Երեկ

[Նիկեա]

Միշտ վախեցել եմ օրագիր պահելուց:Ինձ թվացել է,որ ինչ որ մեկը կարող է կարդալ ու մի լավ ծիծաղել իմ վրա կամ ինձ չհասկանալ:Բայց վերջ...սրանից հետո որոշել եմ իմ օրագրում գրել այն ինչ մտածում եմ,այն ինչ կռծում է ներսս:Մեկ էլ տեսար մեկն ինձ հասկացավ:

Փոքր ժամանակ ինքնամփոփ երեխա էի:Իմ ամենամտերիմ ընկերուհին իմ տիկնիկն էր Մերին:Բայց մի օր իրան կորցրի ու ինձ սկսեցի մենակ զգալ:Հետո երբ արդեն երբ մի քիչ մեծացել էր,մեկին ասեցի որ իմ համադասարանցի Կարենը լավ տղա:Ընդամենը էս երկու բառը ու ինքը սկսեց տարածել թե ես սիրահարված եմ,բայց ըտենց բան չկար:Էդ օրվանից ես էլ չէի վստահում մարդկանց:Բայց հիմի ես փոխվել եմ:Ես գտել եմ իսկական ընկերուհու,ով ինձ երբեք չի դավաճանի:Ես սովորել եմ պայքարել:Հուսով եմ մի օր էլ կսովորեմ ,,նրանց,, ցույց տալ իրենց իրական տեղը:

[Նիկեա]

Ինձ թվում է շատ մարդիկ մեռացել են որ մարդ են,որ անասունից տարբերվում են:Մոռացել են որ ուղեղ ունեն,որ էդ ձևի համար տված չի,ու որ իրանք պետք է մտածեն:Ճիշտ է մտածելը մի քիչ բարդ է իրանց նմանների համար,բայց կարան չէ գոնե փորձեն:Կարան չէ գլուխները մտցնեն որ տասնհինգ տարեկան լինել չի նշանակում խոսքի ազատության սահմանափակումներ ունենալ:Ու կարան չէ մի օր գիտակցեն,որ երեք տարեկան երեխեն իրանցից ավելի շատ բան ա հասկանում ուր մնաց տասնհինգ տարեկանը:
Ու լավ կլիներ որ կենդանական աշխարհի էդ նվաստ ներկայացուցիչներին մեկուսացներն մարդկանցից:Իրանց կարելի է բաց թողնել օրնակ Ամազոնում:Չնայած չէ իրանց պետք է ընդհանրապես վտարել մեր մոլորակից:
Ինչի է կամ ընդհանրապես էս երկու օրը սաղին թվում,թե ես երկու տարեկան եմ ու որ կարան իմ վրա ձայն բարձրացնեն:
Կատաղած եմ ու կատաղությունս սահման չունի:Չեմ հասկանում իրանք կարան իմ վրա գոռան ես իրանց վրա չէ:

[Նիկեա]

Բոլորի մոտ ստեղծվել է էն տպավորությունը թե էս շատ քաջ եմ ու ոչնչից չեմ վախենում:Չգիտեմ էլ թե ինչի են ըտենց մտծում:
Բայց ես էլ բոլորի նման ու երևի բոլորից շատ վախեր ունեմ:Վախենում եմ որ մի օր կարթնանամ ու երկնքում արև չեն գտնի,վախենում եմ որ երազանքներս էդպես էլ կմնան երազանքներ,վախենում եմ որ մարդաշատ սենյակում կլինեմ մեն-մենակ:
Իսկ ամենից շատ վախենում եմ մարդկանց աչքերին նայելով էս ամենն ասել:

[Նիկեա]

Ինչի՞ են մարդիկ վախենում ծիծաղել սեփական սխալների վրա:Ինձ անլուրջ են համարում որովհետև ես կարող եմ բառի բուն իմաստով ժամերով ծիծաղել իմ վրա:Մեկ-մեկ մտածում եմ,որ եթե ես եմ իմ վրա ծիծաղում,բա ուրիշները ինչ են անում:

[Նիկեա]

Չգիտես ինչի իրանց թվում է,թե ինձ կարան փոխեն:Բայց իրանք ինձ դաստիարակելու հնարավորություն ունեին:Կարային ընենց անեին որ թոկից փախած չմեծանայի,որ սաղի հետ մուննաթով չխոսայի,որ անընդատ չհակաճառեի:
Հիմա արդեն շաաաաատ ուշ է:

[Նիկեա]

Սխալվեցի...հերթական անգամ...բայց էդ սխալը էն քիչ ճիշտ բաներից էր,որ արել էմ երբևէ:Եթե չսխալվեի, իրականում քեզ չէի ճանաչի:

[Նիկեա]

Զարմանալի է,բայց ես կյանքիս անցած գարունները չեմ հիշում:Երևի իսկսկան գարուն չեն եղել դրանից է:Ու երևի էդ է պատճառը,որ գարունը էսքան շատ եմ սիրում:

[Նիկեա]

Ուզում էի քնել,բայց չէի կարողանում:Ոնց որ մի շատ կարևոր բան արած չլինեյի:Հյուրասենյակի լույսը վառվում էր:Ուրեմն մաման ու պապան դեռ չեն քնել,մտածեցի ու որոշեցի գնալ իրանց մոտ:Մոտեցա դռանը... ուզում էի գնալ...բայց տեղում մեխվել էի:Մի քանի րոպե քարացել էի:Հետո... հիշում եմ,որ ամուր գրկել էի մամայիս ու պապայիս...
Ինչան շուտվանից չէի ասել,որ իրանք իմ համար ամենաթանկ մարդիկ են:

[Նիկեա]

Փոքր ժամանակ մի մղձավանջ հաճախ էի տեսնում:
Մութ էր:Աստիճաններ էին,շատ բարձր:Մերոնք վերևում կանգնած ինձ ասում էին,որ բարձրանամ,իսկ ես վախենում էի:Հետո ավելի էր մթնում,էլ ոչ մի բան չէր երևում:Ես մենակ մերոնց ձայներն էի լսում,թե ոնց են ասում որ ինձ չեն սպասի ու հոնգուր-հոնգուր լաց էր լինում:
Հիմա հասկանում եմ,որ ոչ բարձրությունը և ոչ էլ մութը էնքան վախենալու չեն կարող լինել,ինչքան մենակությունն է:

[Նիկեա]

Ընկերուհուս անունը Մարի էր:Ուղիղ մի տարի է ինչ իրանք ընտանիքով գնացին Ռուսաստան:
Ամեն անգամ իրանց տեն գնալիս ինձ յասաման էր նվիրում:Երեկ իրանց տան մոտ էի:Առանց իրա ոնց որ յասամանն էլ էր տխուր:Հիշում եմ,անցյալ տարի էս օրը իրան ճանապարհեցինք:Գնալուց առաջ վերջին անգամ իմ համար յասաման քաղեց ու խնդրեց,որ ամեն տարի քաղեմ յասամանը,որ ավելի լավ ծաղկի:Ասեց որ Շուշանին չի վստահում:
Քաղեցի ու նվիրեցի հարևաններին:Հիմա սենյակումս բուրում են ու Մարիին հիշեցնում:Ինչքան վատ է,երբ կարոտում ես,բայց կարոտդ առնել չես կարող:

[Նիկեա]

Սիրում եմ արևը ,որովհետև ջերմացնում է հոգիս համարյա ժպիտիդ նման,որովհետև ստիպում է ինձ մտածել քո մասին:
Ու հասկացել եմ,թե ինչու է այրում արևը.ՈՐՈՎՀԵՏև ՀԻՇԵՑՆՈՒՄ Է ՔՈ ՄԱՍԻՆ:
Հ.Գ.Երևի սրտի արևայրուկ եմ ստացել:

[Նիկեա]

Երազանքները նման են սերմերի:Դրանք չեն ծլի,չեն ծաղկի եթե չխնամես:Չպետք է թողնես որ ձմռան ցրտին մրսեն, որ ամռանը շոգից չորանան ու չպետք է հուսահատվես, հիասթափվես ինչ է թե սերմն ուշանում է ծլել:Պետք է համբերությամբ սպասես ու պաշտպանես երազանքներդ ու մի գեղեցիկ օր դու կքաղես երազանքներիդ ծաղիկները:Ու էն մարդիկ ովքեր քեզ ցնդած երազող էին համարում,կհասկանան որ երազանքները իրականանում են երբ ամբողջ սրտով հավատում ես իրականացմանը:

[Նիկեա]

Ամեն անկյունում կգտնվի ինչ-որ բան,որը կհիշեցնի ինձ քո մասին:Ինչ երաժշտություն լսեմ,նմեկ է ականջներիս մեջ քո ձայնն է:Ինչ ֆիլմ էլ նայեմ հաստատ մեկը կասի էն,ինչ գոնե մի անգամ դու ես ասել:Ում հետ էլ խոսեմ,մեկ է,մտքով քո կողքին եմ ու քո հետ եմ խոսում:Քնելուց առաջ մութ սենյակում երկար նայում եմ առաստաղին ու ինձ թվում է,թե տեսնում եմ ժպիտդ:Գիշերը կարգին չեմ քնում,իսկ երբ քնում եմ երազիս դու ես:Փաստորեն դու ոչ միայն սրտումս,այլև գլխումս ես բնակություն հաստատել:

[Նիկեա]

Զանգեցին ու շտապ կանչեցին:Մտածեցի.,,Հանկարծ վատ բան պատահած չլինի,,:Արագ-արագ գալիս եմ,մտնում սենյակ ու էնտեղ ինձ լուրջ դեմքով սպասում են մաման ու տատին:Մտածում եմ,կարողա էլի մի վատ բան եմ արել:Իրանք ինձ երկար նայում են ու բարկացած ասում.
-Ինչի՞ ես դու միշտ մոռանում ամեն օր սանրվելու մասին:
Ուրեմն դուք ինձ զանգում,կանչում եք մենակ նրա համար,որ ասեք սանրվի:Համ էլ ով ասեց որ ես չեմ սանրվել:Ձեր կարծիքով ութսուն սմ մազ սանրելը էդքան հեշտ է:Ուֆ չգիտեմ:Վերջում քաչալանալու եմ,գնամ Տիբեթ ու դառնամ վանական:Հաստատ էլ չեն ասի սանրվի:

[Նիկեա]

Հաճախ եմ դասավորում լուսանկարները անգամ եթե դասավորված են:Դրանք մեզ ասես վերադարձնում են անցյալ,հիշեցնում լավ օրերի մասին ու ասում որ էլ ավելի լավ օրեր են գալու: