Ներողություն եմ հայտնում 22-րդ հեղինակին` անտեսելու իր պատմվածքը: Հուսով եմ` մոդերատորներից մեկը կտեղադրի այս պատմվածքը համապատասխան տեղում և հարցումում կավելացնի 22-րդ տարբերակը:
22-րդ տարբերակ
Գունատ Ձիու Ստվերը
Գայանեն ու Շողակաթը նկարում էին, երբ սկսեց: Ավելի ճիշտ՝ նկարում էր միայն Շողակաթը: Գայանեն մեծ-մեծ աչքերով նայում էր Շողակաթի նկարներին՝ ջրահարսերին, հունական ու հռոմեական զինվորներին, Գունատ Ձիու ստվերին, ու Շողակաթը պատմում էր նրանց մասին: Ու պատկերները կենդանանում էին:
Հետո, արդեն ցերեկվա լույսով, Շողակաթը կզգար, թե ինչքան պարզունակ են ստացվել նկարները, որ Անդրոմեդան այնքան գեղեցիկ չի, ինչքան մոմի տակ է թվում: Կպատռեր նկարներն ու նորից կսկսեր նկարել: Ու կափսոսար, որ ոսկեգույն գրիչի թանաքը գրեթե լրիվ ծախսել է զինվորների վահանների վրա:
«Ուշադրություն. օդային տագնապ է: Առանց խուճապի անցեք ապաստարանները: Պահպանեք հանգստություն»:
Մի քանի վայրկյան անց բլուրների հետևից հնչեց պղնձամոլիբդենային կոմբինատի շչակի ոռնոցը:
Տաթև մայրիկը դողացող ձեռքով սուրճը դրեց սեղանին ու սկսեց աղջիկներին հագցնել: Երբ նրանք դուրս եկան շենքի միջանցք, արդեն լսվում էր ինքնաթիռների շարժիչների ձայնը: Միջանցքում վախեցած, լուռ կանայք էին՝ փեշերից կախված վախեցած լուռ երեխաներով:
Առաջին հարկում երկու հիմնապատերի արանքում նեղ տարածք կար, որտեղ երեխաներն ազատ կարող էին մտնել, բայց մեծահասակները չէին կարող: Հենց դա էր փոխարինում ապաստարանին: Երեխաներն անցան այդ ճեղքով: Տաթև մայրիկը Շողակաթին փոխանցեց նավթային լամպը:
Նեղ միջանցքն ավարտվում էր խորը անցքի մոտ, որը գնում էր դեպի սարի խորքը: Ինչքան խորը՝ ոչ ոք չգիտեր:
Լսվեց սուլոց: Այն ավելի արագ մոտեցավ, քան կարելի էր ընկալել: Հետո՝ լույս, շատ ստվերներ, ցնցում, Շողակաթը զգաց, որ դեմքով հպվում է շատ փափուկ պատին: Ու ամեն ինչը՝ լռության մեջ:
Խոնավություն զգաց դեմքի վրա. ձեռքը տարավ քունքին ու լպրծուն բան շոշափեց: Հետո եկավ բութ, այրող ցավ:
Միջանցքի մուտքը փուլ չէր եկել. չգիտես ինչպես՝ հատակն էր կոտրվել, բարձրացել ու փակել ճանապարհը: Երբ լսվեց երկրորդ սուլոցն, արդեն մի փոքր ավելի հեռու, Շողակաթը բռնեց Գայանեի ձեռքն ու մտավ դեպի սարը գնացող փոսը: Մնացած երեխաները հետևեցին:
Գայանեն հարցրեց. դու այնտեղ եղե՞լ ես: Ոչ, պատասխանեց
Շողակաթը: Ոչ մեկը երբեք չի եղել: Իսկ այնտեղ հրեշներ չկա՞ն: Չգիտեմ:
Փոսը երկար թունելի սկիզբ էր. երեխաները խարխափելով քայլում էին, նավթի լամպն աղոտ լուսավորում էր իրենց ճանապարհը:
Շողակաթը գիտեր, որ եթե լամպը հանգի, կգա Գունատ Ձիու ստվերն ու կտանի իրենց: Նա արդեն զգում էր Ձիու շնչառությունն իր քունքին:
«Մամայենք»,- լաց եղավ Լիլիթը: «Իրենք լավ են»,- ասաց Շողակաթը:
Թունելը հասավ մեծ սրահի. Էլ գնալու տեղ չկար: Երեխաները նստեցին գետնին: Քարանձավի պատերից այն կողմ ինքնաթիռները ռումբեր էին գցում անպաշտպան տների վրա:
Գունատ Ձիու Ստվերն էլ հարմար տեղվորվեց պատերից մեկին. նրան պետք էր միայն սպասել, թե երբ կվերջանա նավթն ու լամպը կմարի:
«Պատմի՛ր Գունատ ձիու ստվերի մասին»,- ասաց Աստղիկը: Շողակաթը գրկեց Գայանեին: Դեմքին չորացող արյունը տհաճ էր, ու նա վախեցած էր:
«Գիշերը գալիս է Գունատ Ձիու Ստվերը»,- սկսեց նա:- «Ոչ ոք նրա մեջքին չի կարողացել նստել: Երբ նա անցնում է անկողնուդ վրայով, փաթաթվում ես վերմակիդ մեջ ու շունչդ պահում, որ նա չգտնի քեզ: Ու եթե նա լսի շնչառությունդ, առավոտյան քեզ կգտնեն մահացած»:
«Աշոտը»,- մրմնջացին երեխաները: Աշոտը, որը հիվանդացել էր ցրտից ու ուտելիքի պակասից: Որն ամեն առավոտյան պատմում էր իրենց, թե ինչպես է իրեն այցելել Գունատ Ձիու Ստվերը: Ու ինչպես մի օր մայրը չկարողացավ նրան արթնացնել:
Ստվերը ձգվեց պատի վրա, թրթռաց, ապա սահեց մի փոքր ավելի մոտ:
Հերթական ռումբը ցնցեց քարանձավը, բայց պատերը դիմացան:
Շողակաթը զգաց, թե ինչպես է Գայանեն վախից դողում: «Մի օր, ռմբակոծության ժամանակ»,- շարունակեց նա,- «երեխաները թաքնվեցին սարի միջի քարանձավում»:
Լամպի լույսը թրթռաց, Գունատ Ձիու Ստվերը սահեց էլ ավելի մոտիկ: Նավթը վերջանում էր:
«Նրանք վախենու՞մ էին»,- հարցրեց Լիլիթը:
«Այո»,- պատասխանեց Շողակաթը:- «Նրանք վախենում էին, քանի որ իրենց հետևում էր Գունատ Ձիու Ստվերը: Բայց աղջիկներից մեկը
քաջ էր, նա մոտեցավ ու նստեց Գունատ Ձիու մեջքին: Ու ձին նրան տարավ քարանձավից դուրս: Ու նրանք տեսան ինքնաթիռներ, որոնք ռումբեր էին գցում քաղաքի վրա: Ու քանի դեռ նա Գունատ Ձիու մեջքին էր, կարողանում էր պատերից ներս տեսնել, ու տեսնում էր վախեցած մարդկանց, ովքեր թաքնվել էին ռումբերից:
Աղջկա անունն Անդրոմեդա էր: Երբ ինքնաթիռները տեսան նրան Գունատ Ձիու մեջքին, սկսեցին կրակել ու հետապնդել»:
Պատմությունը համոզիչ չէր, ու նա լռեց:
«Նավթ եմ բերել, լա՞վ եք»,- լսեց Տաթև մայրիկի ձայնը մեջքի հետևից: «Շնորհակալություն, մայրիկ»,- պատասխանեց:- «Դեմքս քերծվել է, բամբակ կա՞»: Շրջվեց. հետևում միայն ստվերներ էին: Բայց լամպն ավելի պայծառ էր վառվում:
«Պատմի՛ր Աշոտի մասին»,- խնդրեց Գայանեն:
«Երբ Աշոտը մահացավ»,- ասաց Շողակաթն,- «իր սենյակից երեք գիշեր նրա լացի ձայնն էր լսվում: Ես գիտեմ, նրանց բնակարանը մերի կողքին է, ու մեր սենյակներն ընդհանուր պատ ունեն: Աշոտն ամեն գիշեր լաց էր լինում: Մի անգամ ես գիշերը դուրս եկա մեր պատշգամբ, անցա Աշոտի սենյակ: Իմ սենյակի պատին հայելի կա. Աշոտի սենյակի պատին էլ, ուղիղ իմ հայելու հակառակ կողմում: Իր հայելին ծածկած էր սպիտակ սփռոցով: Երբ մոտեցա հայելուն, լացի ձայն լսեցի պատի մյուս կողմից: Իմ լացի ձայնը»:
Չնայած վախին, երեխաների աչքերը փակվում էին: Շուտով Շողակաթն էլ սկսեց ննջել: Հետո նա ձեռքի տակ ձիու բաշ շոշափեց: Մատներն անց կացրեց ձիու մազերի միջով, սկսեց շոյել: Հետո նրան թվաց, որ նստած է ձիու մեջքին, ու լամպի լույսն արագ հեռանում է, ու շուրջը միայն խավար է: Հետո հեռվից տեսավ քարանձավն ու այնտեղ քնած երեխաներին, ու ինքն իրեն:
Ռմբակոծությունն ավարտած ինքնաթիռները հետ էին թռչում. գիշերային երկնքում միայն նրանց թևերի թարթող լույսերն էին երևում: Քաղաքի վրա ծուխ էր բարձրացել, բայց սառը քամին թարմ ու հաճելի էր: Նա գրկեց ձիու վիզն ու աչքերը փակեց:
Առավոտյան փրկարարները մաքրեցին անցումն ու գտան երեխաներին քարանձավում:
«Կենդանի՞ են»,- հարցրեց ավագը: «Քնած են»,- պատասխանեց մեկը:- «Բացի այս մեկից: Ճանաչու՞մ ես»:
Ավագն ուշադիր նայեց: «Արյունաքամ է եղել»,- ասաց փրկարարը: Ավագը հանկարծ հասկացավ. «Տաթևենց Շողակաթն է»,- տխուր ասաց նա:- «Մի գիշերվա մեջ մազերը սպիտակել են»:
... Երբ աղջիկներով գիշերները հավաքվում էին, երբեմն փորձում էին «հոգի կանչել»: Շենքի աստիճաններով մեջքով հետ-հետ իջնում էին, հասնում պատերի արանքի միջանցքին: Հետո մեկը հայելի էր պահում, ու մյուսն արտասանում էր խոսքերն ու պտտվում ամեն տողից հետո.
«Արյունոտ Մերի, Արյունոտ Մերի,
Քո երեխան ինձ մոտ է,
Պատմիր ինձ նշանածիս մասին»:
Երբ Շողակաթի հերթն էր, նա երեք անգամ կրկնեց խոսքերն ու վերջին անգամ պտտվելիս հայելու մեջ ուշադիր իրեն նայող մարդկային գանգ տեսավ ու ճչաց:
Զառա տատը ցորեն էր մաքրում մանր քարերից, քիստերից ու գարու հատիկներից: Շողակաթի ընկերուհի Լիլիթը պատմում էր նրան գիշերվա արկածի մասին: Երբ հասավ Շողակաթի տեսած գանգին, տատը հառաչեց ու քթի տակ մրմնջաց. «Չամուսնացած է մեռնելու»:
Էջանիշներ