14. Դևական
Ա՜խ, ոնց եմ սիրում ես սենց բաները: Ո՜նց եմ սիրում... Դրա համար էլ դաժան ա կարդալ ու պատկերացնելը, թե սա ինչ կարող էր դառնալ, բայց չդարձավ: Նենց ափսոս ա: Ահավոր շատ սիրում եմ էն գործերը, որոնք վերցնում են հին լեգենդներն ու հավատալիքները ու նոր ձև ու բովանդակություն են տալիս դրանց, գժվում եմ, երբ էդ խաղը ստացվում ա, ամենահարազատ թեմաներից մեկն ա ինձ համար դա, ու լուրջ գիտելիքներ ա պետք ունենալ՝ դրա տակից դուրս գալու համար: Էս «Դևականը» հենց տենց էլ սկսվում էր: Հա, լիքը տեխնիկական խնդիրներ կան, հեղինակը, ինձ թվում ա, բավականին անվարժ ա հայերեն գրում, մշակված չի խոսքը, լիքը ավելորդ բաներ կան, լիքը մանր-մունր սխալներ, բայց էս իմ հիշողության մեջ առաջին գործն ա, որ անդրադառնում ա «Սասնա ծռերին» հենց էս կոնտեքստում՝ կիսագերբնական ներկայի, իսկ դա ինձ միշտ հետաքրքրել ա: Հեղինակն էլ լավ պատրաստված դեմք ա, հեղինակ ջան, ախր քեզ պետք է՞ր էդ հերունիական լոլոների հետևից ընկնելը, ի՞նչ Առ թուր ախր, ի՞նչ Թուր Կեծակի 2.0, չէ, էլի, եթե սենց բան ես գրում, էդ հի՜ն, անցյալից մնացած առասպելների հետ էնքան զգույշ ա պետք վարվել, էնքա՜ն խնամքով, հարգանքով, քնքշությամբ ու նուրբ, ու էդ ժամանակ դրանք իսկապես կբացվեն, դու էլ, մանավանդ, ուժեղ երևակայություն ունես ու կարողանում ես էդ քո տեսածը կարդացողին ցույց տալ, ես որ Քուռկիկ Ջալալու մասին պատմող տողերին հասա, ջանս դող ընկավ՝ էնքան իսկական էր էդ հսկա նժույգն ու էնքան կարոտ կար իմ մեջ իրանց հանդեպ, էս ամեն ինչը եթե ճիշտ կաղապարի մեջ դրվի, ոչ մի հայի անտարբեր չի կարող թողնել: Բայց Էքսկալիբուրն ավելորդ էր: Ի դեպ՝ Արթուրը քարի միջից ուրիշ թուր էր հանել, իսկ Էքսկալիբուրը նրան տվել էր Լճի Լեդին՝ էն բանից հետո, երբ Արթուրն արդեն դարձել էր թագավոր, էս պահը հաճախ են խառնում: Նենց մի տեսակ շատ խառն ա գրած, չի բացատրվում կարևորը, իսկ անկարևոր բաների վրա լիքը տառեր ա ծախսվում, Էյայի մասին համարյա ոչ մի բան չկա գրած, որ բացատրի վերջը, Տոտը լրիվ անկապ ա հայտնվում-կորում, Մերլին կա ինչ-որ, ընտիր ա, իհարկե, որ մեր էպոսը փորձ ա արվում կապելու աշխարհի մյուս լեգենդներին, բայց ավելի խնամքով ա պետք էդ անել, թե չէ Հերունին էլ ասում էր, որ «մաթեմատիկան» բնիկ հայկական սպորտաձև ա՝ մատերով գումարում-հանում են արել, «մատ-է-մատ-է»-ն դարձել ա հետո «մաթեմատիկա», եսիմ է: Ամեն դեպքում՝ եթե մի պահ պատկերացնենք, որ էս մրցույթի գործերը կարող են ինչ-որ հրաշքով դառնալ էնպես գրված, ինչպես ես կուզեի, էս ամբողջ մրցույթում չի լինի ուրիշ պատմվածք, որ ավելի հաճույքով կկարդայի, քան սա: Իմ էպոսի մասին գրված գործ եմ ուզում կարդալ, գրողը տանի:
Մեջբերել
Էջանիշներ