Տարբերակ 1. Նվիրվում է Նրան, ով երբեք սահմանը չհատեց- KarineIonesyan
Տարբերակ 2. Ներսում- Ivy
Տարբերակ 3. Վախեր- STrangeLittleGirl
Տարբերակ 4. Վերապրում- Alphaone
Տարբերակ 5. Ցպահանջ- Գալաթեա
Տարբերակ 6. Ժպտացող տանիքներ- Ivy
Տարբերակ 7. Աննան միայն սիրել գիտեր- Lusntag Lusine
Տարբերակ 8. Զրոն- Այբ
Տարբերակ 9. Լիզայի ձայները- StrangeLitleGirl
Տարբերակ 10. Կաղապար- Lisbeth
Տարբերակ 11. Խորհրդավորություն- Smokie
Դե տարբեր ձևերով ներկա ա: Նայի, եթե վերցնենք առաջին տարբերակը, ըստ էության էնտեղ պար կա, բայց բացարձակապես կապ չունի տեղադրվածի հետ: Բայց հեղինակը վերջում բացատրել ա, որ պարը նայելիս էդ պատմությունն ա հիշել: Կարծում եմ` ամեն մեկը տարբեր մոտեցում ա ցուցաբերել պարին, առաջինն ուղղակի հիշել ա, երկրորդից հինգերորդը ռիթմի մեջ են մնացել, հինգերորդը հետո լրացուցիչ փոստատարի մասեր ա ավելացրել: Լավ, մնացածն էլ կարդամ, ասեմԴավիթ-ի խոսքերից
Ուլուանա (17.03.2013)
Հետո կարող ա տարբերակների մասին առանձին-առանձին խոսեմ, հիմա քվեարկում եմ միակ հավանածս տարբերակի՝ Ցպահանջի օգտին: Ինչ լավ ա որ մարդիկ կարողանում են սենց բաներ գրել, ինչ լավ ա որ սենց մարդիկ կան, որ կարողանում են սենց բաներ գրել:
Հենց գաս՝ ժպտամ: Հենց գաս՝ դատարկությանս ամեն մի միլիմետրը կլցվի: Քո աչքերով, քո մատներով, քայլերիդ ձայնով:
Չկա էլ սենց բան:
Ես դեռ գեղեցիկ եմ: Դու արդեն չես հիշում երևի, բայց ես գեղեցիկ եմ: Դու ես ասել... Հավատացել եմ: Չէիր խաբի, չէ՞...
Չէ: Շնորհակալություն հեղինակին:
10-ը կարդացի: Լավ էր գրված, մի քիչ մոլորեցնող, բայց պար էդպես էլ չտեսա:
Արեաի պատվին, 5-ը մի անգամ էլ կարդացի: Էլի դուրս չեկավ:
Վերջին խմբագրող՝ Դավիթ: 17.03.2013, 11:56:
I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.
Mark Twain
Արէա (17.03.2013)
Քվեարկում եմ 3 գործի օգտին` «Ժպտացող տանիքներ», «Զրոն» և «Լիզայի ձայները»:
Վերջին խմբագրող՝ Դավիթ: 17.03.2013, 12:00:
I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.
Mark Twain
Այբ (17.03.2013)
Դեռ չեմ քվեարկի: Կքվեարկեմ էն ժամանակ, երբ բոլոր տարբերակները կկարդամ: Կարդացածներիցս մի երկու պատմվածք հավանել եմ, բայց դեռ բան չեմ գրի, մինչև լրիվ չկարդամ...
Վոլտերա (18.03.2013)
Ասում են. մարդ քեզանից բան չի հասկանում, հլը բացատրի տենանք դրա ի՞նչն ես հավանել:
Ի՞նչ բացատրեմ: Եկեք նամակը մի անգամ էլ կարդանք.
Սենց բան էլ չկա: Սենց բան ամեն մարդ չի կարողանա գրել: Չափից դուրս խորը ու հարուստ ներաշխարհ պետք ա ունենա մարդ էսպիսի բան հորինելու համր: Շատ լավն ա:Հենց գաս՝ ժպտամ: Հենց գաս՝ դատարկությանս ամեն մի միլիմետրը կլցվի: Քո աչքերով, քո մատներով, քայլերիդ ձայնով:
Ես դեռ գեղեցիկ եմ: Դու արդեն չես հիշում երևի, բայց ես գեղեցիկ եմ: Դու ես ասել... Հավատացել եմ: Չէիր խաբի, չէ՞...
Պատի վրա ապրող ստվերս մենակությունս կոտրում է: Երկուս եմ դառնում, շատանում եմ: Բայց չեմ կարող երկար մնալ պատի մոտ: Շուռ է գալիս վրաս: Դանդաղ ու անընդհատ, ոսկոր առ ոսկոր ինձ փշրելով` շուռ է գալիս վրաս:
Հեռու եմ մնում պատից: Սովորել եմ ստվերս ոչ թե տեսնել, այլ պատկերացնել: Ինձնից բարձրահասակ է մի քիչ: Մեկ-մեկ զրուցում ենք, երբ չափից ավելի եմ արևը կարոտում: Ջերմանում եմ: Ստվերս քո ձայնով է հետս խոսում, քո բառերով, քո բարի ժպիտով ձեռք է առնում, հոգուս հետ խաղում, ջղայնացնում, մազերս շոյում...
Հետո օրերով կորում է: Մնում եմ մենակ, բայց չեմ տխրում: Մաքրություն եմ անում, մտքերս եմ մաքրում: Կզարմանաս, թե որքան կեղտոտ են երբեմն մտքերս: Ես էլ եմ զարմանում...
Հենց գաս, ամեն ինչ կփոխվի: Պատերիս մեջ դուռ կհայտնվի: Դու կգտնես. ես չեմ կարողանում: Շատ եմ փնտրել, բայց չեմ գտնում: Մատներս քրքրվելու աստիճան շոշափել են չորս կողմս, չկա դուռ: Դու կգաս, կնկարես: Բոլոր պատերս դռներ կդարձնես:
Բայց գիտե՞ս ինչ... Որ գաս ինձ ախր էլ դուռ պետք չի լինի: Իմաստը կկորի:
Վախենում եմ... Մեկ-մեկ ինձ թվում է հենց շուռ գամ՝ հետևս կանգնած ես լինելու: Երբեմն այդ զգացումն այնքան է մեջս մտնում, բերնեբերան ինձ լցնում, որ սարսափում եմ շրջվել: Քարացած կանգնում եմ՝ շունչս պահած, թե երբ ես ձեռքդ դնելու ուսիս:
Ես քեզ գտնելու եմ, եթե մինչ այդ չկորցնեմ: Գրկելու եմ ամուր ու պահեմ մոտս: Մատներս միահյուսելու եմ մատներիդ ու դարձնելու եմ աշխարհի ամենաամուր ու բարի բռունցքը: Ու ոչ ոք չի կարողանա այն քանդել: Թույլ չեմ տա: Էլ թույլ չեմ տա... Երկրորդ անգամ չեմ կարող քեզ հեռանալիս տեսնել... չեմ ապրի:
Անցյալ գիշեր երազումս եկել էիր: Հայտնվեցիր՝ չգիտեմ որտեղից: Դանդաղ մոտեցար, մազերիս մեջ սպիտակ վարդ դրեցիր, քիթս համբուրեցիր ու կորար: Քայլեցիր դեպի պատն ու անհետացար դրա մեջ: Երբ արթնացա, վարդի հոտից շունչս կտրվում էր: Ամեն տեղից էր գալիս: Օդից, մաշկիցս, մազերիցս...
Արի ինձ մոտ...
Արի...
Սեղանին վերջին նամակդ է դրված: Միակ նամակդ: Անգիր գիտեմ յուրաքանչյուր տառը, բայց ամեն օր կարդում եմ: Չէ, չեմ կարդում... խմում եմ բառերդ ու հարբում: Կաթիլ առ կաթիլ տարածվում ես ներսումս, հասնում մինչև մատներիս ծայրերը: Ճախրում եմ: Թևերս բացած ճախրում եմ: Մինչև առաստաղ կարող եմ հասնել: Ճախրեցնում ես, ու չեմ վախենում ընկնել: Բառերդ փափուկ կտոր են դառնում, փռվում գետնին ու փրկում են ինձ ընկնելու դեպքում ջարդուփշուր լինելուց:
Անէանում եմ: Առանց քեզ մասնիկ առ մասնիկ անէանում եմ: Մեկ-մեկ ինձ թվում է՝ էլ չկամ: Այսինքն կամ այնքան, որ կարողանամ կերպարդ կատարելության հասցնել: Ուրիշ ոչնչի չեմ ձգում:
Երբ գաս, կհավաքե՞ս մնացած բեկորներս: Կկարողանա՞ս կպցնել իրար ճիշտ տեղերում, կենդանացնել, շունչ տալ...
Հնարավոր է նաև, որ ստիպված լինես ինձ պատից քերել: Երբեմն մեջքս պատին եմ կպցնում, որ ամեն ինչ շուրջս տեսնեմ, հետ նայելու կարիք չլինի, ու այդ ժամանակ պոկվելն այլևս անհնարին է թվում: Ու մի օր չեմ կարողանալու:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ