Իդիլիա

[Stranger_Friend]

- Ձուն ինչքան էլ ստուգես, պտտեցնես, շուռ ու մուռ տաս, միևնույնն է` մինչև չկոտրես, չես իմանա մեջն ինչ է. իսկ կոտրելուց հետո չես կարող վերադարձնել նույն տեսքին.
Որոշմանդ ինչքան էլ տարբեր տեսանկյուններից նայես, դրա վերաբերյալ խորհուրդներ ընդունես, լավ ու վատ հետևանքներ հաշվարկես, միևնույն է` մինչև չփորձես, չես իմանա ինչ կլինի: Իսկ փորձելուց հետո ետ գնալու հնարավորություն չես ունենա....

- Բայց նախ պետք է փորձելու հնարավորություն ունենալ, չէ՞

ես փորձելու հնարավորությունն եմ ուզում, ոչ թե ետ գնալու.

[Stranger_Friend]

Սա այն դեպքն է, երբ ամենամեծ մեղավորը ոչինչ չանողն է.
Գոնե լավ է, որ ամենամեծ տուժվողն էլ հենց նա է ոչինչ որ հիմա մեղավորն ու տուժվողը ես եմ.

[Stranger_Friend]

Գիտեի որ հետաձգվելու է: Այսպես միանգամից չէր լինի: Պատճա՞ռը՝ ոչինչ էլ չկա, ցուցադրական էր: Ներկայացում, որի գլխավոր հերոսը չէր բավարարվել իր դերի մեծությամբ, ուզում էր օգտվել մյուս դերասանների իրենից կախվածությունից: Օգտվեց, որովհետև ռեժիսյորը թույլ տվեց:

Ե՞րբ է գալու ինձ փոխարինողը ու իմ դերը վերցնի: Ռեժիսյորը չի հասկանո՞ւմ, որ ես ուրիշ ներկայացման մեջ խաղալու համար եմ, այստեղ չեմ կարող, սա իմ կերպարը չի, ես ուրիշ տեղ պիտի խաղամ...

Ոչինչ, շուտով իմ ներկայացման դերասանական կազմը պարզ կլինի, առանց ռեժիսյորի, միայն սցենար կունենանք ու ոչ մի գլխավոր հերոս, որից կախված կլինեն մյուսները: Այ սա է լինելու իսկական ներկայացումը: Իսկ հիմա ինչ տեղի է ունենում, այնքան անմշակ ու վատ է բեմադրված՝ գլխավոր հերոսի քմահաճույքներով, որ ոչ մի տեղ չի ցուցադրվի, կսպառվի ու կվերանա...
Շուտով...

Իսկ մինչև այդ համբերություն է պետք: Իմ դերը հիմա դա է...

[Stranger_Friend]

Սիրտս չի հավատում, որ վաղվա իրադարձությունը հետաձգվել է, դեռ անհանգիստ է: Փոխանակ անհանգստանա, թե ինչ է լինելու վաղը դրա փոխարեն ու ինձ կենտրոնացնի դրա վրա, ինքը դեռ մտածում է թե ինչ պիտի լիներ ու շեղում մտքերս: Ինչի՞ է իմ սիրտը միշտ հեռու ապագայի վրա աշխատում: Ավելի անհանգստանում է, թե երկու-երեք տարի հետո ինչ է լինելու, քան վաղը, որը պակաս կարևոր չի ու հենց երեք տարի հետոն է ծրագրում:


Գոնե մի լուծում գտներ ու ես կարողանայի փախնեի բոլոր Վաղը- երից

[Stranger_Friend]

Գիտեի որ հետաձգվելու է: Այսպես միանգամից չէր լինի: Պատճա՞ռը՝ ոչինչ էլ չկա, ցուցադրական էր: Ներկայացում, որի գլխավոր հերոսը չէր բավարարվել իր դերի մեծությամբ, ուզում էր օգտվել մյուս դերասանների իրենից կախվածությունից: Օգտվեց, որովհետև ռեժիսյորը թույլ տվեց:

Ե՞րբ է գալու ինձ փոխարինողը ու իմ դերը վերցնի: Ռեժիսյորը չի հասկանո՞ւմ, որ ես ուրիշ ներկայացման մեջ խաղալու համար եմ, այստեղ չեմ կարող, սա իմ կերպարը չի, ես ուրիշ տեղ պիտի խաղամ...

Ոչինչ, շուտով իմ ներկայացման դերասանական կազմը պարզ կլինի, առանց ռեժիսյորի, միայն սցենար կունենանք ու ոչ մի գլխավոր հերոս, որից կախված կլինեն մյուսները: Այ սա է լինելու իսկական ներկայացումը: Իսկ հիմա ինչ տեղի է ունենում, այնքան անմշակ ու վատ է բեմադրված՝ գլխավոր հերոսի քմահաճույքներով, որ ոչ մի տեղ չի ցուցադրվի, կսպառվի ու կվերանա...
Շուտով...

Իսկ մինչև այդ համբերություն է պետք: Իմ դերը հիմա դա է...

Սպասվածից շուտ եկավ վաղը, հենց վաղը կլինի.
Հիմա էլ ես պատրաստ չեմ: Ինչ եմ անելո՞ւ.

[Stranger_Friend]

Այսպիսի իրադարձություն մեկ էլ 2006 թվին էր եղել ու պիտի 2015 թվին էլ լինի: Խիստ կասկածում եմ՝ ավելի շուտ 2018-ին կամ 19-ին կլինի՝ վերջ ի վերջո մի մեծ բան է փոխվելու հաջորդ կասկածելի կայանալիք իրադարձության մեջ, իսկ փոփոխությունները միշտ չի որ հնից արժանի են լինում.
Չէի ուզում՝ հիմա ավելի շատ չեմ ուզում, երբ անցել է ամեն ինչ: Տարօրինակ է մի տեսակ՝ վախն ու սպասումը մեջս շատացել են: Երևի 15 թվի հետ է կապված՝ շատ եմ ուզում իմանամ ինչ է լինելու, անհամբերությունից խեղդվում եմ արդեն՝ գոնե մի րոպեով կարանայի երկու տարի առաջ գնայի ու իմանայի լինելո՞ւ է դա, թե ոչ: Միևնույն է որ պատասխանը կլինի, ուղղակի իմանայի ու հանգստանայի վերջապես:
Չէ՝ չի՛ լինելու ու շատ էլ լավ է լինելու: Հերիք չի՞ բոլոր ձևականություններին հավատամ.
Որովհետև այդ իրադարձությունը արժանի չի լինելու

Հ.Գ. Երեկվա գրառում

[Stranger_Friend]

Ռիսկը շատ է խանգարում.
Կասկածելի հանգստություն հաջորդ անգամվա տագնապին սպասելով.
Դժվար է կասկածելու տեղիք չտալ, երբ թեև համոզված ես, բայց ամենապարզ դեմք(եր)ն էլ տեսնելուց հայացքդ փախցնում ես, որովհետև ամեն դեպքում կա տարբերակ, որ գիտի(են) թաքցրածդ, բայց քեզ չի(են) ասում.
Ու դու դեռ պիտի դրանից առաջացող անհանգստությունն ու տագնապն էլ թաքցնես.

Մեկ է չեմ դիմանալու, հաստատ գիտեմ...

[Stranger_Friend]

Մի մեծ ցանկությանս փոքր մասը կատարվեց: Բայց այդ փոքր մասի շնորհիվ է, որ հիմա ինձ համար մեկ է, թե այդ ցանկությանս կողքին ինչքան խանգարող բաներ կան: Կարևորը ես ցանկությանս միջից հանեցի խանգարողներին, կողքինները ինչ ուզում են թող անեն: Փոքր կատարած սկիզբը իրականում այնքան մեծ է, որ ինչքան էլ հիմա հիշեցնեն պրոբլեմները, չեմ կարող առաջ գնալուց բացի ուրիշ բանի մասին մտածել...

Այս անգամ ոչինչ չի խանգարի


Քանի կյանքեր են չքացել,
Մենք չգիտենք կանք, թե չկանք,
Եվ մեր ձեռքն ենք մեկնում նրանց,
Ում հետ մեր բախտը, ում հետ մեր բախտը համընկավ....

[Stranger_Friend]

Այնքան մոտ եմ դրան, որ վախենում եմ առաջ գնալ: Թվում է քիչ սպասեցի.
Բայց ես գիտեմ, վստահ եմ, որ ամեն ինչ կավարտվի նախքան վերջին քայլս, կկանգնի ու կազատի ինձ տնօրինելու պարտականությունից.
Ոնց որ թե ես հենց դրան էլ սպասում եմ ու ինձ վախեցնում է այն, որ ես այնուամենայնիվ դա չեմ ուզում.
Իսկ ինչ ուզում եմ, նախ համաձայնություն է պահանջում.

[Stranger_Friend]

Ամեն անգամ լավ լուր լսելուց անմիջապես հետո, երբ դեռ լրիվ ընկալած, զգացած չեմ լինում, պարտադիր լինում է ոչ լավ արձագանք.
Հիմա էլ երբ լավ լուրը երկու օրական է, էլի արձագանքը չի թողնում զգալ այն.
Էլ ի՞նչ անեմ, ո՞նց արձագանքների դիմացն առնեմ, չգիտեմ արդեն...

[Stranger_Friend]

Այսքան մեծ առաջընթաց դեռ չէր եղել, ափսոս որ ամեն ինչ շուտ անցավ.
Կարևորը ես գիտեմ, այս անգամ հաստատ գիտեմ, որ վերջինը չէր.
Ամենաշատ ուրախությունը գալիս է այն գիտակցումից, որ սա դեռ սկիզբն է. կարևոր չէ սրանից շատ թե՞ քիչ ջանքեր են պահանջվելու շարունակության համար:
Միայն վատն այն է, որ ոչ մեկին ոչ մի բան չեմ կարող պատմել.
Կդիմանամ հանուն մնացածի.

[Stranger_Friend]

Ինձ թվում է միշտ եմ կարոտելու այն մարդկանց, որոնց մի շաբաթ եմ տեսել ու մի շաբաթ առաջ էլ հրաժեշտ եմ տվել.
Ինձ թվում է ես նման մարդկանց էլ չեմ հադիպելու, իրենք բացառիկ էին ու ես իրենց հրաժեշտ եմ տվել.

Պարզ է, որ ես իրենց հիշելու եմ, բայց միշտ չեմ զգալու այս կարոտը.
Ու ինձ թվում է մենք հանդիպելու ենք պարբերաբար, բայց արդեն նույն բանը չեմ տեսնի, ինչ տեսա նրանց մեջ յոթ օրվա մեջ:
Ես հրաժեշտ տվեցի ոչ թե այդ մարդկանց, այլ այդ յոթ օրը, որը հաստատ չի մոռացվի.
Ուզում եմ հոգնեմ, ինչպես այդ յոթ օրվա մեջ էի հոգնում…

[Stranger_Friend]

Թե ինչի՞ են ուզում սեպտեմբերը շուտ գա, ես դեռ չեմ հասցրել արձակուրդը ամբողջովին օգտագործել:
Միշտ ես էլ չեմ սիրել արձակուրդը, որովհետև ձանձրացել եմ, ճիշտ չեմ օգտագործել, իսկ այս տարի մարտից արդեն սպասում էի արձակուրդին, գիտեի ինչ պիտի անեմ, նույնիսկ գիտեի չստացվելու դեպքում ինչ պիտի անեմ.
Բայց ստացվեց, ամեն ինչ ավելի լավ ստացվեց, քան պատկերացնում էի ու ես այդքանով չեմ ուզում բավարարվել, դեռ մի քանի ծրագիր պիտի սկսեմ, մի քանիսն էլ՝ շարունակեմ.
Դրա համար էլ շատ եմ սիրել այս տարվա ամառը ու դա կողքից տարօրինակ է թվում.
Հասկանում եմ ինչի են ուզում ամառն ավարտվի, հիմնականում նույն պատճառով, ինչի համար որ ես էի ուզում անցած տարիներին.
Բայց ուրիշ դեպքեր էլ են լինում.

[Stranger_Friend]

Մի օր Անծանոթը կդառնա հարազատ, Բարեկամը՝ օտարական... Մի օր Անծանոթին կսիրեն, Բարեկամին՝ կմոռանա... Կամ գուցե հակառակը...
Մի օր մեկը կպարտվի՝ բոլոր խաղերի օրենքն է....

Հակառակն է լինում... Մի օրը ոնց որ թե մոտ է.
Անծանո՞թ, պատրաստվե՞լ ես պարտությանը. այդպիսի բան չանես.
Դու հաղթելու տարբերակ չունես, բայց չես էլ ուզում Բարեկամին թողնել առաջ անցնի.
Նորից համառում ես հա՞
Ես Անծանոթի կողմից եմ, բայց նա ապագա չունի

[Stranger_Friend]

երևի առաջին անգամն է որ այսպես ուժեղ ստիպում են կարևոր սկզբունքներիս դեմ գնալ.
Ախր իմ սկզբունքներն իմ չափանիշն են մարդուն ընդունելու, կարծիք կազմելու: Հիմա որ դրանք խախտեմ, էլ ինքս ինձ չեմ ընդունի.

Այո՛, ինձ դուր չի գալիս ժամանակակից մտածելակերպը: Կարող եմ էլի կրկնել...