User Tag List

Նայել հարցման արդյունքները: Ո՞ր տարբերակ(ներ)ն եք հավանում.

Քվեարկողներ
45. Դուք չեք կարող մասնակցել այս հարցմանը
  • 1–ին տարբերակ. «Հրացան» (Մերի Մկրտչյան)

    4 8.89%
  • 2–րդ տարբերակ. «Չկորցնել» (ivy)

    18 40.00%
  • 3–րդ տարբերակ. «Կճեպները» (Impression)

    24 53.33%
  • 4–րդ տարբերակ. «Տամիբեի կրակե պարիսպը» (Lusntag Lusine)

    6 13.33%
  • 5–րդ տարբերակ. «Ածելիավոր» (Mari Voltera Meliqyan)

    5 11.11%
  • 6–րդ տարբերակ. «Վառվող երազանքի փայլը» (Enna Adoly)

    3 6.67%
  • 7–րդ տարբերակ. «Պարտություն» (Այբ)

    4 8.89%
  • 8–րդ տարբերակ. «Ականջավոր լուսին» (Գարեգին Վարդանյան)

    13 28.89%
  • 9–րդ տարբերակ. «Գծեր Շեղողը» (Վահե Ղուկասյան)

    3 6.67%
  • 10–րդ տարբերակ. «Շարունակություն» (Hasmik Artyomovna)

    9 20.00%
  • 11–րդ տարբերակ. «Շուկայամերձ գոյապայքար կամ պատմություն ձկան գլխի, մկան պոչի, ագռավի կտուցի, ինչպես նաև ասֆալտի մասին» (Նարինե Կռոյան)

    4 8.89%
  • 12–րդ տարբերակ. «Անորոշություն» (Այբ)

    3 6.67%
  • 13–րդ տարբերակ. «Ալիսը տղամարդկանց աշխարհում» (StrangeLittleGirl)

    16 35.56%
  • 14–րդ տարբերակ. «Դևական» (Sambitbaba)

    5 11.11%
  • 15–րդ տարբերակ. «Թերզը» (Գալաթեա)

    9 20.00%
  • 16–րդ տարբերակ. «Այրվող ծղոտների տունը» (Lis Beth)

    3 6.67%
  • 17–րդ տարբերակ. «Քաղաքը ճահճի մեջ» (Ալֆա)

    4 8.89%
  • 18–րդ տարբերակ. «Խորհուրդ» (Lis Beth)

    4 8.89%
  • 19–րդ տարբերակ. «Նախագահը» (Համբարձում Համբարձումյան)

    4 8.89%
  • 20-րդ տարբերակ. «Դառնահամ» (Valkyrja Rue)

    16 35.56%
  • 21-րդ տարբերակ. «Պարիր ինձ համար» (Հայկօ)

    24 53.33%
  • 22-րդ տարբերակ. «Գունատ Ձիու Ստվերը» (Rhayader)

    5 11.11%
Մի քանի ընտրության հնարավորությամբ հարցում
Էջ 2 73-ից ԱռաջինԱռաջին 1234561252 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 16 համարից մինչև 30 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 1091 հատից

Թեմա: Հավաքածու մրցույթ – 4. «Մոգական ռեալիզմ» (քվեարկություն և քննարկում)

  1. #16
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    13-րդ տարբերակ

    Ալիսը տղամարդկանց աշխարհում



    Ալիսին չեմ տեսել: Իմ ծնվելուց շատ առաջ հեռացել է մեր թաղամասից, որպեսզի իրականանա Հռիփսիկ տատի՝ սուրճի բաժակով կատարած գուշակությունը, այն է՝ դեռ քսան տարին չբոլորած Ալիսն օտար երկրներ պիտի գնա, որ աշխատի ու պահի իր թամբալ ամուսնուն և մանկահասակ աղջկան: Ասում են՝ երբ Հռիփսիկ տատն Ալիսի բաժակն էր նայում, մեջը յոթանասուներկու հատ կետ է տեսել ու մարգարեացել, որ յոթանասուներկուսի մայր է դառնալու, որոնցից միայն ավագն է աղջիկ լինելու: Իսկ թե ինչպես է կետերի սեռը որոշել, էդպես էլ ոչ ոք չի հասկացել: Իմաստուն տատը ներկաների զարմացած հայացքներն արհմարհելով հայտարարել է, որ բոլորն էլ տարբեր հայրերից են լինելու ու անմիջապես հոգին ավանդել, որ հարցեր չտան:
    Հռիփսիկ տատի մահվանից ամիսներ անց Ալիսը հավաքել է ճամպրուկները ու գնացել դեպի օտար երկրներ: Ամբողջ թաղամասը դուրս է եկել ճանապարհելու: Մանկահասակ աղջիկը բռնել է մոր ոտքը, չի թողել՝ մեքենա նստի: Թամբալ ամուսինն էլ երեխայի ոտքերից է բռնել, քաշել դեպի իր կողմը, որ Ալիսը հանգիստ հեռանա:
    Ասում են՝ առաջին մի քանի տարիների ընթացքում փող էր ուղարկում, զանգում էր, մանկահասակ աղջկա հետ զրուցում, խորհուրդներ տալիս: Հետո կամաց-կամաց սկսել է ավելի հազվադեպ զանգել ու փող ուղարկել, մինչև մեր թաղամասի ու Ալիսի միջև կապը լրիվ ընդհատվել է: Թամբալ ամուսինը դարդին (թե՞ սովին) չի դիմացել ու շատ շուտ մահացել է, իսկ մանկահասակ աղջիկն անհետացել է: Ասում են՝ գնացել է Ալիսի մոտ կամ էլ փախցրել են կամ էլ մոտակա գետում խեղդվել է:
    Իսկ Ալիսի մասին պատմում էին, օտար երկրներում նոր ընտանիք ու երեխեք ունի, չի ուզում վերադառնալ թամբալ ամուսնու մոտ: Ըստ մեկ այլ վարկածի, շատ մութ ու դաժան պայմաններում մահացել է. դիակը յոթանասուներկու կտոր են արել, ծանրոցով ուղարկել մեր թաղ, մանկահասակ աղջիկը տեսել է, ճանաչել մորը, խելագարվել: Մի երրորդ խումբ մարդիկ էլ պնդում են, թե՝ Ալիսն օտար երկրներում վիրահատվել, սեռը փոխել է, վերադարձել մեր երկիր, հիմա որպես տղամարդ ապրում է մեր թաղամասի ծայրի շենքերից մեկում: «Տեսնող է եղել»,- ասում են: Բայց յոթանասունմեկ որդիների և թվով նույնքան հայրերի մասին բոլորը լռում էին՝ չհամարձակվելով Հռիփսիկ տատի նայած բաժակը կասկածի տակ առնել:
    Այս պատմությունները շատ փոքր ժամանակվանից կցկտուր լսել եմ, բայց մեծ ուշադրություն չեմ դարձրել մինչև այն օրը, երբ քսաներորդ որդուս ունեցա ու դարդոտած սկսեցի մտածել, որ նա էլ մյուսների պես կմեծանա, կին կառնի, տանը կնստացնի, կգնա օտար երկրներ, այլևս չի վերադառնա: Մտածեցի ու որոշեցի դեմն առնել, որովհետև Հռիփսիկ տատի թոռն իմ բաժակը նայելիս գուշակել էր, որ քառասուն որդու մայր եմ դառնալու, քառասունն էլ մի հորից: Ու որոշեցի գտնել Ալիսին, հարցնել, թե ինչպես է մեծացնում իր յոթանասունմեկ տղաներին, որ մեծանան, անասուն չդառնան:
    Ալիսի դեմքը ոչ ոք չէր հիշում, անգամ տեսնողները: Նույնիսկ լուսանկարներ չէին պահպանվել: Միայն ասում էին, որ շատ սիրուն էր, բայց հենց մեկնելու օրը թաղի պառավներից մեկն անիծել է, թե՝ էնպես նիհարես, որ թշերիցդ բալեր կախվեն, սև մազերդ էլ սպիտակ խատուտիկ դառնան, որ փչես, թռնեն, հեռու գնան: Անեծքը միտս պահեցի, որ եթե հանկարծ կարիք լինի մեր թաղի Ալիսին ուրիշ Ալիսներից տարբերելու, նայեմ մազերին ու չեղած թշերից կախված բալերին: Նորածին որդուս թողեցի տանը ու ճամփա ընկա:
    Ալիսին գտնելը դժվար չէր: Պարզվեց՝ ոչ մի օտար երկրում էլ չէր, վերջին՝ յոթանասուներկուերորդ երեխան ունենալուց հետո տեղափոխվել է կողքի թաղ ու սուսիկ-փուսիկ բնակվում է մի շենքի յոթերորդ հարկում, որտեղից կարելի էր մեր թաղը տեսնել ու բակում նստած պառավներին, որոնք Հռիփսիկի թոռան գուշակությունները կասկածի տակ էին առնում: «Հեչ տատին չի քաշել»,- ասում էին:
    Անմիջապես ճանաչեցի Ալիսին. մազերը սպիտակել էին, խատուտիկներ դարձել: Փչեցի: Թռան թևիկները, պատուհանից դուրս եկան, հասան մեր թաղամաս, մեկն էլ հասավ քեզ, իջավ քթիդ վրա, փռշտացրեց քեզ:
    Ալիսն իմ տեսած ամենանիհար մարդն էր: Այտոսկրերն էնպես էին դուրս ցցվել, որ դրանցից զույգ բալեր էին կախված էնպես, ինչպես մենք սիրում էինք փոքր ժամանակ մեր ականջներին հարմարացնել: Ինձ ներս հրավիրեց, բալ առաջարկեց, անմիջապես ավելացրեց, որ սառնարանում էլի ունի, պարտադիր չէ՝ իր դեմքինն ուտեմ: Առանց պատասխանի սպասելու հսկայական ափսեն դրեց սեղանին ու հրամայեց, որ օգտվեմ:
    Պատմեցի նրան, որ իրենց թաղից եմ, որ ծնվել եմ իր գնալուց շատ տարիներ անց ու որ լսել եմ նրա բոլոր պատմությունները ու չգիտեմ՝ որն է ճիշտ, որը սուտ, որը դեռ չիրականացած: Ալիսը կռահեց, թե ինչ նկատի ունեմ. Հռիփսիկ տատը ճիշտ էր, ինքը յոթանասուներկու երեխա ունի, որոնք բոլորը տղաներ են, բացի առաջինից, ու բոլոր-բոլորը տարբեր հայրերից են: Տղամարդկանց մասին մանրամասներ բաժակում գրված չեն եղել կամ էլ խորամանկ պառավը թաքցրել է դրանք. Ալիսը նրանցից ոչ բոլորի հետ է ամուսնացած եղել, ոչ բոլորին է ճանաչել ընդհանրապես: Մեկի հետ մի տարի է ապրել, մյուսին միայն մի գիշեր է տեսել: Մեկին սիրել է, մյուսի հետ քնել նախորդից վրեժ լուծելու համար: Մեկը սևամորթ է եղել, մյուսը՝ ալբինոս: «Բայց բոլորն էլ նույն անասունն են»,- Ալիսն ավարտեց պատմությունը:
    Հարցրի, թե որտեղ են յոթանասուներկու երեխաները: Ասաց, որ բոլորն իր հետ են ապրում: Շուրջս նայեցի: Թեև խոհանոցում էինք նստած, շատ լավ երևում էր, որ բնակարանն ամենաշատը երկու սենյակ ուներ: Էդտեղ յոթանասուներկու հոգի հաստատ չէր տեղավորվի: Էլ չեմ ասում, որ տանը տիրող լռությունը հաստատում էր, որ մենք էնտեղ երկուսով ենք: Ալիսը հասկացավ զարմանքս: Ասաց, որ բոլոր երեխաները խաղասենյակում են, ու եթե ցանկություն ունեմ, կարող ենք գնալ այնտեղ: Ինձ դուր եկավ այդ միտքը, ու հասկացա, որ վերջապես կսովորեմ ղեկավարել իմ քսան ծնված և քսան ծնվելիք որդիներին:
    Խաղասենյակի դուռը բացեց Ալիսը: Էնտեղ միայն մի հոգի կար՝ մանկահասակ աղջիկը, որն ինչ-որ տարօրինակ խաղալիքներով խաղում էր: Հարցրի, թե ուր են մնացած յոթանասունմեկը: Ասաց, որ պահարանում են, բացեց դուռը ու ցույց տվեց կողք կողքի շարված զակատ արած բանկաներ, որոնցից յուրաքանչյուրի մեջ մի որդի կար: Ժամանակ առ ժամանակ մանկահասակ աղջիկն ըստ իր ցանկության ընտրում է մեկին, դուրս հանում, բացում, հետը խաղում, նորից զակատ անում, դնում պահարանի մեջ: Մոտեցա դստերն ու իսկապես նկատեցի, որ այդ տարօրինակ խաղալիքները տղաներ են:
    Ալիսը բացատրեց, որ տղաներին պետք է հենց էդպես խեղդած պահել, որ հսկողությունից դուրս չգան ու չգնան ուրիշ կանանց հոգին հանելու: Ասաց, որ եթե ժամանակին իր տղամարդկանց մայրերն էլ նույնն արած լինեին, ստիպված չէր լինի յոթանասուներկուսի մեջ երջանկություն փնտրել ու նորանոր տղաներ աշխարհ բերել, այլ հիմա գոհ ու խաղաղ կապրեր թամբալ ամուսնու ու մանկահասակ աղջկա հետ:
    Տղաներին զակատ անելու փայլուն գաղափարն ինձ դուր եկավ, ու Ալիսին խնդրեցի, որ ինձ էլ բանկաներ տա, որպեսզի իմոնց հարցերն էլ էդպես լուծեմ: Ալիսը գոհունակությամբ ժպտաց ու բացեց մեկ այլ պահարան, որտեղ հարյուր դատարկ բանկաներ կային ու սպասում էին ինձ նման մայրերի: Քսան հատ հաշվեց, տվեց, կարգադրեց, որ մյուս քսանի հետևից գնամ միայն այն ժամանակ, երբ մնացածն արդեն ծնված լինեն: Բանկաները շալակած դուրս էի գալիս արդեն, երբ Ալիսը խնդրեց մի քանի վայրկյան էլ մնալ: Բեռս դրեցի գետնին ու սպասեցի, թե հետո ինչ կասի: Ալիսը լուռ մոտեցավ ինձ, գլուխը մոտեցրեց գլխիս, ու այտերիս զգացի բալերի սառնությունը, իսկ խատուտիկների թևիկները սկսեցին խուտուտ տալ: Չոր շուրթերը հպեց իմ շուրթերին ու այդպես մի քանի վայրկյան, մինչև խոնավություն ու դառնահամ զգացի: Ալիսի բոլոր մազերը թռել-գնացել էին: Մարմինը փոշի էր դարձել, ընկել գետնին: Եվ միայն իմ շուրթերին մնացել էր մի թարմ, դեղին խատուտիկ՝ որպես հիշատակ յոթանասուներկուսի մայր խոպանչի Ալիսից:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  2. Գրառմանը 14 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (17.04.2013), CactuSoul (24.04.2013), impression (16.04.2013), Lusntag Lusine (17.04.2013), Ruby Rue (16.04.2013), Sambitbaba (21.04.2013), Stranger_Friend (18.04.2013), Two-Face (18.04.2013), Հայկօ (20.04.2013), մարիօ (16.04.2013), Նաիրուհի (14.02.2017), Նիկեա (14.05.2016), Շինարար (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  3. #17
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    14-րդ տարբերակ

    ԴԵՎԱԿԱՆ



    Գիշերվա խավարը սկսել էր ծորալ առավոտյան աղջամուղջի մեջ, դրանով իսկ կորցնելով իր թանձրությունը: Եվ աստղազարդ երկնքի արտացոլումը լճի ջրերին նույնպես կորցրել էր հստակությունն ու դիտվում էր ասես մառախուղի միջից, ավելի ու ավելի նմանվելով ցնորքի և ստիպելով Դավթին կրկին ու կրկին վերադառնալ նույն հարցին. ո՞րն է սահմանն իրականության և պատրանքի:

    Դավիթը Վանա լիճ էր եկել ի կատար ածելու սիրելի հոր ցանկությունը. նրա աճյունը խառնել հարազատ լճի ջրերին, որի ափերից սերում էին իր պապերը: Այդ հնարավորությունն ընձեռնվեց հոր մահից քսաներկու տարի անց միայն, որոնցից տասնյոթը նա անց կացրեց, կարելի է ասել` ճամփաների վրա, տանից-տուն, քաղաքից-քաղաք վազվզելով ամբողջ Եվրոպայով, մինչև հինգ տարի առաջ վերջապես որոշեց ավարտել դասախոսի կարիերան, ինչն էլ հենց պատճառն էր նրա թափառական կյանքի: Քանի որ միակ դուստրն ապրում էր Պրահայի գեղատեսիլ արվարձանում, ինքն էլ որոշեց կնոջ` Մինայի հետ բնակություն հաստատել նրանցից ոչ հեռու, - ուրիշ էլ ով՞ ունեին այս աշխարհում:

    Լավ ամուսին ուներ Աննան, և շուտով Դավիթն ու Մինան որդու պես սիրեցին ճարտարապետ Կարելին: Վերջինս էլ շատ էր կապնվել կնոջ ծնողներին, ու մի գեղեցիկ օր առաջարկեց նրանց վարձու բնակարանից տեղափոխվել ծնողներից ժառանգություն մնացած իր առանձնատունը:

    Շոյված Կարելի վերաբերմունքից, Դավիթն իր երկար տարիների խնայողություններն առաջարկեց հին և արդեն կիսաավերակ խրճիթը վերակառուցելու համար, իսկ փեսայի չեմուչումը կտրեց, ասելով, որ միայն այդ պայմանով է համաձայն ընդունել վերջինիս առաջարկը: Կարելը վար դրեց զենքերը, ձեռքն առավ մատիտն ու քանոնը, և մի քանի օրում երկու սքանչելի առանձնատների գծագրեր ներկայացրեց նոր ընտանիքի դատին: Թեթևակի քննարկումից հետո որոշվեց կառուցել երկու առանձնատներն էլ` փառք Աստծո, լայնածավալ հողամասն այդ թույլ էր տալիս անել, - մեկն ավելի մեծ, հաշվի առնելով երիտասարդ ամուսինների գալիք զավակներին հատկացվելիք տարածքը, իսկ երկրորդը, փոքրիկ մի տնակ` տարեց ամուսինների համար:

    Մեկ տարուց քիչ տևեցին շինարարական աշխատանքները և արդեն չորս տարի բոլորը վայելում են իրենց նոր ու հարմարավետ կյանքը: Հասցրեցին երեք տարեկան դառնալ զույգ տղա թոռնիկները, իսկ փոքրիկ հրեշտակ Էյան տասնմեկ ամսեկան է: Ինչու Էյա՞… Շատ պարզ պատմություն է: Ծնվելիս այդ աղջնակը լաց չեղավ անգամ: Երբ մաքրեցին նրա աչքերը, նա մի կերպ բացեց դրանք, նայեց իր շուրջ, իսկ հետո… անհավատալի է, բայց փաստ. երեք անգամ, պարզ ու հստակ, այնպես, որ բոլոր ներկաները շատ լավ լսեցին, - արտաբերեց. Է՜-յա… Է՜-յա… Է՜-յա…

    - - - - - - - - - - -


    Քսաներկու տարի աչքի լույսի պես փայփայած հոր աճյունասափորն անպետք իրի պես ընկած էր լճափի քարերին: Դավիթն այնքան էր հմայված գեղատեսիլ բնապատկերով, որ լրիվ մոռացել էր այստեղ գալու նպատակը: Միակ միտքը, որ մնացել էր ուղեղում և կրկնվում էր անընդմեջ, հետևյալն էր. “Իրականությու՞ն է սա արդյոք, թե պատրանք… մի՞թե այս հրաշքը կարող է իրական աշխարհ լինել և ի՞նչն է պատճառը, որ ես արժանացել եմ այն վայելելու իրավունքին… Ո՞րն է սահմանը… Ո՞րն է սահմանն իրականության և…”

    -Գոյություն չունի սահման:

    Ձայնն ասես ներսում հնչեց, բայց Դավիթն ինչ-որ ներկայություն զգաց աջից և կտրուկ շուռ եկավ…

    Վիթխարի մեկն էր նստած մի քանի մետր հեռավորության վրա գտնվող բլրակի գագաթին: Նահանջող մթի մեջ հազիվ էր նշմարվում հսկայի կիսադեմը, բայց անմարդկային գեղեցկությունն այլևս անհնար էր չնկատել: Սուր հայացքը ծակել էր լճի ջրերը և առաջարկում էր մրցել. ո՞վ է ավելի խորը: Երկար սև մազերի ալիքներն ուսերից սահում էին ցած, թիկնոցի պես ծածկելով մինչև գոտկատեղ մերկ մարմինը: Եվ չկար ոչ մի հանգամանք, ստիպող չմտածել, որ հենց այս մարմինն է արտանկարել Միխաիլ Վրուբելն իր հռչակավոր կտավի վրա:

    -Ո՞վ ես դու, մա՞րդ… դև՞… - մտածեց ապուշ կտրած Դավիթը:
    -Ո՞րն է տարբերությունը մարդու և դևի, - հնչեց ներսում թավշյա հզոր բասը: - Բայց քո հարմարության համար կոչիր ինձ Դև:

    Եվ ոչ մի շարժում: Կարելի էր մտածել, թե ինչ-որ մեկն արձան է կերտել այստեղ, լճի ափին, եթե վաղ առավոտվա զեփյուռը թեթևակի չալեկոծեր երկար մազերը: Մյուս կողմից, այնքան հանգստություն կար այդ արձանի մեջ և հանդարտություն աչքերում, որ Դավիթը մոռացել էր անգամ, որ նման արտասովոր պարագային ավելի պատշաճ կլիներ մի փոքր վախ ապրել, ինչ է: Դրա փոխարեն նա դանդաղ վեր կացավ տեղից ու պատրաստվում էր քայլ անել դեպի հսկան, երբ նորից հնչեց.

    -Զգու՛յշ, սափո՛րը:

    Դավիթը մեխվեց տեղում, նոր միայն հիշելով սափորի մասին, հայացք գցեց ոտքերի տակ ու տեսավ, որ իրոք, եթե չլիներ զգուշացնող կոչը, նա ոտքը դնելու էր փխրուն սափորի վրա… և երախտագիտությամբ հայացքն ուղղեց հսկային:

    -Խնդրեմ, - լսեց նորից:
    -Դու… կարդում ես մտքե՞րս… Դու խոսում ես մտքիս մե՞ջ, - նոր միայն կռահեց Դավիթն ու, զգուշորեն շրջանցելով սափորը, երկու անորոշ քայլ արեց դեպի դևը:

    Դևը դանդաղ շրջվեց դեպի նա: Հայացքում կատարյալ հանգստություն էր, ոչ մի զգացմունք, ոչ մի միտք: Եվ շարժվեցին մինչ այժմ գոցված շրթունքները.

    -Եթե դա նեղում է քեզ, կարող եմ չկարդալ: Դե ինչ, եկ “մարդավարի” խոսենք:
    -Մարդավարի, - մեքենայորեն կրկնեց Դավիթը:
    -Սիրում եմ առավոտվա այս ժամը: Հիշեցնում է պահը, երբ առաջին անգամ ոտք դրեցի այստեղ: Որքան տարիներ են անցել, իսկ ոչինչ համարյա չի փոխվել:
    -Իսկ ե՞րբ էր դա…
    -Ե՞րբ… Վաղուց: Մտքովդ անգամ չի անցնի, թե որքան վաղուց:
    -Ո՞վ ես դու, դև… Աստվա՞ծ…
    -Հըմմ… Հետաքրքիր արարածներ եք դուք` մարդիկ: Դու, օրինակ, Դավիթ, - չնկատելու դրեց Դավթի զարմացած հայացքը, - այսքան գիտելիքներ ես ձեռք բերել, այսքան տարիներ անդադրում փնտրել ես հարցերիդ պատասխանները, գտել ես ի վերջո դրանք, քեզ համար էլ ոչ մի գաղտնիք չի մնացել բոլոր ժամանակների մեջ … Բայց բավական է մի արտառոց դեպք, որ անգամ դու, քո ժամանակի ամենագիտակից անձնավորություններից ոչ ամենավերջինը, - մոռանաս ամբողջ գիտելիքներդ ու մտնես հին կաղապարի մեջ… Զարմանալի է: Ի՞նչը ստիպեց քեզ մոռանալ, որ Աստված ենք բոլորս:
    -Ճիշտ ես: Ներիր… Բայց քո առջև… Դու և ես… Ինչպե՞ս կարող եմ ինձ համեմատել քեզ հետ…
    -Հիշիր և հավատա, թե ով ես իրականում:
    -Բայց և այնպես, ո՞վ ես դու, Դև: Եվ երբվանի՞ց ես այստեղ:
    -Այդ ժամանակները դուք գիտեք որպես Լյուցիֆերի ապստամբություն:
    -Ի՞՛նչ…
    -Հանգստացիր, Դավիթ: Քո տարիքը, գիտելիքներն ու փորձը բավական են նրա համար, որպեսզի դու տեղում կաթվածահար չլինես` դու մեզ պետք ես:
    -Բայց…
    -Հանգստացիր: Թույլ տուր երկու խոսքով ծանոթացնել քեզ ինձ հետ, և անցնենք առաջ: Մենք շատ գործ ունենք անելու, իսկ ժամանակը սուղ է: Կարո՞ղ եմ սկսել:
    -Կարող ես…
    -Շնորհակալություն: Ճշմարիտն ասած, բոլորովին էլ ապստամբություն չէր դա: Բայց, քանի որ ժամանակը չէ խորանալ դրա մեջ և մեր ծրագիրն այլ է այսօր, թող հենց այդպես էլ մնա` ապստամբություն: Առավել ևս, շուտով ամեն ինչ կբացահայտվի և դուք վերջապես կիմանաք, թե ինչու է ամբողջ Չարն իր ուսերին կրողը կոչվում. Լուսաբեր:

    Նա լռեց: Միգուցէ սպասում էր Դավթի արձագանքին, բայց վերջինս այնքան էր ազդված անակնկալ նորություններից և անհավատալի հանդիպումից, որ պապանձվել էր ասես: Հասկանալով դա, դևը շարունակեց.

    -Ես Լուսաբերի շքախմբի հրեշտակներից էի: Բայց ես միակն էի, որ չցանկացա մասնակցել Ամենայն Արարչի դեմ պայքարին: Իմ ընտրությունը հարգվեց մնացածի կողմից և, հրաժեշտ տալով բոլորին, ես իջա Երկիր մոլորակ: Պատկերացրու, որ իմ առաջին վայրեջքը կատարեցի հենց այստեղ, այս սքանչելի լճի ափին ու շատ սիրեցի այս տեղամասը: Սիրեցի այնքան, որ որոշեցի հիմնավորվել այստեղ: Մարմնավորվեցի: Ավելի ուշ` կին վերցրեցի մարդու դուստրերից մեկին և ստեղծեցի ընտանիք:
    -Սպասիր, սպասիր…
    -Ճիշտ է, այդ պատմությունը քեզ հայտնի է արդեն: Քիչ աղավաղված, բայց և այնպես… Հետո, երբ ընտանիքս սկսեց մեծանալ, ձեռնարկեցի քաղաքի կառուցումը, որը հետագայում իմ անունը կրեց: Եվ իմ սիրելի լիճն էլ:
    -Սպասիր, իսկ ի՞նչ է քո անունը…
    -Չե՞ս կռահում:
    -Վա՞ն…
    - …
    -Վա՜ն…

    Վանը սպասեց, մինչև Դավիթը քիչ կհանդարտվեր իր մտքերն ալեկոծող անհավատալի նորություններից: Բայց երբ վերջինս փորձեց մի բան ասել, դևը կտրեց նրան.

    -Դրա ժամանակը չէ, Դավիթ: Այդ մասին հետո: Ավելի ճիշտ, շուտով արդեն ինքդ կկարողանաս մեկին գումարել մեկ և ստանալ ճիշտ պատասխանը: Իսկ այժմ ժամանակն է, որ կատարես պարտքդ վերջապես:
    -Պարտքը՞ս… Ախ, այո, - հասկացավ Դավիթն ու կռացավ, գետնից վերցրեց աճյունասափորը: - Ինձ պետք է մի նավակ գտնել…
    -Կարիք չկա: - Վանը մեկնեց բազուկը Դավթին: - Ամուր բռնիր բազկիցս: Չվախենաս:

    Դավիթն անվստահորեն կառչեց Վանի բազկից:

    -Պատրա՞ստ ես:
    -Պատրաստ եմ…

    Հենց նստած տեղից դևն օդ բարձրացավ: Առաջին պահին Դավիթը շատ վախեցավ թռիչքի օտար զգացումից: Բայց շուտով զգաց, որ ինքը ոչ թե կախված է Վանի բազկից, ինչպես տրամաբանորեն պետք է որ լիներ, - ոչ, ընդամենը մատների հպումը դևի բազկին` հնարավորություն էր ընձեռնել իրեն օդում ուղղակի գտնվել Վանի կողքին, ասես թե ինքն էլ թռչում է նրան հավասար: Հանդիպակաց քամուց, թե արտասովոր ոգևորությունից արցունքակալած աչքերով նա նայեց իր ուղեկցին: Ի պատասխան դևը ժպտաց թեթև:

    -Կարող ես թուլացնել մատներդ, այդքան մի լարվիր: Ժամանակը չէ՞:

    Դավիթը գլխով արեց: Դևը մոտեցրեց իր ազատ ձեռքը սափորին ու պտտեց կափարիչը:

    -Հերթը քոնն է:

    Դավիթը դանդաղ սկսեց շուռ տալ սափորը Վանա լճի ջրերի վրա…
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  4. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Smokie (19.04.2013), Stranger_Friend (19.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  5. #18
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Վանը չվերադարձավ հին տեղը: Նա ուղղվեց դեպի լճի հակառակ ափը և սկսեց խորանալ ամայի հարթավայրում: Իսկ Դավիթը հարցեր չէր տալիս: Բացի այն, որ թռիչքի նոր ապրումները, հիացմունքը, զարմանքն այնքան էին համակել նրան, որ նա չէր կարողանում ամբողջովին հանգստացնել իր զգացմունքները, դրա հետ մեկտեղ մի ինչ-որ անհասկանալի վստահություն ուներ դևի հանդեպ, ասես ճանաչել էր նրան ամբողջ կյանքում:

    Վայր իջան մի հսկայական բլուրի առջև: Դեմ առ դեմ բարձր հանդիպակաց պատ էր, ասես թե հոծ քարից, վրան առանց որևէ բուսականության:

    -Ի՞նչ տեղ է սա, - հարցրեց Դավիթը:
    -Իմ առաջին բնակատեղին, մինչև կկառուցվեր քաղաքս:
    -Վա՞նը:
    -Քո գիտեցած Վանը շատ ավելի ուշ կառուցվեց: Իսկ առաջինը ես կառուցեցի լճից քիչ ավելի հեռու, չցանկանալով պղծել նրա բնական հմայքը: Վերջերս դուք գտել եք այն և մինչև օրս ձեր գտած հայտնաբերումների մեջ ամենահինն եք համարում*: Հեռու չէ այստեղից:
    -Իսկ ի՞նչ տեղ է սա:
    -Քեզ ինչ-որ բան ասու՞մ է Վանա Քար անունը:
    -Վանա Քար… Վանա Քա՞ր: Կամ` Ագռավաքար, կամ` Մհերի Դուռ… Սա` Վանաքա՞րն է… Սասնա Ծռերի, ուր մտավ Փոքր Մհերը…
    -Ինքն է, որ կա, - դևի աչքերի մեջ ջերմ ժպիտ էր:
    -Մի՞թե դա էլ` իրականություն է…
    -Շուտով դուք շատ բան կբացահայտեք ձեր համար:

    Դևը հայացքն ուղղեց պատին և այդ հայացքի տակ պատը սկսեց նահանջել… Բացվեց մի հսկայական խոռոչ, դեպի ուր իր քայլերն ուղղեց դևը, հայացքով հրավիրելով Դավթին ուղեկցել իրեն:

    Խորքից լսվեց ձիու խուլ խրխինջը և Դավիթը վախեցած կանգ առավ: Կանգ առավ Վանն էլ:

    Սկզբից լուսի արտացոլանք երևաց թունելի պատերին, իսկ հետո` ջահը ձեռքին երևաց երկրորդ հսկան…

    - - - - - - - - - - - -


    Նրանք գտնվում էին մի հսկայական քարանձավում: Երևում էր, որ վաղուց բնակելի է դարձել նախկինում վայրի այդ տեղը: Պատերը տեղ-տեղ ծածկված էին գազանների մորթիներով, ինչպես նաև հեռու անկյունում գտնվող մահճակալը: Բայց հիմնականում պատերը թաքնված էին անհամար գրքերով լիքը հսկայական գրապահարանների հետևում:

    Դավթին հրավիրեցին նստել: Վանը Մհերի հետ նստեցին մեծ սեղանի հակառակ ծայրին, տարածության մեջ փորձելով մեղմացնել իրենց մարմինների միջև չափի հսկայական տարբերությունը: Երկար ու հանդարտ դիտում էին շվարած Դավթին, սպասելով, թե երբ կհանդարտվեն նրա մտքերը: Վերջապես Վանը դիմեց նրան.

    -Դավիթ, քեզ անհրաժեշտ է կենտրոնանալ հնարավորինս արագ: Քո մարմնի համար չափից շատ են այստեղի էներգիաները և դու չես կարող երկար մնալ քարանձավում: Հավաքվիր: Քեզ անհրաժեշտ է ուշադիր լինել:
    -Առայժմ ես չեմ կարող դուրս գալ այստեղից, - Դավթի միտքը կռահեց Մհերը: - Ահա թե ինչու մենք չնստեցինք դրսում:
    -“Երբ որ ցորեն էղավ քանց մասուր մի, ու գարին էղավ քանց ընկույզ մի”, - Դավիթը մեքենայորեն հիշեց էպոսի վերջին տողերը:
    -Հենց այդպես, - ավարտեց սակավախոս Մհերը:
    -Եվ այդ ժամանակներն արդեն շատ մոտ են, - շարունակեց Վանը: - Շուտով Մհերն արդեն դուրս է գալու աշխարհ: Եվ ոչ միայն նա: Շատերն էին սպասում նոր ժամանակների գալստյանը:
    -Բայց մեզ անհրաժեշտ է ձեր օգնությունը, - խոսք վերցրեց Մհերը: - Ինձ անհրաժեշտ է քո օգնությունը, Դավիթ:
    -Ինչո՞վ կարող եմ ես օգնել քեզ… Մի՞թե դա հնարավոր է… Նայիր ինձ ու նայիր քեզ, Մհեր…
    -Դու գիտես իմ պատմությունը: Դու գիտես, որ իմ բազկի ուժն աշխարհը չփրկեց… Մեզ անհրաժեշտ է քեզպեսների մտքի ուժը, առանց ձեզ մենք ոչինչ անել չենք կարող: Եվ, ճիշտն ասած, իմաստ էլ չէր ունենա ինչ-որ բան փոխելը կյանքում, եթե դուք դրան դեռևս չեք հասել: Իսկ դուք հասել եք, Դավիթ: Ձեզ մի բան է մնացել. արթնացնել Աստծոն, որ քնած է ձեր մեջ:
    -Ես գիտեմ այդ Աստծո մասին, ճիշտ ես, գիտեմ. “ինչ վերևում է, հավասար է նրան, ինչ ներքևում է և հակառակը”: Ինչպե՞ս բացահայտել այդ ներսի Աստծոն: Տոտ Հերմեսի** այս խոսքերն ընկալելու համար ես Եգիպտոս գնացի, հուսալով, որ նրանց հոգիներն ինձ ինչ-որ բան կասեն: Բայց նրանք էլ լռեցին…
    -Նրանք այնտեղ չեն այլևս:

    Անսպասելի ձայնը կողքից էր և Դավիթը կտրուկ շուռ եկավ:

    Ձախ կողմի պատին, ձեռքերը կրծքին խաչած, հենվել էր երրորդ հսկան: Նա կտրականապես տարբերվում էր առաջին երկուսից: Վիթխարի հասակին և լայն ուսերին անհամեմատ փոքր, թռչնի գլուխ ուներ, որի առավել ևս անհավանական մասն էր կազմում մեհենական քաջահավի հզոր կտուցը:

    -Տո՜՞տ…
    -Խաղաղություն քեզ: Վախի կարիք չուես: Ես ասացի, որ հոգիներն այլևս փարավոնի սենյակում չեն:
    -Ինչու՞:
    -Հազարամյակների ընթացքում մարդիկ ցանկանում էին տեղյակ դառնալ գաղտնիքներին, որոնց պահապաններն էին նրանք: Եվ դա իրոք չէր թողնում վերջիններիս լքել Երկիրը: Այժմ այդ գաղտնիքներն անցել են ձեզ: Ձեզ մնում է միայն բացահայտել դրանք ձեր մեջ: Դուք ազատ արձակեցիք փարավոնների հոգիներն իրենց բանտից և որպես երախտագիտություն նրանք որոշեցին հայտնել ձեզ ամենակարևոր գաղտնիքը: Դու պատրա՞ստ ես լսել այն:
    -Ամբողջ կյանքս սպասել եմ դրան…
    -Լսիր ուրեմն. հին ժամանակների գաղտնիքները, խորհուրդները` չեն աշխատում այլևս: Եվ միայն մեկ տեղ կարող եք բացահայտել ինչ-որ բան, - ձեր ներսում:
    -Ուրեմն, գաղտնիքներ չկա՞ն այլևս… Լավ, իսկ քո խոսքերը…
    -Իմ խոսքերը երբեք գաղտնիք չեն եղել: Այդ ձեր պրպտող միտքն է նրանց մեջ անվրեջ փնտրում այն, ինչ չկա: “Ինչ վերևում է, այն էլ ներքևում է”: Սրա ի՞նչն է գաղտնիք: Ամեն բան մեկ է, այսինքն, կա միայն մեկ բան. ամբողջականություն, Ամեն Ինչ: Իսկ դուք իզուր փնտրում եք այլ իմաստներ: Այդպես վարվեցիք նաև Մովսեսի միջոցով ձեզ ուղարկված ամենակարևոր ուղերձներից մեկի հետ: Հիշու՞մ ես. “Ո՞վ Եմ Ես. Նա Եմ”:
    -Ցանկանում ես ասե՞լ. “Ես Նա Եմ, Ով Եմ”***…
    -Ոչ: Այդ դուք ամեն ինչ շուռ տվեցիք, և դեմ տվեցիք ձեր միտքն այն փակուղուն, որտեղ այլևս անհնար է ինչ-որ բան հասկանալ: “Ո՞վ Եմ Ես. Նա Եմ”: “Ո՞վ Եմ Ես. Նա Եմ”: Փորձիր այս բառերը կրկնել մի քանի անգամ, ամեն անգամ կենտրոնացնելով հայացքդ մի բանի վրա: Դու անմիջապես կհասկանաս, թե ինչով ես կապված մնացած ամեն ինչի հետ: Քեզ շրջապատող ամեն ինչում կտեսնես ինքդ քեզ: Եվ միայն մի բան կմնա քո մեջ ամեն ինչի հանդեպ. Սեր:

    Վանը վեր կացավ տեղից:

    -Ժամանակն է: Մենք մի գործ էլ ունենք անելու: Մհեր, ուղեկցիր մեզ:

    - - - - - - - - - - - -


    Կիսամթի մեջ լսվեց ձիու փռթկոցը և մի ձույգ հսկայան աչքեր վերևից իջան Դավթի վրա: Տեսնելով Դավթի սարսափը, ձին շտապ հետ քաշեց գլուխն ու հեռացավ ախոռի խորքը: Մհերը վառեց պատի ջահը և Դավիթը քար կտրեց, տեսնելով ձիու չափերը:

    Քուռկիկ-Ջալալին հեռվից իրեն էր նայում: Եվ այնքան հանդարտ էր նրա հայացքը, որ Դավիթը վատ զգաց իր վախի համար ու դանդաղ մոտեցավ նրան: Պատմական Ձին զգուշորեն մոտեցրեց հսկա մռութը և բարյացկամորեն քսեց Դավթի ուսին:

    -Դավիթ, - կանչեց Վանը:

    Վերջինս ստիպված հեռացավ Ձիուց ու մոտեցավ հսկաների եռյակին:

    Մհերը երկու ձեռքերին հնամենի սավանի մեջ փաթաթած ինչ-որ բան էր բռնել: Երբ Վանը զգուշորեն հետ տարավ սավանի ծայրերը, արտասովոր մետաղի շլացուցիչ փայլքն արևածագեց ախոռում, իսկ Ձին կարճ խրխնջոց արձակեց ու թեթևակի դոփեց գետինը:

    -Թուր… Կեծակի,.. – հազիվ արտաբերեց Դավիթը:
    -Աշխարհին այն ավելի հայտնի է որպես Էսկալիբուր****:

    Անակնկալներին արդեն սովոր Դավիթը թեքվեց դեպի ձայնն այն պահին, երբ զույգ ձեռքերը հետ տարան աստղանախշ կնգուղն ու երկար ալեհեր մազերը փռվեցին Դավթից երկու գլուխ բարձր ծերունու ուսերին:

    Ժպտացող խորամանկ աչքերն ուղղված էին Դավթին: Ակնածանքով գնահատելով մինչև գոտկատեղ հասնող մորուքը, վերջինս նույնպես ժպտաց.

    -Այս խոսքերը կարող էր ասել միայն մեկը` ամենահռչակավոր Մերլինը, ում աշակերտն է եղել բոլոր թագավորների մեջ ամենասիրելի թագավոր Արթուրը:
    -Եվ նորից, մեկ ստորակետի սխալ, - քթի տակ փնթփնթաց Մերլինը, - մեկ ստորակետի սխալ…
    -Սխա՞լ… Ի՞նչ սխալ:
    -Դու ասում ես. – Մերլինը վեր բարձրացրեց երկար ցուցամատն ու գրեց օդի մեջ, Դավթի աչքերի առջև, ասես թե ծխախոտի ծխի քուլաներով. “Թագավոր Արթուրը”: - Սխա՛լ է: - Սուր եղունգի ծայրով գիծ քաշեց գրածի վրա: - Ահա, թե ինչպես է ճիշտ, - և ավելի վերևում նորից գրեց մատով. “Թագավոր, ա՛ռ թուրը”:

    Դավիթը երկար նայում էր աչքերի առջև գալարվող ծխի քուլաներին, որոնք, չնայած իրենց անընդհատ շարժմանը, այնուհանդերձ ոչ մի կերպ չէին ցնդում օդում: Հետո շվարած շրջվեց դեպի երեք հսկաները:

    -“Առ թուրը”… Այսինքն, “վերցրու… թու՞րը”… Եվ այդ էր պատճառը, որ բազմաթիվ այրեր չկարողացան հանել թուրը քարի միջից, իսկ Առ Թուր անունով ջահել պատանին հանե՞ց…
    -Այո, - արձագանքեց Վանը: - Ճակատագրի նախասահմանում:

    Լսվեց Մերլինի ձայնը.

    -Դավիթ, ա՛ռ թուրը:

    Մհերը մեկնեց Թուր-Կեծակին:

    -Ինչի՞ համար… Ես զինվոր չեմ:
    -Թուրը միայն պատերազմի համար չէ նախատեսված, - ասաց Վանը, - այն ավելի կարևոր առաքելություններ ունի: Երբևիցէ մտածե՞լ ես, թե ինչու էին նորապսակներին անց կացնում թրերի կամարի տակով…
    -Բայց կարո՞ղ եմ արդյոք ես բարձրացնել Թուր-Կեծակին, - ասաց Դավիթը: - Այն ինձանից մեծ է…
    -Վերցրու, վերցրու, - քաջալերողը Տոտն էր: - Դու դեռ չգիտես քո իսկական չափերը:

    Չէր կարող չվստահել Տոտին և առանց մտածելու երկու ձեռքով բռնեց բռնակն ու վեր բարձրացրեց փետուրի քաշ ունեցող մետաղը և թրի փայլքը մխրճեց քարանձավի բարձր առաստաղի մեջ:

    Բայց անասելիորեն զարմացած տեսավ, որ Մհերի ձեռքերին էլ մի Թուր-Կեծակի կա…

    -Քո ձեռքինը` Թուր-Կեծակի-երկուսն է, - ասաց Փոքր Մհերը: - Եվ քո առաքելությունն է, հանձնել այն տիրոջը: - Երբ որ ես դուրս գամ այստեղից, մենք սիրո կամար ենք կապելու աշխարհի վրա:

    Մերլինը մոտեցավ և չգիտես որտեղից ձեռքին հայտնված կաշվե պատյանը կախեց Դավթի ուսից:

    -Այս պատյանի մեջ թուրը կընդունի պատյանի չափերը և տեսանելի կլինի միայն քեզ և նրան, ում համար նախատեսված է:
    -Բայց ո՞վ է տերը և ինչպե՞ս ես գտնեմ նրան:
    -Նա ինքը կգտնի քեզ:
    -Ե՞րբ…

    - - - - - - - - -


    Երեկոյան մթի մեջ, Թուր-Կեծակի-երկուսը ձեռքին, Դավիթը կանգնած էր իր տան շքամուտքին: Հենց որ հասկացավ այդ, իսկույն պատյանի մեջ թաքցրեց թուրը, - հանկարծ մեկը չնկատի նրա փայլքը: Երկու անգամ զգուշորեն հարվածեց դռան վրա կախված մուրճիկով: Լսվեց կնոջ շտապող քայլքը և դուռը լայն բացվեց:

    -Բարի վերադարձ, - Մինան փաթաթվեց ամուսնուն: - Ես սպասում էի քեզ, բայց չլսեցի դարպասի ձայնը:
    -Բարի երեկո, - համբուրեց կնոջը:
    -Ներս անցիր, - ամուսնուն առաջ թողեց Մինան, - բայց բարձր չխոսես: Էյան մեզ մոտ է այսօր: Գնա, լվացվիր, մինչև սեղանը գցեմ:

    Երբ անցնում էր իր աշխատասենյակի կիսաբաց դռան մոտով, որտեղ սովորաբար քնեցնում էին հաճախ իրենց մոտ գիշերող թոռնիկին, Դավթին թվաց, թե լսեց Էյայի ձայնը: “Մի՞թե այս քանի օրվա մեջ սկսել է խոսել”, - մտածեց զարմացած: Զգուշորեն բացեց աշխատասենյակի դուռն ու…

    Ծալապատիկ նստած մի լուսե գնդի մեջ, օդում լողում էր փոքրիկ Էյան: Հերթով մոտենում էր պատին փակցրած` տարբեր տեսարաններ և մարդկանց պատկերող բազմաթիվ լուսանկարներին, մատը դնում վրան և կրկնում միևնույն խոսքերը:

    -Ո՞վ Եմ Ես. Նա Եմ: Ո՞վ Եմ Ես. Նա Եմ: Ո՞վ Եմ Ես. Նա Եմ:

    Երբ հերթական անգամ ասում էր. “Ո՞վ Եմ Ես”, - հանկարծակի տեսավ դռների մեջ քար կտրած պապին, հրճվանքի կանչ արձակեց, ակնթարթորեն հայտնվեց Դավթի գրկում, փոքրիկ ցուցամատը դրեց պապի ճակատին, ավարտեց սիրով. “Նա Եմ”… ու պինդ-պինդ գրկեց Դավթի պարանոցը:

    Իսկ հետո, երբ բաց թողեց պապին ու հետ թռավ, Էայի ձեռքերի մեջ շողում էր Թուր-Կեծակի-երկուսը:

    * Այսօրվա Թութքիայի տարածքում գտած Պորտասարը:
    ** Հերմետիզմի նախահայրը: Հիշատակված խոսքերը նրա “Զմրուխտե տախտակներից” են:
    *** Ելից, 3; 14.
    **** Անգլիայի լեգենդար Արթուր թագավորի հռչակավոր թուրը:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  6. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Smokie (19.04.2013), Stranger_Friend (19.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  7. #19
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    15-րդ տարբերակ

    Թերզը



    - Սո՛ւր, մի հատ կիմանա՞ս՝ Թերզն էսօր որ կողմերում է լինելու, - կանչեցի:
    - Հեսա նայեմ, - կողքի սենյակից եղբորս ձայնը մի քիչ խուլ հնչեց: Երևի էլի վիզը փորը մտցրած խրվել էր իր անվավոր, փափուկ բազկաթոռի մեջ ու, հայացքը համակարգչի էկրանին մեխած, ձեռքն էր մկնիկին սոսնձած` վիրտուալ բոստաններում դդում էր ջրում:
    - Արաբկիրում, - քիչ անց ձայն տվեց, - բացօթյա համերգի է գնալու Սիրահարների այգի: Պարի դպրոցի երեխաների համերգին: Հետո մարդկանց է ընդունելու:
    - Ապրե՛ս,- քթիս տակ անորոշ եղանակ դնդնալով՝ զգեստապահարանիս մեծ հայելիով դուռը բացեցի:
    Երբ հագնված, հարդարված դուրս եկա սենյակիցս, դռանս ձայնը լսեց երևի, ինքն էլ իր դուռը բացեց:
    - Ինչի՞դ է պետք:
    - Ուզում եմ խոսել հետը:
    - Բա ասում էիր՝ չե՞ս հետաքրքրվում նման բաներով:
    - Միտքս փոխել եմ: Համ էլ կարոտել եմ... երեք տարի մարդու հետ նույն դասարանում եմ սովորել, քիչ չի:
    - Մինչև հիմա չէիր հիշում էդ մասին, - հեգնեց, - ընկերոջդ ասե՞լ ես:
    - Թերզի հետ կխոսեմ, հետո կասեմ, - աչքով արեցի եղբորս:
    Աչքերը կկոցեց վրաս ու ծուռ ժպտաց:
    Ցուցամատս դրեցի քթին ու կիսասպառնալի շշնջացի.
    - Բերանդ փակ կպահես:

    . . .


    Քաղաքում բոլորը Թերզին գիտեին: Ենթադրում էին, որ մականունը ջահել ժամանակների բլոտի մոլուցքից է կպել-մնացել: Ոչ ոք իր անունով չէր դիմում իրեն:
    Դեռ երկու տարի առաջ նրան իր մի աչքից կույր հայրն էր հազիվ տեղը բերում: Իսկ հիմա, հեռուստատեսության ու ինտերնետի շնորհիվ, քաղաքում մարդ չէր մնացել, որ Թերզին չճանաչեր:

    Հետաքրքիր պատմություն ուներ:
    Տասնչորս ամիս առաջ Թերզին գտել էին քաղաքի սահմանից մի կիլոմետր հարավ, քիթուբերանով ցեխի մեջ պառկած: Գլխի հետևը, ծոծրակից հինգ մատ վերև, կլոր ու հարթ եզրերով անցք կար բացված: Ասես ինչ-որ մեկը սուր ու կլորավուն երկաթի ձող էր դրել գլխի այդ մասում ու զգուշորեն մուրճով հարվածել այնքան, որ անցք բացվի:
    Մոտեցող քայլերի ձայնից Թերզն ուշքի էր եկել և իրեն գտնողի ուղեկցությամբ գնացել էր հիվանդանոց:
    Հիվանդանոցում, բացի գլխի հետևի անցքից, ուրիշ ոչ մի վնասվածք չէին գտել: Ու քանի որ իրեն լավ էր զգացել, բողոք չէր ունեցել, անցքը հականեխիչ դեղերով մշակել էին, գլուխը վիրակապել` ուղարկել էին տուն:
    Երկու օր անց Թերզը գնացել էր հիվանդանոց՝ վիրակապը փոխելու: Բժիշկը արձակել էր այն, հետո երկար ժամանակ լուռ մնացել: Թերզի հարցին, թե ի՞նչ է կատարվում, բժիշկը տարել էր նրան կողքի սենյակը, որտեղ պատին հայելի կար, Թերզին կանգնեցրել էր առաջը, իսկ գլխի հետևում պահել էր մեկ ուրիշ, ավելի փոքր հայելի:
    Այն մասում, որ երկու օր առաջ անցքն էր, Թերզը աչք էր տեսել: Կլոր, իր սովորական աչքերից մի քիչ մեծ, մոխրագույն ու անշարժ աչք:
    Երեք օր շարունակ Թերզն իր տանը հայելուց հեռու չէր գնում, սպասում էր՝ երբ է գլխի հետևի աչքը շարժվելու: Եվ վերջապես, երրորդ օրն աչքը թարթել էր: Թերզն ուրախացել էր: Դրանից հետո արդեն անհամբեր սպասում էր, թե երբ է այդ աչքը տեսնելու:

    Ու մի օր, երբ ավտոբուսով տեղ էր գնում, իր հետևի նստարանին նստած տղամարդը հայտնվել էր նորահայտ աչքի անմիջական տեսադաշտում: Ու հանկարծ Թերզը տեսել էր...
    Երևանը փոքր քաղաք է: Շուտով բոլորի ականջին հասավ, որ եթե կանգնես ուղիղ աչքի դիմաց, Թերզը կտեսնի քեզ քո հնարավոր մյուս կյանքում: Այն մեկում, եթե ծնված օրվանից ուրիշ կերպ ամեն ինչ դասավորվեր ու այլ որոշումներ ընդունվեին հետագայում:

    Մարդիկ սկսեցին գնալ իր տուն, խնդրել, որ իրենց հետևանց նայի: Թերզը ոչ մեկին չէր մերժում: Բայց մի օր հայրը բողոքեց, որ մարդկանց չդադարող ելումուտն ու դրան ուղեկցող աղմուկը խանգարում են իրեն:
    Թերզը սկսեց իր դիտումները դրսում կազմակերպել: Քաղաքի հայտնի լրագրողներից մեկի հետ հարցազրույցից հետո նրան կանչեցին քաղաքապետարան, զրուցեցին հետը և առաջարկեցին համակարգել դիտումները՝ ամսական որոշակի գումարի դիմաց: Թերզը դեմ չէր:
    Դրանից հետո նրան գտնելու համար ընդամենը պետք էր մտնել քաղաքապետարանի պաշտոնական կայքն ու հատուկ էջում նայել, թե որտեղ և որ ժամերին է նա լինելու տվյալ օրը:

    Ես երկար ժամանակ պարզապես կողքից հետևում էի իրադարձություններին: Ծանոթներիս մեջ եղել էին մեկ-երկուսը, որ գնացել էին Թերզի մոտ, նայել էր իրենց: Իրենցից մեկն ինձ պատմեց, թե ինչ է ինքն արել իր մյուս կյանքում: Տաքսու վարորդ էր ընկերս, իսկ այն մյուսում Ռուսաստանում գործարանի սեփականատեր էր եղել:

    Իրականում ես կյանքիցս գոհ էի: Կարող եմ ասել, որ ամեն ինչ ունեի:
    Աշխատանք ունեի՝ լավ վճարվող, ընկերներ ունեի՝ հասնող ու հավատարիմ, սիրած տղամարդ ունեի, որ համ խելացի էր, համ լավ զրուցակից ու ունկնդիր, համ էլ անկողնում էր լավը: Նույնիսկ հումորի զգացում ուներ: Ըստ ամենայնի՝ պահանջելու բան չունեի:
    Բայց վերջերս ինչ-որ կիսատության, անկատարության զգացողություն էր մեջս մտել: Ու չէի հասկանում՝ որտեղից, ինչու:
    Տարբեր բաներ փորձեցի. յուղանկարչության գնացի, կավագործության, խեցեգործության, ազգային պարերի, այկիդոյի: Երկու ակտիվ ՀԿ-ներում գործող անդամ էի, մասնակցում էի բազմապիսի սեմինարների և կոնֆերանսների, երկրից դուրս էի գալիս հաճախ:
    Բայց կյանքս, միևնույն է, չէր լցվում, պակաս բան կար:
    Հենց այդ ժամանակ առաջացավ այդ միտքը. գնալ Թերզի մոտ, խնդրել, որ նայի: Ուզում էի մյուս կյանքս տեսնել: Գուցե այնտեղ տեսածս ինչ-որ բա՞ն ասեր, ցույց տար՝ ինչս է կիսատ:

    . . .


    Սիրահարների այգու համերգն ավարտվեց: Լավն էին երեխաները:
    Թերզին տեսա, իր անփոխարինելի, կանաչ ու դեղին թելերից գործած գլխարկով առաջին շարքում էր նստած: Ամենաոգևորվածն ինքն էր ծափահարում ու տարբեր ձայնարկություններ արձակում: Մի մանուկ էլ ինքն էր դարձել:
    Համերգից հետո պարուսույցները երեխաներին տարան մոտակա սրճարանում պաղպաղակ հյուրասիրելու:
    Մարդիկ ցրվեցին. նստարաններին մնացին միայն նրանք, ովքեր եկել էին Թերզի մոտ: Նայեցի, ծանոթ մարդ չկար: Ու շատ չէին, երկար սպասելու կարիք չէր լինի:
    Որոշեցի վերջինը մոտենալ, շտապելու տեղ չունեի, համ էլ հանգիստ կզրուցեինք:
    Թերզը, գլխարկը ափերի մեջ տրորելով, հերթով առանձնանում էր մարդկանց հետ, այնքան, որ սպասողներս չլսեինք իրենց ձայները: Մեջքանց կանգնում էր, սկզբում երևի հուշում՝ ինչպես ճիշտ կանգնեն, որովհետև մարդիկ մի քանի վայրկյան թեթև աջուձախ էին անում, մինչև անշարժանալը:
    Քիչ անց շուռ էր գալիս դեմքով, ինչ-որ բաներ ասում, որից հետո մարդիկ հեռանում էին՝ ուրախ, տխուր կամ առանց դեմքի արտահայտությունը փոխելու: Վերջինին նայելիս, երիտասարդ մի աղջկա, ինձ թվա՞ց, թե դիմացի զույգ աչքերում վախ կար, երբ շրջվեց...

    Վերջապես բոլորը գնացին, մնացի ես: Հոգնած ու տանջված տեսք ուներ: Երբեք մտքովս չէր անցնի, որ Թերզը կարող է հոգնել իր «աշխատանքից»: Նայում էր, էլի...
    Եկավ, կողքս նստեց, սիրով բարևեց: Զրուցեցինք անցած-գնացածից, դասարանցիներին հիշեցինք, ուսուցիչներին:
    - Տանջված ես երևում, - չկարողացա մտքինս չասել, երբ անցյալի թեման սպառվել էր:
    Քմծիծաղ տվեց:
    - Դու էլ որ վրա-վրա տասնչորս հոգու ալտերնատիվ կյանքը տեսնեիր, կհոգնեիր:
    Ժպտացինք:
    - Միայն ներկա՞ պահն ես տեսնում:
    - Լինում է, որ ավելի մեծ հատված եմ տեսնում, իրար լրացնող պատառիկներով: Մարդուց է կախված: Իր այդ պահի տրամադրվածությունից, թե որքան բան է ուզում իմանալ իր մյուս կյանքից, - անգիր արածի պես ասաց:
    - Կուզեի իմն այդպես տեսնեիր:
    Ուշադիր նայեց ուղիղ աչքերիս մեջ:
    - Հա, տեսնում եմ, ուզում ես: Նույնիսկ ավելի, քան պետք է...
    - Իսկ քո՞նը, Թերզ:
    - Իմը ի՞նչ, - հարցրեց, թեև հասկացավ՝ ինչ նկատի ունեի:
    - Քո մյուս կյանքը չէի՞ր ուզի տեսնել:
    - Ինձ վրա չի աշխատում:
    - Իսկ...
    - Փորձել եմ, - ընդհատեց, - չեմ տեսնում:
    Դառնացա՞ծ ասաց...
    - Բայց չեմ ուզում տեսնել, - ավելացրեց, - բոլորովին...
    Չէ, դառնացած չէր, քիչ առաջվա վախն էր վերադարձել, կարող էի երդվել:
    - Թե՞րզ:
    Նորից նայեց աչքերիս ու արագ փախցրեց հայացքը, ապա մի տեսակ կեղծ գործնական աշխուժությամբ ոտքի կանգնեց:
    - Վեր կաց, եթե պատրաստ ես:
    Տեղիցս չշարժվեցի:
    - Թերզ, ի՞նչ տեսար վերջին աղջկա մոտ:
    - Ավելորդ հարցեր մի տուր, - խնդրելու պես ասաց:
    - Ի՞նչ է հետդ կատարվում:
    Լուռ նայում էր վրաս: Տեսնում էի՝ ներսում պայքար է գնում:
    Վերջապես անուժ փլվեց կողքիս:
    - էլ չեմ կարող...
    Սպասեցի մինչև հանդարտվի: Զգացի՝ հարցեր տալը սխալ կլինի:
    - Ի՞նչ եմ անելու, երբ իմանան....- խոսեց, բայց հարցն ինձ չէր ուղղված:
    Սպասում էի՝ ինձ ուտելով:
    - Վերջին աղջիկը, որ գնաց, մեկ տարուց մեռնելու է: Ավտովթարից: Հարյուրի վրա բեռնատարին է հարվածելու իր մեքենայով... երկու ժամ է պահանջվելու, որ իրեն իր մեքենայի երկաթեղենից բաժանեն, կտոր-կտոր հանեն դուրս:
    Ձեռքերը դողում էին: Նյարդային պոռթկումը սարերի հետևում չէր, տեսնում էի:
    Երկու ձեռքն էլ վերցրի ափերիս մեջ ու հնարավորինս մեղմ հարցրեցի.
    - Երբվանի՞ց ես մարդկանց մահը տեսնում, Թերզ:
    - Ամենասկզբից, հենց ամենասկզբից:
    - Այսինքն...
    - Այսինքն ես երբեք ոչ մեկի մյուս կյանքը չեմ տեսել, - սառած, անկիրք ձայնով ասաց:
    - Այն մարդը, ավտոբուսի մեջ, առաջինը...
    - Ես տեսա, թե ինչպես է նա երեք ամիս հետո ինֆարկտից մեռնում, սարսափելի ցավերի մեջ, մենակ: Ոչ ոք չկար կողքին: Ստիպված հորինեցի իր համար իր երկրորդ, գոյություն չունեցող կյանքը, երբ հարցրեց, թե ինչու եմ գույնս գցել:
    - Բայց ինչո՞ւ, Թերզ, ինչո՞ւ պարզապես չլռեցիր, - չէի հասկանում:
    - Մարդիկ միշտ զգում են, որ նայում ու տեսնում եմ: Չեն խորանում, չեն փորձում հասկանալ, բայց կապն զգում են, աղոտ գիտակցում են, որ ինչ-որ բան է կատարվում իրենց հետ: Պետք է մի բան ասեի, կպել էր, չէր պոկվում:
    - Իսկ փորձե՞լ ես որևէ մեկին ճիշտն ասել: Զգուշացնել:
    - Այդ նույն մարդուն, ավտոբուսի: Երկու շաբաթ հետո գտա, ասացի: Երդվեցի բոլոր հնարավոր սրբերով, չհավատաց, մտածեց՝ ձեռք եմ առնում: Ոստիկան էր արդեն կանչում: Իր սուտ կյանքը շատ էր սիրել, - նյարդային ծիծաղեց:
    - Այսինքն այսքան ժամանակ...
    - ... Բոլորին խաբել եմ... բոլորի մահն եմ տեսել: Բնական, հիվանդություններից, պատահարներից... Ամենայն մանրամասնություններով, հիմնականում զզվելի: Ու կյանք եմ հորինել իրենց համար: Ուզում էի կանգ առնել, բայց չէի կարողանում, ավելի էի խրվում ստի մեջ: Պարզ տեսնում էի՝ ինչ են ուզում լսել ու ասում էի իրենց ուզածը: Ու ասեմ... բոլորն էլ, չնչին տարբերություններով, նույն բանն են ուզում լսել: Ու բոլորը, առանց որևէ տարբերության, նույն բանը չեն ուզում լսել՝ թե ինչպես և երբ են մեռնելու:

    Ձեռքերն էլ չէին դողում, սառցի կտորներ ասես լիենին:
    - Կարող ես բոլորին պատմել, ինձ համար արդեն միևնույն է, - ձեռքերը հետ քաշեց, - էլ չեմ կարող, հոգնել եմ: Բավական է: Գնալուս ժամանակն է:
    Վեր կացավ ու իսկապես քայլ արեց, որ հեռանա:
    Ես նույնպես վեր կացա:
    - Թերզ...
    Շուռ եկավ, նայեց: Բարձրաձայնելու կարիք չեղավ:
    - Չեմ նայելու, - գլուխը տարուբերեց:
    - Ուզում եմ նայես: Պետք է նայես: Ուզում եմ իմանալ... ճիշտը:
    - Ոչ, չես ուզում, հավատա ինձ...
    Մոտեցա ու ձեռքս դրեցի ուսին:
    - Ներիր, եթե տանջում եմ, բայց պետք է իմանամ...

    Կանգնեցինք այնտեղ, ուր քիչ առաջ մնացածին էր նայում:
    Գլխարկը հանեց, կանգնեց դիմացս, աչքերի մեջ անտանելի ցավով նայեց ու շուռ եկավ:
    Հայացքս գլխի հետևի մոխրագույն աչքից անկարող կտրել՝ կանգնել, դողում ու սպասում էի:
    Ու հենց այդ պահին ուղեղիս մեջ հստակ, նողկալիության աստիճան հստակ, զարկերակվող պատկեր հայտնվեց, որ այնքան անսպասելի էր, որ հազիվ զսպեցի ճիչս:
    Թերզ...
    Քիչ անց ասես շոշափելիորեն զգացի, որ անտես, բայց շատ ամուր կապը կտրվեց մեր միջև: Ուղեղս ցավեցնող պատկերն ինչպես անսպասելի հայտնվել էր, այդպես էլ կորավ:
    Թերզը դանդաղ ծնկի իջավ:
    Արագ մոտեցա, ծնկեցի դիմացը:
    - Թե՞րզ...
    Հալածված ու թակարդ ընկած գազանի հայացքով էր նայում: Պետք է որ իմ հայացքը դրանից շատ չտարբերվեր:
    Հավաքեց իրեն, խորը շունչ քաշեց մի քանի անգամ:
    Հետո ոտքի կանգնեց, ինձ էլ օգնեց բարձրանամ: Կանաչ-դեղին գլխարկը քաշեց գլխին, քայլ արեց դեպի ինձ ու ականջիս տակ շշնջաց.
    - Դու չես մեռնելու:
    Հետ գնաց: Հայացքը պարզվել էր:
    - Դու էլ, Թերզ... - ստիպեցի ինձ, որ ձայնս չդողա:
    Միայն մի քանի վայրկյան տևեց աչքերի հարցականը: Հասկացավ, առանց հարցեր տալու, տարակուսելու, կասկածելու:
    - Շնորհակալ եմ, - ասաց:

    Շուռ եկավ, դանդաղ քայլերով հեռացավ:
    Տեսադաշտիցս կորելուց առաջ շրջվեց:
    Ժպտում էր:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  8. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (18.04.2013), CactuSoul (25.04.2013), Lusntag Lusine (20.04.2013), Sambitbaba (20.04.2013), Smokie (19.04.2013), Stranger_Friend (19.04.2013), Արևանուռ (16.04.2013), Հայկօ (21.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  9. #20
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    16-րդ տարբերակ

    Այրվող ծղոտների տունը



    Արվարձանում միայն երկհարկ աղյուսից շենքեր են ու սեփական տներ, որոնց արանքում սնկերի նման հսկա տանիքների տակ կուչ են եկել մի քանի ռուսական տներ: Ռուսները աստիճանաբար լքեցին իրենց տները, ով հայրենիք վերադառնալու համար, ով ապրուստ չունենալու պատճառով, ով էլ տեղացիների դարավոր քամհարանքից հոգնած: Բայց ոչ Տատան: Նա մնացել էր իր մազութոտ գերաններից սարքած տանը, կապույտ ու կանաչ պատուհաններվ, որոնց փայտե փեղկերը ձմռանը նոր փակվում էին: Ներսից պատերը ծեփած էին կավով, վրան կիր էր քսած, որն հասցրել էր մրոտել ածուխից ու գարնանային ծառաբուն էր հիշեցնում: Ոչ ոք չէր կարող ասել, թե երբվանից է Տատան բնակվում այս տանը, նույնիսկ չէին հիշում ինչպիսին է նա եղել ու ծերացե՞լ է նա արդյոք: Ասում էին, իր տան դարակներում, բացի էժանագին ափսեներից ու ալյումինե գդալներից, լիքը գույնզգույն թելեր, խմորից տիկնիկներ ու մոմեր է պահում, իսկ նկուղում` թարեքների վրա բանկաների կանաչավուն հեղուկի մեջ իժեր ու գորտեր էին լողում: Տատայից վախենում էին, բայց անսովոր հարգանք էին տածում նրա հանդեպ, հավատալով, որ ամբողջ խորհրդավորությամբ հանդերձ նա բարի սիրտ ունի: Հետո ի՞նչ, որ երբ նա իր կլորիկ մարմինը հանդարտ գլորելով անցնում ու բարևում էր, սարսուռից նույնիսկ ծառերն էին խշշում: Բավական էր այն, որ նա իր տուն էր տարել որբացած Գոհարին, որի ծնողները այրվել էին հացատանը։
    Ամեն ինչ փոխվեց, երբ Տատայի տանը բանկիչներ ավելացան: Գոհարը երեք աղջիկ էր ունեցել: Պատերի տակ ծեր կանայք ու հարսները փսփսում էին. «Որտեղի՞ց դուրս պրծան էս լակոտները», «Սատանի ձագ են էլի»:
    -Հիվանդանոց էլ չի գնացել անաստվածը, - ասում էր դիմացի շենքի Մարոն, - տեսնես ո՞վ է դրանց հայրը:
    Մարոյի ամուսինը իրար էր խառնվում, գոռգոռում կնոջ վրա, որ հոգնել է բամբասանքներից ու գնում է կլուբ, տղամարդավարի զրույց անելու:
    Երբ Տատան մահացավ և նրա տոթից փքված մարմինը իջացրեցին հողի մեջ, բոլորը հանգիստ շունչ քաշեցին:

    Որոշ ժամանակ անց, հակառակ բոլոր ասեկոսներին, թե Գոհարը անբարո կին է, նրա մեծ դուստրը ամուսնացավ: Նույնիսկ անհայր լինելու փաստը չխանգարեց: Միջնեկին որպես հարսնաքույր տուն էին տարել: Մի ամիս շարունակ գիշերները սենյակի անկյունում, մեջքը սառը պատին դեմ տաված վրվրացնելով լսում էր քրոջ հեշտանքի ձայները, իսկ ցերեկները, երբ տանը մարդ չէր լինում, սողոսկում էր նորապսակների սենյակ, մերկանում ու փաթաթվում էր նրանց սավանի մեջ` ուշքը կորցրած շնչելով քրտնքի ու մարմինների` գիշերվանից հետո մնացած հոտը: Տուն վերադառնալուց նա անբնական գունատ էր: Մայրը նկատել էր. որ գիշերները չի քնում, լուսադեմին էլ սրտխառնոցով դուրս է վազում ու հետ տալիս կանաչ մաղձը: Երեկոյան ընթրիքից հետո Գոհարը մոտեցավ նրան, մեկնեց երկար. սպիտակ փետուրը.
    -Մաքրվի՛, - չոր ասաց նա:
    Սոնան` Գոհարի փոքր աղջիկը, որ մինչ այդ անտարբեր նստած էր, մի պահ զզվանքով նայեց մորը ու նորից քողարկվեց նույն կեղծ անհոգությամբ: Քիչ անց նա վեր կացավ ու թեթև քայլով մոտեցավ պատուհանին: Մի կողմ տանելով մթնշաղի արևից շիկացած վարագույրը նայեց ուղիղ դիմացի շենքին: Մարոյենց տան պատուհանին խլրտաց արդեն ծանոթ ստվերը: Սոնայի աչքերը պսպղացին սառցե փայլով, ինչպես աղվեսի աչքերն են պսպղում լուսնի կաթնագույն շողերի տակ:

    Մարդիկ տեսնում էին, թե օրեցօր աչքի առաջ ինչպես է բարակում Գոհարի միջնեկ աղջկա մաշկը, տակից սկսում էին գծագրվել երակները: Տենդից ճակատը բաց դեղնավուն շիթերով էր պատվում, բայց նա դեռ հոլի նման պտտվում է մոր շուրջը, օգնում նրան տունը ցանկապատել երկաթե ցանցով:
    -Երկար չի դիմանա, - հարևանի կողին բզելով Գոհարենց տան կողմը ցույց էր տալիս Մարոն:
    Գոհարը երեկոյան ծղոտներ էր շարում տանը, վառում ծայրերն ու շփում էր աղջկա կապտուկներով ծածկված մաշկը, լվանում դրանք արցունքներով.
    -Համբերի մի քիչ էլ:

    Մարոյի կանխատեսումն իրականացավ: Թաղմանը շատերն էին եկել, նույնիսկ նրանք ովքեր օրերով չէին տեսնում ո՛չ Գոհարին, ո՛չ աղջիկներին, բայց գիտեին նրանց ուրիշների պատմածից: Սենյակի կենտրոնում` սեղանի վրա նախշազարդ գորգ էր փռած, վրան դրված էր նեղլիկ դագաղը: Առաստաղը ցածր էր, բոլորը կռացած էին ներս մտնում: Օդում պտտվում էին մշուշի մանր քուլաներ, քախցր ծխահոտ էր տարածվել: Բայց ոչ ոք չգիտեր ինչից էր գալիս իրենց հոգիները թախիծով ու ջերմով պատող այդ բույրը: Դա խունկ չէր հաստատ, քահանա էլ չկար թաղմանը:
    Գերեզմաններն հեռու չէին: Կեսօրվա կողմերը գրեթե տեղ էին հասնում: Մարոյի որդին լփլփացող մարմինն հազիվ իրեն ենթարկելով ձևացնում էր թե հանգիստ քայլում է թափորի հետ: Բայց աչքերն թափառում էին սրա նրա թիկունքներով, չգտնելով իր փնտրած փխրուն ուսերը: Հանկարծ կողի տակ ծակոց զգաց , բայց դեռ չէր հասցրել շրջվել, երբ ինչ-որ մեկի գոլ շունչը հպվեց նրա ականջին.
    -Գիշերը դուռը բաց կթողնեմ:
    Սկզբում նրան հետ էր պահում այն միտքը, որ մի քանի ժամ առաջ այնտեղ հանգուցյալի դիակ կար: Ահավոր վախից գրեթե անդանալուծ էր դարձել: Փողոցի մեջտեղը կանգնելով, հուզմունքի մի մեծ, խոնավ գունդ կոկորդում սեղմած, ինքն իր դեմ պայքարում էր Մարոյի որդին: Անասելի ձգողություն կար նրա համար մթում ծվարած փոքրիկ տան մեջ: Սարսափն ու միաժամանկ տիրելու բնազդը կրծքի տակ պարբերաբար բաբախում էին, բարձրանում վեր ու կրակի նման փաթաթվում վզին: Ականջները վառվում էին շոգից, քունքերն տրոփում էին, ինչպես Սոնայի մաշկն է րոպեներ անց տրոփելու իր ձեռքերում: Այս մտքեից ոգեվորված, նրա համար երկմտանքը դադարեց լինել գլխավորը: Նա շունչը պահած սեղմեց բռնակը.
    -Արի՛, - կանչեց քնքուշ ձայնը:
    Սլկացիկ ու ճկուն մարմինը պրկվեց նրա գրկում, խավարը կլանեց երկուսին էլ:


    Սոնան փակվել էր սենյակում: Անկողնուն պառկած փորձում էր սեղմել կոկորդ բարձրացող դառնահամ հեղուկը: Դրսից լսվում էր մոր ձայնը ու Մարոյի ճղճղոցանման սպառնալիքները:
    -Գոհար աղջիկ լսո՞ւմ ես, աղջկադ ասա՛, ձևեր չթափի: Իմ տղեն նորմալ ընտանիքից աղջիկ կուզի, եղա՞վ: Դու ու քո աղջիկն էլ ձեր քոսոտ թուղթ ու գրերով բանի չեք հասնի: Մեզանից հեռու մնացեք, թե չէ ՜, ես իմ արածների պատասխանը չեմ տա:
    Սոնան հազիվ տեղից վեր կացավ, փորձեց դուրս գալ: Դռան մոտ` հատակին տեսավ սպիտակ փետուրը: Միջանցքից ճռոց լսվեց: Վայրկյաններ անց սենյակում հայտնվեց Գոհարն, ու Սոնայի հարցական հայացքը տեսնելով ասաց.
    -Մաքրվի՛:
    Սոնայի աչքերում պսպղաց այն գիշերվա փայլը, երբ նույն փետուրը ծածկված էր քրոջ լերդացած արյամբ ու Գոհարը սարսափած ճանաչեց Տատայի ապակե հայացքը.
    -Երբե՛ք, - խռպոտ ձայնը խոսում էր իր աղջկա շուրթերով:
    Գոհարի մարմինը դողերոցքի մեջ հալվածի նման ծորաց ու երկարեց գետնին: Ձեռքերն ու ոտքերը ընդմիշտ դադարեցին ենթարկվել իր կամքին, իսկ ծռմռված դենքին այլևս ոչ մի զգացմունք չի արտահայտվի: Մորը օգնելու համար վրա հասած Սոնան կլինի այն մարդը, ով վերջին անգամ կլսի կաթվածահար լեզվից պոկվող, խլխլոցի նման խոսքերը ու կհասկանա դրանք: Գոհարի չռած աչքերում մեռնողի հուսահատություն էր: Նա էլ չէր կարող Սոնային պատմել, որ Տատայի մահից հետո` դարակները փորփրելուց գտել էր հոր նկարը, որի հետևում գրված էր «Татьяне, на вечную память», երկու այրված տիկնիկ ու կարմիր թելով կապված մի ծրար, որում խունացած թղթի վրա գրված էր.
    «От несчастного родишь ты, дитя, дочерей твоих ожидает кара. Одна уйдет, на свет глядя, ибо вторая впитает в чресла свои то, что предназначена не для нее. И ты не сможешь ее спасти. И будет она истекать черной кровью пока не иссякнет. Третья дочь осквернит кровь свою не ведая, принимая зов крови за вожделение. И родит она дочь, и всех с этого роду постигнет та же учесть».

    * * *


    Արվարձանում երկհարկ աղյուսից շենքեր են ու սեփական տներ` բետոնե ծանր պանելներից սարքած, ուր պատերն քրտնում են խոնավությունից: Լոգարանի հատակի նեպուկներն լույսը վառելուց խուճապահար փախչում են ուղիղ ոտքերիս տակ: Լինում է, երբ մի ալարկոտ մլակ աչքերիս առաջ շրջաններ է գծում ու ես ձեռքիս մի ափի մեջ ճզմում եմ նրան: Տատիկը պառկած է իր սենյակում, դեղին ծաղիկներով տեղաշորի մեջ: Նրա մի ձեռքն է շարժվում միայն, որով ինքը իբր թե պոկում և ուտում է ծաղիկները: Բերանի անկյունից լոզեր են հոսումում, մայրս էլ մեղավորի պես համբերատար սրբում է ու սրբում: Նա խոսում է տատիկի հետ, ժամերով անպատասխան հարցեր է տալիս: Հազվադեպ, երբ դուրս գալիս սենյակից, սուրճի բաժակների մեջ ցորեն է լցնում, շարում է տնով մեկ: Մեջները ծղոտներ է դնում ու հերթով վառելով դրանք խոսում է ինձ հետ, պատմում, թե ինչպիսին էր մեր տունը առաջ ու ինչպես է տատիկի կաթվածից հետո հրդեհը լափել այն ի սպսռ: Հետո մի պահ խոսակցության կեսից քարանում է ու սկսում նյարդային կրկնել նույն խոսքերը.
    «Դու ուժե՛ղ ես, դու ուժե՛ղ ես»:
    Նա չի էլ նկատում, որ ես անձայն մտնում եմ իմ սենյակ ու դուռը ծածկում: Վառում եմ գիշերային լամպը, կարմիրը ողողում է պատերն ու անկողնուս կողքի պահարանը, որի վրա մի սպիտակ փետուր է փոշոտվում: Դիմացի շենքի պատուհանի մոտ վտիտ ու բարձրահասակ մեկը սպասում է: Դո՛ւ այնտեղ ես: Բոսորագույնի ներսում խտացած սև ստվերս տեսնելիս ցնցվում ես, հաստատ: Ես քեզ կանչում եմ, լուռ կանչում եմ: Դուռը բաց եմ թողել: Ուրվագիծդ ապակուց արագ սահում է ցած: Միջանցքից ինձ հասնում է քաղցր ծխահոտը: Ես ասես զգում եմ քո մեղմ տարակուսանքը, որ վերաճում է ալեկոծ տագնապի ու մարում, մաշկիդ վրա թողնելով տաք գոլորշու բարակ մի շերտ...
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  10. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (25.04.2013), Sambitbaba (20.04.2013), Stranger_Friend (19.04.2013), Հայկօ (22.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  11. #21
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    17-րդ տարբերակ

    ՔԱՂԱՔԸ ՃԱՀՃԻ ՄԵՋ



    …в тихом омуте черти водятся…


    Պատմում են, որ առաջ այս ճաքճքած տների, քարուքանդ փողոցների, փշրված մայթերի փոխարեն ճահիճ է եղել: Հետո ճահիճը ցամաքել է, ու խոնավ հողից աճել է քաղաքը:
    Հիմա արդեն աղոտ եմ հիշում, թե ինչպես հայտնվեցի այս քաղաքում: Ուրվականացած երևում է առջևից գնացող բեռնատարը` կապկպված իրերով, արկղերով, դաշնամուրով: Հետո արեն հիշում եմ գրքերը: Լիքը գրքեր, հազարավոր գրքեր, որ ավելին էին, քան մնացած բոլոր իրերը միասին: Նորի, անսովորի արկածախնդիր զգացողությունը դեռ թարմ էր, դեռ երջանիկ էի:
    Տունը ցուրտ ու անհյուրընկալ էր: Պատի տակ բարձրանում էր մի ուրիշը՝ գրքերի պատը: Շուտով կլիներ գրապահարանն ու գրքերն ապահով հանգրվան կգտնեին հարմարավետ դարակներում, իսկ հիմա գրքերը պարզապես կուչ էին եկել հատակին ու մրսում էին: Ես էլ էի մրսում այդ առավոտ: Դա մի խոնավ, մածուցիկ սարսուռ էր, որ կպնում էր հագուստին, մաշկին, կառչում մազերից ու կաթիլվում աչքերում: Մրսում էի:
    Ճահիճը դանդաղ, համառորեն սողում էր ռունգերից ներս, հոսում ականջներով՝ թափվելով ուղեղ: Ճահճանում էի:
    Երբ տանից դուրս եկա, ինձ շրջապատեցին ճահճային մարդիկ: Նրանք կանաչ էին, ծածկված էին տիղմով ու բորբոսով, նրանք ունեին ճահիճի տեսքն ու ճահճի ծծմբահոտը: Երբ մարդիկ հեռացան, մնացին նրանց շշուկները ու ես սարսափով նկատեցի, թե ինչպես են նյութականացած շշուկներն ինձ մոտենում քաջքերի, դոդոշ-հազարոտնուկների ու սրատամ ագռավների կերպարանքով:
    -Ուշադրություն մի դարձրու, բամբասանքներ են, - ասաց անծանոթ կինն ու ձեռքով քշեց շոշափուկը պարանոցիս պարզած վիթխարի տզրուկին:
    -Իմ բառերն էլ են այստեղ նությակականալո՞ւ, - վախեցած հարցրեցի ես:
    -Ճահիճում քամին չի քշում բառերը, դրանք մնում են, կուտակվում, մարնավորվում,- վախեցած ասաց անծանոթուհին, ինձ տուն տարավ ու չքացավ:
    Տանն առաջինը ճահիճը զգացին գրքերը: Երբ վերջապես շաբաթներ անց հայտնեց գրապահարանը, գրքերը դժկամությամբ պոկվեցին պատից ու դամբարանային գարշահոտով գրքերից թափվեց բորբոսը: Պատն ամբողջությամբ վերածվել էր մեռելային կանաչ ու սև գորգի, գրքերը կեղտոտվել էին, քրքրվել, բայց վերապրել էին հոգեվարքը: Նրանք կային, ապրում էին, շնչում, բայց նրանց շունչը կրում էր մահվան բույրը: Ամեն անգամ նոր գիրք վերցնելիս ես շնչում էի ճահիճը: Բորբոսի հոտը խառնվում էր տառերին, ճահիճը ծորում էր բառերից ու լցվում իմ ներս:
    Դրսում մարդիկ անտարբեր էին մոտենում ճահճին: Միայն երեկոները, երբ ցանկանում էիր դուրս գալ զբոսնելու, քեզ ետ էին պահում:
    -Վերադարձի՜ր, - աղեկտուր կանչում էին արևի վերջին աղոտ ցոլանքները կտուրներին:
    Գիշերը ճահիճն ամայի էր ու սարսափելի: Անգամ բամբասանքներն էին այդ ժամերին թաքնվում տների պատերից ներս: Փողոցի փոշուն սև լորձ թողնելով՝ մթով քաղաքում սողում էին վախերը: Նրանք կառչում էին պատուհաններից, ներս սողում պատերի ճեղքերից, խառնվում մարդկանց երազներին, ներծծում ամեն լուսավոր թրթիռ՝ թողնելով միայն լճացած մաղձն ու հուսահատությունը:
    Նոր օրվա հետ կյանքը շարունակվում էր: Մարդիկ նորից իրար էին շնորհում ճահճացած ձեռքսեղմունը, ժամանակ առ ժամանակ հայտնվում էր բորբոսնած ժպիտը, քաղաքի փողոցներում ազատ թափառում էին բամբասանքներն ու իմ բառերն արդեն թիթեռնիկներ չէին. տձև, տարօրինակ միջատների էին վերածվում իմ բառերը: Ժամանակի հետ ես վախենում էի անգամ ձայն հանել, որ հանկարծ հերթական հրեշը դուրս չթռչի իմ շուրթերից: Իմ ընտանիքին կուլ էր տվել ճահիճը, ես սարսափով նայում էի, թե ինչպես են նրանք նստում բորբոսին ու ձեռքն առած բորբոսնած գրքերը կարդում, ասես, ոչինչ էլ չի եղել:
    -Լսե՞լ ես, էս աղջիկը տնից փախել, երեք օր տուն չի եկել:
    -Հետաքրքիր է, ո՞ւր է երեք օր թրև եկել:
    Առաջին անգամ ես արձագանքեցի բամբասանքին ու միանգամից զգացի, թե ինչպես է ձեռքերս ի վեր սահում բորբոսը: Հուսահատ դեսուդեն նետվելով՝ ցանկանում էի մաքրվել տիղմի խոնավ, մածուցիկ հպումից, բայց ինչքան շատ էի փորձում դուրս պրծնել, այնքան խորն էի խրվում ճահիճը՝ դա ճահիճի առաջին օրենքն էր:
    Այդ ժամանակ նորից հայտնվեց ճերմակ հագուստով կինը, նորից նույն ժեստով ձեռքն ինձ մեկնեց ու դուրս քաշեց տիղմից: Այդ օրը ես երկա՜ր-երկար կանգնեցի ցնցուղի տակ, ես մարմինս մաքրեցի ճահճից՝ տիղմի մեջ թողելով էությունս:



    Տարիներ անց ես առանց ետ նայելու փախա ճահճից արևոտ մի վայր: Լայն պատշգամբում արևի տակ փռեցի իրերի այն խղճուկ մնացորդները, որ վերցրել էի ինձ հետ: Ես ևս պառկեցի տա՜ք արևի տակ՝ չորանալու: Նորից հայտնվեց ճերմակ կինը ու ես հին ծանոթի պես ժպտացի նրան, հասկանալով, որ նա արևն էր:
    -Պատմում են, որ առաջ այստեղ լերկ ժայռեր են եղել, ուր հաշիվ չի եղել օձերին ու կարիճներին,- երեկոյան ինձ պատմեց իմ նոր բնակավայրի հարևանուհին:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  12. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (20.04.2013), Stranger_Friend (19.04.2013), Այբ (16.04.2013), Նիկեա (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  13. #22
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    18-րդ տարբերակ

    Խորհուրդ



    Արևի արծաթագույն շրջանակը լողում էր ամպերի հետևում: Արմենակ պապը նստած էր ցանկապատի տակի աթոռրին, որը ինքն էր պատրաստել ու ներկել դարպասներից ավելացած բրոնզագույնով: Նա ձեռքը դրել էր ձեռնափայտին ու գլուխն օրորելով վերև էր նայում: Ճնճղուկներն բարձր էին թռչում. “Անձրև չի լինի” - մտածում էր նա: Կզակի թառամած մաշկը տարուբերվում էր գլխի հետ միասին, կոպերն էլ կծկվում էին ծղրիդի նման այս ու յան կողմ թռչող հայացքից: Այն պահից ի վեր ինչ Շուշիկը մահացել էր, նա չէր թաթել իր աչքերը: Երևի դրանից էր խամրել նրանց երբեմնի վճիտ սպիտակը: Կոպերին գրեթե թարթիչներ չկային, իսկ աչքերի տակ շագանակագույն կնճիռներից կիսալուսնաձև պարկեր էին գոյացել : Նրա աչքերին փառ էր իջել, սեփական ձեռքերը չէր տեսնում, բայց տեսնում է Ջոջ սարի դոշին արածող ոչխարներին, նույնիսկ չոբան Սաքոյի դեմքն էր տեսնում` արևահարված հսկայական քթով, մողոտած շուրթերով` երևի քամու հետ երգ էր սուլում: Արմենակի հիշողությանն էլ էր փառ իջել, երեկվա օրն մոռանում էր ի սպառ, բայց հիշում էր բոլորի կողմից վաղուց մոռացված խուլ անցյալը: Նա կախում էր գլուխն ու հոգոցի նման արտաբերում. «Օձերն ու գորտերն են խմում»։
    - Պապ ի՞նչ ես անում, - տանից դուրս գալով ձայն էր տալիս թոռը:
    - Բլբլում եմ բալա ջան, - ասում էր Արմենակ պապը, այդպես էլ չմտաբերերելով, թե երբ է եկել թոռը և ինչ է անում իր տանը:
    - Իրերն հավաքել եմ: Տոմսերի համար էլ զանգեցի, երկու օրից թռնելու ենք, բա՛:
    Ի՞նչ էր ասում, ու՞ր են ուզում տանեն իրեն: Արմենակ պապը վախենում էր, չլինի՞ իր հետ ուզում են ինչ-որ բան անեն: Շատ էր լսել, որ զավակներն ծնողներից ազատվում են, հիմա ծերանոցներ են բացել, անտեր անտիրական ծերուկներին մի տեղ են հավաքում ու թողում միմյանց հույսին: Կամ էլ ծեծում են, որ իրենք իրենց ոտով գնան, ոնց որ Մեծ մամու թոռներն էին արել: Արմենակը նրան իր տուն էր բերել, հաց ու ջուր տվել.
    -Մամուն ես կպահեմ, ջանդա՛մը, թե ես փոքրն եմ:
    Մեծ մամն էլ անընդհատ մեծ թոռների անուններն էր տալիս, է՛ն, որ ծեծել էին իրեն: Սեղանին դրված քաղցրեղենը թաքուն միզարի գրպաններն էր լցնում, ծոցում պահած երեք մանեթանոցն էլ րոպեն մեկ հանում նայում ու տեղն էր դնում:
    - Ազատիս, Աշոտիս տամ:
    - Ես էլ եմ քու թոռը Մեծ մա՛մ,- ասում էր Արմենակը:
    - Դու իմ թոռն չե՛ս, թուրքերն են քեզի թալած փախեփախի վախտ, - հոխորտում էր Մեծ մամը մարող ձայնով:
    Արմենակը բոլորովին մոռացել էր, թե ինչպես էր թոռն համոզում մեկնել իր հետ, թողնել տուն տեղն ու գնալ արտասահման, լավ ու ապահով ապրելու: Ասում էր, որ Լալա հորաքուրը չէր կարողանում գալ խնամել, որ ժամանակ չուներ ու հազիվ էր երեխաներին հասցնում կերակրի, հագցնի, դաստիրակի: Ամուսինը անընդհատ դժգոհում էր նրա հաճախակի այցելություններից գյուղ, իր ասելով հետամնաց ու անճանապարհ այդ հավաբունը, որի մասին նույնիսկ սեփական բնակիչներն են մոռացել, որովհետև նրանք այնքան հին են, որքան երկու մետրանոց թավ բարդիները տների մոտ:
    - Պապի ջան ախր հասկացի՛ր, պապան էլ չէր կարող գործը թողնի գա: Սեզոնը նոր-նոր էր բացվել, - փորձում էր բացատրել թոռը:
    - Հասկանում եմ բալե՜ս, հասկանում: Բայց ախր Շուշիկ տատի գերեզմաններին ո՞վ տիրություն կանի, որ դոշի վրա քախանք չբուսի:
    - Շուշիկ տատի համար հիմա ամեն ինչ մեկ է:
    - Քյաֆուր բալա, ո՞նց կարաս իմ անուն ունենաս ու էդպես բաներ խոսաս: Հոգո՛ւն դրած քեզ կպահեր:
    Ոտքը կոտրած սարերից տուն էր եկել Շուշիկը` փոքրիկ Արմենին շալակից չիջացնելով : Ճամփին թոռանը կթվորական կյանքից պատմելով ու ժպտալով:
    - Չոլի մեջ կայծակը խփեց կովին, տատին էլ տակը նստած, բալե՜ս: Կովը սևցավ ընկավ տեղնուտեղը, այ էս մատիկներիդ կոճերի պես սևցավ: Հակոբ ձյաձյան ասում էր խեր է, որ ես սաղ եմ մնացել: Հակոբին կհիշե՞ս, էն որ պապին չի սիրում իրան: Ասում է «մուռդալ մարդ է»: Բայց ինքը խանդում է տատին, - քրքջում էր Շուշիկը:
    - Խանդը ո՞րն է, տա, - սնդիկի նման անընդհատ շարժվում էր Արմենը:
    - Կմեծանաս, կիմանաս: Դադար մնա, այ լաո տատուն հարմար չի: Այ կիջացնեմ ոտով կերթաս:
    Գյուղում Շուշիկին սկսեցին Աշտարակ կանչել, չնայած, որ նա կարճ էր հասակով, տարիների ծանր աշխատանքից էլ երկտակ ծալավել էր: Նա կանգուն էր մնացել կոտրած ոտքով, իսկական Աշտարակ: Ո՞նց կարող էր թոռը մոռանալ:
    - Է՜հ, աշխա՜րհ, աշխա՜րհ, փոքրերն մեծերին չեն լսում, մեծերն փոքրերին չեն հասկանում:
    Արմենակ պապը մտքերով դեռ ապրում էր պատերազմից նոր վերադարձած հոր ու դեռևս ջահել մոր հետ: Հայրը պարապ ականջ էր ման գալիս պատմություններ անելու համար: Արմենակն հարյուր անգամ լսել էր, թե ինչպես են երեք անգամ կրակել հոր վրա, երկուսը` ձեռքից,մեկը` ոտքից ու ձախ ձեռքը մի քանի սանտիմետր կարճացել էր, կծկվել ու ընդմիշտ կրծքին սեղմած էլ մնացել: Մի անգամ էլ հակահետիոտնի վրա տրաքծ ընկերոջից հինգ-վեց մետր հեռու վիրավորվել, բայց էլի ողջ էր մնացել: Մայրն էլ քթի տակ փնթփնթում էր ամուսնու վրա.
    -Վայ քու տունը շինվի՜, պարծենկոտ բիձա:
    Շուշիկնին էլ Արմենակը առվի ափին էր գտել: Որբ ու անպաշտպան երեխա, որ ծտի պաշար կոչվող մանր կանաչը պոկում ու սովից դողալով կուլ էր տալիս: Տներ դեռ չկային, հողափոր մի սենյակում էին ապրում, որի կենտրոնում կավից կարմրաշուրթ թոնիր էր սարքած, տաքանալու, ուտելիք պատրաստելու համար: Պատերին չիմեր էին դարսած` արմատներով պնդացած հողի սալիկներ, որ փուլ չգա պատը։ Առաստաղը փայտե տախտակներց էր, սևահողի հաստ շերտով ծածկած: Սկզբում առաստաղից կաթում էր, բայց արդեն վարժված Շուշիկը, մի վայրկանում էմալե թաս էր դնում կաթացող տեղը, որ կեղտաջուրը հատակը չկակղեցնիԱրմենակն կապում էր խամեն ու առավոտ կանուխ գնում էր տանից: Վերադառնում էր ուշ գիշերով ու այնպես էր ստացվում, որ օրերով Շուշիկին չէր տեսնում: Մի անգամ էլ, երբ սովորականից շուտ տուն եկավ, զարմանքից քար կտրեց` Շուշիկը գեղեցկուհի էր դառել, սովորել էր տանը ամեն գործ անել: Նա դաշտերից կիսահոտած կարտոֆիլ էր փեշով հավաքել, երկանքով աղացել ու հաց էր թխել դրանից: Սեղանին շարած ախորժալի հացերին նայելուց Արմենակի հոգին ջերմանում էր.
    - Դու կե՛ր, ես կուշտ եմ, - սնձի կաթից ՜կապտած բերանը բացելով ու տռզած փորը մաժելով ժպտում էր նա Շուշիկին, որը ամոթից կարմրելով մի պատառ հացի էր մեկնել նրան:
    Գիշերը անկողնում անհանգիստ շուռումուռ գալով Արմենակը մտածում էր Շուշիկի մասին: Երբ աչքերը բացեց, լուսինը երդիկից ներս էր ընկել ուղիղ Շուշիկի սպիտակ կրծքըին, որն անփութորեն դուրս էր մնացել գիշերային շապիկի տակից: Հայրն ու մայրը քնած էին ու համարձակությունը հավաքելով Արմենակն մոտեցավ Շուշիկի անկողնուն ձեռքը քնքշաբար դրեց մատղաշ մաշկին, Շուշիկը անհանգիստ հևաց:
    Նրանք ամուսնացան ու ինն ամսից ծնվեց առաջնեկը, բայց չապրեց: Ասում էին էլ զավակ չի ունենա Շուշիկը: Բայց յոթ ամսից նա նորից ծննդաբերեց ու դրանից բացի ևս չորս երեխա ունեցավ: Վերջապես տուն սարքեցին, իսկական քարից տուն: Կողքը երկու հատ բարդի տնկեցին։ Այս մեծ ընտանիքը ապրեց խաղաղ կյանքով: Դուստրերին ամուսնացրին, որդու համար հարևան գյուղից համեստ աղջիկ բերեցին կնության: Ամեն ինչ իր հունով էր գնում, քանի դեռ Արմենակի մինուճար տղան չորոշեց մեկնել:
    - Ուզում եմ քնի մեջ մեռնեմ, հանգիստ, առանց տանջվելու - որդու մեկնելուց հետո կրկնում էր Շուշիկը, - մեր տղեն հետ կգա, ա՛յ կտեսնես:
    - Որ մեռար կգա՛, բա ինչ կանի:
    - Կգա՛ ու կապրի՛, ես քեզի բան եմ ասում այ մարդ: Մամուն եմ տեսել երազիս մեջ, մթոմ մեր հին տանը թոնրի շրթից ոտերն կախած տաքացնում էր, ինձ տեսավ , ասեց “քեզ կտանեմ, տղիդ հետ կբերեմ”:
    Գիշերը Շուշիկը նորից ու նորից ասում էր.
    - Կգա՛ ու կապրի՛:
    Արմենակը ձեռք չտվեց կնոջը, վախենում էր հոգեդարձ անի:
    - Էն աշխարհից ուրիշ մարդ են հետ գալիս, - խելագար Ֆելոյի ասածը հիշելով փուսուլահան եղած հետ ու առաջ էր քայլում:
    Գերեզմանների փորել տալուց Արմենակն իր համար էլ տեղ պահեց:

    Երերալով վեր կացավ Արմենակ պապը: Աթոռի ներկը նստած տեղում թափվել ու բացել էր ծակոտիներով տախտակները,: Իր հին տան առաստաղն էր:
    - Պապի ո՞ւր ես գնում:
    - Երթամ Շուշիկին ասեմ, մամը սխալվեր էր, - մի քիչ մտածելուց հետո ավելացրեց,- Բալա, ես որ մեռա ինձ Շուշիկիս կըշտին կհորե՛ս:
    - Պապի, լավ էլի՛:
    - Չէ՛, դու ասա՛, ուր էլ մեռնեմ կբերե՜ս, Շուշիկիս կըշտին կհորես:
    Հաջորդ գիշերը պապիկի սենյակից աղմուկ լսվեց: Արմենը վազելով սենյակ մտավ, ատամների պրոթեզները պահելու բաժակը հատակին ընկած էր, չորս կողմը ջրի շիթեր էին ցրված: Պապիկը քարացած նստել էր ու աչքերը չռել էր անկյունում դրած բազկաթոռին: Արմենը շունչը պահածնրան էր նայում: Նրա դեմքը գունատ էր, ձգված, քիթը սրվել էր: Ավելի մոտենալով Արմենը տեսավ պապիկի ուղղահայց երկարծ բբերը, փառը այլևս չկար ու այդ պահին պապիկը թարթեց: Հետ-հետ գնալով ոտքը դեմ տվեց պատին ու զգաց մեկի սառը ձեռքը ուսին.
    - Արմե՜ն, բալա՜, - լսեց տատիկի հոգատար ձայնը, - մեր դարպասին կողպեք չդնես լաո:
    Այս խոսքերը տարիներ շարունակ պողպատե զանգի չդադարող ղողանջի նման կարձագանքեն Արմենի ականջներում, երբ նա անվստահ ու խարխուլ քայլերով կանցնի գյուղի տների արանքով, ճկույթից քաշող թոռան հետևից ու ամեն երկրորդ դռան վրա երկաթից ծանր փականներ կտեսնի: Թուլացած տեսողությամբ հեռվում կնշմարի երկհարկանի քարից տունը, ուր բրոնզագույն դարպասների վրա այդպես էլ երբեք կողպեք չի լինի:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  14. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (19.04.2013), CactuSoul (25.04.2013), Lusntag Lusine (20.04.2013), Sambitbaba (20.04.2013), Այբ (16.04.2013), Նիկեա (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  15. #23
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    19-րդ տարբերակ

    Նախագահը



    Առաջին տիկնոջ տրամադրությունը շատ բարձր էր, քանի որ հրաշալի օր էր անցկացրել. առավոտյան երկար մինչև 11-ը քնել էր, նախաճաշել էր, (նախաճաշի ճաշացանկը արժանի չէ հիշատակման), տնամերձ պարտեզում զբոսնել էր թոռնիկի հետ, կեսօրին` իր թմփլիկ մարմինը հանձնել էր թայլանդական մերսման գեղեցկադեմ մասնագետի հմուտ ձեռքերին, իսկ երեկոյան փառահեղ ընթրիք էր արել ցանցառ ընկերուհիների ընկերակցությամբ, ճաշակելով վարպետ խոհարարի անմահական խաշը` առաջին տիկնոջ սիրելի կերակրատեսակը:
    Դեռևս այդ խաշի տպավորության տակ, ինչպես միշտ ուրախ և զվարթ, (որոշ չարամիտ լրագրողներ նրա զվարթությունը թեթևամտության տեղ էին ընկալում), սխտորաբույր առաջին տիկինը առանձնատան տասնիակ սենյակներում փնտրում էր ամուսնուն, որպեսզի կիսվի վերոհիշյալ խաշից և ընդանրապես այդ օրվանից ստացած տպավորությամբ, սակայն չէր գտնում նախագահին, թեև ստույգ հայտնի էր, որ նա տանն է: Սպասուհիները, թիկնազորի տղաները և նույնիսկ այգեպանը լծված էին նախագահին փնտրելու գործին, բայց նա չկար: Առաջին տիկինը արդեն սկսում էր անհանգստանալ, երբ հիշեց ամուսնու աշխատասենիակում փակվելու վաղեմի սովորության մասին: Նա ննջասենյակում գտավ աշխատասենիակի բանալու կրկնօրինակը, բացեց դուռը և ամուսնուն գտավ աշխատասենյակի պատուհանի մոտ կանգնած, մռայլ և հոգնած տեսքով:
    -Քեզ վատ ե՞ս զգում,- հարցրեց առաջին տիկինը,-բան է՞ պատահել:
    Ով էլ, որ տեսներ նախագահին այդ վիճակում կմտածեր, որ նա լավ չի զգում իրեն, որովհետև ինչ-որ բան է պատահել:
    -Գնա, ինձ մենակ թող,- նյարդային վրա բերեց նախագահը:
    Հաճելի օրվա ամբողջ տպավորությունը այլևս փչացած էր, բայց ինչ կարող ես անել, հայտնի բան է, որ կյանքը միայն զվարճանք ու խրախճանք չէ: Առաջին տիկինը, ճիշտ է, համամիտ չէր այդ պնդման հետ և կարծում էր, որ մարդիկ են ծանրացնում իրենց կյանքը մանրունքների վրա սևեռվելով, բայց այնուամենայնիվ երբեմն ինքն էլ էր սրտնեղվում ամուսնու կոպտության պատճառով:
    -Չեբու, էս երկու օրը տրամադրությունդ ընկած ա, ի՞նչ ա պատահել:
    Այն բանից հեռո, երբ ընդդիմադիր մամուլում հայտնվեց նախագահի ծաղրանկարը սովետական մուլտֆիլմի հերոս «Չեբուրաշկայի» տեսքով, առաջին տիկինը, երբ առանձին էին լինում, ամուսնուն քնքշորեն և ջերմորեն Չեբու էր անվանում: Դա տեղավորվում էր կյանքին թեթև նայելու և ամեն հիմար բանի վրա չսրտնեղելու նրա սկզբունքի շրջանակներում, բացի դա` այդ ծաղրանկարի տպագրվելուց հետո առաջին տիկինը նույնպես նկատել էր ամուսնու և մուլտհերոսի որոշակի նմանությունը:
    -Չքվիր աչքիցս,-կոպտորեն գոռաց նախագահը, ապա ցածրաձայն, ասես ինքն իրեն ավելանեց,-դրանք քիչ էին, հիմա էլ դո՞ւ հանգիստ չես թողնում:
    Առաջին տիկինը պատրաստ էր խռովել և մի քանի օր չխոսել ամուսնու հետ, բայց հետաքրքրասիրությունը հաղթեց:
    -Դրանք, ո՞վ, ընդիմությո՞ւնը:
    Նախագահը նայեց կնոջը խղճահարություն հարուցող հայացքով, որի մեջ սարսափ ու հասկացված լինելու ցանկություն կար:
    -Հոգիները:
    - Բա ասում էիր թողել եմ, թարգել եմ: Ողորմելի նարկոման: Յախք:
    Առաջին տիկինը իր հետևից այնպես փակեց դուռը, որ ներքևում սպասուհիները լսեցին ձայնը և արագ հեռացան տեսադաշտից, որպեսզի առաջին տիկնոջ աչքին չընկնեն, որովհետև բարկացած ժամանակ նա անտանելի բծախնդիր էր դառնում և ամեն ինչի վրա խոսում էր:
    Առաջին տիկինը չէր սխալվում, նախագահը իրոք թմրանյութի ազդեցության տակ էր, սակայն նրա հոգեվիճակը թմրանյութի ազդեցության արդյունք չէր, այլ ճիշտ հակառակը` նախագահը թմրանյութ էր օգտագործել այդ հոգեվիճակից ազատվելու համար, բայց այդ միջոցառումը ապարդյուն էր անցել:
    Ամեն ինչ սկսվել էր 5 օր առաջ, մի անմեղ, նույնիսկ զավեշտական երազով, որին նախագահը առանձնապես ուշադրություն չէր դարձրել: Երազում մեռյալները պաշարել էին նախագահական նստավայրը և բողոքի ցույց էին անում: Առավոտյան նախագահը կարողացավ նույնիսկ մտաբերել այն պաստառների գրությունները, որոնք պարզել էին նրանք. «Պահանջում ենք սոցիալական արդարություն գերեզմանոցներում», «Հավասար իրավունքներ` միանման տապանաքարեր և գերեզմանաքարեր» , «Դադարեցրեք օբեկտների աղմուկը, մի խանգարեք ննջեցիալների քունը», «Հիշիր, վաղ թե ուշ մեր մոտ ես գալու» և այլն: Հաջորդ օրը երազը կրկնվեց, բայց այս անգամ մեռյալներին միացել էին նաև երկրից բացակայող քաղաքացիները` գաղթականները, խոպանչիները, տարբեր եվրոպական երկրներում որպես փախստական հանձնվածները: Նրանք մեռյալներից պակաս ագրեսիվ չէին գոռում իրենց պահանջները, իսկ ձեռքներին պարզել էին պաստառներ, որոնց վրա գրված էին. «Փող չուղարկենք` սովից կսատկեք», «Հոգնել ենք ասֆալտ փռելուց», «Պահանջում ենք աշխատանք հայրենիքում» և նույնիսկ` «Հանք մեզ ընտրացուցակներից»: Եթե նախորդ օրը երազը զավեշտ էր թվացել, որ կարելի էր մի օր, ինչ-որ խնջույքի սեղանի շուրջ պատմել ու ծիծաղել, ապա այս անգամ երազը անհանգստություն էր պատճառել: Նախագահը դա վերագրել էր մի քանի շաբաթ առաջ տեղի ունեցած ընտրությունների պատճառած ստրեսին ու գերհոգնածությանը և մտածել, որ պետք է կտրվել գաղջ մթնոլորտից, ազատ ժամանակ գտնել ու թեկուզ մեկ շաբաթով մեկնել արտասահման հանգստանալու: Երրորդ օրը նախագահը նույն երազը տեսել էր արթուն ժամանակ, նախագահական նստավայրի իր պատուհանից: Դա այնքան արտառոց բան էր, որ նախագահը կորցրել էր ինքնատիրապետումը և նույնիսկ ցանկացել էր աշխատակազմի ղեկավարին իր մոտ հրավիրել և ուղարկել լսելու նրանց պահանջները, բայց արագ սթափվել էր. միայն դա էր պակաս, որ իրեն խելագարի տեղ դնեն:
    Չորորդ օրը նրանք հայտնվել էին այն ժամանակ, երբ նախագահը կոռումպացված կառավարության անդամների հետ հերթական հակակոռուպցիոն խորհրդակցությունն էր անցկացնում «ատկատների» թեմայով: Նրանք լուռ կանգնել էին խորհրդակցությունների սրահի դռների մոտ և պարզել էին մի պաստառ, որի վրա գրված էր, թե պահանջում են հանդիպել իրենց պատվիրակների հետ և լսել իրենց պահանջները: Նախագահը արագ ավարտել էր խորհրդակցությունը և փախուստի էր դիմել խորհրդակցությունների սրահից:
    Իսկ այդ օրը, այդ չարաբաստիկ օրը նրանք բոլորովին լկտիացել էին և ներս էին խուժել նախագահական նստավայրի աշխատասենյակ:
    -Եկել եք, որ ի՞նչ անեք,- գոռացել էր նախագահը:
    - Տեսա՞ր խիարը ոնց թարս բսնեց,- պատասխանել էր նրանցից մեկը և խմբով հռհռացել էին:-Քեզ համար նամակ ունենք, պարոն նախագահ:
    -Ես ձեր նախագահը չեմ,-ասել էր նախագահը:
    -Չէ, -ասել էր մի ոււրիշ մեռյալ, որի դեմքը նախագահին ծանոթ էր, բայց չէր կարողանում մտաբերել, թե ով է և երբ է մեռել,-դու հենց մեր նախագահն ես, մեր օրինակարգ նախագահը: Հարցրու քո ենթականերին, հարցրու իրական քաղաքացիներն են քեզ ընտրել, թե մենք:
    Նրանք ծրարով նամակը հանձնել էին նախագահին, ավելի ստույգ` դրել էին աշխատասեղանին և չքացել: Այստեղ էլ նախագահի ջղերը տեղի էին տվել և նա չհրկիզվող պահարանի միջից հանել էր թմրանյութի բաժինը և երկարատև դադարից հետո նորից թմրանյութ օգտագործել, ինչից հետո մի փոքր ուշքի էր եկել , իր մոտ հրավիրել ընտրությունների պատասխանատուներին, բոլոր ընտակեղծարարներին և պահանջել հստակ և կոնկրետ պատասխանել, թե որքան են կեղծել երկրից բացակայողների ու մեռյալների հաշվին: Պատասխանը հուսադրող չէր եղել` նա նախագահ էր դարձել հենց նրանց ձայների շնորհիվ:
    Իր տան աշխատասենյակի պատուհանի մոտ նախագահը երկար նստեց: Թարմ օդը չէր օգնում ձերբազատվել սևեռուն մտքերց: Գիշերվա չարագուշակ լռությունը և լիալուսնի մոգական փայլը սնուցում էին իր ներսի սարսափները: Երբեմն նախագահին թվում էր, որ այս ամբողջը երազ է, մղձավանջ, որ կվերջանա լուսաբացի հետ, բայց այդ պահերին հիշում էր ծացագրպանի մեջ տեղ գտած նամակի մասին և նորից հուսահատության եզրին էր հասնում: Երբեմն գլխում մի ապրեցնող ենթադրություն էր առկայծում, որ սեղանին դրված ծրարով նամակը ինչ-որ մեկի չար կատակն է, իսկ մնացածը իր վառ երևակայության արդյունքը: Հազար ու մի բան էր անցնում նախագահի մտքով, բայց մի բան նրա համար պարզ էր, որ ինքը չի համարձակվելու, չի համարձակվելու ձեռքը գրպանը տանել, հանել նամակը և կարդալ, որովհետև դա կնաշանակեր ընդունել այդ իրականությունը, և որովհետև ինչ էլ գրված լիներ այնտեղ, ինչ խելահեղ պահանջ էլ դրված լիներ իր առջև ինքը կատարելու էր, քանի որ հաշվետու էր նրանց առջև, քանի որ նրանց նախագահն էր:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  16. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (19.04.2013), Lusntag Lusine (20.04.2013), Sambitbaba (18.04.2013), Այբ (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  17. #24
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    20-րդ տարբերակ

    Դառնահամ



    Բերանումս դառնահամ էր մնացել. երևի քո ծխախոտի ու թունդ գարեջրի համն էր, որ համբույրներովդ էիր փոխանցել: Գիտեիր, որ ատում եմ ծխախոտի հոտը, տեսքն ու համը, բայց չէիր դադարում ծխել: Իսկ ծխախոտի ու գարեջրի համադրության համար գժվում էի:
    Միասին խմելիս երկրորդ գավաթից արդեն հարբում էի ու անընդհատ հորջորջում, որ Սիրում եմ քեզ (ես դա միայն հարբած ժամանակ էի անում): Չնայած ես մեղք չունեմ. փայտե գավաթներն այնքան մեծ էին, որ գլուխս համարյա մտցնում էի մեջը, որպեսզի խմեմ քո պատրաստած գարեջուրը:
    Կարծում էի, թե անտառի ծայրի խրճիթդ էլ ես դու սարքել, բայց պարզվեց, որ դեռ նախապապերդ են այստեղ ապրել:
    Ամռանը փայտ էիր կտրում ու վաճառում, իսկ գարնանը՝ նոր ծառեր տնկում: Ասում էիր՝ բնության մեջ ներդաշնակություն է պետք: Ձեռքերդ կոշտացել էին կացին ու սղոց բռնելու, բայց գրիչն էլ դրանց օտար չէր: Ցերեկը դու սովորական փայտահատ էիր, իսկ գիշերը քեզ դարձնում էր բանաստեղծ, գրող ու արարիչ: Դու գրում էիր, իսկ ես քանդում էի քո հսկայական գրապահարանը, գետնին թափում հինավուրց գրքերն ու անկուշտի պես թերթում: Մի բառ այստեղից, մի բառ այնտեղից. այդպես էլ չհասցրի քո տանը որևէ գիրք կարդալ. ուշք ու միտքս դու էիր, որ անտարբեր նստած էիր գրասեղանիդ մոտ: Ես էլ էի գրում… Բայց միայն այն ժամանակ, երբ դու տանը չէիր. չէի ուզում իմ մտքերով լցնել քեզ, քո թղթերը, քո տունը. չէ՞ որ այս ամենը քոնն էր, իսկ ես ինչ-որ տեղից խցկվել էի քո կյանք:
    Բայց դու սիրում էիր ինձ: Ես դա զգում էի, երբ դու խառնում էիր կարճ կտրած մազերս, նստեցնում երգեհոնի առաջ ու ստիպում, որ նվագել սովորեմ: Անընդունակ աշակերտ էի. ասում էի, որ ավելի լավ է հեքիաթներ հորինեմ կամ էլ օգնեմ քեզ փայտ կտրել: Ծիծաղում էիր. քո տանն արդեն պատմված էին բոլոր հեքիաթներն, ու ես նույնիսկ սղոցը բարձրացնել չէի կարողանում:
    Ոչինչ անել չգիտեի. տան գործերն էլ չէի անում: Դու մինչև իմ գալը բավարարվում էիր գարեջրի հետ ապխտած միս ուտելով: Իմ հայտնվելը միայն այն փոխեց, որ սկսեցիր նաև հատապտուղներ ու մրգեր բերել. ես բուսակեր էի: Ես չէի տարբերում օգտակարը վնասակարից. այստեղ պտուղները իմ իմացածի պես չէին: Քո անտառում կարմիր ու սպիտակ պուտերով սունկն էր ամենահամովը:
    Ես ուղղակի վերցնում էի քո նոթատետրն ու թափառում անտառում: Այնքան էի գրում, մինչև մտքերս դադարում էին իմը լինել : Գրոտածս թղթերը քամու ձեռքն էի տալիս ու շարունակում քարից քար ցատկել:
    Դու միշտ վախենում էիր, որ կկորեի անտառում, որովհետև ինձ հենց անտառում էիր գտել: Գտածոդ ընկած էր կաղնու տակ, փոքրիկ էր, հյուծված ու անօգնական, գրեթե թափանցիկ մաշկով ու կարճ սև մազերով:
    Ես ոչինչ չեմ հիշում, դու էիր այդպես պատմել: Միգուցե ստում էիր, միգուցե ես երկնքից էի ընկել, կամ էլ գետնի տակից էի դուրս եկել, բայց ես կլանում էի քո ամեն մի բառը ու անվերապահորեն հավատում ասածներիդ:
    Կյանքս սկսեց այն պահից, երբ աչքերս բացելուն պես տեսա գորշ երկինքը, հետո՝ նույն գույնի աչքերդ:
    - Ես էլ ժամանակին երկար մազեր ունեի, բայց իմոնք շոկոլադի գույնի էին,- խոսեցի՝ մատներս մտցնելով կարմրավուն կոշտ մազերի մեջ:
    - Չգիտեմ՝ շոկոլադն ինչ է:
    Ձայնդ գեղեցիկ էր: Միշտ դժվարացել եմ բառերով նկարագրել ձայնը, բայց հաստատ գիտեմ, որ ամենաշատը ոչ թե աչքերդ սիրեցի, այլ հենց ձայնդ:
    - Շոկոլադը էն ծառի գույնի է, իմ աչքերի գույնի: Ափսոս, որ կտրեցի. շատ սիրուն էին՝ մետաքսի պես փափուկ ո փայլուն:
    - Սիրեցի քո կարճ ու բիզ-բիզ մազերը,- ասացիր՝ քո մեծ ձեռքով խառնելով իմ առանց այդ էլ խառնված սանրվածքը:
    - Սիրուն ես,- ասացի՝ հայացքս աչքերդ գամելով:
    - Դու էլ:
    - Ատում եմ էդ պատասխանը: Ինչ-որ պարտադրված քաղաքավարություն է, չափից դուրս կեղծ: Համ էլ՝ իջեցրու, ինքս կքայլեմ:
    Չպատասխանեցիր. երևի համաձայն էիր, որ ամենևին էլ սիրուն չեմ: Անզգայացած ձեռքս մազերիցդ իջավ ուսիդ, իսկ դու արագացրիր քայլերդ:
    - Ու՞ր ես ինձ տանում:
    Լուռ էիր, այլևս չխոսեցիր, ոչ էլ ես որևէ բան ասացի. միայն փորձում էի հայացքդ որսալ:
    Հասանք փայտաշեն խրճիթին: Վերջին ուժերս հավաքելով բարձրացա հետևիցդ, հետո անզգայացած ընկա աթոռին: Վրաս մորթի գցեցիր ու ինչ-որ տաք ըմպելիք տվեցիր:
    Մի քանի կում խմելուց հետո հոգնածությունս անցավ, ցավն անզգայացավ ու քուն մտա:
    - Անունդ ի՞նչ է,- արթնանալուն պես ձեռքդ ճակատիս զգացի:
    - Ոնց ուզում ես, էնպես էլ ասա:
    - Ոնց որ Թորը (1) լինես, գիտե՞ս: Բա մուրճդ որտե՞ղ է:
    - Սա է, - վզիցդ հանեցիր արծաթյա ծանր մյոլլնիրն (2) ու ինձ տվեցիր,- Դու էլ իմ Սիվը(3) կլինես:
    - Բայց Սիվը երկար ու ոսկեգույն մազեր ուներ: Իսկ հիմա նայիր իմ ցանցառ մազերին: Չէ՜ է, ինձանից աստվածուհի դուրս չի գա:
    - Ուզու՞մ ես Լոկիի (4) պես ոսկուց երկար ու բարակ թելեր կբերեմ ու կամրացնեմ գլխիդ: Բայց երդվում եմ Թորի կայծակով ու Ֆրեյայի մատանիով. ես պաշտում եմ քո ցանցառ մազերը:
    - Սիրում եմ քեզ,- ասացի: Առաջին ու միակ ոչ հարբած սիրո խոստովանությունը:
    Եվ այդպես ես դարձա քո ստվերը: Դու քիչ էիր խոսում, չնայած ես գժվում էի ձայնիդ համար: Ավելի հաճախ երգեհոն էիր նվագում, կամ էլ հին ջութակդ էիր վերցնում: Դու երգում էիր, իսկ ես պատուհանագոգին նստած այնքան կամաց էի ձայնակցում, որ իմ անդուր ձայնը չփչացնի քո երգը: Քո ձայնը լեռնային գետի պես մաքուր էր ու սիրուն, իսկ իմ ձայնից ագռավներ էին հավաքվում:
    Դու ագռավներին իմաստության խորհրդանիշ էիր համարում:
    Խրճիթիդ մուտքի մոտ էլ էր ագռավ փորագրված: Ասում էիր, որ պապդ շաման է եղել, ու նրանից են մնացել այս բոլոր տարօրինակ քանդակները, հինավուրց գրքերն ու մեծ թմբուկը, որի վրա միշտ հարվածում էի, երբ ուշանում էիր:
    Դու գիշերները ռունաներ էիր ուսումնասիրում, իսկ ես այդ հարցում ուշիմ աշակերտ էի: Շուտով ոչ միայն սկսեցի հնագույն գրերը կարդալ, այլև գուշակությունն էի անում:
    Սկզբում միայն գուշակում էի, թե երբ անձրև կամ ձյուն կգա, հետո արդեն մաս առ մաս անտառի գաղտնիքներն էի բացահայտում:
    Ռունագրերին լավ էի տիրապետում, բայց ընդհանրապես չէի անդրադառնում անցյալիս կամ ապագայիս: Այն հազվագյուտ մարդկանցից էի, որ միայն ներկայով են ապրում:
    Դու իմ Թորն էիր, ես քո՝ Սիվը. ի՞նչ անենք, որ դու հզոր էիր, ուժեղ ու սիրուն, իսկ ես պուճուր գեշոյի մեկն էի: Շատ պե՞տքս էր իմանալ, թե ինչու՞ էի հայտնվել այստեղ, ո՞վ էի ես . կարևորը դու կայիր ու իմ կողքին էիր:
    Բացի սյունին փորագրված ագռավից, իսկականն էլ ունեիր: Սկիրնիրը՝ ում պարտականությունը անտառի նորությունների մասին քեզ տեղյակ պահելն էր, ինձ հաճախ էր պատմում քո անցյալի, քո տան, քո անտառի մասին: Ասում էր, որ իմ մասին էլ ամեն ինչ գիտի, կարող է քո Սիվին ծանոթացնել իմ անցյալի աղջկա հետ, բայց միշտ փակում էի բացբերանի կտուցը: Ինձ դուր էր գալիս անհայտ լինելը, սիրում էի, որ իմ մեջ ավելի շատ քեզանից կա, քան ինքս ինձանից:
    Արդեն քո տան թարմ փայտի, ծխի ու դառը գարեջրի բույրն ունեի, քո հին ու քրքրված գրքերի մտքերը, քո ագռավի պատմած հեքիաթն էի դարձել ու քո էության կրկնօրինակը:
    Իսկ դու գնալով ավելի քչախոս էիր դառնում. եթե Սկիրնիրի զրուցասիրությունը չլիներ, ես կմոռանայի, թե ինչպիսին են լինում բառերը:
    Արդեն մտքեր կարդալ էլ էի կարողանում, բայց դու զարմանալիորեն քիչ էիր մտածում: Իմ ուղեղում միշտ այնքան շատ մտքեր էին խառնված, որ արտաբերելիս դրանց մեծ մասը մոլորվում էր կոկորդումս ու բերանիս խոռոչում:
    Հնարավոր է, որ դու ինձանից թաքցնում էիր քո մտքերը: Բայց անարդար էր այդպես. դու իմ բոլոր մտքերը լսում էիր, թեև թվում էր, որ ոչինչ չես նկատում:
    Իսկ ես և ոչ մի մանրուք բաց չէի թողնում: Առավոտյան լվացվելիս նկատեցի, որ իմ ժպիտը քո ժպիտի պես է դարձել. կորցրել է չարաճճի երանգն ու անկեղծությունը, դարձել է խորհրդավոր ու առեղծվածային: Շոկոլադագույն մազերս (շոկոլադ, շոկոլադ, մոռացել եմ , թե ի՞նչ է այն) կարմրավուն երանգ են ստացել, աչքերս էլ ջրի գույնն էին արտացոլում կամ ուղղակի թափանցիկ էին:
    Ձեռքերս տարա ջրի մեջ, որ գտնեմ ինձ, գտնեմ իմ ցանցառ մազերը, մուգ աչքերն ու անկեղծ ժպիտը: Մի տեսակ հոգնել էի քո պես լինելուց, ուզում էի մի քիչ էլ դու ինձ նմանվես:
    Ձեռքերս միացրի արտացոլանքին. Համոզված էի, որ ամեն առավոտ այստեղ լվացվելիս էի ջնջել իմ էությունը:
    Գտա ինձ: Գտա իմ արտաքինը, իմ անցյալն ու իմ մտքերը: Իմ սեփական մտքերը, ոչ թե քոնը, ագռավինդ կամ գրքերինդ:
    Գտա ինձ ու ոչ միայն… Գտա բազմաթիվ շրջանակների միջից ինձ վրա նայող գեղեցկուհիների: Իրենք անշարժ էին, քարացած, միայն անհանգիստ աչքերն էին շարժվում ակնակապիճներում : Շատ բարձր մտածում էին, որ ես տարօրինակ եմ, բայց՝ լավիկը:
    Ուզեցի խոսել, բայց շրթունքներս սկսեցին անասելի ցավել, անընդունակ էի շարժել դիմագծերս: Ես էլ արդեն նրանցից մեկն էի, թեև նրանց պես սիրուն չէի:
    Դուռը բացվեց, ներս մտար ՝ գրկումդ քնած աղջնակ: Շոյում էիր երկար ու ոսկեգույն մազերն ու ասում, որ ոնց որ արևի ճառագայթներ լինեն: Դու շարունակում էիր Թորը լինել, բայց արդեն նա էր Սիվը, իսկական Սիվը:
    Դու նրան երգեհոնի առաջ նստեցրիր: Այնպես էր նվագում, որ տան պատերը ցնցվում էին:
    Առաստաղից կախված եղջյուրները հատակին ընկան, գարեջրի մեծ տակառը ցնցվեց, ու հետո աշխարհն ասես 180 աստիճանով շուռ եկավ:
    Ամեն ինչ գլխիվայր էի տեսնում: Դու մոտեցար, քո հզոր ձեռքերով շրջեցիր աշխարհս ու ժպտացիր ամենասիրուն ժպիտով՝ մատնացույց անելով դիմացի պատի դատարկ նկարի շրջանակը:
    Ուզեցի ժպտալ: Ցավում էր, չկարողացա: Բայց բերանումս զգում էի մեր երջանկության դառնահամը. ծխախոտի ու գարեջրի համն էր, որ համբույրներովդ էիր փոխանցել:


    (1) Սկանդինավյան դիցարանում որոտի, կայծակի, փոթորկի, կաղնու ծառերի աստվածը: Նաև պաշտպանում էր մարդկությանը հսկաներից ու հրեշներից:
    (2)Թորի մարտական մուրճը:
    (3)Թորի կինը, հայտնի էր իր կախարդական ոսկե մազերով:
    (4)Կիսով չափ հսկա, կիսով չափ աստված: Երբեմն գործում էր Ասգարդի բնակիչների կողմից, երբեմն՝ նրանց դժբախտությունների պատճառը դառնում
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  18. Գրառմանը 12 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (25.04.2013), Lusntag Lusine (17.04.2013), Quyr Qery (16.04.2013), Sambitbaba (17.04.2013), StrangeLittleGirl (19.04.2013), Այբ (16.04.2013), Արևանուռ (16.04.2013), մարիօ (18.04.2013), Մարկիզ (18.04.2013), Մարկուս (11.05.2013), Նիկեա (16.04.2013), Վոլտերա (16.04.2013)

  19. #25
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    21-րդ տարբերակ

    Պարիր ինձ համար



    - Երանի քեզ, Իդ, ինչքան ուտում ես՝ չես չաղանում: Ոնց որ բոլոր կալորիաները կուրծքդ լցվեն: Խալաթդ փակի, նախանձից մեռնում եմ: Ես որ քո մարմնի կեսի կեսն ունենայի, հիմա վաղուց էն հաստ դրամապանակին կպցրած կլինեի, էլ դրանց ճմրթած հազարանոցների հույսին չէի մնա: Զզվում եմ, որ իրենց քրտնած մատներով փող են ճխտում լիֆիս տակ: Իջնում եմ խանութ, քեզ ի՞նչ բերեմ:
    - Բալի յոգուրտ բեր, էլի, փորս երեկվանից լավ չի: Հա, մեկ էլ մի հատ կապույտ «Քենթ»:
    - Օկ, ծիտ:
    - Էսօր զույգով պարե՞նք:
    - Նայած ովքեր հավաքված կլինեն:
    - Լիկ:
    - Հա, ծիտ:
    - Դրամապանակի հաստությունն էլ կապ ունի՞:
    - Մենակ դրա հաստությունը կապ ունի, ցնդած:
    - Ես մեռա:
    - Չէ մի չէ՝ մեռար: Դու ու՜ր, մեռնելը՝ ուր:
    - Աստվածը դու ես:
    - Փախար:

    ***


    ...Գրեգոր Անուբիսն իր «Դիալեկտիկ դիցաբանություն» մենագրության վերջում հարց է տալիս. իսկ ի՞նչ է աստված, եթե ոչ փախուստ իրականությունից: Երբ իրականությունն ավելի գերբնական է դառնում, քան իրենք՝ աստվածները, մարդիկ դադարում են աղոթել: Արդյո՞ք 2012-ի ապրիլին զենքը ձեռքին դպրոց ներխուժած աշակերտը մահվան աստվածը չէր: Արդյո՞ք դուք կճանաչեիք Պերսեփոնեին, եթե նա գոգնոցը հագին ձեզ չիզբուրգեր մատուցեր անկյունի բիստրոյում:
    Մեջբերում BBC-ի «Աստվածներ. մի՞ֆ, թե՞ իրականություն» վավերագրական ֆիլմից


    ***


    - Բա ինչու՞ հենց Լիկա: Ուզում եմ ասել՝ ինչու՞ հենց էդ անունն ընտրեցիր:
    - Սեքսի է:
    - Դե հա, եթե Քնարիկ մնայիր, ահագին անհետաքրքիր կլիներ: Մենակ պատկերացրու՝ դու բեմի վրա մերկանում ես, քամակ խաղացնելով, չոքեչոք մոտենում ես հինգհազարանոցը թափ տվող ինչ-որ տղամարդու, ու մեկ էլ դա քեզ քաշում է գիրկն ու ալկոհոլախառը շնչում է դեմքիդ. «անունդ ի՞նչ է, սեքսս»: Ու դու վրդովված կույսի ձայնով հայտարարում ես. «Քնարի՜կ»: Երկրպագուներիդ հպարտ բացականչական նշանները մի վայրկյանում կդառնան ճլորած հարցական նշաններ:
    - Ախմախ: Չէ մի չէ՝ Իշտար: Իդան ի՞նչ վատ էր:
    - Կարևոր չի:
    - Իշտարիկի մեկը: Իշտայի, իշտայիր, իշտար:
    - Լիկ, նեղվում եմ, էլի, մի՛ ասա: Ոչինչ չես հասկանում: Կներես:
    - Որ բացատրես, երևի կհասկանամ:
    - Չեմ կարող, Լիկ: Իշտարը սիրո ու կրքի աստվածուհին էր մի ժամանակ: Չգիտեմ՝ որտեղից սկսեմ: Քրմուհիներից... Տաճարներից... Տաճարներում հողմածաղիկներ կային, գիտե՞ս: Ութ թերթանի հողմածաղիկներ: Հիմա ասում են, որ աստվածուհու նշանը ութաթև աստղն էր, բայց իրականում դրանք հողմածաղիկներ էին:
    - Է՜, Իդ: Չէ, լուրջ, ինչու՞ հենց Իշտար: Ինչ-որ մեռած աստվածուհու ստից անունն ինչի՞դ էր պետք:
    - Մոռացիր, երկար պատմություն է: Երկար ու հին: Շատ հին:

    ***


    Գովազդային ընդմիջում
    «Հերմես & Co» օդային բեռնափոխադրումներ. արագ, մատչելի, հուսալի: «Հերմես & Co». ձեր բիզնեսի թևերը: Զանգահարեք հիմա. մենք գործում ենք շուրջօրյա՝ 24/7:


    ***


    ...Եվ խելագար ամբոխն ամեն անգամ քրմի հետ համահունչ հազար-հազար կոկորդներով գոռում, հառաչում, լացում ու ծիծաղում էր իր անունը: Իշտա՛ր: Իշտա՛ր, սիրո աստվածուհի, Իշտա՛ր, պտղաբերության աստվածուհի, Իշտա՛ր, պատերազմի աստվածուհի, Աստարտե, Ինաննա, Աշտարոտ, Անունիտ, Իսիս, աստվածուհի՛, աստվածուհի՛, քայլիր մեզ հետ, ճոճվիր մեզ հետ, կանչիր մեզ հետ, կանչում ենք, կանչում ենք, կանչու՜մ ենք քեզ, Իշտա՛ր, քանդակազարդ կամարների ներքո սպասում ենք քեզ, Իշտա՛ր, տաճարի մարմարե հատակին գալարվում ենք ահա, Իշտա՛ր, սպասում ենք քեզ, Իշտա՛ր, տենչում ենք քեզ, Իշտա՛ր, ապրեցրու, Իշտա՛ր, կյանք տուր մեզ, Իշտա՛ր, կիրք դարձրու մեր պաղ սերը, Իշտա՛ր, կրակ դարձրու մեր մարող կիրքը, Իշտա՛ր, վայելք դարձրու մեր մխացող կրակը, Իշտա՛ր, կյանք դարձրու մեր ամենակուլ վայելքը, Իշտա՛ր, կանչում ենք, կանչում ենք, կանչու՜մ ենք քեզ, աստվածուհի՛, արի՛:

    ***


    - Հինգ րոպե, աղջկերք, մյուսը դուք եք:
    - Նորմալ մարդ-մուրդ կա՞ նստած,- հարցնում է Իդան:
    - Դեռ շա՜տ շուտ է նորմալ մարդկանց համար:
    - Դեռ շա՜տ քնձռոտ օբյեկտ եք նորմալ մարդկանց համար: Հույս տուր քեզ, Սաք: Թե ասա՝ էս զիբիլանոցում ինձ նման ծիտը ինչ է կորցրել:
    - Նայել եմ, Իդ.- Լիկան մի պահ կտրվում է հայելուց:- Մի երկու հոգնած դեմքեր են, էն ակնոցավոր օձն է, երեկվա լակոտ-լուկուտներն են, մեկ էլ էն հարկայինի չաղն է՝ ոնց որ միշտ:
    - Մենակ էդ խանգարվածը չէ, էլի: Կուրծքս երեկ էնպես սեղմեց՝ մինչև հիմա ցավում է: Սաք, ես էսօր չեմ պարում:
    - Պարում ես:
    - Չէ, էլի: Հաշվի հիվանդ եմ:
    - Չես պարի, փող չես ստանա: Դու հաշվի՝ ինչ հաշվում ես: Եթե ուզում ես ապրել, պիտի պարես: Երկու րոպե:

    ***


    Երևան, 18 ապրիլի, «Հայնյուզ»: Աշխարհահռչակ երգչուհի Դեմետրան երկուշաբթի ելույթ կունենա ՄՀՀ-ի բեմում իր նոր՝ Rebirth («Վերածնություն») ալբոմի ներկայացման նպատակով կազմակերպված համաշխարհային հյուրախաղերի շրջանակներում: Տոմսերի ամրագրման համար զանգահարեք 010.87.15.49:

    ***


    Իդան դուրս է գալիս բեմ: Սրահի մշուշոտ կիսախավարում իրենց սեղանների մոտ անտարբեր փռված են որձերը: Աջ կողմում երկու չսափրված ու քրտնած տղամարդիկ գարեջուր են խմում ու ձեռքով-ոտքով վիճում են ինչ-որ բանի մասին. բեմին՝ ոչ մի հայացք: Ձախի վրա մի վեց-յոթ ջահելներ խցկվել են չորստեղանոց սեղանի շուրջ, սև սուրճ ու էժան օղի են խմում, ծխում ու հռհռում են: Խորքում ինչպես միշտ մենակ նստած է «Էքստազ» գիշերային ակումբի մշտական հաճախորդ Հարկայինի Մհերն ու կիսափակ կոպերի տակից լպրծուն հայացքով նայում է Իդայի մարմնին: Բարձրախոսներից ռուս երգչուհին իր խռպոտ ձայնով ինչ-որ բան է երգում: Կարճ պտույտ, մի քանի ռիթմիկ շարժումներ, սահուն անցում՝ դեպի չորեքթաթ դիրք, կատվի քայլվածք, ոչինչ չարտահայտող աչքեր: Իդան փորի վրա պառկած դանդաղ բարձրացնում-իջեցնում է հետույքը. աջի լակոտներից մեկը նկատելի ժեստով ուղղում է շարվարի պարունակությունը, մյուսները թքած ունեն՝ բեմի վրա ինչ է կատարվում, շարունակում են խմել ու ծիծաղել: Մարմինը մեքենայորեն շարժվում է: Սրահում հավաքված ծխից կարելի է խեղդամահ լինել: Շրջվում է մեջքի վրա, դանդաղ նստում է՝ ոտքերը կիսածալած, ազդրերով գրկում է սյունը, դանդաղ բարձրանում է, հանում է կրծկալը: Հարկայինի Մհերն անշարժ նստած շարունակում է նույն անասնական հայացքով նայել Իդայի պիրկ, բարձր, ոչ այնքան մեծ կրծքին: Աջի քրջոտ տղամարդկանցից մեկը ցուցադրաբար թղթադրամ է հանում: Իդան մոտենում է սեղանին, ժպտում է, նստում է տղամարդու ծնկին: Տղամարդը խոնավ թաթով գրկում է Իդայի մեջքը, երկու մատերի մեջ պահած հազարանոցը սահեցնում է կրծքի վրայով, իջեցնում է մինչև կոնքն ու մտցնում ներքնազգեստի կապի տակ: Ժպիտ: Իդան վերադառնում է բեմ. ևս մի քանի պտույտ, ևս մի քանի հազար դրամ, մի քանի վավաշոտ հայացք, ու կարելի է հեռանալ:

    ***


    Աշխատանքային իրավունքներ ունենալու եւ պարտականություններ կրելու ունակությունը հավասարապես ճանաչվում է Հայաստանի Հանրապետության բոլոր քաղաքացիների համար: Օտարերկրյա քաղաքացիները, քաղաքացիություն չունեցող անձինք և աստվածները Հայաստանի Հանրապետությունում ունեն այնպիսի աշխատանքային իրավունակություն, ինչպիսին Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիները, եթե օրենքով այլ բան նախատեսված չէ:
    ՀՀ աշխատանքային օրենսգիրք, հոդված 15, կետ 1


    ***


    Բաբելոնում յուրաքանչյուր կին կյանքում մեկ անգամ պիտի մտներ Իշտարի տաճարն ու պառկեր անծանոթ տղամարդու հետ: Հարուստ թե աղքատ, փարթամ թե չորացած, գեղեցիկ թե տգեղ, երբ գալիս էր ժամանակը, կանայք երկրի բոլոր չորս ծայրերից գնում էր դեպի սիրո աստվածուհու կարմիր տաճարը, պարանե թագով օղակում էին մազերն ու նստում էին տաճարի ծառուղիներից մեկում: Եվ մի օր՝ մեկ գիշեր հետո, մեկ լուսին հետո, մեկ տարի հետո, հերթական անծանոթն ընտրում էր նստածներից մեկին, մետաղադրամ էր գցում կնոջ ծնկների վրա՝ ասելով «Մելիտտայի անվամբ հրավիրում եմ քեզ», ու տանում էր նրան տաճար՝ սիրելու ու սիրվելու: Եվ անկախ դրամի արժեքից՝ կինը չէր մերժում, որովհետև սիրո աստվածուհու տաճարում սեր մերժելը մեղք էր: Եվ երբ կինը տվել էր անծանոթին ամեն ինչ, ինչ կարող էր տալ ու վերցրել էր ամեն ինչ, ինչ կարող էր վերցնել, երբ կատարել էր արդեն իր սրբազան պարտքն աստվածուհու հանդեպ ու մեկ մետաղադրամով տրվել էր առաջին անծանոթին, նա վերադառնում էր տուն, ու դրանից հետո աշխարհում չէր լինում այնպիսի գանձ ու հարստություն, որով կարելի կլիներ գնել այդ կնոջը:

    ***


    - Ինչքա՞ն էս չորսիս համար.- ձախի լակոտ-լուկուտներն արդեն նկատելիորեն հարբած են:

    Իդան ժպտում է, ոչինչ չի ասում:

    - Մեր ախպոր ծնունդն ա, արի մի հատ էլ դու քո ձևերով նվեր արա, դե մենք էլ կօգտվենք, էլի: Հիսուն հազար նաղդ փող ենք տալիս, ազիզ, հլը լավ մտածի:

    Ծուխը մի փչիր դեմքիս, փնթի լակոտ: Իդան ժպտում է, ոչինչ չի ասում:

    - Ասում են՝ համ էլ լավ մինետ ես անում, հա՞:- Հռհռոց:

    Իդան ժպտում է, ոչինչ չի ասում:

    - Հա լավ, էսի իրան ա թանկացնում, Սամ, սիկտիր արա, հեսա զանգում եմ Սյուզիենց:

    Իդան ժպտում է, ոչինչ չի ասում: Ջահելներից մեկը երևի շատ է խմել, Իդային քաշում-գցում է բազմոցի վրա ու ձեռքը դնում ազդրին: Իդան փորձում է վեր կենալ, բայց չի կարողանում, նորից գցում են բազմոցին՝ այս անգամ վզից քաշելով: Կուրծքը սեղմած ձեռքն ասես ինչ-որ հնգոտանի միջատ լինի: Հարբածը ձեռքն իջացնում է մինչև Իդայի ոտքերի արանքը. մյուսները ծիծաղում են: Իդան մի կերպ դուրս է պրծնում հարբածի գրկից, աչքով է անում բարմենին (ամեն ինչ նորմալ է, գործ չունես), բարձրանում է բեմ: Իրեն պղծված ու կեղտոտ է զգում: Ոչինչ, կանցնի: Սեղաններից մեկի վրա հայտնվում են հերթական թղթադրամները: Մի քիչ էլ, ու վերջ: Մի քիչ էլ, ու վերջ:

    ***


    Հատված չաթից, 18.05.13, 23:42
    - լավ, ջանս, ես թռնեմ հիմա, վաղը նույն ժամին՝ Պրոմեթևսի տակ
    - օկ, ծվատումից ուղիղ հինգ րոպե հետո մոտդ )))
    - սիրում եմ
    - սիրում եմ
    - բգ
    Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 16.04.2013, 04:56:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  20. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    impression (16.04.2013), matlev (23.04.2013), Quyr Qery (16.04.2013), Rhayader (28.09.2013), Sambitbaba (17.04.2013), Արևանուռ (17.04.2013), մարիօ (18.04.2013), Մարկիզ (19.04.2013), Նիկեա (14.05.2016), Վոլտերա (16.04.2013), Տրիբուն (19.04.2013)

  21. #26
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    - Ի՞նչ ես նայում:
    - Եսիմ, Իդ: Էլի մեկը մեռել է, ցույց են տալիս: Ծաղիկներ, ճառեր, լացուկոծ, սիրուն ու հարուստ այրի: Գնանք կպցնենք, ինչ անենք:
    - Ո՞վ է:
    - Անունը Ապելոն էր, թե Ապոլոն: Չես հիշու՞մ: Ապելոն Մորգան կրտսեր: Ռեժիսոր էր: Ինսունականներին մի երկու լավ կինո նկարեց, հայտնի դարձավ, հետո ընկավ հազար ու մի պատմությունների մեջ՝ թմրանյութեր, ապահարզաններ, քաղցկեղ, մի խոսքով՝ ֆրանսերեն ասած՝ թունդ կղկղամեջ վիճակ, ապրանքային տեսքը կորցրեց, ճմրթվեց, գնաց-կորավ, դարձել էր Հոլիվուդի ամենահոգնած հավաքարարի ստվերի ստվերը:
    - Ոնց էլ չես ալարում, հիշում ես էդքանը:
    - Հա բա: Դու հեռուստացույց չես նայու՞մ: Նախանցած տարի մի անգամ էլ փորձեց վերադառնալ, հայտնվեց, փող ճարեց եսիմորտեղից, ինչ-որ կիսազիբիլ կինո նկարեց պատերազմից տուն վերադարձող զինվորի մասին՝ հրեշներով-բանով, հետո ինքը Օսկար էր ուզում, Օսկարը իրեն չէր ուզում, էդպես իրար չհասկացան, ու Ապելոնս պայթեց: Լարի Քինգը շոուի ժամանակ հարցրեց՝ բա ճի՞շտ են ասում, որ դուք արդեն ձեզ սպառել եք՝ որպես արվեստագետ, էդ հարցից խեղճս գժվեց, սկսեց գոռալ՝ բա թե ո՞վ եք դուք, ես գիտե՜ս ով եմ եղել մի ժամանակ, պիտի պաշտեք ինձ, իմ անունով երդվեք, այ միաբջիջներ, բան-ման: Տիպիկ քիթը ցցած բոհեմական զիբիլ, մի խոսքով: Մի կերպ ստուդիայից քարշ տվեցին դուրս: Երեկ փողոցում ավտոյի տակ է ընկել, մեռել է: Հիմա հանկարծ բոլորը հիշել են, թե ինքն ինչքան տաղանդավոր դեմք էր, լացում-մացում են, կենացներ են ասում, գինին շփում են գետնին:
    - Օղորմի: Քեզ սուրճ լցնե՞մ: Զգույշ, տաք է:
    - Ասում են՝ համ էլ աստված էր:

    ***


    Աստվածների մուտքն արգելված է:
    Ցուցանակ փաբի դռան վրա


    ***


    - Տեսնես՝ դրանք ի՞նչ են լինում մեռնելուց հետո: Դրախտ-դժոխք ընկնու՞մ են:
    - Հա, բա՞, ընկնում են ուղիղ ծծումբով կաթսայի մեջ, սատանաներն էլ պատառաքաղներով խառնում են, որ տակը չկպնի:
    - Չէ, լուրջ:
    - Եսիմ, Լիկ: Աստվածները վաղուց են մեռած, եթե ինձ հարցնես: Ոմանք հազարավոր տարիներ առաջ իրար են սպանել, մյուսներին մենք ենք սպանել՝ դիտմամբ կամ պատահմամբ՝ ոնց խեղճ Ապոլոնին: Ոմանց ուղղակի մոռացել ենք... Ոմանք ուղղակի ապրում են... Գառնիում մի տատի ինձ համոզում էր, որ աղջիկ ժամանակ ամեն օր մերկ լողանում էր լճում, ու գյուղի ջահելներն ինչքան էլ իրենց կոտորում էին՝ բան չէին տեսնում, որովհետև միշտ մառախուղ էր լինում: Չգիտեմ՝ ճիշտ էր ասում, թե չէ, բայց համենայն դեպս թթու լավաշ առա, որ չնեղվի: Տուրիստի տեղ էր դրել: Մի բուռ են մնացել, որ էսօր դեռ կան: Որ ուղղակի յոլա են գնում՝ մինչև հերթական հարբած վարորդը կարմիրի տակ չկանգնի: Ապոլոնը գոնե չէր վախենում ասել, որ աստված է: Չգիտեմ, Լիկ: Եթե դժոխքը սա չի, ուրեմն ես... Ես էլ չգիտեմ՝ մենք որտեղ ենք:
    - Դե լա՜վ, ինչ մի հուզվեցիր, ծիտ: Կփոխեմ ալիքը, արի, երկրորդով «Մերիի ծաղիկներն» են սկսվում հիմա:

    ***


    «Միավորված Տիտանների Կուսակցությունը» երեկ հայտարարություն է տարածել, որտեղ ներկայացնում է կուսակցության դիրքորոշումը հետընտրական քաղաքական իրավիճակի կապակցությամբ: Հայտարարությունում, մասնավորապես, ասված է. «ՄՏԿ քաղխորհուրդը, քննելով նախագահական ընտրություններից հետո հանրապետությունում ձևավորված ներքաղաքական իրավիճակը և հաշվի առնելով ժողովրդի արդարացի ցասումն աստվածային կլանի ամենաթողության նկատմամբ, ողջունում է ժողովրդական շարժումը և իր աջակցությունն ու մասնակցությունն է ցուցաբերում այդ գործընթացին»: Ի պատասխան՝ խորհրդարանում աստվածների խմբակցության ներկայացուցիչ Էմիլ Հարպոկրատեսը տիտանների առաջնորդ Ռուբեն Աստրեուսին խորհրդարանի ամբիոնից անվանել է «վայրահաչող ըդդիմություն» և խորհուրդ է տվել «չմոռանալ իրենց մութ ու վայրենի անցյալը»: Երկու խմբակցությունների ներկայացուցիչների միջև քաշքշուկ է սկսվել. խորհրդարանի նախագահ Սմբատ Ասատրյանը ստիպված է եղել դուրս հրավիրել կարգազանցներին:
    Նյութի աղբյուր՝ «dailyinfo.am»

    ***


    - Սեր չկա՛, Իդ: Չկա՛ էդ անտեր սերը: Ու՞ր են էդ սիրողները: Մոռացի՛ր էդ ապուշությունների մասին: Էսօր ամեն գիշեր ծակված անասունները կարող են բռնաբարել ու սպանել Վեներային, եթե հանկարծ էդ աստվածիկը համարձակվի մութ փողոցով տուն գնալ, ի՞նչ սիրո մասին է խոսքը: Ո՞վ պիտի պաշտպանի սերը: Ու՞մ են պետք ընդհանրապես էդ աստվածները: Քրջոտ կիսագոյություն են քարշ տալիս մեր կողքին ու սպասում են, մինչև մեկը մի կաթիլ ուշադրություն ողորմա իրենց: Արեսը պիտի հոգեբուժարանից տեղեկանք բերի, որ զենք կրելու իրավունք ունենա, հասկանու՞մ ես՝ ուր ենք հասել: Թքա՛ծ ունեմ պատերազմի էդպիսի աստծու վրա: Թքա՛ծ ունեմ էն Օսիրիսի վրա, ով գուցե հենց հիմա միզապարկի քաղցկեղից մեռնում է մեզանից երկու շենք էն կողմ: Աստվածներ, չէ մի չէ: Աստվածները չորս հազար տարի առաջ էին աստված: Մեզ էդպիսի աստվածներ պետք չեն:
    - Լիկա, խնդրում եմ, վերջ:
    - Մոռացիր աստվածների մասին:
    - Խնդրում եմ, Լիկ:
    - Գլուխդ ավելորդություններով մի լցրու: Մի երկու տարի էլ կձգենք էսպես, մի քիչ փող հետ կգցենք, կսկսենց նորմալ կյանքով ապրել: Ավել ի՞նչ ես ուզում:
    - Տաճարներ եմ ուզում: Հերոսներ եմ ուզում: Սեր եմ ուզում, Լիկ, փոշի ու անապատ ու արմավենիներ եմ ուզում, կրակ եմ ուզում, մեռնող սև գառնուկ եմ ուզում՝ լիալուսնի ժամանակ, կյանք եմ ուզում: Պարել եմ ուզում: Գիտե՞ս՝ ինչքա՜ն վաղուց չեմ պարել:
    - Էլի գժվեցի՞ր:
    - Պարել եմ ուզում ուղղակի: Բաց թող ինձ:

    ***


    Բլոգի մասին
    Աստվածների իրավունքների կենտրոնի (ԱԻԿ) նպատակն է բացահայտել աստվածների նկատմամբ կիրառվող բռնության դեպքերը և պայքարել աստվածների` բռնությունից ազատ ապրելու իրավունքի համար: Մեր գերխնդիրն է բարձրացնել աստվածների դերը սոցիալական, տնտեսական, մշակութային և քաղաքական կյանքում, փոխել հասարակության մտածելակերպը և վերաբերմունքը աստվածների խնդիրների նկատմամբ:
    http://godsrightscenter.blogspot.com/


    ***


    - Իդա՞: Քե՞զ ինչ է եղել:
    - Գնում եմ պարելու:
    - Էլի՞: Քո հերթին սպասիր, մարդիկ քեզնից արդեն ձանձրացել են:
    - Դուք երբեք ինձ պարելիս չեք տեսել, Սաք:
    - Ո՞նց չեմ տեսել: Կես ժամ առաջ էիր...
    - Դուք երբեք ինձ պարելիս չե՛ք տեսել, Սաք: Վերջին անգամ, երբ պարում էի, տաճարներում դեռ քրմուհիներ կային: Հիսուն քրմուհի՝ ամեն տաճարում: Քառասուն տարին մեկ արքայից արքան գալիս էր ինձ մոտ, ու ես պարում էի նրա համար: Ասում էին, որ իմ պարը տեսնելուց հետո տղամարդն էլ երբեք ուրիշ ոչինչ չէր կարողանում ցանկանալ: Ասում էին, որ իմ պարը վերջին բանն էր, որ տղամարդը կարող էր տեսնել: Ասում էին...
    - Իդ, եթե լավ չես զգում, կարող ես...
    - Մենք էլ ենք ծնվում ու մեռնում, Սաք: Մենք էլ ենք ապրու՛մ, ձեզ նման: Ասում են՝ մենք կանք, քանի դեռ մեզ հիշում են: Ես կայի, քանի դեռ պարում էի: Գնում եմ պարելու, Սաք... Վախենամ՝ էսօր ես պարելու եմ:

    Երաժշտությունը՝ դանդաղ, սպառնացող, կանչող ու հին, լցնում է սրահը: Իշտարը դուրս է գալիս բեմ: Այս անգամ քրմուհիներ չկան, չկա արքայից արքան, չկա պատերից այն կողմ ոռնացող ամբոխը, չկա Բաբելոնը, չկա Էլլադան, չկա Ասորեստանը: Մի բուռ կիսահարբած տղամարդիկ են, բարմենը, պահակը և վերջ: Աստվածուհին գրեթե մերկ է: Գիշերային ակումբի ծանր օդը հանկարծ լցվում է ծաղիկների բույրով: Գիշերային ակումբի այցելուները չեն հասկանում ինչ է կատարվում, բայց ապշահար հայացքները մի մարդու նման ուղղում են վերև: Իշտարը սկսում է իր վերջին պարը: Բարմենը չի նկատում, թե ինչպես է փշուր-փշուր լինում ձեռքից ընկած բաժակը: Իշտարը պարում է: Գիշերային ակումբի պահակը դանդաղ փլվում է ծնկների վրա ու ինչ-որ բան մրմնջալով՝ սողում է դեպի բեմը: Իշտարը պարում է: Անկյունում մինչ այդ հարբած-քնած տղամարդը վեր է թռնում ու գոռալով ծածկում է դեմքը: Մատների արանքներից կարմիր կաթիլներ են գլորվում, սակայն տղամարդը ոչինչ չի զգում՝ բացի ամենակուլ հաճույքից: Իշտարը պարում է: Երկու անչափահաս տղաներ ոչինչ չտեսնող աչքերով նայում են աստվածուհու վերջին պարը: Նրանցից մեկի գլուխը ծանր ընկնում է ծխախոտի մոխրով ու այրվածքներով պատված սփռոցին, հայացքն անշեղորեն ուղղված է Իշտարին, ականջից հոսող բարակ կարմիր առվակը խառնվում է սեղանին թափված գարեջրի հետ, տղան տնքում է վերջին անգամ: Իշտարը պարում է: Վարագույրի հետևում քարացած մենեջերը աղոտ զգում է, թե երկաթե օղակներն ինչպես են ավելի ու ավելի ուժեղ սեղմում կոկորդն ու կուրծքը՝ մինչև ինչ-որ բան պայթում է ներսում: Նրա վերջին միտքն Իշտարի գերբնական գեղեցկության մասին է, որ ինքը երբեք չէր նկատել, չգիտես ինչու: Իշտարը պարում է: Հարկայինի Մհերը, որ տասը տարուց ավել է՝ էրեկցիա չի ունեցել, հիմա ձեռքերով սեղմել է ոտքերի արանքն ու մի քանի վայրկյանը մեկ ամբողջ մարմնով կծկվում է, նորից ու նորից ու նորից: Շալվարի փողքով ներքև նաև արյուն է ծորում, բայց հաճույքը հազարապատիկ անգամ ավելի ուժեղ է հոգեվարքի ցավերից: Ու Իշտարը պարում է: Ակումբի այցելուներից տարիների ընթացքում մուրած պաշտամունքի կաթիլները պարի մեջ մի վերջին անգամ դառնում են սեր, դառնում են կիրք, դառնում են հաճույք ու կյանք ու քաոս ու կործանում՝ ինչպես վաղուց մոռացված անցյալում էր: Իշտարը ամեն տեղ է ու ոչ մի տեղ, աստվածուհին վառվում է բեմի ու սեղանների ու մարդկանց վրա ու մարդկանց տակ ու մարդկանց մեջ, կարմիր, անսանձ մազերը փոթորկվում են օդում, Իշտարը գալարվում է ամբողջ մարմնով, պտտվում ու հոսում է անցյալի շքեղ տաճարների այս խղճուկ ստվերում, արտացոլվում ու բազմապատկվում է սրահի բազմաթիվ հայելիների մեջ, ու պարի ամեն մի ակնթարթը հավերժություն է դառնում, ու մարդիկ խելագարի նման ծիծաղում են աներևակայելի հաճույքից ու խելագարի նման ոռնում են՝ ցավին անհաղորդ, ու մեռնում են՝ ինչպես հնի արքաներն են մեռել՝ գերագույն վայելքի ժպիտը սառած շուրթերին: Աստվածուհին պարում է իր վերջին պարը, ու անշուք գիշերային ակումբի բետոնե պատերը հալվում են դարերով զսպված կրքի կրակից, մուգ ապակիները ծռմռվում ու ծորում են ներքև, պատուհաններից դուրս հորդող կուրացուցիչ լույսն արթնացնում է կողքի շենքերում քնած մարդկանց: Իշտարը հետ է գցում գլուխն ու ճչում է՝ խլացուցիչ, ցավագին, կրքոտ: Ու Իշտարը պարում է: Ու Իշտարը պարում է: Ու Իշտարը պարում է:

    Վերջին բանը, որ լսում է բարմենը, փլվող կտուրի դղրդոցն է:

    ***


    Երևան, 15 մայիսի, «Մայրաքաղաք» օրաթերթ.
    Ինչպես տեղեկացնում է մամուլի հաղորդագրությունը, մայիսի 15-ին՝ ժամը 00:20-ին, տեղեկատվություն է ստացվել այն մասին, որ պայթել է Ժամկոչյան 31 հասցեում գտնվող «Էքստազ» գիշերային ակումբը, ինչի հետևանքով հրդեհ է բռնկվել: Դեպքի վայր ժամանած փրկարարներին հաջողվել է կանխել կրակի տարածումը: Փրկարարներն այժմ փորձում են մաքրել փլատակները, կատարվում են որոնողական աշխատանքներ: Պայթյունի պատճառները պարզել չի հաջողվել: Ականատեսները հայտնում են, որ չնայած կրակը ոչնչացրել է գրեթե ամեն ինչ, հողը ծածկված է մանր, կապույտ, ութ թերթանի հողմածաղիկներով:
    Վերջին խմբագրող՝ Դավիթ: 16.04.2013, 03:15:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  22. Գրառմանը 15 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (19.04.2013), CactuSoul (25.04.2013), impression (16.04.2013), Quyr Qery (16.04.2013), Rhayader (28.09.2013), Ruby Rue (16.04.2013), Sagittarius (02.05.2013), Sambitbaba (17.04.2013), Արևանուռ (17.04.2013), մարիօ (18.04.2013), Մարկիզ (17.04.2013), Մինա (21.04.2013), Նիկեա (14.05.2016), Վոլտերա (16.04.2013), Տրիբուն (19.04.2013)

  23. #27
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Այս անգամ, գրական խորհրդի որոշմամբ, պատմվածքների լավագույն տասնյակը չընտրվեց մեր կողմից և բոլոր ստացված տարբերակները դրվեցին այստեղ: Ցանկանում եմ հաճելի ընթերցանություն և հետաքրքիր քննարկումներ:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  24. #28
    Peace loving Peace-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    09.06.2009
    Գրառումներ
    250
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ուզում էի մի քանի տարբերակի օգտին քվեարկել, ընթացքում մտափոխվեցի: Ինչպես ձեզ համար հստակ է հետևյալ նախադասության` որոշ ուսանողներ գերազանցիկներ են իմաստը, այդպես էլ ինձ համար հստակ է, որ այս անգամ մեկ տարբերակի եմ քվեարկելու:

    Թեև սիրային գործերի սիրահար չեմ, բայց էս մեկն ուղղակի գրած չէր, էկած էր, էկաաաած: Մարդուց ելել, մարդուն ուտում, մարդուն էր գալիս: Կենդանի, զգացմունքային վերին աստիճանի, հուզառատ ու ինձ էլ ոչ մի բան պետք չի...



    1. «Չկորցնել»
    2. «Պարտություն»
    3. «Ականջավոր լուսին»
    4. «Շուկայամերձ գոյապայքար կամ պատմություն ձկան գլխի, մկան պոչի, ագռավի կտուցի, ինչպես նաև ասֆալտի մասին»
    5. ԴԵՎԱԿԱՆ (նկարագրությունները լավն էին)
    6. «Պարիր ինձ համար»-

    Տեսնես՝ դրանք ի՞նչ են լինում մեռնելուց հետո: Դրախտ-դժոխք ընկնու՞մ են:
    - Հա, բա՞, ընկնում են ուղիղ ծծումբով կաթսայի մեջ, սատանաներն էլ պատառաքաղներով խառնում են, որ տակը չկպնի:


    Շնորհակալություն հեղինակներին:
    Վերջին խմբագրող՝ Peace: 16.04.2013, 04:12:
    Ամեն ինչի շատը լավ չէ:

  25. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Դավիթ (16.04.2013), Մարկուս (11.05.2013)

  26. #29
    Peace loving Peace-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    09.06.2009
    Գրառումներ
    250
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հա, մեկ էլ մոռացա ասեմ, Դավիթ ջան, էնտեղ «Պարիր ինձ համար»-ի թիվը սխալ ես գրել:
    Ամեն ինչի շատը լավ չէ:

  27. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Դավիթ (16.04.2013)

  28. #30
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Peace-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Հա, մեկ էլ մոռացա ասեմ, Դավիթ ջան, էնտեղ «Պարիր ինձ համար»-ի թիվը սխալ ես գրել:


    Հա, 21-ի վրա վրիպեցի: Սպասում եմ` մոդերները քնից արթնանան:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  29. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Peace (16.04.2013)

Էջ 2 73-ից ԱռաջինԱռաջին 1234561252 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Գրառումներ: 134
    Վերջինը: 04.08.2015, 23:56
  2. Արձակ. Նոր ստեղծագործական մրցույթ: Քվեարկություն և քննարկում
    Հեղինակ՝ Վոլտերա, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 198
    Վերջինը: 23.02.2015, 14:57
  3. Արձակ. Հավաքածու մրցույթ – 6. քվեարկություն և քննարկում:
    Հեղինակ՝ Դավիթ, բաժին` Հավաքածու
    Գրառումներ: 887
    Վերջինը: 19.04.2014, 12:33
  4. Գրառումներ: 471
    Վերջինը: 12.06.2013, 12:45
  5. Գրառումներ: 880
    Վերջինը: 04.03.2013, 12:48

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •