Անհաջողակի օրագիրը

[մարիօ]

Մենակ ես կզանգեի մամային ու կասեի.
-Մամ, եթե էսօր ինձ հեռուստացույցով տեսնես անվասայլակի վրա նստած, չզարմանաս, ես եմ, բայց ոչ մի խնդիր չունեմ մամ, մենակ թե կամավորություն եմ արել մի քիչ ու ակցիայի եմ մասնակցել…
Հետո էլ բոլոր ծանոթներս ինձ կտեսնեն բոլոր ալիքներով ու կհարցնեն՝ ի՞նչ ա եղել այ բալա

[մարիօ]

-Մար, չես ուզո՞ւմ էլ աշխատես:
-Չէ, բեզձելնիկ դուրս գալիս ա:
Մի անգամ ընկերներիցս մեկի հետ էս կարգի խոսակցություն ունեցանք ու ինքը ինձ ասեց, որ իմ նմանները առանց աշխատելու չեն կարողանում: Հիմա եմ նոր-նոր հասկանում, որ իմ նմանները իրոք գոյություն ունեն, որ իմ նմանները իրոք առանց աշխատելու չեն կարողանում, որ բեզձելնիկություն անել չեն կարողանում. Մի կողմից ուրախանում եմ, մի կողմից էլ ինքս իմ վրա ջղայնանում, որովհետև ինչ սկսել եմ աշխատել, լրիվ փոխվել եմ: Տարօրինակ կհնչի, բայց ժողովուրդ ոչ մեկին չեմ կարոտում, ոչ մեկն ինձ չի հետաքրքրում, զգացմունքներս մեռել են մեջս, կամ էլ ինչ-որ մեկը սպանել է բոլոր զգացմունքներիս: Գլխումս մենակ հաշվետվությունների ու պայմանագրերի մասին մտքեր են պտտվում, արդեն չեմ էլ հիշում, թե քանի ամիս առաջ եմ գնացել մեր Գյումրիի տուն, քանի ամիս առաջ եմ տեսել ծնողներիս: Շաբաթներով մոռանում եմ ախպորս զանգելու մասին ու եթե ինքը չզանգի, ես չեմ էլ հիշի: Ես քոսոտ ռոբոտի եմ վերածվել, ում գլխում հաշվարկներ են միշտ: Մոռանում եմ ամեն ինչ, անտարբեր եմ բոլորի նկատմաբ, լարվածությունից արդեն գլուխս չգիտեմ, թե որ պատին կարելի է տալ: Մեկ-մեկ մտածում եմ, որ գժվել եմ: Կարողա՞ իսկականից գժվեմ:

[մարիօ]

Թրեյնինգի եմ գնացել, բայց որ չպատմեմ, կմեռնեմ, նենց որ ժամանակ եմ գտել, որ գամ ու գրեմ: Երեկ էս մեր թրեյնինգը մինչև գիշերվա ժամը տասը տևեց, նախատեսված վեցի փոխարեն: ՈՒ մեր մասնակիցներին մոտ մի ամբողջ օր ծանր աշխատանքից հետո փորձում էին բացատրել, թե ինչի առաջնորդ լինելը լավ բան չի, թե ինչի չի կրելի մրցակցություն մտցնել, ինչի չի կարելի ոչ-ֆորմալ ու ֆորմալ կրթությունները խառնել իրար: Հետո թրեյնինգի ավարտից հետո մասնակիցների հետ որտեղից որտեղ կրոնական հարցերով վեճի բռնվեցինք ու ես աթեիստ հալովս ընկա էդ բոլոր խոսակցությունների կենտրոն, մի երկու ժամ էլ իրար միս կերանք. քրիստոնեություն, հինդուիզմասատամիզմախառը ինչից ասես չխոսացինք, հետո անցանք կարիմիր խնձորին ու հայ ժողովրդի մեջ եղած կարծրատիպերին, հետո էլ սենյակակցիս հետ որպես կուլմինացիա սկսեցինք քննարկել ժամանակակից հայ գրականությունն ու գրողներին, անցանք բլոգինգին ու բլոգերներին, ընտանեկան բռնություններին ու լուսադեմին մոտ պառկեցինք քնելու: Բնականաբար մեր խմբից ոչ մեկն էլ չէր կարողացել նորմալ քնել, հանգստանալ ու հիմա բոլորս մեռած-նստած ենք ու փորձում էինք վերլուծել կրթական համակարգի բացերը, ինչը մեզ իհարկե չհաջողվեց: Մի խոսքով՝ ես հոգեբանական տռավմաներ եմ ստանում կամաց-կամաց ու կգնամ էն աշխարհ, եթե մեր թրեյնինգները շարունակեն էս տեմպով ընթանալ:

[մարիօ]

Զզվում եմ, որ ամեն ինչ թարս ա գնում. էս քանի օրը քաղաքում չեմ ու չէի էլ պատկերացնի, որ Երևանում չլինելս էս պահին ահավոր վատ է անդրադառնալու վրես: Էն, որ մենակ հեռվից հեռու եմ տեսնում, թե ինչեր են կատարվում իմ հարազատ քաղաք Գյումրիում ու թե ինչեր են կատարվում իմ ներկայիս բնակավայր Երևանում, որ համարյա բոլոր ընկերներս ու ծանոթներս բանտերում են, կամ ձերբակալված, իսկ ես շատ հեռու եմ, թեկուզ իրանց հետ քաղմասում լինելու համար: ԶԶվում եմ, որ չեմ կարողանում սեփական աչքերովս տեսնել, որ ես էլ գոռամ իմ իրավունքների համար, ես էլ ձենս գլուխս քցեմ, հայհոյեմ մեր կառավարությանն ու պուծին կոչվածին, թե ինչի համար են ուտում իմ ապագայի գլուխը: Իրականում շատ լուրջ մի տեղում եմ ու լարված ու պատասխանատու աշխատանք պիտի որ անեի, ուղղակի ուղեղս կախեց, որ տեսա մարդկանց մի ցուցակ, որոնց համարյա բոլորին ճանաչում եմ, որոնք լավ ընկերներս են կամ ծանոթներս, բայց հիմա իրանք բանտերում են: Կյանքումս էսքան խղճի խայթ զգացած չկայի, որ հեռու եմ ընկերներիցս ու չեմ կարողանա ոչնչով օգնել: Հիմա անջատված եմ ու ուղղեղս մեռել ա ցանկացած տիպի գործ անելու համար, մենակ հեռվից-հեռու ֆեյսբուքիս նյուզֆիդն եմ թարմացնում՝ տեսնելու համար, թե ինչեր են կատարվում: ԶԶՎՈՒմ եմ իմ անհաջողակ կերպարից, ավելի լավ էր դժոխքի բաժին դառնայի:

[մարիօ]

Միջանկյալներիցս մեկը ավիրելուց հետո դուրս եմ եկել ու նայում եմ` բոլոր կուրսեցիներս մի ողբ են կապել, մի լաց , մի արդարացումներ: Հա', ես էլ եմ ջղայնացած, որ բան չեմ գրել, մի պահ իմ լացն էլ ա գալիս, որովհետև կարևոր առաջադրանք եմ տապալել, բայց դե հիշում եմ, որ ես ամբողջ կյանքումս դասախոսների ու դասատուների վրա թքած ունեցած, քննություններս վերջի օրը պարապող, բայց դե միշտ տակից դուրս եկող գյադա եմ, որ լիկվիդով ինձ չես վախեցնի/չնայած, որ չգիտեմ, էլ, թե էդ ինչ ա/:
Կանգնած նայում եմ, համ ուզում եմ ես էլ միանամ լացին, համ էլ ուզում եմ ինձ տղամարդավարի պահեմ, ես հո՞ ղզիկ չեմ:
Խելքի եմ գալիս ու հիշում, որ պայուսակումս նարինջ ու շոկոլադ ունեմ, հլը հերիք չի մի քանի րոպեից էլ սիրածս ռոք խմբի նկարով շապիկս եմ վերցնելու: Գրողի ծոցը բոլոր տեսակի քննություններն ու դասախոսները, կյանքում ավելի կարևոր բաներ կան

[մարիօ]

Չես հիշում դու, չեն հիշում քեզ պրինցիպով մենք բոլորս մեռանում ենք մեկս մյուսին: Որոշ ժամանակով կորում ես ֆեյսբուքից ու նոր-նոր հասկանում, թե իրականում քանի հոգի է նկատում բացակայությունդ, թե քանիսն են իրոք ընկերներդ: Հիվանդ պառկած քխքխկում ես ու փորձում ինքդ քեզ համոզել, որ նորից չակտիվացնես ֆեյսբուքդ, որ հեռու մնաս էդ ստահոդ աշխարհից: Պրապությունից նոր բառեր ես հորինում, թե ասա ստահոդ բառը կյանքո՞ւմդ էիր օգտագործել այ դեբիլ: ՈՒ ոչ մի բան չի օգնում. թեյ, նարինջ, իրական ընկերներ, ոչ թե ֆեյսբուքյան, հարազատ քաղաք, փոշոտ փողոցներ ու փոշոտ մարդիկ. ուզում ես հավաքել ճամպրուկն ու գնալ գրողի ծոցը, հետո սկսում ինքդ քեզ հետ կռիվ անել հասկանալու համար, թե ո՞ գրողի ծոցն արժի գնալ. Մարկես, Կաֆկա, Պալանիկ, հերթով տալիս ես անուններն ու որոշում, որ հլը ոչ մեկի ծոցը չես գնալու, մինչև ավելի շատ չկարդաս, որ ընտրությունդ շատ ավելի մեծ լինի :
Ասում եմ` լավ է գոնե հիմար մտքեր ու անհաջողակի օրագիր էլ ունես, թե չէ կորած ես Mari Sari

[մարիօ]

Էսօր առավոտ արթնացել եմ, նայում եմ հայելու մեջ, նկատում եմ, որ մի բան պակաս է, հետո հասկանում եմ, որ մի ամբողջ ատամ է պակաս բերանումս, էն էլ դիմացի ատամներիցս: Փորձում եմ հիշել, թե ինչ եմ արել, որ ատամս չկա, բայց բացի նրանից, որ գիշերվա կեսին տապալվել եմ գետնին, զմփոցս աշխարհ է բռնել, բան չեմ հիշում: Մի 8 ժամ նայում եմ կորած ատամիս, փորձում ծամոնով փակել ծակը ու հիշում եմ, որ քննության եմ ու արդեն ուշանում եմ: Դուրս եմ գալիս, որ բանկոմատից փող հանեմ, գնամ հասնեմ համալսարան, էս տնաշենը քարտս կուլ է տալիս ու ոչ մի կերպ չի ուզում հետ տալ: Սպասում եմ, սպասում եմ, էլ չեմ սպասում եմ, մտնում եմ բանկ ու խնդրում եմ՝ օգնել: Աշխատակիցներից մեկը գալիս ու սկսում է անխնա հարվածել բանկոմատին, էս էլ քխքխկում է, բայց քարտս չի տալիս: Մի քանի անգամ ոտքով հավեսով խփելուց հետո հազիվ գլուխ եկավ, քարտս տվեց, բայց փող չտվեց: Քոռ ու փոշման գնացի քննության, հազիվ մի կերպ գլուխ բերեցի քննությունս, գնացի ուրիշ բանկոմատից հանեցի փողս, վարձս մուծեցի, արանքում էլ մի լավ խայտառակ եղա բանկում, հետո ընկա աշխատակցուհու մուննաթի տակ, կռվի բռնվեցի հերթում կանգնածների հետ: Գնացի ատամիս համար, ատամնաբույժս ասեց՝ էլի եկա՞ր , ես էլ ասի, որ ինձնից պրծում չունի: ՈՒ ինքը ինձնից զզված չսարքեց ատամս, թողեցի եկա տուն:
Վաղն էլի միջանկյալի եմ, կանգնած հայելու դիմաց կորած ատամիս ծակին եմ նայում, տեսնես՝ ու՞ր է հիմա:

[մարիօ]

Էս իմ ֆիզիկական ցավերը ոնց որ հատուկ անեն. հենց իմանում են, որ շատ կարևոր քննություն ունեմ, սկսում են ցավալ: Ինչ զզվանքը դուրս եկան բայց. մի քննությանս ժամանակ ատամս ա ցավում, մեկին՝ անտանելի գլխացավ, մյուսին ջերմությունս ա որոշում բարձրանալ: Վերջում էլ տապալում եմ սաղ քննություններս, որովհետև հենց մի տեղս ցավեց՝ անջատվում եմ, ուղեղս էլ բան չի մտնում: Պռավալազավռ եմ դառել լրիվ:

[մարիօ]

Ա՜, լուրջ եմ ասում, արդեն զզվում եմ ամեն ինչից, մարդ մի հատ միտք չասի, թռնում են դեմքիդ ու սկսում արյունդ խմել: Ասա դուք ձեր գործին նայեք էլի, իմ հետ ի՞նչ գործ ունեք, ես իմ համար իմ բլոգում գրել եմ, գնացեք գրողի ծոցը ձեր ապուշ մեկնաբանություններով ու վիրավորանքներով, ես, իմ համալսարանը, իմ բլոգը, իմ դասախոսները, զզվցրիք էլի: Իմ կարծիքը մնում ա իմ կարծիքը ու աշխարհի բոլոր աստվածներն էլ իջնեն երկնքից միտքս չեմ փոխելու:
Հ.Գ. Խառն եմ, շատ խառն եմ:

[մարիօ]

Աշխարհում ամենացավալին էն ա, որ դու սկսում ես գիտակցել, որ ինչ-որ մարդուց կախվածություն ունես: Կապ չունի ինքը ընկերդ ա, ընկերուհիդ, կամ թեկուզ չգիտեմ, եսիմ ով, դու հասկանում ես, որ էդ մարդուց կախված ես ինչպես օդից: Ինքը քեզ կծրագրավորի, քեզ կասի՝ ինչ անես, քեզ կղեկավարի ու դու հիմարի նման կենթարկվես, որովհետև դու հարմարվել ես իրան, ադապտացել, ընտելացել: ՈՒ Էկզյուպերին շատ էլ ճիշտ ա ասել, որ մենք պատասխանատու ենք նրանց համար ում ընտելացրել ենք. հա դե որ տենց ա թող մեզ ընտելացնողներն էլ մեր համար պատասխանատու լինեն, թող չստիպեն մեզ հարմարվել իրանց ու մի օր որոշեն տհաճ անակնկալներ անել:

[մարիօ]

Էն, որ հարցնում ես, թե ի՞նչ սթենդ-ափի մասին է խոսքը, բայց գիտես, որ Ամքոմեդին է, ի՞նչ գիրք է, բայց շապիկից գիտես, որ Ֆոլքներ է, ո՞նց ես, բայց գիտես, որ ահավոր վատ է, ինչո՞վ օգնեմ, գիտես, որ ոչ մի գրողի տարած բան էլ չես անելու օգնելու համար, էն, որ մարդկանց հետ բացարձակ խոսելու ոչ մի բան չունես:

[մարիօ]

Քանի որ լիքը գործ ունեի ու 2 օրում էլ ստիպված էի կուրսայինս գրել, որոշեցի սուրճ առնեմ, որ գրադարանում չքնեմ, նորմալ գործս ավարտեմ: Ես էլ կյանքումս սուրճ չխմած, առաջին անգամ պիտի խմեի: Ուրախ-զվարթ, որ հեսա խմելու եմ, նորմալ գործս անեմ 2 բաժակ վերցրի, խմեցի իրար հետևից ու գնացի գրադարան: Նստած կարդում եմ ու հասկանում, որ քունս ահավոր տանում ա ու որ տառերն էլ շաղվում են. զարամացած նստած եմ: Արթուն մնալու ու առույգանալու տեղը, ընդհակառակը՝ գլուխս պտտվում ա, քունս էլ տանում: Վերջը ընկերներիցս մեկն եկավ, նայեց սուրճի բաժակներին ու բացատրեց, որ կաթովը չպիտի առնեի, այլ սևը ու, որ սոված փորիս չպիտի խմեի ու, որ միանգամից ամբողջը չպիտի խմեի: Էլ երևի չասեմ, որ ոչ մի կուրսային էլ չգրեցի, ոչ մի բան էլ չպարապեցի, նստեցի մի քիչ քնեցի գրադարանում, հետո գլորվելով տուն հասա, էլի ընկա քնեցի ու ոչ մի կուրսային: Նույնիսկ սուրճ խմելուց ես անհաջողակ:

[մարիօ]

Էսօր երթուղային եմ բարձրացել ու հեռախոսով եմ խոսում, մեկ էլ կողքս նստած երեխեն սկսեց բարձր ձայնով լացել, մի ողբ, մի խառնվել ա իրար, ես էլ խելոք կանգնած եմ, մեկ էլ զգում եմ, որ մորը բան ա ասում ու ինձ նայում, մոտ մի 3 տարեկան կլիներ: Մեկ էլ մաման դարձավ ինձ, բա՝ աղջիկ ջան կթեքվե՞ս էն կողմ երեխես շարիդ գանգից վախենում ա: Մեկ ուզում էի ասեի՝ արա հերիք ա ղզիկներ դաստիարակեք, տղա ա, ինչի՞ պտի գանգից վախենա, մեկ էլ ասի՝ լավ: Դառնում եմ էն կողմ, սկսում երգ լսել ու նստարանին հարմարվել եմ, նոտաներով դաշանամուրի նման նվագում եմ, դիմացս նստած կինը բա՝ աղջիկ ջան մի թխկթխկացրու, խանգարում ես, հանգիստ կանգնի էլի: Լավ, էս էլ եմ հանդուրժում: Դիմացի Սարի, դիմացի՛: Զգում եմ, որ մեկը րյուկզակիս հետ ա խաղում, քաշքշում ա, դառնում եմ, էն վախկոտն ա, ասում եմ՝ լավ, ոչինչ, թող խաղա: Պեպսիիս շիշը քաշում-հանում ա գրպանից, սկսում ա խփել ինձ: Դիմացի այ ախպեր, երեխա ա էլի:
Ես էլ հայտնի երեխեքին չսիրող եմ, մեկ ուզում եմ դառնամ, որ գանգիս ու ժնջիլներիս նայի, վախենա, մեկ էլ՝ լավ է, թող խաղա: Զգում եմ, որ մեկը թևիցս ռեզիններս ա քաշում, բոլորը քննարկում են, թե ես երբ պիտի իջնեմ, որ էդ երեխեն հանգստանա: Մինչև վերջին կանգառ չեմ իջնում, ինձ թունոտ հայաքցներով են նայում:
Տոժը մնե՝ վախենում են իմ նախշուն գանգերից:

[մարիօ]

Էսօր երեխաների պաշտպանության միջազգային օրն էր, ես ինձ երեխա էի զգում, բայց ոչ պաշտպանված: Հա՛ ու կմեռնեմ, եթե չասեմ, որ ես ինձ պաշտպանված չեմ զգալու էնքան ժամանակ, մինչև մեծ ծյոծյաները չդադարեն փնթփնթալ իմ մեծ ու ծանր րյուկզակի պատճառով, որը պատահաբար իրենց է կպնում երթուղայիններում, իբր ես մեղավոր եմ, որ օրական հազար հատ գիրք եմ քարշ տալիս: Ես ինձ պաշտպանված չեմ զգալու քանի դեռ ինձ ազգային գրադարանից կարող են դուրս հանել միայն այն պատճառով, որ ես միակն եմ գրադարանում կարդացող, քանի դեռ երթուղայինների վարորդներն ու կանգառի պապիները ջղայնանալու են վրաս ու գոռգոռան էն պատճառով, որ խնդրում եմ չծխել, իբր ես մեղավոր եմ, որ ծխախոտի հոտից ալերգիա ունեմ: Հա՛, ու ես պաշտպանված չեմ լինելու էնքան ժամանակ, մինչև մարդիկ չդադարեն ընդունել, որ ես հագնելու եմ իմ սիրած գանգերով շապիկներն ու կեդերը, ես վարդագույն բանծիկներով բաներ չեմ հագնելու, որովհետև էդ իմը չի: Ես պաշտպանված չեմ լինելու էնքան, մինչև մարդիկ չուզենան իմ փոխարեն որոշել, թե որ քարին կարելի է նստել, իսկ որին՝ ոչ, թե ինչքա՞ն կարելի է ստատուս գրել ու դրանցից քանի՞սը նարինջների մասին:
Ես պաշտպանված չեմ լինելու էնքան ժամանակ, մինչև ինչի մասին ուզեմ հանգիստ կարծիքս չասեմ, որ չվախենամ, թե ինձ հերետիկոս են սարքելու ու վառելու ուղարկեն:
Միգուցե մանրուքներ են, բայց պատկերացնու՞մ եք, որ եթե ես՝ 19 տարեկան մեծ մարդս եմ վատանում էս ամենից, ի՞նչ կլինի 6 տարեկան ճուտոն:
Էսօր երեխաների պաշտպանության օրն է. ես երեխա եմ, բայց ոչ պաշտպանված:

[մարիօ]

Անհաջողությունները շարունակվում են. կորցրի էն հեռախոսս, որ երկու ամիս առաջ էի գնել: