Մրցույթի քվեարկության փուլ չհասնելու իրավունք իհարկե ուներ պատմվածքատիպ գրվածքս, բայց չմոռանանք, որ գոյություն ունենալու իրավունք էլ ունի))) Ու Ակումբում տեղադրելու միակ նպատակը հենց նրա գոյությունը պահպանելն է
18.12.12թ.
«Երեք օրից ենթադրյալ «Աշխարհի վերջն է»: Դեռ չեմ կողմնորոշվել. ավելի շատ ուզո՞ւմ եմ, որ այն իրական լինի, թե՞ ոչ: Իհարկե գլոբալ առումով այն ոչինչ չի փոխի. ուղղակի տարիներ անց Երկիր էլ կգան վերացած քաղաքակրթության որևէ հետք գտնելու հույսով… «Աշխարհի վերջը» հավանաբար աշխարհում հավասարություն հաստատելու միակ տարբերակն է: Հետաքրքիր է հավասարության համար հավերժ պայքարի մեջ մտած մարդիկ գոնե պատկերացնո՞ւմ են, թե ինչ տեղի կունենա, եթե նրանք հասնեն իրենց նպատակին…»:
- Պապի՜կ, ճաշը պատրաստ է:
- Եկա, բալե՛ս, - ծերունին փակեց խունացած օրագիրն ու պինգվինի նման օրորվելով քայլեց դեպի խոհանոց, որտեղ, լայն ժպիտը դեմքին, նրան դիմավորեց Լիլիթը՝ Արամ պապի թոռնուհին:
- Քո սիրելի ճաշից է, պապի՛կ, ոսպով ապուր, ինչքա՞ն լցնեմ,- ու ինչքան հնարավոր էր տեղավորել ափսեի մեջ՝ լցրեց:
«Իսկը Տատի կտորն է», - գոհունակությամբ նկատեց Արամ պապն ու կեղծ նեղսրտած տոնով դիմեց Լիլիթին, - Բա ես էդքանն ուտո՞ղ եմ:
- Կուտես, կուտես: Պապի՛կ, էդ ի՞նչ ես կարդում. էլի ձեր «Ակումբի երեխեքի» գրքերի՞ց է երևի:
- Չէ, բալե՛ս, Տատիկիդ ջահել տարիների օրագիրն է…
- Ոնց էլ չի ալարել էդքան գրի ձեռքով… Էդ ժամանակ մտքագրիչ չկա՞ր:
- Չէ՛, մարդիկ դեռ էսքան ալարկոտ չէին էն ժամանակ: Համ էլ թղթի վրա գրելուց ճիշտը չկա՝ ոչ վիրուս կընկնի, ոչ էլ պատահաբար կջնջես...
- Պապի՛կ, իսկ Տատիկի հետ որտե՞ղ ես ծանոթացել:
- Յոգայի ֆեդերացիայում: Առաջին անգամ էի գնացել պարապմունքի՝ դեռ կես ժամ պիտի սպասեի, միջանցքում քայլում էի, տեսնեմ մի սիրունիկ աղջիկ է նստած, Զինկևիչի «Կյանքը սիրում է նրանց, ովքեր սիրում են կյանքը» գիրքն է կարդում, դե ես էլ սիրունիկ աղջիկների ու հոգեբանական գրքերի նկատմամբ թուլություն ունեի. մոտեցա, ծանոթացանք…
19.12.12թ.
«Հոգնել եմ քննություններից: Հատկապես դատաբժշկական փորձաքննություններից ու միայն թղթի վրա գործող օրենքներից: Ախր ես գիտեի, որ երբեք էլ իրավաբան չեմ դառնալու, չնայած մի քանի ամսից դիպլոմ կունենամ՝ իրավաբանի որակավորումով: Միայն մեկ դրական կողմ ունի էդ դիպլոմը. ծնողներս կուրախանան: Հույս ունեմ, որ դրանից հետո գոնե կհասկանան, որ մեծ եմ արդեն ու ժամանակն է, որ ինքս որոշեմ ինչով զբաղվել և վերջ ի վերջո ինչ մասնագետ դառնալ: Ախր նրանք չգիտեն, որ ես լավ հոգեբան կարող եմ դառնալ… Ու չնայած սկզբում դժվար կլինի, բայց կարծում եմ կստացվի համոզել, որ հոգեբանության ֆակուլտետում շարունակեմ ուսումս:
Հ.Գ.
Մի՜ քիչ հույս ունեմ, որ «Աշխարհի վերջն» իրական է և ստիպված չեմ լինի կուրսայինս ավարտին հասցնել»:
20.12.12թ.
«Շանսերը նման են «Սպիտակ ձիով ասպետի»՝ երբեք չեն երևում նրանց, ովքեր նստած իրենց են սպասում: Ինչպես «Ասպետի» ճակատին գրված չէ «ԱՍՊԵՏ»՝ շանսերն էլ ակնհայտ չեն: Տարբերությունն էլ այն է, որ ամեն ինչ շանս է: «Աշխարհի վերջն» էլ շանս է. ինչ-որ բան փոխելու շանս: Ու կարծում եմ հենց դրանում է նրա իմաստը, որ խորհելու տեղիք է տալիս: Իսկ ի՞նչ է աշխարհը. այն ամենը, ինչ ես տեսնում եմ, լսում եմ, զգում եմ, պատկերացնում եմ, երազում եմ: Դա ԻՄ աշխարհն է: Ու քանի որ այն ունի շա՜տ թերություններ, օգտվելով այն փաստից, որ այն կախված է ինձնից, ես կարող եմ որոշ բաներ փոխել նրանում: Ու արդյունքում կստացվի, որ «Իմ հին աշխարհի» վերջն եկել է: Ու ինչպես (առանց խորը ընկալելու էդ արտահայտության իմաստը) շատերը կրկնում են, որ «Ամեն ինչի վերջ նոր բանի սկիզբ է», իմ «Հին աշխարհի վերջն» էլ կլինի իմ «Նոր աշխարհի սկիզբը»: Ու քանի որ աշխարհը մի օրում չի կառուցվում՝ հնից կվերցնեմ կարևոր երևույթներն ու մարդկանց, իսկ մնացածը կկառուցեմ այդ հիմքի վրա: Իսկ ի՞նչը կուզենայի փոխել առաջնային: Ժամերով անկապ կոմպի մոտ նստելը… Ազատ ժամանակս ռացիոնալ օգտագործելուց կսկսեմ. հոգեբանություն կուսումնասիրեմ, Յոգայի պարապմունքների կգնամ… »:
Մեջբերել
Էջանիշներ