Զոնքաչս, օրինակ, տանելով թոքերի քաղցկեղի երկու վիրահատություն, դրանից հետո ապրեց երեսուն տարուց ավել ու մահացավ լրիվ այլ հիվանդությունից: Ամբողջ գիշեր էլ կխոսեր թե ոչ՝ չգիտեմ, բայց մինչև կյանքի վերջին օրերը, առավոտից երեկո այսուայն կողմ էր վազվզում, չհաշված այն, որ վաղ գարնանից մինչև ուշ աշուն, քաղաքամերձ իր ամառանոցում առավոտից մինրև երեկո իր բաղ ու բոստանով էր զբաղված:
Շատ պոզիտիվ պատմություն է:
Ներկայացվածը ոչ թե բժշկական զեկուցում էր, այլ գեղարվեստական գործ ու բնական է, որ կարող է լինել որոշակի անճշտություն կապված չոր փաստերի հետ:
Ես, անձամբ, մարդ եմ ճանաչում, որ թոքերի քաղցկեղով ապրել է տասը տարուց ավելի:
Ցանկացած հիվանդության դեպքում լինում են բացառություններ, LisBeth, անգամ քաղցկեղի պես ծանրագույն դեպքերում:
Իմ ասածը վերաբերվում է այն դեպքին, եթե պատմության մեջ շեշտը արվում է իրողության վրա: Ինչ վերաբերվում է բացառություններին, անկասկած դրանք լինում են, բայց հավանականությունն էլ սահմաններ ունի:
Ես թոքի քաղցկեղով մարդ գիտեմ, ով լա~վ էլ զրուցում է գիշերները երեք ամպուլա մորֆինի ազդեցության տակ: Տաս տարուց ավելի է` այդ ախտորոշումը դրված է:
Հա, իհարկե կզրուցի ամբողջ գիշեր, եթե պերեդոզ չլինի: Ես սա դասում եմ պոզիտիվ պատմությունների շարքին


Ես պատմության դեմ ոչինչ չունեմ, շարադրանքի, տեխնիկայի և այլնի հետ կապված ոչ մի բան չեմ կարող ասել, դա ընդամենը դիտողություն էր: