Ստրկացնող էս կենսակերպում քաղաքից դուրս մեկօրյա զվարճանքը հավասար ա գետի երրորդ ափը հայնագործելուն։ Բնության յուրաքանչյուր անկյուն մի յուրօրինակ Էլդորադո ա, որը պատրաստ ա ոտքերիդ տակ փռել իր ունեցած ողջ ոսկեպաշարը։
Սիրտս անտառ ա ուզում…
Ստրկացնող էս կենսակերպում քաղաքից դուրս մեկօրյա զվարճանքը հավասար ա գետի երրորդ ափը հայնագործելուն։ Բնության յուրաքանչյուր անկյուն մի յուրօրինակ Էլդորադո ա, որը պատրաստ ա ոտքերիդ տակ փռել իր ունեցած ողջ ոսկեպաշարը։
Սիրտս անտառ ա ուզում…
Alphaone (03.05.2013), CactuSoul (04.04.2013), erexa (04.04.2013), John (04.04.2013), Lílium (02.11.2013), Nadine (05.04.2013), Smokie (04.04.2013), Stranger_Friend (04.04.2013), Tig (04.04.2013), ԱնԱիդա (04.04.2013), Անջրպետ (05.04.2013), Մինա (07.04.2013), Ներսես_AM (04.04.2013), Նիկեա (13.04.2013), Ուլուանա (04.04.2013)
Այն ինչ արել ես մաքուր սրտով, բայց իզուր... փոխել ա քո հայացքը աշխարհի հանդեպ ու կնճիռներ ա կուտակել հոգուդ վրա: Մի բարկություն, որն ուղղված ա առաջին հերթին հենց քեզ...
Ես գնամ նորից ինձ որոնելու
Ճրագով, մոմով, կայծակի լույսով –
Պատառիկներս իրար բերելու,
Ինձնից մարդահոտ առնելու հույսով…
Սահյանվում եմ…
Յուրաքանչյուր սպի հետդ խոսում ա երջանկությունից. մի երջանկություն, որ պիտի կայանա հակառակ ամեն ինչին՝ կայանա վերքը փակվելուն պես...
Գազե՞լ... մո՞րս
Գազել մո՞րս. Ի՞նչ կարիք կա,
Մի՞թե պիտի ճոխ բառերով,
Հանգին տված սեղմ տեղերով ես քեզ գովեմ...
Ո՞ւմ եմ ուզում ես զարմացնեմ,
Քե՞զ եմ ուզում սիրաշահեմ:
Կամ, ո՞րն ասեմ, ինչպե՞ս ասեմ,
Ավելի լավ, արի նստենք մեր բազմոցին,
Ես կպատմեմ, սուրճ կխմենք
մենք իրար հետ,
Հանգիստ թողնենք էս աշխարհին,
ի՜նչ գործ ունենք էս խելագար ամբոխի հետ...
© 2003թ.
Հավերժական ափսոսանքներ չեն լինում։ Լինում են միայն զուր ափսոսանքներ… © ՄՎՄՍ
Ժամանակի հետ գալիս ես էս գիտակցմանը ու ցավում ա նվիրվածության էն նյարդակծիկը, որով փաթաթել էիր իրան ու սարքել քոնը…
Sent from my HTC One X using Tapatalk 2
Բոլորն ազնիվ են…մինչև քննությունը …
Քո սխալների մասին քո և մյուսների պատկերացումների չհամընկնելու չափը քո օտարվածության աստիճանն է, որը դառնում է կամ մերժվածության զգացում, կամ ցինիզմ, որպես պաշտպանության միջոց: © Ես
Ինչքան շատ ես գովազդում երջանկությունդ, այնքան ավելի անհանգստացնող պրոբլեմներ ունես ու խառնված ես...
Էս անմաքուր աշխարհում մաքրությունը մենակ կեղտ սրբելու համար ա… Ցավոք…
Պատիվը գոյություն ունի ուրիշների միջոցով: Ահա թե որտեղից այսքան գզվռտոց ու անպատիվ արարքներ...
Alphaone (03.05.2013), Nadine (24.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), Tig (17.04.2013), ԱնԱիդա (15.05.2013)
Դառնությունը լոկ հույսի վրիպակ է....
©
Alphaone (03.05.2013), Nadine (24.04.2013), Stranger_Friend (20.04.2013), Tig (20.04.2013), Մինա (21.04.2013)
Բառերն էլ մարմնական են: Նրանցում են մեր հաճույքներն ու տառապանքները, սպասումներն ու հիասթափությունները... նրանք վերածվում են հնչյունների ու դուրս են գալիս առանց մեզ հաշիվ տալու ու լցնում են արտահայտվածի տարածությունը...
Alphaone (03.05.2013), Nadine (24.04.2013), Stranger_Friend (21.04.2013), Tig (21.04.2013), Մինա (21.04.2013)
Խխունջի էֆեկտը:
Ապահովություն՝ անընդհատ փոքրացող խեցու մեջ անընհատ սեղմվող միայնություն, որի հետևում չգիտես թե ինչէր կան...
Հ.Գ. Մի օր կմանրամասնեմ
Առավոտվանից բուկս ցավում ա, հիվանդանում եմ:
Պահի տակ լռության մեջ նստած, կիսաքնաթաթախ ուղեղով հիշում եմ մանկության հիվանդություններիս կատարյալ երջանկության պահերը` վերմակների տաքության, ջերմության բամբակի մեջ: Այն դառը դեղերը, որը դժվարությամբ կուլ տալուց հետո վերափոխվում էր հաճույքի, դեղաջրի բարեհոգությունը (դառնությունն անցակցնելու), որն այլևս չեմ խմում....
Հասուն տարիքի հիվանդությունները նույն բարեհաճությունը չունեն....
Նրանք էլ երբեք վերմակի տաքության մեջ չեն երջանկացնում....
© Ես
09.03.2011թ.
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ