Երկրորդ սկիզբ, առաջին փուլ, երկրորդ օր.
Այս շրջանի (ինչու չէ, նաև նախկին) երկրորդ մեծ սխալը (անուշադրության վրիպումը, խախտումը կամ դեպի ձախողում քայլը) արեցի...
Ու կրկին ուղղելուն և ծրագրի չավարտվելուն մի միջոց կփրկի՝ սուտը (ստերի մեծամասնությունը պլանի չձախողման նպատակով է հենց առաջանում)...
Հիմա ամենակարևոր պահն է`մինչ այժմ: երկու տարբերակ կա (իրականում երեք տարբերակ, բայց վերջինը գիտեմ, որ ի վիճակի չեմ կատարելու, չեմ նշում)..
Երկուսն էլ դժվար, երկուսն էլ սխալ: Ընտրություն կատարողը ես եմ, բայց այն լինելու է կամավոր- ստիպողաբար.
Ի՞նչ տարբերություն, մեկ է երկուսն էլ ստի ճանապարհով են տանում, այն ճանապարհով, որը որքան հնարավոր է ջնջել էի ծրագրի միջից: Չի ստացվի (կիրակի օրերը ջնջելու եմ ծրագրի միջից, այդ օրերին են ամենաշատ սխալները լինում, որովհետև սխալ գործելու ամենաշատ նպաստավոր միջավայրերն են լինում):
Թեկուզ դա ինքնախաբեություն լինի, հիմա կարևոր չէ օգնությունն ինչ ճանապարհով կգա, կարևորը՝ չուշանա....
Չեմ թողնի քանդվի՝ քանի դեռ չի կառուցված...
Երևի ամենադժվարը այն սխալներն են, որոնց մեջ որքան էլ փնտրես, բացի քեզնից ուրիշ մեղավոր չես գտնի... պիտի ընդունես քո մեղքն ու պատիժը...
Այն սխալների հետ, որ ջնջելու կամ մաքրագրելու հնարավորություն չունեն, մի բան է մնում անել՝ թողնել (եթե հնարավոր է՝ թաքցնել) և նորից սկսել...
Հոգնել եմ, ինձ հանգիստ է պետք, ափսոս որ այդ տարբերակը հանված է (երրորդի մեջ է մտնում).
Հանգիստն իր ծանր հետևանքներն ունի, այն հետևանքներն են, որոնք ծածկում ես, բայց մի օր դուրս են գալիս գետնի տակից և ստիպված ես լինում ընդունել, այլևս թաղել չի լինում...
Պոտենցիալ հետևանքները պետք է վերացնել, նոր հանգստանալ...
< Գնահատական- 4 >
Պատրաստ եմ բոլոր հետևանքներին ու տարբերակներին.
միայն թե չավարտվի...
Մեջբերել
Էջանիշներ