Իդիլիա

[Stranger_Friend]

Ընդմիջումն ավարտվեց՝ գոնե ժամանակավոր.

Սա հանգստի հետ բոլորովին կապ չունի՝ հակառակը:
Բայց ինչ լավ է, որ կարողանում ես ինքդ պատճառը հեռացնել, որ կարողանում ես պատճառին քեզնից կախման մեջ դնել ու ղեկավարել՝ ոչ ամբողջությամբ, բայց ետ ու առաջ տալ ստացվում է: Դա էլ մեծ հաջողություն է..
.........................

Սպիտակն ու սևը մթության մեջ չեն տարբերվում՝ նույն անտեսանելի գույնն ունեն, բայց չի կարելի հաշվի չառնել այն փաստը, որ ընտրությունդ լույսի մեջ է պետք գալու, որտեղ գույնն ակնառու է և չափազանց կարևոր (Սպիտակն ու սևը չարի ու բարու հետ կապ չունեն.):

........................
Պաշտպանվելու միջոցներից մեկն էլ դրանից ակամա ետ քաշվելն է ( ռեֆլեքսի պես ).
Բայց չգիտեի, որ հնարավոր է հարձակումն էլ ակամա լինի, եթե դա չի մտնում << Լավագույն պաշտպանությունը հարձակումն է >> խոսքի մեջ..
Երևի իրոք չի լինում: Միևնույն է հիմնավորումներ պետք է լինեն, իսկ եթե չկա նաև հերքելու պատճառ, եզրակացություններ պետք չէ անել ուղղակի՝ մինչև ինչ-որ փաստի հայտնվելը:

.......................
Որ ասում են՝ երկաթը ջրում չի փափկի, շատ ճիշտ էր երեկվա համար ( ոչ իմ ) : Բայց մեկ է խեղճ Երկաթին հա ջուրն են գցում՝ << մեկ էլ տեսար տասերորդ անգամ գցելուց փափկեց >>:
..............
Իդիլիա...

...........
Ամեն դեպքում Պատճառին անտեսել չի կարելի:
Ընդմիջում...

[Stranger_Friend]

Ինչ ուզում ես արա՝ դիմացինդ հիշելու է այն, ինչն իր մոտ առավել ապրումներ է առաջացրել, ոչ թե այն, ինչ արել ես տպավորություն թողնելու համար (եթե այդ երկուսը չեն համատեղվել)...

,,,,,,,,,,,,,,,,,

Չի՛ կարելի ուրիշին մի ուղղության վրա դնել, եթե համոզված չես, որ հենց դա է նրա ճանապարհը:

Նույն աչքի կառուցվածքն ունենալով բոլորը տարբեր կերպ են ընկալում թեկուզ հասարակ ծառը ու տարբեր կերպ կբնութագրում, ուր մնաց վստահ լինես, թե քո լսած խոսքերը, տեսած շարժումները ճիշտ այն են նշանակում, ինչ պատկերացնում ես: Եվ եթե վստահ չես, ուղղակի իրավունք չունես տեսարանը մեկնաբանել մեկին, ում համար ասածդ շրջադարձային կդառնա: Հատկապես, երբ այդ տեսարանում պարտադիր պայման է միմիկան, կեցվածքը, շարժուձևը՝ որոնք ևս տարբեր կերպ են ընկալվում:
Կասկածներս մեծնում են, բայց այն փաստը, որ գտնվելով նույն տեղում մենք տարբեր բաներ ենք տեսնում (Ես որպես կողմնակի անձ, Դու՝ մասնակից), տարբեր եզրակացություններ անում՝ ստիպում է ինձ ոչ մի բան չասել բացակայությանդ ժամանակ տեսածիս եզրակացությունների մասին: Ստիպված եմ լռել այն ամենի մասին, ինչը քեզ վրա շատ մեծ ազդեցություն կունենա (այլ կերպ չի կարող լինել): Ու այդ պատճառով ես ինձ թշնամի եմ զգում, հասկանո՞ւմ ես.
Կասեմ՝ կա՛մ թշնամի կդառնամ, կա՛մ բարեկամ (քեզ համար), կարևորը՝ բացահայտ թշնամի կամ բարեկամ...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Երբ եսասիրությունդ ստիպում է ցանկանալ այն, ինչն օգտակար է առավել քո տեսանկյունից (մնացածի համար՝ հակառակը), կարևոր չէ ցանկությունդ որևէ նշանակությւն ունի թե ոչ` պետք է անջատել նրա բարձրախոսը, մեկընդմիշտ կտրել ձայնի հնարավորությունից, որովհետև նրա ցանկությունը մեկով չի սահմանափակվի: Հիշի՛ր.

[Stranger_Friend]

Բառեր կան, որ երբ արտասանում են՝ անկախ նրանից ասողը ով է ու ինչ պատճառով է ասում, մտքումս պատկերվում է մի կոնկրետ իրադարձությանը համարժեք տեսարան՝ ուրիշ իմաստով չեմ կարողանում ընկալել: Որովհետև այդ բառերը ես կամ ինձ մոտ ուրիշ մեկը օգտագործել է շատ կարևոր տեղում, շատ կարևոր ժամանակ ու շատ կարևոր մտքերով:
Ես հաճախ եմ փոխաբերականներով խոսում և եթե այդ արտահայտությունները մեկն օգտագործում է ուղիղ իմաստով, անկախ ինձնից ներսումս դա թարգմանվում է իմ <<լեզվով>> ու ստացվում է ես այդ մարդու ասածը լրիվ սխալ եմ հասկացել: Դա իմ շփոթությունների հիմնական պատճառն է: Դա ավելի վատ է, քան երբ իմ փոխաբերականներն են վերծանվում ու այլ կերպ ընկալվում իմացինիս <<սարքավորումներով>> (չնայած դա վատ չէ):

Հիմա Դիմացինս հետս զրուցելուց անընդհատ կրկնում է այն արտահայտությունները, որոնք ինձ համար շատ թանկ են՝ ես դրանք բարձրաձայն օգտագործում եմ միայն, երբ այդ պահին ծայրահեղ դրության մեջ եմ լինում: Ենթագիտակցորեն մեջս ընկալվեց Դիմացինիս վիճակը ծայրահեղ, հետևաբար պատրաստ էի իր ցանկությունները կատարելու, միայն թե նա հանգստանար, իմ միջի տագնապն էլ վերանար: Մի քիչ չարչարվելուց հետո հասկացա, որ Դիմացինիս համար դրանք սովորական բառեր են, (ինչպես՝ բարև, այո, ոչ) ու դա իր առօրյա խոսակցականում միշտ էլ օգտագործվում է: Ճիշտ է դրանից ներսիս տագնապը չի անցնում այդ բառերը լսելուց, բայց քիչ քիչ համակերպվում եմ, որ դրանք սովորական բառեր են` սովարական տառերից կազմված ու յուրքանաչյուրի համար տարբեր նշանակություն ունեցող:
Մի կողմից էլ դա լավ է՝ եթե ես հանկարծ օգտագործեմ, դա արտասովոր դեպք չի ընկալվի:

Նաև յուրաքանչյուրիս մոտ կան արգելված բառեր, որոնք ևս երբ ուրիշն օգտագործում է, մեզ վանում է իրենից:
Մնում է ներսումս կոտրեմ այդ կարծրատիպերը, որ այդ արտահայտություններինին պատահական հանդիպելուց, օգտագործողի մասին կարծիքս չկազմվի ինձ համար <<թանկ>> և <<արգելված>> բառերի կիրառումով:

Հ.Գ. Երկու անգամ պարտք մնացի: Ոնց չեմ սիրում այս զգացումը՝ այն էլ երբ գիտեմ, որ պարտքերս վերադարձվելու ենթակա չեն՝ դա տվել են պատահական, չգիտակցելով....
Հ.Գ.2- մի այդպիսի բառ էլ ինձ համար <<Անծանոթն>> է, թեև օգտագործում եմ որպես մականուն, բայց այն չի կորցնում իր արժեքը:

[Stranger_Friend]

Երբ առաջին երկու անգամները խցանը բացելուց գրված է լինում <<կրկին փորձիր>>, ուրախացնում է այն փաստը, որ գոնե կրկին-ի հնարավորություն կա՝ հույսը չի մեռնում: Երրորդ անգամ նույնը կարդալուց, ստիպված ես գիտակցել, որ դա ընդամենը գովազդի ձև է, իսկ չորրորդ անգամ, երբ նույնիսկ <<կրկին փորձիր>> գրված չկա՝ կամ խցանը դեն ես նետում ու մոռացվում է, կամ էլ հույսը վերածվում է ամեն գնով շահելու սկզբունքի: Վերջինը լավ տարբերակ է:

Հ.Գ. Ռիսկից առաջ փորձելու բոլոր հնարավորություններն օգտագործելը վատ բան չի: Բայց որ ամեն ինչ անելուց հետո ռիսկը չի ուզում վերջացնել՝ չարչարանքը, սպասումները մնում են անհայտ: Թող այդպես լինի....

[Stranger_Friend]

Ինչի՞ միշտ այն ժամանակ, երբ պատրաստ ես, երբ չես ուզում խուսափել, թվում է էլ ոչինչ չի խանգարում անելու երկար սպասված աշխատանքը (գործը, հանդիպումը), հայտնվում է անկարևոր ինչ-որ բան (երևույթ, մարդ) ու իր գործերով փչացնում ամեն ինչ....

Ոչինչ, մի քիչ էլ հետաձգվեց, բայց ես անելու եմ դա.

[Stranger_Friend]

Ինչի՞ միշտ այն ժամանակ, երբ պատրաստ ես, երբ չես ուզում խուսափել, թվում է էլ ոչինչ չի խանգարում անելու երկար սպասված աշխատանքը (գործը, հանդիպումը), հայտնվում է անկարևոր ինչ-որ բան (երևույթ, մարդ) ու իր գործերով փչացնում ամեն ինչ....

Մի ուղղում՝ անկարևորը մարդը չէ, այլ իր գործը տվյալ պահին: Մարդը երբեք անկարևոր չի լինում...

Եթե աղքատ բանվորին միանգամից մեծ հարստություն նվիրեն՝ այնքան կարողություն, որ ոչնչի կարիք չունենա, և գիտակցելով իր աշխատելու անկարևորությունը իր ժամանակը բազմոցին պառկած անցկացնի, շատ հնարավոր է մի քանի օր հանգստանալուց հետո նա ավելի սթրեսային վիճակում հայտնվի, քան այն նախկին անգործունյան, ով մի քանի օր բանվորություն է արել...

Բայց դա ընդամենը որոշ ժամանակ: Միևնույն է մարդն ավելի արագ հարմարվում է ոչինչ չանելու ծանրաբեռնվածությանը...

Պարապությունը ինձ էլ է սկսել կրծել, այն էլ երբ իր մասին մտածելու ժամանակ ընդհանրապես չկա...

[Stranger_Friend]

Այսօր այն չսպասված կարևորը, որին նույնիսկ չնկատեցիր, անցար կողքով ափսոսալով մի քանի վայրկյան ծախսել վրան, ՎԱՂԸ շրջադարձային է լինելու , փոխելու է կյանքիդ ընթացքը: Հիմա ԴՈՒ ուղղակի պատրաստ չես դրան, ոչինչ չես զգում, իսկ ՎԱՂԸ չես էլ հասկանա, թե որն էր այդ կարևորը, որտեղից սկսվեց: Շատ չի ուշանա փոփոխությունը, կարևորը ԴՈՒ հավատաս ՎԱՂՎԱՆ...

Բայց երևի ավելի շատ կփոխվեմ ես, քան դու: ԴՈՒ սովոր չես դրան, դա քեզ պետք էլ չի լինի, իսկ ես սպասում եմ, մեծ հույսերով սպասում եմ ՎԱՂՎԱՆ...

[Stranger_Friend]

Ո՞ւր եք...
Հա ճիշտ է չնկատեցի ոնց օրերը ամիսներ դարձան, իմ պատճառով փոխվեց: Բայց եկել էի չէ՞, եկել էի ամեն ինչ հետ բերելու:
Արդեն ամիսներն էլ տարի են դառնում՝ կլոր տարի է անցել, բայց դա շատ չի չէ՞ կարևորը մոռանալու համար...
Չէ ես այն ժամանակ չէի մոռացել, ուղղակի ժամանակի զգացողությունը կորցրել էի: Կարևորը հաստատ մի տարում չէր մոռացվի.
Շատ չեմ ուշացել չէ՞.
Ո՞ւր եք...

Էլ երբեք հետ չի գա մի տարին...

[Stranger_Friend]

Միգուցե իրոք պե՞տք է համարձակությունը հիմա, միգուցե ճի՞շտ էի անում մի տարի առաջ, միգուցե պետք էր շարունակե՞լ.
Ասում են ավելի լավ է արածիդ համար զղջաս, քան՝ չարացիդ: Բայց որ մտածում եմ անելը այնքան վատ հետևանքների կարող է բերել, այնքան մեծ է ճիշտ չհասկացվելու հավանականությունը...
Չգիտեմ, երևի փորձել չարժի, փորձանքը ահռելի մեծ կլինի...

Մի տարի առաջ փորձը փորձանք չեղավ, մոռացվեց, որը պարտությանը հավասար էր: Հիմա որ վերլուծում եմ, ախր մոռացվելը հաղթանակ էր...
Հիմա եթե լիներ մի տարի առաջվա վիճակը, միգուցե համարձակվեի: Բայց ուրիշ է, ես էլ նույնը չեմ ու չեմ կարող ուզածս անել, քննադատում եմ այն, ինչ արել եմ, ես էլ եմ փոխվել...

Մյուս կողմից էլ եթե ամեն ինչ լավ լինի, այնքան մեծ է լինելու հաջողությունը՝ երևի ամեն ինչից մեծ, իմ ամենամեծ ոչ-ոքին կլինի, որը ոչ մի հաղթանակի հետ չեմ փոխի...
Չէ պետք է սպասել, թե չէ շատ հնարավոր է ոչ միայն մի տարի հետո, այլ միշտ զղջամ արածիս համար... Երազանքը կսպասի..

Բայց դու դժվար թե սպասես..

Երկնագույն լուսաբացին, նոր օրվա լույսով լցված՝ Ես մնում եմ միայնակ.
Թողնելով գիշերվա մեջ երազները անցյալի, թողնելով ներկան դատարկ...
Մտքով հեռու, հոգով՝ այնտեղ, ուր թաքնված գաղտնիքն է իմ կյանքի.
Բացեմ հոգիս տիեզերքին անձայն, լսեմ հեռվից լուռ երգը աստղերի....

[Stranger_Friend]

Միշտ լինում է այն, ինչին ամենաքիչն եմ սպասում, կամ մտքովս չի էլ անցնում:

Արդեն ինչի վրա <<ներքին ձայնս>> վստահ է լինում, <<արտաքին ձայնս>> ժխտում է ու սկսում ուրիշ հնարավոր տարբերակներ փնտրել: Որը չեմ ուզում լինի, դրա վրա կանգնում ու մտածում եմ: Այդպես փորձում եմ ժխտել բացասական տարբերակները, որովհետև բազում փորձերից գիտեմ, որ լինելու է այն, ինչը իմ մտքով չի անցել, ինչը իմ մեջ չեմ քննարկել:

Բայց մեկ է՝ երբ գալիս է երազելու ժամը, բացվում են բոլոր լավ մտքերը, երևակայությունս աշխատում է ներքին ձայնիս հրամաններով ու վատ տարբերակները կրկին մնում են չբացահայտված:
Արդյունքում վատի հավանականությունն ավելի մեծ է լինում, բայց լավ տարբերակներ էլ միշտ մնում են..

Իհարկե վերջում լինում է այն, ինչ լինում է, բայց այս մեթոդը գոնե մինչև կատարվելը ինքնախաբեությամբ միջիցդ վատն ու վախը հանում է, վստահություն հաղորդում և տալիս է մի երանելի զգացողություն՝ <<Աշխարհը քո շուրջն է պտտվում>>..

ինչո՞ւ չհավատալ մի բանի, որը ոչ ոքի վնաս չի տալիս, իսկ քեզ պարգևում է հաճելի երազներ...


<<Ամեն ճշմարտություն գեղեցիկ չէ, բայց ամեն գեղեցիկ ճշմարտություն է>>: Կոնստանտին Ստանիսլավսկի

Երևի մի օր կզգաս, կամ կհասկանաս.

[Stranger_Friend]

Տարին փոխել չի ստացվում: Միշտ նոր տարեթվին հարմարվելը ինձ մոտ տեվել է ամենաշատը 2 ամիս, բայց այս անգամ մինչև հիմա այնպիսի տպավորություն է, թե Նոր տարուց մի ամիս էլ չի անցել:
Մնացել եմ հունվար ամսվա վրա ու չեմ կարողանում համակերպվել 2013-ի մուտքի հետ, այնինչ արդեն տարվա կեսն անցել է:

Երևի դա նրանից է, որ ծրագրերիս մինիմումն էլ չարեցի, ավելի ճիշտ դեռ չեմ արել: Որ այն, ինչը պիտի մեկ օրում լիներ, մինչև մի ամիս ձգվում էր ու դեռ ձգվում է:
Մեկ էլ նրանից է, որ սկսել եմ երկար մտածել մանր հարցերի շուրջ: Գնալով որևէ որոշում կայացնելը ավելի ու ավելի է դժվարանում, մանրուքներն ավելի խորն են երևում, մտորելու կարիքը մեծանում է:

Պետք է դրա դեմն առնել՝ անհապաղ ու վերջապես մուտք գործել 2013 թվական՝ ամառ:
2012 թիվը վերջացավ, Նոր տարին վերջացավ, ձմեռն էլ... Վերջիվերջո պիտի տարին ու եղանակը ներսից էլ փոխվի...

Բայց մի բան անփոփոխ է մնում, երեքը...

[Stranger_Friend]

Երկու օր մնաց, ընդամենը երկու օր ու...
Չէ, ի՞նչ երկու օր՝ երկու տարի մնաց, ուղիղ երկու տարի ու ամեն ինչ այնպես կլինի, ինչպես ուզում էի...

Միշտ էլ երկու օր ու երկու տարի եմ ասել (և դեռ ասելու եմ).
Անցած տարի հենց այս օրն էլ էի ասում երկու օր մնաց, հետո երկու օրից ասում էի մի տարի մնաց...
Հիմա ո՞ւր է այդ տարին, իմ ուզածը սա՞ էր...



Մի օր պոկվեց թռավ
Իմ մանկության կապույտ թռչունը,
Այդ ամպերի միջով մի ճիչ
Չվեց դեպի հավերժությունը։

Կյանքի շեմին կանգնած էր լուռ
Ու գլխահակ մի պատանի,
Երազանքներ ուներ մաքուր,
Ձեռքին սպիտակ մի աղավնի...


Չէ, մի ամբողջ կյանք մնաց, ի՜նչ օրեր ու տարիներ...

[Stranger_Friend]

Շատ բաներ էլ պետք է անել ոչ թե լավ, այլ նորմալ լինելու համար.
Ինձ թվում է գնալով մարդիկ ավելի շատ են վատին նորմալ ասում, նորմալին՝ լավ.
Դա լավ է, եթե իհարկե դրանով նրանց ուրախությունն ավելանում է.
Իսկ ես հիմա նորմալին եմ ձգտում, իմ իմացած նորմալին
Ես էլ եմ այդպիսիսն դարձել...



Անփոփոխ մնաց միայն մի բան,
Երբ բոլորը քայլելով անցան՝
Որ փոշի ելավ եւ կնստի գետնին:

[Stranger_Friend]

Այնքան ձեռնպահ մնացի, ձայնս սեփականաշնորհեցին.
Բայց ես ուզում եմ դեմ քվեարկել.
Ինչո՞ւ ձայնս ետ չեք տալիս նույնքան արագ, որքան որ վերցրեցիք
Ախր ինձ հիմա դա շատ է պետք.

[Stranger_Friend]

Արդեն հաստատված բան է՝ ինչքան շատ ժամանակ ես ունենում, այնքան քիչ բան ես հասցնում.
Բայց ես շտապում եմ, շտապում... Տեսնես ո՞ւր.
Պատճառն այն է, որ հիմա երկրորդականը առաջնային սարքելու մեծ ցանկություն ունեմ (ժամանակ էլ):
Չնայած Դրանք ինձ համար երբեք էլ երկրորդական չեն եղել, ուղղակի... ուղղակի կարող եմ, չէ, ավելի ճիշտ՝ ՈՒԶՈՒՄ ԵՄ անել (ժամանակ կա). իբր կա...
Չէ... իրականում ժամանակը երբեք էլ պակասություն չի արել: Ցանկությունս է, միայն նա...
Չեմ հասցնելու...