User Tag List

Նայել հարցման արդյունքները: Քվեարկեք Ձեր հավանած տարբերակների օգտին

Քվեարկողներ
29. Դուք չեք կարող մասնակցել այս հարցմանը
  • Տարբերակ 1. Նվիրվում է Նրան, ով երբեք սահմանը չհատեց- KarineIonesyan

    1 3.45%
  • Տարբերակ 2. Ներսում- Ivy

    6 20.69%
  • Տարբերակ 3. Վախեր- STrangeLittleGirl

    10 34.48%
  • Տարբերակ 4. Վերապրում- Alphaone

    6 20.69%
  • Տարբերակ 5. Ցպահանջ- Գալաթեա

    15 51.72%
  • Տարբերակ 6. Ժպտացող տանիքներ- Ivy

    11 37.93%
  • Տարբերակ 7. Աննան միայն սիրել գիտեր- Lusntag Lusine

    2 6.90%
  • Տարբերակ 8. Զրոն- Այբ

    5 17.24%
  • Տարբերակ 9. Լիզայի ձայները- StrangeLitleGirl

    17 58.62%
  • Տարբերակ 10. Կաղապար- Lisbeth

    2 6.90%
  • Տարբերակ 11. Խորհրդավորություն- Smokie

    1 3.45%
Մի քանի ընտրության հնարավորությամբ հարցում
Էջ 1 50-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 738 հատից

Թեմա: Պարագրում. քվեարկություն և քննարկում. փորձարարական ստեղծագործական մրցույթ

  1. #1
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)

    Պարագրում. քվեարկություն և քննարկում. փորձարարական ստեղծագործական մրցույթ

    Սիրելի ակումբցիներ, այս թեմայում տեղադրվում են «Պարագրում» փորձարարական ստեղծագործական մրցույթի համար ստացված տարբերակները: Մրցույթը հայտարարվել է այս թեմայում: Ստորև ներկայացված են մրցույթի քվեարկության պայմանները:

    Քվեարկության պայմանները

    • Ստեղծագործությունները տեղադրվում են առանց հեղինակների նշման, «Տարբերակ N. Ստեղծագործության վերնագիր» վերնագրով, որոնք էլ լինելու են քվեարկության ընտրության կետերը,
    • Քվեարկությունը տևելու է 5 օր,
    • Ստեղծագործությունների հեղինակները կարող են քվեարկել նաև սեփական տարբերակի օգտին՝ գուշակության փուլում իրենց վրայից կասկածը հանելու տակտիկական նկատառումով, սակայն արդյունքների վերջնական ամփոփման ժամանակ այդ ձայները չեն հաշվելու,
    • Քվեարկության 5 օրերի ընթացքում կարելի է թե՛ քննարկել ստեղծագործությունները, թե՛ փորձել գուշակել հեղինակներին,
    • Ստեղծագործության հեղինակներն ինքնաբացահայտվելու իրավունք չունեն,
    • Քվեարկությունը բազմակի է, կարելի է քվեարկել մեկից ավելի հավանած տարբերակների օգտին, սակայն դա պետք է արվի միաժամանակ: Գրառման տեսքով քվեները չեն հաշվելու,
    • «Ոչ մեկը չհավանեցի» կետ հարցման մեջ չկա: Այդպիսի կետ ընտրել ցանկանալու դեպքում կարելի է պարզապես չքվեարկել ու թեմայում՝ գրառման տեսքով, ներկայացնել կարծիքը,
    • Քվեարկությունը բաց է, բոլորը տեսնելու են, թե ով որ տարբերակի օգտին է քվեարկել,
    • 5 օր անց, քվեարկության ավարտից հետո կհայատարարվեն հեղինակները:





    Հիշեցնեմ, որ ոգեշնչման աղբյուր պետք է հանդիսանար այս պար-բեմադրությունը.

    Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 17.03.2013, 03:00:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  2. #2
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 1.
    Նվիրվում է Նրան, ով երբեք սահմանը չհատեց


    Արթնացավ շփոթված ու քրտնած: Երազում առաջին անգամ տղամարդու հետ սիրով էր զբաղվել: 10 րոպե չէր կարողանում շարժվել տեղից, կարմրել էր ամոթից, թվում էր թե անասելի մեղք է գործել: Սիրով զբաղվել, այն էլ չգիտես ում հետ, այն էլ երազում... բա մտերիմները ի՞նչ կասեն, որ իմանան, որ ինքը հատել է սահմանը:

    10 րոպեից հիշեց, որ նախորդ օրն առաջին անգամ պարել էր մի տղամարդու հետ: Չէր ճանաչում այդ երիտասարդին, պարել էր, քանի որ ընկերներն էին բրդելով ասել, որ չմերժի պարի հրավիրողին: Ամբողջ 3 րոպեանոց պարի ընթացքում մտածել էր, թե երբ պետք է ավարտվի պարը, որ հագնվի ու փախնի, որ ինչքան հնարավոր է քիչ մարդ տեսնի իր աչքերը: Մտքերն ընդհատվում էին միայն այն ժամանակ, երբ տղամարդը ամուր սեղմում էր աղջկան: Դրանից ավելի էր կարմրում ու ջղաձգվում: Երաժշտության ավարտվելուն պես անեացավ դահլիճից:

    Երբ գիտակցեց, որ իրականում սահմանը չի հատել, ու դա ընդամենը երազ էր, նոր վեր կացավ անկողնուց, բայց երազի ազդեցությունը մնաց ամբողջ կյանքում:

    Երազի մասին ոչ մեկը չիմացավ, ինչպես եւ չէին իմացել առաջին պլատոնական սիրո, առաջին հիասթափության մասին: Հեռախոսի համարը փոխեց, որոշեց որ էլ չի հանդպելու չարաբաստիկ օրվա ծանոթների հետ:

    Մի քանի անգամ էլ վախենալով հիշեց երազի մասին, բայց արդեն դարձավ սովորական: Առավոտյան արթնանում էր, չէր շտապում լքել անկողինը: Փակում էր աչքերը ու նորից պատկերացնում նույն երազը: Թվում էր՝ թեւերը ընդարձակվում են, նմանվում են մեծ, անճանաչելի ու գոյություն չունեցող թռչունի թեւերի: Երազն էլ էր ընդարձակվում, սյուժեն տարբեր զարգացումներ էր ապրում: Աղջիկը հիշում էր իր դիտած բոլոր ֆիլմերը եւ կյանք էր տալիս ֆիլմային տեսարաններին իր երազում: Զուգընկերը ուներ արտաքին եւ դիմագծեր, բայց դրանք հստակ չէին, քանի որ տղայի դեմքը չէր էլ տեսել, հիշում էր միայն նրա կոշիկները, քանի որ գլուխը գետնից չէր բարձրացրել ամբողջ պարի ընթացքում:

    Աղջիկը երջանիկ էր միայն առավոտյան մի քանի րոպեների ընթացքում, երբ ապրում էր իր երեւակայության մեջ: Օրվա մնացած հատվածում՝ աշխատանքի վայրում, դրսում զբոսնելիս, ընկերների հետ ժամանակ անցկացնելիս մարմնի մեջ օր-օրի մեծանում էր անտեսանելի մի ցավ, որը վերագրում էր հոգուն, մինչեւ մարմնի հետ տարօրինակ բաներ չսկսեցին կատարվել. հաճախակի հիվանդանալ, օրգանները հերթով զգացնել էին տալիս իրենց մասին աննկարագրելի ցավերով: Մի օր ցավերն այնքան ուժող էին կանացի օրգանների շրջանում, որ չդիմացավ ու սկսեց բղավելով արտասվել աշխատանքի վայրում: Տարան հիվանդանոց:

    Բժիշկը երբ տեսավ, որ 35ամյա աղջնակը կույս է, բղավեց զայրացած:

    - Հիմա, որ երկաթե այս սուր գործիքով պատռեմ դա ոչ բնական ճանապարհով, դուրդ կգա՞...

    Այդպես աղջիկը «հատեց սահմանը», եւ պարզվեց որ կանացի օրգաններում քաղցկեղ ունի:

    Սկսեց պայքարի շրջանը: Կամքի ուժ միշտ ուներ, եթե մի բան հաստատապես էր որոշել: Որոշեց, որ չի պարտվելու ու պայքարելու է մինչեւ վերջ, որոշեց, որ ուզում է բուժվել ու ապրել: Մտածեց, որ արդար չի լինի գտնել կողակցի, երբ գիտի սեփական հիվանդության մասին: Դրա համար որոշեց բուժվել ու հետո նոր վայելել կյանքը:

    Ստացվում էր, օր-օրի դառնում էր ավելի գեղեցիկ, ավելի կանացի, լավատեսությամբ էր տրամադրվել: Էլ չէր սարսափում տղամարդկանց հայացքներից, էլ չէր փախնում մարդկանցից, պարում էր երբեմն տղաների հետ ու 3 րոպե անջատում էր միտքը եւ մտածում ոչնչի մասին:

    Թիկ-թակ, թիկ-թակ... ժամանակն առաջ էր գնում... մեկ ամիս, երկու ամիս, երեք ամիս... Աղոթում էր ու չէր դադարում տեսնել իր սիրելի երազը մինչեւ այն կդառնար իրականություն:

    5 ամիս հետ բժիշկները նրան ասացին, որ բուժվել է, բայց հարազատներին կողքի սենյակում տրվեց մի թուղթ, որի վրա գրված էր՝ «հիվանդին ցույց չտալ...»

    Այդ օրը աղջիկը որոշել էր, որ երազը վերջին անգամ է տեսնելու, այդպես էլ եղավ... դրսում անձրեւ էր գալիս, երբ աչքերը փակեց ու ընկղմվեց երազի մեջ: Հաջորդ օրը չարթնացավ, բայց դեմքին դրոշմված ժպիտը հուշում էր, որ հավերժացավ այդ երազի մեջ:

    Հ.Գ. Կներեք տխրեցնելու համար...պարը թելադրեց գրել մի պատմություն, որը ցավոք սրտի իրականություն է:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  3. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (17.03.2013), CactuSoul (21.03.2013), ivy (17.03.2013), Moonwalker (18.03.2013), Ripsim (19.03.2013), Sambitbaba (17.03.2013), ԱնԱիդա (17.03.2013), Արևանուռ (20.03.2013), Մարկիզ (20.03.2013), Նաիրուհի (17.03.2013)

  4. #3
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 2.
    Ներսում


    -Չէ...

    Միակ բառը, որ դուրս եկավ Էլիզայի շուրթերից:

    Տեսնելով դռան մոտ կանգնած կնոջը՝ Մաքսը քարացավ: Լեզուն պապանձվեց, դեմքին գրվեցին աշխարհի բոլոր վառվող ու մարած բառերը: Կնոջ մտերիմ ընկերուհին սկսեց խուճապահար հագնվել...

    Էլիզան փակվեց տանը: Ինքն իրեն հեռացրեց կյանքից: Մեղադրեց ու մոլորվեց: Փնտրեց ու չհասկացավ: Բոլորին ջնջեց, վերացրեց...

    Մտքում խոստացավ չատել: Ու մոռացավ իր խոստումը: Օր օրի, կամաց սպանեց Մաքսին՝ իր մի մասնիկն էլ հետը թաղելով:

    «Պիտի առաջ շարժվել, ինչ էլ լինի»:

    Նորից սկսել վստահել մարդկանց, ընկերներ ունենալ, հանդիպել տղամարդկանց հետ: Նոր ընտանիք, գուցե երեխաներ...

    Բայց Մաքսը չէր թողնում: Դո՞ւրս էր եկել: Իրականում մի ոտքով մնացել էր ներսում:

    - Ի՞նչ ես ուզում ինձնից:

    - Ուզում էի իմանալ ամեն ինչ կարգի՞ն է քեզ մոտ...

    - Ամեն ինչ հոյակապ է, Մաքս, մի՛ զանգիր:

    Էլիզան ուզում էր ազատվել: Վերջնականապես, լրիվ:

    Մաքսի հին շորերը հանեց նկուղից: Ի՞նչ անել, թափե՞լ, նվիրե՞լ: Չէր ուզում ավելորդ անգամ դիպչել դրանց: Բայց վերցրեց ու հագավ: Տհաճություն զգաց. ոչ մի հարազատ բան չէր մնացել... Հանեց նորից, հետո նաև իր շորերը, որովհետև դրանցից արդեն տղամարդու հոտ էր գալիս... Օտար, խեղդող...

    Բացեց հին ալբոմը, մեջն իրենց պարապունքների նկարներն էին: Իրար հետ ծանոթանալու պատճառ դարձած պարի դասերը... Գտավ դասերի ժամանակ միմյանց գրած սիրային նամակները: Պատռել, վերացնել:

    Հեռախոսը նորից զնգաց:

    - Պիտի հանդիպենք,- ասաց Մաքսը:

    Էլիզան աղմուկով դրեց խոսափողը:

    «Արի... Կվեցնես հետևիցդ թողած աղբն ու վերջնականապես կկորչես»:

    Տունը մաքրեց, կարգի բերեց: Իր սիրած ուտելիքը պատրաստեց: Մեջը լցրեց աչքերից թափվող կայծակը. թող մի քիչ կծու լիներ:

    Հագավ իր ամենալավ զգեստը, մազերը հարդարեց: Մոտեցավ հայելուն: Հոգնած էր... Քամված: Փորձեց դեմքի արտահայտությունը փոխել: Ոչ մի դեպքում խղճուկ չերևալ: Ամեն ինչ կարգին էր: Ինքն ուժեղ էր:

    Գլխում զրնգաց մոր խորհուրդը.

    - Գուցե ներես...

    - Իսկ ի՞նձ ոնց ներեմ դրանից հետո:

    Դրսում ամպրոպ էր, անձրև: Մատով փորձեց ընթրիքը: Ըհն, համով էր:

    Նայեց ժամացույցին: Ուր որ է գալու էր:

    - Բարև,- ասաց շեմին կանգնած տղամարդը,- ինչո՞ւ ես կանչել:

    ...

    - Չէ...

    Միակ բառը, որ դուրս եկավ Էլիզայի շուրթերից:

    Տեսարաններ չեղան, Մաքսը հանգիստ հեռացավ կնոջ մտերիմ ընկերուհու հետ:

    - Ներիր, չէի ուզում ցավ պատճառել... Մենք սիրում ենք իրար...

    Էլիզան փակվեց իր մեջ: Ինքն իրեն հեռացրեց կյանքից: Մեղադրեց ու մոլորվեց: Փնտրեց ու չհասկացավ: Բոլորին ջնջեց, վերացրեց, բայց Մաքսին չկարողացավ...

    Մտքում խոստացավ չսիրել: Ու մոռացավ իր խոստումը: Օր օրի, կամաց սպանեց ինքն իրեն՝ ներսում միայն Մաքսին կենդանի պահելով:

    Գլխում զրնգաց մոր խորհուրդը.

    - Պիտի առաջ շարժվես, ինչ էլ լինի:

    - Նոր ընտանի՞ք, երեխանե՞ր: Չե՜մ ուզում...

    Զանգեց Մաքսին:

    - Ինչո՞ւ ես զանգել, Էլիզա:

    - Ուզում էի իմանաս, որ ինձ մոտ ամեն ինչ կարգին է:

    - Խնդրում եմ մի զանգիր... Մի արա... Ներիր ինձ...

    «Ո՞նց ներեմ»:

    «Ո՞նց ապրեմ»:

    Նկուղից հանեց Մաքսի հին շորերը, հագավ ու կուչ եկավ: Գրկեց ինքն իրեն, սեր արեց... Հանեց իրենց հին ալբոմը, պարի դասերին գրած նամակները: Նայեց, կարդաց: Պատկերն ու բառերը լցվեցին աչքերի մեջ, կուրացրեցին:

    Ձեռքը նորից տարավ հեռախոսին:

    - Պիտի հանդիպենք:

    Տունը մաքրեց, կարգի բերեց: Մաքսի սիրած ուտելիքը սարքեց՝ մեջն աչքերից թափվող սեր խառնելով: Թող մի քիչ էլ քաղցր լիներ...

    Հագավ իր ամենալավ զգեստը, մազերը հարդարեց: Հայացքը գցեց հայելու միջի խղճուկ դեմքին, ուզեց փոխվել: Սիրուն երևալ: Ուժեղ:

    Նայեց ժամացույցին:

    Դռան շեմին կանգնած էր Մաքսը: Դեմքին՝ հոսող անձրև, աչքերում՝ ամպրոպ ու կայծակ:

    - Ինչո՞ւ ես կանչել:

    Էլիզան ամբողջ մարմնով դողաց: Դեմքը գունատվեց, շուրթերը կամաց բացվեցին.

    - Կպարե՞ս ինձ հետ...
    Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 17.03.2013, 00:50: Պատճառ: Վրիպակի շտկում

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  5. Գրառմանը 12 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (17.03.2013), ivy (17.03.2013), Ripsim (19.03.2013), Sambitbaba (17.03.2013), StrangeLittleGirl (17.03.2013), Այբ (19.03.2013), ԱնԱիդա (18.03.2013), Դավիթ (20.03.2013), Մարկիզ (20.03.2013), Նաիրուհի (17.03.2013), Նիկեա (18.03.2013), Վոլտերա (18.03.2013)

  6. #4
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 3.
    Վախեր


    Ուղիղ տասը տարի: Այսօր արդեն տասը տարի է, ինչ դեպրեսիան ինձ հետ է, ես՝ նրա: Թերապիստը հույս է տալիս, ասում է՝ պարելը կփրկի, իսկ ես ամեն օր հազիվ եմ անկողնուցս դուրս գալիս, վախվորած նայում հայելու մեջ, ալարում գզգզված մազերս կարգի բերել, ալարում հագնվել, ալարում ապրել: Վեր եմ ընկնում բազմոցին ու սպասում:

    Թերապիստն էդպես էլ չիմացավ, որ ես ամերիկացի չեմ, ու նրա մեթոդներն ինձ վրա չեն ազդի: Չիմացավ նաև, թե ինչից դեպրեսիան սկսվեց: Չկարողացավ իր խաչաձև հարցումներով պատճառը դուրս բերել: Ախտորոշումը մեծ-մեծ տառերով գրեց, ուղարկեց դեղատուն, նստեցրեց հակադեպրեսանտների վրա, կանգեցրեց ասեղների վրա, զանազան նորագույն մեթոդներ փորձեց՝ զբաղեցնելով ինձ, պարացնելով ինձ, խաղացնելով ինձ, լացացնելով ինձ: Ոչինչ, ոչինչ չփրկեց: Որովհետև չիմացավ իմ պատմությունը:

    Միամիտ աղջիկ էի տասնութ տարեկան: Չունեի նախանձ ընկերուհիներ, որ հետ պահեին քեզնից՝ համոզելով, որ թողնելու ես ինձ, երեխան էլ փորիս մեջ: Չունեի վախեր, չունեի կասկածներ, չունեի խելք: Չունեի ոչինչ, քեզնից բացի: Ունեի քեզ, դրա համար չունեի ոչինչ կամ ունեի ամեն ինչ, որն ինձնից խլելու էր իմ բոլոր թռիչքները, արցունքները, սպասումներն ու դողերը: Ունեի հարուստ տատիկ, որի վրա աչք էիր դրել:

    Խխունջ էի իմ պատյանում կծկված: Ծանր էի ու լպրծուն: Գլուխս դուրս հանեցի, երբ ոտնաձայներ լսեցի: Ձգվեցի ու պտտվեցի: Տաք էր դրսում, սառնարյուն մարմինս էլ չէր փշաքաղվում: Ոտքերիդ ստվերն իջավ մարմնիս, ու պատյանս փշուր-փշուր եղավ: Ես մնացի սառը հողի վրա, մնացի մերկ, մնացի սառած: Գնացիր անձայն, գնացիր թաքուն, գնացիր ոչ նախանձ ընկերուհուս թևանցուկ արած:

    Հետո պիտի գիշեր-ցերեկ աշխատեի, ուրիշների տրուսիկները լվանայի, տակաշորերն արդուկեի, սպիտակեղենը քամեի, որ իմ աղջիկն ուտելու բան ունենար: Պիտի խմեի, դատարկ օրորոցը պատով տայի, որ հայտնաբերեի՝ մեջը ոչ ոք չկա: Ու չէր էլ եղել: Չունեի նախանձ ընկերուհիներ, որ ինձ ասեին՝ դու գնացիր, բայց երեխա չթողեցիր փորիս մեջ: Պիտի գտնեիր ինձ փողոցում հարբած, պիտի հարցնեիր՝ ինչ է պատահել: Պիտի քո տուն տանեիր, ուշքի բերեիր, լողացնեիր, փայփայեիր, շոյեիր: Ու պիտի դուրս շպրտեիր, երբ նկատեիր, որ արդեն կանգնում եմ:

    Մեծացա մի օր, դարձա պինդ ու անսասան: Դարձա սառնասիրտ, դարձա եսասեր: Եկար, դիմացս կանգնեցիր: Չուզեցի դեմքդ տեսնել: Համառեցիր: Խոսեցիր օտար լեզվով, իսկ ես չհասկացա, բայց պատասխանեցի քեզ: Հոգնած գլուխս ուսիդ դրեցի, քնեցի երկար, մինչև շշնջոցիցդ արթնացա: Չուզեցի դեմքդ նորից տեսնել, այս անգամ ես գնացի: Գնացի, որ դու առաջինը չգնաս: Գնացի ու երբեք քեզ չտեսա:

    Եկար ծնկաչոք, որպես աշակերտ: Ուսուցչի ծանր փայտիկը կոտրեցի վրադ: Գոռացի վրադ, հայհոյեցի, կավիճ կերցրեցի, տրորեցի, թքեցի վրադ: Իսկ դու միայն ոտքերս լիզեցիր ու մնացիր այնքան, մինչև քեզ մաս-մաս արեցի ու կամրջից ներքև շպրտեցի, որ գետը տանի, ու էլ երբեք չգաս:

    Աղջիկ էի խոտերի մեջ պառկած: Եկար անաղմուկ, եկար քնքնշանքով, եկար շոյանքով, դանդաղ մոտեցար: Աչքերս լիքն էին, կոկորդումս՝ գնդիկ, մարմինս ցնցվում, ջղաձգվում էր: Ձեռքդ ուսիս դրեցիր, խաղաղեցրիր ինձ: Ոչ մի տեղ չգնացիր: Կերպարանափոխվեցիր, դարձար նախանձ ընկերուհի, բայց քեզ ինձ հասկացող հռչակեցիր, հեռու պահեցիր բոլոր տեսակի թերապիստներից, հակադեպրեսանտներից, հոգեվերլուծությունից ու հոգեախտաբանությունից՝ կամաց-կամաց ջրելով, ծաղկեցնելով, փարթամացնելով իմ ներսում ծնունդ առնող կյանքը, որը շուտով անուն պիտի ստանար. դեպրեսիա:

    Իսկ ես դեռ սպասում եմ քեզ ու ամեն շշուկից ցնցվում: Սպասում եմ ու երազում, որ չգաս, որ թողածդ դեպրեսիայից բացի ոչինչ չունենամ, որ վայելեմ տառապանքս, որ խուսափեմ որոշումներից, որ ալարեմ ոտքի կանգնել, որ չնկատեմ, թե ինչպես են գիշերները գալիս, որ պաշտեմ հոգնածությունս, որ նվիրվեմ դատարկությանս, որ մոռանամ խաղաղությունս:

    Այս երեկո թակոց լսեցի: Եկել էիր նորից ու դռան հետևում սպասում: Եկել էիր, չնայած հույսս կտրել էի: Եկել էիր, չնայած փախչում էի քեզնից, բայց թաքուն սպասում: Եկել էիր բացահայտ, եկել էիր առանց ձևականությունների, առանց ավելորդ խոսքերի, առանց խոստումների, առանց թաքնված մտքերի: Եկել էիր պարզ ու հասարակ, կանգնել իմ դիմաց:

    Բացեցի դուռը: Ներս արի, խնդրում եմ: Ներս արի, ընթրիքը պատրաստ է: Ներս արի, այստեղ տաք է: Ներս արի, որ դեպրեսիան գնա: Ներս արի, որ հանձնվեմ ու ասեմ՝ ես թույլ եմ: Մի կողմ թող երկմտանքդ, մի կողմ թող ամաչկոտությունդ, մի կողմ թող անվստահությունդ, մի կողմ թող լարվածությունդ, մի կողմ թող վախերդ. ես էլ եմ վախենում: Ներս արի, որ դուռը մեր հետևից փակենք ու այլևս չհետաքրքրվենք, թե ինչ կա դրա մյուս կողմում:

    Սիրիր ինձ, որովհետև սպասում էի: Սիրիր ինձ, որովհետև հոգնել եմ, որովհետև հայտնվեցիր ճիշտ այնպես, ինչպես երազում էի, անցար բոլոր քննությունները առանց վայրկյան անգամ սայթաքելու, եկար որպես կատարելություն, որպես նախորդների հակադրություն ու լրացում: Սիրիր ինձ, որովհետև անհամեմատելի ես, որովհետև դու հենց ճիշտն ես, հենց այն մեկը, որին մարմինս ընտրել է, հույզերս ընտրել են, ուղեղս ընտրել է: Սիրիր ինձ, որովհետև ինձ կորցնում եմ ու գտնում քո մեջ: Սիրիր ինձ, որովհետև քեզ համար եմ պարում, քեզ համար եմ ծռվում ու քեզ համար եմ կծկվում: Սիրիր ինձ, որովհետև աշխարհի անկյունները միասին պիտի ոտքի տակ տանք, միասին պիտի տուն կառուցենք մեր պատկերով ու նմանությամբ երեխաների համար: Սիրիր ինձ, որովհետև հավաքում եմ վերջին ուժերս, որ քեզ սիրեմ:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  7. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (17.03.2013), CactuSoul (21.03.2013), ivy (17.03.2013), Ripsim (19.03.2013), Sambitbaba (17.03.2013), StrangeLittleGirl (17.03.2013), Այբ (19.03.2013), ԱնԱիդա (18.03.2013), Դավիթ (17.03.2013), Մարկիզ (20.03.2013), Նաիրուհի (17.03.2013), Նիկեա (18.03.2013), Վոլտերա (18.03.2013)

  8. #5
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 4.
    Վերապրում


    Կապույտ շուշանների լճակից հարավ, արծաթե ծառերով ծածկված բլուրների մեջ փոքրիկ, զմրուխտ տնակներում էին ապրում թիթեռ-մարդուկները: Նրանց կոչում էին նաև պարող մարդուկներ, քանի որ պարում էին նրանք, պարում օրնիբուն, աշխատելիս, հանգստանալիս, խաղալիս ու անգամ ուտելիս ճոճվում էին թիթեռ-մարդուկները կախարդական մեղեդու հնչյունների ներքո: Ու ոչ ոք նրանցից չգիտեր, որ բլուրներում հնչող քնքուշ մեղեդին քամին բերում է արծաթ ծառերից: Փչակներում ապրող փերիները նվագում էին մարդուկների համար ու կախարդական հնչյունները երազանքի ուժով նրանց թևեր էին տալիս:

    Ամեն ինչ կատարվեց գիշերը: Մարդուկները խաղաղ քնած ճոճվում էին մեղեդու հնչյուններին ներդաշնակ, երբ մի անծանոթ ձայն խառնվեց փերիների երգին, մի մռայլ ստվեր սահեց զմրուխտ տնակների տանքիներին ու մի ճիչ այդպես էլ չհնչեց խավարի քողի տակ: Առավոտյան արթնացավ թիթեռ-մարդուկն իր տանից հեռու, վանդակում, միայնակ: Քնաթաթախ նա սկսեց պարել, բայց զգաց, որ մեղեդին արդեն չի հնչում: Ավելի սարսափելի էր, որ առանց փերիների մեղեդու նա չուներ արդեն թևեր: Թիթեռ-մարդուկը սովորական պարող թզուկ էր դարձել:Սկզբում նա ոչինչ չհասկացավ, ապարդյուն փորձեց ճաղերից այն կողմ տեսնել ազատությունը: Չկար:

    Ծանր քայլերի ձայնը վերջապես բերեց բանտված լինելու ծանր գիտակցումը:

    Ամենասարսափելին նրա համար առանց մեղեդի պարելն էր: Շուրջը միշտ էլ հնչում էր երաժշտությունը, բայց դա փերիների մեղեդին չէր: Նա պարում էր, բայց ավելի ու ավելի էր կորցնում իրեն, մարմինն առանց թևերի ծանրանում էր, քայլերը դժվարանում էին, առօրյա հոգսերը նրան գամում էին գետին: Նա հաշվում էր արդեն անգամ վայրկյանները, նա ապրում էր ինքն իր հետ անհաշտ: Նա դեռ չէր հրաժարվել թռիչքից:

    - Ո՜ւր են թևերդ, Աստղ, - շշնջում էին մարդուկի մտքերը:

    - Չկա՜ թռիչք, - ինքն իրեն պատասխանում էր միտքը:

    - Կմեռնեմ առանց թռիչք, - աղաղակում էր խելագարությունը:

    Հոգնել էր Աստղը իր մոռացության մատնված, կիսասոված կիասկուշտ, կիաքուն, կեսարթուն, կիսատ գոյից: Աստղին մնում էր միայն պարելն ու պարում էր նա վարագույրի հետևից իր ճկուն նազանքով թաքուն հետևով հիացական հայացքի ներքո:

    Հետզհետե կենցաղը խեղդում էր պարը, թևերը մոռացվում էին, վհատության անկումները հաջորդում մեկը մյուսին:

    Անծանոթ, անտեսանելի ուրվականը նրան նվերներով ցանկանում էր կենսախնդություն հաղորդել, բայց նա զգում էր միայն տառապալի արհամարհանք:

    - Ատո՜ւմ եմ վանդակները…



    - Ո՞ւր են իմ թևերը…

    Պատմում են, որ երբ թիթեռ-մարդուկներից մեկը մեռնում է օտար աշխարհում, նա նապայման վերածնվում է իր երկրում, պատմում են, որ նրանք ի զորու են իրենք իրենց պատգամ հղել նոր կյանքում: Պատմում են, որ օտար ափերում դժբախտության մեջ մեռնելով, նրանք ապրում ու մեռնում են հարազատ եզերքում՝ երջանիկ: Պատմում են, նաև, որ դա արծաթե ծառերի փերիների նվերն է բոլոր նրանց, ովքեր երբեք չեն համակերպվում երազանքի թևերը կորցնելու մտքի հետ:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  9. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (17.03.2013), Sambitbaba (17.03.2013), Smokie (17.03.2013), StrangeLittleGirl (17.03.2013), Այբ (19.03.2013), Մարկիզ (20.03.2013), Նիկեա (18.03.2013), Վոլտերա (18.03.2013)

  10. #6
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 5.
    Ցպահանջ

    Ժամը վեցն էր կամ մի քիչ պակաս:

    Բոլոր աշխատողներն արդեն գնացել էին, մնացել էր միայն Արսենը: Փոստատանը քար լռություն էր՝ չհաշված վատ ձայնամեկուսացումով պատուհաններից ներթափանցող ամառային երեկոյի ձայները:

    Արսենը տեղավորեց Ցպահանջ նամակների վերջին կույտը համապատասխան խորը ու նեղլիկ դարակներով: Հայացքն անկախ իրենից թեքվեց դեպի ձախ կողմից երկրորդ դարակը, որի մեջ մանուշակագույն ծրար էր դրված:

    Արդեն երեք ամիս էր՝ այդ ծրարն այդտեղ էր: Ոչ ոք չէր գալիս հետևից:

    Ծրարի վրա բացի անուն-ազգանունից ու ցպահանջի նշումից մի բառ կար գրված: Աջ անկյունում, թեքությամբ գրված էր՝ ՔԵԶ:

    Արսենն արդեն որքան ժամանակ է այրվում էր նամակը բացելու և կարդալու ցանկությամբ: Գիտեր՝ սխալ է իր ուզածը: Եթե դրան գումարեինք, որ ինքը փոստի աշխատող էր, և իր ուղիղ պարտականությունն էր պահպանել մարդկանց նամակների գաղտնիությունն ու հասցնել դրանք հասցեատերերին՝ իր այդ ցանկությունը պարզապես վերջին սրիկայություն էր: Բայց այդ “ՔԵԶ”-ը ձգում էր, անկառավարելի էր ձգում...

    Արսենը վճռական թափ տվեց գլուխն ու արագ քայլերով հեռացավ դարակների մոտից՝ կիսաձայն ինքն իրեն վատ բառեր ասելով:

    Երբ ձեռքն արդեն դռան բռնակի վրա էր, ինքն էլ չհասկացավ ինչ եղավ, ինչ մտավ մեջը: Ասես պարտվեց ինքն իր դեմ տարած երկարատև պայքարի մեջ:

    Փականը պտտեցրեց հակառակ կողմ, դուռը ներսից կողպեց, մոտեցավ Ցպահանջի դարակներին ու վերցրեց մանուշակագույն ծրարը:

    Հենց գաս՝ ժպտամ: Հենց գաս՝ դատարկությանս ամեն մի միլիմետրը կլցվի: Քո աչքերով, քո մատներով, քայլերիդ ձայնով:

    Ես դեռ գեղեցիկ եմ: Դու արդեն չես հիշում երևի, բայց ես գեղեցիկ եմ: Դու ես ասել... Հավատացել եմ: Չէիր խաբի, չէ՞...

    Պատի վրա ապրող ստվերս մենակությունս կոտրում է: Երկուս եմ դառնում, շատանում եմ: Բայց չեմ կարող երկար մնալ պատի մոտ: Շուռ է գալիս վրաս: Դանդաղ ու անընդհատ, ոսկոր առ ոսկոր ինձ փշրելով` շուռ է գալիս վրաս:

    Հեռու եմ մնում պատից: Սովորել եմ ստվերս ոչ թե տեսնել, այլ պատկերացնել: Ինձնից բարձրահասակ է մի քիչ: Մեկ-մեկ զրուցում ենք, երբ չափից ավելի եմ արևը կարոտում: Ջերմանում եմ: Ստվերս քո ձայնով է հետս խոսում, քո բառերով, քո բարի ժպիտով ձեռք է առնում, հոգուս հետ խաղում, ջղայնացնում, մազերս շոյում...

    Հետո օրերով կորում է: Մնում եմ մենակ, բայց չեմ տխրում: Մաքրություն եմ անում, մտքերս եմ մաքրում: Կզարմանաս, թե որքան կեղտոտ են երբեմն մտքերս: Ես էլ եմ զարմանում...


    Արսենն անսպասելի ու անհասկանալի աղմուկից գլուխը բարձրացրեց, փորձեց աղբյուրը գտնել: Դիմացի պատին ամրացրած փոքրիկ հեռուստացույցն ինքն իրեն միացել էր: Էկրանին սևուսպիտակ խշշոց էր:

    Արսենը վեր կացավ սեղանի մոտից, մոտեցավ, հոսանքից անջատեց հեռուստացույցի լարն ու սկսեց նյարդային հետուառաջ քայլել: Անիծեց ինքն իրեն, որ թողել է ծխելը: Համ ուզում էր շարունակությունը կարդալ՝ նամակը ձգում էր մագնիսի պես, համ էլ տարօրինակ վախ էր մեջը մտել: Հեռուստացույցի էկրանն այժմ սև էր ու անհաղորդ, բայց քիչ առաջվա խշշոցն ուղեղում էր: Նորից նստեց սեղանի մոտ:

    Հենց գաս, ամեն ինչ կփոխվի: Պատերիս մեջ դուռ կհայտնվի: Դու կգտնես. ես չեմ կարողանում: Շատ եմ փնտրել, բայց չեմ գտնում: Մատներս քրքրվելու աստիճան շոշափել են չորս կողմս, չկա դուռ: Դու կգաս, կնկարես: Բոլոր պատերս դռներ կդարձնես:

    Բայց գիտե՞ս ինչ... Որ գաս ինձ ախր էլ դուռ պետք չի լինի: Իմաստը կկորի:

    Վախենում եմ... Մեկ-մեկ ինձ թվում է հենց շուռ գամ՝ հետևս կանգնած ես լինելու: Երբեմն այդ զգացումն այնքան է մեջս մտնում, բերնեբերան ինձ լցնում, որ սարսափում եմ շրջվել: Քարացած կանգնում եմ՝ շունչս պահած, թե երբ ես ձեռքդ դնելու ուսիս:

    Արսենը ցնցվեց ու կտրուկ շուռ եկավ աթոռի վրա՝ հազիվ պահելով հավասարակշռությունը, որ աթոռի հետ միասին չտապալվի գետնին: Ձեռքի հպում էր զգացել ուսին: Հիմա էլ էր զգում... Փորձեց մի հայացքով արագ ընդգրկել ողջ սենյակը՝ համոզվելու համար, որ մենակ է այդտեղ: Մարդ չկար, իհարկե: Չուզեց նորից նստել աթոռին ու մեջքը դեմ տալ անհայտությանը: Նամակը վերցրեց ձեռքը, մոտեցավ պատուհանագոգին և հենվեց՝ ապահովելով իրեն հնարավորինս լայն տեսադաշտ:

    Ես քեզ գտնելու եմ, եթե մինչ այդ չկորցնեմ: Գրկելու եմ ամուր ու պահեմ մոտս: Մատներս միահյուսելու եմ մատներիդ ու դարձնելու եմ աշխարհի ամենաամուր ու բարի բռունցքը: Ու ոչ ոք չի կարողանա այն քանդել: Թույլ չեմ տա: Էլ թույլ չեմ տա... Երկրորդ անգամ չեմ կարող քեզ հեռանալիս տեսնել... չեմ ապրի:

    Անցյալ գիշեր երազումս եկել էիր: Հայտնվեցիր՝ չգիտեմ որտեղից: Դանդաղ մոտեցար, մազերիս մեջ սպիտակ վարդ դրեցիր, քիթս համբուրեցիր ու կորար: Քայլեցիր դեպի պատն ու անհետացար դրա մեջ: Երբ արթնացա, վարդի հոտից շունչս կտրվում էր: Ամեն տեղից էր գալիս: Օդից, մաշկիցս, մազերիցս...

    Արի ինձ մոտ...

    Արի...


    Արսենն զգաց, որ վերջին տողերը կարդալիս ակամա շունչը պահել է: Տարիներով լողի էր գնացել, սովոր էր երկար ժամանակ շունչը պահած մնալ: Բայց հո չէ՞ր դադարելու շնչել: Պետք է ախր...կենդանի մնալու համար: Ինքն իրեն ծաղրելով քմծիծաղ տվեց և խորը ներս քաշեց սենյակ լցված ծաղկային բույրով հագեցած օդը: Գրեթե չզարմացավ: Միայն զգաց, որ ներսում տարածվող անմեկնելի վախը սկսում է արյունը սառեցնել երակներում: Ու այդ սառնությունն այրելով մոտենում է սրտին: Դանդաղ սողքով…

    Սեղանին վերջին նամակդ է դրված: Միակ նամակդ: Անգիր գիտեմ յուրաքանչյուր տառը, բայց ամեն օր կարդում եմ: Չէ, չեմ կարդում... խմում եմ բառերդ ու հարբում: Կաթիլ առ կաթիլ տարածվում ես ներսումս, հասնում մինչև մատներիս ծայրերը: Ճախրում եմ: Թևերս բացած ճախրում եմ: Մինչև առաստաղ կարող եմ հասնել: Ճախրեցնում ես, ու չեմ վախենում ընկնել: Բառերդ փափուկ կտոր են դառնում, փռվում գետնին ու փրկում են ինձ ընկնելու դեպքում ջարդուփշուր լինելուց:

    Անէանում եմ: Առանց քեզ մասնիկ առ մասնիկ անէանում եմ: Մեկ-մեկ ինձ թվում է՝ էլ չկամ: Այսինքն կամ այնքան, որ կարողանամ կերպարդ կատարելության հասցնել: Ուրիշ ոչնչի չեմ ձգում:

    Երբ գաս, կհավաքե՞ս մնացած բեկորներս: Կկարողանա՞ս կպցնել իրար ճիշտ տեղերում, կենդանացնել, շունչ տալ...

    Հնարավոր է նաև, որ ստիպված լինես ինձ պատից քերել: Երբեմն մեջքս պատին եմ կպցնում, որ ամեն ինչ շուրջս տեսնեմ, հետ նայելու կարիք չլինի, ու այդ ժամանակ պոկվելն այլևս անհնարին է թվում: Ու մի օր չեմ կարողանալու:

    Արսենը մեծ դժվարությամբ ստիպեց իրեն մնալ տեղում: Ողջ էությունն ականջի տակ գոռում էր՝ փորձի՛ր, տես կարո՞ղ ես քայլ անել առաջ: Թե՞ կպել-մնացել ես պատուհանագոգին...

    Պահի տակ վրա տված ատելությամբ նայեց նամակին, ճմրթեց թմրած մատների մեջ ու նետեց դեպի աղբի զամբյուղը՝ փորձելով մեջը գցել: Կողքն ընկավ, ինչպես միշտ նման դեպքերում:

    Շուռ եկավ դեմքով դեպի պատուհանը: Սկսել էր մթնել: Ամպերը կրակագույն էին, ասես հրդեհ էր երկնքում: Սիրում էր մայրամուտի այդ պահը:

    Հետ շրջվեց դեպի սենյակը՝ արդեն իմանալով, թե ինչ է անելու: Իմանալով, որ չի կարող այլ կերպ:

    Մոտեցավ աղբամանին, վերցրեց ճմրթած թուղթը, բացեց, հարթեցրեց ափի վրա և սկսեց բարակ շերտերով պատռտել: Թղթի երկարուկ կտորները օդի մեջ պար գալով հերթով ընկնում էին գետնին: Քիչ անց փոքրիկ կույտ էր գոյացել, անկանոն լցված իրար վրա:

    Հետո նա վառեց գրասեղանի վրայի կանաչավուն լուսամփոփը, նստեց, թուղթ ու գրիչ վերցրեց:

    Նամակդ ոչնչացրի: Ներիր: Եթե մնար, այնքան էի կարդալու՝ խելագարվեի:

    Քո երաժշտությունը կանչում է ինձ:
    Ընդհատ ու տաք շունչդ դեմքիս վրա եմ զգում:
    Ցավիդ հաճույքն եմ զգում ուղեղումս:

    Կգտնեմ քեզ:
    Կգամ քեզ մոտ:
    Կգամ...


    Քիչ անց Արսենն ավարտեց նամակը, ծալեց, դրեց մանուշակագույն ծրարի մեջ, որի վրա թեքությամբ գրված էր “ՔԵԶ” ու դրեց Ցպահանջի դարակում, որտեղից որ վերցրել էր:

    Փոստատան դուռը կողպելուց առաջ նա ժպտաց սենյակի կիսամութին.

    - Մինչ վաղը:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  11. Գրառմանը 14 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (17.03.2013), CactuSoul (21.03.2013), Ingrid (20.03.2013), ivy (17.03.2013), Sambitbaba (17.03.2013), StrangeLittleGirl (17.03.2013), Այբ (19.03.2013), ԱնԱիդա (18.03.2013), Արէա (17.03.2013), Արևանուռ (20.03.2013), Մարկիզ (20.03.2013), Նաիրուհի (17.03.2013), Նիկեա (18.03.2013), Վոլտերա (18.03.2013)

  12. #7
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 6.
    Ժպտացող տանիքներ

    Սոֆին հայացքը հառեց կտուրին. Թոմն իր տեղում էր: Նա սովորականի նման ամպերից պատկերներ էր սարքում, որ երկնքին նայողներն ուրախանային՝ այնտեղ ծանոթ ու անծանոթ կերպարանքներ գտնելով:

    Նկատելով ներքևից իրեն հետևող հարազատ դեմքը՝ Թոմը գործից կտրվեց ու քաղցր ժպտաց, ապա բարձրացրեց կլոր գլխարկն՝ ի նշան ողջույնի:

    Մոտակայքում պտտվող քամին օգտվեց առիթից, որ Թոմը մի պահ շեղվել էր, ու սկսեց մաքրել երկնքում շարած նկարները, հետո իջավ ցած, անցավ Սոֆիի երկար հյուսի միջով, մտավ բարակ փեշի տակ, բայց իրարով տարված երկուսի կողմից էլ բացարձակ անուշադրության մատնվելով՝ թողեց հեռացավ: Երբ երազկոտ աղջիկն իրեն էր նայում, Թոմն անկարող էր ուրիշ որևէ բան նկատել:

    - Երանի միասին ապրեինք... Այս դատարկ քաղաքում դու կլինեիր իմ ընկերը,- համարյա շշնջաց Սոֆին:

    Սակայն Թոմը լսեց: Եթե խոսել իմանար, անպայման կպատասխաներ: Իսկ հիմա միայն լուռ ժպտում էր՝ իր տաք աչքերը նրանից չհեռացնելով:

    Իր մասին միայն Սոֆին գիտեր: Եթե ուրիշներն էլ տանիքներին նայելիս մտածեին, որ այնտեղ Թոմ են տեսնելու, գուցե ինքը նրանց էլ երևար: Սակայն դա միայն Սոֆիի մտքով էր անցել:

    «Իմ լուսավոր աղջիկ...»:

    - Կապրե՞ս ինձ հետ...

    «Ես Կարլսոնը չեմ, փոքրիկս»,- ասում էին ժպտացող աչքերը:

    - Հա, դու Թոմն ես:

    ...

    Սոֆին հետևից ամուր փակեց դուռը: Տանը սառը դատարկություն էր տիրում: Չորս պատ, մի գորշ սեղան:

    Փակ տարածքի մռայլությունն անմիջապես ճնշեց Թոմին, նա շփոթվեց անսպասելիությունից: Ուզեց մոտենալ Սոֆիին, բայց նրա դեմքի լարվածությունը հետ պահեց իրեն: Մոտիկից Սոֆին ուրիշ էր...

    - Գիտես Թոմ, մենք շատ նման ենք. ինձ էլ ոչ ոք չի նկատում:

    Գույներ չկային, օդը քարացած էր, քամու կարոտ: Թոմը դուրս ուզեց: Իր անհոգ կտուրները: Իր ազատությունը: Իր երկինքը:

    - Ինձ նայիր... Արտաքինս, շարժումներս, քայլվածքս. ես տարբերվում եմ բոլորից: Սա իմ քաղաքը չի, իմ տեղը չի... Ինձ այստեղ երբեք չեն ընդունի: Մարդիկ այստեղ բարձրաշխարհիկ են, ինքնավստահ: Բարձր կզակ ունեն, ամուր ոտքեր... Ամուր ոտքեր, հասկանո՞ւմ ես, Թոմ: Նայիր իմ ոտքերին: Չէ, մի նայիր...

    Նա փորձեց որսալ Սոֆիի թափառող հայացքը, գտնել դրսում իրենով հիացող կարմրահեր աղջկան: Բայց չտեսավ նրան... Հիմա Սոֆին այլ էր թվում՝ իր շուրջը ստեղծած գորշությանը սազական: Դառնացած ու մոլորված կին:

    Ձեռք տվեց պատերին, իրեն թվա՞ց, թե դրանք գնալով լայնանում էին, որ դատարկությանն ավելի շատ տեղ տային:

    - Ես լավն եմ, Թոմ, իսկապես: Ուղղակի ինձ ոչ ոք չի գնահատում... Առաջ փորձում էի օրս լցնել հետաքրքիր զբաղմունքներով, բայց հետո ամենը թողեցի: Հասկացա, որ դրանք անում եմ ուղղակի պլյուսի համար. ինչի՞ս է պետք այդ ամենը, եթե ոչ ոքի հետ չեմ կարող դա կիսել:

    Սոֆին արագ շարժումով գրպանից փոքր հայելի հանեց, նայեց մեջը, դողացող ձեռքը տարավ դեմքին:

    - Դեռ ջահել եմ, սիրուն: Բայց ինչ-որ բան չի ստացվում, այստեղ մարդիկ ինձ մոտ չեն թողնում... Ես փնտրում եմ, անընդհատ որոնում, ուշադիր նայում շուրջս, որ գտնեմ գոնե մեկին, ով մտերիմ կդառնար ինձ: Բայց ոչ ոք չկա... Հասկանում ե՞ս... Ոչ ոք: Իսկ դո՞ւ, Թոմ... Դու կուզենայի՞ր լինել այդ մեկը:

    Թոմը մի անկյունից մյուսն էր անցնում ու զգում, թե ինչպես են քայլերը ծանրանում: Հանկարծ վախով նկատեց, որ իր հագուստն ու կոշիկները փոխվել են: Դարձել խիստ ու մռայլ: Նա հայացքը գցեց Սոֆիին ու իր նախկին շորերը նրա հագին տեսավ:

    «Հանիր, խնդրում եմ...»:

    Սոֆին հանում էր ու հագնում, հետո նորից հագնում ու հանում: Թոմը հեռացավ սենյակի խորքը, կծկվեց...

    - Ինձ ոչ ոք չի զանգում, անգամ նամակ չեն գրում: Իմ փոստարկղում միայն դատարկ թղթեր են լցված, ահա, նայիր... Ես հասկացա, ինչ-որ մեկն ուղղակի փչացրել է իմ հեռախոսը և կատակներ է անում դատարկ թղթերով... Հա, Թոմ: Հաստատ այդպես է, որ կա: Ես հենց հիմա կգնամ ոստիկանություն ու կհայտնեմ դրա մասին: Ժամը քանի՞սն է: Թոմ...

    Սոֆին նայեց շուրջը: Ոչ ոք չկար:

    - Թոմ...

    Դռան մի փեղկը բացեց: Ապա աղմուկով նորից փակեց:

    - Թո՜մ...

    Խուճապն աճում էր:

    Սենյակն ահռելի էր դարձել, սեղանը՝ ծռվել:

    - Դու գոյություն չունես, Թոմ, դու ուղղակի չկաս, այլապես կմնայիր այստեղ՝ ինձ հետ: Քեզ ես եմ հորինել, դու չկաս...

    Արցունքները զսպելով՝ նա գրկեց դատարկությունը: Փարվեց նրան ու պար բռնեց հետը: Հաջորդ պահին նրա գրկում Թոմն էր՝ իրական, շոշափելի: Նա դեռ նույն Թոմն էր՝ իր բարի դեմքով ու կլոր թասակով: Տանիքին ապրող, ամպերով նկարող:

    «Ես կամ»,- ասում էին նրա աչքերն ու չէին ստում:

    Ձեռքերի մեջ սեղմելով անծանոթ մատները՝ Թոմը նայեց իր դիմաց քարացած գունատ դեմքին: Նա վերջին ճիգն արեց տեսնելու կտուրից երևացող լուսավոր Սոֆիին: Ու տխուր ժպտաց:

    «Մնաս բարով, փոքրիկս»:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  13. Գրառմանը 12 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (17.03.2013), Ingrid (20.03.2013), ivy (17.03.2013), Sambitbaba (19.03.2013), Smokie (19.03.2013), StrangeLittleGirl (17.03.2013), Այբ (17.03.2013), ԱնԱիդա (18.03.2013), Դավիթ (17.03.2013), Մարկիզ (20.03.2013), Շինարար (17.03.2013), Վոլտերա (18.03.2013)

  14. #8
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 7.
    Աննան միայն սիրել գիտեր...

    Ասում են սիրուց ատելություն՝ մեկ քայլ է:

    Աշխարհին կարող ես համոզել, միայն` ոչ Աննային: Նրա սիրտը միայն սիրում էր:

    Գիշերները կանգնում էր պատուհանի մոտ, մտքով անցնում հազարավոր կիլոմետրեր, համբուրում քնած ամուսնուն ու ետ գալիս:

    * * *

    Ամուսնությունից մեկ տարի անց Արմենը մեկնեց Մոսկվա: Ընկերներն այնտեղ էին, կանչել էին աշխատելու: Երկար չմտածեց. անգործ էր, ընտանիքը ծանր նյութական վիճակում:

    - Ան ջան, չմտածես, լավ կլինի, տեղավորվեմ՝ քեզ էլ կտանեմ, երեխան ենտեղ կծնվի,- խոստացավ մեկնելուց առաջ:

    - Շուտ-շուտ կզանգես,-իրենց ննջարանում խնդրում էր Աննան:

    - Կզանգեմ, չես հասցնի կարոտել, հենց հասնեմ տեղ՝ կզանգեմ- ժպտաց Արմենը, գրկեց, համբուրեց Աննային, միջանցքում էլ հրաժեշտ տվեց հորն ու մորը,վերցրեց ճամպրուկն ու դուրս եկավ:

    Օդանավակայան Աննան չգնաց, ընկերն իր ավտոմեքենայով տարավ, ճանապարհեց:

    Նրա գնալուց հետո տունը դատարկվեց:

    Երբեք չէր կարող պատկերացնել, որ իրենց տանը այդքան ազատ տարածություն կա ու այդքան՝ թթվածնի պակաս:

    * * *

    Երկար գիշեր էր:

    Աչքերը բաց պառկել էր, քնել չէր կարողանում, սպասում էր. եթե խոստացել է՝ անպայման կզանգի: Լուսադեմին ինչպես էր քնով անցել, չէր զգացել: Արթնացավ Արմենի մոր գոռգոռոցից.

    - Հարսա կոչվում, տղես ոտը տնից քաշեց, արխայնացելա, քնելա մինչև կեսօր, կարողա՞ սուրճն էլ անկողնում մատուցե՞մ:

    Աչքը ընկավ ժամացույցին՝ ինն անց քառասունհինգ րոպե էր:

    - Ե՞րբ հասցրեցի այսքան քնել-վախեցած արագ վեր կացավ անկողնուց, հագնվեց, հավաքեց մահճակալն ու դուրս եկավ ննջարանից:

    - Որ էդքան քնում ես, մեր տան գործերն ո՞վ ա անելու, աղջիկ ջան,հ՞ը,- Աննայի ճանապարհին էր կանգնել սկեսուրը:

    - Հիմա մտնեմ լվացվեմ, դուրս գամ՝ կանեմ, մա,-մեղավորի նման ցածր ձայնով պատասխանեց Աննան:

    Լոգարանից նոր էր դուրս եկել, հեռախոսը զանգեց: Վազելով հասավ հեռախոսին, վերցրեց լսափողը.

    - Ալլո...

    - Ան, բարև,-Արմենն էր:

    - Բարև, Արմեն, - ուզում էր ավելացնել ջան, բայց Արմենի մայրն արդեն կողքին կանգնած էր,- ո՞նց հասար:

    - Լավ կյանքս, էսօր հանգստանամ ճանապարհից, վաղվանից գնամ ծանոթանամ գործին:

    - Ի՞նչ ես հիսուն ժամ խոսում,-լսափողը Աննայի ձեռքից խլեց սկեսուրը, - բալես, ո՞նց տեղ հասար: Մենք լավ ենք, Աննան ի՞նչ, խանում-խաթուն քնել էր, նորա արթնացել... Լավ բալես, մեկել ե՞րբ կզանգես ... Լավ,հաջողություն, - Աննայի մեկնած ձեռքն օդում պահելով լսափողը տեղը դրեց իրենից միշտ դժգոհ սկեսուրը:

    Աննայի ականջներում դեռ լսվում էր Արմենի ձայնը, որը կարծես մի քիչ թլիկ հնչեց: Այդպես էր լինում երբ ամուսինը մի երկու բաժակ խմում էր ... ու հանկարծ ... հեռվից կանացի ձայներ էլ կային, մտաբերեց Աննան:

    Քանի Արմենը զանգում էր, Աննային չէր հաջողվում ազատ խոսել, մայրը խանգարում էր, ձեռքից լսափողը խլում էր, ինքն էր խոսում, ու անջատում էր:

    * * *

    Անցան ժամանակներ:

    Աննայի ուշադրությունը հեռախոսն էր, մոտից չէր հեռանում, միշտ սպասում էր: Ամեն զանգի հետ սիրտը տրոփում էր, վազելով հասնում էր, վերցնում էր լսափողը, բայց Արմենը չէր: Նրանից այդքան սպասված զանգը չկար:

    Կարոտը խեղդում էր, տանն ամեն անկյուն նրա ներկայությունն էր հիշեցնում: Առավոտյան սուրճ եփելիս ջուրը լցնում էր չորս բաժակի համար, հետո մեկ բաժակինը դատարկում: Ամեն դատարկելիս էլ ասես կյանքից մի մասնիկ կորցնում էր...

    Աննան հույս ուներ, որ մինչև երեխայի ծնվելը Արմենը տանը կլիներ: Նա շատ էր սպասում իրենց փոքրիկին: Այս մասին ամեն անգամ հիշելիս երջանկությունից ժպտում էր:

    Երեխան ծնվեց՝ Արմենից ոչ մի լուր: Ոչ զանգում էր, ոչ նամակ գրում, ոչ էլ գումար ուղարկում:

    Նրա ծնողների վերաբերմունքը Աննայի նկատմամբ օրեցօր վատանում էր, ու մի օր էլ սկեսրայրը պոռթկաց.

    - Ինչ ես եկել, նստել մեր վզին, գնա, մարդդ կգա՝ կգաս:

    Աննան այս վիրավորանքը չկարողացավ անտեսել մյուսների նման, հավաքեց երեխայի եղածը, իրեն մի երկու բան ու տանից դուրս եկավ: Գնում էր՝ լուռ, դառը կսկիծը կուլ տալով, փոքրիկին ամուր գրկած, երկու մեծ տոպրակներն էլ ձեռքերից կախ: Միակ մտավախությունն էր վայր չընկնելը, փոքրիկին չվնասելը:

    Ծնողներն ընդունեցին իրենց աղջկան ու թոռնիկին, լաչառ սկեսուրից ազատվելն էլ փրկություն համարեցին:

    նցավ առաջին տարին, հետո երկրորդը, երրորդը... Աննան չէր դադարում սպասելուց: Արմենը մեզ չի կարող մոռանալ, ինքն իրեն համոզում էր Աննան: Երևի զանգում է, ինձ չեն ասում, այսպես հույս էր տալիս իրեն, ու ապրում՝ սպասելով, միաժամանակ ետ վանելով «հանկարծ վատ բան պատահած չլինի՞» միտքը:

    * * *

    Գիշերը գրեթե չէր քնել,երեխան ջերմում էր: Հեռախոսի ձայնից արթնացավ:
    - Ալլո,- վերցրեց հեռախոսափողը Աննան:

    - Արմենից նամակ ունես, արի վերցրու,- Արմենի մայրն էր:

    Լուրն այնքան ուրախացրեց Աննային, որ նույնիսկ չնեղացավ նրա սառը տոնից,մոռացավ իրեն հասցրած վիրավորանքները, ու իր երդումը՝ երբեք այդ տուն ոտք չդնելը:

    Երեխային թողեց մոր մոտ, ինքը վազեց կիսուրի տուն: Վերցրեց փակ ծրարն ու առանձնացավ արդեն իրենց նախկին ննջարանում: Ծրարը հաստ ու ծանր թվաց Աննային,-Այս ինչքան էլ գրել է,- ժպտաց,արագ բացեց նամակն ու ... նկարներում Արմենն էր մի շեկ աղջկա ու նորածին երեխայի հետ: Աչքերի առջև սևացավ, գլուխը պտտվեց, հենվեց մահճակալին, որ չընկնի: Մի կերպ տիրապետեց իրեն, որ նամակը կարդա «Մամ ջան բարև: Ես լավ եմ, նկարում Նինանա, պստլո Ռիտան, քո անունն եմ դրել...» Նամակը շատ երկար էր, բայց Աննան էլ չկարդաց, նայեց նկարից իրեն նայող Արմենի աչքերին, ուրիշ էին, օտար ... Ինչ-որ բան ներսում կոտրվեց, պահարանի մեծ հայելու մեջ տեսավ իր անգույն դեմքը...

    Վերջին անգամ հայացքով անցավ իրենց երբեմնի ննջարանի բոլոր անկյուններով, ասես բան էր փնտրում, նամակը դրեց Արմենի մահճակալին ու դուրս եկավ:

    Ականջին հասավ Արմենի մոր բղավոցը.

    -Ախչի, տղաս ի՜նչ էր գրել....

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  15. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (17.03.2013), Sambitbaba (19.03.2013), Այբ (19.03.2013), Արևանուռ (20.03.2013), Մարկիզ (20.03.2013)

  16. #9
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 8.
    Զրոն


    Բեմադրությունը արդեն սկսվում է: Ամիսներ շարունակ ամբողջ խմբով գիշեր-ցերեկ պարապել ենք: Հուզված ենք բոլորս: Ամբողջ մարմնով դողում եմ, և ինձ թվում է, թե վայր կընկնեմ:

    Նա էլ է եկել: Գիտեմ, թե որտեղ է նստած. վարագույրի հետևից թաքուն նրան եմ հետևում: Երկրորդ շարքում է, աջից հինգերորդ նստարանին:

    Վարագույրի հետևում սպասում ենք մեր հերթին: Եվ այն մտքից, որ նա ինձ է նայելու, սիրտս ավելի արագ է սկսում բաբախել:

    Բեմադրում ենք Չայկովսկու «Կարապի լիճ» բալետը: Դահլիճը թաղվել է լռության մեջ: Հնչում է երաժշտությունը, և վարագույրը բարձրանում է: Յուրաքանչյուր պարող իր տեղում է: Շարք կազմած թաթերի վրա սահուն առաջ ենք գալիս: Ամեն մի շարժումից հետո մտածում եմ, որ ինձ է նայում: Մտքիս մեջ հաշվում եմ պտույտներս, որ հանկարծ չսխալվեմ: Շարքը միաձուլվել է հնչյուններին. մեկ պտտվում ենք, մեկ համաչափ շարքով քայլում ենք կենտրոնում, մեկ հետ ենք գնում և զույգ կազմած նորից հայտնվում կենտրոնում...

    Ի՞նչ է ասելու բեմադրությունից հետո, ու՞ր ենք գնալու: Մի՞թե հնարավոր է, որ ասի, թե ... սիրում է...

    Պտույտի հետ ուզում եմ աչքի պոչով տեսնել նրան, որսալ խրախուսող հայացքը: Մի պտույտ ավել գործեցի: Զուգընկերս խոժոռ նայեց ինձ: Շփոթվեցի, բայց այնուամենայնիվ, փորձում եմ նայել դահլիճին, գտնել նրան: Գուցե ժպիտը տեսնեմ:

    Երաժշտությունը թույլ չի տալիս կանգ առնել. պետք է կատարել բոլոր շարժումները: Պարում եմ, սակայն ուշադրությունս նրա կողմն է: Չեմ տեսնում նրան, բայց պատկերացնում եմ հայացքը և փորձում եմ շարժումներիս նազելիությամբ գերազանցել ինքս ինձ: Մեկ, երկու... նորից պտույտ, ոտքի թաթերի վրա առաջ եմ գնում, կամաց իջացնում եմ թաթերս, նորից դանդաղ բարձրանում եմ թաթերիս վրա և ձեռքերս կամարաձև խաչելով միանում զուգընկերոջս...

    Երաժշտությունը դադարեց: Լռությունը ճեղքեց ծափերի որոտը: Նայում եմ դահլիճին, երկրորդ շարքին, հինգերորդ նստարանին: Դատարկ է: Նա գնացել է: Ծափերի աղմուկը խլացավ ականջներիս մեջ. ոչինչ չեմ լսում, ոչինչ չեմ տեսնում: Բանականությունս միայն մի բան է ասում՝ հեռացել է:

    Դուրս եմ եկել շենքից և մուտքի դռան մոտ կանգնած նրան եմ փնտրում: Անձրև է գալիս, բայց մեկ է՝ կանգնել եմ և այս ու այն կողմ եմ նայում: Չեմ հասկանում, եթե պիտի գնար, ապա ինչու՞ եկավ:

    Ալեքսը ո՛չ հայտնվեց, ո՛չ զանգեց: Հպարտությունս թույլ չի տալիս , որ ես զանգեմ: Ներողություն խնդրելու համար գոնե ինքը պիտի զանգի: Չզանգեց: Հանդիպումը, սակայն կայացավ: Բեմադրությունից երկու շաբաթ անց, ընկերուհիս՝Էմման , ինձ ծանոթացնում է իր ընկերոջ հետ: Նա է՝ Ալեքսը: Չիմանալով զգացմունքներիս մասին (այդ հարցում շատ գաղտնապահ եմ), Էմման ժպիտով պատմում է.

    - Ալեքսին միշտ մերժել եմ : Ինքն էր, որի մասին պատմում էի: Ու քանի որ էդ ժամանակ մեկնեցի երկրից, Ալեքսն էլ, իմ մասին տեղեկություններ իմանալու համար, քեզ հետ օտար լեզուների դասերին է եկել:

    - Հույս ունեմ, Եվան ինձանից չի նեղացել, որ չեմ պատմել իմ սիրո մասին: Եվա՛, հո չե՞ս նեղացել,- իր հերթին էլ Ալեքսն է պատմում:

    - Չէ՛,- հուզմունքս մի կերպ զսպելով պատասխանում եմ:

    Ի՜նչ հիմարն էի, որ Ալեքսի հարցերից գլխի չէի ընկել: Հիմա նույնիսկ իրավունք չունեմ բողոքելու: Ալեքսը երբեք ինձ չի սիրահետել, այլ մոտեցել է իբրև ընկեր, ով իմ պես օտար լեզուների խմբակների է հաճախում: Եթե հիաթափությանս համար մեղավորներ փնտրեմ, ապա միայն ինձ կգտնեմ. չպետք է սիրահարվեի ու մի բան էլ հույսեր կապեի (ախր սրտին չես հրամայի): Ալեքսն էլ բեմադրությանը եկել էր, որ Էմմային ( նա արդեն եկել էր արտասահմանից) հանդիպեր և տեսնելով, որ նա չէր եկել, բեմադրության կեսից հեռացել էր: Հիմա էլ միասին են...

    Ալեքսը դասերի այլևս չի գալիս: Ես էլ Էմմայի հետ եմ դադարել հանդիպել: Մեր մեջ այլևս ոչ մի կապ չկա: Ինչ կար, այդ թելն էլ կտրվեց: Կտրված թելն էլ ինչքան կապես, առաջվանը չի լինի. հանգույցը մնում է:

    Տարիները անցնում են , կյանքը հոսում է միևնույն եզրով և ոչ էլ անգամ հետք է թողնում անցյալ կոչվածում: Եվ հանկարծ մի վայրկյանում ամեն ինչ շուռ է գալիս և կորուստը դառնում է անդառնալի: Նա չկար՝ հայտնվեց, փոթորկի պես ներխուժեց իմ կյանք և անհետացավ: Ես էլ մնացի անիրականացած երազանքներիս ավերակների վրա: Իսկ այդ օրը ես հենց նրա համար էի պարում, բայց նա այդպես էլ չնկատեց: Մի պահ անգամ ատեցի նրան, ատեցի ամբողջ էությամբ. մի ժպիտի անգամ չարժանացրեց:

    Անցել է տարիներ: Ոչ մի արտառոց բան տեղի չի ունեցել իմ կյանքում: Պարզապես պարուհուց դարձել եմ պարուսույց և կյանքս նվիրել աշխատանքին՝ պարի աշխարհին:

    Կյանքս թաղվել է միայնության մեջ: Ծնողներս անգամ չկան. վաղուց են մահացել: Ալեքսից հետո էլ ոչ մեկի հանդեպ չզգացի այն, ինչ կոչվում է սեր, բայց գտնում եմ, որ սիրուց չեմ խելագարվել. բանականությունը կորցնելու համար ավելի լուրջ պատճառներ են պետք: Ինձ համար արդեն ավելի հեշտ է մտածել, թե սեր կոչվածը գոյություն չունի. հորինել են մարդիկ, որովհետև մենակությանը ոչ ոք չի դիմանում: Եթե անգամ խելագարվել եմ, ապա տան դատարկ պատերից...

    Երևի իմ միապաղաղ կյանքում նա միակ հեղաշրջողն էր, այն էլ ինչ-որ մի ժամանակ: Երբեմն թվում է նաև, թե նա չի էլ եղել: Անցյալի ուրվական է արդեն՝ աներևույթ, անտեսանելի մի ուրվական, որին ամենուրեք փնտրում եմ՝ տան յուրաքանչյուր անկյունում, փողոցում, երևակայական այն տանը, որը այդպես էլ մերը չդարձավ:Եվ իմ երևակայական աշխարհում տեսնում եմ, թե ինչպես եմ աշխատանքից հետո վերադառնում մեր տուն, սրտի ուժեղ զարկերով բացում դուռը, մտնում ներս, հապշտապ հանում կոշիկներս և աղմուկով գցում գետնին, որ նա լսի, որ վերադարձել եմ, իսկ իրականում՝ տանը ոչ ոք չկա:

    Չհայտնվեց, երբ քսան տարեկան էի, չեկավ, երբ երեսունհինգս լրացավ ու այդպես շարունակ...

    Պառավ կին եմ արդեն՝ պառկած անկողնում, որը շարունակ մտածում է անցյալում թողած կյանքի, չիրականացած երազանքների մասին: Երևի մեր որոշ իղձեր երազանքներ ենք կոչում, քանի որ գիտենք, որ չեն իրականանալու, այլ երազի պես չքվելու են, անհետանան:

    Գիտեմ, որ մահս մոտ է, և ինձ թվում է, թե չկա ո՛չ անցյալ, ո՛չ ապագա. կա միայն ներկա՝ այն կետը, որի սահմաններում բաբախում է սիրտդ: Չ՞է որ ներկան հենց ապագան է, որն էլ մի ժամանակակետում դառնալու է անցյալ:

    Պատուհանը մահճակալիս դիմացն է: Հայցքս գամել եմ պատուհանին: Ոչ մի ձայն չեմ լսում: Միայն անձրևի կաթիլներն են թակում պատուհանը: Ու հանկարծ դուռը բացվում է, և կարծես թե տարիները չեն անցել. հայտնվում է նա՝ երիտասարդ ու գեղեցիկ: Մոտենում է մահճակալիս, նստում մոտիկ աթոռին և բռնում ձեռքս: Կյանքս հանկարծ փոխվեց. դարձա առաջվա ջահել աղջիկը և պատկերացնում եմ, թե ինչպես մի օր՝ ապագայում, նորից բռնելու է ձեռքս և տանում պարահրապարակ: Քնքշանքով մի ձեռքը դնում է մեջքիս, իսկ մյուս ձեռքով բռնում ձեռքս և խենթի պես երկուսով (երաժշտության հնչյունների ներքո) պտտվում ենք ու պտտվում, իսկ դրսում անձրև է... Խելահեղ պտույտներից շունչս կտրվում է, նայում եմ նրան՝ ուղիղ աչքերի մեջ: Հանկարծ դիմագծերը փոխվում են, աչքերի գույնը դառնում է ուրիշ, հայացքը օտար...

    Բացում եմ աչքերս: Նույն սենյակում եմ և աչքերիս առաջ պատուհանն է: Ու ցավով հասկանում եմ, որ կյանքս վաղուց արդեն անցել է և նրա պատկերով իմ երջանկությունն եմ փնտրել. Ալեքսի դեմքը վաղուց է, ինչ ձուլվել է ժամանակի մեջ:

    Ո՞վ եմ ես, ու՞մ եմ ես պետք՝ ոչ մեկին: Նրա համար նույնիսկ այսինչ որերորդը չեղա: Մնում է զրոն: Զրոն եմ ես:

    Զգում եմ, որ մեկը ցավեցնելու չափ սեղմում է ձեռքս... բժիշկն է, որին մի պահ նրա տեղն էի դրել: Գլուխս ուժեղ ցավում է, շունչս չի հերիքում, ուզում եմ որևէ բան ասել, բայց բառերը մնում են կոկորդումս: Շնչահեղձ եմ լինում, գլուխս փորձում եմ բարձրացնել: Չի ստացվում: Կարծես թե գլորվում եմ, իսկ ներքևում անդունդն է: Աչքերս մթագնում են...խավարը և լույսը միաձուլվում են իրար, և ես հալվում եմ անէության մեջ...

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  17. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (17.03.2013), Sambitbaba (19.03.2013), Դավիթ (17.03.2013), Մարկիզ (20.03.2013), Վոլտերա (18.03.2013)

  18. #10
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 9.
    Լիզայի ձայները


    Ամեն անգամ սիրտս կանգնում է, երբ առաջին էպիզոդի հիվանդ է գալիս, իսկ ավելի ճիշտ՝ երբ բերում են նրան: Աչքիս առաջ է հայտնվում ևս մեկ կործանված կյանք, ևս մեկ դժբախտ ընտանիք, մի երիտասարդ, որը երեկ գուցե հույսեր ու երազանքներ ուներ, բայց այսօրվանից սկսած նրանից անբաժան է լինելու ճակատագրական ու անելանելի ախտորոշումը՝ շիզոֆրենիա: Հարազատները սկսելու են ամաչել նրանից, խուսափել ընտանեկան հավաքույթներին բարձրաձայն խոսել նրա մասին ու միայն խոհանոցում կանայք միմյանց շշուկով հարցնելու են, թե էդ ինչ էղավ, որ խելքը թռցրեց: Ապրելու է դեղերի անվերջ սրվակներով, ծանր դեպքերում՝ հոսպիտալացումներով ու ներարկումներով: Ապրելու է մի կողմից կռվելով դեղերի կողմնակի ազդեցությունների՝ ավելորդ քաշի, ակամա շարժումների, իմպոտենցիայի կամ դաշտանի խանգարումների դեմ, մյուս կողմից տանջվելով հիվանդության ախտանիշների՝ զանազան անդուր կամ հաճելի ձայների ու տարօրինակ, անհեթեթության հասնող մտքերի ձեռքին:

    Լիզան էլ մի էդպիսի հիվանդ էր: Սկզբում հայրը եկավ, նկարագրեց աղջկա վիճակը:

    - Առանց հիվանդի ոչնչով օգնել չեմ կարող,- ասացի:

    Պիտի որ նշանակեր, որ միջին տարիքի այս պարոնը, որը երևում էր՝ կյանքը նվիրել էր երեխաներին մեծացնելուն ու բարեկեցիկ ապագա ապահովելուն ու որն այնքան նիհար էր, որ նույնիսկ հին հայկական ավանդական փոր չուներ, գլուխը կախ կհեռանար ու կգար միայն մի քանի օր անց, երբ Լիզայի վիճակն այնքան անտանելի կլիներ, որ ստիպված շտապօգնությունով պիտի կբերեին:

    Բայց չէ: Դուռը փակվեց ու վայրկյաններ անց ներս մտավ վախեցած բարձրահասակ մի գունատ աղջիկ, շագանակագույն երկար հյուսով, նուրբ ու երկար մատներով, չթից հասարակ զգեստով, ոտաբոբիկ:Մտավ ու ոչ մի բառ չասաց, ոչ մի տեղ չնայեց: Դիմախաղը լրիվ մեռած էր, ու կկարծեի՝ դիմակ է հագել, եթե աչքերը չկայծկլտային:

    Լիզայի հետ մենակ մնալով անակնկալի եկա, որովհետև չնայած մեր պրակտիկայում կարևոր է հիվանդի հետ առանձին զրուցելը, հայկական իրականության մեջ դա գրեթե անհնար է. հարազատները ցանկանում են ամեն ինչ իմանալ: Ու հաճախ նրանք շատ ավելի անտանելի են դառնում, քան պաշտոնական հոգեբուժական ախտորոշում ունեցողը:

    Մինչ ինձ կհավաքեի, որ հրավիրեմ նստելու ու սկսեմ հարցեր տալ, Լիզան ևս երկու քայլ առաջ եկավ ու սկսեց տարօրինակ շարժումներ անել: Ավելի ուշադիր նայելիս նկատեցի, որ պարում է: «Կանդինսկի»,- մտածեցի:

    - Լիզա, մի վայրկյան կդադարեցնե՞ս պարդ, զրուցենք:
    - Սա ես չեմ,- ասաց,- ինձ ստիպում է:

    «Դասական Կանդինսկի»,- համոզվեցի:

    Ախտանիշներն ինչքան էլ ակնհայտ լինեն, խուսափում ենք պսիխոզի առաջին էպիզոդից «շիզոֆրենիա» դնելուց՝ փորձելով հնարավորինս երկար խնայել հիվանդի կյանքը, հնարավորինս երկար հուսալ, որ ամեն դեպքում սխալվել ենք: Բայց երբ տեսնում ես Կանդինսկի-Կլերամբոյի հոգեկան ավտոմատիզմի հանրահայտ համախտանիշը, իրականությունից փախչել չես կարող. շիզոֆրենիան է որ կա, նույնիսկ եթե անունն ուղղակի «սուր պսիխոզ» դնես:

    - Ո՞վ է ստիպում,- հարցրի՝ փորձելով զառանցանքների բովանդակությունը հասկանալ:

    Լիզան նազանքով հենվեց պատին, զսպանակի նման սեղմվեց ու մեծ արագությամբ պոկվեց, կանգնեց սենյակի մեջտեղում, խոնարհվեց ու հայտարարեց.

    - Վարդանը:

    - Ո՞վ է Վարդանը,- ժամանակն էր հարցազրույցը զարգացնելու և ֆիզիկական ազդեցության զառանցանքի կողքին նաև լսողական ցնորքներ հայտնաբերելու:

    - Մեր տակի հարևանը... գիտե՞ս՝ ինքը ինձ սիրում էր...

    Սիրո զառանցանք...

    - ...սկզբում բանի տեղ չէի դնում: Հետո, երբ անտանելի դարձավ, կոպտեցի: Ջղայնացավ: Ինքը մեծ շրջապատ ունի: Կազմակերպեց, գլխիս մեջ չիպ դրեցին: Հիմա զոռով պարացնում են:

    Հաստատ ֆիզիկական ազդեցության զառանցանք...
    - ...հիմա հաշտվել եմ նրա ներկայության հետ: Պատրաստ եմ կինը դառնալ, միայն թե էս չիպը հանեն գլխիս միջից: Էլ պարել չեմ ուզում:

    Կանգնեց մի ոտքի վրա ու պտտվեց իր առանցքի շուրջ:

    - Լիզա, պատահու՞մ է, որ ձայներ լսես, որոնք ոչ ոք չի լսում,- մասնագիտական սխալ: Էսքան կտրուկ պետք չէր. եթե հիվանդը ցնորքների մասին չի խոսում, ցանկալի է նման հարց տալ վերջում, երբ արդեն շահել ես նրա վստահությունը: Հիմա ինձ էլ կընդգրկի զառանցանքների մեջ:

    - Իհարկե, հենց հիմա երաժշտություն եմ լսում, որը դու հաստատ չես լսում ու որի տակ ես պարում եմ,- Լիզան ձգվեց ու պառկեց գետնին:

    Շփոթվեցի:

    - Վարդանը որտե՞ղ է հիմա:

    - Դռան հետևում: Ուր գնում եմ, հետևիցս գալիս է:

    Ըհը, հետապնդման զառանցանքն էլ վրայից:

    - Լիզա, կուզե՞ս մի քանի օր պառկել հիվանդանոցում,- անվստահ հարցրի ես՝ պատրաստ լինելով «ես հիվանդ չեմ», «դուք էլ եք գլխիս սարքում» տիպի պատասխանի:

    - Անպայման: Մենակ թե էլ չպարեմ, մենակ թե չիպն անջատեն...

    Սեղմեցի պատի զանգն, ու վայրկյաններ անց սանիտարը ներկայացավ: Ներս մտավ մարտական տրամադրվածությամբ, պատրաստ սպասելով հրահանգի, որ Լիզայի թևերը ոլորի, ներս տանի ու բարձր դոզաներով ամինազին ներարկի:

    - Լիզային ուղեկցիր առաջին պալատ:

    Սանիտարը հարցական երեսիս նայեց, երկմտեց:

    - Չլսեցի՞ր՝ ինչ եմ ասում,- արագ-արագ մի երկու տող գրեցի,- սա էլ նշանակումները:

    Երբ աչքի տակով նայեց նշանակված դեղերին, աչքերը թռան ճակատին. ոչ մի ներարկում:

    Լիզան մի թռիչքով եկավ դեպի ինձ, հենվեց սեղանին և ասաց.

    - Շնորհակալություն, բժիշկ: Հորս չթողնեք ինձ տեսակցության գա:

    ***

    Քսանմեկ օր Լիզան պիտի հոսպիտալացված մնար: Պալատում, որտեղ տեղավորեցի, պառկած էին երկու ստաժավոր-մականունավոր շիզոֆրենիկներ՝ Պուտինան և Անյուտը: Նրանցից առաջինը երբեք տուն չէր գնում. հարազատները մոռացել էին նրա գոյության մասին, իսկ Անյուտը տարին չորս-հինգ անգամ պառկում էր, երբ նրա հիմնական խնամակալը՝ որդին, գործուղման էր մեկնում, կամ երբ սրացումներն այնքան անտանելի էին լինում, որ գիշերով հայտնվում էր հարևանի տանը ու ծեծում նրա ամուսնուն: Տեղավորեցի նրանց հետ, որովհետև չնայած հիվանդության բազմամյա փորձին, նրանք բաժանմունքի ինտելեկտուալներն էին: Երկուսի առաջին էպիզոդն էլ սկսվել էր թեկնածուական թեզը պաշտպանելուց անմիջապես առաջ, ու լավ օրերին կարելի էր թեև հետաքրքիր ու անհասկանալի պատմություններ լսել նրանցից:

    Առաջին երեք օրերը հանգիստ անցան: Լիզան խելոք խմում էր դեղերը, բայց շարունակում էր պարել կամ ուղղակի բաժանմունքի մի ծայրից մյուսը վազել: Զբոսանքներ թույլատրում էինք. եղանակը լավն էր, Լիզան էլ փախչող հիվանդներից չէր:

    Չորրորդ օրը բաժանմունքի հանգստությունը խանգարվեց, երբ ներսից ճչոցներ լսվեցին, ու Լիզան պահանջեց, որ իրեն տանեն բժշկի մոտ: Նման դեպքերում սովորաբար հարցը լուծվում է նշանակումներն ուժեղացնելով և հիվանդին մի քանի օր քնած պահելով, բայց որովհետև Լիզան առաջին էպիզոդի հիվանդ էր, հետևաբար պետք էր ախտանիշների ամեն փոփոխություն մանրամասն քննության առնել:

    Ներս մտավ անվստահ քայլերով, դեմքը՝ կարմրած, բայց որևէ հույզ ցույց չտվող:

    - Պուտինան,- ասաց,- ճանկռել է ինձ:

    - Ինչու՞,- հարցրի՝ գլուխս բարձրացնելով մեկ այլ հիվանդի պատմագրի վրայից, որը դեռ նախորդ օրվանից կիսատ էր մնացել:

    - Նախանձում է: Ինձ նման չի կարողանում պարել:

    Ու Լիզան ևս մի քանի պտույտ արեց: Չէ, դեռ շուտ է դեղերի ազդեցությունը նկատելու համար:

    - Մմմմմ... ես կխոսեմ նրա հետ:

    Երևի Լիզան զգաց, որ ասածները հավատ չեն ներշնչում: Դրա համար թևերը քշտեց, բարձրացրեց վեր, սկսեց թափահարել ու արտաբերեց.

    - Չե՞ք հավատում հա... դե տեսեք:

    Իսկապես, երկու ձեռքերի նախաբազուկներին երկու զուգահեռ գծեր էին հավասար իջնում: Զարմանալի էր, թե ինչպես էր այդքան համաչափ ստացվել:

    Սեղմեցի պատի զանգը և խնդրեցի Լիզային ներս տանել, Պուտինային բերել:

    Պուտինան ներս մտավ իր ցնորքների հետ, նայեց վերև ու աջ, ինչ-որ բան մրթմրթաց, հետո ձախ նայեց, հայհոյեց: Առաջ եկավ, պարզեց ոսկրոտ, մերկ ու գունատ մատները:

    - Բժիշկ, մատանիս լա՞վն է: Էսօր եմ նվեր ստացել: Վարդանից:

    Պուտինան իր շիզոֆրենիայի վատ օրերին միշտ ինչ-որ մատանուց էր խոսում: Կա՛մ խնդրում էր, որ իրեն թանկարժեք մատանի նվիրեն, կա՛մ ինչ-որ բան էր փաթաթում մատին ու բոլորին ցույց տալիս որպես մատանի, կա՛մ մեղադրում, որ ինչ-որ մեկը գողացել է այն:

    - Լիզային ինչու՞ ես ճանկռել:

    Մի պահ լրջացավ, հետո ժպտաց՝ ցույց տալով բերանում մնացած մեկ-երկու դեղնած ատամները, ձեռքը տարավ գզգզված սպիտակ մազերին, նորից լրջացավ, նորից ժպտաց, նորից լրջացավ ու ասաց.

    - Սուրճիս թույնը որ լցրիր, էդ անտեր Լիզան սաղ գիշեր ինձ ծնել ա, որ տանը հաստատ պարում է, իսկ Վարդանը մատանին քեզ պիտի որ հասկացներ:
    Անկապ մարդ դուրս էկար, թե չէ սանիտարկեն դուռը կբացեր, որովհետև լրիվ հագցրած տիկնիկի կոշիկը նստած թեյ էի խմում:
    Պուտինայի հետ կոնտակտի գնալը շատ դժվար էր: Լինելով բազմամյա հիվանդ և ունենալով շիզոֆրենիայի առավել ծանր՝ անընդհատ ընթացք, արդեն անձն ամբողջությամբ քայքայվել էր, ու հաճախ հնարավոր չէր լինում հասկանալ, թե ինչ է ասում:

    Ի վերջո, հոգեկան հիվանդների դեպքում վեճերի պատճառները դժվար էպարզել ու իմաստ էլ չուներ, որովհետև նկատողությունն ու սպառնալիքները երբեք չեն օգնում: Իրականում նրանք հիմնականում բախվում են այն ժամանակ, երբ մեկը հայտնվում է մյուսի աշխարհում: Ինչպես հասկացա,
    Լիզայի զառանցանք ու ցնորք Վարդանն ինչ-որ միջոցներով հայտնվել էր Պուտինայի տարածքում ու պատճառ դարձել, որ Լիզան ընդգրկվի նրա սեփական զառանցական մտքերի մեջ: Արդյունքը՝ ագրեսիա, ճանկռոցի:

    Զանգը նորից տվեցի: Սանիտարին կարգադրեցի Լիզային տեղափոխել ուրիշ պալատ և հետևել, որ Պուտինային չմոտենա:

    Մի քանի օր հանդարտ անցավ: Լիզայի հայրն ամեն օր գալիս էր: Եթե չէր հասցնում, եղբայրն էր այցելում, բայց գալիս էր երեկոյան ժամերին, մի երկու բառ փոխանակում Լիզայի հետ ու հեռանում: Սանիտարներն ու քույրերը միայն դեմքով գիտեին նրան: Իսկ հայրնուտելիք էր բերում, բաժանում նաև մյուս հիվանդներին: Հետո էլ մտնում էր իմ աշխատասենյակ ու հարցնում.

    - Բժիշկ, ո՞նց կլինի:

    - Չգիտեմ,- պատասխանում էի ու բացատրում, որ առաջին էպիզոդով ոչինչ հնարավոր չէր ասել, որ դուրս գրվելուց հետո էլ դեռ երկար ժամանակ պիտի շարունակի դեղեր ընդունել ու որ չի բացառվում, որ նորից կկրկնվի, բայց եթե դեղերը հետևողականորեն ընդունի ու բժշկի հսկողության տակ լինի, վիճակն ահագին լավ կլինի:

    Լիզան բաժանմունքում պարում էր: Շարունակում էր պնդել, որ Վարդանը մութ ուժերի օգնությամբ չիպի վրա ազդելով ստիպում է պարել: Հետո էլ խոստովանում էր, որ Վարդանին կարոտել է, որ կուզեր նրան նորից տեսնել, բայց միշտ դռան հետևում է մնում, չի գալիս:

    Տասներորդ օրը դեղի դոզան բարձրացրի: Լիզան շշմեց, սկսեց շատ քնել, շատ սուրճ խմել ու ծխել: Պարերը դադարեցին: Չիպի մասին ասում էր, որ դեղերի շնորհիվ այն «փչացել» է, բայց որ Վարդանը շատ հզոր է, կարող է նորը տեղադրել:

    Հիվանդության պատմագրում ավելացրի. «Հոգեկան ավտոմատիզմի ախտանիշները դեղակարգավորվել են: Քննադատությունը մասնակի վերականգնվել է»:

    Մինչև տասնիններորդ օրը դեղաչափը նույնը թողեցի: Քանի որ դուրս գրվելու օրը մոտենում էր, կանչեցի ևս մեկ անգամ հարցաքննելու:

    Լիզան մտավ իմ աշխատասենյակ, փորձեց մի քանի պարային շարժում անել, հոգնած ընկավ աթոռին.

    - Ախ այս դեղերը... կուզեի պարել հիմա:

    - Իսկ երաժշտությունը չե՞ս լսում:

    - Ոչինչ, ոչինչ չեմ լսում: Վարդանն էլ չի խոսում: Երևի ցնորվել եմ, հա՞: Հիմա որ հիշում եմ ինչեր էի անում, ամաչում եմ:

    Ձեռքը դրեց ծնկին: Հենց էդ ժամանակ էր, երբ մատնեմատին փայլփլուն բան նկատեցի:

    - Սա ի՞նչ է,- հարցրի:

    - Նշանիս մատանին: Վարդանս է տվել:

    Շվարած նայեցի դեմքին: Ախր Վարդանը պիտի որ ցնորք լիներ: Հա, էդպես էլ կար: Ձայներ էին, որ Լիզան լսում էր: Պետք էր պարզել, թե որտեղից է ձեռք բերել մատանին:

    - Պուտինայի՞ց ես գողացել,- հարցրի:

    Նեղացավ:

    - Բժիշկ, դուք էլ հո առողջ մարդ եք: Պուտինան խելագար է: Սա իմ նշանի մատանին է:

    Ձայն չհանեցի: Չփորձեցի ճշտել, թե դա ինչ էր ու որտեղից էր ճարել: Գրեցի. «Ցնորքներն ու զառանցանքները դեղակարգավորվել են:
    Քննադատությունը վերականգնվել է: Հիվանդը պատրաստվում է դուրսգրման: Ախտորոշումը՝ սուր պսիխոզ շիզոֆրենանման ախտանիշներով»:

    Քսանմեկերորդ օրը մի երիտասարդ եկավ, ներկայացավ որպես Լիզայի եղբայր և ասաց, որ եկել է քրոջը տանելու: Զանգը տվեցի, սանիտարին կարգադրեցի կանչել նրան:

    - Վարդան, արդեն եկե՞լ ես,- աչքերը փայլեցին:

    Տղան ժպտաց, ես՝ շփոթվեցի: «Գուցե զուգադիպություն է»,- մտածեցի:

    - Ո՞նց ես,- հարցրեց:

    - Արդեն բուժվել եմ: Շնորհակալ եմ, որ չիպը հանեցիր... Չպարե՞նք:

    Տղան ոտքի կանգնեց, բռնեց Լիզայի՝ նազանքով պարզած ձեռքը, ու նրանք պարելով դուրս եկան հիվանդանոցից: Պատուհանից տեսա, որ բարձրացան գետնից ու սուզվեցին ամպերի մեջ: Սեղանիս մնաց փայլփլուն ինչ-որ իր, որը բարձրացրի ու տեսա, որ Լիզայի մատանին է: Դրեցի դարակումս, որ երբ գա, վերադարձնեմ: Մինչև հիմա սպասում եմ:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  19. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (21.03.2013), Ingrid (20.03.2013), ivy (17.03.2013), Sambitbaba (19.03.2013), Smokie (17.03.2013), Srtik (21.03.2013), Այբ (19.03.2013), Դավիթ (17.03.2013), Մարկիզ (20.03.2013), Վոլտերա (18.03.2013)

  20. #11
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 10
    Կաղապար. Նոել Լարետ


    Նստած եմ ընդունարանի սովորական կիսախավարում: Ներս է մտնում հերթական հաճախորդը: Առաստաղին կպած նեղլիկ լուսանցքից, որը սխալմամբ պատուհան է կոչվում, լույսը ընկնում է ներս մտնողի դեմքին: Պատկառելի տարիքի մի տղամարդ վերցնում է գլխարկը, ճաղատը քորելով մոտենում սեղանին: Ամեն քայլափոխի հետ կեղտոտ ոտնահետքեր են մնում մարմնագույն սալահատակին: Տեղիցս բարձրանում եմ: Հաճախորդը ժեստով ցույց է տալիս դահլիճի պողպատե դռների կողմը: Ասում եմ, որ այսօր բոլոր տեղերը զբաղված են, բայց դա այդպես չ է:

    - Ես մշտական հաճախորդ եմ,- ասում է տոնը բարձրացնելով:

    Դա նշանակություն չունի, ասում եմ: Ցածրաձայն ծիծաղը տարածվում է սենյակում ու դանդաղ լռում: Դեմքիս միջանցիկ քամի եմ զգում, բայց սենյակում ահավոր տոթ է: Ատամներս սեղմվում են իրար: Շրջանցելով սեղանը Մշտական հաճախորդը ընդհուպ մոտենում է ինձ, ցուցամատը դնում է ուղիղ ձախ կրծքիս ու սեղմելով քառանկյուն գծում.

    - Ո՞ւր է,- այտերը դողում են, երբ խոսում է:

    Գլուխս անշարժ է, հայացքս մի վայրկյան իջացնում եմ համոզվելու համար, որ դեռ սեղմում է կրծքիս: Խավարը դառնում է գրեթե անթափանց, միայն նրա դեմքն է երևում: Ես կրծքանշան չեմ կրում, բայց գիտակցում եմ, որ հարցը դրան չի վերաբերվում:

    - Ո՞ւր է, - լայն բերանը այլանդակվում է քմծիծաղից:

    Չկա, ասում եմ: Կնճռոտ այտերը դողում են նույնիսկ երբ չի խոսում:

    - Ձեռքդ քաշի՛, եթե չես ուզում, որ քո մեծ մասը մատը մնա, - դուռը առանց փակել առաջ է գալիս: Նոելը… Կիսածալված կոպերի տակից արհամարհանքով նայում է Մշտական հաճախորդին:

    - Ահագին համարձակ ես դառել, - դիմում է հաճախորդն ինձ, ասես չնկատելով Նոելին, - դու գիտես պստո ջան, ես վերադառնում եմ ու էլի կվերադառնամ:

    Մատը անշտապ սահում է ցած… Ես մնում եմ կանգնած մեջքով դեպի լույսը: Նոելը գնում է իր սենյակ: Ես քայլում եմ հետևից: Միջանցքը հետզհետե նեղանում է, քրքրված պաստառներով պատերը սեղմվում են իրար: Մթության մեջից դուրս է լողում կարմիր կաղնեփայտից դուռը: Վրան կլոր շրջանում գալարվող օձի մարմին է տաշած:

    -Ներս արի՛,- անցնում է ներս: Դուռը շխկոցով փակվում է հետևից: Ես հապաղում եմ մտնել:

    Դռան հետևում ինձ սպասում է նորից նույն տեսարանը: Նոելը նստած է թիկնաթոռին, այտուցված ռունգերով ագահորեն կլանում է սենյակի թանձր ծուխը: Գրասեղանին` թղթերի, գրքերի ու ֆայլերի խառնաշփոթի վրա նվազ թրթռում է էլեկտրական լամպի լույսը, բայց չի փչանում , երկարատև հոգեվարքի մեջ մերթընդմերթ դզդզում է, կիսասատկած ճանճի նման: Սեղանի անկյունում մի փոքր ազատ տեղ կա: Այնտեղ նշմարվում են երկու անկանոն գծեր ու մի կողմ նետված դոլարանոց գլանակը, որի ծայրը արդեն սպիտակ է: Մի ժամանակ դրանց տեղը դատարկ ներարկիչներ էին, փոքր ասեղներով` լեզվի տակից անզգայանալու համար, մրոտած թեյի գդալ ու գազային կրակայրիչ...

    Սա միակ սենյակն է ամբողջ նկուղում, որ դահլիճի հետ ընդհանուր պատ ունի` բարակ, բետոնե կտրվածք: Նոելը տաս տարի շարունակ լսում է այնտեղի ձայները` գոռոցներն, տնքոցները, թե ինչպես են կռվողների մերկ, թաց մարմիններն դաղում իրար ու հարվածում ռեզինե հատակին, դիտորդների հաճույքի ու հիացմունքի բացականչությունները: Երբեմն այս ամենի արանքից ճեղքում է ինչ-որ գուլ լացի ձայն, սնկսնկոց ու անմիջապես ճնշվում է աղմուկի տակ: Նկուղի ձախ թևում լիքը ազատ սենյակներ կան, բայց Նոելը նույնիսկ ակնարկ չի արել տեղափոխվելու մասին:

    - Շունչ քաշի՛ր ու շարունակի՛ր աշխատել,- պատասխանում է Նոելը իմ բոլոր բողոքներին:

    Ես մոռացել եմ իմ տան ճամփան, ասում եմ, ես տուն ունե՞մ, ո՞վ եմ ես...

    -Ո՞վ ես դու: Դու եկել ես ինքնակամ,- մի տեսակ անմասնակից պատասխանում է, նույնիսկ վրաս չնայելով,- Քո վիճակը... այդպես լինում է, երբ պարզվում է, որ դու այնքնան էլ լավը չես նրանում, ինչը քո կարծիքով միակն է, որ կարող ես անել: Անտանելի միջակություն, որ մղում է կամ առաջ, կամ զրոյաման, - վերջում ներողամիտ ժպտում է:

    Ես ստիպված եմ հատակից մաքրել մածուծիկ հեղուկը , որ կաթում է կամ, որ իրենք են սրբում ու լղոզում պատերին: Մի երկու հարվածի են դիմացել, ողջ աշխարհը պետք է իմանա: Ու դրանք էլ հաղթո՞ղ են կոչվում:

    - Մանկապարտե՜զ,- աչքերը վրաս չռելով զարմանում էր,- այսօրվա հաղթողը վաղը դահլիճից կարող է դուրս չգալ:

    Ոնց է իրեն հաջողվում այդքան խաղաղ լինել, ասում եմ: Լուռ է:

    Երբ ես առաջին անգամ հանդիպել էի Մշտական հաճախորդին այսօրվա նման բացեց ընդունարանի դուռը, մոտեցավ ինձ: Բազուկներիս վրա չորանում էին արնոտ մատնահետքերը:
    Նոելը պահեց իմ թուլացած մարմինը, ես զգացի նրա կցկտուր շունչը պարանոցիս:

    - Դու ճախրել գիտես, ի՞նչ օգուտ, եթե երկինք չկա, -շշնջաց, - դու լողալ գիտես, բայց թպրտում ես ժայռերի մեջ, դու մագլցել գիտես, իսկ ոտքերդ ավազների մեջ են խրված:
    Ուզո՞ւմ ես շարժվել, սովորի՛ր սողալ ու կուլ տալ այն ինչ մեծ է քո կոկորդից:

    Ինձ թվում է ես այլևս չկամ, ես նմանվել եմ Նոելին, միջնահասակ, նվազ, նյարդային շարժուձևով այդ կնոջը: Նոելը երբեք չի սխալվում, բայց…Մշտական հաճախորդը վերադառնալու է կրկին: Ես կրնկակոխ հետ եմ դառնում: Կուրացած վազում եմ աստիճաններն ի վեր, ես պետք է երկինք ստեղծեմ, ես պետք է ծովեր բանամ, ես պետք է ժայռեր կերտեմ…ես պետք է… թափով հարվածում եմ ինչ-որ մեկին: Երկաթե ճաղերից բռնած Նա նույնիսկ չի երերում: Նա… ես Նրան ճանաչում եմ: Նա Նոելի մոտ հաճախ է լինում: Մեկ-մեկ բարևում է ինձ, Նոելն արգել է պատասխանել: Նա չի մասնակցել ոչ մի մարտի, Նրա ձեռքերը մաքուր են ու Նրանից արյուն չի կաթում երբեք: Հիմա ինձ այնքան մոտ է շնչում… ես էլ եմ շնչում, նրա արտաշնչածը թթվածնապակաս: Նրա մոխրագույն աչքերում սահմաններն լուծվում են անհետ:

    - Գնո՞ւմ ես:

    Գնում եմ: Խուսափում եմ Նրա աչքերից, գլուխս կախվում է ակամա: Նա բռուցքը դնում է ծնոտիս տակ: Մատներիս ծայրին ջերմանում է նրա ափը… Շուրթերիս զգում եմ նրա շուրթերը: Ես ձգվում եմ դեպի Նա, այրվող ձեռքը շապիկիս տակ դնելով: Լեզվիս վրա տարածվում է տաք աղահամը: Ի՞նչ է սա, արյո՞ւն… Ի՞մն է թե՞, Նրանը…Նա ցավից ամուր սեղմում է կողերս: Նրա… Ես ընկրկում եմ մի քայլ ու կուլ եմ տալիս այն ինչ մեծ է իմ կոկորդից...

    - Կբացատրե՞ս,- լսվում է Նոելի սառուցային ձայնը:

    Ես սպասում եմ, Նա էլ է մնում անձայն: Փախչելու բնազդ…

    Հեռանում եմ, առանց հետ շրջվելու նետում եմ Նոելին, այդպես էլ չիմանալով իմ ապագա վերադարձը գուշակող բավարար ժպիտ է դեմքին, թե մեր վերջնական անջատումը գիտակցողի ցասում…


    Անսահման թեթևության ու ճնշող դատարկության միջև անհստակ սահման կա միայն…

    Ես աշխատում եմ արդեն մի քանի ամիս է: Առավոտ շուտ գնում եմ տանից, վերադառնում եմ, երբ արևը իր վերջին շողերով գրկում է գետինը: Ժամանակը գլորվում է աննկատ: Մեկ մեկ աստիճաններին ձայներ եմ լսում, գուցե Նա… բայց առօրյան կուլ է տալիս մտքերս: Երբ հոգնած գալիս եմ տուն ու ձեռքերով հրում եմ դուռը, այն բացվում է ծանր նվվոցով ու ծածկվում է շատ դժվար: Ոտքերս ցավում են, թեև անցել են մայթերի քանդված սալաքարերից ու ջարդած շշերի ապակիներից մնացած վերքերը, ես հասկանում եմ` այն օրը բոբիկ եմ տուն եկել:

    ՆՆջասենյակից լսվում է մանկան լացի ձայն: Հասնում եմ, հասնում եմ… շ~… շ~… իմ փոքրիկ, իմ անուշ… շ~, ես այստեղ եմ, քո կողքին: Ինչ թեթև է փխրուն մարնինը օրորվում իմ թևերին: Նուրբ, փոքիկ մատիկներն դիպչում են այտիս: Պատուհանից այնքան շատ լույս է ընկնում ներս, երկնագույն պատերին անվարժ ձեռքով բամբակյա ամպեր են նկարած: Նեղ անկողնու կողքին մանկական կահույք է, ամենուրեք խաղալիքներ են, գույզգույն խաղալիքներ… Տունը լցվում է տաք գվգվոցով…

    Անսահման թեթևության ու ճնշող դատարկության միջև անհստակ սահման կա միայն…

    Առաստաղի ճաքերից կախված մի կաթիլ ընկնում է դեմքիս: Իմ բնակարանը մեկ սենյականոց է, այստեղի միակ կահույքը չորսոտանի ցածրիկ սեղանն է, վրան կռնձած հացի կտոր ու փշրանքներ…Հատակը ձգում է ինձ ցած: Որովայնիս զգում եմ Մշտական հաճախորդի պաղ ձեռքը, եղունգներվ քերում է կաշիս, ինձնից զատում է կին լինելուս բնությունը: Ես կծկվում եմ հատակին, շոշափում եմ երկարավուն մի սպի ազդրերիս արանքում… Առօրյան լայնաբերան է, բայց ոչ այդ աստիճան: Նոել… ես Նոելին եմ տվել այդ պատմությունը:

    -Կբացատրե՞ս…

    Կբացատրեմ … Մե՛նք, ես ու դու… չափազանց ուժեղ ենք մեր թուլություններում:



    Բացիկում ասվում է, որ երկու շաբաթ է ինչ գարուն է արդեն: Սեղանին դրված հեռախոսը զանգում է.

    - Գոլդեն Փելըս հյուրանոցային համալիրը հրավիրում է ձեզ մասնակցելու պաշտոնական բացման արարողությանը, Միսս Լարետ, դուք Հենրիի Լարետի եղբոր աղջիկն եք, մեզ հաճելի կլինի տեսնել ձեզ ներկաների ցուցակում:

    Բայց ես Միսս Լարետը չեմ ։ Հենրի Լարետ, ծանոթ է, մի տեղ լսել եմ: Մյուս կողմից էլ արդեն երկու շաբաթ է ինչ գարուն է: Գտնում միակ երեկոյան երկար, սև զգեստս: Դրսում անձրև է, բայց ոչ տաք գարնանային… Թիկունքս մայթերին ու ասֆալտներին է նման, մերկ է, թաց ու վերջապես լվացվում են ձմռան հետքերը:

    - Ներս եկե՛ք, Միսս Լարետ:

    Ես Միսս…

    Գովազդային հսկայական պաստառի վրա Մշտական հաճախորդի կախ ընկած այտերն են ու կեղծ ծիծաղի մեջ հրեշավոր դարձած աչքերը.

    «ՀենրիԼարետը հավիրում է բոլորին` հանգստացեք բարձր մակարդակով»:

    Ծնկներս փափկում են: Մեկը ինձ ձեռք է մեկնում: Պղտորված հայցքիս առաջ հասցնում են փայլել մոխրագույն աչքերը: Ես հավաքում եմ ցեխաջրի մեջ թաթախված փեշերս, մեջս խեղդելով զգացումը, որ Նա ումից փախել եմ ու Նա ում ուսին պատրաստվում եմ հենվել նույն մարդն են: Մազերցս ջուր է կաթում Նրա ուսին: Նա չի նկատում, ինձ համար էլ միևնույն է: Ես ձգվուն եմ դեպի Նա, իսկ Նա կոնքերս է ձգում դեպի իրեն:

    Լեզվիս տակ կոշտուկներ եմ զգում… Նոել Լարետ…

    Ցավի ու հաճույքի միջև անհստակ սահման կա միայն...

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  21. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (17.03.2013), Sambitbaba (19.03.2013), Այբ (19.03.2013), Մարկիզ (20.03.2013), Վոլտերա (20.03.2013), Տրիբուն (20.03.2013)

  22. #12
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 11.
    Խորհրդավորություն


    Խաղում էր: Երեխաները շատ էին սիրում նրան, հատկապես երբ կենդանիներին էր կրկնօրինակում, ներկայացումներ էր պատրաստում: Թվում էր ոչ ոք չի կարող այդպես զվարճացնել փոքրիկներին: Ամբողջ սենյակը լցվում էր ուրախ ծիծաղով, երբ նա կատվի պես ճարպկորեն ձգվում էր «առջևի թաթերի» վրա, սեթևեթում: Ուլ հանկարծ ոտքի կկանգներ ու կսկսեր արջի պես ծանր-ծանր քայլել, կամ կվերածվեր օձի: Իրեն էլ էր այդ ամենը հաճույք պատճառում՝ սիրում էր մանուկների ժպիտը, զրնգուն ծիծաղը, երբեմն էլ ճարպկորեն պարում էր փոքրիկների համար, բայց երբեք փոքրիկների ներկայությամբ ոչինչ չէր խոսել՝ այդպիսինն էր իր դերը, որ հենց ինքն էր կերտել:

    Սակայն համարյա ոչ ոք չգիտեր իրական Արմինեին: Անգամ մեծերը պատկերացում չունեին թե ո՞վ է նա՝ ինչպիսին տեսնում էին այդպիսին էլ պատկերացնում էին: Արմինեն հաճախ էր մտածում… իր աչքի առաջ պատկերվում էին առեղծվածային տեսարաններ, խորհրդավոր, տարօրինակ, բայց զարմանալիորեն իմաստալի: Ո՞րն էր իմաստը, ինքն էլ չէր հասկանում: Դա լինում էր երբ հիշում էր իր գիշերային երազները: Ուզում էր հասկանալ, թե ինչի՞ մասին էին, ի՞նչ էին իրենցից ներկայացնում: Մի օր պետք է իմանար ճշմարտությունը՝ տեսներ այն, ինչ իրեն հետաքրքրում էր:

    Ամեն ինչ ինքնըստինքյան կատարվեց: Կատարվեց այն օրը, երբ բոլորովին չէր սպասում: Նա հանկարծակի, անսպասելիորեն հոգնածություն զգաց: Ի՞նչ կատարվեց, քիչ առաջ շատ հանգիստ էր, նորից իր երազներն էր վերլուծում: Բայց այս ի՞նչ է կատարվում, ինչու՞ ոչինչ չի տեսնում, ախր աչքերը բաց են, շուրջն ամբողջովին խավար է: Հանկարծ հետևից ինչ-որ ոտնաձայներ լսեց:

    - Ո՞վ է այդտեղ,- հարցրեց: Պատասխան չկար:

    Հանկարծ զգաց, որ ոտքերը մրսում են, հատակը սառն էր, «ե՞րբ եմ հանել կոշիկներս» մտածեց, «այս ի՞նչ է կատարվում»:

    - Օգնե…,- չկարողացավ ճչալ, ինչ-որ բան ներսից խանգաարեց, սկսեց խեղդել: «Մի րոպե…»- նորից սկսեց մտածել «ախր ես քիչ առաջ էի պառկել քնելու, գուցե երազը դեռ չի՞ ավարտվել: Բայց այդ դեպքում ինչպե՞ս եմ հիշում, ինչպե՞ս եմ զգում, որ երազ է, այդպիսի բան չի կարող լինել, բացի դրանից կոշիկներս հագիս չեն»: Հենց այդ պահին կողքից ինչ-որ մեկը քրքջաց: Աղջիկն իսկույն վեր թռավ, սկսեց ձեռքերով շոշափել շուրջ բոլորը: Գոռալ չէր կարող: Քրքիջը լռեց ու անհայտ տղամարդը սկսեց խոսել:

    - Դու ավելի քան արդարացրեցիր իմ հույսերը՝ չէի սպասում, որ այսքան արագ կկողմնորոշվես:

    Աղջիկը ապշած կանգնել էր, փորձում էր ճչալ, որևէ բան հարցնել ու շարունակում էր ձեռքերով փնտրել տղամարդուն:

    - Իզուր տեղը մի փնտրիր ու մի փորձիր խոսել: Ավելի լավ է մտածես ու գտնես պատասխաննրը:

    Աղջիկն իսկույն զգաստացավ: «Ի՞նչ մտածեմ, ո՞վ ես դու, ի՞նչ է կատարվում, սա երա՞զ է…» վերջին կետի վրա աղջիկը կանգ առավ, ուժեղ կսմթեց ձեռքը: «Ըստ երևույթին երազ չէ: Սակայն այստեղ որևէ կապ ունեն իմ խորհրդավոր երազները, կամ մտքերը: Բայց ախր ես երբեք կույր, կամ համր չեմ եղել երազում: Երազում ես միշտ ինչ-որ փորձության էի ենթարկվում… Մի՞թե սա նոր փորձություն է, իրական փորձություն»

    - Ապրես,- խոսեց տղամարդը:- Այդպես էլ կա: Ուղղակի այս փորձությանը դու նախապատրաստված չէիր, չգիտեիր թե ինչ է լինելու: Դա խաղի կանոններից է: Ես եմ քեզ թելադրելու թե ինչ անես: Դու ճկուն ես, ճարպիկ, խելացի ու հաճախ պահպանում ես հոգեկան հավասարակշռությունը: Այո, դու ծայրահեղություններին հասնելուց առաջ կարողանում ես պատասխան տալ քեզ հուզող հարցերին: Ինձ դուր է գալիս քո կողմնորաշվածությունն ու ճարպկությունը: Քեզ սպասվում են մի քանի փորձություններ, որոնք բարդ կթվան, բայց կարծում եմ դու ի վիճակի կլինես այդ ամենը հաղթահարել: Գիտեմ, քեզ հիմա հետաքրքրում է թե ես ով եմ: Կարող ես ինձ անվանել Հրաշագործ: Դու առայժմ այդպես կմնաս այնքան ժամանակ, որքան քեզանից պահանջվի: Դու չես կարող հրաժարվել այս ամենից, չէ՞ որ այդ դեպքում այլևս երբեք չես տեսնի ու չես խոսի, բացի դրանից դու սիրում ես փորձություններ, այնպես չէ՞:

    Այլ ընտրանք չկար: Խաղը սկսվել էր:

    Արմինեյի համար իհարկե այդ ամենը ապշեցուցիչ էր: Ճիշտ է նա հաճախ էր մտածել անիրականության, կախարդանքի մասին, բայց չէր կարող պատկերացնել, որ այդ ամենը կարող է մի օր այդքան մոտ լինել, այդքան իրական, դա հրա՞շք էր, թե՞ մղձավանջ:

    - Այդ հարցերիդ պատասխանը դու կստանաս ամենավերջում:- դարձյալ խոսեց Հրաշագործը:

    - Իսկ ի՞նչ պետք է անեմ մինչ այդ,- մտքերով «հարցրեց» աղջիկը:

    - Առաջին հերթին, դու պետք է այնպես չանես, որ որևէ մեկը կասկածի, թե քեզ հետ մի բան այն չէ: Քեզ դրսևորիր այնպես ինչպես կդրսևորեիր այն ժամանակ, երբ չէիր սպասում այս ամենին:

    ***

    Արմինեն վախենում էր, վախենում էր ընկնելուց, վախենում էր անհաջողությունից: Բայց կարծես հենց այդ վախն էր իրեն ուժ տալիս, օգնում պայքարել՝ հաղթահարել փորձությունը: Աղջիկը թռչկոտում էր, ճարպիկ շարժումներ անում, պարում էր երեխաների առաջ՝ աշխատելով հնարավորինս լավ զգալ սենյակը, հանկարծ չդիպչել պատին, չընկնել հատակին, չվնասել երեխաներին: Երեխաների ծիծաղը և՛ ոգևորում էր աղջկան և՛ օգնում հեռավորությունը պահպանել: Հենց այդ նպատակով էլ նա այսօր երեխաներին բոլոր պատերի մոտ էլ նստեցրել էր: Աղջիկն արդեն լիովին ինքնավստահ էր, բացառում էր որ կարող է հանկարծ սայթաքել ու հանկարծ… ընկավ: Վնասեց ոտքը: Երեխաները աղմուկ բարձրացրեցին, խառնվեցին իրար, բայց Արմինեն չթողեց, որ այդ ամենը երկար տևի: Հնարավորինս արագ ոտքի կանգնեց ու իսկույն մտավ կաղ աղջկա դերի մեջ: Ոտքի ցավն իսկապես տանջում էր: Որոշ ժամանակ մնաց այդ կերպարում, բայց երեխաները այնքան էլ շատ չէին ծիծաղում, դա նրանց չէր զվարճացնում: Նստեց հատակին, մի քանի վայրկյանում հոգեպես պատրաստվեց ու հանկարծ վեր թռավ, դարձյալ աշխուժացավ, սկսեց ակտիվ շարժումներ անել: Երեխաներին իհարկե դուր եկավ վերածնունդը, սկսեցին ծիծաղել ու ծափահարել: Ու որքա՜ն մեծ էր իր զարմանքը, երբ այդ աշխուժությունից հետո ոտքի ցավը թեթևացավ:

    - Լավ, բավական է,- քիչ անց խոսեց Հրաշագործը,- դու քեզ հիանալի դրսևորեցիր: Կեցցես:

    Արմինեն կատարեց ֆինալային ցատկը, ուղիղ կանգնեց տեղում ու գլուխ տվեց փոքրիկ հանդիսատեսներին:

    Տուն գնալուց հրաշագործն ուղեկցում էր Արմինեյին:

    - Իհարկե լավ է, որ դու աստիճանաբար ավելի ինքնավստահ դարձար: Բայց պետք է հաշվի առնես, որ զգուշությունն էլ է լավ բան ու ցանկացած պահի, պետք է չմոռանաս այն ամենի մասին, ինչը չի բացառվում: Իսկ ինչ վերաբերվում է ոտքիդ ցավն անցնելուն՝ չկարծես, որ այստեղ էլ կախարդանք կար: Ո՛չ, դա դու արեցիր: Դու կարծում էիր թե ոտքդ թուլացել է, իսկ իրականում նրան պետք էր աշխատեցնել: Հենց դրանից էլ ցավն իսպառ կորավ:

    ***

    Հաջորդ օրը աղջիկը կարող էր խոսել: Այդ օրը շատ էր տարբերվելու բոլոր մյուս օրերից,: Արմինեն առաջին անգամ խոսելու էր երեխաների հետ ու այդ օրն առաջին անգամ երեխաները նույնպես մասնակցելու էին խաղին: Արմինեն բոլորին հավաքեց սեղանի շուրջ, թաշկինակով կապեց աչքերը չնայած դրա կարիքը չկար:

    - Խաղը կոչվում է «Մորզեի այբուբեն»: Սկզբից դուք կթմբկահարեք սեղանին, ինչպես դուռն եք թակում (ամեն մեկդ յուրովի) ու կասեք ձեր անունը: Այնուհետև, տարբեր հերթականությամբ նույն կերպ կթմբկահարeք, իսկ ես կփորձեմ ասել, թե դա ու՞մ թակոցն էր:
    Առաջ Արմինեյին երբեք չէր մտահոգել այդ հարցը: Պատճառ չէր ունեցել մտածելու այդ մասին՝ կասկածելու անգամ թե որքան պայծառ հիշողություն ունի, բայց այդ պահին ամբողջ մարմնով մեկ դողում էր՝ զգում էր, որ բարդ առաջադրանք է իր առջև դրված: Նա պետք է ամբողջ ընթացքում պտտվեր սեղանի շուրջը, չդիպչելով երեխաներին, որպեսզի չկարողանա մտապահել, թե ո՞վ, որտե՞ղ է նստած: Երբեմն նա սխալվում էր, իսկ խաղն է՛լ ավելի էր բարդանում, բոլոր երեխաներն արդեն երկու ձևով էին թմբկահարում: Բայց
    Արմինեն աստիճանաբար վարժվեց այս խաղի մեջ, ավելի ու ավելի լավ էր ստացվում իր մոտ:

    - Բավական է,- քսան րոպեից ասաց Հրաշագործը,- այս փորձությունն էլ է կարելի համարել ավարտված:

    Արմինեն թեթևացած շունչ քաշեց:

    - Ես հասկացա այսօրվա փորձության իմաստը:- Տուն գնալուց ասաց Արմինեն:- Պետք է նորություններ մտցնեմ խաղերիս մեջ, հակառակ դեպքում ձանձրալի կլինի թե ինձ համար, թե երեխաների: Այսօրվա խաղը երեխաներին շատ դուր եկավ:

    - Ճիշտ ես,- հաստատեց Հրաշագործը,- այս փորձության մեջ կարևոր էր ոչ թե քո հիշողությունը, այլ հենց այն, ինչ դու ասացիր:


    ***

    Երրորդ օրն էր: Այդ օրը Արմինեն չէր գնալու երեխաների մոտ: Ամբողջ օրը կույր վիճակում, համբերատար սպասելու էր խաղի ավարտին: Հաջողդ օրը բացվելու էին իր աչքերը ու նա վերջապես տեսնելու էր Հրաշագործին: Արմինեն բոլորովին մոռացել էր, որ այդ օրը պետք էր Դավիթի հետ գնար զբոսնելու իսկ եթե…

    - Ո՜չ,- առարկեց Հրաշագործը,- Մտքովդ չանցնի հրաժարվել: Այդ զբոսանքն էլ է մտնում խաղի մեջ:
    Ստիպված չեղավ երկար սպասել Դավիթին: Վերջինս երբեք չէր ուշանում: Աղջիկը քնքշորեն բռնեց նրա ձեռքը ու սկսեցին քայլել Դավիթի հետ միշտ այնքա՜ն հաճելի էր, սիրում էին զրուցել տարբեր թեմաներից: Նրանք միշտ անկեղծ էին եղել միմյանց հանդեպ:

    - Ի՞նչ է այսօր կատարվում քեզ հետ,- ճանապարհին հարցրեց Դավիթը,- ցրված ես երևում, ինչու՞ ես անընդհատ սայթաքում:

    Որքա՜ն էր ուզում ասել ճշմարտությունը՝ հանել իր դիմակը՝ ասել, որ ոչինչ չի տեսնում, որ հիմա իր համար շատ դժվար է, չնայած ընդամենը մեկ օր է մնացել, բայց այդ մեկ օրը նրան մի ամբողջ դար էր թվում: Հոգնել էր կուրությունից ու վերջիվերջո ուզում էր հասկանալ, թե ի՞նչ էին նշանակում իր բոլոր երազները, ո՞վ է այդ Հրաշագործը: Դավիթը երբեք իրեն խենթի չի համարել, համբերատար լսել է Արմինեի պատմությունները, անգամ ինքն էլ է իր հետ միասին մտածել թե ի՞նչ կարող են նշանակել այդ երազները:
    - Դե՞, մի բան ասա: Ինչու՞ ես լռում:

    Աղջիկն իսկույն սթափվեց, զգաց, որ հիմա իրեն պահում է անզգա տիկնիկի պես, որ ոչ խոսում է, ոչ շարժվում, գնում է այնտեղ ուր իրեն տանում են:

    - Այսօր մի քիչ հոգնած եմ:

    - Այդ դեպքում ինչու՞ դուրս եկանք զբոսանքի, կարող էինք նստել տանը, սուրճ խմել:

    - Չէ-չէ: Մենք պետք է զբոսնեինք…

    - Ի՞նչ պատահեց, ինչու՞ խոսքդ կիսատ թողեցիր: Ի՞նչ է կատարվում քեզ հետ Արմինե:

    - Ոչինչ Դավիթ, ոչինչ: Խնդրում եմ, արի տուն գնանք:

    Դավիթն ապշել էր, առաջին անգամ էր Արմինեին այդ վիճակում տեսնում: Զգում էր, որ ինչ-որ բան այն չէ, բայց նա չէր սիրում «գլուխ ցավեցնել»: Երբ դիմացինը չէր ուզում խոսել տվյալ բանի մասին, չէր ստիպում՝ «գուցե մի օր հենց ինքն ասի ամեն ինչ»:

    Արմինեն մեն-մենակ նստել էր տանը: Թվում էր ժամանակը կանգ է առել, թվում էր ընդմիշտ այսպես կույր է մնալու: Ե՞րբ են այս մի քանի ժամն էլ անցնելու, որքա՞ն կարելի է սպասել: Նա սկսեց վախենալ: Վախենում էր խավարից, վախենում էր մենակությունից: Ուզում էր բարձր ճչալ, բայց գիտեր, որ դա ոչինչ չի փոխի: Սպասել, սպասել, սպասել:
    Սպասե՞լ, իսկ գուցե այնքան էլ լավ չվերջանա այս ամենը: Գուցե այդ Հրաշագործը… ա՜խ այդ Հրաշագործը: «Ախր ինչու՞ հենց ես, մի՞թե Հրաշագործը դեռ ա՜յն ժամանակ էր ամեն ինչ պլանավորել և ինձ պատրաստել այդ փորձությունների համար, ի՞նչ է կատարվում: Ո՞վ է նա: Ո՞վ եմ ես: Արդյո՞ք ինձ դուր կգա՞ն նրա պատասխանները»: Արմինեն անզորությունից ընկավ հատակին ու սկսեց հեկեկալ:

    - Ինչու՞ հիմա չես խոսում ինձ հետ, ու՞ր չքացա՞ր: Ձա՜յն հանիր, իմանամ որ այստեղ ես,- գոռում էր նա,- Ո՞վ ես դու: Հերիք է արդեն: Ասա ի՞նչ է այս ամենը նշանակում:
    Պատասխան չկար:

    Արմինեն կոկորդի անտանելի ցավ զգաց:, մարմինն էլ թուլացավ: Ինքն էլ չզգաց թե ինչպես երեսնիվայր փռվեց հատակին:

    Արթնացավ, երբ ինչ-որ մեկը սկսեց ցնցել իր ուսերը: Աչքերը փակ էին, վախենում էր որևէ բան ասել: Հանկարծ զգաց, որ ինչ-որ ուժեղ լույս է ծակում է աչքերը՝ ջահն էր: Բացեց աչքերը, առաջին բանը որ տեսավ, դա ժամացույցն էր: Սլաքներն ուղիղ տասներկուսի վրա էին: Ապա նայեց շուրջբոլորն ու ուղղակի ապշեց: Սենյակում կանգնած էր հայրը, ժպիտը դեմքին նայում էր նրան:

    - Հայրի՞կ: Այդ ինչպե՞ս: Ե՞րբ վերադարձար արտասահմանից:

    - Չորս օր առաջ աղջիկս:

    Արմինեն շփոթվեց: Ո՞նց կարող է նման բան լինել:

    - Կարող է սիրելիս: Չէ՞ որ դա հենց ես եմ,: Այո-այո հենց Հրաշագործը: Իսկ քո կարծիքով ո՞վ էր քեզ ուղարկում այդ երազները: Ես երբեք, մի փոքր անգամ չեմ կասկածել, որ դու կարդարացնես իմ հույսերը: Դու իմ Արմինեն ես, դու Արմենի աղջիկն ես: Ու կարող ես վստահ լինել՝ մի օր իմ ամբողջ կախարդանքը փոխանցվելու է քեզ: Այդ օրն էլ կգա:

    Աղջիկն ապշած նայում էր սիրելի հորը, ինչպե՞ս կարող է այդպիսի բան լինել: Իր հա՞յրը:

    - Այո աղջիկս: Ու ժամանակն է, որ դու էլ ծանոթանաս հրաշքների աշխարհին: Այնտեղ բոլորը քեզ են սպասում:

    - Դաժան հրաշքների՞,- կիսազարմացած, կիսաբարկացած ծղրտաց Արմինեն:

    - Դաժա՞ն: Իսկ մի՞թե քեզ որոշ բաներ չսովորեցրեցին այդ ամենը: Դու իզուր քեզ կորցրեցիր այսօր: Վստահ եմ, որ դա առաջին ու վերջին անգամն էր: Դու մեզ մոտ կտեսնես իսկական հրաշքներ: Այն ինչ դու զգացիր այս երեք օրում, քեզ անպայման պետք կգա ամբողջ կյանքում: Գուցե հետագայում քո որդին բոլորովին այլ կերպ անցնի իր երեք օրերի «պրակտիկա»ն, բայց նա էլ անպայման կլինի հրաշագործների ընտանիքից:

    - Իսկ Դավի՞թը, իսկ երեխանե՞րը:

    - Դու նրանց երբեք չես կորցնի աղջիկս: Դե՞, տուր ձեռքդ:

    Աղջիկը ժպտաց ու մեկնեց իր ձեռքը հորը:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  23. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (17.03.2013), Sambitbaba (19.03.2013), Այբ (19.03.2013)

  24. #13
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Սիրելի՛ ակումբցիներ
    Ցանկանում եմ հաճելի ընթերցում, հետաքրքիր ու թեթև ժամանց, բազմաբովանդակ ու հետաքրքիր քննարկում: Կարդացեք, ընտրեք ձեր հավանած տարբերակներն ու քվեարկեք:

    Իսկ ինձ մնում է ձեզ շնորհավորել ակումբի ծնունդի առթիվ, մենք արդեն 7 տարեկան ենք, ժող

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  25. Գրառմանը 12 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (17.03.2013), CactuSoul (21.03.2013), ivy (17.03.2013), Lusntag Lusine (17.03.2013), StrangeLittleGirl (17.03.2013), Այբ (17.03.2013), Արէա (17.03.2013), Արևանուռ (17.03.2013), Գալաթեա (17.03.2013), Մինա (17.03.2013), Վոլտերա (18.03.2013), Տրիբուն (17.03.2013)

  26. #14
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էս երևում ա էլի շտապ-ստապ ուղարկել են գործերը: Առաջին 5-ից միայն մեկը դուրս եկավ: 6, 8, 9 լավն էին: 10 ու 11-ը դեռ պետք ա կարդամ:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  27. #15
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Դեռ մեկումեջ եմ կարդում՝ ըստ հետաքրքող վերնագրերի: Ոնց որ ընդհանուր վատ չի պատկերը: Մենակ որոշ գործեր կային, որ թեև հետաքրքիր էին, բայց պարը մեջն էդքան էլ չտեսա: Այսինքն՝ պարից ինչ-որ տարրեր կային, բայց բեմադրության ամբողջականությունը չկար:
    Բայց դեռ նորից կկարդամ ու ավելի ուշադիր:

  28. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Դավիթ (17.03.2013), Տրիբուն (17.03.2013)

Էջ 1 50-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Արձակ. Նոր ստեղծագործական մրցույթ: Քվեարկություն և քննարկում
    Հեղինակ՝ Վոլտերա, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 198
    Վերջինը: 23.02.2015, 14:57
  2. Ստեղծագործական մրցույթ: Նմանակում: Քվեարկություն և քննարկում
    Հեղինակ՝ Վոլտերա, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 296
    Վերջինը: 24.02.2014, 20:41
  3. Արձակ. Ստեղծագործական մրցույթ: Պատահական ծանոթություն: Քվեարկություն և քննարկում
    Հեղինակ՝ Վոլտերա, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 737
    Վերջինը: 21.10.2013, 14:53
  4. Արձակ. Ստեղծագործական մրցույթ. Կարճ պատմվածք (Քվեարկություն և քննարկում)
    Հեղինակ՝ Վոլտերա, բաժին` Ժանրային մրցույթներ
    Գրառումներ: 554
    Վերջինը: 07.09.2013, 19:56
  5. Արձակ. Պարագրում. փորձարարական ստեղծագործական մրցույթ
    Հեղինակ՝ Chuk, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 229
    Վերջինը: 17.03.2013, 00:52

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •