Իդիլիա

[Stranger_Friend]

Այսօր էլ երևի ամենաշատը ափսոսացի նրա համար, որ առաջ (և հիմա էլ) կարևորը ցույց չեմ տվել (տալիս).
Ինչի՞ է ինձ միշտ թվացել, որ ցույց տալը սխալ է.
Իսկ չհասկանալը (և չհասկացվելը) ճիշտ է՞...

Ճիշտ էր ասում` պետք չի փոքրից մեծանալը ավելի դժվար է, քան մեծից փոքրանալը....

[Stranger_Friend]

Միջինին չի լինում գալ. մեկով մի ծայրահեղություն եմ ստեղծել, մյուսով՝ հակառակ ծայրահեղությունը: Բայց այդ երկուսը չի լինում իրար միացնել, որ միջինը ստացվի.
Միացնել հնարավոր է՝ բայց այդ դեպքում երկուսն էլ կքանդվեն, կամ էլ լավագույն դեպքում իրար մեջ մրցակցություն կսկսվի. (արդեն սկսվել է)

Ամենամեծ խնդիրը նա է, որ հնարավորությունները նույնն են երկուսի համար և պետք է ընտրվի՝ որին ինչ հնարավորություն տալ.
Իմ խնդիրն է երկուսին հավասարացնել իրար՝ միաժամանկ մեկմեկու հեռու պահելով:
Ինչո՞վ երկրորդը հասնի առաջինին, եթե առաջինը օգտագործել է գրեթե բոլոր հնարավորությունները և ինչպե՞ս առաջինը ետ չմնա, եթե մեծ է բախվելու հավանականությունը (այսինքն` նույն հնարավորությունը երկուստեք օգտագործելու հավանականությունը)









.......................
Շատ վատ գիծ ունեմ՝ մի տեղում չեմ կարող մնալ.
Եթե չեմ կարողանում բարձրանալ, գոնե պիտի իջնեմ.

[Stranger_Friend]

Լավ է թունելում հայտնվելը միայն այն ժամանակ, երբ վերջում լույս է երևում, հակառակ դեպքում այն դառնում է անվերջանալի լաբիրինթոս (եթե նույնիսկ ուղիղ ճանապարհ է)

[Stranger_Friend]

Հիմա ստանում եմ այն, ինչի պակասությունից միշտ բողոքել ու դժգոհել եմ: Ու ստանում եմ միանգամից մեծ, ճնշող քանակությամբ...
Բայց չեմ ուզում, ոչ մի գրամ չեմ ուզում ստանալ, որովհետև չեմ կարող փոխհատուցել ու չեմ ուզում «բարոյական» պարտքի տակ մնալ...

Արդեն հաստատ գիտեմ, որ ինձ պետք չի սա: Թեկուզ նվերի տեսքով, թեկուզ սրտանց...

Ու եթե առաջ կարող էի բողոքել պակասությունից, հիմա շատությունից բողոքելու իրավունք չունեմ...
Բայց չեմ կարող ասել, իրավունք չունեմ...

[Stranger_Friend]

Ես գիտեմ, որ ճիշտ ես: Շատ վաղուց գիտեի,բայց դա ասել չի ստացվում.
Միշտ էլ վախեցել եմ ընդունել այդ կարևոր իրականությունը: Իսկ քեզ թվում է, թե ես ոչինչ չեմ հասկանում ու անընդհատ համոզում ես.

Նաև հենց չխոսելուս պատճառով լրիվ ուրիշ մարդու տպավորություն եմ ստեղծել (ոչ միայն քեզ համար).
Բայց գիտե՞ս ինչ, ինձ դուր է գալիս այդ տպավորությունը: Երևի իրականությունից ավելի իրական է...

Ինչո՞ւ արտաքուստ խոստովանել քո թույլ կողմերը՝ քո իմանալն ու ընդունելը լրիվ բավական է...

[Stranger_Friend]

Հաճախ մենք ամենակարճ ճանապարհը փնտրելով կորցնում ենք ավելի շատ ժամանակ և էներգիա, քան եթե առանց մտածելու անցած լինեինք ամենաերկար ճանապարհը...

Բայց սեփական ձեռքբերումը զգալն ավելի թանկ հաղթանակ է քան առանց մտածելու ճանապարհ անցնելը...

[Stranger_Friend]

Երազանքներին հասնելու ամենակարճ ուղին չերազելն է...

Բայց արդյո՞ք մենք պատրաստ ենք դրան...

[Stranger_Friend]

Մարդիկ երբեք չեն փոխվում...
Նրանք կարող են կատարելագործվել, աշխատել, որպեսզի ավելի լավը դառնան կամ հակառակը: Բայց ոչ երբեք փոխել իրենց էությունը...

[Stranger_Friend]

Այսօրվա ավարտը յուրահատուկ է լինելու: Կամ ամեն ինչ կքանդվի, կամ կկառուցվի...
Ինձ համար երկուսն էլ սխալ են.

Վախենամ այս օրը միայն ինձ համար է առանձնահատուկ...

[Stranger_Friend]

Այսօրվա ավարտը յուրահատուկ է լինելու: Կամ ամեն ինչ կքանդվի, կամ կկառուցվի...
Ինձ համար երկուսն էլ սխալ են.

Վախենամ այս օրը միայն ինձ համար է առանձնահատուկ...

Փաստորեն քանդվեց.... Անհայտ ժամանակով, ոչ վերջնական...
Արդեն մեղավորը ես չեմ: Հա, ինչի՞ ստեմ, ինձ համար կարևորն այն էր, որ մեղավորությունն ինձ վրա չընկնի...
Մնացածը՝ թե ինչ կլինի հետո, ես կապ չունեմ արդեն, դու գիտես...

[Stranger_Friend]

Մի տեսակ ուզում եմ, որ բոլորը ինձնից նեղանան, արհամարհեն ինձ, բանի տեղ չդնեն ու չխոսեն հետս: Գոնե մի օր, մի ժամ...

Չէ, չեմ փոշմանել, ուղղակի կռվով չէի ուզում...

Տխուր չեմ.

[Stranger_Friend]

Եսպիսի հնարավորությունն ընդհանրապես երկրորդ անգամ չի տրվում.
Կամ կտրվի, եթե չձախողեմ առաջինը.

Վերջապես կիմանամ հնարավորություններիս չափը.

Արդյո՞ք ես պատրաստ եմ դրան.

[Stranger_Friend]

Ձանձրանում եմ... ձանձրացնում է ցանկացած բան, որը չի ավարտվում...
Իսկ ինչո՞ւ ավարտին չեմ հասցնում -որովհետև չեմ ուզում մտածածս հետաքրքիր ծրագիրն այդքան անիմաստ ու անհետաքրքիր ավարտվի.
Ես ունեմ համբերություն, շա՜տ, ու կձանձրանամ որքան պետք է.
Բայց պետք է իմանամ, որ մի օր կլինի երկար սպասված ավարտը...

Թե այս երգն ինչու է մտքումս պտտվում, չեմ հասկանում.

[Stranger_Friend]

Ինչ էլ լինի ներքուստ ես հիշում եմ այս խոսքերը ու անկեղծ հավատում դրան.

Որ ամեն լավին հաջորդում է վատը, ամեն վատին՝ լավը: Ու որ եթե օրը լավ է սկսվել, կավարտվի վատ և հակառակը...

Չգիտեմ ներշնչաքից է, թե իրականություն, բայց միշտ էլ այդպես է լինում.

[Stranger_Friend]

Փաստորեն քանդվեց.... Անհայտ ժամանակով, ոչ վերջնական...
Արդեն մեղավորը ես չեմ: Հա, ինչի՞ ստեմ, ինձ համար կարևորն այն էր, որ մեղավորությունն ինձ վրա չընկնի...
Մնացածը՝ թե ինչ կլինի հետո, ես կապ չունեմ արդեն, դու գիտես...

Ես ամենն արդեն ձևականություն է դառնում գիտե՞ս.
Անիմաստ ձևականություն...
Ինձ համա՞ր է: Ես ձևականություն չեմ ուզել: Եթե չես քանդելու, ինչի՞ ես գործիքներն առել ձեռքդ ու ձևացնում, թե իմ ուզածն ես անում.

ես տխուր չեմ. Ու վատն են է, որ չեմ զղջում