Իդիլիա

[Stranger_Friend]

Ինչ վատ է, երբ մի բանի վրա տանջվում ես, տանջվո՜ւմ և վերջին պահին շուտ ավարտելու ձգտումով փչացնում ես մանրակրկիտ գծագրած հիանալի ծրագրերը.....

Ու մտքում պատկերվածը մնում է կատարյալ, ստեղծածդ՝ հիմարություն....

[Stranger_Friend]

Մի մարմնի մեջ երկուսը լինելը շատ ավելի բարդ է, քան պատկերացնում էի.
Բայց ես կկարողանամ, գիտեմ որ ուժերս հերիք են, բայց վախենում եմ, որ մի օր ինքս կձանձրանամ իմ խաղից, իմ ձեռքով կջնջեմ բոլորը....
Մի օր Անծանոթը կդառնա հարազատ, Բարեկամը՝ օտարական... Մի օր Անծանոթին կսիրեն, Բարեկամին՝ կմոռանա... Կամ գուցե հակառակը...
Մի օր մեկը կպարտվի՝ բոլոր խաղերի օրենքն է.... Դեռ չեմ որոշել ում կողմից եմ, բայց գիտեմ խաղի ավարտի մեկնումեկը կմեռնի...
Անծանոթը կսպանի Բարեկամին, կամ Բարեկամը կսպանի Անծանոթին... Որն էլ լինի ես կիսատ կմնամ...

<<Ամեն ինչ մի օր լո՜ւռ կվերջանա>>,,,,

[Stranger_Friend]

Եթե մեկն ինձ ապացուցի, որ ինքը սովորել է, կատարելագործվել, ինքնադաստիրակվել առանց որևէ մեկին որևէ բանում նմանվելով կամ կրկնօրինակելով, ես պատրաստ եմ գոռալ, որ հիմար եմ, որովհետև իմ մեջ փորձում եմ դաստիրակել այն հատկանիշները, որոնք ինձ գրավում են մեկ ուրիշի մեջ....

[Stranger_Friend]

Դու խոստացել էիր այն, ինչ ինձ պետք էր, մոռացար...
Դու անում էիր այն, ինչ երազում էի, անցավ...
Ես ամեն ինչ արեցի, դու չտեսար...
Ես ամենինչ նվիրեցի, նշանակություն չուներ...

Իսկ հիմա ներիր, որովհետև ինձ համար ընկերությունը նոր և հին չի լինում, մոտիկ- հեռու չի լինում, անցողիկ չի լինում...
Կամ լինում է, կամ չի լինում....

Մենք պիտի ամենալավ ընկերները լինեինք՝ ԱՆԿ. .....

Ես առանց ասելու ներեցի, մոռացա.... դու ասեցիր ներում եմ, չմոռացար....

[Stranger_Friend]

***

[Stranger_Friend]

*****

[Stranger_Friend]

Դե այո, ես եղանակի զգացում չունեմ.... ուզում է ամառ լինի, ուզում է ձմեռ... իմ տրամադրությունը այնքանով է կախված եղանակի հետ, որ երբ մրսում եմ, չեմ կարողանում ամբողջովին կենտրոնանալ.....իսկ այդ ձյունն ու անձրևը ոչինչ չեն փոխում, բացի գլխիս հարվածելուց ու ստիպելուց, որ մոռանամ ինչ էի մտածում.... Տաք ամառը չի թողնում զբոսնել, իսկ քամին պարտադրում է քեզ ճանապարհը....

Ես սիրում եմ գարունը, որովհետև զով եղանակ է, ոչ տաք է, ոչ ցուրտ... որովհետև արևը չի ծակում, այլ ջերմացնում է, որովհետև քամին ու արևային անձրևը ակամա ժպիտ են առաջացնում....... Ես սիրում եմ ձմեռը, որովհետև անիմաստ քայլելուց կարող եմ ձեռքերս զբաղեցնել մի սառը ձնագնդիկով ու կթվա, թե այն տաքացնում է.... Սիրում եմ ամառը, որովհետև կարիք չի լինում մտածել ցրտի մասին, թեթև ես զգում քեզ և մարմնով և մտքով.... Սիրում եմ աշունը իր անձրևի ու մեկ մեկ էլ սառը քամիների համար, դրանք ավելի երազկոտ են դարձնում....

Մեկ է եղանակները քեզ խելոք կամ հիմար չեն դարձնում....

[Stranger_Friend]

- Դե արագ, ավելի արագ..

- Հերիք է, վտանգավոր է...

- հենց դա է իմաստը, երբ վտանգ կա, ապրելու ցանկությունը մեծանում է...

- Ինչ է քեզ դա պակասո՞ւմ է...

- Դա քեզ էլ է պակասում, չես զգում...

- Բայց եթե մի բան պատահի, էլ ո՞ւմ է պետք այդ ապրելու տենչը....

- Ինչ է, վախենո՞ւմ ես... սա՞ է քո արագություինը...

- Ոչ, ոչ մի արագ... հերիք է...

- Արա՜գ...

- Ասեցի ոչ, հանգիստ թող ինձ...

...........

- Հե՜յ, ձայն հանիր... խնդրում եմ.... Արագությո՞ւն ես ուզում, լավ...

- Այ այդպես....

- Իսկ հիմա՞...

- Հիմա լռիր և լսիր...

- Ինչը՞...

- Արագության ձայնը....

- Հաճելի է...

- Վախն անցնում է, վայելիր....

..........

- Սպասիր, ինչ է մոռացե՞լ ես....

- Այո...

- Ինչո՞ւ չհիշեցրիր...

- Ինքդ չուզեցիր...

- Դա մի քանի վայրկյան էր, իսկ հետո՞, իսկ հիմա ի՞նչ է լինելու....

- Հիմա ավելի բարձրացրու արագությունը ու մոռացիր....

- Վատ է լինելու....

- Ավելի արագ.... ավելի վատ էլ կլինի....

[Stranger_Friend]

Երեկվա փոխարեն

Կներես Հ.Կ., քեզ մոռացել էի... չգիտեմ, մեկ մեկ ինձ թվում է դու պիտի ներողություն խնդրես...

Քո հետ էլ էի նույն խաղից խաղում ու ինձ թվում էր պարտվեցիր, բայց հետո հասկացա, որ ես չեմ ուրախանա այդ հաղթանակից, ես ուզում եմ որ միշտ խաղանք ու քո տեղը սկսեցի անել քայլերըլ... Բայց չգիտես ինչու խաղի ժամանակ ինձ թվում է, որ ուզում ես պարտվել, դիտավորյալ, իսկ խաղից հետո ինձ համոզում են, որ այդպես չէ...

Եզակի դեպք է, դու ես սկսել այս խաղը, դու ես հաշվում իմ քայլերը.... Գիտեմ դու ոչինչ չես փոխի, ամեն ինչ իմ ձեռքում է, հենց իմ ու երբ ուզում էի խաղն ավարտել, մեկն ինձ հուշեց՝ շարունակիր...

Ինքդ էլ զգում ես, որ հետաքրքրությունը կամաց կամաց մարում է... ուզում եմ հավատալ, որ դու դա չես ուզում ու սպասում ես իմ քայլին ոչ թե տագնապով այլ սիրով... Ինքս եմ սովորեցրել, որ առաջին քայլն իմն է, ու յուրաքանչյուր պահի ես կհաղթեմ, եթե դու ոչինչ չանես, եթե ես ոչինչ չանեմ... Ամեն ինչ ինձնից է կախված, դու երևի միակն ես, որ քիչ թե շատ համոզված եմ դրանում...

Այս անգամ հերթը քոնն է, կսպասեմ, բայց չեմ կարող խոստանալ որ ինքս չեմ հուշի քայլդ....

[Stranger_Friend]

Արժեր փորձել, թեկուզ համոզված լինելով, որ վատ է... (խճճվել եմ այս փորձերի ու խաղերի մեջ, բայց գիտեմ, որ նույնիսկ մեկ վայրկյան զգոնությունս կորցնեմ խաղերը կավարտվեն ու կսկսի շատ ավելի լուրջ պատերազմ...)

Սխալվել եմ.
Արդարացում ունեմ՝ <<ես էլ կարող եմ սխալվել>>.. Միայն չգիտեմ, թե ում եմ խաբելու, բայց միշտ պատրաստ է այդ նախադասությունը խլացնելու ներսից ինչ-որ մի ձայն (Անծանոթի ձայնը)...

Բոլորդ լսեք՝ -Ես էլ եմ վատը, -լսե՛ք, հիշե՛ք, օգտագործե՛ք և կրկնե՛ք...

Սխալվել եմ, շա՜տ,- բայց դա փորձ էր, փորձ էր փորձելու ինձ... սխալվեցի, ընդունեցի, բայց չօգտվեցի՝ կրկնեցի...

Հասկացել եմ, հասկանում եմ, բայց չեմ հավատում...

Կարևորը վստահել եմ, վստահել եմ նրան, ում վստահում եմ միշտ, նրան ով ինչքան էլ վատը լինի (լինեմ) սիրում եմ (սիրում է)... վստահել եմ ինձ՝ (իմ Անծանոթին)..

Իսկ նա գիտի, գիտի ինչ ասի, որ ես գլուխս կախեմ, որ ես խոստովանեմ, հավատամ, մոռանամ, ափսոսամ..Բայց չթուլանամ...

Լուռ է....

[Stranger_Friend]

Ճանապարհ միշտ էլ կա...... աջ կամ ձախ, վերև կամ ներքև...

1.ներքևը ամենասխալն է, կընկնես...

2.Վերևը ամենադժվարը՝ կսայթաքես...

3.Աջ ու ձախի միջև ընտրությունից էլ միշտ քեզ կթվա սխալվել ես...

Հիմա աջ և ձախ կողմերը փակ են՝ չգիտեմ էլ դա վատ է, թե ընտրությունս հեշտացնում է... ներքևը՝ ես եմ փակել... բարձրանալ՝ վերևում մեծ վտանգ կա.....

Ճանապարհ չկա, ընտրություն չկա... մի տարբերակ կա՝ բարձրանալ և էլի բարձրանալ... մինչև ե՞րբ, որտե՞ղ.. մյուս կողմից ընտրություն չունենալը լավ է, չես զղջա, չես ափսոսա, միայն կքայլես դեպի անորոշությունը, անակնկալները...

մարդիկ սպասում են հրաշքներին, իսկ հրաշքները պետք է անսպասելի լինեն... դրա համար էլ հրաշքներ չկան...

կան մարդիկ, որոնք շատ բան են կարող և միևնույն ժամանակ անզոր են և կաս դու, որ այդ մեծ մարդկության մեջ քո դերն ունես, քո կյանքը, քո յուրահատկությունը...

ուրեմն միշտ առաջ...

[Stranger_Friend]

Առանց նվերի (իրական պատճառը չգիտես) , առանց խոսքերի ( նույնպես պատճառը չգիտես ), ժպիտով, բայց տխուր տոնով (չես հասկանա ինչու ) , ուրախությամբ ( ինչպես տեսնում ես) շնորհավոր մա՜մ...

Ոչինչ չեմ մաղթում (շատ եմ ուզում ինքդ զգաս), միայն մի բան կասեմ .

- Կփորձեմ ավելի շատ հասկանալ քեզ, կամաց- կամաց կլրացնեմ բացթողումներս (միայն թե հասկանաս)...

Իմ և քո շատ սիրելի տխուր երանգով երգերից մեկը. շատ բան է հիշեցնում ու վախեցնում (լավ է, որ չես հասկանում)...



Մա՜յր, ամեն օր ինձ մայրություն ես անում,
Բայց քանի՞ օր ես քո զավակը եղա...



Իմ հերթական չասված նվերը քեզ ... մի օր կհասկանաս...

[Stranger_Friend]

Մարդիկ կան, որ մեզ վնասում են, վիրավորում... Այդ վերքը անցնում է, բայց ձեռք ենք բերում <<պաշտպանական ռեակցիա>> և նույն ձևով այլևս չենք վիրավորվում՝ գոնե որոշ ժամանակ:

Առաջին հարվածը ինձ տվեցիր դու՝ Մ.Կ. (անունդ կատու եմ դրել): նույն տարիքի էինք՝ ես երեխա էի (էլի Նապաստակ) , դու` շատ խորամանկ (ախր գիտեի) : Դու երևի իմ առաջին մտերիմ ընկերուհին էիր՝ ում շատ լավ եմ հիշում ու առաջին դավաճանությունը քեզնից ստացա (ախր փոքր էինք) :Մեկ է` չեմ հասկանում, թե դու ինչպես կարողացար: Ես նույնիսկ հիմա չեմ կարող նման կերպ, իսկ այդ ժամանակ ընդամենը հինգերորդ դասարան էինք... Ինձ մի վայրկյան հանգիստ չէիր թողնում, ոնց որ կատուն՝ ինչքան էլ կերակրես, կմլավի: Իմ հացը քեզ էի տալիս, ինձ ոչինչ չէի պահում (բացի մի բանից.) , դու էլ անընդհատ ուզում էիր, պահանջում.. Խորամանկ աչքերով խիղճս էիր շարժում, ստիպում էիր հավատայի: Հավատացի, մի անգամ կասկածելուց հետո հավատացի:

Ո՞նց ինձ համոզեցիր, զարմանում եմ, մինչև հիմա զարմանում եմ ու քիչ է մնում ինքս ինձ մի լավ հարվածեմ, որ հանկարծ չկրկնվի: Ինձ չեմ ների դրա համար, հետո ինչ որ փոքր էի.. Չնայած գիտեմ, որ քեզ համար նշանակություն չուներ այն, ինչ ինձ էի վերաբերվում: Քեզ համար կատարվածը ոչինչ էր (հաստատ չես էլ հիշի), ինձ համար` մեծ դավաճանություն քո կողմից:

Խոստացար, տասն անգամ խոստացար, երդվեցիր.. Մի՞թե քո խոսքը այդքան էժանագին է (չգիտեի) : նապաստակն էլ իր խոցելի տեղն ասեց, այն ժամանակ ամենախոցելի տեղը: Բայց կատվի համար ի՞նչ նշանակություն նապաստակի վիճակը, ինչի՞ն էր պետք նապաստակը (Չէիր հասկանում, որ քեզ պետք եմ, ավելի լավ)...

Ու առանց մտածելու հարվածեց, ծիծաղելով, ուրախանալով ու ուրախացնելով... Մի բան չգիտեր կատուն, որ իր չանչերը կարճ են` կարյունոտեն Նապաստակի մաշկը, ուժեղ կմռմռա, բայց չի սպանի, լուրջ վնասվածք չի տա, ուղղակի նապաստակը կտեսնի կատվի թաքուն պահած չանչերը... Տեսա, ես էլ կատակով ընդունեցի, ծիծաղելով: Չանչերը կարճ էին, բայց խոցելի տեղը հայտնի էր, պետք էր թաքցնել: Թաքցրեցի, նույնիսկ ջնջեցի՝ սպիտակ մորթիով ծածկեցի այնպես, որ ես էլ հիմա չեմ գտնի...

Նապաստակը ոչ չանչեր ունի, ոչ ժանիքներ, ոչ էլ եղջյուրներ.. Նրա պաշտպանվելը փախուստն է... Ծածուկ փախա, կամաց- կամաց, չնկատեցիր էլ, ես էլ ինձ չմատնեցի, (զարմանում եմ ոնց կարողացա)..

Հիմա դու երևի քո <<կատվանոցում>> ես` ընկերներիդ հետ ու չես էլ հիշի փոքր նապաստակներից մեկին... Բայց դու ինձ մեծացրեցիր, հասկացրեցիր կատվի կերպարը, ցույց տվեցիր կատվի աչքերը, հնարքները: Ու հիմա ես գիտեմ նրանց, էլ չեմ սխալվի երևի... Շնորհակալ եմ..

Ես քեզ տեսնում էի այնպես, ինչպես ես էի՝ Նապաստակ: Տեսնես դո՞ւ էլ էիր ինձ քեզ նման տեսնում՝ Կատու, դրա համար այդպես արեցիր: Բայց ես քո թույլ տեղը չասեցի՝ (խոստացել էի), պահեցի, նույնիսկ չթողեցի հարվածեն (այն, ինչ քեզնից էի սպասում)...

Անցած բան է, կարևորը կենդանիների մի տեսակին էլ ճանաչեցի՝ Կատուներին...

[Stranger_Friend]

Այսօր որքա՜ն նոր կյանքեր ծնվեցին ու որքա՜ն կյանքեր ավարտվեցին...

Մի կողմում նորածնի զարմացած, շփոթված աչքերը, ոչինչ չհասկացող լացն ու նոր ձևավորված փոքրիկ ուղեղում բազում հարցեր... Մյուս կողմից կարոտով, լացող աչքեր, գիտակցված տառապանք, ցավ, նույն ապուշ հայացքը և վերջին հառաչանքներ... Կյանքի պայքար...

Իսկ նրանց մեջտեղում հարյուրավոր դեմքեր՝ տխուր կամ ուրախ, փողոցում քայլող <<կենդանի պատմություններ>>: Իրենց հոգսերն ունեցող անտարբեր հայացքներ... Յուրաքանչյուրն իր մտքերով շտապում է կամ զբոսնում, հիշում անցյալը կամ ծրագրում ապագան...

Անտարբերությունը սպանում է:
Սիրտս մի կողմից ուրախությունով, մյուս կողմից ցավով լցված քայլում եմ ու որքան շատ եմ բախվում այդ անտարբեր հայացքներին, այնքան իմ անտարբերությունն է մեծանում նրանց հանդեպ: բոլորն իրենց հոգսերով (ինչպես ես) ուզում են մնացածն էլ տարվեն իրենց մտքերով (ինչպես ես) ... Ոչ ոքի չի ուրախացնում իրենցից ոչ շատ հեռու գտնվող նորածինը, որին հազիվ փրկեցին խեղդվելուց: Ոչ ոք չգիտի թե ինչ էր կատարվում մի ժամ առաջ, ինչպես էին իրար խառնված փրկում փոքրիկին... ոչ ոք չի մտածում այն փոքրիկ ուղեղների, նոր աշխարհ եկած մեզ նման կյանքերի մասին...

Եվ նույնպես այն հոգևարքի մեջ գտնվող մարդկանց, անհույս ու առաջին հայացքից ոչինչ չհասկացող, ապրելու տենչով մարդմանց մասին...

Ողեղումս մեկ նորածինն է իր համար հանգիստ քնած, ով դեռ չգիտի իրեն ինչ է սպասվում, ով չգիտակցելով իր շուրջը ժպիտ է առաջացնում... Մեկ էլ գրեթե նույն ժամանակ իր վերջին վայրկյաններն անցկացնող մարդը, ով աչքերը խոշոր բացել նայում էր ուղիղ վրաս, ապուշ հայացքով: Քիչ հետո աչքերը փակեցին՝ հավերժ (վերջինն ինձ տեսավ) ....

մահացողների սենյակից ծննդատուն մի հարկ է բաժանում...կյանքից մահ մի քայլ է...

.....................................................

Երկիրը ոչ թե կլոր է, այլ բուրգ... մի մասը գագաթից իջնում է, մի մասը հիմքից բարձրանում, մի մասը մտնում է մեջը, մյուս մասն էլ կողքով թափառում... Մի ընդհանուր բան կա՝ բոլորն էլ մի օր ծնվում են, մի օր մահանում...

<< Ծնվում ենք ակամա, ապրում ենք զարմացած, մեռնում ենք կարոտով....>>
.................

[Stranger_Friend]

Ինչ ուզում է լինի, այս անգամ առաջին քայլ չեմ անի... ինչո"ւ պիտի ես անեմ, երկրորդն էլ չեմ անելու...

Այս անգամ խաղ չեմ սարքի (ինչպես անցած անգամ արեցի) ... թող մի անգամ էլ ափսոսմ, որ չարեցի... մեկ է վերջում նույնն է ստացվելու...

Անցյալիս սխալները վերադարձել են, որ ուղղեմ.... ուրիշ հնարավորություն չի լինի....

Անցյալը կանչում է, քամու հակառակ ուղղությամբ լողալը դժվար է (բայց ոչ անհնարին)....

Ինչ ուզում է լինի, <<մարդակերների>> կղզին երկրորդ անգամ ոտք չեմ դնի...




Ատում եմ կիրակիները... հանգստությունս գողանում են... ետ բերեք իմ լռությունը...