Փողոցում քայլող աննորմալին երջանիկ մարդ են համարում: Մարդիկ չգիտեն, որ ինչ ինձ հիշում եմ, սուիցիդալ զառանցանքներ ունեմ:
...
Հենց դու կյանքիցս կորում ես, երջանիկ մտքեր են հայտնվում, բայց դու էլի ու էլի հետ ես գալիս իմ կյանք, քշել չի ստացվում, շանտաժն արդեն սպանում ա, խանդի տեսարանը, երբ ես քեզ վերջին անգամ շանս տալուց հետո արդեն քանի ամիս թողել եմ, անգամ խղճուկ չի, գարշելի ա:
...
Նստել, մտածում էի՝ ոնց եմ երազում մեռնել: Հիշում էի, ոնց էի ամբողջ կոկորդով հեռախոսի մեջ գոռում՝ մեռի, հարցնում ես ինչ եմ ուզում էս կյանքից, որ մեռնես, մեռի, մեռի, մեռի...
...
Ես եմ ուզում մեռնել: Ես գիտեմ, որ իմ նվիրումի վրա մարդիկ ոտքերը մաքրում են, էդպես շատ է եղել: Գուցե և ես եմ գերագնահատում իմ դերը, չգիտեմ, բայց էդ դեպքում էլ խի՞ են մատը փուշ մտնելուց զանգում ոչ թե էն մարդկանց, ում շնորհակալ են, այլ՝ ինձ:
...
Ինձ սևագրություն եմ զգում, լիքը մարդկանց կյանքում զուգարանի թղթի նման մի բան, ամենակեղտոտ գործն են վստահում ու դեն նետում, բայց երբ չկա՝ խուճապի են մատնվում:
...
Երեկ չէ առաջի օրն ինքնասպան չէղա, քանի որ վախենում էի դիակս Աննան գտնի ու դա իր ամբողջ կյանքի համար տրավմա դառնա:
...
Երեկ, չնայած դու դժոխքս շարունակում էիր, հարազատ մարդկանց հետ անցկացրեցի, գիշերով անտառով զբոսնում էին ու փորձում հիշել՝ աստղագիտությունից որ համաստեղությունն ենք հիշում, ես շատ չէի թիթիզանում, որ ավելի խելոք չերևամ, քան կամ: Ես հասկացել եմ, որ ինչքան դու տաղանդավոր ու խելոք ես, էնքան քեզ ավելի շատ են պառազիտում ու էնքան ավելի քիչ սիրում, քանի որ դրանով հանդերձ դու ունես մի քանի անուղղելի տրավմա, որ քո ինքնագնահատականը գցել են Մարինյան իջվածք ու դեռ շարունակում են սեղմել, որ ավելի խորը մի չեղք գտնի, էլի իջնի: Ես շնորհակալ եմ հարազատ մարդկանց, բայց անգամ իրենց հետ ես մինչև վերջ ի վիճակի չեմ լիցքաթափվել:
...Զզեցրել են հազար կողմից անկապ խորհուրդները: Սրտխառնոցի չափ զզվեցրել, անգամ 17 տարեկան լակոտը կարա pm գրի, թե էսինչ մի լսի, էդ մարդու ուղեղը հալեցնում ա,հոպարս դրանից էր լսում, ինքնասպան եղավ: Հետո էդ լակոտին պասլած անելուց կարա իր էջով գրի լակոտի մաման ու հետդ բազառ անի: Ուզում ես փսխել էդ ամենի վրա ներսիդ կուտակված ամբողջ տոքսիկ շիլան, որ օրգանիզմդ մաքրվի, հետո հիշում ես, որ քո մատերիան արդեն իսկ տոքսիկ ա, քեզ կյանք տվող թթվածինը ժանգով ա վաղ թե ուշ երազանքներդ ծածկելու, ինքդ քեզ փսխել չես կարա:
...
Եթե առաջ փորձում էիր օգնություն խնդրել,հիմա քեզ էդ պետք չի, հակառակը, պետք ա, որ քեզ հանգիստ թողեն:
...
Սեպտեմբերին ուզում էի երևան տեղափոխվել, բայց էս կիսամյակի գործերը կպրծնեմ ու դժոխք կտեղափոխվեմ, ինձ հիմա հանգիստ ա պետք, բայց հանգստի գնալուց առաջ պետք ա մի երկու կոպեկ ունենալ, որ կարողանամ ինձ թույլ տալ չաշխատել, ես երկու կոպեկ չունեմ, քանի որ ամեն ինչ կյանքում կամ կամավոր եմ արել, կամ մսխել անարժան մարդկանց վրա:
...
Կյանք եմ խաղում, լիարժեք կյանք՝ զբոսնում եմ, կիթառ նվագում, նկարում, անգլերեն պարապում՝ ամեն օր, բայց տունը աղբանոցի եմ վերածել,հավաքելու ուժ չկա, ներսս ու դուրսս բալանսի են գալիս: Կյանք խաղալն ինձ դարձնում ա երեկ սուպերմարկետից առած կիտրոնը՝ անուշաբույր, սիրուն, բայց բավական ա կտրել, բորբոսի նեխահոտը տհաճ պղտոր գույնով աչքերից արցունք ա քամում՝ զզվանք արցունքներ, հա, նման բան էլ ա լինում:
...
Դեռ մի քանի օր առաջ ես ապրել ցանկանալու վերջին, հուսահատ քայլերն էի անում, դեռ մի քանի օր առաջ ես երազում էի, որ մի օր կհայտնվի մեկը, որ ձեռք կմեկնի, դուրս կգամ ճահճից, թևերս կչորացնեմ ու կթռչեմ: Էսօր ես արդեն գիտեմ, որ ցավերից երբ ոռնում էի, չեմ զգացել, որ դրանցից մեկն էլ փետրահան արվող թևերի ցավն էր:
Դեռ մի քանի օր առաջ ինձ սփոփում էի, որ կապրեմ հանուն գրելու, բայց ես միջակություն եմ ստեղծում, իսկ ամբիցիաներս ձգտում են ամենաների: Մի անգամ ակումբի Ռայն ասաց, որ իմ ամբիցիաներն իմ կարողություններից ավել են: Էն ժամանակ չարացա, հիմա հասկանում եմ, որ քիչ մարդիկ կան, որ անկեղծ ճշմարտությունը շպրտել են դեմքիս, ինքն էդ քիչ մարդկանցից էր, երևի, կամ ուղղակի չարացած, չեմ իմանում, մարդիկ իրանք իրանցից գլուխ չեն հանում, ուր մնաց՝ ես:
...
Կյանքում բոլոր գործատուներն ինձնից դժգոհ են եղել, ես ահավոր ցրված ու անդուր տիպ եմ, նվնվացող, կոմպլեքսավորված: Խնդիրը մենակ իմ մեջ չէր, բայց ամենամեծ խնդիրն իմ մեջ ա: Ես կարող եմ մուսա լինել, ես ցանկացած լուզերից մարդ եմ ստանում, բացի իմ կյանքը քանդած լուզերից, ինքն անհույց դեպք ա: Բայց ուրիշ ոչ մի բանի, բացի մարդկանց խանդավառելուց ու ճահճից հանելուց ես չեմ կարողանում: Էն զգացողությունն ա, թե մեծ-մեծ խողովակներով իմ կյանք եմ հոսեցրել ուրիշերի ճահիճը ու հիմա խրված եմ հազար-հազար ճահիճներում, որ ուրիշները կարողանան ճախրել:
.....
Էնքան շատ մանր ու զզվելի գծեր ես ունեմ, ահավոր, անհաշվելի, բայց էդ ամենով հանդերձ ես դեռ ոչ մի անգամ ոչ մի մարդու չեմ հանդիպել, որ ավելի քիչ նեխած լինի ներսից, քան ես: Ասում են մեծացի: Մեծանալը կյանքի կեղտաջրի մեջ լողալ սովորելն ա, ես մինչև կոկորդս էդ կեղտաջրի մեջ եմ արդեն, չեմ ուզում գլխովին ընկղմվել, չեմ ուզում մեծանալ: Գլխիս սպիտակ մազ էր աճել, ջոկեց որ իր տեղը չի, ընկավ: Չեմ ուզում մեծանալ, կմեռնեմ քանի դեռ էրեխա եմ, ինձնից հետո ոչ մի բան չեմ թողի, հոգին անմահ չի, չեմ ուզում անմահ լինի: Ու չեմ ուզում սուիցիդ, չեմ ուզում ինձնից հետո հարցականներ ու առասպելներ թողեմ: Վերջնական, անվերադարձ հանգիստ եմ ուզում ու վերջ: Վերջ եմ ուզում:
Մեջբերել
Էջանիշներ