User Tag List

Էջ 5 13-ից ԱռաջինԱռաջին 123456789 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 61 համարից մինչև 75 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 186 հատից

Թեմա: Alpha mission

  1. #61
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    «Մենք ձեզ տեղակայում ենք այստեղ, բթամիտների ուսումնական հաստատություն և նա, ով չի ցանականում համակերպվել դրա հետ, այն մարդն է, ում մենք փնտրում ենք: Գուցե դա դաժամ մեթոդ է, բայց իրեն լիովին արդարեցնում է: Չի կարելի մարդուն դնել, ասել. «Դու կարող ես արարել, ուրեմն արարիր»: Շատ ավելի ճիշտ է սպասել, երբ մարդ ինքը կասի. «Ես կարող եմ արարել, ես կստեղծեմ նորը, ուզում եք դա, թե ոչ»: Կա մոտավորապես տաս հազար քո նման մարդ, Ջորջ, նրանցից է կախված մոտ հինգ հարյուր աշխարհների տեխնիկական առաջընթացը: Մենք չեն կարող մեզ թույլ տալ կորցնել թեկուզ մեկին կամ վատնել ջանքերը նրա վրա, ով ամբողջովին չի համապատասխանում անհրաժեշտ պահանջներին»:
    Ջորջը մի կողմ հրեց դատարկ ափսեն և շուրթերին մոտեցրեց սուրճի բաժակը:
    - Իսկ ի՞նչ է լինում նրանց հետ, ովքեր այնքան էլ չեն համապատասխանո՞ւմ պահանջներին:
    - Ի վերջո նրանք ստանում են կրթության լիցք ու դառնում սոցիոլոգներ: Ինջենսկին նրանցից մեկն էր, ես ինքս դիպլոմավորված հոգեբան եմ: Մենք, ոնց ասեմ, կազմում ենք երկրորդ դասը...»

    Այզեկ Ազիմով, «Մասնագիտություն»
    Ալֆ, դու ինչ որ կերպ կգրես անիծյալ թեզը, դու ծայրը ծայրին կավարտես ակադեմիան, դու կստանաս հոգեբանի որակավորում, բայց էլ երբեք դու չես լինի առաջին դասում, քանի որ 18 տարեկանում դու չգնացիր քո երազանքի հետևից, դու չասացիր «Ես կարող եմ ստեղծել ու կստեղծեմ, ուզում եք դու դա, թե ոչ... հիմա արդեն ուշ է, հիմա դու ստանում ես քո կրթական լիցքն ու դառնում հոգեբան... զզվելի զգացողություն է կյանքը վատնելն ու տիղմի մեջ խրվելը: Զզվելի է գիտակցել, որ այդ տիղմը ոչ պետությունդ, հասարակությունը, ոչ ընտանիքդ, ոչ ոք քեզ չի հրամցրել, իրենց ընդամենը հրաժարվել են մի կողմ շպրտել, փոխարենը դու համբերատար հավաքել, կուտակել ու ստացել ես մի իսկական ճահիճ: Բոլոր թակարդների օրենքի համաձյան՝ դուրս գալու համար անհույս թպրտոցդ քեզ ավելի ամուր է խրել ճահճումդ:

    Երբ գործերը կուտակվում են ու խեղդում, հայտնվում եմ Քովիի ժամանակի կառավարման չորրոդ քառակուսում՝ անում ոչ կարևոր ու աչ հրատապ գործեր կամ ուղղակի դնում, խաղ խաղում: Խաղալիս, երբ ձախողվում եմ, փայլուն արդյունքի հնարավորությունը կորում է, անջատում, սկզբից եմ խաղում... կյանքն անջատել ու սկզբից ապրել չեմ կարող, հաջորդ կյանքերին չեմ հավատում, եթե հենց հիմա ամբողջ կյանքս նվիրեմ ժամանակի մեքենա սարքելուն, գնամ անցյալ ու իմ անցյալի սնապարծ «ես»-ին զգուշացնեմ ուր է գնում, ինձ չի հավատա, դադարել եմ երազել, որ արթնանամ ու տեսնեմ, որ վերջին 23 տարին երազ էր... միակ լավ բանը, որ կարող եմ անել ու չեմ անում, դա գոնե ուրիշներին ճանապարհի վտանգավորության մասին զգուշացնելն է, «ճահիճ» ցուցանակը կախելը, ելքը սկսած ու կիսատ թողած «տաղանդավոր, բայց ծույլ» շարքս է, ուր ուզում եմ ցույց տալ, թե ինչ է կատարվում մի մարդու հետ, ով ամեն ինչ ստանում է առանց ջանքեր գործադրելու, մինչև որ չի գալիս իրականում բարդ խնդիրների ժամանակը, բայց դեռ այդքան ուժ մեջս չեմ գտնում այդ աստիճան անկեղծանալու.... փակուղի...

  2. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (30.04.2015), Smokie (10.02.2015), Նաիրուհի (12.02.2015)

  3. #62
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Բոլոր «հրատապ» գործերը թողել եմ, ակումբի մրցույթի համար պատմվածք սկսել... ես ոչ հոգու անմահությանն եմ հավատում, ոչ երկրորդ կյանքին, արդեն չէ, պետք ա էս կյանքը երկրորդական բաների վրա չվատնել, առաջնայինը գրելն է, ես միայն գրելիս եմ երջանիկ, ես միայն գրելով եմ ինձ գտնում, իսկ եթե շատ գրեմ, արդեն տեխնիկան կհարթվի, գաղափարների հետ կապված միակ խնդիրս էլ այն է, որ չեմ հասցնում թղթին հանձնել... այնպես որ գրել, գրել, գրել....կարդալ, կարդալ, կարդալ...գրել... ապրելու համար երկու կոպեկ էստեղից էնտեղից հոդված գրելով էլ կաշխատեմ, երևի շուտով աշխատանքն էլ թողեմ ու սկսեմ կյանքս աղբից մաքրման աշխատանքները...

  4. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (30.04.2015), Smokie (17.03.2016), Զաքար (10.02.2015)

  5. #63
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ես թարս մարդ եմ եղել, միշտ...
    Պուճուր ժամանակներումս, երբ «եվրոպական արժեքները» քննադատում էին, մեղադրում էն մարդկանց, որ երեխաներին մասնավոր դպրոց ու ծնողներին ծերանոց էին նետում, ես երազում էի մասնավոր դպրոցի մասին... հիմա էլ նստել, մտածում եմ, որ ես ինձ ծերանողում ավելի լավ կզգամ, քան ընտանիքում, բայց հայկական ծերանոցի տնազերում չէ, էլի, իսկական ծերանոցում...

  6. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (30.04.2015), Smokie (24.03.2015), Մուշու (19.03.2015)

  7. #64
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    խառն ու հակասական է լինելու գրածս, մտքերս համակարգել չի ստացվում, ցրիվ են եկել, բզկտվել, ասես չիչխանի փշերին բզկտված պոլիէթիլենային տոպրակները լինեն կամ հետսովետական սարսափ ժանրի գործարանները՝ անկենդան, լքված, վանող...
    Դպրոցում երբեք գերազանցիկ չեմ եղել, բայց միշտ եղել եմ ամենախելոքը: Ես սովորական խնդիրները չէի լուծում, իսկ էն բոբո խնդիրները, որ դասարանցիների համար սարսափ երազ էին, իմ համար երանություն էին... էն ժամանակներում իմ մեծագույն սարսափը ուղեղս կորցնելն էր: Արտաքինով չէի փայլում, դասարանում ամենակարճահասական էի (այդ ժամանակներում ինձ չէր սփոփում մյուսներից մեկ-երկու տարի փոքր լինելու միտքը), կենցաղային գործերի համար բացարձակ անպիտան էի, միշտ ցրված, ամեն ինչ միշտ ձեռքերիցս թափվում էր, ամեն ինչ կորցնում էի ցրվածության պատճառով, ամեն ինչ վատ էր բացի իմ փայլուն հանճարեղ ուղեղից:
    Ու ինքս ինձ համար որոշել էի, որ ես էն մարդն եմ, ով վերականգնելու է պատմական արդարությունն, ով էնքան ուժեղ ու խելացի է մեծանալու, որ ոչ թե իր երկրի, այլ՝ աշխարհի մակարդակով է միավոր լինելու: Ես էգոցենտրիկ ու ինքս ինձանից երևակայող ապուշ չէի, էն ժամանակերում ես բավականաչափ ներուժ ունեի:

    Հետո ես կոտրվեցի:

    Ավելի ուշ՝ փշուր-փշուր եղա:

    Հետո ես կորցրեցի ամենաթանկն իմ համար: Մշտական դեպրեսիաներն ու լճացումներն ինձանից խլել են ուղեղս, էլ առաջվա նման սուր չեմ մտածում, առաջվա նման չեմ կարողանում կենտրոնանալ աշխատանքի վրա, առաջվա նման մի գիշերում ի վիճակի չեմ մի տարվա նյութ կարդալ ու տող առ տող հիշել... ես իմ առաջվա «ես»-ի ծաղրանկարն եմ հիմա:

    Ու երբ բառացիորեն աչքերիցս հոսող արցունքներով մտածում եմ, որ ամբողջ թուրք ժողվուրդը, թքած հողերի ու փողերի վրա, պետք է ծնկաչոք ներողություն խնդրի արածի համար, ես հասկանում եմ, որ ես կարող էի լինել էն մարդը, ով կհասներ դրան, բայց չեղա, քանի որ ինչքան էլ խելացի, տաղանդավոր, ուժեղ լինեի, ես նպատակասլաց չէի, իմ ամբիցիաները բախվում էին ծնողներիս ամբիցիաներին, իմ արժեքները՝ հասարակության արժեքներին:

    Մեր մեջ լիքը պստոներ կան, իրենցից յուրաքանչյուրը մի օր կարող է աշխարհի մակարդակով միավոր դառնալ, իրենցից յուրաքանչյուրն էս անիծյալ, հոշոտված, բզկտված, անտեր երկրի դարմանն ու ապագան է:

    Ոչ ոք, երբեք իրավունք չունի հալածել նրանց միայն նրա համար, քանի որ նրանք տարբեր են, դրանով մենք մեր ու մեր երխաների ապագան ենք հալածում...

  8. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (24.04.2015), Ruby Rue (24.04.2015), Sambitbaba (30.04.2015), Smokie (22.06.2015), Արէա (24.04.2015), Դատարկություն (24.04.2015), մարիօ (24.04.2015), Վոլտերա (24.04.2015)

  9. #65
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Իմ բոլոր տարեդարձերն անխտիր անցել են տանը: Վերջին քանի տարում տարեդարձը նշել ենք միայն ընտանիքի անդամներով և այն մարդկանցով, ովքեր առանց հրավերի պարզապես որոշել են գալ-շնորհավորել՝ ձանձրալի, միապաղաղ, պարտականության նման:
    Այս տարի ծննդյանս օրն իմ ծրագրային թիմի ուսանողների հետ համաժողովի էի: Դեռ մի շաբաթ առաջ ծնողներիս խնդրեցի, որ գան, միասին հյուրանոցում նշենք: Մերժեցին խնդրանքս: Խնդրեցի ընկերոջս, մի մարդու, ում համար արդեն հինգ տարի իմ կյանքի բոլոր պլանները ջուրն եմ նետում, որ երեկոյան մեկ երկու ժամով գա, ֆոեյում նստենք, գինի խմենք, զավզակվենք... իրականում զբաղված էր, չեմ հերքում, դեդլայնները խեղդում էին (ծրագրավորողները կհասկանան), բայց միևնույն է, չեմ կարողանում գլխիցս նետել էն միտքը, որ եթե իրականում ցանկանար գալ՝ ելք կգտներ:
    Ընկերներիս ակնարկեցի, որ գան, բայց վստահ էի, որ չեն գա:
    Հենց ծննդյանս օրն էինք համաժողովի գնալու, Վարդանն ուղեկցում էր, օգնում իրերը դասավորել գնալուց առաջ: Ես էլ իմ զզվելի բնավորությանը զոհ գնալով, մի քիչ էլ երևի Դոկտոր Հաուզի ազդեցության տակ դիմեցի մանիպուլյացիայի.
    - Վարդան, էսօր քանիսի՞ն եք գալու:
    - Դու որտեղի՞ց գիտես որ գալու ենք:
    Իրենց մատնեց: Իմացա, որ գալու են: Երջանիկ էի:
    Երեկոյան արդեն այնքան ուշ, որ էլ շանս չկար, թե կգան, զանգեց Շուշանը, շնորհավորեց, ասաց, որ եղանական ահավոր էր, ճանապարհ գնալը՝ վտանգավոր, չեն գալու:
    Ինչ-որ կասկածելի ինտոնացիա կար ձայնում. մտածեցի, որ խաբում է:
    Հետո մտածեցի, որ եթե աշխարհում ինձ ամենահարազատ մարդիկ, հանուն ում իմ համար ամենաթանկն ու հենց ինքս ինձ անընդհատ զոհել եմ, չեն գալու, տրամաբանական է, որ ընկերներն, ինչքան էլ լավ ընկերներ իրենք լինեն, չեն գա:
    Գնացի մի անկյուն գտա ուսանողներիս աչքերից հեռու ու լիքը լացեցի:
    Հետո ինձ հավաքեցի՝ ավելի լավ, որ էս վտանգավոր եղանակին ճամփա չեն ընկել: Իրենց անվտանգությունն ինձ համար ավելի թանկ է, քան ինչ-որ երկու րոպեն, որ միասին տորթ կուտեինք ու կբաժանվեինք:
    Հետ եկա, ուսանողներիս ժպտացի, հայտարեցի, որ գնում եմ՝ տորթը բերելու:
    Գոհարը՝
    - Հիմա մի բեր, թող ընթրիը վերջանա, թե չէ հացը թողած կսկսեն տորթ ուտել:
    Համոզեց, մի քիչ ձգեցի, հետո որոշեցի, որ այնուամենայնիվ արժի բերել, արագ կտրել, ձևականություններից պրծնել, գնալ, փակվել սենյակում ու շունչ քաշել՝ մենակ, մերժված, կոտրված:
    Տորթն առած իջա, սկսվեց մեկ ուրիշ խնդիր՝ մատուցողները ոչ մի կերպ չէի կտրում, հետո մոգոնեցին, որ ես մոմ չեմ բերել, սկսեցին ժամերով մոմեր ման գալ, իմ տոնական, թիթիզ հագուստն արդեն խեղդող ու ծիծաղելի էր թվում: Կոկորդս կծկվում էր, շուրթերս՝ ժպտում:
    Ու հանկարծ մի ուրիշ, սիրուն, սպիտակ տորթ առած ընկերներս 10 հոգով ներս եկան: Պարզվեց Գոհարն իրենց գաղտնի գործակալն էր, տորթը կտրելը ձգձգում էր, մատուցողների հետ էր հանցավոր համաձայնության եկել, որ մինչև մյուս խմբի գալը տորթը չկիսեն: Իսկական էֆորիա էր, առաջին քանի րոպեն անգամ չէի հավատում, որ ամեն ինչ իրական է: Իմ կյանքի լավագույն տարեդաձն էր: Արագ-արագ տորթը խժռեցինք, բաժակները խփեցինք իրար, կենացներս ասեցինք-լսեցինք, ուրախացանք, թռվռացինք, նկարվեցինք ու ինչքան անսպասելի եկել էին, էդպես էլ արագ ուղարկեցի, որ շուտ գնան տուն, քանի ճանապարհները չեն սառել ու վտանգավոր դարձել:

    Հետո նույն խմբի հետ՝ էն մարդկանց, ովքեր ուսանողական առաջին տարիներիցս էս մռայլ քաղաքի իմ գույներն են, որոշեցինք, որ միասին գնալու ենք Ղարաբաղ՝ էնտեղի մեր զինվոր ընկերներին տեսնելու:

    Տանը վաղուց չեմ հարցնում, տեղյակ եմ պահում: Բայց երբ հայրիկին էսօր ասացի, որ գնալու եմ Ղարաբաղ մի քանի օրից, մինգամից մարտական ռեակցիա եղավ՝ ո՞ւր ես գնում, ո՞ւմ հետ ես գնում, իրենք ովքե՞ր ենք, որ իրենց հետ օրերով ճամփա ես գնում ու էդպես....

    Վիրավորանքից տեղս չեմ գտնում: Տանը ոնց որ կահույքի մաս լինեմ (որի բացակայությունն աչքի համար անսովոր է), ոչ թե ընտանիքի անդամ:

    Ամեն անգամ երբ 10-ին, 11-ին եմ տուն գալիս, կոնֆլիկտ է տեղի ունենում, իսկ ավելի շուտ գալու դեպքում հետս բառ չեն փոխանակում՝ հոգնած եմ, գլուխս է ցավում ու էդպես...

    Ղարաբաղ, բնականաբար, կգնամ:

    Իմ երեխաների համար (եթե երբևէ երեխաներ ունենամ) «չի կարելի» արտահայտութունը չի լինի, եթե անգամ դրա պատճառով ինձ մի օր քրեական պատասխանատվության ենթարկեն:
    Վերջին խմբագրող՝ Alphaone: 30.04.2015, 18:53:

  10. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (30.04.2015), Sambitbaba (30.04.2015), Smokie (22.06.2015), մարիօ (30.04.2015), Մուշու (30.04.2015), Նիկեա (13.06.2015), Ուլուանա (30.04.2015)

  11. #66
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Չեմ հիշում երբ եմ Ալքիմիկը կարդացել: Հատվածներ կային, որ դուր էին եկել, բայց ընդհանուր գործն «իբր ի՞նչ» տպավորություն էր թողել: Ուսուցչուհիս շատ էր գովում, իր գովասանքների ազդեցությունն էր, թե ինչ, գիրքը հավանել էի ու դեռ փրփուրը բերանիս հայրիկին ապացուցում էի, որ լավն է... Վերջերս արագ թերթեցի, անցա. արդեն ես էլ էի ապուշություն համարում: Ինձ ծիծաղելի էի թվում: Կյանքում էնքան շատ եմ էմոցիաների ազդեցության տակ, քնաթաթախ կամ մի քանի բաժակ չարաշահած «մտքեր» արտահայտել, որ վերհիշելիս ինձ ծիծաղելի են թվում: Նախկինում ահավոր ամաչում էի, նախկինում ահագին բարձր էի գնահատում իմ թողած տպավորությունը, հիմա հերթական չխկիկը չի աշխատում ու արդեն հանգիստ եմ: Կան շատ քիչ մարդիկ, ում հետ շփվելիս չեմ ուզի, որ թյուրիմացություն լինի, իմ պատճառով իրենց վատ, անհարմար, վիրավորված, որևէ կերպ խոցված զգան, մնացած բոլոր դեպքերում ես լիովին հանգիստ եմ:
    Էնպես չի, որ վառ գույներ սիրել եմ, բայց էս ամառ սևասքեմ քաղաքում վառ գույներով թափառում եմ ու ինձ հրաշալի զգում:
    Ես երջանիկ չեմ, դեռ լիքը չխկիկներ կան, որ պետք ա կոտրել՝ երջանկության հասնելու համար, բայց ահռելի խնդիրների բեռան տակ ես արդեն ունեմ բավականաչափ խախտվածություն ինձ դժբախտ չզգալու համար:

  12. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (12.06.2015), Smokie (18.03.2016), Նիկեա (13.06.2015)

  13. #67
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էնքան հակասական ա զգացածս:
    Էսօր փողոցում մուրացիկ կինը մոտեցավ, համար պարզեց, խնդրեց իմ հեռախոսով խոսա:
    - Սևան հիվանդանոց ա:
    Համարը հավաքեցի, տվեցի: Ծեր կին էր, չէր կարող հեռախոսը վերցնել, փախնել, բայց հերթով ավելի էր հեռանում, ես էլ ընկերներիցս հեռանում, դանդաղ հետևից քայլում էի ճարահատյալ: Արդյունքում խոսակցության պատառիկներ էի լսում՝ վախ, որ ինչ-որ մեկին վիրահատելու են, կինը լացում էր, ներքին դող կար:
    Սպասում էինք, որ Աստղը գա, գրասենյակի համար նոր տարածք նայենք, Աստղը դեռ չէր եկել, ժամանակ կար:
    Արդեն մոտ հինգ րոպե անցել էր, երբ Հովհաննեսը շատ կոպիտ, դու-ով մոտեցավ, նետեց «կարճ կապի, նամուսն էլ ա լավ բան», կինը կմկմաց, արագ հրաժեշտ տվեց, հեռախոսը մեկնեց:
    Հովհաննեսին ես ճանաչում եմ որպես հրաշալի մարդ, մեր թիմի պահապան հրեշտակ, ինչ փաստաթուղթ ժամանակին չեմ հասցրել կազմել, հաշվապահ է, արագ օգնել է, գլուխ ենք բերել, գնացել, ոտքով հասել է բառացիորեն «եսիմուր», որ տաքսու ֆակտուրաները բերի, միշտ սենյակ գալիս է բարի ձմեռ պապիկի նման՝ քաղցրեղենով, երբ ինչ-որ տեղ ենք թիմով մագլցում՝ կանգնում, բոլորին օգնում է, ամեն մանրուքում լիքը հոգատարություն ու ուշադրություն կա շրջապատի հանդեպ: Ես իրեն վաղուց եղբայրագրել եմ ու շատ եմ գնահատում:
    Ճամբարակի գայլի դեպքերի հետ կապված իմիջիայլոց արտահայտվեց՝ կենդանի ա, էլի, որ ռակը գցում ենք ջուրը, եփում ենք, ավելի ա տանջվում, ոչխարը կոտորել ա, պետք ա սատկացնեին:
    Էդ ժամանակ նստվածք մնաց:
    Նույն նստվածքը մնաց էսօրվա դեպքից հետո:
    Տխրեցի:

  14. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Smokie (18.03.2016), Նիկեա (08.08.2015)

  15. #68
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Վերջ, էլ ոչ ոք երբեք շանս չի ունենալու, ոչ մի... միայն ինքը...

    Ես իրեն հորինել եմ:

    Ինտելեկտուալ է... աննկարագրելի, աննորմալ խելացի է, գրեթե մոգական ռեալիզմի աստիճան խորաթափանց, կարող է մարդկանց հասկանալ անգամ այն ժամանակ, երբ իրենք իրենց չեն հասկանում:
    Ինքնամփոփ է, երբեք իր անձն ուրիշին չի պարտադրում, խոսում է հազվադեպ ու իմաստալից:
    Հրաշալի հումորի զգացողություն ունի, սպանիչ սարկազմ, բայց նաև կարողանում է տարորոշել կատակ-անձնական վիրավորանք սահմանն ու երբեք այն չհատել:
    Սիրում է կարդալ ֆանտաստիկա, ֆենտեզի, մոգական ռեալիզմ, ձանձրալի իրականությունից դեպի մտքի թռիչք ու արկածներ տանող որակյալ գրականություն:
    Խոսում է գրական «ինչ-որ լեզվով»՝ երբեմն խոսքն օրիգինալ ժարգոնային կամ բարբառային բառերով համեմելով, ունի վառ ընդգծված այլմոլորակային ակցենտ:
    Բարձրահասակ է՝ 180-190սմ:
    Աչքերը մուգ-մուգ, գրեթե սև են, բայց շեկ խոպոպներ ունի, գժվում եմ շեկ խոպոպների համար...

    Եթե հանդիպեք, ասեք, որ փնտրում եմ իրեն

  16. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (12.08.2015), Sambitbaba (24.09.2016), Smokie (18.03.2016), Մուշու (09.08.2015), Նիկեա (09.08.2015)

  17. #69
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օ՜, աստվածներ, միթե՞ ես էնքան հետաքրքիր մարդ եմ, որ ինձ հետ կարելի ա արդեն մի ամիս համարյա գիշեր-ցերեկ զավզակվել ու չխելագարվել.... )) Շնորհակալութուն, բարեկամս, քեզնից լիքը բան եմ սովորել, ինձ համար լրիվ մուսա ես ու անգամ ակումբում չկաս՝ լիքը կարող եմ քեզնից «բամբասել»

  18. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (24.09.2016), Smokie (17.03.2016), Մուշու (11.08.2015), Նիկեա (13.08.2015)

  19. #70
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երբ 23-ում սիրահարվեցի, դեռ խակ էրեխա էի: Ինձ թվում էր թե փրկվել եմ, էդ զգացմունքն ինձ շրջանցեց, բայց էդ զգացմունքն էնպիսի հեղեղով ծածկեց տարավ կյանքիս հինգ տարիները, որ հետո միայն փլատակներ մնացին: Ու երբ բաժանումը եղավ՝ փոխադարձ մեղադրանքների տարափով, ցավով, երբ սկսեց գոռալ ու հնարավոր բոլոր սահմաններն անցնել, ես էլի սահմանները չանցա, ես իր դեմքին չնետեցի էս տարիների անկեղծացումները, ոնց ինքն արեց... ու ամեն ինչ ավարտվեց նրանով, որ ինքն անիծում էր ինձ ճանաչելու օրը: Ես ցավի փոխարեն ազատություն էի զգում, ոնց որ ցմահ ազատազրկման դատապարտվածի դեմ դռները բացեին, թույլ տային հեռանալ...
    Էս ընթացքում ես ծանոթացել եմ Տ...ի հետ՝ իրականում գիտնականի. բազմակողմանի զարգացած, խորը ու հավասարակշիռ մարդու հետ: Թեև իրական կյանքում հանդիպել ենք մոտ 15 տարի առաջ, երբ դեռ դպրոցական էինք ու էն ժամանակներից էլ ոչ մի անգամ իրար չենք տեսել (ինքն ինձ չի էլ հիշում, ես եմ, որ ոչ ոքի, եթե անգամ մի անգամ եմ տեսել, չեմ մոռանում) բայց էն զգացողությունն էր, որ ամբողջ կյանքում ընկերներ ենք եղել: Գիշեր ցերեկ գրվում էինք էն թեմաների շուրջ, որ միշտ երազել եմ ինչ-որ մեկի հետ քննարկել՝ գիտության տարբեր բնագավառներ, գիտական ֆանտաստիկա, արվեստ, հրաշալի հումորի զգացողություն ու սարկազմ ու ոչ մի ռուտին... ես արդեն հավատում էի, որ հնարավոր է կյանքում առաջին սերը թաղել ու գտնել ինչ-որ մեկին, ով քո համար կլինի հետաքրքիր ու հաճելի մարդ, պարտադիր չի, որ այդ մեկը լիներ Տ...ը, ուղղակի ինքն ապացուցում էր, որ մոլորակում կան մարդիկ, ում կողքին ես լճանալու փոխարեն ավելի լավն եմ դառնում:
    Բայց ինձ ու անիծյալ առաջին սիրուն մի շարք ընդհանուր գործեր էին կապում, որոնցից փախչելու հնար չկար... ու ստիպված էինք ուղղակի ժամանակ առ ժամանակ իրար զանգել: Էդ զանգերը ծանրագույն պարտականություն էին: Սկզբում չոր գործնական խոսակցություն էր, հետո ավելացավ ձևական «ոնց ես»-ը, հետո անկեղծ «ոնց ես»-ն ավելացավ: Ու հետո ես էնքան ապուշ գտնվեցի, որ խնդրեցի ուղղակի մի քանի օրը մեկ զանգել, իմանալ ոնց է, ինչ է անում՝ ինքը սարսափելի վատ վիճակում էր ու ես չնայած մահացու, աններելի վիրավորանքին իր համար անհանգստանում էի ու մեղավոր զգում, որ երջանիկ եմ:
    Ու սկսվեց պարզապես մարդկային շփում, շաբաթը մեկ-երկու անգամ զանգել, իմանալ ոնց է կյանքը, գործերը, մի քանի հերթապահ բառ փոխանակել, անջատել:
    Հետո սկսեց սկայպով գրել՝ չէի արգելափակել, սկայպը թեև ավտոմատ միանում է, բայց ահավոր հազվադեպ եմ օգտագործում: Ու երկու օր առաջ գրեց՝ կներես, որ ասում եմ, բայց ես քեզ շատ-շատ եմ սիրում: Էն զգացողությունն է էդ պահից ի վեր, որ ձեռնաշղթաներով եմ ապրում... և սիրուց չեմ կարողանում ազատվել, և վիրավորանքից... տասնյակ անգամներ մնասբարով ասելուց հետո արդեն չեմ վերադառնա, բայց շղթաները պահում, ոչ էլ թույլ են տալիս առաջ գնալ...

  20. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    GriFFin (09.03.2016), Sambitbaba (24.09.2016), Smokie (18.03.2016), Մուշու (15.09.2015), Նիկեա (15.09.2015)

  21. #71
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Փոքր ժամանակ ծաղկամանում խուրմայի սերմեր էինք թաղել: Մի օր կանաչ ծիլ դուրս եկավ: Չգիտեինք ծառ էր, թե մոլախոտ: Տարօրինակորեն արագ էր աճում: Այդ ժամանակներում ինտերնետ չունեինք, գրքերում նայեցինք խուրմայի ծառի ընձյուղի նման էր: Կասկածելին միայն աննորմալ արագ աճն էր: Մեծացավ, մեծացավ, պարզվեց կանեփ էր: Մի օր կատաղած հողից քաշեցի, դեն շպրտեցի:
    Ու հետո հողի մեջ ցանում, խնամում էի իմ երազանքները: Դրանք աճում, մեծանում էին, դառնում այն, ինչ ես չէի ուզում ստանալ:
    Կատաղում, քաշում մի կողմ եմ շպրտում, ինչպես իրավաբանի մասնագիտությունը, հոգեբանի կրթությունն ու առաջին, հիմար սերը…
    Հետո գիտեմ, ոչ մի բան չեմ ցանի, չեմ խնամի, կթողեմ ինքնահոսի:
    Խոպան հողում կամ ինչ-որ անսպասելի ու լավ բան կաճի, որ չէի համարձակվում անգամ երազել, կամ կաճեն մոլախոտեր ու ինձ կխեղդեն:
    Վաղը հերթական սերմն եմ դնելու հողի մեջ…

  22. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    GriFFin (09.03.2016), kitty (06.02.2016), Mr. Annoying (06.02.2016), Sambitbaba (24.09.2016), Smokie (18.03.2016), Նիկեա (06.02.2016)

  23. #72
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էլի ահավոր դատարկված ու սրտնեղած Սվեծիկին եմ գրում...
    Ինքն էլ իր դարդերից ա պատմում՝ «Этот ...ин сын»...
    Խնդրում եմ, որ իմ հետ խոսելուց իր լեքսիկոնը թարգի, շարունակում ա «ՈՒրեմն, այդ հնագույն մասնագիտության ներկայացուցչի որդին...»...
    Սիրել Սվեծիկին, մի այլ կարգի սիրել: Ո՞ւմ մտքով կանցներ, որ օնլայն խաղում կարելի է նման մարդու հետ ծանոթանալ:

  24. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    GriFFin (09.03.2016), Sambitbaba (24.09.2016), Smokie (17.03.2016), Նաիրուհի (30.03.2016), Նիկեա (09.03.2016)

  25. #73
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Կրիայիս՝ Չուպակին գնելուց դեռ չգիտեի, որ նման երգ կա... զգուշացնեմ, որ բավական գռեհիկ է...

  26. #74
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Անցյալ տարի էս օրը ֆեյսբուքում էի գրել...
    Մի քիչ կիսվեմ, թեթևանամ, քնեմ....

    Մի ցույցի պատմություն

    Վերջին շրջանում ես իմ նեղ անձնական խնդիրներով էնքան էի դեպրեսված, որ ամեն կարգի լրահոսից մեկուսացել էի...

    Աշխատանքային սենյակում տղաներից մեկը իր ֆեյսբուքյան էջը քրքրելիս.
    «Էս տղի յանը տարել ա, էս ինչ նկարներ ա դրել»....
    Ջրցաններին ընդառաջ էպիկ լուսանկարն էր, բացեցի, սկսեցի կարդալ ինչ է կատարվում Բաղրամյանում:

    Վերջերս սպոնտան քիչ բան եմ անում. դրեցի, սկսեցի ուսումնասիրել հարցն ու հասկացա, որ իրականում ատոմակայան ունեցող երկրի համար եղած առանց այդ էլ բարձր սակագինը բարձրացնելն աբսուրդ է:

    Վերցրեցի առաջին պատահած նկարներն ու պրոֆիլ-քովեր նկարները փոխեցի:

    Ինչ-որ բան նախաձեռնել, իմ հետևից մարդկանց տանել, պայքարելը թվում էր ավելի շատ քաղաքացիական պարտականություն, քան սրտից բխող գործողություն. ես սոցիոֆոբ եմ, երևի, ամբոխ ահավոր չեմ սիրում:

    Ամեն տեղ Հայաստանում ցույցեր էին, Գավառում՝ լռություն:

    Առաջարկեցի մի բան կազմակերպել: Էն մարդիկ, ովքեր մեր միջոցառումների կորիզն են՝ կամ մերժեցին, կամ չարձագանքեցին:

    Բաղրամյան գնալ չէի կարող. կուտակված գործեր, տանեցիներ, տուպը ֆինանսական խնդիրներ, առողջական վիճակ ու ինչ-որ հետ պահող հոգեբանական գործոն, որ մինչև հիմա չեմ հասկանում՝ ինչն է:

    Երևանի էն ինտելեկտուալ, նախաձեռնող, ինտուզիազմով լի ընկերներս պարբերաբար գրառումներ էին անում, հոգով իրենց կողքին էի, հիանում էի իրենցով, բայց գիտեի, որ Բաղրամյան գնացողը չեմ: Խնդիրը հայհոյանքներն ու բերման ենթարկվելու վախը չէր, խնդիրն ինչ-որ տեղ ներսումս իմ սեփական պրոբլեմների մեջ խճճված ոչ սթափ դատելու վախն էր:

    Խոսում էին, որ իբր եվրոպան ու ամերիկան են իրար խառնվել, ուզում են Հայաստանում մայդան անել:

    Վախենո՞ւմ էի դրանից: Ոչ: Այս պայքարը հենց սկզբից ինձ համար քաղաքացիական պայքար էր, ոչ մի քաղաքական ենթատեքստ, ուղղակի ժողովուրդը ձայն էր բարձրացրել, երբ իր շահերը բռի կերպով ոտնահարել էին: Ինչքան ուզում են, թող տարբեր երկրների լրտեսական խաղեր տեղի ունենան, հայերը վերջապես սկսել են խաղալ հօգուտ Հայաստանի...
    ***
    Մի անգամ դպրոցական տարիներին սպորտլանդիայում լիդեր էի, ոտքս ոլորեցի վճռական պահին, թիմն իմ պատճառով պարտվեց:

    Ես մենակ խաղալուց կարող եմ պարտության ռիսկին գնալ, բայց մարդկանց անգամ երաշխավորված հաղթանակի դեպքում իմ հետևից չեմ տանում այլևս:

    Ֆեյսբուքյան աշխատանքային էջերում ոչ մի գրառում չարեցի՝ Գավառում ցույց կազմակերպելու: Կազմակերպիչ լինելը շոու չի, դա նշանակում է անընդհատ, վարկենական փոփոխվող իրադարձություններից տեղյակ լինել, դա նշանակում է անքուն գիշերներ, չդադարող հեռախոսազանգեր, գլխացավ, պատասխանատվություն, ռիթմ:

    Չափազանց հյուծված էի դրա համար:

    Տղաներից մեկը խմբում ամոթանք տվեց, որ ակտիվ երիտասարդներ ենք կոչվում, բայց ոչինչ չենք անում:

    Եթե սկզբում պնդում էի՝ մի բան անենք, ասենք, որ էստեղ էլ մարդ կա, վերջին երկու երեք օրը թեման փակել էի ու ֆեյսբուքյան լրահոսին հետևելուց բացի ոչ մի բան չէի անում:

    Էջիս սկսեցին հրավերներ գալ տարբեր անհատների կողմից, որ Գավառում ուզում էին տարբեր օրերի, ժամերի հավաքներ կազմակերպել:

    Սպոնտանություն, ցաքուցրիվություն, անկազմակերպվածություն...

    Նյարդերս տեղի տվեցին, քաղաքացիական պարտքի զգացողությունը հաղթեց պարտության վախին: Գրեցի՝ ես էլի կազմակերպիչ չեմ, դուք որոշեք ինչ եք անում, իսկ էս խումբը ձեզ հարթակ պայմանավորվելու, համակարգելու... Չհամակարգվեցին:

    Ես ընդամենը ֆեյսբուքում խումբ բացեցի, բոլոր իվենթների ստեղծողներին, ակտիվիստներին հղումը տվեցի ու քաշվեցի էն կողմ: Գրել էի, որ ցույցերին ամենայն հավանականությամբ չեմ միանալու՝ շաբաթ օրն ընտանեկան գործեր, իսկ կիրակի Բյուրին էի տեսնելու, ահավոր կարոտել էի:

    Կիրակի օրվա հանդիպմանը շատ էի սպասում, միայն Բյուրը չէր գալու, լիքը մարդիկ կային, որ Բաղրամյանի էպիկենտրոնում են եղել, գիշերներ լուսացրել, ինձ օդի նման հարկավոր էր օբյեկտիվ ինֆորմացիա առանց լրագրողական քանդակագործության:

    Բայց հանդիպելիս ցույցերից կլանված հարցուփորձ անելու փոխարեն սկսեցինք խոսել դատարկ բաներից, կատակել, ցրվեցինք, ես էլ եկա Գավառ:

    Գավառում ընտրություն կար՝ գնալ Գավառ տուրի նկարահանումներին Շուշենց հետ, թե մնալ ցույցի: Ես միանշանակ նկարահանումների կողմն էի: Տղաներից զանգեցին, խնդրեցին մարդիկ հավաքեմ միանամ:

    Ես մենակ գնացի՝ անիծյալ քաղաքացիական պարտքը թվում էր ճտին պարտք, ցույց անելն արդեն վերջնափուլում, երբ Երևանում էլ իրարից բան չեն հասկանում, թվում էր ուղղակի ներկայացում, չէի հավատում, թե մի բան կստացվի:

    Տեղում 30 հոգի էին, որոնցից 20-նն անչափահասներ:

    Հավաքվել էինք Գավառում հրապարակին կից Ս. Քոչարյանցի հուշարձանի հարակից տարածքում, այգենաման վայր է: Մոտ հարյուր մետր հեռավորությամբ մայթին կանգնած էին ոստիկաններ: Կանչեցին սկզբում տղաներից մեկ-երկուսին, հետո դպրոցականներն ինքնագլուխ մոտեցան, մեզ՝ մեծերիս կանչեցին, մոտեցանք, սկսվեց բանավեճ:
    Հիմնական դերակատարն, ասում են, Գավառի ոստիկանապետի տեղակալն էր, չեմ ճանաչում, պնդել չեմ կարող: Փաստարկներ էր բերում:
    Փաստարկ մեկ՝
    Անչափահասներ են(մարդիկ ճիշտ են ասում, հակաճառելու բան չկա, ներկաների գերակշիռ մեծամասնությունն անչափահասներ էին):
    Փաստարկ երկու՝
    Մենք չենք կարող անվտանգություն ապահովել (կարելի է հարցնել՝ ումի՞ց. մի կերպ ինձ զսպեցի, որ չխոստանամ, թե այլմոլորակայինները չեն գրոհի: Հանկարծ ու իմ ազդեցությունցից դուրս մի մոլորակ որոշի երկիրը նվաճել)
    Փաստարկ երեք՝
    Էն տղան հենված սյունին քաշում պոկում էր (անհեթեթություն, պարզապես սյունին էր հենվել, հանրային գույքի որևէ վնասում չէր լինի. ֆիզիկապես խեղճն ի վիճակի չէր լինի տեղից պոկել սյունը)
    Փաստարկ չորս՝
    Էրեխեքը կընկնեն մեքենայի տակ, իրենց ծնողներին ո՞նց եք պատասխան տալու:
    Էստեղ ես չդիմացա, ասացի, որ մենք այգու խորքում էինք, մեքենաների վտանգից հեռու, դուք կանչեցիք, բերեցիք մայթեզր: Ընդհանուր աղմուկի մեջ հակաճառումը տաղանդավոր կերպով աչքաթող արեցին: Հիմնական թիրախը դարձել էր աղջիկներից մեկն, ում հիմարաբար, հա, հենց հիմարաբար հաամրում էին Երևանից եկած տեղում ցույց կազմակերպող «սադրիչ»:
    Հետո տեղի հոգևորականներն առաջարկեցին եկեղեցի գնալ, աղոթել, խաղաղվել:
    Լավ առիթ էր անչափահասներին տուն ուղարկելու ու մեծերով շարունակելու:
    Բայց էլ ոչ ոք չշարունակեց:
    Ես էսօրվա ցույցը չէի ուզում, բայց օրվանից հետո ինձ դատարկված ու կյանքից երես թեքած եմ զգում, խունկի հոտն էլ ինչ-որ սպեցիֆիկ օծանելիքի խառնված մոտս ալերգիկ ռեակցիա է առաջացրել, թե ինչ, պարբերաբար արցունքները հոսում են:

    Չեմ պատկերացնում, որ մի օր ասեն ռուսահայ, ամերիկահայ, կամ ջհանդամահայ գրող, ես ուզում եմ պարզապես հայ լինել, ապրել իմ երկրում ու հպարտ լինել իմ երկրով...

  27. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Mr. Annoying (29.06.2016), Sambitbaba (24.09.2016), Smokie (14.07.2016), Մուշու (30.06.2016), Նաիրուհի (30.06.2016), Նիկեա (29.06.2016)

  28. #75
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ուզում եմ հավատալ, որ բոլորի կյանքում էլ լինում են դատարկության պահեր, երբ ուղղակի բացարձակ ոչինչ կյանքից չես ուզում: Երազում ես պառկել մինչև մեռնելն ու էդ ծուլություն չի, դեպրեսիա չի, հուսահատություն չի: Ուղղակի հանկարծ վերցնում ու չքանում են բոլոր իմաստները, էն, ինչ խանդավառում էր, կորցնում է դիմակն ու դու տեսնում ես պարզապես ինքնախաբեություն... ու միակ լավ բանը, որ կարող է պատահել, քնել, այլևս երբեք չարթնանալն է:
    Վերջին խմբագրող՝ Alphaone: 23.09.2016, 23:13:

  29. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chilly (24.09.2016), erexa (23.09.2016), Freeman (23.09.2016), John (24.09.2016), kitty (23.09.2016), Mr. Annoying (24.09.2016), Smokie (07.10.2016), Մուշու (25.09.2016), Նիկեա (24.09.2016)

Էջ 5 13-ից ԱռաջինԱռաջին 123456789 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ռոզետտա առաքելություն / Rosetta mission
    Հեղինակ՝ Rhayader, բաժին` Բնական ու կիրառական գիտություններ
    Գրառումներ: 13
    Վերջինը: 16.06.2015, 01:16

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •