Աշխարհում ամենաբարդ հարցերից մեկը՝ <<հավատալ, թե՞ չհավատալ>>, թերևս ինձ համար... Եթե հավատալ՝ ո՞ւմ, ինչի՞ն, ե՞րբ ու նման բազում հարցեր... եթե չհավատալ՝ ինչպե՞ս հանգիստ ապրել առանց հավատի ...ամեն դեպքում արժի հավատալ ինչ-որ բանի՝ ոչ մարդուն կամ ոչ իրականին... այո, հենց երևակայույանը արժե հավատալ, այն կատարվում է, այն այնպիսին է, ինչպիսին դու ես ուզում... Իսկ իրականության մեջ պետք է հավատալ ստուգելով, երբեմն խաբելով, բայց միշտ վախը սրտում.. Ուրեմն ո՞րն է ավելի արդյունավետ հոգու հանգստության համար... Ընդհանրապես հավատը ես անվանում եմ ինքնախաբեություն՝ հավատալ դիմացինին, նշանակում է ներշնչել ինքդ քեզ, որ նա վստահելի է, իսկ վստահությունը երբեք երաշխիքով չի լինում.... Մարդ երբեմն ինքն իրեն չի հավատում, ուր մնաց թե վստահ լինի դիմացինի վրա... բայց այնուամենայնիվ նրանք վստահում են, որ հավատում են ու չեն էլ կասկածում... Չէ, ավելի լավ է չհավատալ, քան խաբվել, իսկ խաբվելու հավանականությունը մի քանի անգամ ավելի շատ է... Մարդիկ հավատում են ստուգելով, բայց դա արդեն հավատ չի դառնում, այլ սուտ.. էլ ի՞նչ հավատ, եթե չես վստահում և ստուգում ես... Չէ, հավատը պետք է, շատ է պետք, բայց վախով ու կասկածով հավատալն ավելի դաժան է քան ընդհանրապես չհավատալն ու չվստահելը...
Մեջբերել
Էջանիշներ