Չեմ սիրում, որ լավության պոչից հետադարձ հասցե ա կապած լինում...
Չեմ սիրում, որ լավության պոչից հետադարձ հասցե ա կապած լինում...
Մեկ-մեկ սկսում սկսում ուժեղ նախանձել ամեն ինչ կորցրած մարդկանց. իրանց կյանքում կա մի շատ կարևոր բան՝ որոշակիություն, որ կյանքը չի կայացել, որ ընկերներ չկան, երջանկություն չկա, կամուկաց չկա։
Իսկ մենք, անորոշ գորշուկներս, միշտ ստիպված ենք մտածել, հուսալ, տատանվել հարցերի շուրջ, որոնց վրա նա բարձրից փռշտացած ունի։
Իրեք բան կա, որ խիստ կարևորում եմ կյանքում։
1. լավությունը։ Անում եմ միշտ. ավելի լավ ա անեմ ու զղջամ, քան չանեմ ու հետո ափսոսեմ։
2. տեսակը։ Ցանկացած դեպքում լինել նույնը, մե՛կը, մի՛ տեսակ։
3. անվերադարձելիությունը։ Ինչ ուզում ա լինի, անցյալից կռճոններ պետք չեն։ Էն ինչի վրա թքել եմ, էլ երբեք դրա կարիքը չեմ ունենալու։
ՀԱՍՏԱՏ
Alphaone (21.11.2013), Lílium (21.11.2013), Meme (24.11.2013), Nadine (03.12.2013), Smokie (21.11.2013), Tig (15.12.2013), Անվերնագիր (25.11.2013), Արամ (21.11.2013), Արևհատիկ (29.11.2013), Մինա (25.10.2014), Ներսես_AM (21.11.2013), Վահե-91 (21.11.2013), Վոլտերա (21.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (21.11.2013)
Հատկապես օրերի նստվածքում է զանազանվում մարդը: Երբ հնագետի զգուշությամբ փորում ես անցյալը, որ մատենագրես պատմությունդ, անցյալի շերտերի տակ սեղմված կմախքները շատ հարցերի են կարողանում պատասխանել: Հարցեր, որոնք առօրյայում չէիր հասցնում, կամ չէիր ուզում նկատել. ընթացքի ժամանակ մանրուքները չեն երևում:
Կյանքն ամեն ինչ ու ամենքին իր տեղն է դնում...
Tig (15.12.2013), Vardik! (03.01.2014), Արամ (21.11.2013), Մինա (25.10.2014), Նուշություն (23.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (21.11.2013)
Վերնագիրը վերջում
Անցողիկը կարո՞ղ է անարժեք լինել, մեր օրերն՝ առանց նշանակության, մեր տառապանքներն՝ իզուր, բարին՝ մի պատրանք:
Երջանկության իմաստն է՝ սովորել ապրել երջանիկ (առնվազն գոնե հնարավորին չափ հաճախ): Եվ երջանկությունը սարքված է լոկ անցողիկից. նա սիրո պահերի հավերժացում է քո մեջ: Այն կախված է միայն քեզանից, ընդունելու ու սքանչանալու քո կարողությունից, մյուսների մեջ ինքդ քեզ հետ մնալու պարզությունից: Երջանկության տևականությունն ընդամենը դիտակետի հեռավորության և բարձրության խնդիր է: Երջանկությունը տևական է այն իմաստով, որմշտականացնում է քո մեջ այն ամենն ինչ քեզ լուսավորում է:
Նա քո մեջ տևականացնում է քո մանկությունը, ինչպես որ քո երեխաների ու թոռների մանկությունը պիտի ապրեցնի քեզ մինչև քո ծերության օրերը: Նա թողնում է , որ քո անմեղությունը հաստատուն մնա մոլորություններիդ մեջ, հույսն՝ անհուսության մեջ:
Քեզանում նա ընդմիշտ դրոշմել է գիշերը պատուհանի տակ լսվող ճռիկների հուզառատ սիրերգը, քեզ հաճույք պատճառած բնապատկերները, ձայները որ քեզ քաջալարել են մանուկ ժամանակ, ծիծաղները, որոնք այլևս չկան, բոբիկ ոտքերով գետի ափին տրորած խոտերի բույրը, վաղ առավոտների կազդուրող թարմությունը, առաջին ժամադրության հուզմունքը:
Սակայն սխալ չհասկանաս: Երջանկությունը հուշերից չի բաղկացած. հուշերն են, որ երջանկության խտացումներն են...
Երջանկությունն անցողիկի ժպիտն է...
Կյանքում ժամանակ առ ժամանակ պիտի ինքդ քեզ խոր ռեվերանս անես, ժպտաս ի պատասխան ու շարժվես առաջ առանց անցյալի բեռի։ Սիրտդ հանգիստ քայլես սուլելով։ Շնչես ու ջոգես, որ կյանքը հիասքանչ ա։ Հասկանաս, որ ուրիշների համար պատասխանատվություն չպիտի վերցնես, լյուբիմչիկներ չպիտի սարքես քո համար որ հետո չբավարարված աբիժնիկներ դառնան։ Թեթև ապրես՝ քո հոգսերով քո պետքերով, քո կյանքով ապրես։
Ժպտաս «Աշնան արևի» Աղունին, ու ասես, որ իրա հերը՝ Իշխանը ճիշտ էր ասում, որ մարդ պիտի էնքան քաղցր չլինի, որ կուլ տան, ոչ էլ էնքան դառը, որ թքեն։
Էսքանը հասկանաս, մի հատ էլ ռևերանս անես ինքդ քեզ մի ծուռբերան ժպիտով, ի պատասխան աչքով անես ու գլուխդ բարձր սուլելով գնաս՝ ձեռներդ ջինսիդ գրպանները խոթած, բութ մատերդ էլ դուրսը…
Վերնագիրը վերջում…
Կյանքում մեր ձգտած երջանկությանը հասնելու համար ստիպված ենք լինում զտել մեզ ամենօրյա խնդիրների միջով, ջանքերի մի պայծառատեսությամբ, որ քայլ առ քայլ մոտեցնում է հաղթանակին: Ու այս ամենօրյա քրտնաջան աշխատանքում մեզ պետք է մեկը, որպեսզի ասենք այն ինչ մեզ հուզում է, և որ նա մեզ ասի, որպեսզի հասկանանք և իմանանք, որ հասկանում են մեզ.... Հասկացված լինելու զգացումը ամենաուժեղ էներգետիկան է տալիս, հերթական քայլ անելու համար, իսկ մենակ, գլուխը կախ` գետնին հաջողություն գտնելու հույսով գնալու դեպքում գտածդ կորցրածիդ գինը չի հանի....
Երջանկությունը մի հոգու համար չէ....
Վերջին խմբագրող՝ My World My Space: 11.12.2013, 02:16:
Մի հատ լավ խոսք կա, ասում ա. «Ծո քիչըմ մա՛րդ եղեք, մա՜րդ...»
Մի խոսքով՝ դրանից...
Կանգնել լճափին, տեսնել ձյան և ջրի սահմանագիծը, ցուրտ օդը շնչել, հորիզոնի լայնարձակությունից հարբել, Iceահարված (© Ես) երեսդ թեքել, փակ աչքերիդ առջև տեսնել նաև ջրի և երկնքի թափանցիկ սահմանագիծը՝ ողողված արևի վերջին ցոլքերով... Սառած ձեռքերով տեպ-ստեպ վառել խոնավ ու ցուրտ քամուց անընդհատ հանգչող ծխախոտը... ծխախոտի ծխի դառնահամի հետ քիմիքդ վրա զգալ ազատության անվերծանելիությունը...
CactuSoul (15.12.2013), E-la Via (15.12.2013), Lílium (15.12.2013), melancholia (14.01.2014), Nadine (02.04.2014), Smokie (08.01.2014), Tig (15.12.2013), Անվերնագիր (15.12.2013), Արամ (15.12.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (16.12.2013)
Երբեմն, երբ նեղված ես լինում, փորձիր քեզ ազատություն տաս, որպեսզի պահի ազդեցությամբ ինքդ քեզնից ձերբազատվես: Դրանից հետո միայն կհասկանաս, որ երջանկությունը ոչ թե էդ ազատությունն ա, այլ էդ ազատությունից հետո ինքդ քեզ վերադառնալը...
Թեկուզ հենց էս ձմեռը, որին մեղադրում ենք խստության համար, իր ներսում հյուընկալ մի հոգի է թաքցնում: Նա մեզ շրջապատում է գրքերով, ջերմությամբ ու ընտանիքի անդամների եհտ շփվելու հավելյալ ժամանակով:
Ձմեռն էլ իր երջանկություններն ունի՝ սեփական ոտնահետքերը ձյան վրա դրոշմելու, արագ քայլերով հյուսիսային սառը քամին կտրելով տուն վերադառնալու, սեփական շնչառությամբ ցուրտը նյութականացնելու, դռան շեմին կանգնած մի անդորր ոգևորությամբ ծխելու , ասես յուրաքանչյուր քուլայի հետ օդի մեջ անհետանում են հանգեր, որ եկել էին մեն-մենակ, առանց որևէ ճիգ գործադրելու՝ գլանակիդ ծայրի կաս-կարմիրից բորբոքված: Ձյան և այդ փոքրիկ կրակի պատկերները քեզնանում հայտագործում են բանաստեղծի:
Ձմեռը մետաֆորների եղանակն է...
E-la Via (03.01.2014), Lílium (02.01.2014), Nadine (02.04.2014), Վոլտերա (04.01.2014), Փոքրիկ շրջմոլիկ (03.01.2014)
Գիշերային զառանցանք - Felling Խռենովը
Կնճիռներ
Նոթեր
Կոչիր ոնց կուզես…
Նրանք այսուհետ
Քո կյանքի մասն են
Ու ստիված ես
Միշտ հետդ տանել…
Դրանց ծալքերում
Խցանված
Մարդիկ,
Դիպվածներ,
Զգացումներ
Յուղոտված…
Ու դու կքայլես
Օր օրի վրա
Ավելի կքված...
Alphaone (07.01.2014), E-la Via (07.01.2014), Lílium (07.01.2014), melancholia (14.01.2014), Nadine (02.04.2014), Smokie (08.01.2014), VisTolog (12.01.2014), _Հրաչ_ (07.01.2014), Անվերնագիր (14.01.2014), Վոլտերա (07.01.2014), Փոքրիկ շրջմոլիկ (07.01.2014)
Անիմաստ է արեն թափառելը...Երբ քարափներն աչքիդ
Կարապներ են դառնում,
Ու նախաստեղծ հացիդ
Բույրն ու համն են առնում
Ճամփաները,
Անիմաստ է արդեն
Թափառելը...
Հ. Սահյան
Անվերնագիր (14.01.2014), Արէա (12.01.2014), Շինարար (12.01.2014)
Ինչ-որ բան քեզ հետ ա պահում մտովի ասածդ հրաժեշտը բարձրաձայնելուց:
Դու պարզապես հրաժեշտի խոսքեր չես սիրում...
Հրաժեշտի ռիտուալը քոնը չի, քո տեսակինը չի...
Ընդամենը...
Թուլությունը մի օր տիրոջ ոտքերի մոտ լաց եղավ.
-Ես այստեղից տեղ չեմ գնա, հոգնե՜լ եմ....
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ