ոչ...Enna-ի խոսքերից
Նազանի է ձեր անունը?
ոչ...
Սրիկա է մարդը, եթե նա ապրում է, երբ ապրելն իսկ անհնարին է.
Եվ սրիկա է նա, ով նրան դրա համար սրիկա է անվանում...
աղջիկ եք...Ինձ էլ ճանաչում եք,երևի սոց. ցանցերից?
Ես ձեզ ճանաչեցի,դուք կայք ունեք իմ աշխարհ դո.ամ,հետո ես ձեր գրվածքներից իմ կայքում տեղադրել եմ,դուք ձեր անունը չասեցիք այդպես էլ
լավ, խոստովանում եմ... բայց էլ կայք չկա
Սրիկա է մարդը, եթե նա ապրում է, երբ ապրելն իսկ անհնարին է.
Եվ սրիկա է նա, ով նրան դրա համար սրիկա է անվանում...
լավ, խոստովանում եմ... բայց էլ կայք չկա
ինչու չկա?
Վերջին խմբագրող՝ enna: 11.04.2013, 23:23:
ինչու չկա?լավ, խոստովանում եմ... բայց էլ կայք չկա
Մարդիկ,օ~օ~օ,մարդիկ,դուք պատրաստ եք ամեն մի վայրկյան,ամեն մի քայլափոխում մրոտել,ցեխ քսել ուրիշների երեսին և այդ ձեզ բավականություն է պատճառում:Ուրիշների կեղտոտությունը ձեզ ուրախություն է պատճառում,որովհետև քաջություն է տալիս ներողամտությամբ վերաբերվելու ձեր սեփական կեղտոտություններին:Շիրվանզադե <<Նամուս>>
Բախտդ հեռվում մի' որոնիր սիրելի՛ս,
Ամեն մեկին երգ մի' ձոնիր ,սիրելի'ս,
Ոսկե ձուկը ցանցիդ մեջ չէ քանի դեռ,
Հաղթանակդ զուր մի' տոնիր,սիրելի'ս....
Հարցրու քեզ`պատին մի քար դրած կա՞ս,
Քո ուսերին հոգսի մի բեռ կրած կա՞ս,
Շատ ես սիրում մրգեր`անուշ,քաղցրահամ,
Սակայն կյանքում գոնե մի ծառ ջրած կա՞ս:
Լիպարիտ Սարգսյան
Ինձ դուր է գալիս այս բանաստեղծությունը,այս տողերի մեջ կոչ կա....Անընդհատ կարող եմ կարդալ և չհոգնել....
Վերջին խմբագրող՝ enna: 12.04.2013, 17:50:
Նրանց ձգված մկաններում ու'ժն է նստել խոնավ հողի-
Եթե ուզեն արևների նոր տե'մպ կտան ու նոր ուղի...
Եթե ուզեն ,արեգակնե~ր կշպրտեն երկինքն ի վեր.
Եթե ուզեն ,վա'ր կբերեն երկինքներից արեգակներ...
Եթե ուզեն,կամքով արի ու աշխարհի հրով վառված...
Ինչե~ր միայն չեն կատարի ամբոխները խելագարված... Եղիշե Չարենց
Երեկ վերընթերցեցի <<Ամբոխները խելագարվածը>>,մեր ցույցերը շատ են նման այստեղ նկարագրվածին. շատ ճիշտ է ասում ԵԹԵ ուզեն...
Վերջին խմբագրող՝ enna: 12.04.2013, 18:08:
Նիկեա (12.04.2013)
Այժմ կարդում եմ <<Թշվառները>>,առաջին գիրքն է ,որ կլանեց ինձ:ԹԵ հետո ինչ կարծիք կունենամ չգիտեմ,բայց հիմա գոհ եմ:
*Ափսոս գիրքը չեմ կարող հիմա շարունակել,քննություններ,քննություններ....*
<<Մարդն իր վրա մարմին ունի,որ միաժամանակ և նրա բեռն է,և նրա փորձությունը:Նա կրում է այդ բեռը և ենթարկվում նրան:Նա պետք է հսկի նրան,զսպի,ճնշի և հնազանդի միայն ծայրահեղ դեպքում:Այս հնազանդության մեջ էլ դեռ կարող է սխալ գործվել,բայց այս ձևով գործված սխալը ներելի է:Դա անկում է,բայց անկում է ծնկների վրա,որ կարող է վերջանալ աղոթքով...Սուրբ լինելը բացառիկ բան է,իսկ արդար լինելը`կարգ է:Մոլորվեք,մեղանչեք,բայց արդար եղեք...Այն բոլորը ,ինչ երկրային է`ենթակա է մեղքին:Մեղքը մի տեսակ ձգողականություն ունի...>>Վիկտոր Հյուգո <<Թշվառներ>> պարոն Միրիելի վարդապետությունը:
Նիկեա (12.04.2013)
..Ցավ է ,կսկիծ այդ անդունդում և ձայները ողորմության ճիչ են հանում,լուռ տնքում են ,տնքում ցավից...Մարդկանց լեզվի,արարքների տված ցավից...Է.Ա.
Smokie (13.04.2013)
Մեծ հույսի պահին մի բառ ինձ խոցեց,
Մի հոռի միտք ուղեղս քանդեց.
Մի հավատա մարդկանց աչքի հայելուն,
Կխաբեն քեզ պատկերները նրանում...
Մինչև հիմա չի անցնում վիրավորանքը,չնայած այդքան էլ հիշաչար չեմ և մարդկանցից հիասթափվելուն հարմարվել եմ:Չգիտեմ գուցե սա հոգուս ցավն է,քանի որ հոգուս թվում էր,թե նա բոլորից անկեղծ է,բոլորից մաքուր...Երևի շատերը ծանոթ են այն զգացումին,որը դավաճանություն զահրուրելի անունն է կրում,այնուամենայնիվ ինձ համար սա մի ուրիշ բնույթի է:Երբ հոգիդ է խոսում մարմնիդ փոխարեն և հետո դուրս է գալիս,որ հոգիդ սխալ է, միանգամից լցվում ես տարակուսանքով բոլոր հարցերի նկատմամբ:Սա ուղղակի դավաճանություն է,ամենասովորական դարձած և բոլորին այցելած. այն պղտորում է ամեն ինչ:Կորում է հավատը,կորում անվերադարձ...Արդեն չես հավատում ոչ մեկին,նույնիսկ ամենամաքուր խոսքի մեջ սև բծեր ես տեսնում,ի վերջո ինքդ էլ դառնում ես մի ճավիղ՝զզվելի,հիշաչար,ամեն ինչի հանդեպ լցված վատագույն մտքերով....
Հիմա սկսում եմ գրել,նորից պիտի գրեմ անիծյալ թեմայով:Շատերը երևի կասեն.<<Զզվցրեց,ամբողջ օրը ցավից ու տառապանքից է խոսում...>>
Թող ասեն...Ես չեմ նեղանա,քանի որ նրանք իրոք ճիշտ են ասում...
Ախր մարդի՛կ ինչպես գրեմ երջանկության կամ ուրախ պահի մասին.երբ երջանկության քաղցր բույրը դեռ միայն երևակայությամբ եմ զգացել:Չեմ կարող....Նորից անկապ բառեր պիտի շարեմ ,նորից ու նորից ...
Թաց աչքերով եմ գրում,սիրտս հուզված է,գուցե ես եմ չափազանց զգայուն,գուցե կյանքն իրոք տանջում է:Չգիտեմ...Կորչեն ուղեղը,միտքը,որ այսքան տանջում են:Հիմարներին երանի կարելի է տալ,նրանք ոչինչ չեն հասկանում,ուղղակի ապրում են:Չնայած,ի՞նչ գիտեմ գուցե ես ամենամեծ հիմարն եմ և ես եմ ամեն ինչ սխալ ընկալում...Կյանք է չէ այս <<խաղի>> անունը,հա՜,հա՜ հենց խաղի,արդեն ապշում եմ այն մարդու վրա,որը կյանքը խաղ անվանեց:Երևի Շեքսպիրի խոսքերն են ձևափոխված.
<<Կյանքը թատրոն է...>>
Թատրոն,որն ունի իր ռեժիսսորը,այդ ռեժիսսորի անունը հենց իմանամ կսպանեմ,որ այսչափ անկապ պիեսներ է գրում....
Ապրում էի էլի ինձ համար <<խարխանդ>>,ամեն ստի հավատալով,ամեն դիմակին իսկական դեմք անվանելով,ապրում էի ավելի լավ,քան հիմա:
...Մի առավոտ արևի ուլտրամանուշակագույն ճառագայթները բացում են աչքերս:Վերջ,դրանով ամեն ինչ ասված համարեմ,այդ անիծյալ առավոտից մինչև այսօր տառապում եմ ճշմարտության ախտով...Սուտ են և փուչ <<Ավելի լավ է դառը իրականությունը,քան քաղցր սուտը...>> խոսքերը:Ու՞մ է պետք անտեր ճշմարտությունը,երբ պիտի ամեն անգամ մի արկղ ցավ թափի գլխիդ ու քոսով վարակի....Ու՞մ է պետք...Ու՞մ...
Լուսինն էլ լռում է հիմա:
Բերանի վրա տախտակ կա մեխած
Մի մի մեծ հարցական վրան տպած:
Լույսի շառավիղը հիմա մեծացել է,
Սակայն խավարը արդեն կլանել է
Ողջ մոտակայքը:
Թեթևակի առկայծում է
ԿՅԱՆՔԸ:
Հոգին խրվում է
Դատարկության վերջը
Անդունդը ձգում տանում է,
Բոցը երակների մեջ:
Վառել եկեղեցու մոմերը
Անշուշտ անօգուտ է
Չեն հասնի վերև հոգու լույսերը...
Վաղուց մարել են հույսերը...
Արևանուռ (26.05.2013)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ