Երեւանի ավագանու ընտրություններ 5 մայիսի 2013թ.

[Chuk]

Չեի ուզում սուր բառեր գրել, բայց ՀԱԿ-ի որոշ համակիրների կուրորեն պաշպանելը իրենց առաջնորդների ամեն մի քայլը արդեն զավեշտի է նմանվում:
Խնդիրը հետևալումն է:
Լևոնը, մյուս Լևոնը ՀԱԿ-ի վերխուշկի այլ լիդերներ հրապարակային տասնյակ ելույթներում բազմիցս համարյա բառացիորեն հայտարարել են հետևյալը:
ՀԱՐԳԵԼԻ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ: Մենք աթոռակռիվ չենք տալիս, մեր նպատակը ամեն գնով իշխանությունը գրավելն ու լափելը չէ:
Մեր նպատակը ամեն գնով անձամբ ԼԵՎՈՆԻՆ կամ մեզ իշխանությանը ղեկին տեսնելը չէ:
Մեր նպատակը լոկ մի բան է- ՀԱՐԳԵԼԻ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՐԴԻՆ տալ այն իշխանությունը, որն ինքն է ընտրել, ԱՆԿԱԽ ԱՆՁԵՐԻՑ, ԿՈՒՍԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻՑ:
Մեր նպատակը մեկն է- վերականգնել ոտնահարված սահմանադրական կարգը:
Ու այդ նպատակի համար մենք միշտ կլինենք այնտեղ, որտեղ ՀԱՐԳԵԼԻ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԸ կլինի, միշտ կլինենք ժողովրդի կողքին, միշտ կնպասենք մեր գործերով վերականգնել ՀԱՐԳԵԼԻ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՐԴԻ ոտնահարված սահմանադրական կարգը:
ԱՆԿԱԽ ԱՆՁԵՐԻՑ, ԿՈՒՍԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻՑ:
Էս իրենց խոսքերն են, ախպեր:
Հիմի Լևոն Տեր Պետրոսյանն անձամբ է ընդունել, որ 2013 թվի նախագահ է ընտրվել Րաֆֆի Հովհաննիսյանը:
ՈՒ եթե նրանց - ՀԱԿ-ի լիդերների խոսքերը սկզբունքներ էին, և ոչ թե ՀԱՐԳԵԼԻ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՐԴԻՆ հիմարացնելով՝ աթոռներին թխշելուն ու լափելուն ուղղված նենգ դատարկաբանություններ, եթե նրանք իրոք գաղափարների մարտիկներ էին, և ոչ թե աթոռների, ապա ամբողջ ՀԱԿԸ ՝ բոլոր լիդերներով հանդերձ վաղուց և հատկապես ապրիլի 9-ին ՊԱՐՏԱՎՈՐ էն չդրժել իրեց խոսքը և լինել Ազատության Հրապարակում՝ բեմին կամ ժողովրդի մեջ:
ՊԱՐՏԱՎՈՐ էն, քանի որ այնտեղ ՀԱՐԳԵԼԻ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԸ միանշանակ պայքարում է վերականգնելու ոտնահարված սահմանադրական կարգը: Պատճառաբանությունները՝ թե հաղթական է թե ոչ այդ պայքարը, Րաֆֆի Հովհաննիսյանի այս կամ այլ քայլը ճիշտ է թե սխալ, չի կարող արդարացում լինել նրանց համար, քանի որ եթե անգամ այս փուլում նրա և ժողովրդի պայքարը չբերի արագ հաղթանակ, դա դեռ բարոյական հիմք չի ՀԱԿ-ին փախնել պայքարի այս ֆրոնտից ու հետն էլ վարկաբեկելով՝ մեջքից խփել:
ՀԱՐԳԵԼԻ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԸ ոտքի է ելել հերթական անգամ պայքարելու վերականգնել ոտնահարված սահմանադրական կարգը:
ՀԱԿ-ից հեռացածներների մի մասն են միայն ՀԱՐԳԵԼԻ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՐԴԻ կողքին հարթակում կամ հրապարակում, Նիկոլը, Արամ Զավենի Սարգսյանը, Պետրոս Մակեյանը, ԺՈՒԿ-ը, մենակ նրանք ցույց տվին , որ սկզբունքային ու գաղափարային քաղաքական մարտիկներ են:
Մնացածները՝ ՀԱԿԿ , Լևոն Տեր Պետրոսյանը, Լևոն Զուրաբյանը, Լյուդմիլա Սարգսյանը, Ստեփան Դեմիրջյանը, Արամ Մանուկյանը և այլք, ինչպես նաև Հակ- ի ֆանատիկները և նաև զանազան լոմկա անող ազնիվ կիրպիչները թող իրենց խղճի ու ժողովրդի առաջ պատասխան տան, թե ինչի դավաճանեցին իրենց իսկ խոսքերին ու սկզբունքներին, եթե ԱՊՐԻԼԻ 9-ԻՆ չլինեն Ազատության հրապարակում, որտեղ ոտնահարված սահմանադրական կարգի վերականգնմանն ուղղված ժողովրդական պայքարի այս պահի առաջին գիծն է:
Իսկ ժողովուրդը ըստ այդմն էլ կգնահատի նրանց, թող չկասկածեն...

Կուրորեն պաշտպանելու խնդիր չկա: Եթե որևէ մեկը գնում ա էդ միտինգին, որպես քաղաքական ուժ, ուրեմն ընդունում ա էդ միտինգի օրակարգը: Էն, որ ով ինչ ուզում ա, էնդեղ ասում ու անում ա, մեծագույն բլեֆ ա: Կա օրակարգ, ու էդ օրակարգի մեջ մտնում են նաև հետևյալ կետերը.

ա) Սերժի հասցեին ոչ մի թթու խոսք,
բ) Լինել բարի ու հանդուրժող, ծափ տալ Րաֆֆիի ուծյու-պուծյուներին,
գ) Տալ կեղծ երդում, որովհետև այդ օրվա թե՛ Րաֆֆիի երդումը, թե՛ ժողովրդի երդումը լինելու է կեղծ. մեր պահանջն է օրինական ընտրություն, ոչ թե նախագահի հռչակում,

Ապեր, ոչ մի լուրջ ուժ իրեն թույլ չի տա գնալ սրան: Որովհետև դա ժողովրդի կողքին կանգնել չի, այլ ժողովրդի նկատմամբ ծաղրին մասնակցել: Ու խնդրեմ հիմա չսկսեք գնալ անցյալ ու ասել, ՀԱԿ-ի էսինչ քայլն ու էնինչ քայլը, որովհետև մենք խոսում ենք կոնկրետ իրողությունից, կոնկրետ հանգրվանից: Նույնիսկ ես, շարքային քաղաքացիս, որ էնտեղ գնալով որևէ պարտավորություն չեմ ունենալու, ահավոր կասկածում եմ գնալ-չգնալուս մեջ (դեռ հակված եմ գնալուն), որտև հասկանում եմ, որ ինձ էնդեղ խայտառակ ձևի օգտագործելու են: Եթե օրակարգը լիներ էնպիսին, որ փոքր շանս լիներ դրանով հասնելու փոփոխության, վստահ եմ, ՀԱԿ-ն էլ, ուրիշ ընդդիմադիր ուժեր էլ կգնային էնտեղ: Բայց հիմա նման բան չկա, ու գնում են նրանք, ովքեր մնացել են առանց ոչնչի ու մտածում են, որ «սկզբունքային խաղալով» կարող են իրենց դեմքը դեռ պահել: Ու խնդրեմ նաև էն մերկապարանոց բաները չասել, որ իբր ՀԱԿ-ը կարող է գնալ ու ժողովրդին իրենով անի. եթե հանկարծ փորձեր տենց բան անել, մի հատ խայտառակ ներընդդիմական խժդժություն էր սկսվելու, փոխվելու էր պայքարի թիրախը՝ իշխանությունից ներընդդիմական դաշտ, ժողովուրդի ընդդիմադիր մասսան պառակտվելու էր և այլն: Առանց էն էլ ժառանգներն ու անձամբ Րաֆֆին ամեն ինչ արել են, որ նման պառակտում գնա: Բայց դրա մասին «հաջորդ դասին»: