Կինը շշի մեջ

[Peace]

Ես, օրինակ, միանգամից տեսա պատկերը: Յոթ անգամ կարդալու կարիք չեղավ:

Գուցե լավ չեմ կարողացել ներկայացնել, բայց այնքան էլ տմպո չեմ, որ յոթ անգամ կարդամ պատկերը տեսնելու, 16 էլ՝ իմաստը հասկանալու համար: Թե լիներ՝ առաջին անգամից էլ կգար:

Էս պարագայում, եթե պատկերը ուղիղ ձևով վերցնենք, այո կար, բայց պատկեր կա՝ սնում է, պատկեր կա՝ կա, չի սնում: Երկրորդ տեսակի լինելը եղած-չեղած մեկ է, այդ առումով եմ ասում պատկեր չկա:

Մնացած առումով ասելու բան չունեմ, որովհետև բառապաշարի հարստությունը չէր խնդիրը, մեր ակումբի Philisopher-ն ու Վիշապն էլ էն հարուստ բառապաշարով գրում, այլոք նունյպես, ընդ որում սովորական գրառում, բայց զգա տարբերությունը...

Խոսքը ոճական հնարի արհեստականության մեջ է:


Մի բան էլ ասեմ, վերջնական գնամ:

Չնայած հարևան սենյակի մթնոլորտում զգացվող շոգեքարշի մոտալուտ այցի մասին վկայող ազդանշաններին, իմ սենյակում լռությունն էր: Ետևիս պատը լռությունից սրտաճաք եղած, ինձ տեսնելով միակ մեղավորն այդ ամենի մեջ, վերցրեց կացինը և գոտկատեղից տբա՜հ ինձ : Գոտկատեղից վարը ցաքուցրիվ եղավ սենյակով մեկ, բայց ես չկորցրեցի ինձ. վերրցրեցի կացինը, այն նույն կացինը, որը րոպեներ առաջ մասնատել էր ինձ և սկեսցի մազերս հարդարել:

[StrangeLittleGirl]

Կարդացի վերջապես: Թեման դուրս էկավ, բայց մատուցման ձևը՝ չէ: Մի քիչ դժվարանում եմ ասել՝ ինչը չէ, որովհետև ըստ էության հետո էդքան բառախեղդ արած չէր, առանձին դրվագներ ահագին դուրս էկան: Ինձ թվում ա նաև մի տեսակ կիսատ էր: Ոչ թե վերջից, այլ արանքները: Ոնց որ ինչ-որ բաներ պռճոկած լինեին: Սիրուն դրվագները գնում են, բայց ոչ մի հիմնավորում չեն ստանում, տենց գնում, կորում են, ու չես հասկանում՝ լավ, բայց ինչու՞: