Իդիլիա

[Stranger_Friend]

չպետք է անեյի, չպետք է ասեյի, չպետք է ցույց տայի՝ ինչպես առաջ....

Հատկապես, որ գիտեյի չեք հասկանա, գիտեյի, որ բառեր չեմ գտնի բացատրելու... ամեն ինչ իզուր էր...

Միգուցե ե՞ս եմ սխալ, որ ուզում եմ փոխել, միգուցե ե՞ս եմ մեղավոր, որ հիմա փոխելու կարիք կա...

Այո, ես եմ մեղավոր... ես սխալ սկսեցի, հիմա փոխելն արդեն երկար ու ծախսատար աշխատանք է... քանդել մինչև հիմքի առաջին շարքը՝ արդեն կառուցված շենքի...

Ես անզոր եմ՝ ես եմ այդպես ուզում... ոչինչ, թող այս շենքում բնակվի ինչ երևույթ ուզում է... ես նոր տուն կառուցելու ծրագիրն եմ պատրաստում, ազատ տեղեր շատ կան...

Այս մի շենքն ինքն իրեն կփլվի, որովհետև հիմքը թույլ է, արդեն դղրդում է....

Ինքս ինձ տված խոստմանը տեր կլինեմ, չեմ խառնվի....

[Stranger_Friend]

հաղթեցի՜... ավելի ճիշտ՝ հաղթահարեցի, անցա հաջորդ փուլ... կարևոը չավարտվեց...

Ո՛չ պարտություն, ո՛չ էլ մեդալներ՝ հենց սա էլ ուզում էի....
Հաղթանակը թեթև բան է՝ նրան հասնելու ուղին շատ ավելի հետաքրքիր է, պայքարող ուժը անփոխարինելի զգացում է՝ որը վերանում է հաղթանակը շնորհվելուն պես ու դատարկության զգացում է պատում... Ինչ լավ է, որ ինձ երկար չթողեցիք այդ դատարկության մեջ և նորից ինձ դիմադրողի դերը տվիք...

Պաշտպանվողի հաղթանակը երջանկություն է, պարտությունը՝ ուղղակի ցավալի... Իսկ գրոհողինը երջանկություն չի բերում. հաղթում է՝ սովորական է, պարտվում է՝ մեծ դժբախտություն... վայելքի զգացումը չկա...

Դե ուրեմն եկեք սկսենք նորից՝ առանց հանգստի, առանց շտապելու և առանց փոփոխությունների.... Թող այսպես էլ մնա՝ ես սահմանից հեռու լինեմ... Այս մի փուլը միգուցե ավելի բարդ կլինի, բայց ավելի պարտավորեցնող (այս անգամ պարտվելու մասին մտածել անգամ չի կարելի) ... Սպասում եմ կրակոցին, որ վազքը սկսվի՝ միշտ պատրաստ....

.................................................

Դեռ երբեք առավոտյան սիրտս այդքան ուժեղ չէր բաբախել՝ շունչս կտրվում էր. Նույնիսկ ինձ թվաց ամբողջ տունն է դղրդում ամեն թակոցից.... Զգում էի, որ երազումս պայթող ականները, փուլ եկող շենքերն ու այրվող բնությունը չեն կարող չազդել առօրեայիս վրա...
Ամեն ինչն էլ իմ վրա անդրադարձավ՝ ներսից պայթում էի, հոգիս այրվում էր, հույսերս էլ փուլ եկան... Հաղթահարման եզրագիծն այսպես վտանգավոր չէի պատկերացնում...
Մի պահ էր միայն... ամեն ինչն էլ վերակառուցվեց հին հիմքերի վրա՝ կարևորը դիմադրությունն ընտրեցի....
Ընդամենը պետք էր մաքուր օդ ու մի խորը ներշնչում.... Կարող ենք սկսել նորից...

........................................

Ուրախ եմ, որ հասկացար ամեն ինչ: Սկսում եմ փոխել կարծիքս, որ ինձ չես ճանաչում, չնայած դեռ նեղացած ես. Աննա...

[Stranger_Friend]

- Ինչո՞ւ առաջ չես շարժվում... չեմ հասկանում, ի՞նչն է պակասում քո մեջ...

- երևի Համարձակությո՞ւնը...

- Ոչ, համարձակություն չունենալու դեպքում ուղղակի չէի անի...

- Ո՞ւժը...

- Չեմ կարծում. Եթե ուժ չլիներ, դանդաղ ամեն ինչ չէի ծածկի և նորից փորեյի...

- Վճռականությո՞ւնը... միքուցե համոզված չես, որ ճիշտ է....

- կրկին ոչ. դա չի խանգարողը...

- կարծում ես ճանապարհը փա՞կ է, ինչպես անցած անգամ...

- Այս անգամ նախորոք ստուգել եմ, պիտի որ բաց լինի...

- Կրկին բացառվեցին բոլոր հեշտ լուծվող տարբերակները, մնաց ամենաանցանկալին՝ Վախը...

- Վա՜խ... ամեն ինչն էլ՝ համարձակությունը, ուժը, հաստատակամությունը, ստուգումները վախի արդյունքն են..... բոլորի տակն էլ՝ սառցաբեկորի հիմքում վախն է թաքցված...

- Ինչի՞ց ես վախենում...

- Որ մի օր էլ փորձելու հնարավորություն չունենամ, որ մի օր չկարողանամ պատռել այն էջերը, որոնց վրա թեկուզ մի վրիպակ տեսնեմ... Որ մի օր այդ վրիպակներից կազմվի ամբողջական պատմություն... Որ դատարկ էջերը ավարտվեն ու մի օր ստիպված լինեմ կյանքս շարունակել աջ ու ձախ կիսատ թողած, մոռացված թերթերի վրա... և վերջապես վախենում եմ, որ մի օր այդ բոլոր թերթերը կգտնվեն ու կհավաքվեն մի թղթապանակի մեջ՝ մի վերնագրով...

Բոլորն էլ վախ ունեն, այն բոլոր պատճառները՝ չեմ ուզում, չեմ կարող, չեմ անի, համոզված չեմ... բոլորն էլ վախը ծածկելու համար են... իսկ ինչ է, դու չե՞ս վախենում...

- Վախենում եմ... Քեզնից եմ վախենում՝ քո սխալներից...

- Կանցնի՜...Դու միայն վստահիր...

[Stranger_Friend]

Դու դեռ կքայլես լուռ ու մունջ, օտար

Եվ որսից փրկված մի գազանի պես,

Գորշ հայացքների պատնեշի միջով,

Ոտքի տակ ոչինչ, երկնքում ցանցեր և աղոտ հույսե՜ր...


Եվ գոնե մեկ օր, գոնե մեկ վարկյան

Քո ուսից գցիր բեռն հիշողության,

Երկինք նայելիս լույսով ողողված

Եվ էլ մի՛ կանչիր « Ո՞ւր էիր Աստված » ...

[Stranger_Friend]

Անցնենք առաջ.

Կենդանիների բոլոր տեսակները դեռ չուսումնասիրած, ի հայտ է գալիս նոր ցեղատեսակ՝ Մարդը.

Մարդու մեջ կարելի է տեսնել ցանկացած կենդանու, նրա մեջ կա ամեն ցեղատեսակից որոշ չափով՝ ըստ այդ հարաբերության էլ տարբերվում են իրարից...

Մարդիկ ամենավայրի կենդանիներն են... երևի բնության մեջ ամենաավելորդը...

Բայց ամենահետաքրքիրը... բանականությունը, մտածողությունն ու երևակայությունը միշտ նորովի բացահայտում է նրան...

Մարդն անսահման կողպեքների հավաքածու է, որոնց բանալիները թաքնված են ամենուր... չնայած դրան, հաճախ շատ քիչ բանալիներ են ընդգրկվում գտնվածների ցուցակում՝ մեծերն ու անկարևորները...

Ամեն ինչ կախված է կողպեքների տիրոջից... մեծ մասամբ նա է որոշում, որ բանալին ով գտնի (հնարավոր է նաև բանալին ձեռքումդ մնա՝ կողպեքը չգտնես.)...

Այս էակները միակն են, որ կարող են հոգիդ թունավորել, բուժել կամ գրեթե ազդեցություն չունենալ վրադ (տարբերակ. գ)

Կարող են նաև սպանել (կենդանիներն էլ են կարող, բայց նրանք սպանում են միսն ուտելու համար՝ ողջ մնալու համար.) , ինքնասպան լինել (սպանելուց հետո երկրորդ աններելի հանցանքը)....

Սակայն մարդը նման է կենդանիներին (փոքր տարիքում հավատում էի, որ մարդիկ մահանալուց հետո դառնում եմ այն կենդանին, որի նման ապրել են). ... Գոյության պայքարի մեջ են միշտ...

Իսկ տարբերվում են իրենց շատ անհասկանալի մտածելակերպերով ու երևակայություններով...

Երևակայությո՜ւն... ահա թե ինչն է մարդու կյանքի աղբյուրը.... երևակայությունով է ծնվում այն ամենն, ինչն անկարելի է շոշափել... դա է դժվար իրավիճակներիդ հեշտ լուծումներ գտնում ու պարզ կյանքդ խճճում...

......

Ապագան ... Ապագայի շնորհիվ թե պատճառով նախկին բոլոր ծրագրերս ջուրն են ընկնում.. հաշվարկներս խառնվում են իրար ու այն, ինչ պետք է ու պարտավոր էի (ինքս իմ առջև) անել` տվյալ տեղում, տվյալ պահին, ետ են ընկնում հետին պլան, մոռացվում են... Ապագան է ստիպում անել այն, ինչն արգելված էր մինչև մուտքի դուռն անցնելը... Բայց ամեն դեպքում հենց Ապագայի շնորհիվ եմ սկսում ճանաչել մարդկանց նոր տեսակներին... կարևորը, որ Ապագան ապագայում վնասակար չլինի...

Շնորհակալություն Ապագային....

[Stranger_Friend]

Ներքին ձայնս ճիշտ այն գիտի, ինչ ես... Ոչ մի բան ավել կամ պակաս: Ուղղակի նա ինձնից խելացի է, ինձնից լավ է մտածում, տրամաբանում և տարբեր հանգամանքներում ճիշտ կանխատեսումներ անում...

Բայց ես այդքանը հասկանալու խելք չունեմ, որ իրեն լսեմ....

[Stranger_Friend]

Պարտվեցիր, Աննա. (Գիտե՞ս ինչու եմ քեզ Աննա ասում: Հիշո՞ւմ ես, որ առաջին օրվանից անունս գիտեիր՝ չիմացա որտեղից, ինչ-որ դրվագներ էիր պատմում, որ ինձ տեսել ես, էլի ենք հանդիպել, քեզնից ինչ-որ տեղ եմ հարցրել առաջին օրերին: Քո ասած օրը այնքան լարված եմ եղել, մեծ իրարանցում էր, ում ինչ պատահի՝ հարցնում էի: Նույնիսկ պատմում էիր, թե ինչպես էի հագնվել: Խոսում էիր, հարցեր տալիս, իսկ ես անունդ չգիտեի, վախենում էի հարցնել, մտածում էի ասած կլինես: Վերջը խոսաքցության մեջ չկարողացա անունդ կորզել, ու քեզ անվանեցի Աննա: Զարմացար, անունդ ուղղեցիր, բայց հաջորդ օրերին դեռ Աննան էիր ինձ համար, հազիվ կարողացա քո իսկական անունը ուղեղումս տեղավորել):

Գիտե՞ս ինչու պարտվեցիր, որովհետև հաղթանակը միշտ միակողմանի է` այս անգամ սլաքը հակառակ կողմում կանգ առավ: Ճիշտ կլինի ասեմ` պարտվեցինք, թեև ես ոչ կողմ էի քո քայլերին, ոչ էլ մասնակցում էի: Ուղղակի քո կողմից էի, դրա համար էլ իրար հետ պարտվեցինք:
Ոչինչ, մի անգամ էլ կհաղթենք, բայց վախենամ ոչ թե հաղթենք, այլ հաղթեմ կամ հաղթես: Այդ բաժանման հեղինակը ես չեմ լինի (երևի) , ես պատճառ չունեմ, իսկ դու կարծես պատճառներ ես սկսել փնտրել: ինչևէ, ես քո կողմից կլինեմ, եթե իհարկե՝ դու դա ցանկանաս:
Չեմ ուզում մտածել, որ չես ուզում իմ խաղի դիտորդը դառնալ, չես ուզում պարտության դեպքում կիսել << ավարը >>: Երևի այդպես ավելի լավ կլինի, պատասխանատվությունից որքան հեռու, այնքան լավ.

Որոշումը քոնն է: Չէ, սա խաղ չի, ուղղակի պատասխանիր` << այո >> կամ << ոչ >>: Պատասխանիր, առանց բառացի հարցս լսելու:

........................................................


Որ ծրագրեր կազմելուց քննարկեի ոչ միայն հնարավոր, այլ նաև անհնար թվացող տարբերակները, միգուցե ընդհանրապես ծրագիր չկազմեի: Բայց դե ինչ արած, եթե թուղթը դրոշմված է, պետք է ինքնահրամանը կատարվի, ինչքան էլ անհնար թվացողը հիշողություն դառնա:
Կարևորը այս մի դասից էլ հասկացա, որ պետք չէ նույնիսկ քո քայլերը կազմակերպես՝ համոզվելով, որ գործելու ես: Պահի մտքերը միգուցե ավելի անմշակ են, անմիտ, սխալ, բայց հենց դրանք են կարևորը, դրանք են իրականություն դառնում: Երևի պետք է նախ սկսել մտքերի վրա որոշակի կառավարում ստեղծել, չգիտեմ...

...........................

Այսօր մի շատ կարևոր բան էլ զգացի: Զգացի, թե իկնչպես է կողքս կատարվող որոշակի գործողություններ, որոնք ես համարում եմ սխալ, հիմարություն, անօգուտ՝ ժամանակին անբաժան ընկերս եղել:
Վաղուց էի հասկացել, բայց միշտ պատճառ գտնում էի բացատրելու տարբերությունը: Այսօր ոչ մի պատճառ չեղավ, ստիպված համաձայնվեցի: Ու այն, ինչ տեսնում եմ, ինչ կատարվում է հիմա շատերի հետ, որը մի ժամանակ իմ շուրջն էլ է պտտվել, որ այդ ծուղակի մեջ ես էլ եմ եղել, սիրտս ցավում է: Հիշեցի, թե ես ինչպես աչքերս բացեցի:
Մի արտահայտություն մեկի կողմից ստիպեց վերանայեմ այն, ինչ անում եմ, վերանայեմ այն ծրագրերը, որոնց վրա իմ հույսերն էին.....
Այդ արտահայտությունն էր, որ ստիպեց ոչ թե հիասթափվել, այլ ճանապարը փոխել: Ու հիմա գիտեմ, որ այն մարդկանց, որոնք հայտնվել են նույն ծուղակում, ոչ թե պետք է ձեռքից բռնել ու վեր բարձրացնել, որ ինքն էլ իր հերթին ծանրացնի, իր բեռներն էլ ուզենա հետը բերել, այլ պիտի հասկացնել, թե թվացյալ անդունդը որքան մակերեսային է ու դյուրին: Երբեմն պիտի թողնես, հեռանաս, որ ընկածն իր ճանապարհը փնտրի՝ ինքնուրույն: Չպիտի թողնես, որ օգնություն կանչելու կախվածություն ձեռք բերի: Դա դաժանություն չի: Նա, ով ինձ հետ կարծում եմ չգիտակցելով այդպես վարվեց, մեծ հաճույքով կվերցնեի մարդկային հատկանիշներից, եթե հնարավոր լիներ:
Սկսելու եմ օգնելու ծրագիր մշակել, այն ընկածների համար, ովքեր չեն տեսնում, թե ինչպիսի խորը անդունդներ կան ուրիշների տակ և ինչպիսիք կլինեն քոնը՝ հետո......

Մարդիկ մինչև վատագույնը չեն տեսնում, իրենցն են վատագույնը համարում......

[Stranger_Friend]

Հաճախ, երբ ինչ-որ բանի ( կամ մեկի ) հանդեպ հետաքրքրությունը կորում է, ( իսկ հետաքրքրությւնը միշտ էլ անցողիկ երևույթ է ) սկսվում է պարտավոր(ված)ության շրջանը... Հազվադեպ վերջինս շրջվում է առավել ակտիվ հետաքրքրության, մի փոքր ավելի շատ` պատասխանատվության, շատ հաճախ էլ՝ մոռացության....

[Stranger_Friend]

Կյանքը անիմաստ իմաստազրկվում է,
Երբ վերածվում է անվերջ պայքարի,
Պայքարն էլ ավաղ իմաստազրկվում է,
Երբ վերածվում է կյանքի իմաստի...

[Stranger_Friend]

Պատահաբար մի տետր հայտնաբերեցի՝ յոթերորդ դասարանի << Հայոց լեզվի >> տետրս էր: Հետաքրքրությամբ թերթեցի ու վերջին էջում մի շարադրություն գտա՝ << Եթե ես Աստված լինեի >> վերնագրով: Կարդալով անցա հավասարության, ազնվության և այլնի մասին մտքերը ու մի տողի վրա կանգնեցի՝ որը հատուկ ընդգծված էր.

մեջբերում եմ.
<<Եթե ես Աստված լինեի, էլի թող լիներ գողությունը, վիրավորանքը, հիվանդությունը, անհավասարությունը, բայց սպանելու հնարավորություն չէր լինի: Ոչ ոք իր նմանին չէր կարողանա սպանել: Ավելի լավ է առյուծներն ուտեն մարդուն, քան նա մահանա իր նմանի հարվածից: Կենդանիները նույնպես իրենց տեսակին չէին կարողանա վերացնել: ինչքան ուզում են թող վնասեն իրար, բայց իր նմանի կյանքը վերացնելու իրավունք ոչ ոք չունի...>>

Միանգամից հիշեցի, թե ինչու էի հատկապես այդ տողերն ընդգծել: Վթար էին ցույց տվել հեռուստացույցով՝ մոտ յոթ տարեկան երեխան գնդակի ետևից վազելով, արագընթաց մեքենայի անիվների տակ էր հայտնվել և տեղում մահացել:
Ինչ ծանր էի տանում նման նիմաստ պատճառներով հատկապես փոքրիկների մահը...
…..................................

փոփոխությունների երկրորդ շրջանը սկսվեց ( առաջինը մանրամասնելու կարիք չկա ).

Այս շրջանի պարտականությունը երրորդին պատրաստվելն է: Երրորդինն էլ կլինի չորրորդը, մինչ որ մի տեղ նորից մի մեծ շրջան սկսվի՝ իր ենթաշրջաններով:

Կարևորը չավարտվի...

Եվ այսպես.
Երկրորդ սկիզբ՝ առաջին օր.

Ասում են դժվարը սկսելն է: Ոչ այս դեպքում՝ դժվարը սկզբի հետևանքներն են.

Կառուցման փուլ- << շինարարությունը սկսվեց առանց վարպետների >>..

Ահա թե ինչ է պետք առաջին փուլին.
1. Համառ ուշադրություն է պետք՝ հետևել ամենաառաջինը քեզ:
2. Ծրագիրը չխախտել, չտարվել հին ծրագրերով.
3. Աշխատել, աշխատել, աշխատել..


Մեկ էլ գնահատական է պետք՝ գնահատում եմ 7՝ 10 բալից.

Ահա և վերջ... երկրորդ սկզբի, կառուցման փուլի առաջին օրն ավարտվեց...

Այս բարդ շրջանն ինչքան հնարավոր է շուտ ավարտվի...

Սա խաղ չի, բոլորովին խաղ չի...
Խաղերն ավարտվում են: Ոչ մի դեպքում չի կարելի թողնել, որ վերջանան, մինչև չեմ պատրսատվել պայքարի փուլին...
.........................

Հ.Գ.

Ասում են դժվարը սկսելն է: Ոչ այս դեպքում

Այս բարդ շրջանն ինչքան հնարավոր է շուտ ավարտվի...

Հա՜, բոլորն էլ այդպիսին են: Ինչի առջև կանգնած են, դա է այդ պահին ամենաբարդ խնդիրը....

[Stranger_Friend]

Երկրորդ սկիզբ, առաջին փուլ, երկրորդ օր.

Այս շրջանի (ինչու չէ, նաև նախկին) երկրորդ մեծ սխալը (անուշադրության վրիպումը, խախտումը կամ դեպի ձախողում քայլը) արեցի...

Ու կրկին ուղղելուն և ծրագրի չավարտվելուն մի միջոց կփրկի՝ սուտը (ստերի մեծամասնությունը պլանի չձախողման նպատակով է հենց առաջանում)...

Հիմա ամենակարևոր պահն է`մինչ այժմ: երկու տարբերակ կա (իրականում երեք տարբերակ, բայց վերջինը գիտեմ, որ ի վիճակի չեմ կատարելու, չեմ նշում)..
Երկուսն էլ դժվար, երկուսն էլ սխալ: Ընտրություն կատարողը ես եմ, բայց այն լինելու է կամավոր- ստիպողաբար.

Ի՞նչ տարբերություն, մեկ է երկուսն էլ ստի ճանապարհով են տանում, այն ճանապարհով, որը որքան հնարավոր է ջնջել էի ծրագրի միջից: Չի ստացվի (կիրակի օրերը ջնջելու եմ ծրագրի միջից, այդ օրերին են ամենաշատ սխալները լինում, որովհետև սխալ գործելու ամենաշատ նպաստավոր միջավայրերն են լինում):
Թեկուզ դա ինքնախաբեություն լինի, հիմա կարևոր չէ օգնությունն ինչ ճանապարհով կգա, կարևորը՝ չուշանա....

Չեմ թողնի քանդվի՝ քանի դեռ չի կառուցված...

Երևի ամենադժվարը այն սխալներն են, որոնց մեջ որքան էլ փնտրես, բացի քեզնից ուրիշ մեղավոր չես գտնի... պիտի ընդունես քո մեղքն ու պատիժը...

Այն սխալների հետ, որ ջնջելու կամ մաքրագրելու հնարավորություն չունեն, մի բան է մնում անել՝ թողնել (եթե հնարավոր է՝ թաքցնել) և նորից սկսել...

Հոգնել եմ, ինձ հանգիստ է պետք, ափսոս որ այդ տարբերակը հանված է (երրորդի մեջ է մտնում).
Հանգիստն իր ծանր հետևանքներն ունի, այն հետևանքներն են, որոնք ծածկում ես, բայց մի օր դուրս են գալիս գետնի տակից և ստիպված ես լինում ընդունել, այլևս թաղել չի լինում...

Պոտենցիալ հետևանքները պետք է վերացնել, նոր հանգստանալ...

< Գնահատական- 4 >

Պատրաստ եմ բոլոր հետևանքներին ու տարբերակներին.
միայն թե չավարտվի...

[Stranger_Friend]

Կարծես ամեն ինչ ետ է գնում (տեղափոխությունն իմ շնորհիվ/ պատճառով է լինում) ափսոս դա միայն ինձ համար է, մյուսներին կառավարել չեմ կարող, այլապես այնքա՜ն բան կար փոխելու....
Հետընթացի ժամանակ կարևորը չմոռանաս, որ դա միայն քո շարժն է, մյուսների ուղղությունը դրանից չի փոխվում ու թեև որոշ ժամանակ ես շահում <<անցյալում>>, կրկնակին կորցնում ես <<ապագայում>>....

Կուզեի բոլոր հարցերի պատասխանները տարբերակների միջոցով տրվեն, որ ոչ թե դու կառուցեիր քո տարբերակը, այլ քեզնից ընդամենը կառուցվածներից ընտրել պահանջվեր (ավելի հեշտ կլիներ ընտրել, բայց ավելի սխալ)....
..................
Հանգիստ եմ վերցնում, <<արձակուրդին>> թողած շատ աշխատանքներ ունեմ, բայց դե...
Հանգստի համար էլ պիտի պատճառ լինի, հենց այնպես այն քեզ ոչ ոք չի տա, իսկապես... վերջապես պատճառը ծնվեց...
Ամենահետաքրքիրը նա է, որ հանգստի ժամանակ ավելի շատ աշխատանք ունես քո առջև դրված, ուղղակի դրանք կարելի է կատարել նաև նստած կամ պառկած...

Հակասությունները շատանում են... վտանգավոր է, բայց օգտակար...
….............................

2.1.3 (երկրորդ շրջան, առաջին փուլ, երրորդ օր.)

Արագացնել է պետք... դա էլ այն եզակիներից է, որ մեծամասամբ ինձնից է կախված (թե ինչու չեմ անում..)...
ժամանակի պակաս չկա, այն օգտագործելու պակաս կա...

գնահատական- 6

երկու տարբերակ կա (իրականում երեք տարբերակ, բայց վերջինը գիտեմ, որ ի վիճակի չեմ կատարելու, չեմ նշում)..
Երկուսն էլ դժվար, երկուսն էլ սխալ:

Ընտրելու անհրաժեշտություն չեղավ՝ հետաձգվեց...
Դա լավ է, թե՞ վատ...

Չգիտեմ...

[Stranger_Friend]

Երեկվա գրառում.

Որքան էլ պատահականությունները խանգարեն, չի կարելի նրանց թելադրածով շարժվել: Իրենք չգիտեն, թե ինչ են անում, դու պետք է իմանաս.

Վտանգավորության աստիճանը մեծ է: Ի՞նչ անել, երբ երկու ցանկություններդ համատեղել չի լինում, պետք է մեկին զոհաբերել: Իսկ եթե չես ուզում հետաձգել, պետք է <<ամեն ինչ լավ լինելու>> հույսերդ նորից ընկնի ապագայի վրա (խեղճ ապագա..) : եթե հնարավոր լիներ ապագան էլ հավերժ հետաձգել, ոչ մի խնդիր էլ չէր լինի: Բայց եթե դա շատ քիչ հավանական է, պետք է կամաց կամաց թեթևացնել ապագայի բեռը, որ ծանրությունից չգլորվես...

ինչ լավ է, որ ոչ մի քայլ էլ հարկավոր չեղավ... թող բոլոր ավարտներն էլ այսպես հեշտ լինեն...

Մեղավոր եմ, իհարկե, Ինա՛ (պայմանական)... Չէ որ, քո բոլոր ձեռնարկումներին ես եմ խանգարում (իհարկե ինձ հետ կապված): Պատճառն իմ անպատրաստ լինելն է, բայց դա անպատասխանատվություն է երևում: Չնայած ինձ թվում է դա փոխադարձ է, ուղղակի առաջինը ես եմ կանխում այն գործողությունները, որոնք պատրաստեվել են պահանջում (ինչպես այսօր).

Իսկապես կարող էի, չարեցի: խուսափելու պատճառ գտա, ուղղակի մյուս անգամ դժվար թե ստացվի...

Ներքին ուրախություն ես ապրում չէ՞, որ այն մարդու մեջ, որից շատ բան ես ուզում ընդօրինակել, վերցնել, սովորել հայտնաբերում ես նման գծեր (քեզ հետ համեմատած). Այդ ժամանակն էլ անցավ, կամ միգուցե հենց այդ նույն հատկանիշները խանգարեցին, չգիտեմ...
….................................
Արգելված պտուղը մեկ մեկ այնքան քաղցր է թվում, որ հետևանքների մասին իմանալով էլ համտեսում ես: Ու ճիշտ է բերանումդ դառնանում է, բայց այն ճանաչելու ցանկությունը էլ չի այրում: Մյուս կողմից էլ վերանում է այդ գայթակղիչ պտղի երևակայական քաղցրությունը` հաճելի չփորձվածի տպավորությունը կորչում է, մնում է դառը համը, որովհետև դա է իրականում դիպչել քիմքիդ...
…...............
2.1.4

գնահատական- 6.

Հանգստի անունը լսելիս, մոռացա թե ինչքան աշխատանք ունեմ կատարելու, չէ որ հանգստի պատճառը հենց դա էր: Հիմա ներկայի ու ապագայի ժամանակը տուժել չի կարելի: Հիմարություն է օրեր ու ժամեր վատնել, դա արդարացնելով վերջում ժամանակը արդյունավետ օգտագործելու ծրագրեր կազմելու մեջ.

Եվ ընդհանրապես հիմարություն է այս ամենը... հիմարություն, որը ողողված է ուղեղով...



Չգիտեմ...

[Stranger_Friend]

Այդ պատահականությունները մի օր քեզ կկործանեն, ուշքի արի: Հերիք է էլի ապացույցների հետևից ընկնես: Ախր հիմա փորձելու ժամանակը չի, հիմա սխալվելու իրավունք չկա, հասկանո՞ւմ ես: Փորձաշրջանը վերջացավ, վերջացավ շատ անհաջող, ուզում ես նույն կերպ շարունակե՞լ, ամեն ինչ վերջնականապես կործանե՞լ ես ուզում: Սա փորձադաշտ չի, վաղուց է անցել այդ ժամանակը ո՞նց չես հասկանում: Հերիք է գործելու փոխարեն նախկին մանրուքները քննարկես, դա վախուց էր պետք անել, հենց փորձաշրջանի ժամանակ: Հիմա չի կարելի, ուղղակի ժամանակ ես վատնում, բայց հիմա ժամանակը չի կանգնել ու դու կրկին ուշանալու ես: Մտածե՞լ ես ինչ կլինի, եթե նորից սխալվես, եթե հետ մնաս ու չհասցնես փոխել: Այ հենց դա էր պետք մտածել, ոչ թե սխալ ու ճիշտ որոշել, երբ դրանք միայն խառնում են մտքերդ և չեն թողնում կենտրոնանալ: Ինչի՞ն կամ ո՞ւմ ես սպասում: Ուշանում ես՝ հասկացիր վերջապես, ուշանո՜ւմ ես....




Հ.Գ.Գոնե ինքնաքննադատումը օգտակար լինի.

[Stranger_Friend]

- Ո՞ւմ առջև պետք է արդարացնես այն գիտակցված սխալդ, որ վերջնականապես կործանեց ընտրելու հնարավորությունը.

- Երևի թե այն նախկին սխալի, որից և ծնվեց ավելի հզորը.