Alpha mission

[Alphaone]

Արդեն իսկ սկսել եմ Լուսինի ֆեյսբուքյան էջի նամակներին պատասխանել: Էսօր Լուսինում կոնտենտ պլանը վերջնական տեսքի բերեցինք, բաշխեցինք պարտականությունները, երկուշաբթի օրվանից սկսելու եմ կանոնավոր գրառումներ կատարել: Պայմանավորվեցիք, որ եթե դրական արդյունք տա մարտավարությունը (like, share, comment, պատվեր), ապա կստանամ 10 000 դրամ, դրան գումարած ըստ պրոյեկտի՝ որոշակի տոկոս իմ ամեն բերած պատվերից:
5-10 տոկոս ստանալու եմ Նովայի ամեն վաճառած մուշտակից, օրինակ, եթե 1000 դոլարանոց մուշտակ վաճառվեց fb էջի միջոցով, ապա 50 դոլարն իմն է:
Բայց ինձ հենց SMM չի, որ ոգևորում է, ինձ ոգևորում է, որ ես կարողանում եմ իմ շուրջ ստեղծագործ միջավայր ձևավորել:
Հաջորդ ամիս Ծաղկավանքի համար նոր էջ կստեղծեմ, ավելի կարճ ու հնչեղ անուն կմտածեմ մանկական կենտրոնի համար ու այս մի տարին կվարեմ նաև այդ էջը:
Ամռանը արդեն կբացեմ photo+ը, լոզունգն ընկերներով մտածեցինք՝ «Ավելին, քան լուսանկար»: Հաստատ ավելին է լինելու՝ մարդկանց հետ զրուցելու ենք, դրական տրամադրություն ենք հաղորդելու, երեխաների հետ խաղալու ենք, նոր նկարենք՝ ինքը երջանկության ու դրական էմոցիաների աղբյուր է լինելու. հոգեբանության խղճուկ գիտելիքներն ինձ օգնական:
Ու քանի որ ինձ մոտ ծանրաբեռնվածությունն ուղիղ համեմատական է արդյունավետությանը, էս հաճելի ծանրաբեռնվածության պարագայում ես սկսկսեմ ավելի շատ կարդալ ու ավելի շատ գրել. հաջորդ տարի ես կգնամ դուրս՝ մարքեթինգ սովորելու ու նաև գիրքս արդեն կավարտեմ հաջորդ տարի:
Երբ երեք տարի հետո վերադառնամ Հայաստան, ես պետք է որ բավականաչափ աճած լինեմ լուրջ կազմակերպությունում մարքեթոլոգ աշխատելու համար, իսկ դրանից հետո մոտ 35-36 տարեկանում կունենամ իմ մարքեթինգային կազմակերպությունն ու առնվազն երկու գիրք: Այ էդ ժամանակ իմ կյանքը նոր մղձավանջի կվերաճի՝ աշխատանք, ստեղծագործական տաժանակիր աշխատանք, աշխատանք, բայց էդ ժամանակ ես կանեմ էն, ինչ ուզում եմ, ոչ թե՝ ինչ ստիպված եմ ու անգամ ուժասպառության, հիվանդության ու հուսահատության պահերին ես կսիրեմ իմ կյանքը, քանի որ էդ դրսից պարտադրված սցենար չի լինելու, ես եմ լինելու սցենարիստն ու ռեժիսիորը:

[Alphaone]

Ամեն ինչ չափազանց արագ կատարվեց: Ես ջայլամություն էի անում՝ գլուխս խրել էի գործերի մեջ ու չէի նկատում երկրում կատարվելիքը:
- Սաք, եթե «Մերժիր Սերժինի» փոխարեն «Մերժիր ռեժիմ» գոնե լիներ, ես էլ կգայի, բայց ես ընդդեմ չեմ պայքարում, հանուն եմ պայքարում, դրա համար էլ ձեզ չեմ միանա, - ասում էի մի քանի օր Երևանի փողոցներում գիշերած ուսանողիս:
Իմ մասնակցությունը Fb-ում գրառումներ անելն էր, ահագին բանից խաբար չէի՝ հետ էի ընկնում լուրերից՝ գործով տարված:
21-ից 23-ը Աղվերանում ուսանողներիս համաժողովի էի տարել: Երբ լսեցի Մարտի մեկի սպառնալիքի մասին, չհավատացի, մինչև երկու անգամ չնայեցի կադրը, հետո ահագին երկար ժամանակ զոմբիացել, վեր էի ընկել:
Ինձ համար որոշել էի, թող էս Սերժի տակը լինի, ԱՄՆ բեմականացում լինի, ՌԴ շոու կամ այլմոլորակայինների կողմից երկիրը նվաճելու պլանի մի մաս (էլի լիքը կարծիքներ էին պտտվում ֆեյսում), բայց ժողովուրդը պետք ա իր խոսքը ասելու համարձակություն հավաքի, պետք ա կարողանա ժողովդավարություն կառուցել:

Փոքր էի, քեռիս իր ֆիդայի ընկերների հետ ժամանակ առ ժամանակ գալիս էր թիկունք, խոսում էին, որոշ բաներ հասկանում էի: Ու էդ մարդկանցից մի կայծ էր անցել ինձ, տեղս չէի գտնում, ժողովրդին կյանքի գնով էլ լինի, պետք ա պաշտպանել: Վերջապես համաժողովն ավարտվեց ու հետ դառնալ, ցույցերին միանալու պահն էր: Ճանապարհը փակած էրեխեքին ասացի, որ Քյավառ ցույց անելու ենք գնում, թողնեն, անցնենք: Ասում էի հենց հասանք Քյավառ, Սերժը հրաժարական ա տալու:
Երբ հասանք Քյավառ, ժողովուրդն արդեն տոնում էր, թեթևություն զգացի: Վախենում էի քրեաօլիգարխիկ զանգվածը դեռ արյուն ուզի, ու թվում էր, թե Սերժի գնալով՝ ռիսկը պետք ա անցներ, փոփոխություններ սկսվեին:
Ուր էր թե:
24-ին քայլում էի Քյավառով. նույն մեռած քաղաքն էր, ոչ մի բան չէր փոխվել: Ցեղասպանության զոհերի հուշակոթողի մոտ երբ ծաղիներ էի դնում, լացս գալիս էր, մաման կողքս չլիներ, երևի հեկեկալով լաց լինեի: Դատարկություն ու հուսահատություն էր: Երկրորդ ալիքը եկավ, երբ կարդացի՝ բանակցություններ չեն լինելու:
Առավոտյան ցույցերին մասնակցելու վճռականությամբ արթնացա, բայց երբ հասա հրապարակ՝ մարդ չկար: Զանգեցի ուսանողներիս, ասացին, որ արդեն ցրվում են տներով: Կանչեցի, գան, գոնե տեսնվենք: Եկան, էլի մարդիկ եկան: Լիքը դպրոցականներ կային: Մի բարի բիձուկ ինքն էլ չէր հասկանում՝ ինչ էր խոսում, մինչև որ հերթով կուտակված ցավն ու վրդովմունքը չժայթքեցին: Էրեխեքն էլ էին ոգևորվում, վանդալիզմը կանխելու համար մի երկու բառ ասացի, հետո էլի ու էլի էին պահանջում խոսել, խոսում էի: Տեղի հեռուստաընկերությունից մի երկու կադր վերցրեցին, գնացին, լճացում սկսվեց, ելանք երթի, հետ եկանք հրապարակ, մի քանի հոգով գնացինք պլակատներ նկարելու, երբ ետ եկանք՝ հինգս էինք մնացել:Հինգով ելանք, նոր մարդկանց հավաքեցինք, հետ եկանք: Ու էստեղ բոլորը շրջապատել հարցնում են՝ հիմա ո՞ւր գնանք, ի՞նչ անենք: Հասավ մի պահ, ուզում էի աղաղակել՝ ինձնից ի՞նչ եք ուզում ժողովուրդ: Ու էստեղ հասկացա, թե Նիկոլը լինի սուրբ, թե սատանա ինչ ահավոր ծանր գործ ա արել վերջին օրերին ու ինչքան շնորհակալ եմ իրեն ժողովրդին հույս տալու համար:
Ամեն անգամ, երբ մարդիկ ագրեսիվ կոչեր էին անում, ես խոսում էի մեր արածի կարևորությունից, երկրին տեր կանգնելու պատասխանատվությունից, պահանջատիրությունից ու ժողովրդավարությունից ու էդ կոչերից մարդիկ ավելի շատ էին հավաքվում, քան ատելության կոչերից: Պատասխանատվությունն էնքան մեծ էր, հանգիստ ու ինքնավստահ լինելն էնքան դժվար, որ իրիկվա կողմ արդեն լրիվ ուժասպառ էի: Իմ գնալուց մարդիկ էլ սկսեցին ցրվել, բայց մնալու ուժ չկար: Վաղն էլի ցույցի եմ: Հետո, գիտեմ, էս գրածս կարդալու եմ, պաթոսախառը զառանցանք համարեմ, բայց պետք էր էսքանը թողել էս իմ անկյունում, խաղաղվել ու քնել, վաղվա համար ուժ հավաքել: Էս ցույցերից հետո ոչ մի ելույթ հրապարակներում, իմ անշառ կյանք քաղաքականություն չեմ ուզում լցնել, բայց հիմա մինչև վերջ էս պայքարի մասնիկն եմ, վաղը պատրաստ եմ ժողովրդի հետևից գնալ, պատրաստ եմ ժողովրդին իմ հետևից տանել, բայց էս երկրում օրը եկել ա, որ մարդիկ վախի վանդակից դուրս գան ու համարձակ իրենց վերջնագիրը ներկայացնեն:

[Alphaone]

Ասաց, որ էշ եմ, ոչ մի բան չեմ հասկանում, որ ցույցերի քյավառում իմ ամբիցիաների համար եմ մասնակցում, որ ինձ հարվածի տակ եմ դնում՝ հեսա կհաշվառեն ու էլի լիքը նման բաներ...
Էս ութ տարվա ընթացքում հազար անգամ բարիշել ու բաժանվել ենք, էս վերջին բաժանումն էր, պետք ա մեծանալ, գիտակցել, որ առաջին սերը մեծ թյուրիմացություն էր, որ հիմնահատակ քանդեց իմ կյանքը: Հիմա նոր Հայաստան ենք կառուցում, կառուցենք, աղբից մաքրենք, անցնեմ նոր կյանք կառուցելուն:

[Alphaone]

Էս ընթացքում էնքան մարդ վիրավորական ու ստորացուցիչ ենթադրություններ շպրտեց դեմքիս ցույցերին իմ մասնակցության մոտիվացիայի վերաբերյալ, որ արդեն սուցիդալ զառանցանքների մեջ էի ընկել: Մի կողմից, հասկանում էի, որ բոլորի համար տարօրինակ էր իմ ակտիվ մասնակցությունն էն դեպքում, երբ հարազատ հորաքրոջս տղան փոխնախարար էր, մոտ ազգականս նախարար: Մյուս կողմից, ես էդ մարդկանց կցված չէի, անհատ էի՝ սեփական պարադիգմաներով, ճշտի ու սխալի սեփական պատկերացումներով , բարոյականության սեփական կոնցեպտով ու երկրի ապագայի սեփական տեսլականով: Տրորում էին անխնա, ոչ մեկի հետ չէի քննարկում, ինձուինձ տանջվում էի ու էլի հաջորդ օրը դուրս գալիս փողոց՝ ընկերներիս կողքին կանգնելու: Էսօր առավոտվանից էլի քննադատության անձրևի տակ էի երկու ճակատից էլ՝ թե դիմություն, թե ընդդիմություն: Էնքան զզվելի, ցածր մոտիվներ էին ինձ վերագրում, որ խնդալու էր արդեն: Եկա տուն,ուժասպառ քնեցի, երազում իմ հորինած Ֆիլին (անտառների ոգին ա) եկավ, մազերիս հետ խաղաց, զրուցեցինք, ասաց, որ ես անհույս իդեալիստ եմ, որ ուրիշ իրականություն եմ հորինել ուր բոլորն ավելի լավն են, ավելի բարձր, ավելի շատ են սիրում մարդկանց ու աշխարհը: Հուսահատությանն ու չարանալուն, ասաց, որ իմ ու իր աշխարհում տեղ չկա, մեր աշխարհը սիրո ու ներումի աշխարհն է ու ինքը չպետք է ինձ դա հիշեցներ, ես ինքս պետք ա հիշեի: Արթնացա, հետ եկա իմ մռայլ իրականություն, ուր ես ավել վատն եմ, քան երազներում ու աստղայինը մի այլ կարգի տարավ՝ ինչքան անհավանական լավն եմ ես, որ մարդկանց գիտակցության մեջ էդ չի տեղավորվում ու ճարահատյալ սկսում են ցածր, տմարդի մոտիվացիաներ վերագրել իմ քայլերին: Էս աստղայինը տանելուց հետո ես վատ մարդ եմ լինում, իդեալները մեռնում են, բայց քանի ինքնապաշտպանության էս հոգեբանական մեխանիզմը միացած ա, ցանկացած քննադատության ու ստորացման ի վիճակի եմ վերևի նոտաներով, ցինիկ ու անտարբեր մոտենալ:

[Alphaone]

Ներսիս քաոսը համակարգելը հրատապ անհրաժեշտության ա վերաճել:

***
Անցյալ տարի էս օրը քեզ կորցրեցի, ֆեյսբուքը հիշեցրեց: Մի քանի օր առաջ վերագտա: Հիմա քեզ ավելի շատ եմ գնահատում, բայց ավելի քիչ վստահում: Հիմա էլ չեմ կարող քեզ գրկել ու լացել, անգամ երբ լիքը լացելիք ա կուտակվել: Մեր ընկերությունն աշխարհի ամենասիրուն պատմություններից էր, դու իմ մանկության ընկերն էիր, կիրքը սաղ հարամեց: Քո կիրքը, ես մի հոգու էի ընտրել, տիեզերքս իր շուրջն էի պտտեցնում, մինչև որ չհասկացա, որ մենակ ինձ եմ սիրում:

***
Գիշերը ինչ-որ զզվելի տագնապի ու անորոշության զգացում էր, չէի կարողանում քնել: Հա, էլի էսօրվա գործը կարևոր էր, բայց զգացածս ուրիշ բան էր՝ տոտալ անզորություն: Նիստից առաջ տեսա՝ Զաքարը գիշերը գրել էր: Գործի բերումով տարին երկու անգամ ահավոր կարևոր օր ա լինում, էսօր էդ օրերից մեկն էր, բայց գործերս, ուսանողներիս թողած թաքնվել էի կոմպի վիթխարի էկրանի հետևում ու լացում էի: Էս պահին աշխարհում իմ ամենահարազատ մարդն ինձանից հազարավոր կիլոմետրերի վրա տանջվում ա ու ես ախմախ պաթոսով խեղդված լացկան նամակից բացի ուրիշ ոչ մի բան ի վիճակի չեղա իրեն տալ: 2008-ին երբ օնլայն ծանոթացանք, չէի էլ կարող երևակայել, որ տաս տարի հետո մի մարդու, ում կյանքում չեմ տեսել, կհամարեմ էությանս մասնիկն ու մեր եսերն էնքան կներթափանցվեն իրար մեջ, որ ես Մասաչուսեթսի իր քաղաքի ամեն ծակուծուկը կիմանամ՝ իր սիրած թաքուն տեղերով, ինքը՝ Քյավառն ու էս քաղաքի իմ տվայտումները:
Եթե ես տոտալ լուզեր չլինեի, վաղը արդեն վիզայի ու տոմսի հարցերով կզբաղվեի:
Hello my alien sister... էս տեքստը հիմա արդեն երկար չեմ կարդա, մինչև իր ցավը մեղմանա, ամեն ինչ ընկնի տեղը:

***
Նիստից հետո էրեխեքը համերգի գնացին: Մի ժամանակ (երևի 2010-ն էր) հայրիկին պատմեցի, որ իմ տարօրինակ երազանքներից մեկը բացարձակ մենակության մեջ դասական համերգ լսելն ա ֆիլարմոնիկ նվագախումբ, բան:
Հայրիկն ասաց, որ ես զզվելիորեն ինքնասիրահարված ու էգոցենտրիկ մարդ եմ դարձել:
Քյավառում մի քանի օր առաջ համերգի էր, էստեղ հիշեցի՝ ոնց էր էս երազանքը ծնվել: Սպեղանի երգչախումբն էր. երաժշտությունն ուղղակի չէիր լսում, ներծծվում էր մաշկիդ տակ, երակներով հոսում, զգում էիր ոնց են զարկերակներդ ռիթմով բաբախում: Ու էդ ոգեղեն վիճակներում լրիվ ուրիշ ռիթմով հետևում նստած ջահելը ոտքն աթոռիդ էր խփում ու դիալոգներ էին հասնում ականջիդ՝
- Աղջի, վը՜, էդ կոշիկները հնչես հաՔե:
- Մե խատ էս սումկեն կպախես:
- Դը զզվցրիր, ձենդ կդրա, կառնեմ էդ անտերը:
Ու էսպես շարունակ: Ու հիշեցի, որ նույնը դպրոցական տարիքում էր՝ Քյավառում մինչև էդ ինձ համար աննախադեպ դասական համերգ էր ու էլի դիալոգներ: Կենդանի երաժշտություն եմ ուզում, բացարձակ լռության մեջ: Երբ ես լավ երաժշտություն եմ լսում, երաժշտությունը մարմնավորվում ա, ես տեսնում էի, ոնց ա կոմիտասի երաժշտության ներքո սարերի խոտը քամին շոյում, ոնց ա ինչ-որ տեղ վերևում արծիվ պտտվում ու բարձունքից արծիվի աչքերով տեսնում էի կանաչի մեջ գետի կապույտ-կապո՜ւյտ, ոլորապտույտ ժապավենը ու հանկարծ՝
- Ոտս մի կոխրճա:
Պատկերը փշրվում էր ու մշուշի միջից մի տեսակ տտիպ համով էր օդը թոքեր լցվում:
Էս ամենից մնացած հակասական նստվածքն էր պատճա՞ռը, որ էրեխեքի հետ Սևան համերգի չգնացի՝ ցրվելու, թե՞ կյանքի ամենադժվար պահերից մեկում Զաքարի կողքին չլինելու համար էր խիղճս հեղափոխություն անում: Չգիտեմ, չեմ կողմնորոշվում:

***
Համարյա յոթ տարի իր հետ ընկերություն եմ արել: Հիմա արդեն վերջնական վերջն ա, էլ ոչ մի գնով իր մոտ չեմ վերադառնա, իրեն խղճում եմ, արհամարհում, ինձ եմ արհամարհում, որ իրեն սիրել եմ: Էսօրվա քաոսում զանգել, սպառնում էր, որ կգնա հայրիկի հետ կխոսի, ամեն ինչ կպատմի մեր մասին: Էս իրեն ոչ մի բան չէր տա, հայրիկը կնյարդայնանար, մի երկու օր հարաբերությունները հայրիկի հետ կփչանային, հետո ամեն ինչ հունի մեջ կընկներ: Էսքանը բացատրելու փոխարեն ներսիս սաղ կուտակվածն իր գլխին կոտրեցի ու ցինիկ ձևով հայտարարեցի, որ ընկեր ունեմ, ով ինձ պետք ա ուղղակի իրար հետ քնելու համար, չեմ պատրաստվում երբևէ տևական հարաբերություններ կառուցել: Առաջ էս կաշխատեր, ինձ գրողի ծոցը կուղարկեր, էսօր մլավում, խնդրում էր նման բան չանեմ: Ես իրեն գրողի ծոցն ուղարկեցի, նորից, գործից ռադս քաշեմ, ֆեյսից կմաքրվեմ, համարս կփոխեմ, գուցե գլուխս վերջապես ազատեմ իր հետապնդումներից:

***
Ու էս կիսաանքուն, կիսահիվանդ, կիսախեղճացած, կիսատ ապրումներում ա գալիս էն գիտակցումը, որ իմ անիծյալ կյանքում ես երբեք ոչ մի բանի չեմ հասնի, քանի որ էս կյանքից ոչ մի բան չեմ ուզում:

[Alphaone]

Ինքն իմ կյանքը թունավորելու բացառիկ տաղանդ ունի: Էսօր իր տասերորդ զանգից հետո Երևանում մտածում էի կամուրջ հասնելու մասին: Քրոջս հետ հանդիպումը դիտավորյալ էր՝ էրեխուն տեսնել էր պետք, որ հասկանայի՝ ինչի եմ ապրում:
Եթե ընտրեմ մեռնելը՝ միմիայն ազատ անկում, ես միշտ երազել եմ թռիչք ճանաչել (պարաշույտով թռչել չստացվեց՝ իր վարկերն էի փակում):

[Alphaone]

Կինոթերապիա եմ անցնում: Այսինքն՝ կյանքիս էն ահավոր ժամանակներում, երբ ուզում եմ «սատկել, պրծնել», դնում, որակյալ կինոներ եմ նայում: Ես լավ երևակայություն ունեմ, կաշվիցս դուրս եմ գալիս, մտնում պերսոնաժների կաշվի տակ, կյանքիցս դուրս եմ գալիս, իրենց կյանքն ապրում: Ու էն ամբողջ բեռը, որ ուսերիս փլվել ա, դառնում ա կողքից ընկալում: Կողքից ուրիշի ցավը միշտ ավելի թեթև ա, ես աշխարհի էն քիչ անիծյալ էմպաթներից եմ, որ ուրիշի ցավը սեփականից սուր են տանում: Երբ կինոյի պերսոնաժն եմ դառնում, էն մյուս իրականությունում նաև էս էմպաթն եմ դադարում լինել: Դզում ա:
Բյուրը ֆրանսիական զգայական, տարօրինակորեն թեթև ու միաժամանակ խորը ֆիլմ էր խորհուրդ տվել: Նայում էի: Քնեցի:
***
Ուրվականների զնգզնգոց-քռթքռթոցներից եմ լսում, արթնանում: Կամքի լարումով բարձից պոկում եմ գլուխս, շուրջս նայում. բացարձակ մթություն: Հիշում եմ, որ դուռը բաց եմ թողել: Էսօր տանը մենակ եմ, էս ձայներից տագնապի անորոշ խլրտոց ա ներսովս ալիքվում, անցնում, բայց էնպես չի, որ վախենում եմ: Ձեռքս տանում եմ հեռախոսին, էկրանը չի պայծառանում, մտածում եմ՝ լիցքաթափվեց,մի երկու խոսք մտքում ինձ ասում, որ չեմ դրել՝ լիցքավորվի ու խարխափելով լույսի անջատիչը ման գալիս: Լույսը չի վառվում, հոսանքն անջատել են: Բանալիների զրնգոց եմ լսում դռան կողմից ու դեպի դուռն առաջանում: Խարխափելով անցնում եմ երկար միջանցքը, նախասրահը, հասնում դռանը, փակում, խարխափելով գալիս, պառկում: Քնում:

Նույն կիսամիստիկ զրնգոցներն ու քռթքռթոցը: Մշուշոտ կերպով գիտակցությանս հասնում ա, որ քիչ առաջ կատարվածը երազ էր: Նույն մթությունն ա: Հեռախոսիս էկրանը սև ա: Դուռը բաց ա, գնամ, փակեմ: Գնում եմ, իրականում բաց էր, ուրեմն նախորդը հաստատ երազ էր: Փակում եմ, քնում:

Ուրվականները դեռ խլվլում են տանը: Արթնացնում են: Երազի ու իրականության սահմանը լղոզված ա: Մութ ա: Հեռախոսը՝ լիցքաթափված: Դուռը, վստահ եմ, որ փակել եմ: Քնաթաթախ, խարխափելով հասնում եմ դռանը: Բաց էր: Փակում եմ:

Մոտ տաս-քսան անգամ էս ամենը երազում կրկնվում ա, մինչև որ արթնանում եմ: Ննջարանում չեմ, նախասենյակում կոմպի մոտ նստած եմ, կինոն համարյա վերջանում ա: Կինոն ժամանակային հանգույցի մասին չէր: Ժամանակային հանգույցի մասին կինոներում հանգույցը քանդվում ա, երբ ինչ-որ բան են հասկանում: Իմ երազն ուղղակի լիքը անգամներ կրկնվելուց հետո անկապ վերջացավ: Դուռն ամեն դեպքում ստուգեցի: Բաց էր: Փակեցի:

[Alphaone]

Նորից ու նորից թարմացնել էջը: Նամակին սպասելը վերաճել է մտասևեռման: Ո՞նց ես: Ո՞ւր ես:
Ես էսպես էլ չկարողացա քեզ նկարագրել էն ամբողջ մղձավանջային սարսուռը, որ զգացի քո գոյությունը կասկածի տակ առնելուց: Երբեք չէի ցանկանա, դու զգաս այն, ինչ՝ ես, երբ մտածեցի, որ եթե քեզ մի բան լինի, ես երբեք չեմ իմանա:
Հետո դու գրեցիր, որ նույն բանն ես մտածել, գրեցիր նաև, որ էլ չես վախենում, քանի որ մեր էություններն էնքան են հիմա իրար ձուլվել, որ դու կզգաս, եթե ես էլ չլինեմ քո ժամանակում:
Առաջին անգամ, երբ գրեցիր, որ ես սիրված եմ՝ ժամանակից ու տարածությունց դուրս, ինձ էդ պաթետիկ զառանցանք թվաց: Հիմա, երբ ես քեզ սիրում եմ հավերժ ու անսահման, արդեն տեղ ա հասնում քո բառերի մոգական խորությունը: Վոննեգուրտի բոկոնիստի նման քեզ իմ աշխարհի մարդ եմ ընկալում: Ես ու դու նույն կարասից ենք, էնքան քիչ մարդ կա մեր կարասից, որ երբ իրար գտնում ենք, սիրում ենք իրար՝ ժամանակից ու տարածությունից դուրս:
Երբ ԱՄՆ-ից Ազիմովի գրքերով լցված արկղը եկավ, ես շոշափեցի քո իրականությունը, երևի միայն էդ ժամանակ հավատացի, որ կաս, երբ փոստից օֆֆիս տարա արկղը ու ուրիշներն էլ այն տեսան: Հիշում եմ հիացախառն ու էրեխու նման երջանիկ ինչ-որ բաներ էի ասում:
- Բա պսակվեք, պրծեք, - ասաց գործընկերս:
Էդ ես որպես ինցեստի առաջարկ ընկալեցի, աբսուրդ էր:
Իմ ու քո սերն ուրիշ ա, մարմնից բարձր ա, դու իմ եղբայրն ես ու բոլոր մեր հորինած ժամանակներում ու իրականություններում ու իմ եղբայրն ես:
sister of my soul... էս բառերը քանի՜ քանի անգամ եղել են էն ուժը, որ ստիպել են ապրել, էն պառճառը, որ ինձ հետ է պահել սուիցիդալ զառանցանքներից:
my dearest... վերջին նամակը էս բառերով եմ սկսել: Գրել եմ, որ երազում եմ մի օր քեզ հանդիպել, բայց երևի խաբել եմ, էս ստեղծագործական հովերով տարած չափազանց փմփուլավոր ու պերճ բառերից մինչև միջուկը մերկացնող պարզունակություն պարունակող մեր նամակներում ես քեզ ոնց էլ լինի հորինել եմ, դու էլ՝ ինձ: Ուզում եմ մինչև վերջ իրար համար էդ հորինվածքը մնանք ու մեկնումեկս մի օր կզարթնի լրիվ դատարկված ու առանց իմաստների ու կիմանա, որ մյուսն էլ չկա:
Էս քանի օրը կտակ եմ գրելու, անպայման նշելու եմ քո էլ. հասցեն ու խնդրելու, որ քեզ իմ վերջին նամակն ուղարկեն, ամենաանկեղծ բանը, որ կյանքում գրել եմ, միջուկը, իմ բոլոր ախմախ շերտերից ներս էն խորությունը, որ մենակ դու կարողացար տեսնել ու հատակին չհասնել... ոչ ես, ոչ դու հատակ չունենք:

[Alphaone]

Կարդում էի նամակդ ու աչքերիցս մաքրում կյանքիդ անձրևը: Քյավառում անձրևը դեռ շարունակվում է, իմ մղդձավանջներից ես էնքան չեմ վախենում, ինչքան քո մղձավանջներից: Քո ցավը հիմա քեզ ավելի քան բավական է, իմ ցավը մոտս եմ պահում, առատորեն սևագրում եմ ցավս էս խեղճ օրագրում, որ հետո, երբ ցինիկ անհոգությունս գա, քմծիծաղեմ իմ մելամաձոտ թուլության վրա ու առաջ անցնեմ:
Նեղացած էի, էս ծրագրի հիմքում իմ գաղափարն էր, ես եմ գրել, տվել ձեռները, առանց իմ օգնության էս ծրագիրը չէր լինի, բայց երբ պետք էր բացման խոսք ու հետաքրքիր վարժություններ անել, որտեղ ես պրոֆի եմ, ուրիշին խնդրեցին: Ու մանր ամբիցիաները սկսեցին խլվլալ, ես մանր ամբիցիաները կարողանում եմ սատկացնել սիրո ուժով, էս անգամ չէին սատկում: Բարձր ջերմությանն ու կարմիր կոկորդիս էի վերագրում, մինչև հասկացա, որ խնդիրը մանր ամբիցիաները չէին, անարդարությունն էր: Ես ոչ իմ, ոչ ուրիշի հանդեպ անարդարությունը չեմ մարսում, չարանում եմ, սուր-սուր ատամներ են աճում: Ինձ խնդրում էին մանր, կենցաղային հարցերով օգնեմ՝ ասիստենտի կարգի մի բան, ատամներս ասում էին, կծոտեմ, թքեմ, գնամ, ներսիս էն պուպուշ աչոնն աչքով արեց, թե մնա: Արդյունքում հետաքրքիր մարդիկ հայտնաբերեցի, արդյունքում երեք պստոյի օգնեցի, որ իմ սխալներն իրենք էլ չանեն, արդյունքում մի աղջկա հոդված վաղը կտպագրվի, մյուսն իր բանաստեղծությունները չի վախենա բոբո քննադատի ուղարկելուց ու հետո ըստ այդմ առանց կոտրվելու իր վրա աշխատելուց, էն կոնֆլիկտաբան տղան էլ ոնց գրել էր՝ պարադիգմաները կընդլայնի, էսօր ասում էր, որ աշխարհին սկսել ա լրիվ նոր դիտանկյունից նայել՝ մարդասիրության: Թե ասա, բալիկ ջան, դու երբ ես պոզով-պոչով, սուր-սուր ատամներով մարդասեր տեսել...
... Նամակում գրել էիր, որ վաղը արևը կծագի: Էնքան սիմվոլիկ էր: Ուրիշը մեր նամակներում ճոռոմ ավելորդություններ կտեսնի, քանի որ չի կարդացել ու երբեք չի կարդա մայսփեյսում կորած մեր նամակները: Տարօրինակ ա, որ իմ ցավի ժամանակ դու չես դառնում տիեզերքիս կենտրոնը, հենց քո դժբախտություններն են ինձ քեզ կապում, քո ծանր օրերում ա հոգեվոր էս խրոնիկ կապը սրվում: Ռոուլինգի դեմենտորերը լուսավոր հույզերով էին սնվում, ես նոր եմ զգացել, ինչ դիպուկ եմ դրել բլոգիս անունը՝ անտիՄՈՒԹ, ես խավարով եմ սնվում, մաքրում եմ ուրիշների մութ հույզերն ու ներսս լցնում, մինչև պայթեմ ու դրանք բոլորը հետ շպրտեմ աշխարհ: Քո մութ հույզերը ես փայփայում եմ, դրանց մեջ բանաստեղծություն կա: Ստանդարտ հուզահեղեղում չէ, աղոթքի նման հնչող բառերի մոգությունից, որ երգի ռիթմով արձագանքում ա թե սրտում, թե ուղեղում:
Էսօր ահավոր հիվանդ էի, բայց վերջին սևագործությունն էլ արեցի՝ հոդվածը խմբագրեցի ու տղաներին չխնդրեցի՝ տուն տանեն, տաքսի կանչեցի: Հարևաններն ասում են՝ օրը մի մեքենայից եմ իջնում: Հարևանները չգիտեն,որ ամռան առաջին երկու ամիսը մեր ծրագրերի ամենախառը շրջանն են, երբ տաժանակիր աշխատանք են անում: Ու հա, կարանք գիշերը մինչև տասը նստենք, տեղեկատվական անվտանգության անիծյալ պրեզենտացիան անենք, որ գյուղապետարանների կոմպերի մոտ նստած տատիկ պապաիկներին պատմենք ոնց կարելի ա կոմպը չպայթացնել:
Գրել էիր,որ մեր համատեղ պատմվածքի իմ մասն էդպես էլ չուղարկեցի: Հայերեն շարունակել եմ արդեն, չի ստացվում թարգմանել, բայց քեզ էդ չգրեցի, չեմ կարող բացատրել՝ ինչի, պարզապես ցրեցի թեման, թե թեթևանամ, ուղարկեմ:
Ես միշտ մենակ եմ եղել՝ չնայած շուրջս եղած լիքը մարդկանց: Մտածում էի, երազանքի արքայազն կգտնեմ, ամեն ինչ տեղը կընկնի: Պարզվեց ես արքայադուստր էի, քանի որ արքայազնի փոխարեն չոբան գտա: Բայց արքայազն իմ հեքիաթում նույնպես կար, իմ հեքիաթի արքայադուստրը եղբայր ունի:
Վերջնական ուշքի արի, brother of my soul, քեզ մի քանի կյանք ունեմ պատմելու՝ բուռն օրեր էին, լիքը երևակայել եմ, լիքը ճամփորդել ժամանակի մեջ:

[Alphaone]

Նվնվոցը, փաստորեն, ուղիղ համեմատական էր կոկորդի ցավին: Կոկորդս ավելի քիչ ա ցավում: Քյավառում նորից անձրև ա, հագիս նոր տարի ա՝ հաստ, եղնիկ-փաթիլներով բլուզս ա. ամենատաքն ա եղածներից: Թեյի արդեն որերորդ բաժակը ոչնչացնելուց հետո զգացի, որ քանի օր ստամոքսս մամլող սրտխառնոցը չկա: Լավատեսությունը դեռ հետ չի եկել, գերհոգնածություն եմ զգում, բայց նաև ինչ-որ աղոտ, մշուշված հույսեր են, որ փոփոխություններ են գալու: Բարի փերիների մասին հեքիաթները էրեխեքին փչացնում են, երբեք ոչ ոք չի գալու մի օր մեզ փրկելու, քանի որ մենք լավն ենք եղել: Մեր բարի փերին ինքներս ենք, որ մեր բուռն ենք հավաքում կյանքը ու լավ առիթներ սպասելու փոխարեն նախագծում ու կառուցում էդ լավ առիթները: Նորմալ մարդիկ էս ամենաուշը 15 տարեկանում հասկացած են լինում: Ես պարանորմալ եմ, սաղ կյանքս էլ էս գիտեի, բայց չէի ուզում հավատալ:

[Alphaone]

Չեն նկատել, որ կողքները կանգնած եմ:
- Ինքը մի տեսակ չի շփվում, քիթը ցցած ա:
- Չէ, ուղղակի յանը տարած արվեստագետ ա:

[Alphaone]

Լոգանք՝ ծովի աղով, լավանդայով, լավ երջաժշտությամբ, գրքով, որ դիտավորյալ պատճենահանել էի «մի օր լոգանք ընդունելուց կկարդամ» մտայնությամբ:
Ծաղկային փնջով թեյ՝ անուշաբույր, առանց քաղցրի, ներքին տարօրինակ քաղցրությամբ. ասես օլիմպիական նեկտար լինի:
Գլխացավը, որ առավոտվանից ստիպում էր գլուխս բառացիորեն պատեպատ տալ, թուլացել է, գրեթե չկա:
Երջանկությունը, երբ կա, չենք նկատում, չենք գնահատում, բայց կյանքում էս մանրուքներն ունենալու հնարավորությունն ա իմ երջանությունը, անգամ այս պարագայում, երբ հիվանդ պառկած ժամանակ հասցրել եմ տունը անհուսորեն թափթփել, ու հիմա քնելուց առաջ հավաքելու մոտիվացիա ես կորզում թեյիցս:

[Alphaone]

Լուսինեի համար երբեք լավ քույր չեմ եղել: Պահեր են եղել, որ ուզել եմ ընդհանրապես քույր չունենալ, որ ստիպված չլինեմ օրինակ ծառայել: Լուսինեի ներկայությունն իմ կյանքը վերածել ա բեմականացման, իմ ողջ գիտակից կյանքում ես խաղացել եմ օրինակելի երեխայի/մարդու դեր, ումից քույրս պետք ա օրինակ վերցներ ու ատելության չափ չարացել էն ազատության վրա, որ ինքն իրեն կարողանում էր թույլ տալ, քանի որ տանն ավելի փոքր երեխա չկար, կարիք չկար օրինակ ծառայել: Իմ բացակա ու դժբախտ վիճակները, գրքեր կարդալով ինքնամոռացումը քրոջս մենակության են դատապարտել:
Դեռ մանկուց դեբիլ էրեխա եմ եղել, մի խոսքով:
Քրոջս աղջիկը՝ Աննան, միստիկ ձևով նման ա քրոջս՝ նույն շեկլիկ, խաժակն գեղեցկությունը, միակ տարբերությունը երևի էն ա, որ Լուսինեն թմբլիկ էր, Աննան ավելի բարձրահասակ ու նիհար: Նույն աչքերը, շուրթերի նույն գծագրությունը: Ու էսօր հանկարծ մտածեցի, որ Աննայի համար ես հեչ էլ մորքուր չեմ, չնայած ինքն ինձ մորքուր ա ասում, Աննայի համար ես էն ավագ քույրն եմ, ինչ պետք ա լինեի Լուսինեի համար, եթե չլիներ ծնողներիս հանճարեղ մանիպուլյացիան:
Ինչքան հեռանում եմ մերոնցից, էնքան ավելի եմ մտերմանում քրոջս հետ, չեմ հասկանում՝ ինչի՞ են ամբողջ կյանքում ծնողներս շեշտել, վերաշեշտադրել, թե մենք ոնց որ նույն տան էրեխա չլինենք, ինչի՞ են մեր մեջ արհեստական անդունդ փորել, ինչի՞ ա իմ քույրը ավելի քիչ սեր ստացել, քան ես, ինչ ա թե խաղում էի մի մարդ, ով երբեք չեմ եղել:
Աննայի շնորհիվ լիքը բան մերոնց ներել եմ, սկսել եմ ծնողներիս ավելի շատ սիրել, բայց դեռ մտածում եմ, որ ես ավելի լիարժեք մարդ կմեծանայի մանկատանը, քան կյանքի բոլոր իմաստները կորցրած դժբախտ մարդկանց ընտանիքում, որ վաղուց դադարել էին իրար սիրել, բայց «հանուն» ինձ ու քրոջս մինչև ծերություն իրար հանդուրժել են :

[Alphaone]

Նախորդ գրառումը ոչ տանն եմ քննարկել, ոչ առավել ևս Աննայի հետ:
Անյուտան գրել չի սիրում, արտագրելուց՝ ուղղակի զզվում, իսկ ես բոբո-մոքուր վիճակներում ստիպում էի գրեր, որ ձեռքը վարժվեր:
- Ի՞նչ գրեմ:
- Ինչ ուզում ես գրի, կարևոր չի, թեկուզ խառը տառեր:
Ու գրեց. «Վարդուհին իմ ու մամայի քուրիկն է»:

[Alphaone]

Հեչ ի՞նչ եմ արել էսօր
-լվացք արեցի,
- կատվին կերակրեցի,
- նախաճաշ խզարեցի
- օֆիսում կազմեցի հարցումների տեքստերը,
- իրավաբան ընկերներիցս խորհուրդ հարցրեցի, ամբողջացրեցի,
- սարքեցի Սյուզիի գլխին՝ համայնքապետարանների անունները փոխելը:
- Բագրատի հետ քննարկեցինք պրեզենտացիայի մեջ ինչ ա լինելու, թողեցի ինքնուրույն զանգի գյուղապետարաններ,
- Վաղարշակի ծրագրով շտապեցի ֆակտուրա կազմելու: Խանութի հաշվապահը գերբնական դանդաղ էր, երեք ժամ տևեց գործը:
- ուժասպառ գնացի բանկ, դրամական փոխանցումներն արեցի, եկա,
- Սյուզիի ծրագրով վաղվա անելիքը վերջնական ճշտեցինք,
- Վարդանի հետ գնացինք Կարմիր գյուղ, Բագը, Նորայրն ու Թրեվրն էլ միացան:
- մտանք խանութ ներկերն ու վրձիններն ընտրելու
- Կարմիր գյուղում հավաքեցի խառը թիմ՝ կամավոր ուսանողներս հազար տարվա, ցույցերի ընկերներս, տեղի կնանիք, որ մանկապարտեզի ժամանակներից ինձ գիտեին,
(կամուրջներից մեկը ուղղակի ներկեցինք, որ հավաքված կամավորներ տեսնեն, գործի մասին գյուղում աղմուկ բարձրանա: Հիմա հաջորդ կամուրջի տախտակները որ արդեն փոխելու լինենք՝ լիքը մարդիկ կլինեն հետներս՝ շուխուրը գյուղով տարածվել ա):
- Եկա գյուղից,
- ընթրեցի
- մի թեթև փիար էլ ֆեյսում արեցի ու նստեցի ակումբի գրառում անելու:
Ու էս ամենը ես կարողացա անել առանց մի կաթիլ հոգնելու, քանի որ նախորդ երկու օրը հանգստացել էի, մնացել էի տանը, ոչ թե որ հիվանդ եմ, այլ ուղղակի հենց հանգստանալու համար, զբոսնել էի բնության գրկում ու լավ ֆիլմեր նայել, գիրք կարդացել, երաժշտություն լսել:
Չեմ հիշում վերջին երկու տարում երբ եմ էսպես ուղղակի հանգստացել, վարկերի մասին մտքերը թույլ չէին տալիս ապրել: Հիմա էլ վարկերս կան, բայց էն մարդը, ում պատճառով դրանք վերցրել էի՝ չկա: Էլի լինում են ահավոր ընկճված ու իմաստազուրկ պահեր, ապրումներ, որ ներսը քամում են լույսի ամեն կաթիլից, բայց ավելի ու ավելի հազվադեպ:
Ու զվարճալի միջադեպը:
Թրեվրը լրիվ ներկ էր եղել, կատակում ա՝
- Չե՞ս ուզում ուսերդ մերսեմ, հոգնած ես երևում:
- Հիմա չէ, գիշերը, - ասում եմ:
Խեղճը խառնվում ա իրար, հետո եմ ջոկում, որ երեկոյանը թնայթը չի, լավ ա մեր միջնադրայան գյուղում անգլերեն չգիտեն, չջոկեցին՝ ինչ կատարվեց: