Էննա Ադոլի

**enna** · 13.04.2013, 13:43

Մեծ հույսի պահին մի բառ ինձ խոցեց,
Մի հոռի միտք ուղեղս քանդեց.
Մի հավատա մարդկանց աչքի հայելուն,
Կխաբեն քեզ պատկերները նրանում...

**enna** · 13.04.2013, 14:07

Մինչև հիմա չի անցնում վիրավորանքը,չնայած այդքան էլ հիշաչար չեմ և մարդկանցից հիասթափվելուն հարմարվել եմ:Չգիտեմ գուցե սա հոգուս ցավն է,քանի որ հոգուս թվում էր,թե նա բոլորից անկեղծ է,բոլորից մաքուր...Երևի շատերը ծանոթ են այն զգացումին,որը դավաճանություն զահրուրելի անունն է կրում,այնուամենայնիվ ինձ համար սա մի ուրիշ բնույթի է:Երբ հոգիդ է խոսում մարմնիդ փոխարեն և հետո դուրս է գալիս,որ հոգիդ սխալ է, միանգամից լցվում ես տարակուսանքով բոլոր հարցերի նկատմամբ:Սա ուղղակի դավաճանություն է,ամենասովորական դարձած և բոլորին այցելած. այն պղտորում է ամեն ինչ:Կորում է հավատը,կորում անվերադարձ...Արդեն չես հավատում ոչ մեկին,նույնիսկ ամենամաքուր խոսքի մեջ սև բծեր ես տեսնում,ի վերջո ինքդ էլ դառնում ես մի ճավիղ՝զզվելի,հիշաչար,ամեն ինչի հանդեպ լցված վատագույն մտքերով....

**enna** · 14.04.2013, 00:57

Հիմա սկսում եմ գրել,նորից պիտի գրեմ անիծյալ թեմայով:Շատերը երևի կասեն.<<Զզվցրեց,ամբողջ օրը ցավից ու տառապանքից է խոսում...>>
Թող ասեն...Ես չեմ նեղանա,քանի որ նրանք իրոք ճիշտ են ասում...
Ախր մարդի՛կ ինչպես գրեմ երջանկության կամ ուրախ պահի մասին.երբ երջանկության քաղցր բույրը դեռ միայն երևակայությամբ եմ զգացել:Չեմ կարող....Նորից անկապ բառեր պիտի շարեմ ,նորից ու նորից ...
Թաց աչքերով եմ գրում,սիրտս հուզված է,գուցե ես եմ չափազանց զգայուն,գուցե կյանքն իրոք տանջում է:Չգիտեմ...Կորչեն ուղեղը,միտքը,որ այսքան տանջում են:Հիմարներին երանի կարելի է տալ,նրանք ոչինչ չեն հասկանում,ուղղակի ապրում են:Չնայած,ի՞նչ գիտեմ գուցե ես ամենամեծ հիմարն եմ և ես եմ ամեն ինչ սխալ ընկալում...Կյանք է չէ այս <<խաղի>> անունը,հա՜,հա՜ հենց խաղի,արդեն ապշում եմ այն մարդու վրա,որը կյանքը խաղ անվանեց:Երևի Շեքսպիրի խոսքերն են ձևափոխված.
<<Կյանքը թատրոն է...>>
Թատրոն,որն ունի իր ռեժիսսորը,այդ ռեժիսսորի անունը հենց իմանամ կսպանեմ,որ այսչափ անկապ պիեսներ է գրում....
Ապրում էի էլի ինձ համար <<խարխանդ>>,ամեն ստի հավատալով,ամեն դիմակին իսկական դեմք անվանելով,ապրում էի ավելի լավ,քան հիմա:
...Մի առավոտ արևի ուլտրամանուշակագույն ճառագայթները բացում են աչքերս:Վերջ,դրանով ամեն ինչ ասված համարեմ,այդ անիծյալ առավոտից մինչև այսօր տառապում եմ ճշմարտության ախտով...Սուտ են և փուչ <<Ավելի լավ է դառը իրականությունը,քան քաղցր սուտը...>> խոսքերը:Ու՞մ է պետք անտեր ճշմարտությունը,երբ պիտի ամեն անգամ մի արկղ ցավ թափի գլխիդ ու քոսով վարակի....Ու՞մ է պետք...Ու՞մ...

**enna** · 14.04.2013, 19:05

Ահա ինչ է ուզում հարուստ մարդը կյանքից...
ՄԻ հարուստ մարդ <<հարգված>> բոլորի կողմից
Աստծուց շնորհ է խնդրում մեկ օրով.
<<Ատված,թող,որ ես կարդամ մարդկանց թաքուն մտքերը,և իմանամ,թե ինչ են իրականում մտածում նրանք…>>
Աստված նայում է մարդուն և ցածր ձայնով ասում է նրան.
<<Իսկ արդյոք պատրաստ է քո սիրված հոգին ճշմարտության զոհը դառնալ?>>
Հիմար էր մարդը և պատասխանեց.
<<Գիտեմ ճշմարությունը համոզվել եմ ուզում>>
<<Ինչում?որ հարգում է քեզ ամբողջ աշխարհը?>>
Այդ ասելով Աստված չքացավ իր հետ տանելով սենյակի լույսը…
Առավոտը եկավ և հիմար մարդը բացեց աչքերը՝ չգուշակելով գլխի գալիքը,
Դուրս է գալիս պատշգամբ,իսկ այնտեղ ժխոր է,բայց բոլորը լուռ են…
Հասկանում է նա,որ Աստված կատարել է նրա խնդրանքը…
Դուրս է գալիս ու բոլորը բարև պարոն,բարև պարոն են ասում…
Բոլորը սիրով բարևում և անց են կենում,բայց արտաքինից սիրո բարևով
Ներսից ամեն ինչ այլ է…
Նրանք միայն շահին են տենչում…
Խեղճ մարդը ընկնում է գետնին, սկսում է ոռնալ հիվանդի նման
<<Ինչի համար, ինչի ես դա կամեցա?>>
<<Աշխարհում փուչ մարդիկ են ապրում…>>
Եվ այդ ժամ Աստված նրան երևաց
<<Միամիտ ես մարդ ու բարի հոգով…>>
<<Խնդրում եմ Աստված մի տանջիր էլ ինձ ,
Վերցրու շնորհդ հետ..չեմ ուզում տեսնել կեղծ դեմքեր մարդկանց….
Ջնջիր գլխիցս այդ հիշողությունը կամ էլ սպանիր ինձ…>>
Աստված նայեց մարդուն մեծ ջերմությամբ ու տարավ հետը
Դաժան շնորհը և դրա հետ էլ հիշողությունը մարդու
Հիշողությունը տարավ,բայց ճշմարիտը հոգում միշտ գամված մնաց
Չնայած դրան նա չչարացավ աշխարհի հանդեպ
Նրա բարի սիրտն էլ մնաց անփոփող և սկսեց փոխել կեղծավոր մարդկանց…դեպի անկեղծության լույս ճանապարհը.... 75048_114391325402297_1474253285_n.jpg

**enna** · 15.04.2013, 21:57

Ոչինչ չզգամ,բացի գոյությունիցս

**enna** · 16.04.2013, 21:20

ՄԹԱՊԱՊԱԿ ԻՄ ԱՉՔԵՐԸ
Գիշերագեղ ցնորքները փայլեցին,
Ու աչքերս ոչ նուրբ սիրել սկսեցին,
Ուզում էին արթնանամ քնից անուշ,
Բայց անվերջ խորն է երազս քնքուշ:

Պատրանքներն են տանում հոգիս,
Անուրջները գնում գալիս
Խռնվում են իրականին…
Քնած է աչքն՝ հայելին….

Նորից տեսիլքը գիշերների,
Իր հետ բերում է ուժեղ քամի,
Չէ,քամի չէ,մրմունջ երևի,
Շշունջն է երգում ուրուի:

Կմկմում է անտես ուրուն,
Ինչ-որ բան է հետո խնդրում,
Մտքերիս մեջ աղաղակում,
Ու արցունքն է աչքից հոսում:

Մեկ էլ ճիչն եմ լսում նրա,
Հռհռոցն է անհագ նրա,
Ցնորվում է թախծի ուրուն,
Ու կորչում է մթում անհուն:
***
Տերյանական տխրությունն էլ է գժվել,
Ճերմակ ուրուն սև սգավոր է դարձել…
Վերացել հանդարտ զեփյուռն աննշմար,
Մի փոթորիկ է դարձել կործանարար:
Էննա

**enna** · 19.04.2013, 20:22

Մի մարդ կա բարի աչքերով:Միշտ նայում է ինձ ժպտում,ես էլ բարևում եմ:Ինչ-որ տեղից ծանոթ եմ նրան ,բայց չեմ հիշում,թե որտեղից:Միայն գիտեմ,որ նկարիչ է:
Դպրոցից արագ քայլերով տուն էի գալիս:Մի քանի րոպեից պարապունքի էի,իսկ ես դեռ տուն էլ չէի գնացել:Կամրջակով քայլելիս այդ մարդուն տեսա:Հեռու էր,չէի կարող բարևել:Հասա տուն,շտապով դուրս թռա տնից:
Երկրորդ անգամ կամրջակով քայլելիս տեսա,որ մտնում է խանութ:Հետևից գնացի խանութ:Բարի,զմրուխտ աչքերով ինձ նայեց:Բարևեցի:Այդ րոպեին հիշեցի Էդվարդի մասին և մի ուժ ստիպեց,որ նրան հարցնեմ Էդվարդից:
-Բարև ձեզ,-ասացի ես և անկեղծորեն ժպտացի
-Բարև,բարև,լա՞վ ես,-նորից նայեց ինջ,զգացի,որ մի տեսակ կուչ է եկել
-Հա,դուք ինչպե՞ս եք,-պատասխանեցի ես,չհամբերեցի,որ պատասխանի,-Դուք Էդվարդին ճանաչու՞մ եք
-Էդվարդի՞ն,չէ...
-Գրող է,շատ եմ հավանում նրա գործերը...
-Դու երևի Էդիկի հետ ես,հաաա՜...Նրա գրածները մինչև մի քանի անգամ չես կարդում չես հակսանում,-ասաց նա և ծիծաղեց,-Մենք նրան Էդիկ ենք ասում,-Մեր շենքում էր ապրում
-Հա՞,-ուրախությունից տարօրինակ ժպտում էի
-Ես նրա գիրքը ունեմ,քանի որ խելքս գլխիս մեջ չէ,չգիտեմ որտեղ եմ դրել,դու առևտուրդ արա գնանք նրանց տուն տեսնենք գիրք կա:
Առևտուրս արեցի դուրս եկանք:Խանութից դուրս գալուց տեսա,որ նա մի տեսակ նիհարել է
-Վատաառո՞ղջ եք,-հարցրի
-Ինֆարկտ եմ տարել,նոր եմ հիվանդանոցից դուրս եկել:
Մի տեսակ տխրեցի,չէի ուզում խոսել,բայց հարցրի.
-Հիմա լա՞վ եք
-Դե սրտիս վրա հետք է թողել,Էդիկի վերացակն սրտի վերքը իրական է ինձ մոտ:
-Նանե,դու չե՞ս հիշում ինձ:ես քեզ հիշում եմ,փոքր ժամանակ այնքան գեղեցիկ էիր նկարում,հիմա էլ չե՞ս նկարում:Հիշում եմ գետնին նկարներ էիր անում և ափսոսում էի,որ անձրևը մաքրում էր:Քո նկարներից ես ունեմ,պահել եմ:
-Շնորհակալ եմ,ես ձեզ հիշում եմ:Հիմա չեմ նկարում..Մի քիչ գրում եմ...
Եղանակը խոնավ էր,Վարարակը վարարել էր:Աղմուկ էր և ոչինչ չասացի:
Հասանք իրենց շենքին,մտանք շենք:Ընդհանուր խավար էր:Աստիճանների վրա մի կին սրբիչով ծածկած մի թաս ձեռքին բարձարնում էր:Նկարիչը ասաց.
-Նա տիկին Կարինեն է,Էդվարդի մայրը:
Տիկին Կարինեն կաղ ոտքով,ծեր և ոչ սիրունատես մի կին է:
Տիկին Կարինեն զարմացած նայում էր:Նկարիչը ասաց.
-Այս աղջիկը Էդվարդի ընթերցողներից է:Գիտե՞ս չէ,որ տղադ գրող է:
տիկին Կարինեն շփոթված պատասխանեց.
-Հա՜,գիտեմ...
-Այս աղջիկը Նանեն է,դու նրան ճանաչում ես,մեր կողքի շենքից է
Նայեց ինձ,նայեց...
-Վա՜յ,Նանեին ես եմ մեծացրել
Եվ իրոք ,մանկապարտեզում նա իմ դաստիարակն է եղել:
Նկարիչը շարունակեց իր խոսքը.
-Գիտե՞ս տղադ հաղթել է մրցույթում:Նանեն ասեց..
Զգացի,թե ինչպես թպրտաց տիկին Կարինեի սիրտը:Ոչինչ չասեց:Ես վերջապես խոսեցի.
-Հաղթել է,թերթում նկարը կա:
Նկարիչն էլ էր ուրախ:
-Տանը գիրք կա՞,-տատանվելով հարցրեց նկարիչը
-Չէ...չկա,Երևանում են բոլոր գրքերը:
-Լավ,ոչինչ,համարը կասե՞ս
-094...,-էէ...չէ մեկ է չեմ հիշելու,-գնամ տուն համարների գրքում նայեմ..
Թասը տվեց ինձ,նկարիչը նկատելով թասի մեջ եղածը ասաց.
-Բանջարով հա՞ց ես թխելու:Ինձ չմոռանաս..
Տիկին Կարինեն եկավ մի փոքրիկ գրքույկ ձեռքին:Համարը տվեց նկարչին,դուրս եկանք շենքից:Հրաժեշտ տվեցի նկարչին:Մի քայլ հեռացա ու հիշեցի,որ նկարչի գորերը ես չեմ տեսել:Շուռ եկա,բավականին հեռացել էր,ստիպված էի բարձր խոսել.
-Մի օր ձեր գործերից պիտի տեսնեմ:
-Երբ կամենաս կգաս,ես ուրախ կլինեմ,կարող ես հիմա էլ գալ:
-Մի ուրիշ անգամ,հիմա պարապունքի պիտի գնամ ցտեսություն ձեզ,ապաքինվեք...
Շարունակեցի ճանապարհս,ուրախ էի...

**enna** · 24.05.2013, 23:26

Լուսինն էլ լռում է հիմա:
Բերանի վրա տախտակ կա մեխած
Մի մի մեծ հարցական վրան տպած:

Լույսի շառավիղը հիմա մեծացել է,
Սակայն խավարը արդեն կլանել է
Ողջ մոտակայքը:

Թեթևակի առկայծում է
ԿՅԱՆՔԸ:

Հոգին խրվում է
Դատարկության վերջը
Անդունդը ձգում տանում է,
Բոցը երակների մեջ:

Վառել եկեղեցու մոմերը
Անշուշտ անօգուտ է
Չեն հասնի վերև հոգու լույսերը...
Վաղուց մարել են հույսերը...