Հրաշքներին չեմ հավատում...

[Այբ]

Իմ մեջ մի բան կոտրվել է: Երևի հավատս է: Էսքան հիասթափված չեմ հիշում, թե վերջին անգամ, երբ եմ եղել...
Նույնիսկ ուզում եմ ամեն ինչ թողնել...թող ամեն ինչ գնա գրողի ծոցը...

[Այբ]

Ահավոր ցանկություն ունեմ գրելու: Չեմ կարող բացատրել, թե ի՞նչ «մուսսա» է իմ մոտ եկել: Ուղղակի՝ ուզում եմ գրել: Երևի վերջին ժամանակներն են մեղավոր: Բայց եթե գրեմ, հաստատ տխուր-մխուր բաներ է լինելու: Չնայած էստեղ են ասել. «Չկա չարիք՝ առանց բարիք»:
Բայց դե ինձնից ինչ «գրող»...

[Այբ]

Վաղը առաջին ժամ ունեմ: Այսինքն՝ շուտ պիտի վեր կենամ: Անգլերենի դաս էլ ունեմ, որ վաղը պետք է պատասխանեմ, բայց ոչինչ չեմ արել: Քնելուց առաջ անպայման ուզում եմ պարապել, բայց դե ալարում եմ
Ա՛յբ, երբվանի՞ց թամբալացար...
Հ.Գ. Կործանվում եմ:

[Այբ]

Առհասարակ, թեյ շատ եմ խմում, բայց աշնանն ու ձմռանը ավելի շատ: Ու հենց սկսում եմ օրը մի քանի անգամ խմել, եղբայրս ասում է.
_Չայի սեզոնը սկսվե՞լ է: Դե ձեն հանի, որ տաք հագնվենք, տնաշեն...

[Այբ]

Բոլորս գիտենք, որ գոյություն ունի մահը և չենք կարող դրանից փախչել: Բայց ապրում ենք այնպես, կարծես թե իրականում մահ չկա, կամ եթե կա էլ, ուրեմն մեզ չի սպառնում: Ապրում ենք, ծրագրեր կազմում ու մի օր ծերանալու ենք, և ինչպես ուրիշ ծեր մարդիկ, մենք էլ ենք այդ ժամանակ ՆՈՐԻՑ խոսելու ապագայի մասին:
Գիտենք՝ կա մահ, բայց ե՞րբ է գալու...հաստատ ոչ ապագայում. էնքան ծրագրեր ունենք...

[Այբ]

Որոշ մարդկանց հետ ուղղակի շփվել չի լինում: Ու հարցը նրանում չէ, թե տվյալ մարդը լավ մարդ է, թե վատ...ուղղակի չի ստացվում...

[Այբ]

Մի անգամ ուսուցիչը դասասենյակ է մտնում ջրով լի բաժակը ձեռքին: Սկսվում է դասը: Քիչ հետո ուսուցիչը վերցնում է բաժակը և ձեռքը մեկնում առաջ՝ հարցնելով աշակերտներին.
-Եթե ես բաժակը մեկ րոպե պահեմ ձեռքումս, ի՞նչ կլինի:
Աշակերտներից մեկը պատասխանում է.
-Ոչինչ:
-Իսկ եթե պահեմ հինգ րոպե, այդ դեպքում ի՞նչ կլինի:
Մեկ ուրիշ աշակերտ պատասխանում է.
-Կհոգնեք:
-Իսկ եթե բաժակը այսպես պահեմ ուղիղ մեկ օր, այդ դեպքու՞մ:
-Ձեր ձեռքը կանզգայանա:
-Իսկ ի՞նչ անեմ բաժակը, որպեսզի առողջական խնդիր չունենամ:
Աշակերտներից մեկը կարծես կատակին տալով պատասխանում է.
-Այն պետք է դնեք սեղանին:
-Այո, ճիշտ է.... Նույնն էլ մեր խնդիրներն են: Մեկ րոպե մտածելով դրա մասին, ոչինչ չի լինի մեզ հետ: Հինգ րոպե մտածելով, կսկսենք հոգնել ու վատ զգալ: Իսկ ամբողջ օրը մտածելով ավելի վատ վիճակում կհայտնվենք: Որպեսզի այդ ամենը չլինի, պետք է մի կողմ դնենք այդ խնդիրները, ապրեք հանգիստ, ու քիչ-քիչ լուծենք դրանք:

Հ.Գ. Պատահաբար մի տեղ կարդացի...

[Այբ]

Խոստովանություն

Իբր մի օր որոշել էի թիթիզացած դասի գնալ. մազերս գիշերը փաթաթեցի , որ առավոտյան սիրուն խոպոպիկներով դասի գնամ, բայց... Երևի ինձ վիճակված չէ էդ ոճով դասի գնալ. առավոտյան ջերմությամբ արթնացա ու դասի չգնացի:
Խոպոպիկներս սիրուն են եղել: Միայն թե տանից ընդհանրապես դուրս չեմ գալու:

[Այբ]

Մեր դասախոսներից մեկը ասում է, թե ուսանողները իրենց թեզը գրում են ոչ թե 2 տարվա ընթացքում, այլ վերջին երկու ամսում: Հիմա ես էլ արդեն թեզի թեմա ունեմ: Շատ ոգևորված եմ: Չեմ ուզում վերջում թողնել: Այս ամսից սկսելու եմ թեզիս վրա աշխատել, թեև դեռ ղեկավար էլ չունեմ:
Մարդ էլ թեզի թեմա ունենա, բայց ղեկավար չունենա:

[Այբ]

Երազս կատարվեց...

[Այբ]

Երազս կատարվեց...

Լավ է, որ գոնե միամիտ մտա Զվարճալի պատմությունների բաժինը: Թե չէ որտեղից էի իմանալու, որ երազս կատակի ձևով էր իրականացել:

[Այբ]

Հատուկ շնորհ ունեմ երևի, որ մագնիսական ձգողությամբ ինչ-որ անհավանական բաներ եմ քաշում դեպի ինձ: Տարօրինակ է, չէ՞:
«Միայն ես եմ» -ի շարքը կարող եմ երկար թվարկել...
Միայն ես եմ երևի, որ չի ուզում հայտնվել «Թեմայից դուրս...» բաժնում, բայց միշտ հայտնվում է:
Միայն ես եմ երևի, որ իսկական տուգանայինը կատակից չի տարբերում:
Միայն ես եմ երևի, որ իր էլեկտրոնային նամակի, առհասարակ՝ էստեղի ու ՖԲ-ի գաղտնաբառերը իր սիրած ու չսիրած գրողների ծնված ու մեռած թվականներն է դնում...
Միայն ես եմ երևի...էլ չթվարկեմ:

Ես այնպիսին եմ, ինչպիսին կամ ու չեմ էլ ուզում փոխվել: Շատ բաներում եմ «միայն ես» ու չեմ էլ ուզում շատերի նման լինել:
Թե ինչի՞ հանկարծ էսպես անկեղծացա, չեմ հասկանում: Ուղղակի, սիրտս էսպես ուզեց...

Հ.Գ. Ով ուզում է, թող իմ գրառումները մեջբերի...

[Այբ]

Կյանքում անպայման պետք է լինեն դադարներ: Այնպիսի դադարներ, երբ Ձեզ հետ այլևս ոչինչ չի կատարվում: Երբ Դուք պարզապես նստած նայում եք աշխարհին, իսկ աշխարհը Ձեզ...
(Կարլ Ռենց)

[Այբ]

Էնքան եմ ուզում մի օր փոխել օրագրիս վերնագիրը ու գրել՝ «Հավատում եմ հրաշքներին, հավատու՜մ եմ...»:

Հ.Գ. Բայց հիմա, քանի որ դեռ չեմ հավատում, թող մնա էսպես...

[Այբ]

Թո՛ղ սառնամանիքը պատի ամբողջ Հայաստանը, թո՛ղ ցրտահարվեմ, թո՛ղ հիասթափվեմ հազար անգամ, բայց էս անտեր միջանկյալները չլինի:
Սովորելուց չէ, որ դժգոհում եմ, ուղղակի գրավոր քննությունները չեմ սիրում...Գոնե բանավոր լիներ...