Գարեգին Նժդեհ. ազգային հերոսը ժամանակակից հայ կինոյում

[Շինարար]

Չգիտեմ` ով ինչ ա մտածում, ու հատկապես` ինչ են մտածել էդ արտահայտությունը ծաղրողները ու դերասանի անձի հետ կապողները, բայց ինձ վրա շատ տգեղ տպավորություն է թողել այս ամենը: Մի կողմ թողնենք ազատամտությունը, խոսքի ազատությունը, քննադատական միտքը: Սա ուրիշ կոնտեքստի հարց է. էդ մարդը մեր ժողովրդի ներսում հերոսական կերպար է, իր ժամանակի համար մեր կարևորագույն գործիչներից, ով մենակ չէր խոսում, այլև` գործում էր: Դա հայկական իրականության մեջ եզակի դեպք էր և է: Ու անհեռատես հումորի հետևից ընկնելով մենք ստացանք այն, ինչին արժանի էինք: Իսկ այսօր Արմնյուզի տաղավարի բանավեճի ընթացքում մեկը այդ ամբողջ ծաղրանկարների ստեղծվելը համեմատեց մատնաքաշի վերաբերյալ ստեղծվածների հետ: Փաստորեն, Նժդեհն ու մատնաքաշը միևնույն հարթության մեջ կարող են դիտարկվել :

Ես ցավ եմ ապրում մեր ժողովրդի համար, ով չունի իր դիմագիծը պայմանավորող մարդկանց հանդեպ տարրական պատկառանք, ով չի գիտակցում, որ պարտադիր չի ինչ-որ օրենք ընդունել, որով կարգելվի կոնկրետ մարդկանց ծաղրի առարկա դարձնել, ուղղակի պետք է սեփական ինտելեկտի շրջանակներում նման քայլերից զերծ մնալ: Կռիվ ունեն ՀՀԿ-ի դեմ, թող գնան նրանց գրասենյակի առջև վրան խփեն, թող պահանջեն, որ ՀՀԿ-ն հրաժարվի ցեղակրոնությունը իր գաղափարախոսություն հռչակելուց, կռիվ ունեն Քեշիշյանի դեմ, թող ստորագրահավաք սկսեն ու պահանջեն Հանրայինից նրան հեռացնել, բայց ոչ թե այդ կռիվը միջնորդավորված տանեն, այն էլ` Նժդեհի միջոցով:

Մենք ունենք արժեքներ, որոնք, սակայն, դեռ որպես արժեք չեն ընկալվում: Ցավալի է շատ:

Աստղ ջան, Արմնյուզի արած համեմատությունները չգիտեմ, բայց ախր էդ ծաղրանքները ուղղված չեն Նժդեհի դեմ: Նժդեհին ծաղրողը ինքն իրեն ա ծաղրում, ուղղված են ենթադրյալ վատ ֆիլմին, որը արժանի ա վատը ենթադրվելու՝ շնորհիվ սույն ռեժիսորի նախորդ գլուխգոծրոցների: Մարդկանց մի մեղադրեք չարած բաների մեջ ու չեղած բաների համար ցավ մի ապրեք: Ես ի դեպ էդ ամենին բացարձակ չեմ մասնակցել, որովհետև ինձ հետաքրքիր չի եղել, ուղղակի չեմ սիրում, երբ այլ լույսի ներքո ա ներկայացվում էն, ինչը ակնհայտորեն էդ չէր: