, բայց էդ ուրիշի ուղղակի խոսքը հեղինակը չի իմացել՝ ոնց ա պետք գրել։ Ու դրա հետևանքով խոսակցություններն ահագին շփոթեցնող էին. ես որ կարդալիս հաճախ չէի ջոկում՝ ինչը ով ասեց, որ իրար կողքի են, հաճախ հաջորդի ասածն ընկալում ես որպես նախորդի շարունակություն, ու շիլաշփոթ ա դառնում, ստիպված հետ ես գնում, նորից կարդում, որ տեղը բերես՝ որը ով էր ասել։ Ու դա ահագին ծանրացնում ու փչացնում ա ընթերցանությունը։ Իսկ երբ նոր տողից ու գծիկով են լինում խոսակցությունները, ավտոմատ ընկալվում են որպես տարբեր մարդկանց ասածներ, հատուկ մտածելու, տեղը բերելու խնդիր չի լինում։

Էսօր էսքանը։ Ես գնացի քնելու։

[Peace]

Ականջավոր լուսին

«Տուն ունես, երջանիկ մարդ, կգնաս, թեյ կտան, անկողին կբացեն, կինդ կմտնի ծոցդ, կասի` վաղը, կովը, երեխան, հավերը, կասի` ոչխարը, խոզերը, կասի` խոտը, ծառերը, կասի` պատը, ջրի խողովակը, տանիքը...»: «Կասի»,-տխրած` հաստատեց Աղասը:

-Լիլի, կապիկին պոպոք տուր:
-Հայրի՞կ, կապիկին պոպոք կտա՞ն:
-Կտան, բալես, կտան:

Լիլիի վրա շեշտ պետք է դնեի չեմ գտնում, չկա, չկա, ջհայնամին լինի՛:

[enna]

<<Ալիսը տղամարդկանց աշխարհում>>
Մի տեսակ դուրս չեկավ միտքը:Երևի չհասկացա,թե ինչ էր ուզում ասել...

[enna]

<<Թերզ>>
Սկիզբը ընթերցեցի,քանի որ առաջին դեմքից պատմվածքներ չեմ սիրում չշարունակեցի:

[Տրիբուն]

9. Գծեր Շեղողը - ես գծեր շեղողն եմ, գծեր շեղողն եմ ես, այդ ես եմ, որ գծերն եմ շեղում: Ուզում էր հետաքրքիր լինել, բայց ձանձրացրեց: Դաժե Անուբիսը չօգնեց:

[Smokie]

Քաղաքը ճահճի մեջ. Դուրս չեկավ, չեմ սիրում նման պատմվածքներ՝ գարշահոտություն, ճահիճ, ճահճագույն: Չհավանեցի
Նախագահը. Էս պատմվածքն էլ էդքան չհավանեցի: Իմաստ կար մեջը, բայց հետաքրքրությամբ չէր ընթերցվում: Կարծում եմ հեղինակը ակումբցի չի:
Խորհուրդ. Այստեղ մոգական ռեալիզմ չկար կարելի է ասել: Անձամբ ես համարյա ոչ մի խորհրդավոր ու տարօրինակ բան չտեսա: Ճիշտ ա մոգական ռեալիզմն այն ժանրն է, որտեղ ամեն ինչ շատ համոզիչ է գրված ու ընթերցողի մոտ էլ է իրականի տպավորություն թողնում, բայց այս պատմվածքում ես չտեսա այն, ինչը ընթերցող մոտ անիրական իրականության տպավորություն է թողնելու: Չկար:pradon Իսկ որպես սովորական պատմվածք... ոչինչ այնպես, սովորական էր, նախորդ երկու կարդացածներիցս հաստատ ավելի լավն էր:
Դառնահամ. Լավն էր բավականին Հավես էր, հաճույքով էր ընթերցվում: Երբ հասա Թորին... էլի մեր Մարիին հիշեցի, կարծում եմ էս մեկի հեղինակն էլ ա ինքը, նման ա ձեռագիրը Էլի վառ երեւակայություն կար այնտեղ, դրական ազդեցություն թողեց:
Այրվող ծղոտների տունը. Սա ընդհակառակը, վատ ազդեցություն էր թողնում: Ես էլ պատմվածքի բամբասկոտ հերոսների խորշում էի կերպարներից, ինչպես երեկ խորշեցի Կճեպների միջի Ալվարեսներից, (չհաշված Դիեգոյին): Բայց ի տարբերություն Կճեպների, այս պատմվածքը հետաքրքրությամբ ու հաճույքով չկարդացի:

[StrangeLittleGirl]

<<Ալիսը տղամարդկանց աշխարհում>>
Մի տեսակ դուրս չեկավ միտքը:Երևի չհասկացա,թե ինչ էր ուզում ասել...

Կմեծանաս, կհասկանաս

Խորհուրդ
Շատ լավն էր, սիրուն էր: Նենց մի տեսակ պուպուշ բան կար էս պատմվածքի մեջ: Բայց հավանաբար չեմ քվեարկի, որովհետև ավելի ուժեղ գործեր էլ կան:

[Two-Face]

«Ալիսը տղամարդկանց աշխարհում»-ը վերջն էր: Քվեարկեցի:

[Stranger_Friend]

իմ արև, Ի, Բա չէ... սիրուն չի:

Կարծում ես` գյուղացին պետք է ասեր, իմ արեգակ, կներե՞ք և ինչու ո՞չ:

օրինակ այսպես տգեղ կստացվե՞ր.

«Ոչինչ էլ չեմ ուզում, հա՜, էնքան հանգիստ եմ, էսպես հանգիստ հեչ չեմ եղել»...

«Անունս ի՞նչ իմացար»

«հո օդից չբռնեցի՞»

կարծում եմ նմանատիպ գրելը գյուղացու կերպարին չէր խանգարի...

[ivy]

Տարբերակ 22: բեե, էս ի՞նչ էր ctrl+a, delete

Չգիտեմ, էս տարբերակն ինձ համար ահագին սիրուն էր:
Ճիշտ է, սկզբում վատ տպավորություն թողեց, որ կիսատ էր ուղարկված, բայց հետո երբ լրացվեց ու կարդացի ամբողջը, ահագին ազդեց վրաս:
Էդ միջի թախիծը, որ համ անբացատրելի էր, համ խորը, մի տեսակ հետք թողեց:

Էս պատկերը հլը նայեք ինչ ազդեցիկ է, հատկապես վերջին մասը.

«Երբ Աշոտը մահացավ»,- ասաց Շողակաթն,- «իր սենյակից երեք գիշեր նրա լացի ձայնն էր լսվում: Ես գիտեմ, նրանց բնակարանը մերի կողքին է, ու մեր սենյակներն ընդհանուր պատ ունեն: Աշոտն ամեն գիշեր լաց էր լինում: Մի անգամ ես գիշերը դուրս եկա մեր պատշգամբ, անցա Աշոտի սենյակ: Իմ սենյակի պատին հայելի կա. Աշոտի սենյակի պատին էլ, ուղիղ իմ հայելու հակառակ կողմում: Իր հայելին ծածկած էր սպիտակ սփռոցով: Երբ մոտեցա հայելուն, լացի ձայն լսեցի պատի մյուս կողմից: Իմ լացի ձայնը»

Կամ էլ ուղղակի ես եմ չափազանց զգայուն: