Մի քիչ հայրենասեր ըլնենք, մեկ էլ մեր ունեցածին տեր ըլնենք, որ գոնե, եթե չավելացնենք էլ, եղածը մեր ձեռից չխլեն:
88-ին երիտասարդները ինքնակամ աղետի գոտի գնացին, մարդկանց էին հանում փլատակների տակից, Արցախյան ազատամարտում կռվեցին, իսկ մենք հիմա իրանց ամագն ու իրնաց պայքարի ողջ էությունը գետնին քսելով մաշացնելով կորցնում ենք, պետք ա ուղղակի սիրենք ու հարգենք իրան, որ միասին լինենք ու միսին ապագա կերտենք:
Հ.Գ. Էս ի~նչ մի ընկա երազանքների գիրկը...
Էջանիշներ