Գարեգին ՆԺդեհի կերպարն Ժամանակակից հասարակությանը /հատկապես եթե ցանկությունը կա նաև միջազգային հանդիսատեսին ներկայացնելու/ ներկայացնելուց պետք է շատ զգույշ մոտենալ. շատ հակասական կերպար ա:
Ինքը իրա ժամանակի կերպար էր, ծայրահեղության հետևանք ու իրա էությամբ պարտադրված ծայրահեղություն: Որպես զուգահեռ, էսիմ, ինձ ինքը մի փոքր ավելի Չե Գեվարային է հիշեցնում: Դառը ու ծանր կերպար էր իրականում: ՈՒ հենց տենց էլ պետք է ներկայացվի, իրական, ոչ թե սև ու սպիտակի, բարի ու չարի, ասպետի ու դրագոնի պայքար, այլ հենց մի մարդու մեջ պայքար՝ ծայրահեղության կողմից անկյուն սեղմված մի մարդու պայքար, որը անձամբ ստիպված ծայրահեղություն է դառնում բալանսը վերականգնելու համար:
Բայց իրա գաղափարոխուսությունը բառացի ժամանակակից սերունդին փոխանցելը այսօրվա աշխարհում ինքնակործանարար և վտանգավոր զբաղմունք է: Էտ գաղափարախոսության հիման վրա ոմանք Չե Գեվարաներ և Գարեգին Նժդեհներ են դառնում, ոմանք էլ Հիտլերներ և Ստալիներ: Ոչ առաջին խումբը, ոչ էլ մյուսը մասայական «արտադրության» համար չեն՝ շարքային քաղաքացու կերպար չեն:
Իսկ հանրապետականները, հայ արծիվները, Նժդեհի կերպարը անխնա շահարկելը, վրից էլ Քեշիշյանը խոսում են մենակ մի բանի մասին՝ էլի *ա* մեջ են անելու:
հ.գ. շատ կուզեմ էս թեմայի շուրջ իրար լսենք և հասկանանք. բարդ թեմա է:
հ.գ. ավելացնեմ, որ «Նժդեհին ծաղրելու» Լիոնի ասած դեպքերի մասին տեղյակ չեմ, ստեղ նոր-նոր կարդում եմ, ֆիլմի մասին էլ մի անգամ, չեմ հիշում որտեղ էի կարդացել /երևի էլի ակումբում/: Ստեղ ուղղակի ներկայացրեցի Նժդեհին ժամանակակից սերնդին ներկայացնելու հետ կապված որոշ նրբություններ:
Մեջբերել
Էջանիշներ