Ուզում եմ պատմել իր մասին:
Հիվանդ, օրորվելով, մշուշված հայացքով առաջացա: Դեռ ավտոբուս չբարձրացած՝ հայացքս իր վրա կանգ առավ: Կինոների սպեցէֆֆեկտների նման իր վառ պատկերն առանձնանում էր գորշ իրականությունից: Աշնան տերևների գույնի անջրացիկ վերարկու էր հագին՝ թեթևակի խամրած երանգով: Սպիտակ մազերը ներկած չէին, ազատ, կարճ խոպոպներով գրեթե հասնում էին ուսերին, կոկիկ գլխարկն անփույթ քաշել էր գլխին, բայց ինչ-որ նրբագեղության թրթիռ ուներ այդ անփութությունը: Ու ես հասկացա, որ էս ծեր կինը աշխարհի բոլոր երիտասարդ գեղեցկուհիներից սիրուն ա ինձ համար:
Ու ինքն էր պատճառը, որ էսօր ես դադարեցի երիտասարդ մեռնելու մասին մտածել ու ուզեցի ծերանալ: Ու ծերությունը թվաց անհավանական սիրուն, նուրբ ու խորհրդավոր զորություն, որ միայն լիքը տարիներով ֆիլտրվելու արդյունքում ա մարդու շնորհվում: Ծերության խղճուկ անզորության մասին կարծրատիպս փշրվեց հույսի հազար-հազար բեկորների:
- Նստի՛ր, հիմա կընկնես:
Մի կարծրատիպ էլ կոտրեց՝ ծեր կինը տեղը զիջում է երիտասարդ աղջկա, թեև էդ պահին մեր երկուսից ինքն էր, որ երիտասարդությանը վերագրվող ավյունն ուներ: Ամաչեցի նստել, զոռով նստացրեց՝ ես հաջորդ կանգառում իջնում եմ: Արդեն հաջորդ կանգառին էինք մոտենում:
- Ո՞ւր ես գնում:
Ասացի, առաջարկեց տանել: Չպատկերացրեցի ոնց պիտի տանի, կամ ինչ է կատարվում, գլուխս պտտվում էր, մտածում էի՝ հիմա էլի քթիցս կարնահոսի, ու էդպես կիսասասատկած, կիսամշուշ վիճակներով ուղղակի հլու քայլեցի ձեռքիցս քաշող խորհրդավոր տատիկի հետքերով:
Մինչ ես շշմած նայում էի մեքենայի ղեկին նստած տատիկին, ինքն արդարանում էր, որ մեքենան հեռու էր կայանել, հետ դառնալուց արդեն մրսում էր, դրա համար էր տրանսպորտ նստել:
- Արի, ինչի՞ց ես վախենում, - ծիծաղեց:
Հիմա որ վերլուծում եմ, երևի թե արժեր վախենալ ավտոբուսում հանդիպած անծանոթ կնոջից, ով քեզ համարյա ուժով ավտոբուսից իջեցրեց ու իր մեքենան էր տանում, բայց այդ պահին բնական ու նորմալ թվաց իր կողքին տեղավորվելը:
- Գրքեր կարդո՞ւմ ես, - առաջին հարցն էր մեքենայում:
- Ահամ, գիտական ֆանտաստիկայի ֆան եմ հիմնականում, բայց ֆենտեզի,միստիկա, սարսափ գործեր էլ եմ երբեմն հավանում, - հազի միջից քրթմնջացի:
Պարզվեց, ես էլ իրեն դրանով հաճելիորեն զարմացրեցի՝ սայ-ֆայ ֆան էր տատին: Ազիմովից մի փոքր խոսեցինք, չեմ հիշում ինչից խոսք գնաց, ասաց, որ մոտոցիկլ վարելու դասերի է գնում ու թող իրեն էքսցենտրիկ տատի չհամարեն, ինքը մոտոցիկլի վրա ավելի հարմոնիկ կլինի, քան ինչ-որ թինեյջեր աղջնակ: Ասաց ու սրտանց ծիծաղեց:
Մտածեցի, որ քնել եմ տրանսպորտում, էնքան սյուռ էր ամեն ինչ, որ եղունգներս խրել էի ափիս մեջ՝ ցավ զգալու կամ գուցե արթնանալու համար:
Հետո սկսեց խոսել երազանքներից, փաստորեն, ծեր տարիքում ոչ թե լացում ու ասում ես՝ ես իմն արդեն ապրել եմ, այլ՝ կարող ես երազանքներ ունենալ: Իմ ճանաչած ծեր կանայք թշվառության արձաններ էին, էս տատին՝ երջանկության մարմնավորված աստվածություն ինչ-որ մոռացված ժողովրդի դիցարանից:
Էլի հիվանդ էի, բայց տեղ հասնելու պահին ներսս էնքան լույս էր լցվել, որ կայծերով ցրվում էր աջուձախ:
- Ես ուզում եմ էլի Ձեզ հանդիպել, - ասացի արդեն իջնելու պահին՝ գիտակցելով, որ չեմ ֆայմել անգամ անունը հարցնել:
Ու մի պահ գլխումս փայլատակեց, որ հիմա էն կինոների նման էս տատին ասելու ա, որ ինքն իմ ապագան էր, եկել էր ինձ դաս տալու կամ նման մի բան: Բարեբախտաբար, նման շաբլոն վերջաբան էս պատմությունը չունեցավ: Աչքով արեց, ասաց, որ գուցե մի օր էլի հանդիպենք:
- Աշխարհը կլոր ա, - եզրափակեց ու մեքենան տեղից պոկվեց:
Ու Քյավառ գալու ամբողջ ճանապարհին տարակուսանքով մտածում էի ծեր կնոջ մասին, փորձում հասկանալ՝ ինքն իմ հիվանդ զառանցանքն էր, թե իրական մարդ, ով հիմա մի տեղ քնած ա, թեյ ա խմում, գիրք կարդում կամ էլի ինչ-որ բան: Բայց դա էական էլ չի: Էականը, որ էսքանը գրելու կամքի ուժ գտա էս հիվանդ վիճակներում ու երբ էսօրվա նման քայլեմ ու մտածեմ Կիևյանից վայրէջքի մասին, կարելի ա բացել, կարդալ, վերհիշել ու կյանքը սիրել, քանի որ ինքը դեռ անհույս վատնած չի, քանի որ անգամ ծեր տարիքում կարելի ա երջանիկ լինել, լինել անհավանական սիրուն ու ... մոգական:
Մեջբերել
Էջանիշներ